นางแค้น ตอนที่ 23
เปิดประตูลงมาจากรถกานดาเปิดอีกด้านตามลงมาพร้อมพูดมือถือมาด้วย
"รับทราบ....ได้......มีอะไรคืบหน้ารีบแจ้งมาด้วย"
กานดาวางสายแล้วหันมาหาบุลิน
"ยังไม่พบบุคคลต้องสงสัยเลยค่ะพี่หมวด"
"สืบค้นต่อไปแจ้งทุกด่านด้วย"
"ค่ะ"
ต้อมเดินจากโรงพักเข้ามาหา
"หมวดบุลินพอพี่ได้ข่าวก็รีบมาเลย"
"เข้มล่ะพี่ต้อม" กานดาถาม
"มันออกไปตามตั้งโอ๋ตามบ้านเพื่อนแต่ยังไม่ได้ข่าวเลยนี่พี่กลุ้มจะแย่แล้ว"
"ผมเข้าใจผมเป็นห่วงตั้งโอ๋ไม่น้อยไปกว่าพี่ต้อมเลย"
"หมวดต้องรีบหาตั้งโอ๋ให้เจอนะ"
“ครับ ....แต่ผมอยากให้พี่ต้อมช่วยให้ข้อมูลก่อนหน้าที่ตั้งโอ๋จะหายตัวไปด้วยครับ”
บุลินพูด
ต้อมนั่งที่โต๊ะบุลินเล่าเหตุการณ์ให้บุลินกับกานดาและตำรวจ 1 ฟัง
“ฉันน่าจะเชื่อหมวดล๊อกตัวมันไว้ไม่ให้ไปไหนฉันชะล่าใจไปจริงๆฉันไม่น่าปล่อยให้ตั้งโอ๋มันไปตามหาแฟนเก่าซินดี้เลย”
“แฟนเก่าของซินดี้หรือครับ”
“ใช่พอดีเจอเพื่อนเก่าเขาบอกว่าแฟนเก่าของซินดี้ทำงานอยู่ที่ผับนั้นตั้งโอ๋มันก็เลยรีบออกไปไม่นึกเลยว่าจะเกิดเรื่องใหญ่โตแบบนี้ ....แล้วนี่มันไปโผล่อยู่ที่บ้านนายเภานั่นได้ยังไง”
บุลินหันมองหน้ากานดาและตำรวจ1
“หมู่ตามเรื่องนี้มาด่วน”
“ครับจะรีบเช็คให้เดี๋ยวนี้เลยว่ามีอะไรเชื่อมโยงกันรึเปล่า”
ตำรวจ1ออกไปบุลินหันไปพูดกับต้อม
“ใกล้จะเช้าแล้วพี่ต้อมกลับไปพักผ่อนก่อนนะครับ”
บุลินกับกานดาออกมาส่งต้อมข้างหน้าโรงพัก
“ถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะรีบแจ้งให้ทราบ”
“ขอบใจมากนะหมวด”
“ครับ” บุลินเหลือบตาไปมองเห็นซินดี้หน้าผีบนดาดฟ้ามองจิกลงมา
เขารีบวิ่งขึ้นไปดาดฟ้ากานดางงร้องตาม
“พี่หมวดอะไรอ่ะ”
บุลินวิ่งขึ้นบันไดไปแล้วเปิดประตูออกไปที่ดาดฟ้า
บุลินร้องตะโกนออกไป
“ฝีมือเธอใช่มั้ยเธอเป็นคนฆ่านายเภา”
ซินดี้หัวเราะหลอนๆดังขึ้นรอบทิศ
บุลินเหลียวมองไปรอบตัวแต่ไม่เห็นอะไรเสียงซินดี้ดังขึ้นมาแต่ไม่เห็นตัว
“รู้หรือยังว่าใครฆ่าฉันรู้หรือยังว่าใครฆ่าฉันๆๆ”
บุลินเหลียวมองอีกแต่ก็ไม่เห็นอะไร
ซินดี้ยืนอยู่ริมดาดฟ้าก้มๆหน้ามองจิกแล้วก็หายแว่บไป
บุลินเหลียวมองมองหา
“อยู่ที่ไหนแน่จริงก็ออกมาสิ”
บุลินมองๆไปอีก แต่ไม่เจอ
แล้วผีซินดี้ปรากฏตัวข้างหลังบุลินในระยะใกล้
บุลินหันขวับไปก็ปะทะเจอข้างหน้า
ผีซินดี้เงยหน้าขึ้นมาแต่หน้ากลายเป็นหน้าของตั้งโอ๋!
บุลินตะลึงตกใจ
กานดาวิ่งเข้ามาพอดี
“พี่หมวด”
บุลินค่อยสะดุ้งนิดนึงแล้วหันไปหากานดา
“มีอะไรพี่หมวดขึ้นมาทำไมที่นี่”
“ซินดี้ต้องเล่นงานตั้งโอ๋แน่ๆ ....เราต้องรีบหาตั้งโอ๋ให้เจอเร็วที่สุด”
บุลินเป็นห่วงตั้งโอ๋กานดาพลอยกังวลไปด้วย
ทางด้านแพรวาขับรถมาจอดหน้าโรงงานร้างขนาดย่อม
แพรวาแล้วลงจากรถมาไขเปิดประตูโรงงานตั้งโอ๋ตามลงมามองมองงงๆ
“ที่นี่ที่ไหนหรือคะ”
“โรงงานเย็บชุดโชว์เก่าน่ะฉันเห็นว่ามันเล็กคับแคบไปหน่อยก็เลยย้ายไปที่ใหม่ส่วนที่นี่ก็คิดว่าจะปรับปรุงให้เป็นร้านอาหารที่มีนางโชว์มาแสดงด้วย”
“แล้วที่นี่มันจะปลอดภัยจริงๆเหรอคะ”
“ฉันว่ายังไงก็ปลอดภัยกว่าที่บ้านเธอแน่นายเภาไม่มีทางรู้หรอกว่าเธออยู่ที่นี่”
แพรวายิ้มมุมปากนิดนึงแล้วเดินนำเข้าไปข้างในตั้งโอ๋ตาม
แพรวาพาตั้งโอ๋เดินเข้ามาเห็นหุ่นโชว์ต่างๆที่เหลือทิ้งๆไว้ไม่ได้เก็บไปหมดตามทางที่เดินผ่านก็หลอนๆ
ตั้งโอ๋มองกลัวๆรีบเดินตามแพรวาไป
แพรวาเปิดไฟออฟฟิศสว่างขึ้นเห็นสภาพห้องออฟฟิศที่มีการรื้อเก็บข้าวของไปบ้าง
และมีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเหลือไว้อยู่ตัวหนึ่ง
ตั้งโอ๋ตามเข้ามา
“อะเข้ามาก่อนตั้งโอ๋ ....ข้าวของยังอยู่เกือบครบพอดีติดวันหยุดยาวน่ะก็เลยยังขนของไม่เสร็จ”
“ขอบคุณคุณแพรวามากๆเลยนะคะที่มาช่วยตั้งโอ๋ทันเวลา”
ตั้งโอ๋คิดถึงเหตุการณ์ที่เจอกับแพรวา
ตั้งโอ๋วิ่งหนีออกมาจากบ้านเภาวิ่งไปตามทางถนนหน้าตาตื่น
รถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาตั้งโอ๋รีบโบกอย่างต้องการความช่วยเหลือ
ตั้งโอ๋โบกรถ “ช่วยด้วยๆๆช่วยด้วยค่ะ”
รถยนต์จอดตั้งโอ๋รีบเข้าไปที่ประตูข้างคนขับ
“ช่วยด้วยค่ะช่วยฉันด้วย”
กระจกรถเลื่อนลงมาแล้วเห็นเป็นแพรวามองแบบห่วงใยตั้งโอ๋
“ตั้งโอ๋เธอมาทำอะไรแถวนี้”
ตั้งโอ๋บอกแพรวาไปด้วยอารามตื่นตกใจและมั่นใจว่าแพรวาไม่มีทางเป็นผู้ร้าย
“คุณแพรวา!! ตั้งโอ๋รู้แล้วค่ะว่าใครเป็นฆาตกร”
แพรวาอึ้งแล้วทำเป็นถามขึ้น
“นี่พูดจริงเหรอใครกัน”
“จริงๆค่ะนายเภาแฟนเก่าของพี่ซินดี้ค่ะแล้วมันยังฆ่าเจ๊มดแดงด้วย”
“คุณพระช่วย”
“รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะค่ะตั้งโอ๋กลัวมันจะตามมา”
ตั้งโอ๋ขึ้นรถแพรวาขับออกไป
แพรวาขับรถตั้งโอ๋นั่งข้างๆแบบกลัวๆลุกลี้ลุกลนมองเหลียวไปดูข้างหลัง
“ไม่ต้องกลัวแล้วตั้งโอ๋ไม่มีใครตามมาหรอก”
“มันสยองมากๆค่ะคุณแพรวาตั้งโอ๋ไม่นึกเลยว่าจะมีคนโหดร้ายใจอำมหิตแบบนี้”
“แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงมีหลักฐานหรือเปล่า”
“พูดแล้วขนลุกค่ะเจ๊มดแดงต้องการให้ความจริงปรากฏแน่ๆตั้งโอ๋เลยเห็น....”
“เห็นอะไรก็พูดมาสิ”
“ก็พาสเวิร์ดเจ๊มดแดงน่ะสิคะหลักฐานต้องอยู่ในอีเมล์เฟซบุ้กหรือดรอปบ๊อกซ์
อะไรสักอย่างของเจ๊มดแดงแน่ๆค่ะ”
“แสดงว่าเธอก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรใช่มั้ย”
“ค่ะ ....แต่ตั้งโอ๋มั่นใจว่ามันต้องเป็นหลักฐานมัดตัวคนร้ายได้แน่ๆคุณแพรวาพอจะมีคอมพิวเตอร์ให้ตั้งโอ๋ยืมมั้ยคะ”
แพรวาตบที่คอมพิวเตอร์เบาๆทีหนึ่งแล้วพูดกับตั้งโอ๋
“อะใช้ได้ตามสบายนี่คอมพิวเตอร์ที่เธออยากได้”
“ขอบคุณค่ะคุณแพรวา”
แล้วอยู่ๆไฟดับพรึ่บลง
ตั้งโอ๋ร้องตกใจ
“ว้าย”
เสียงข้าวของล้มจากอีกห้องดังขึ้น
“อะไรน่ะ”
แพรวาทำท่าจะไปดูตั้งโอ๋รีบดึงไว้
“อย่าเพิ่งค่ะคุณแพรวาพี่ซินดี้มาแน่ๆ”
“อะไรนะ!”
“แต่ไม่ต้องกลัวนะคะ” ตั้งโอ๋หยิบไฟฉายแบล๊กไลท์อันเล็กๆในกระเป๋ากางเกงออกม “พี่ซินดี้กลัวแสงแบล็คไลท์”
“นี่พูดจริงเหรอ”
“จริงค่ะตอนกลางวันก็จะไม่มีพลังด้วย…ไปค่ะ”
ตั้งโอ๋ฉุดแขนแพรวาให้ไปดูด้วยกัน
ตั้งโอ๋ฉายไฟฉายแบล็คไลท์ไปตามทางแพรวาตามหลัง
แล้วตั้งโอ๋ฉายไฟไปที่ประตูบานหนึ่งเห็นว่าประตูสั่นพึ่บๆได้เอง
ตั้งโอ๋มองชะงักทำใจดีสู้เสือแล้วค่อยๆย่องเข้าไปที่ประตูตัดสินใจดึงประตูออก
ข้างในเป็นแมวร้องหง่าวอยู่
“โธ่แมวเองเหรอ”
ตั้งโอ๋เดินกลับเข้ามาที่เดิมกับแพรวา
“เล่นเอาหายใจไม่ทั่วท้องเลยเฮ้อ”
“ฉันว่าเธอคิดมากไปนะ”
ไฟติดขึ้นมาสว่าง
“เห็นมั้ยกระแสไฟคงขัดข้องแค่นั้นแหละ”
“ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณแพรวาตกใจ”
“ไม่เป็นไร ....ฉันว่าเธอรีบๆหาหลักฐานให้เจอดีกว่าเราจะได้ไปแจ้งตำรวจกัน”
“ค่ะตั้งโอ๋ก็ตั้งใจไว้อย่างนั้นเหมือนกัน”
ตั้งโอ๋นั่งลงที่โต๊ะคอมฯเริ่มเปิดหาทางเช็คพาสเวิร์ดที่ได้มาว่าเป็นบัญชีของอะไร
แพรวามองตั้งโอ๋ยิ้มอำมหิต
บุลินขับรถไปตามถนนแล้วมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างทางซื้อของอยู่แต่งตัวคล้ายๆตั้งโอ๋
เขารีบจอดรถวิ่งไปดูดึงแขนให้หันมาแต่ไม่ใช่
“ตั้งโอ๋ ....ขอโทษครับ”
หญิง1 งงเดินไป
บุลินถอนใจเฮือกเสียงมือถือดังขึ้นบุลินกดรับสาย
“ฮัลโหล”
กานดาพูดมือถือกับบุลิน
“พี่หมวดได้เรื่องแล้ว” …
“ได้จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
บุลินวางสายแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถขับออกไป
บุลินเปิดประตูเข้ามาในห้องประชุม
กานดากับตำรวจ1กําลังคุยงานกันอยู่
“พี่หมวด”
“ว่าไง”
ตำรวจ1 บอก “ก่อนซินดี้จะตายผู้ชายที่ซินดี้คบหาอยู่ด้วยก็คือนายเภานี่แหละครับ”
“อะไรนะ”
“เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากคนในผับที่สนิทกับนายเภาจริงๆ”
“เป็นแฟนเก่าแล้วยังมาสืบคดีแฟนที่ตายไปแล้วโดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำแบบนี้มันก็พิรุธมากมายแล้วนะพี่หมวด”
“งานนี้เกลือเป็นหนอนจริงๆ”
สารวัตรเปิดประตูเข้ามาพร้อมซองเอกสาร
“ถูกต้อง ....ถ้าไม่ตายไปซะก่อนก็ต้องดำเนินคดีให้ถึงที่สุด”
“สารวัตร”
สารวัตรชูเอกสารขึ้นแล้วส่งให้บุลินไป
“ผลสืบสวนจากชุดพิเศษออกมาแล้ว”
บุลินดึงเอกสารออกมาดูอ่านกวาดตาอย่างรวดเร็วแล้วอึ้งพูดขึ้น
“นายเภาเป็นคนเปลี่ยนแปลงผลชันสูตรศพซินดี้จากถูกฆาตกรรมเป็นการฆ่าตัวตายแล้วก็ยังลงมือสังหารทีมเอชุดสืบคดีซินดี้ก่อนหน้านี้ด้วยการทำให้เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์”
“โหนี่ยังไม่นับที่มันวางแผนฆ่าพี่หมวดกับตั้งโอ๋มันเลวได้โล่จริงๆ”
“แต่สิ่งสำคัญที่ผมต้องการรู้ตอนนี้ก็คือ .... ใครฆ่านายเภา... แล้วฆ่าด้วยวัตถุประสงค์อะไร?”
สารวัตรกล่าว
เหมือนมีบางสิ่งเคลื่อนเข้ามาหาตั้งโอ๋อย่างลึกลับตื่นเต้น
เป็นจังหวะที่ตั้งโอ๋สะดุ้งตื่นจากฟุบหน้าหลับแถวหน้าคอมฯขึ้นมาพอดีแพรวาถือกล่องแซนวิชกับนํ้าผลไม้เข้ามาให้ตั้งโอ๋
“อุ้ยขอโทษนะที่ทำให้ตกใจตื่น”
“ไม่เป็นไรคะตั้งโอ๋แย่จริงไม่รู้ฟุบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เธอคงเหนื่อยมากนะตั้งโอ๋ทานอะไรสักหน่อยสิฉันซื้อมาฝาก”
แพรวาวางถุงอาหารให้ตั้งโอ๋บนโต๊ะ
“ขอบคุณมากค่ะคุณแพรวาดีกับตั้งโอ๋จริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก ....ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครเป็นฆาตกร”
“ค่ะเท่าที่จดมาได้” ตั้งโอ๋หยิบกระดาษที่โน้ตเอาไว้ “เหลืออีก 2 บัญชีเท่านั้นที่ยังไม่ได้เปิดดู ....ตั้งโอ๋ว่าลองเลยดีกว่า”
ตั้งโอ๋เปิดเข้าไปในเมล์ของมดแดงบัญชีหนึ่งใส่พาสเวิร์ดแล้วปรากฏว่าเข้าเมล์ได้
“คุณแพรวาเข้าได้แล้วค่ะ”
แพรวาทำตื่นเต้นไปด้วย
“เหรอ ...เจอมั้ย”
ตั้งโอ๋ไล่มองดูเมล์
“เดี๋ยวนะคะตั้งโอ๋ไล่ดูอยู่”
แล้วตั้งโอ๋คลิ๊กเข้าไปที่เมล์อันหนึ่งที่แนบคลิปวิดิโอไม่ได้ระบุชื่อ
ภาพในจอคอมฯเป็นคลิปที่มดแดงถ่ายคลิปโกกิกับเภากำลังปลํ้ากันอยู่
เภากับโกกิพัวนัวกันบนโซฟาแล้วโกกิดึงเภาห้าม
“เดี๋ยวก่อนสิคะพี่เภาเรามาคุยเรื่องนังซินดี้ไม่ใช่เหรอโกกิกลัวว่าตำรวจจะสาวมาถึงเรา”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าไม่มีใครรู้หรอก”
เภาก้มลงไปหาโกกิใหม่
ตั้งโอ๋มองตาเบิกโพลงที่เห็นโกกิกับเภาชี้ไปที่จอให้แพรวาดู
“คุณแพรวา! โกกิ ...โกกิกับนายเภาฆ่าพี่ซินดี้!”
แพรวามองนิ่งไม่รู้ว่าอารมณ์ไหน
“ไม่น่าเชื่อเลยที่แท้คนกันเองนี่เองคุณแพรเราได้หลักฐานแล้วรีบไปกันเถอะค่ะ”
ตั้งโอ๋ขยับลุกขึ้น
โกกิก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ
“จะรีบไปไหนนางชะนีสาระแน”
“โกกิ! เธอ....นี่เธอมาที่นี่ได้ยังไง”
“อุ้ยตายนี่ยังไม่เลิกโง่อีก” โกกิหัวเราะๆแล้วเดินเข้ามาหาแพรวา
“คุณแพรวาเก่งจังเลยค่ะจัดซะ...นังแส่ประจำคณะเอ๋อไปเลยสิ”
แพรวาบอก
“ฉันสั่งนายเภาไปฆ่ามันหลายครั้งแล้ว...แต่ไม่เคยสำเร็จในที่สุดก็ต้องลงมือเอง”
“คุณแพรวา! ....นี่คุณคือจอมบงการอยู่เบื้องหลังทุกคนเหรอ”
“ยินดีด้วยนะเธอได้รู้ความจริงแล้ว”
ตั้งโอ๋ขยับวิ่งหนี
แพรวาหยิบปืนพกในกระเป๋าออกมาแล้วเล็งไปที่ตั้งโอ๋
“หยุดอยู่ตรงนั้น ....ไม่งั้นฉันยิงแน่”
ตั้งโอ๋ชะงักกึกมองแพรวานึกไม่ถึงจริงๆ
“คุณแพรวา”
แพรวาถือปืนขยับเข้าไปใกล้ตั้งโอ๋
“หึหึตกใจมากเลยเหรอที่เป็นฉัน”
“มันเหนือความคาดหมายของตั้งโอ๋จริงๆคุณมันปีศาจในคราบแม่พระ!”
แพรวาตบเปรี้ยงตั้งโอ๋หน้าหัน
“ฉันขอบอกเธออย่างจริงใจเลยนะในโลกนี้มันไม่มีหรอกความดีความชั่ว... มันเป็นแค่เกมส์ของความอยู่รอด...ใครชนะก็ได้ไปต่อส่วนคนที่แพ้ก็ต้องตายไป!”
“อำมหิต!”
แพรวาตบอีกทีคราวนี้ตั้งโอ๋ล้มลงไปกับพื้น
แพรวาเอาปืนเล็งอีก
“แกหมดประโยชน์แล้วล่ะตั้งโอ๋ ....ฉันจะส่งแกลงนรกไปอยู่กับนังซินดี้ของแก”
“อย่านะ” ตั้งโอ๋ร้องตะโกนออกไป “พี่ซินดี้พี่ซินดี้ช่วยด้วยฉันเจอคนที่ฆ่าพี่แล้ว”
“จะร้องทำไมก็แกบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่านังซินดี้มันไม่โผล่ออกมาตอนกลางวันฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าตั้งโอ๋ถ้าแกไม่โลกสวยเกินไปนักก็คงไม่ตายแบบนี้หรอก”
แพรวาจะลั่นไกยิง
ตั้งโอ๋มองลุ้นใจหาย
เสียงมือถือของแพรวาดังขึ้นแพรวาชะงักมองเห็นเป็นชื่อทิพย์ขึ้นที่หน้าจอ
ผ่านเวลาเล็กน้อย ตั้งโอ๋โดนมัดอยู่กับเก้าอี้แล้วก็โดนเอาเทปปิดปากไว้
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณแพรวา”
แพรวาสั่งการ
“เฝ้ามันไว้รอจนกว่าฉันจะกลับมา”
แพรวาหันเดินออกไปโกกิมองตามนิดนึงแล้วตัดสินใจเดินตามออกไปด้วย
โอ๋พยายามดิ้นหนีแต่หนีไม่ได้
แพรวากําลังจะเดินไปขึ้นรถ
โกกิตามออกมาหา
“เดี๋ยวค่ะ”
แพรวาหันกลับไปหาโกกิพูดขึ้น
“ให้โกกิขับรถไปให้มั้ยคะ”
“มันบอกให้ฉันไปคนเดียวไม่งั้นมันจะแจ้งความ”
“ร้ายแรงอย่างนั้นเลยเหรอคะตกลงนังทิพย์มันนัดคุณแพรวาไปพบเรื่องอะไรคะ”
โกกิถาม
บริเวณริมแม่น้ำเปลี่ยว ตอนกลางวัน ทิพย์เดินเข้ามาในมือข้างหนึ่งถือใบเสร็จรับเงินจากธนาคารสวิส
“นี่เป็นใบเสร็จสำหรับการโอนเงินไปธนาคารสวิสซึ่งเจ้าของบัญชีลับนี้ได้โอนเงินต่ออีกหลายทอดเพื่อไปเข้าบัญชีของนายหรั่ง” ทิพย์หันมาหาแพรวาชูใบเสร็จขึ้น “อยากทราบมั้ยคะว่าเจ้าของบัญชีลับธนาคารสวิสนี้คือใคร”
“แกเอามาจากไหน” แพรวาถาม
“นึกไม่ถึงล่ะสิว่าไอ้ใบเสร็จที่คุณน้าฉีกทิ้งลงถังขยะมันจะกลับมาเล่นงานคุณน้าได้”
“นี่แก...เลวมาก”
“จริงๆแล้วทิพย์ไม่ได้กะจะมาแบล็กเมล์อะไรคุณน้าหรอกนะคะแต่เพราะผัวคุณน้าสัญญากับทิพย์ว่าจะทิ้งคุณน้าไปแต่งงานกับทิพย์ทิพย์ทนเป็นเมียเก็บมันอยู่ไม่รู้กี่ปีแต่ดูสิขนาดมันขาเป๋แล้วมันยังไม่ยอมไป” ทิพย์หัวเราะขื่น “ทิพย์ตาสว่างแล้วล่ะ”
“เธอต้องการอะไรพูดมาเลย”
“เข้าคุกฉันอยากเห็นแกเข้าคุก”
“นังทิพย์!”
“ล้อเล่นน่ะค่ะคุณน้า” ทิพย์หัวเราะจิตๆ “จริงๆแล้วทิพย์อยากเห็นคุณน้าตายมากกว่า”
แพรวาพุ่งเข้าไปตบทิพย์
ทิพย์หลบแล้วตบคืนจนแพรวาหน้าหัน
ทิพย์มองมือตัวเองแล้วดีใจ
“ฉันตบนังแพรวาได้ด้วยเก่งจังเลยอ่ะทิพย์เก่งมาก”
นางมีความจิตหลุดขึ้นอีกนิดแต่ยังไม่พีคที่สุด
แพรวาโมโหจัดพุ่งแรงเข้าไปหาทิพย์จังหวะเผลอแล้วตบกระเด็นแพรวาตามเข้าไปจิกผมทิพย์
ตบอีกแล้วจับโขกกับผนังจนทิพย์ล้มลงไปกองกับพื้นเลือดกบปากแพรวายืนมองหายใจหอบอยู่
“ตบอีกสิตบเลยฮ่าฮ่าฮ่าฉันไม่เคยได้เป็นตัวของฉันเองเลยตั้งแต่ฉันเกิดมาก็มีแต่คนมาสั่งๆๆแล้วก็สั่งฉันต้องเป็นคนดีฉันต้องว่านอนสอนง่ายฉันถึงจะเป็นที่รัก ...ฮ่าฮ่าฮ่าที่ไหนได้มันโกหกทั้งเพทำดีแล้วได้อะไรนอกจากเป็นขี้ข้าให้มันหลอกใช้ !”
“โถน่าสงสารจริงแกคงเหนื่อยกับความโง่ของแกมากสินะนังทิพย์เดี๋ยวฉันจะช่วยให้แกไปสบายเอง”
แพรวาหยิบปืนจากกระเป๋าออกมาเล็งไปที่ทิพย์ทำท่าจะยิงแต่กลับร้องปังขึ้นมาแทน
ทิพย์สะดุ้ง
แพรวาหัวเราะแล้วเดินเข้าไปใกล้ทิพย์ยังยกปืนเล็งอยู่
“ฉันล้อเล่นน่ะ ... ฉันจะปล่อยให้แกตายไปอย่างค้างคาใจได้ยังไงแกอยากรู้มั้ยล่ะว่าแกโดนหลอกเรื่องอะไรบ้าง”
แพรวาจ้องทิพย์เหี้ยม
แพรวาเดินเข้ามาเห็นตั้งโอ๋ยืนคุยกับทิพย์
ทิพย์ชุดขาวถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินไปตามถนน
“หลังจากที่ฉันได้ยินตั้งโอ๋บอกกับแกว่ามันโดนภาวัชหลอกไปปลํ้าฉันเลยไปสืบที่รีสอร์ทแล้วก็ได้เห็นธาตุแท้อีนังหน้าด้านชุดขาวที่ชอบมาขออนุญาตไปปฏิบัติธรรม...แต่ที่ไหนได้มันใส่ชุดขาวไปเปิดห้องนอนกับภาวัชที่รีสอร์ทนั่นอยู่ทุกอาทิตย์”
แพรวาพูดด้วยความแค้นใจเล็งปืนไปที่ทิพย์อยู่
“ฉันแค้นจนเกือบจะถือปืนไปยิงแกในวันนั้นแล้วแต่จิตใต้สำนึกของฉันมันบอกว่ามันง่ายเกินไปสำหรับผู้หญิงร่านหลบในอย่างแกแกควรจะได้รับการสั่งสอนที่น่าอับอายขายหน้า”
โกกิเดินมาตามทางพร้อมถุงใส่หน้ากากกับมือถือแล้วเข้ามาที่หน้าห้องทิพย์เหลียวซ้ายแลขวา
เห็นปลอดคนเลยใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปในห้องทิพย์
ในห้องโกกิเอาถุงหน้ากากไปซ่อนหลังตู้แล้วเอามือถือไปไว้ใต้เตียงทิพย์
“หลังจากฉันตัดเอ็นขาภาวัชฉันก็ส่งโกกิไปเล่นงานแกด้วยการเอาโทรศัพท์กับหน้ากากไปยัดใส่ห้องแกเพื่อสร้างหลักฐานเท็จว่าแกเป็นคนทำร้ายภาวัช!”
เมื่อทิพย์โดนบุลินสอบสวนเครียด
ภาพชาย1ออกมาจากห้องชี้ไปที่ทิพย์แล้วทิพย์ทรุดลงไปร้องไห้
“พอตำรวจเรียกสอบเพื่อให้พ้นผิดแกก็ต้องจำใจสารภาพกับตำรวจว่า..แกเป็นมาโซคิสม์ต้องไปจ้างผู้ชายมาทุบตีอยู่ทุกครั้งที่ภาวัชมันสนองตัณหาแกไม่พอ”
ทิพย์หัวเราะขึ้นอย่างประชดชีวิตขื่นขม
แพรวาเอ็ดเสียงเขียวพร้อมเอาปืนตบอีกเปรี้ยง
“ยังมีหน้ามาขำอีก”
ทิพย์โดนตบแต่ก็ยังเงยหน้ามายิ้มเยาะได้
“คุณน้านี่เลวสุดยอดจริงๆเลยนะ”
“ช่วยไม่ได้แกอยากมายุ่งกับผัวฉันทำไม”
“เพราะไอ้ผู้ชายชั่วๆคนนั้นมันทำให้ความเป็นคนของคุณน้าหายไปหมดเลยเหรอคะ”
“มันก็พอๆกับความร่านอยากได้ผัวชาวบ้านของเธอนั่นแหละที่ทำให้หน้าเธอไม่มียางยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองมาเป็นนางบำเรอ”
ทิพย์ขำขึ้นมาอีก
แพรวจี้ปืนใส่อีก
“แกจะเส้นตื้นเกินไปแล้ว”
“ก็มันน่าขำออกจะตายนี่คะ...คุณน้า ....พอความรักเข้าตาจะรวยจะจนจะจบปอสี่หรือปริญญาโทก็มีสิทธิ์โง่ได้เท่าๆกันทั้งนั้น”
แพรวาอึ้ง
ทิพย์พูดต่อ
“บางทีมันไม่ใช่ผู้ชายมาหลอกเราหรอกนะคะคุณน้าแต่เป็นผู้หญิงเราเองที่หลอกตัวเองว่าต้องมีผู้ชายมารักเท่านั้นเราถึงจะมีคุณค่าขึ้นมาได้!”
แพรวาสะเทือนใจตวาดเสียงดังออกมา
“พอแกไม่ต้องมาทำเป็นมีสัจธรรมอะไรทั้งนั้นฉันจะฆ่าแกฆ่าให้หายแค้น”
แพรวามัวแต่ดราม่าอารมณ์แรงอยู่เลยไม่ทันระวังปรากฏว่าทิพย์ที่เห็นเซื่องๆได้แอบหยิบเครื่องช๊อตไฟฟ้าจากกระเป๋ากางเกงออกมาจี้ใส่ขาแพรวาทันที
แพรวาล้มตึงลงไปเลย
ทิพย์ยิ้มเยาะเช็ดเลือดมุมปากแล้วลุกขึ้นมามองแพรวาเยาะ
“โลกนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับคนแพ้”
แพรวาพยายามจะเอื้อมมือไปหยิบปืน
ทิพย์ยกเท้าเหยียบมือแพรวากึกแล้วขยี้ใส่
“เสียใจด้วยนะคะคุณน้าไม่ได้ไปต่อแล้ว”
ทิพย์ก้มลงไปหยิบปืนขึ้นมาทำท่าเล็งไปที่แพรวาจะลั่นไก
โกกิใช้ไม้ฟาดเข้ามาที่ต้นคอทิพย์ล้มลงไปปืนหลุดจากมือ
แพรวาหยิบปืนขึ้นมาได้
“มึงตายแน่!”
แพรวายกปืนเล็งทิพย์
-ทิพย์รีบผลักเข่งใส่ขยะแถวนั้นใส่แพรวา
แพรวาหลบ
ทิพย์รีบหนีออกไป
“มันหนีไปแล้ว”
แพรวาโมโหรีบวิ่งตามออกไปโกกิรีบตามไปด้วย
ทิพย์วิ่งหนีออกมาหน้าตาตื่นหวาดกลัว
แพรวากับโกกิตามมาข้างหลัง
แพรวายกปืนยิงเปรี้ยงๆใส่ทิพย์
ทิพย์หลบแล้ววิ่งไปจนสุดทางเป็นโป๊ะเรือทิพย์เหลียวมองไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว
แพรวากับโกกิเดินเข้ามาอย่างน่ากลัวแพรวายกปืนเล็งแล้วยิงเปรี้ยงจนกระสุนถากที่แขนทิพย์
ทิพย์กระเด็นตกลงไปในนํ้าเลือดแดงลอยขึ้นมา
แพรวากับโกกิรีบตามเข้ามาดูแพรวายิงลงไปในนํ้าอีกเปรี้ยงๆจนโกกิจับมือแพรวาห้าม
“พอเถอะค่ะมันไม่รอดแล้ว”
แพรวามองนิ่งพึงพอใจ
แพรวาเดินหน้าเครียดออกมาตามทางไปที่จอดรถ
โกกิวิ่งตามหลังแพรวามาร้องเรียก
“เดี๋ยวค่ะคุณแพรวา”
“อะไรอีก”
“ที่โกกิตามมาที่นี่ก็เพราtโกกิมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณแพรวาค่ะ”
“พูดมาไม่ต้องอ้อมค้อม”
“คุณแพรวาคะพี่เภาตายแล้ว”
“อะไรนะ”
“โกกิเพิ่งคุยกับพี่เภาเมื่อคืนนี้เอง....ยังดีๆอยู่เลยนี่เป็นข่าวในทีวีว่าตายแล้วตายอย่างสยองโอ้ย...โกกิขนหัวลุกไปหมดแล้ว”
“นี่ไม่ต้องมาฟูมฟายได้มั้ย ...คนตายไปแล้วจะทำอะไรได้ล่ะ”
“ค่ะคุณแพร”
“แล้ว...เธอกับนายเภาส่งข้อความอะไรที่เชื่อมโยงมาถึงฉันด้วยหรือเปล่า”
“ไม่ต้องห่วงค่ะเรื่องนี้เรารู้ดีว่าจะไม่เขียนอะไรให้เป็นหลักฐานแล้วก็ลบไลน์กันตลอดอยู่แล้ว”
“ดี ...มีข่าวอะไรอีกมั้ย”
“ตำรวจประกาศตามหาตัวนังตั้งโอ๋ด้วยค่ะ”
แพรวาอึ้งเครียดเพราะถ้าตำรวจเจอตัวตั้งโอ๋ตนก็ต้องโดนจับแน่
“จะปล่อยมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว”
แพรวาเหี้ยม
ห้องประชุมที่โรงพัก
กานดาวางมือถือของเภาใส่ในซองพลาสติกเก็บหลักฐาน
ที่โต๊ะประชุมมีบุลินกับสารวัตรนั่งอยู่
“ผลตรวจมือถือนายเภาไม่พบข้อความน่าสงสัยอะไรเลยส่วนคนสุดท้ายที่ติดต่อนายเภาก่อนตายก็คือโกกิ”
ตำรวจ1 เปิดประตูเข้ามา
“ขออนุญาตครับ ....ผมไปเช็คที่โรงละครปิดเงียบไม่พบใครเลยครับคุณแพรวาก็ตามตัวไม่ได้”
“ตอนนี้เราเหลือผู้ต้องสงสัยอยู่เพียง 3 คนเท่านั้นแพรวาทิพย์แล้วก็โกกิ”
“พี่หมวดตกไปอีกคนนะ”
บุลินหันสบตากานดาแล้วกานดาพูดขึ้น
“ตั้งโอ๋”
บุลินมองไม่เห็นด้วย
“เราเคยสอบปากคำตั้งโอ๋แล้วแล้วจากที่เรารู้จักกันฉันมั่นใจว่าตั้งโอ๋ไม่มีวันฆ่าใครได้”
“ก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นฉันพูดไปตามหลักการว่าผู้ต้องสงสัยในเพลินพิมานยังเหลือใครอีกบ้าง”
สารวัตรบอก“เอาล่ะอย่าเพิ่งเถียงกัน ....ตอนนี้ปมต่างๆก็ขมวดแน่นเข้ามาแล้วผมต้องการให้ตามตัวผู้ต้องสงสัยทั้งหมดมาให้ปากคำอีกครั้งขอด่วนที่สุดเลยนะ”
สารวัตรสั่งบุลินกับกานดาหน้าตาจริงจัง
แพรวากับโกกิเปิดประตูเข้ามาในห้องโถงที่ขังตั้งโอ๋ไว้แล้วก็ต้องตกใจที่ตั้งโอ๋หายไป
ร่องรอย พบเชือกขาดไม่มีชิ้นดีเทปกาวที่แปะปากก็หล่นกับพื้น
“ว้ายเป็นไปได้ไงเชือกขาดไม่มีชิ้นดีนังตั้งโอ๋นังชะนีตัวแสบ”
“ฉันบอกแกแล้วให้อยู่เฝ้ามัน”
“ใครจะไปนึกล่ะคะว่ามันจะแรงเยอะขนาดนี้นี่หนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ทำไงดีคะ”
“ที่นี่ไม่มีทางออกอื่นนอกจากทางประตูหน้ามันต้องอยู่ในนี้แหละไปหาให้ทั่วไป”
แพรวากับโกกิรีบวิ่งออกไปหาตั้งโอ๋กัน
บุลินกับกานดาเดินลงบันไดมาหยุดหน้าเชิงบันไดคุยกัน
“พี่หมวด...คือฉันไม่ได้คิดร้ายอะไรกับตั้งโอ๋เลยนะ”
“ไม่ต้องคิดมากน่าพี่เข้าใจ”
เสียงมือถือบุลินดังขึ้นเป็นเบอร์บ้านไม่ปรากฏชื่อคน
บุลินมองแปลกใจว่าใครโทรมาแล้วกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
เงียบไม่มีเสียงคนพูด
“ฮัลโหลนั่นใครน่ะ”
มีเสียงตัดสายไป
บุลินดึงหูออกงง
“อะไรน่ะ”
“ไม่รู้ใครโทร.มาไม่ยอมพูดแล้วก็วางสายไปเอง”
“เครงั้นฉันไปก่อนนะพี่หมวด”
บุลินจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วฉุกใจคิดได้ขึ้นมา
“กานดาเดี๋ยวเช็คเบอร์นี้ให้ด้วยว่าโทรมาจากที่ไหน”
ตั้งโอ๋ซึ่งโดนผีซินดี้สิงอยู่นั้น วางโทรศัพท์สำนักงานลงกับแป้นแล้วยิ้มกริ่มน้อยๆ
แพรวากับโกกิวิ่งเข้ามา
“คุณแพรวาคะนั่นไงนังตั้งโอ๋”
แพรวายกปืนเล็งตั้งโอ๋
“หยุดนะยกมือขึ้นแล้วหันมาทางนี้”
ตั้งโอ๋ค่อยๆหันไปหาแพรวากับโกกิด้วยสายตากวนๆต่างไปจากเดิม
แต่แพรวากับโกกิยังไม่รู้สึก
“ไปเอาตัวมันมานี่”
โกกิเข้าไปดึงตัวตั้งโอ๋จับเหวี่ยงมาตรงหน้าแพรวา
“จัดการมันเลยค่ะคุณแพรวาเรื่องมันจะได้จบๆเสียที”
ตั้งโอ๋พูดขึ้นเหมือนกวนๆแต่วาจาอ้อนวอน
“คุณแพรวาคิดเหรอคะว่าฆ่าตั้งโอ๋แล้วเรื่องมันจะจบเพราะคนที่รู้ความลับของคุณแพรวาก็ยืนอยู่นี่อีกคน(หมายถึงโกกิ)..หึหึคุณต้องฆ่ามันด้วยหรือเปล่าคะ”
“แกไม่ต้องมาเสี้ยมให้พวกฉันผิดใจกันหรอก”
“กระดุมถ้าติดผิดตั้งแต่เม็ดแรกมันก็จะผิดไปถึงเม็ดสุดท้ายนะคะรีบแก้ไขซะตั้งแต่ทีแรกเถอะ”
“อย่าไปฟังมันค่ะคุณแพรวาขืนปล่อยมันไว้แล้วมันเปลี่ยนใจไปแจ้งตำรวจเราก็ซวยกันหมดรีบจัดการเถอะค่ะ”
แพรวาหยิบลิปสติกผีเสื้อออกมาจากกระเป๋าสะพายชูให้ดู
“แกคงจำได้นะลิปสติกแบบที่นังซินดี้ชอบใช้....แต่แท่งนี้พิเศษหน่อยเพราะมันเป็นแท่งที่ใส่ยาพิษแล้วทำให้นังซินดี้มันตายคาเวที”
“หลักฐานสำคัญที่แท้ก็อยู่กับคุณนี่เอง”
“ฉันเก็บรักษาไว้อย่างดีเลยนะเพราะเวลาฉันอารมณ์ไม่ดีแล้วดูลิปสติกแท่งนี้คิดถึงภาพที่นังซินดี้มันตายคาเวทีขึ้นมาเมื่อไรจิตใจของฉันก็มีความสุขขึ้นอย่างประหลาด”
“ที่ผ่านมาที่คุณทำเป็นรักเมตตาสงสารพี่ซินดี้อย่างสุดซึ้งที่ไหนได้ภายใต้หน้ากากนักบุญคุณก็คือผู้หญิงโรคจิตที่อำมหิตที่สุด”
“เปล่าเลยฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่รักผู้ชายของฉันสุดหัวใจ ...มันก็เท่านั้นเอง”
แพรวาเข้ามากระชากผมตั้งโอ๋ให้หน้าหงายขึ้นเตรียมจะทาลิปสติกที่ปากให้
“แกเป็นสาวกตัวแม่ของนังซินดี้... แกจงตายด้วยวิธีเดียวกับมันเถอะ”
แพรวากําลังจะจรดลิปสติกบนปากตั้งโอ๋
แล้วอยู่ๆก็ปรากฏว่าตาตั้งโอ๋กลายเป็นสีแดงวาบพร้อมกับใบหน้าตั้งโอ๋กลายเป็นหน้าซินดี้ขึ้นมา
แล้วมีเลือดไหลออกจากปากสีดำข้นคลั่กน่ากลัวมากเหมือนแบบที่โดนวางยาพิษ
แพรวาตกใจผงะออกไปพร้อมๆกับโกกิที่หวีดขึ้นมาอย่างหวาดกลัว
“คุณแพรมันไม่ใช่นังตั้งโอ๋แล้ว”
ซินดี้แยกออกมาจากร่างตั้งโอ๋ที่ล้มตึงลงไปกับพื้น
ซินดี้ยืนตาขวางไฟในห้องติดดับๆๆอย่างน่ากลัว
“ฉันไม่กลัวแกหรอก”
แพรวายิงเปรี้ยงๆใส่ซินดี้แต่ซินดี้ไม่เป็นอะไร
ซินดี้มองจิกยื่นมือออกไปชี้หน้าทั้งสองคนอย่างทรงอำนาจ
“กูมาล้างแค้นพวกมึงต้องตาย”
แพรวากับโกกิร้องลั่นรีบวิ่งหนีออกไป
ตั้งโอ๋นอนสลบอยู่กับพื้น
แพรวากับโกกิวิ่งหนีออกมาแล้วเจอซินดี้ก้มหน้าผมยาวหน้าเละนั่งอยู่บนเหนือขอบประตู
ทั้งคู่ตกใจ
ทั้งสองหันวิ่งกลับไปทางเดิมก็เจอซินดี้ปรากฏตัวขวางหน้าอยู่
โกกิแพรวาผงะร้องกรี๊ด
แล้วซินดี้ผีก็ยื่นมือออกมาบีบคอแพรวาร่างแพรวากระเด็นถอยหลังไปชนผนัง
แพรวาโดนบีบคอแทบจะทนไม่ไหวนึกได้ว่ามีไฟฉายแบล็คไลท์ในกระเป๋าจึงหยิบออกมาส่องใส่ซินดี้ปรากฏว่าซินดี้ร้องกรี๊ดแล้วหายวับไปเลย
แพรวาโล่งโกกิรีบวิ่งเข้ามาหาแพรวาที่ไม่อยากเชื่อสายตา
“คุณแพรวามันไปแล้ว”
“แสงแบล็คไลท์ไล่อีผีบ้าได้จริงๆ”
“เอามาให้โกกิ”
โกกิจะฉวยไฟฉาย
แพรวาดึงแรงจนโกกิผงะ
“เป็นขี้ข้ามาสั่งฉันได้ไง”
แพรวาเดินลิ่วออกไปโกกิมองแบบเดือดกูไม่ทนมึงแล้ว ....พุ่งตามเข้าไปกระชากไล่แพรวามาตบ
“นึกว่ามึงแน่อยู่คนเดียวเหรออีแก่”
โกกิตามเข้าไปทุบตีจนแพรวาล้มลงไป
โกกิจะเข้ามาต่อแพรวายกเท้าถีบสุดแรงจนโกกิเซกระเด็นโดนกล่องเครื่องมือช่างหล่นกระจาย
โกกิไปกองกับพื้น
แพรวาเข้ามาคร่อมตบโกกิไม่นับ
“อีเด็กเมื่อวานซืนอย่ามาซ่ากับกู”
โกกิเหลือบมองเห็นประแจเลื่อนที่ตกกับพื้นหยิบขึ้นมาแล้วฟาดใส่ศีรษะแพรวาเต็มแรง
แพรวาล้มตึงไปเลือดอาบ
โกกิลุกขึ้นมาได้มองแพรวาอย่างชิงชัง
“มันก็จริงอย่างที่นังตั้งโอ๋พูดตอนนี้มีแต่มึงกับนังตั้งโอ๋เท่านั้นที่รู้ว่ากูมีส่วนฆ่านังซินดี้งั้นมันก็คงไม่ผิดหรอกนะที่กูจะต้องจัดการกับมึงซะก่อนที่มึงจะจัดการกู”
โกกิก้าวเข้ามาใกล้แพรวาพยายามกระเถิบถอยหลัง
“อย่า...”
โกกิเดินไล่เข้ามาอีก
“มึงรู้อะไรมั้ยอีแพรวา ....แต่ก่อนกูต้องยอมมึงยกมือไหว้มึงเพราะมึงมีอำนาจมึงมีเงิน...แต่ตอนนี้มึงไม่มีประโยชน์กับกูแล้ว ...กูก็มีแต่สองตีนนี่แหละที่จะเอาไว้เคารพมึง”
โกกิกระทืบๆอย่างสะใจ ...จนสุดท้ายเอาประแจเลื่อนฟาดอีกที
แพรวาแน่นิ่งสลบไปเลือดอาบ
โกกิเก็บไฟฉายขึ้นมาแล้วมองแพรวาทิ้งท้ายแล้วถ่มนํ้าลายดูถูกใส่ที่พื้นก่อนที่จะเดินหนีออกไป
แพรวานอนสลบไม่รู้เป็นหรือตาย
ฝ่ายกานดากดคอมพิวเตอร์ดูข้อมูลแล้วหันมาบอกบุลินที่ยืนดูอยู่ข้างๆ
“ได้เรื่องแล้วพี่หมวดเบอร์ที่โทรหาพี่หมวดโทร.มาจากโรงงานเย็บชุดนางโชว์”
“ชุดนางโชว์?”
“และที่สำคัญมันเป็นโรงงานของคุณแพรวา!”
กานดากับบุลินต่างแปลกใจกันไป
โกกิถือประแจเลื่อนมือหนึ่งอีกมือถือไฟฉายแบล๊กไลท์ฉายส่องเข้ามามองหาตั้งโอ๋
แต่ไม่เห็น
“อีตั้งโอ๋มึงหายไปไหน”
โกกิหงุดหงิดแล้วรีบเดินออกไปค้นหา
โกกิฉายไฟฉายแบล็กไลท์ส่องมาตามทางพร้อมถือประแจเลื่อนมามองหาตามทางที่ดูมืดๆ
หลอนๆเขย่าขวัญ
แล้วโกกิก็เห็นเงาตั้งโอ๋เดินผ่านแว่บๆโกกิรีบตามไป
โกกิวิ่งขึ้นบันไดไปจนถึงประตูเปิดออกไปเป็นดาดฟ้าโรงงานแล้วก้าวพรวดออกไปเลย
ภาพความหลังปรากฎ
โกกิก้าวออกพรวดิกมาแล้วกลายเป็นลานจอดรถโรงละครหันหลังมองกลับไปที่ประตูที่ออกมา
ก็หายไปแล้วกลายเป็นลานจอดรถโรงละครโกกิตกใจเหวอ
มอเตอร์ไซค์ที่เคยสาดนํ้ากรดใส่ซินดี้ขับรถเข้ามาแล้วเอานํ้ากรดสาดใส่หน้าโกกิในจังหวะที่
โกกิหันหน้าไปหาพอดีโกกิร้องกรี๊ดสุดเสียงมือกุมหน้าล้มลงไปดิ้นทุรนทุราย
แล้วภาพนั้นหายไปในความมืด
ในความมืด ... โกกิเอามือกุมหน้าตัวเองร้องเจ็บปวดอยู่บนลานดาดฟ้า
“โอ้ยๆๆฮือ…”
เสียงซินดี้หัวเราะเยาะเบาๆดังขึ้นมา ...
โกกิค่อยเงยหน้าขึ้นมามองโกกิเห็นซินดี้นั่งไขว่ห้างเก๋เป็นนางพญาอยู่บนเก้าอี้แบบเหมือนบัลลังก์ของนางกลางดาดฟ้าซะงั้น
โกกิสบถออกมา
“อีซินดี้!”
“เจ็บมั้ยแสบมากมั้ยอ่ะ”
“แก....อีผีนรก”
“ไม่เอาน่าเป็นคนสวยก็ต้องพูดเพราะๆสิ ....เอ๊ะหรือว่าแกมันอัปลักษณ์”
โกกิใจหายนึกถึงหน้าตัวเองขึ้นมา
“แกอยากเห็นมั้ยว่าหน้าที่โดนนํ้ากรดสาดของแกมันเป็นยังไง”
โกกิส่ายหน้าร้องตัวสั่นไม่อยากเห็น
“ไม่ไม่”
กระจกเงาบานหนึ่งที่ตั้งอยู่บนดาดฟ้า
ร่างของโกกิเหมือนบังคับตัวเองไม่ได้ต้องลุกขึ้นเดินเข้าไปที่หน้ากระจกโกกิร้องไม่อยากไป
แล้วต้องง้างมือตัวเองข้างที่ปิดหน้าออก
แล้วโกกิเห็นหน้าตัวเองเป็นแผลหนังหลุดเฟะนํ้าเลือด
โกกิกรี๊ดสุดเสียงแล้วทรุดลงไปร้องไห้สะอื้น สติไม่สมประดี
"แอร๊ย..."
ซินดี้หัวเราะแล้วลุกเดินเข้ามาหาโกกิ
"โถนางโชว์แสนสวยกลายเป็นนางโชว์หน้าผีแบบนี้คงรับไม่ไหวสินะ แต่ไม่ต้องกลัวน่า...ศัลยกรรมหน้าใหม่มันไม่ยากเท่าศัลยกรรมสันดานชั่วของแกหรอกนังโกกิ"
"อีซินดี้อีสารเลวแกทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง"
"แกจำไม่ได้จริงๆเหรอว่าแกเคยทำอะไรไว้กับฉัน"
มอเตอร์ไซค์ขับรถมาสาดนํ้ากรดใส่ซินดี้พร้อมเสียงเล่าเรื่องของซินดี้
ชายมอเตอร์ไซค์ให้การกับบุลินกานดา
"แกจ้างให้คนเอานํ้ากรดไปสาดหน้าฉันพร้อมกับให้การเท็จว่าฉันเป็นคนจ้างมันให้เอานํ้ากรดมาสาดหน้าตัวฉันเองเพื่อดิสเครดิตฉันให้ทุกคนคิดว่า ฉันเป็นโรคประสาท"
โกกิเถียงขึ้นมา
"มันก็แค่นั้น หน้าแกก็ไม่ได้เสียโฉม"
"คงต้องให้ฉันตายก่อนสินะ ฉันถึงมีสิทธิ์จัดการคนที่ทำชั่วๆกับชั้น"
ซินดี้ขยับเข้าไปหาโกกิจ้องหน้าเหมือนจะทำร้าย
โกกิกลัวรีบกระเถิบถอยหลังหนี
"อย่าเข้ามาฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าแกนะ นังแพรวาต่างหากที่เป็นคนสั่งให้พี่เภาไปหายาพิษแล้วเอาลิปสติกไปให้แกทา ฉันไม่เกี่ยวอะไรเลยนะ"
"ตอแหล"
ซินดี้ด่าด้วยความโกรธ โกกิกระเด็นแรงเหมือนโดนผลักอย่างแรงจนล้มไปตรงหนึ่ง
"นังสุนัขตัวเมียขี้อิจฉาอย่างแกไม่ใช่เหรอที่ดึงไอ้เภาให้เข้ามารับใช้นังแพรวา แล้วก็เพราะแกอีกเช่นกันที่เสี้ยมให้นังแพรวาสั่งฆ่าฉัน!"
ในอดีต โกกิปล่อยจรวดกระดาษลงไปข้างล่างตึก
คนมาเก็บจรวดกระดาษขึ้นมาอ่านแล้วฮือฮากัน
ตั้งโอ๋ดูข้อความในกระดาษ เห็นรูปบัตรผู้ป่วยโรงพยาบาล
ซินดี้ทำร้ายตั้งโอ๋แล้วมีคนมาจับตัว
ซินดี้โดนจับตัวโยนเข้าไปในห้องตัวเอง
"แกเป็นคนปล่อยข่าวว่าฉันเป็นโรคประสาททำให้ฉันอับอายจนคลั่ง ไปทำร้ายนังตั้งโอ๋แล้วถูกจับตัวไปสงบสติในห้อง"
ซินดี้พูดต่อเล่าด้วยความเจ็บปวด
"ในขณะเดียวกันแกก็ไปเสนอขายฉันให้ไอ้ภาวัช...แล้วไปซื้อยาปลุกเซ็กซ์จากนังมดแดงมาเปลี่ยนใส่ขวดยาให้ฉันกินพร้อมกับนัดแนะกับไอ้ภาวัชให้ขึ้นมาปลํ้าฉัน"
ซินดี้มองไปที่โกกิ
ภาพในอดีต ซินดี้เดินเข้ามาเห็นดวงใจโดนแขวนคอ ซินดี้กอดดวงใจร้องไห้
"แต่ที่เลวร้ายที่สุดก็คือแกเป็นคนสั่งให้ไอ้อ้วนเอาดวงใจของฉันไปฆ่า ฉันแทบเสียสติไม่เป็นผู้เป็นคนก็เพราะแก"
ซินดี้มองโกกิด้วยความแค้นเจ็บปวด
"ยังไม่นับที่แกกับไอ้เภาสวมเขาให้ฉันเอาเงินฉันคอนโดฯฉันไปถลุงจนหมด นี่พอเป็นเหตุผลให้ฉันฆ่าแกได้หรือยัง"
โกกิดราม่ามา คิดว่ายังไงก็ตาย เลยไม่กลัวพรั่งพรูความรู้สึก โกกิลุกขึ้นยืน
" แล้วแกล่ะ ...เคยคิดบ้างไหมว่าไอ้ความเจ็บปวดที่แกได้รับอยู่ทุกวันนี้ จริงๆแล้วมันก็มาจากความคิดชั่วๆการกระทำชั่วๆที่เย่อหยิ่งเอาแต่ใจ ไม่เคยเห็นหัวคนอื่นของแกนั่นแหละ"
"นังโกกิ!"
มีลมพัดวูบมาอย่างรุนแรงจนโกกิผงะ เซกระเด็นออกไปจับราวขอบระเบียงดาดฟ้าไว้ไม่ให้ปลิว
"เอาสิจะฆ่าก็ฆ่าเลย มึงทำให้กูหน้าเละขนาดนี้แล้ว กูก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไมเหมือนกัน"
ลมพัดแรงมาอีกลูก โกกิฝืนตัวไว้แล้วพูดต่อ
"แต่ก่อนที่กูจะตายกูอยากจะบอกความลับอะไรมึงบางอย่าง"
"เรื่องอะไร"
"ผีอย่างมึงฉลาดลํ้าทุกเรื่อง แต่มึงเคยรู้มั้ยว่าชีวิตกูเป็นยังไงมึงนึกว่ามึงเป็นคนเดียวที่โดนไอ้ภาวัชข่มขืนเหรอ กูนี่แหละที่โดนมาก่อนมึง!"
ลมสงบลงซินดี้อึ้งกริบ
โกกิค่อยเดินเข้ามาหาซินดี้พรั่งพรู
"ไอ้ภาวัชมันข่มขืนกูตั้งแต่กูเข้ามาอยู่คณะใหม่ๆแล้ว แต่กูไม่เคยปริปากพูดกับใครเพราะกูรู้ดีว่ากูเป็นแค่ลูกเจี๊ยบไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียง ...แล้วการที่สาวประเภทสองโดนข่มขืนมันไม่มีใครรู้สึกว่ามันเสียหายเท่าชะนีโดนหรอก หึหึ ร้องแรกแหกกระเชอไปก็จะโดนนังแพรวาเล่นงานเปล่าๆ กูเลยเลือกที่จะเงียบ แล้วรอวันแก้แค้น"
"มึงมันไม่ธรรมดาจริงๆ"
"แน่นอน...เพราะไอ้การที่กูมาสวมเขาให้มึงนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะ กูตั้งใจเลือกให้มึงโดนแบบที่กูโดนแล้วแก้แค้นอีแพรวาแทนกู"
"เพราะมึงเจ็บแค้นสังคมที่ไม่ยุติธรรมนี้ใช่มั้ย มึงก็เลยอยากให้คนอื่นเจ็บแค้นเหมือนมึง"
"มึงเป็นศัตรูที่เข้าใจกูที่สุดแล้วฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
โกกิหัวเราะสติหลุดเดินออกไปตรงกลางลานพูดพล่ามพรั่งพรูความรู้สึก
"กูชื่อโกกิเป็นมิสควีนพาราไดซ์อันทรงเกียรติเหมือนพี่ซินดี้ทุกอย่าง แต่มีอย่างนึงที่กูไม่เหมือน ก็อปปี้ไม่ได้ก็คือ กูไม่เคยได้เป็นตัวของตัวเองเลยเพราะกูกลัวคนอื่นไม่รักกู เลยต้องแอบซ่อนความเลวของกูไว้แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว กูขอเป็นตัวเอง กูอยากบอกโลกนี้ว่ากูเลวฮ่าฮ่าฮ่า .." แล้วหันไปพูดกับซินดี้ "และกูนี่แหละที่วางแผนให้ไอ้ภาวัชปลํ้ามึงแล้วก็เอารูปไปเสี้ยมให้นังแพรวาเกลียดมึงแล้วก็อยากจะฆ่ามึง!"
ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น 1นัด!!! เปรี้ยง
โกกิอึ้งแล้วค่อยก้มลงดูที่อกเห็นมีรูกระสุนทะลุ เลือดแดงออกมาประมาณหนึ่ง
โกกิหันหลังไปมองเห็นแพรวาถือปืนเล็งมาอยู่
แพรวายิงอีกเปรี้ยง....
คราวนี้กระสุนเข้าฝังที่หน้าผากโกกิเป็นรู ...โกกิล้มลงไปตายตาค้าง
บุลินหน้าเครียดขับรถไปอย่างรวดเร็วจนกานดาโวยวาย
"เอ้ย...พี่หมวดใจเย็นจะไปโรงงานเย็บผ้าหรือโรงเก็บศพ"
"เงียบน่า ....เราต้องรีบไปให้เร็วที่สุด"
"มีอะไรเหรอ"
"ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่โทรศัพท์สายนั้นต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ"
บุลินมองออกไปสีหน้าเข้ม
ซินดี้เคลื่อนตัวเข้ามาหยุดตรงหน้าแพรวาแบบไม่ได้เดินเข้ามา ระยะห่างประมาณหนึ่ง
"ฉันฆ่านังโกกิให้แกแล้ว"
"ทำแบบนี้นึกว่าฉันจะยกโทษให้แกเหรอ"
"แกได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอว่าที่เราบาดหมางกันก็เพราะนังโกกิเสี้ยม"
"ใช่!! ต้นเหตุเป็นเพราะนังโกกิ แต่ต่อให้ผิดยังไง แกก็ไม่มีสิทธิ์ฆ่าฉัน"
"แล้วที่แกไล่ฆ่าคนอยู่ทุกวันนี้ล่ะ คนบริสุทธิ์ที่ไม่เกี่ยวข้องกี่คนแล้วที่แกฆ่าไป แกมีสิทธิ์อะไร"
"หึหึหมายความว่าฉันต้องยกโทษให้ผู้หญิงที่หลงผัวจนเห็นชีวิตคนอื่นเป็นมดปลวกอย่างแกน่ะเหรอ"
"เปล่าฉันไม่ได้ขึ้นมาเพื่ออ้อนวอนขอร้องให้แกไว้ชีวิตฉันซักนิด ฉันมาเพื่อฆ่าแก!"
แพรวายกมือขึ้นอย่างรวดเร็วกดเปิดสวิทช์ไฟที่ข้างประตูทางเข้าดาดฟ้า
แสงไฟแบล๊คไลท์สว่างขึ้นพรึ่บรอบตัวซินดี้
ซินดี้ร้องกรี๊ดลั่นขึ้นมา
มีควันขาวลอยขึ้นมาประมาณเหมือนเนื้อโดนไฟไหม้
ซินดี้ล้มลงไปดิ้น ดิ้นร้องไม่เป็นประสา ด้วยความเจ็บปวด
แพรวาต้องขอบใจสาวกของแกมากนะที่มาบอกจุดอ่อนของแกให้ฉัน
แพรวาหัวเราะด้วยความสะใจเดินเข้ามาดูใกล้
"แกมันมัวแต่แก้แค้นจนลืมนึกไปสินะว่า ...ความดีความชั่วมันไม่ได้มีมาตรฐานอะไรหรอก คนที่ชนะต่างหากที่จะเป็นคนกําหนดว่าใครดีหรือเลว"
ซินดี้ร้องอย่างเจ็บปวดร่างกายไหม้จนแขนเริ่มหายไปบางส่วน
"โอ้ย"
แพรวาหัวเราะด้วยความสะใจ
ตั้งโอ๋เดินงงๆขึ้นมาพอดีเห็นซินดี้จะตายและแพรวายืนอยู่
ตั้งโอ๋ตกใจ
"พี่ซินดี้!!! คุณแพรวา"
แพรวาหันไปมองตั้งโอ๋ ยกปืนเล็ง
ซินดี้รีบตะโกนขึ้น
"ปิดไฟ!"
แพรวายิงเปรี้ยงแต่ไม่โดน
ตั้งโอ๋รีบหลบแล้วกดปิดสวิทช์ไฟแสงแบล็กไลท์ดับพรึ่บลง
ตั้งโอ๋หลับอยู่บนเตียงแล้วค่อยรู้สึกตัวตื่นขึ้น ต้อมเฝ้าอยู่ข้างๆดีใจ
"ตั้งโอ๋ตื่นแล้วเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
ตั้งโอ๋ค่อยๆลุกขึ้นมา
"ก็มึนๆนิดหน่อย พี่ต้อม นี่ตั้งโอ๋ยังไม่ตายใช่มั้ย"
"จ๊ะ ทุกอย่างจบแล้วตั้งโอ๋"
"หมายความตำรวจจับคุณแพรวาได้แล้ววิญญาณพี่ซินดี้ก็ไปผุดไปเกิดแล้วใช่มั้ย"
ต้อมยิ้ม
"สบายใจได้แล้วล่ะ อะไรที่เลวร้ายได้ผ่านไปหมดแล้ว"
"พี่ต้อมพูดจริงๆนะ พี่ต้อมอย่าหลอกตั้งโอ๋นะ ตั้งโอ๋ดีใจจริงๆ โอ้ย... ดีใจอ่ะ"
"แค่นี้ยังไม่พอหรอก ยังมีเรื่องน่าดีใจกว่านี้อีก"
"อะไรอ่ะ"
"คอยดูสิว่าใครจะมาเยี่ยม นั่นไงพูดถึงก็มาพอดี"
บุลินเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้
ตั้งโอ๋หันไปมองเห็นอย่างดีใจ
"หมวด"
ตั้งโอ๋ลุกจากเตียงวิ่งเข้าไปหาบุลิน จับมือบุลินเขย่า
"หมวดฉันดีใจที่สุดในโลกเลย ในที่สุดเราก็จับฆาตกรได้จะไม่มีใครตายอีกแล้ว"
ตั้งโอ๋สวมกอดบุลินยิ้มมีความสุข
"ฉันมีความสุขจังเลยหมวด"
ตั้งโอ๋ค่อยเงยหน้าออกมามองหน้าบุลินเพราะหน้าบุลินกลายเป็นซินดี้หน้าผี!!!!
ตั้งโอ๋กรีดร้องสุดเสียง
ตั้งโอ๋ผวาตื่นขึ้นมาร้องด้วยความหวาดกลัว
ต้อมยืนอยู่ข้างๆหน้าเศร้า
"ตั้งโอ๋"
ตั้งโอ๋ค่อยๆหยุดมองต้อมหายใจหอบ
"พี่ต้อมตั้งโอ๋มาอยู่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไร นี่เช้าแล้วเหรอ"
"ตั้งโอ๋ ....หลับไปสองวันสองคืนเลยนะ"
"สองวันสองคืน....แล้วนี่มัน ... มันความฝันหรือความจริง"
ตั้งโอ๋ขยับตัวแล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรมัดมืออยู่ ตั้งโอ๋หันไปมองแล้วต้องตกใจเพราะเห็นเป็นกุญแจมือ
ล่ามติดอยู่กับเตียง
ตั้งโอ๋ตกใจแปลกใจ
"เรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมต้องทำกับตั้งโอ๋อย่างนี้"
ต้อมจะร้องไห้ "ตั้งโอ๋"
บุลินกับกานดาเปิดประตูห้องเข้ามาหน้าตาเครียด
ตั้งโอ๋หันไปเห็นร้องเรียกด้วยความเจ็บปวดใจ
"หมวด !"
บุลินอึ้งจุกพูดไม่ออก เจ็บปวดใจเช่นกันที่ตั้งโอ๋ต้องโดนอย่างนี้
บุลินมองหน้าตั้งโอ๋สุดกลั้น โผเข้าไปดึงตั้งโอ๋มากอดแน่น
ทุกคนพลอยเศร้าไปด้วย
สักครู่หนึ่ง บุลินดึงตัวออกมามองหน้าตั้งโอ๋
"ตั้งโอ๋ ...อดทนนะ ....ผมจะหาทางช่วยคุณให้ได้"
กานดาขัดขึ้น "พี่หมวดเราต้องพาตั้งโอ๋ไปสอบแล้ว"
"จะสอบตั้งโอ๋เรื่องอะไร ตั้งโอ๋ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แล้วนี่มาใส่กุญแจมือตั้งโอ๋ทำไม"
บุลินตัดสินใจพูดขึ้น
บุลินบอก "ตั้งโอ๋ตอนนี้คุณเป็นผู้ต้องหา"
"อะไรนะ"
"เราพบหลักฐานว่าคุณเป็นฆาตกรฆ่าซินดี้และทุกคนในเพลินพิมาน"
"ไม่จริง"
ตั้งโอ๋กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง รับไม่ได้
ต่อมา ... ตั้งโอ๋นั่งอยู่หน้าโต๊ะในห้องสอบพยาน สารวัตร กานดา บุลินยืนอยู่อีกด้าน พร้อมตำรวจ 1
ตั้งโอ๋ยืดหน้าเถียงอย่างมั่นใจว่าไม่ได้ทำ
"ฉันขอยืนยันฉันไม่ได้ฆ่าใครทั้งนั้นไม่แม้แต่คนเดียว"
สารวัตรบอก "แต่ในคืนเกิดเหตุเมื่อ 2 วันก่อน"
เหตุการณ์ในอดีตเมื่อคืนเกิดเหตุเมื่อ 2วันก่อน บริเวณดาดฟ้า โรงงานตัดเย็บ
บุลินกับกานดาขึ้นมาบนดาดฟ้าแล้วตกใจที่เห็น
แพรวานั่งอยู่บนเก้าอี้โดนมัดติดกับเก้าอี้ ปากมีรอยทาลิปสติกสีแดงแล้วเลือดไหลกบปาก
โกกิหน้าเป็นแผลหนังหน้าโดนนํ้ากรดสาดครึ่งซีกแล้วโดนยิงตายมีปืนของแพรวาตกอยู่ข้างๆโกกิ
ตั้งโอ๋นอนสลบอยู่ข้างหน้าแพรวา
"หมวดบุลินกับหมวดกานดา ....ไปพบศพคุณแพรวาโกกิอยู่บนดาดฟ้าโดยมีคุณนอนสลบอยู่ในบริเวณนั้นด้วย"
สารวัตรบอก
ตั้งโอ๋พยายามเล่าความจริง
"ก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้ฆ่าใคร"
สารวัตรถาม "แล้วคุณไปอยู่ที่นั่นได้ยังไงตั้งโอ๋"
"ฉันถูกคุณแพรวาหลอกไปฆ่าเพราะเขากลัวว่าความลับที่เขาร่วมมือกับนายเภา แล้วก็โกกิฆ่าพี่ซินดี้จะเปิดเผย"
"แล้วทำไมเขาไม่ฆ่าคุณ แต่กลับกลายเป็นศพซะเองล่ะ"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันคะ วันนั้นฉันเกือบโดนฆ่าแล้ว แต่พอมีโทรศัพท์สายนึงเข้ามา คุณแพรวาก็รีบออกไป แต่คุณแพรวากลับมาตอนไหนฉันก็ไม่รู้ เพราะอยู่ๆฉันก็หมดสติไป ตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว ฉันเดินหาทางออกจนหลงขึ้นไปบนดาดฟ้า....แล้วฉันเห็นคุณแพรวากับพี่ซินดี้"
"ซินดี้!!! คุณเห็นซินดี้"
"ค่ะสารวัตรอาจจะไม่เชื่อแต่วิญญาณพี่ซินดี้มีจริงๆค่ะ"
ตั้งโอ๋เดินงงๆขึ้นมาพอดีเห็นซินดี้จะตายและแพรวายืนอยู่
ตั้งโอ๋ตกใจ แพรวาหันไปมองตั้งโอ๋ยกปืนเล็งไปที่ตั้งโอ๋ ซินดี้รีบตะโกนขึ้น
"ปิดไฟ"
แพรวายิงเปรี้ยงแต่ไม่โดน ตั้งโอ๋รีบหลบแล้วกดปิดสวิทช์ไฟ
แสงแบล็กไลท์ดับพรึ่บลง
"ฉันเห็นว่าร่างพี่ซินดี้กําลังสลายเพราะโดนแสงแบล๊กไลท์ คุณแพรวาจะยิงฉัน ฉันตกใจก็เลยปิดสวิทช์ไฟลงไปเพราะไม่เช่นนั้นฉันก็จะโดนคุณแพรวาฆ่าเหมือนกัน!"
ตั้งโอ๋ที่เหม่ออยู่กับเหตุการณ์ในวันนั้น
"หลังจากฉันปิดไฟลงฉันก็หมดสติไม่รู้ตัวอีกเลย จนมาฟื้นที่โรงพยาบาลนั่นแหละค่ะ"
สารวัตรมองหน้ากับบุลินกานดาเป็นเชิงชั่งใจว่า จะเชื่อได้ยังไ งแล้วมองๆกานดาให้ถามต่อ
กานดารับลูกหยิบซองใส่ลิปสติกผีเสื้อออกมาวางให้ตั้งโอ๋ดู
"เคยเห็นลิปสติกแบบนี้มั้ย"
"ค่ะมันเป็นลิปสติกที่พี่ซินดี้ใช้ประจำ ...มีอะไรหรือคะ"
"ลิปสติกอันนี้มียาพิษตัวเดียวกับที่ทำให้ซินดี้เสียชีวิต เราพบมันในกระเป๋ากางเกงของเธอ"
บุลินเข้ามาปลุกตั้งโอ๋ในชุดแดง เขย่าตัวให้ตื่น แต่ตั้งโอ๋ยังไม่รู้สึกตัว
กานดาเห็นตั้งโอ๋กําอะไรบางอย่างในมือข้างหนึ่ง
กานดาจับมือตั้งโอ๋แบออกเห็นลิปสติกผีเสื้อในมือตั้งโอ๋เต็มๆ!!!
ตั้งโอ๋หน้าแตกตื่น งง
"ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ !"
กานดาพูดต่อ
"นอกจากนั้นยังพบปืนที่ใช้สังหารโกกิตกอยู่ข้างๆตัวคุณและมีรอยนิ้วมือของคุณอยู่เต็มไปหมด"
"ไม่ ... ฉันไม่รู้เรื่องนะ"
"มันคงยากที่จะปฏิเสธแล้วล่ะ เพราะยังมีหลักฐานอีกชิ้นที่สำคัญมาก"
"อะไรคะ"
กานดาหยิบมือถือของแพรวาที่ใส่อยู่ในซองพลาสติกออกมาชูให้ตั้งโอ๋ดู
"เราพบมือถือของคุณแพรวาในที่เกิดเหตุ...เดี๋ยวฉันจะเปิดคลิปที่เราโหลดมาจากมือถือของคุณแพรวาให้ดู"
กานดาหันไปหยิบรีโมทมากดภาพบนจอโปรเจคเตอร์ที่ตั้งไว้ ปรากฏขึ้นเป็นภาพตั้งโอ๋กดอัดคลิปวิดิโอแล้วถอยตัวออกมามองกล้องเลยเห็นว่าตั้งโอ๋อยู่ในชุดแดงแบบซินดี้
ตั้งโอ๋ยิ้มกับกล้องมือถือ ... พูดขึ้น
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะชาวเพลินพิมานทุกคน คืนนี้ตั้งโอ๋ตั้งใจจะมาบอกความลับที่ตั้งโอ๋เก็บงำเอาไว้นานแล้วแล้วก็หมดสนุกที่จะเล่นเกมตำรวจจับผู้ร้ายกับตำรวจซื่อบื้อเจ้าของคดีนี้แล้วฮ่าฮ่าฮ่า"
บุลินมองดูด้วยความนิ่งเครียด
ตั้งโอ๋มองงุนงงไม่อย่างเชื่อสายตา
"เพื่อเป็นการเรียกนํ้าย่อย ตั้งโอ๋ก็จะสาธิตวิธีการฆ่าคนแบบจะๆตัวเป็นๆ ก่อนเลยนะคะ โดยเราได้รับเกียรติจากหัวหน้าคณะเพลินพิมาน...คุณแพรวา!"
ตั้งโอ๋เบี่ยงตัวออกไป เห็นแพรวาโดนมัดอยู่กับเก้าอี้มีเทปกาวปิดปากไว้
ตั้งโอ๋เดินเข้าไปใกล้แพรวาที่ดิ้นรนพยายามหนีสุดฤทธิ์
"ตั้งโอ๋เลือกวิธีตายให้แล้วนะคะรับรองว่าคุณแพรวาต้องชอบแน่ๆ"
ตั้งโอ๋ยกลิปสติกตราผีเสื้อ ขึ้นมาชูแล้วหมุนขึ้น
"ลิปสติกอาบยาพิษ...แบบที่พี่ซินดี้เคยโดน ตั้งโอ๋จะให้เกียรติคุณแพรวาได้ตายแบบพี่ซินดี้เด๊ะเลยนะคะ"
แพรวาเบิกตาโพลง
ตั้งโอ๋ก้าวเข้าไปใกล้แล้วดึงเทปกาวออก
แพรวาพยายามร้องเบือนหน้าหนี "อย่าอีบ้า"
ตั้งโอ๋ไม่สนใจจับหน้าแพรวาหันกลับมาแล้วเอาลิปสติกละเลงบนริมฝีปากแพรวา
ตั้งโอ๋ทาลิปสติกเสร็จแล้วถอยออกมามองแพรวาด้วยความสะใจยิ้มร้าย
"อีกเดี๋ยวยาก็จะออกฤทธิ์เหมือนตอนที่พี่ซินดี้ขึ้นไปลิปซิงค์แล้วก็ตายคาเวที"
ภาพซินดี้เลือดทะลักออกปากแล้วล้มลงไปตาย
แพรวาเริ่มมีอาการกระอักเลือดออกมาดิ้นทุรนทุราย
"เป็นไงคะคุณแพรวาได้รับรู้ความรู้สึกของพี่ซินดี้หรือยัง ว่ามันทุกข์ทรมานแค่ไหนกว่าจะตาย.....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
ตั้งโอ๋ยืนมองอยู่อย่างโรคจิตหัวเราะอย่างสาแก่ใจมีความสุข
แพรวากระอักเลือดออกมาจนขาดใจตาย
ในห้องสืบสวน ตั้งโอ๋ลุกขึ้นตะโกนอย่างรับไม่ได้ ทุบโต๊ะของขึ้น
"ไม่จริง ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้ฆ่าคุณแพรวา"
กานดากับตำรวจ 1 กรูจับตั้งโอ๋ไว้คนละข้าง
"ใจเย็นๆตั้งโอ๋ สงบสติอารมณ์หน่อยนิติเวชส่งผลมาแล้ว นะว่า คุณแพรวาตายเพราะพิษในลิปสติกจริงๆ"
"แต่ไม่ใช่ฉันจริงๆนะหมวด ฉันไม่ได้ทำแบบนี้" บอกบุลิน "หมวดก็รู้ใช่มั้ยว่า ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่เลย"
"ผมรู้ ตั้งโอ๋ แต่เจ้าหน้าที่ต้องทำไปตามหลักฐานที่ปรากฏ"
"หมวดบอกเขาหน่อยซิ ฉันไม่ได้ฆ่าใครนะ"
รวัตรบอก "เดี๋ยว ผมไม่รู้นะว่า คุณองคนจะมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกันแบบไหน แต่ผมขอบอกว่า มันจะไม่มีอภิสิมธิ์ในการสืบคดีนี้แน่นอน เอาล่ะ คุณตั้งโอ๋ ผมว่าคุณดูให้จบก่อน แล้วคุณจะคัดค้านยังไงก็ว่ามา"
สารวัตรกดรีโมต คลิปเริ่ม ...
ตั้งโอ๋ถือกล้องมือถือเดินเข้าไปที่ศพโกกิ
"นี่เป็นศพของนังงูพิษโกกิ" ตั้งโอ๋หยิบปืนขึ้นมาถือ "ฝีมือฉันเองล่ะที่ยิงมัน" ตั้งโอ๋หัวเราะชอบใจ "ยังไม่หมดนะยังมีใครอีกบ้างลองทายดูสิ คุณตำรวจทั้งหลาย"
ในห้องสอบสวนเป็นภาพทั้งหมดกำลังดูคลิปบนโปรเจคเตอร์ด้วยอารมณ์นึกไม่ถึงไม่อยากจะเชื่อ
บนดาดฟ้าตั้งโอ๋พูดต่อ
" นายเภา จ่าโอ จ่ายอด แม่ชี เจ๊มดแดง นายหรั่ง ป้ามี่ นายสุทิน นายอ้วน นายชัย ทุกคนตายด้วยฝีมือของฉันทั้งนั้น...แต่ที่แซ่บที่สุดเลย คืออะไรรู้มั้ย....ฉันนี่แหละที่เป็นคนฆ่าพี่ซินดี้"
ทุกคนตะลึงพูดไม่ออกไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นตั้งโอ๋
ตั้งโอ๋พล่ามต่อด้วยรอยยิ้มเยาะโรคจิต
"นึกไม่ถึงล่ะสิว่าสาวกอันดับหนึ่งอย่างฉันจะฆ่าพี่ซินดี้ ...มันจำเป็นอ่ะนะ...เพราะ ฉันก็แค่ทนเห็นพี่ซินดี้เสียใจจากความผิดหวังต่างๆไม่ได้แล้ว ฉันเลยอยากให้เขาตายอย่างสมเกียรติบนเวทีที่พี่ซินดี้รัก"
ตั้งโอ๋ว่า
ภาพในอดีต .... ในมโน
ตั้งโอ๋หยิบลิปสติกยาพิษที่ตัวเองเตรียมมา แล้วหยิบลิปสติกปกติใส่กระเป๋าตัวเองแล้วรีบออกไป
ซินดี้เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วหยิบลิปสติกขึ้นมาหมุนแล้วทาปาก
ตั้งโอ๋แอบเปิดประตูดูผ่านช่องประตูยิ้มกระหยิ่มสะใจ
"ในคืนนั้น ...ฉันแอบเข้าไปในห้องแต่งตัวพี่ซินดี้แล้วก็เปลี่ยนลิปสติกปกติเป็นลิปสติกยาพิษที่ฉันเตรียมการมาเป็นอย่างดีในจังหวะที่ฉันรู้ว่าพี่ซินดี้จะต้องมาเติมปากก่อนขึ้นเวที"
ในห้องสอบสวน ตั้งโอ๋เดือดจัด
"ไม่จริง... ฉันไม่ได้ทำ"
ตั้งโอ๋สะบัดหลุดออกมาจากการจับตัวของกานดาและตำรวจ 1 เข้าไปหยิบมือถือที่เป็นหลักฐานบนโต๊ะ ทำท่าจะขว้างไป กานดากับบุลินรีบวิ่งเข้าไปห้ามปรามดึงตัวไว้
กานดาบอก "ตั้งโอ๋หยุด!"
"มันไม่ใช่ฉันนี่มันเป็นพี่ซินดี้ได้ยินไหม พี่ซินดี้มันสิงฉัน"
"ตั้งโอ๋อย่าเสียสติทำแบบนี้ยิ่งจะทำให้คุณไม่น่าเชื่อถือรู้มั้ย"
"หมวดด้วยใช่มั้ยจริงๆ แล้วหมวดก็ไม่เชื่อฉันใช่มั้ย"
บุลินอึ้งพูดไม่ออก แต่ยังไม่ทันพูดอะไร สารวัตรก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
"พอดีกว่าถ้าผู้ต้องหาไม่พร้อม"
"ไม่ค่ะ วันนี้พูดกันให้จบไปเลย"
"แล้วคุณจะแก้ตัวว่ายังไงในเมื่อคลิปมันยืนยันเสียขนาดนี้แล้ว"
"ถึงกรณีคุณแพรวาฉันจะไม่มีพยาน แต่ในกรณีคนอื่นเช่นป้ามี่ หมวดบุลินเป็นพยานให้ฉันได้ว่าตอนที่เกิดเหตุฉันอยู่กับหมวดบุลินตลอดแล้วฉันจะไปฆ่าป้ามี่ได้ยังไง"
"งั้นสิ่งที่คุณพูดไว้ในคลิปนี้ล่ะหมายความว่ายังไง"
สารวัตรกดเพลย์ต่อ .... ตั้งโอ๋ในจอโปรเจคเตอร์กล่าวต่อ
"ตั้งโอ๋เพื่อนๆชาวเพลินพิมานทุกคนคงจะสงสัยใช่มั้ยว่าฉันไปฆ่าป้ามี่ นายอ้วน นายชัย นายหรั่งได้ยังไงทั้งๆที่ฉันมีพยานยืนยัน" ตั้งโอ๋หัวเราะๆแล้วดึงสร้อยเพนดูลั่มที่คอออกมาชูขึ้น "นี่ไงตัวช่วยของฉัน"
เพนดูลั่มแกว่งไปมา...
ในอดีต ป้ามี่เดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาแล้วตั้งโอ๋โผล่จากมุมออกมาดักหน้า
ป้ามี่สะดุ้งไปจังหวะหนึ่ง กระเป๋าที่ถือมาหล่นตกพื้นไป
แล้วตั้งโอ๋ยกเพนดูลั่มขึ้นมาแกว่งข้างหน้าสะกดจิต
ป้ามี่นิ่งไปแบบโดนสะกดจิต
ตั้งโอ๋พูดออกคำสั่งเสร็จแล้วก็เดินหาย
สักครู่ป้ามี่ได้สติสะดุ้งขึ้นงงๆไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแล้วก้มลงไปหยิบกระเป๋าขึ้นมา
เดินออกไป
ตั้งโอ๋ที่ยืนแอบอยู่ออกมาจากที่ซ่อนยิ้มร้ายมีแผน
"ฉันใช้เพนโดลั่มสะกดจิตป้ามี่แล้วก็เหยื่อทุกคน นายอ้วน นายชัย นายหรั่ง แม่ชี สั่งจิตให้พวกมันลงมือกระทำการฆ่าตัวตายล่วงหน้าก่อนวันเวลา และตามวิธีการที่ฉันกําหนด"
ตั้งโอ๋ในชุดแดงพูดกับกล้องมือถือบนดาดฟ้าต่อไป
"เพื่อหลอกให้พวกตำรวจโง่ๆมันหมดข้อสงสัยในตัวฉัน" ตั้งโอ๋หัวเราะๆ "เห็นมั้ยฆ่าคนอ่ะง่ายนิดเดียว"
ตั้งโอ๋ยืนมองอย่างตะลึงตะโกนออกมาอีก
"มันบ้าไปแล้ว มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันไม่เคยทำอะไรบ้าๆแบบนี้ มันโกหกมันใส่ความฉัน"
บุลินเตือน "ตั้งโอ๋มีสติหน่อย"
"หมวด สารวัตร ทุกคนเชื่อฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ"
สารวัตรทุบโต๊ะปัง
"เงียบได้แล้วครับ เรามาคุยด้วยเหตุผลดีกว่า"
"ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันไม่ใช่ฉันจริงๆค่ะ สารวัตร ฉันไม่ได้มีความสามารถจะสะกดจิตใครได้หรอก"
"เอาล่ะครับจะจริงเท็จยังไง ก็คงต้องพิสูจน์กันในชั้นศาล แต่นอกจากนี้เรายังมีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์อื่นๆด้วย"
"หลักฐานอื่น? หมายความว่าไงคะ"
"ผลแลปตรวจเส้นผมที่อยู่ในมือของศพจ่าโอ จ่ายอดก็ดี ที่บ้านนายเภาก็ดี มีดีเอ็นเอที่ตรงกับคุณร้อยเปอร์เซ็นต์" สารวัตรหยิบซองจดหมายอันหนึ่งขึ้นมาชูให้ดู แล้ววางลงกับโต๊ะ " แล้วเรายังพบจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของคุณว่าได้ว่าจ้างนายเภาให้ฆ่าเจ๊มดแดงด้วย"
ตั้งโอ๋ตัวสั่นมือสั่นไปหมดใจหายวาบนํ้าตาคลอเบ้าขึ้นมา
"ไม่จริง ฉันถูกใส่ร้าย"
"คุณตั้งโอ๋หลักฐานมันมัดแน่นขนาดนี้แล้ว ผมคงไม่สามารถละเลยการปฏิบัติหน้าที่ไปได้เราจำเป็นต้องส่งฟ้องคุณในข้อหาฆ่าคนตายอย่างร้ายแรงอุกฉกรรจ์!"
ต่อมา ... ตั้งโอ๋โดนตำรวจนายหนึ่งคุมตัวเข้ามาที่หน้าประตูตะรางข้างนอก ไขกุญแจเปิดประตูตะรางแล้วพาตั้งโอ๋เข้าไป
บุลินวิ่งตามเข้ามามองด้วยความเจ็บปวดเรียกตั้งโอ๋
ตั้งโอ๋หันไปมองสบตาบุลินเจ็บเศร้า
บุลินทำท่าจะเข้ามาหาตั้งโอ๋แบบทนหักใจไม่ไหว แต่ตำรวจก็เลื่อนประตูปิดปังเสียก่อน
บุลินชะงักแล้วขยับมาติดลูกกรงมองลอดเข้าไปหาตั้งโอ๋ ทุบลูกกรงปังปวดใจเห็นแววนํ้าตา
ด้านใน ...ตั้งโอ๋เดินหน้าเหม่อผ่านตะรางกรงอื่นๆตามตำรวจไปที่ห้องของตัวเองจนเข้าไปข้างใน
ตำรวจปิดประตูปังล๊อกกุญแจ
ตั้งโอ๋ทรุดนั่งลงไปด้วยความปวดร้าวใจนํ้าตาไหลออกมา
อ่านต่อตอนที่ 24
