นางแค้นตอนที่19
มดแดงวิ่งหนีหน้าตื่นเข้ามาที่มุมหนึ่งข้างอพาร์ทเม้นท์หยุดหายใจหอบเหงื่อท่วมหน้า
แล้วมดแดงยกมือถือในมือขึ้นมาดูกดเปิดคลิปที่ตัวเองถ่ายไว้ออกมาดู
เป็นภาพโกกิกับเภากำลังฟัดกันบนโซฟาในโรงเก็บของ
เภาและโกกิพัวนัวกันบนโซฟาแล้วโกกิดึงเภาห้าม
“เดี๋ยวก่อนสิคะเภาเรามาคุยเรื่องนังซินดี้ไม่ใช่เหรอโกกิกลัวว่าตำรวจจะสาวมาถึงเรา”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าไม่มีใครรู้หรอก”
เภาก้มลงไปหาโกกิใหม่
มดแดงดูคลิปหน้าตื่นเหวอมาก
“ฝีมืออีโกกิกับอีกะเทยเทียมนี่เองที่ฆ่าอีซินดี้ฉันนึกแล้วว่ามันต้องเป็นผัวเมียกัน”
มดแดงกรอกตาครุ่นคิดแล้วก้มหน้าลงรีบส่งคลิปเข้าไปในอีเมล์ของตัวเองแล้วพูดกับมือถือ
เหมือนว่าพูดกับซินดี้
“หึหึมีหลักฐานสำรองไว้มันจะได้ดิ้นไม่หลุดที่นี้ก็ไปแจ้งความ”
มดแดงหันหน้าเดินก้าวฉับๆออกไปทางหนึ่ง
แล้วพอเดินไปได้หน่อยเสียงเภาก็ดังเข้ามา
เภาดัดเสียงเป็นกะเพรา “เดี๋ยวสิคะคุณมดแดงขาจะรีบไปไหนคะ”
มดแดงชะงักกึกหน้าถอดสีมดแดงหันหน้ากลับไปเภาเดินออกมาจากมุมตึกยิ้มกระหยิ่ม
แล้วชูกระเป๋าสตางค์ของมดแดงขึ้นมา
“คุณมดแดงทำกระเป๋าสตางค์ตกไว้แน่ะค่ะ ...มารับคืนไปสิคะ”
เภายิ้มปลิดวิญญาณ
มดแดงนึกภาพในอดีตแว่บขึ้นมา
มดแดงใช้มือถือถ่ายคลิปโกกิกับเภาอยู่เสร็จแล้วถอยหลังหลบออกมาแล้วทำกระเป๋าตังค์ตกเอาไว้โดยไม่รู้ตัว
มดแดงหน้าเจื่อนซีดถอดสี
“แกไอ้ฆาตกร”
เภาสปริงมีดขึ้นมา
มดแดงตาเหลือกรีบล้มลังใส่ของที่ตั้งพูนๆอยู่แถวนั้นลงแล้ววิ่งหนีออกไปไม่คิดชีวิต
เภาวิ่งตามมดแดงไปน่ากลัว
มดแดงวิ่งหนีเข้ามาหลบที่ข้างรถซึ่งจอดอยู่เภาตามเข้ามามองหาแล้วเดินหลุดไปทางหนึ่ง
มดแดงมองตามเห็นเภาที่หายลับไปแล้วโล่งใจ
แล้วอยู่ๆมือถือของมดแดงก็ดังขึ้นมามดแดงสะดุ้งมองที่มือถือเห็นเป็นชื่อ “โกกิ” ขึ้นมา !!! มดแดงอึ้ง
เภาเดินกลับเข้ามาชี้หน้ามดแดงจะเอาเรื่อง
มดแดงรีบลุกขึ้นวิ่งหนีไปได้อีกสามสี่ก้าวโกกิก็โผล่ออกมาจากมุมแล้วเอาไม้หน้าสามฟาดเปรี้ยงเข้าหน้ามดแดงมดแดงหงายหลังตึงล้มลงไปสลบเลือดอาบหน้า
โกกิมองด้วยสายตาเลือดเย็น
เภาตามเข้ามาดู ....
“เก่งมากที่รัก” เภาบอก
“ยังจะมาพูดอีก ....โกกิบอกแล้วว่าอย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อ”
“ไม่ต้องบ่นน่า ....มันไม่มีทางเอาเรื่องของเราไปพูดที่ไหนอีกแล้ว”
เภามองมดแดงยิ้มฆาตกรผุดขึ้นมาบนริมฝีปาก
เช้าวันใหม่
หมู่ลูกเจี๊ยบนั่งเมาท์มอยกันอยู่ที่ล๊อบบี้โรงละครเพลินพิมานกะเพรากวาดพื้นทำความสะอาดอยู่
แพรวาเดินลิ่วเข้าประตูมาพร้อมมือถือในมือทิพย์เดินตามหลัง
“ใครรู้เรื่องมดแดงบ้าง ... ทำไมมดแดงลาออก”
หมู่ลูกเจี๊ยบฮือฮา
ลูกเจี๊ยบ1บอก “คุณพระเจ๊มดแดงเหรอคะลาออก”
ลูกเจี๊ยบ2 บอก “หนูไม่เห็นเจ๊แกเคยพูดเลยว่าจะออกจริงเหรอคะคุณแพร”
“ฉันจะมาพูดเล่นทำไม ...นี่อยู่ๆก็ส่งไลน์มาบอกว่าลาออกแล้วแล้วก็ไม่ตอบอะไรอีกนี่มีใครรู้เรื่องมั้ยว่ามดแดงมีเรื่องอะไร”
ลูกเจี๊ยบ2บอก “ไม่เห็นมีอะไรนี่คะ”
“ตายแล้วแบบนี้หนูไปจะซื้อครีมกับใครล่ะ”
ทิพย์บอก “ฮึของใช้แล้วหน้าพังแบบนั้นยังจะโง่ใช้ทำไมกันพวกเธอน่าจะดีใจนะที่คนที่ขายของไร้จรรยาบรรณมันออกไปได้” ทิพย์ยกมือไหว้ “สาธุถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงๆทิพย์ขอเลยนะคะใครที่มันไม่ดีขอให้มันไปแล้วไปลับอย่ากลับมาอีก”
โกกิที่บันไดชั้นบนมองลงมาสบตากะเพราเข้าพอดีโกกิคลี่ยิ้มมีแผนให้กะเพรา
กะเพราสบตาโกกิรู้กันแล้วโกกิสวมบทบาททำเป็นกรี๊ดแตกวิ่งลงบันไดไปหาแพรวา
“แอร๊ย...ช่วยด้วยโกกิโดนแล้ว”
“มีเรื่องอะไรโกกิ” แพรวาถาม
“ก็เจ๊มดแดงสิคะยืมเงินโกกิไปตั้งหมื่นแล้วอยู่ๆก็หายไปเลยโกกิกดโทร. หาเท่าไรก็ไม่รับสายตอนนี้ปิดเครื่องไปแล้วค่ะ”
กะเพราอุทานขานรับ
“แม่เจ้า ! ....ตกลงคุณมดแดงลาออกเพราะหนีหนี้หรือคะ”
“ชัดแล้วล่ะเห็นมั้ยคะคุณแพรวายายมดแดงเนี่ยมันก็พวกภัยสังคม”
ตั้งโอ๋ห้อยสร้อยคอเพนโดลั่มอยู่เดินเข้ามา
“ไม่จริงหรอกค่ะตั้งโอ๋ไม่เชื่อ”
แพรวาและทุกคนหันไปมอง
“คุณตั้งโอ๋!!! มาทำอะไรคะ” กะเพราถาม
โกกิบอก
“ถามผิดแล้วพี่กะเพรามันต้องถามว่านังตั้งโอ๋พังผืดบนหน้าหล่อนคงหนาเป็นยางมะตอยสินะหล่อนถึงได้ด้นหน้าด้านๆของหล่อนมาถึงที่นี่”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเปรตในคราบคนอย่างหล่อนจะสำรอกอะไรออกมา”
“นังชั่วตั้งโอ๋...แกด่าชั้น”
“เอาล่ะพอได้แล้วโกกิ” แพรวาหันพูดกับตั้งโอ๋ “เธอรู้ดีอยู่แล้วใช่มั้ยว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาเดินเล่นตามใจชอบ”
“ค่ะ ....ตั้งโอ๋ทราบดีว่าเพลินพิมานไม่ต้อนรับตั้งโอ๋แล้วแต่ที่มานี่ก็เพราะตั้งโอ๋จะเอาตังค์ค่าครีมมาให้เจ๊มดแดงค่ะทั้งหมดก็ 2 หมื่นตั้งโอ๋ก็เลยไม่เชื่อว่าเจ๊มดแดงจะหนีหนี้ใครค่ะ”
“คุณแพรค่ะมันพวกสิบแปดมงเหมือนกันอย่าไปเชื่อมันค่ะ”
“คุณแพรวาฟังตั้งโอ๋ก่อนนะคะเจ๊มดแดงต้องมีเรื่องแน่ๆค่ะ”
ทิพย์พยายามตัดบท “วุ่นวายเหลือเกินเรียกตำรวจเลยมั้ยคะคุณแพร”
กะเพรารีบแทรกเข้ามาอย่างเป็นคนดี
“วุ้ย... อย่าให้ถึงโรงพ้งโรงพักเลยค่า ....” กะเพราเข้าไปฉวยมือดึงตั้งโอ๋ออกไปข้างนอก “คุณตั้งโอ๋ไปค่ะอย่ามีเรื่องเลยนะคะ”
“คุณแพรวาค่ะตั้งโอ๋พูดจริงๆนะคะคุณแพรวาๆ”
กะเพรารีบดึงแขนตั้งโอ๋ที่พยายามโวยวายเรียกให้แพรวาเชื่อออกไปข้างนอก
กะเพราดึงตั้งโอ๋มาที่มุมเปลี่ยวด้านหน้าเพลินพิมาน
“พี่กะเพราปล่อยตั้งโอ๋สิปล่อยได้แล้วตั้งโอ๋จะไปคุยกับคุณแพรวาให้รู้เรื่อง”
“คุณตั้งโอ๋พูดแล้วได้อะไรคะตอนนี้ไม่มีใครเขาเชื่อคุณแล้วนะคะ”
ตั้งโอ๋อึ้ง “ก็จริงของพี่ ...โอ้ยแล้วนี่จะทำยังไงล่ะตั้งโอ๋ใจไม่ดีเลยตั้งโอ๋กลัวว่าพี่ซินดี้จะทำร้ายเจ๊มดแดง”
“ซินดี้จะฆ่ามดแดงทำไมเอ๊ะหรือว่าเจ๊มดแดงจะเป็นฆาตกรคะ!”
“ไม่น่านะ !!! เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะเจ๊มดแดงถึงจะเห็นแก่ตัวไปบ้างแต่นางก็ไม่น่าเลวร้ายพอที่จะฆ่าใครได้นะพี่กะเพรา”
"นี่คุณตั้งโอ๋คนเราดูแค่หน้าไม่รู้ใจหรอกนะคะ"
"แต่ว่า..."
"คุณอย่าเชื่อคนง่ายนักสิ เดี๋ยวภัยจะมาถึงตัว"
ตั้งโอ๋อึ้งตอบไม่ถูก
กะเพรายกมือตบไหล่ตั้งโอ๋เบาๆ "พี่เตือนด้วยความหวังดีนะ"
กะเพรายิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่รู้ร้ายหรือดีแล้ว เหลียวไปมองที่ตัวอาคาร หันกลับมาพูดกับตั้งโอ๋อีกครั้ง
"พี่ต้องกลับไปทำงานแล้ว เอางี้คุณตั้งโอ๋มะรืนนี้เป็นวันหยุดของพี่ เราไปเจอกันที่ร้านกาแฟซอย 2 มั้ยคะ จะได้คุยเรื่องนี้กันให้หมดไส้หมดพุงไปเลย พี่ล่ะอยากจับตัวไอ้คนที่ฆ่าคุณซินดี้ให้ได้จริงๆ เรื่องมันจะได้จบๆซะที"
"ก็ได้ค่ะ ซักบ่ายโมงนะคะพี่กะเพรา แล้วเจอกันค่ะ"
ตั้งโอ๋ยิ้มให้แสนดีแล้วหันเดินออกไป
กะเพราโบกมือลาเบาๆมองตาม ยิ้มกริ่ม มีแผนขึ้นมาบนหัว
บุลินนั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะทำงาน
เสียงไลน์เด้งขึ้น บุลินคว้ามือถือมาอ่าน เป็นข้อความจากหมาป่า
"มดแดงลาออกจากเพลินพิมานแล้ว"
บุลินอึ้ง...
บุลินเดินลิ่วมาตามทางเดิน เจอตำรวจ1 สวนมา
"เห็นหมวดกานดามั้ย"
" ยังไม่เห็นเข้ามาเลยนะครับ"
ตำรวจเดินออกไป
เข้มที่เดินเข้ามาพร้อมถุงใส่กล่องอาหารคลีนได้ยินพอดีเลยถามขึ้น
"หมวดกานดาไม่อยู่หรือครับ"
"ครับออกไปไหนไม่รู้ มือถือก็ไม่เปิด ตามงานไม่ได้เลย" บุลินถามเข้ม "เออแล้วคุณมีธุระอะไรกับกานดาหรือเปล่า"
"อ่อคือผมเอาอาหารคลีนมาฝากให้น่ะครั บเห็นหมู่นี้หมวดเค้าหนักแป้งและเนื้อสัตว์ไปหน่อย เดี๋ยวท้องจะผูก" เข้มยื่นให้บุลิน "งั้นผมฝากให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ"
เข้มทำท่าจะเดินกลับออกไป บุลินเรียกไว้
"เดี๋ยว ...." เข้มหันมา "พอจะมีเวลามั้ยผมอยากคุยกับคุณหน่อย"
"ฮะได้... ว่าแต่หมวดจะคุยเรื่องอะไรครับ"
"เพื่อนสนิทคุณน่ะ ...ตั้งโอ๋"
ตั้งโอ๋กําลังเดินดุ่มๆในซอยเพื่อจะกลับบ้าน
กานดาขับรถเข้ามาจอดข้างๆเรียกขึ้น
"ตั้งโอ๋จะกลับบ้านเหรอ"
"ค่ะ ...พอดีรถเข้าอู่อ่ะค่ะ มอไซค์เข้มมันเอาไปส่งของ"
"อ้าว... เข้มไม่อยู่เหรอ"
"หมวดมีธุระอะไรกับเข้มมันหรือคะ"
"เออ... ก็ ...ฉันแบบมีอะไรๆจะคุยกับเข้มเขาหน่อย"
"ฮึ...หมวดเนี่ยนะมีเรื่องคุยกับไอ้เข้ม ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ... วันนี้มาแปลกนะหมวด แน่ใจนะว่ามาคุย ไม่ได้มาหาเรื่องต่อยหน้ามัน"
"เออน่า ช่างเถอะ ....มาขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวฉันไปส่งเอง"
ตั้งโอ๋เลยเดินไปขึ้นรถกานดาแล้วขับออกไป
ต้อมยกลังหนังสือเก่าออกมาชั่งกิโลขายกับซาเล้งขายขวดหน้าบ้าน ....
รถกานดาขับเข้ามาจอด
ตั้งโอ๋เปิดประตูรถกานดาเข้ามาดู
"พี่ต้อมนี่ทำอะไรอะ"
"แบบว่าจะปีใหม่แล้วพี่ว่าบ้านมันรกๆนะ พี่เลยขนหนังสือเก่าๆมาขาย นี่ได้เป็นลังเลยนะประหยัดค่ากับข้าวได้อีกมื้อแน่ะ"
ตั้งโอ๋หยิบหนังสือหน้าปก “สะกดจิต” เล่มหนึ่งขึ้นมาดู
กานดาเดินตามเข้ามาเห็นด้วย
"นี่มันหนังสือตั้งโอ๋นี่ พี่ต้อม" ตั้งโอ๋มองๆไปเห็นหนังสือแบบนิยายฆาตกรรม หนังสือผีต่างๆอยู่เต็มลัง "โฮทั้งนั้นเลย หนังสือตั้งโอ๋ทั้งหมดเลย"
"ตั้งโอ๋อ่านพวกหนังสือสะกดจิตอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ"
"อ๋อค่ะ... แต่ก่อนตั้งโอ๋นอนไม่ค่อยหลับอ่ะค่ะ คิดว่าการสะกดจิตมันช่วยได้ ก็เลยซื้อมาอ่าน แต่แบบว่าตั้งโอ๋ก็ทำไม่ได้อย่างในหนังสือหรอกค่ะ ซื้อยาคลายกล้ามเนื้อมากินง่ายกว่าเยอะเลย"
"ยายบ๊องเอ๊ย" ต้อมหยิบหนังสือนิยายของภาคินัย เรื่องนางแค้นขึ้นมา "แล้วนิยายฆาตกรรมสยองขวัญเรื่องผีอย่างงี้มีแต่เรื่องน่ากลัวทั้งนั้น แกอ่านทำไมเนี่ยย ฉันเห็นแล้วยังขนลุก"
"ก็ไว้หัดจิตนาการแต่งหน้าเอคเฟคไงพี่ต้อม โอ้ยแล้วนี่นิยายภาคินัยนักเขียนคนโปรดตั้งโอ๋เลยนะ เขาไม่พิมพ์ใหม่แล้วด้วย ห้ามเลยค่ะ ห้ามขายเด็ดขาด ไม่อนุญาต"
ตั้งโอ๋ดึงหนังสือคืนจากต้อมแล้วรีบยกลังหนังสือเดินเข้าบ้านไป แล้วสร้อยเพนโดลั่มที่ห้อยคอ
เกิดสายหลุดตกลงกับพื้นไม่รู้ตัว กานดาหยิบเพนโดลั่มขึ้นมาดู
เพนโดลั่ม เป็นแท่งหินอันเล็กๆปลายแหลมร้อยกับสร้อย
"เดี๋ยว ตั้งโอ๋สร้อยตกแน่ะ"
ตั้งโอ๋หันกลับมากานดาถามขึ้น
"นี่อะไรอ่ะตั้งโอ๋"
"อ๋อ... เพนโดลั่มแบบเป็นหินมงคลเอาไว้เสี่ยงทายได้ด้วยนะ"
"เธอเล่นของแบบนี้ด้วยเหรอ"
"แบบแค่สมัยเด็กๆเอาไว้เล่นขำๆกับเพื่อนน่ะ เนี่ย... ตั้งโอ๋เห็นว่ามันสวยดีเลยใช้เป็นเครื่องประดับมากกว่า" ตั้งโอ๋ยื่นมือไป "อะขอคืนด้วยค่ะ"
กานดาวางสร้อยใส่มือตั้งโอ๋ ก่อนเธอหันเดินเข้าบ้านไป
กานดามองตามงงๆแปลกใจ
"ไม่ยักรู้เลยตั้งโอ๋นี่ก็เชื่อโชคลางใช่เล่นนะ"
"โอ้ย...ตั้งโอ๋มันก็เอกมโนมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะหมวด คือพอดีเราเป็นลูกกําพร้าไง พอพี่โตทำงานได้ก็ไม่มีเวลาอยู่กับน้อง ไอ้ตั้งโอ๋มันก็เลยชอบอ่านหนังสือ เล่นคอม เล่นแต่งตัว แต่งหน้าเพ้อเจ้ออะไรของมันอยู่คนเดียว...บางทีกลับบ้านมาจะเป็นลม ตั้งโอ๋มันแอบแต่งเป็นสัตว์ประหลาดบ้างล่ะ ผีบ้างล่ะมาจ๊ะเอ๋พี่ ฮ่าฮ่าฮ่ามันเด็กประสาทน่ะ อย่าไปสนใจเลย"
ต้อมหันไปคุยกับซาเล้งไป
กานดามองตามตั้งโอ๋เข้าไปในบ้านอย่างแปลกใจขึ้นมา วางไม่ลง
บุลินกับเข้มนั่งดื่มกาแฟกันอยู่ในร้านแห่งหนึ่ง เข้มจิบกาแฟแล้ววางแก้วลงพูดขึ้น
"หมวดว่ามาเลยครับตอบได้ ตอบไม่มีเม้มอยู่แล้วครับ"
"จริงๆผมก็ไม่รู้จะถามยังไงเลยนะ ...คือผม"
"ผมเข้าใจหมวด หมวดไปยุ่งกับหญิงบ้าก็เป็นแบบนี้แหละฮ่าฮ่าฮ่า"
"ผมพูดตรงๆผมไม่รู้จะพูดยังไงกับตั้งโอ๋ดี ดูมันไม่เข้าใจ ดูมันไม่รู้เรื่อง"
"ความจริงใจครับ ....ความจริงใจเท่านั้นคือคีย์เวิร์ด"
"ความจริงใจ"
"ถ้าหมวดรักจริง อุปสรรคอะไรก็แพ้ครับ"
บุลินอึ้งโดนใจ
กระจกหน้าร้านกาแฟ ซินดี้ยืนมองอยู่ ตาขวาง
บุลินรู้สึกเหมือนมีคนมอง หันขวับไป แต่กลับไม่เจออะไร
เข้มงงมองตามแต่ก็ไม่เห็นอะไรเช่นกัน
"มีอะไรครับหมวด"
"เปล่าๆผมคงตาฝาดไปน่ะ"
"อะ ...เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าผมชงได้ผมชงให้หมวดอยู่แล้ว หมวดก็ขยันมาเก็บคะแนนแล้วกัน ตั้งโอ๋น่ะถึงมันจะดูร่าเริงโลกสวยแต่มันก็เด็กกําพร้าพ่อแม่เหมือนหมวดนั่นแหละ มันอาจจะไม่พูดแต่จริงๆแล้วมันก็ต้องการความมั่นคงมั่นใจ..การเอาใจใส่จากคนที่มันรักมากที่สุดอยู่แล้ว"
บุลินอึ้งไป
เข้มขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ผ่านหน้าบุลินแล้วโบกมือให้
บุลินโบกมือตอบพูดตามหลัง
"ขอบคุณมากไว้เจอกันใหม่"
บุลินสูดลมหายใจลึกหันเดินไปที่รถตัวเองแต่รู้สึกเหมือนมีคนตาม หันไปมองแต่ไม่เจอใคร
บุลินหันกลับไปใหม่ หยิบกุญแจรถออกมาแล้วได้ยินเสียงอะไรหล่นดังตุ้บ บุลินชะงักอึ้งๆ แล้วค่อยๆ
ย่อตัวลงไปก้มดูที่ใต้ท้องรถกวาดตามองลุ้น ตื่นเต้น
บางอย่างเหมือนจ้องมองบุลินอยู่ทางด้านหลังเคลื่อนเข้ามาหา
บุลินมองไปใต้ท้องรถหยิบกระจกเงาบานหนึ่งออกมาได้
บุลินหงายดูกระจกเงาแตกร้าวบานนั้นไปมางงๆว่า มาอยู่ใต้ท้องรถได้ยังไง แล้วบุลินก็ต้องตะลึง
เมื่อกระจกสะท้อนภาพซินดี้นั่งอยู่บนขื่อหลังคา!!!
บุลินหันขวับไปด้านหลังแล้วเห็นว่าซินดี้นั่งอยู่บนขื่อ...มองจิกมาที่บุลิน
"แน่ใจหรือว่าจะจริงจังกับนังตั้งโอ๋"
"ใช่ ผมจริงจัง"
"ฉันไม่ยอมให้คุณคิดแบบนั้น เปลี่ยนความคิดเดี๋ยวนี้"
"แต่ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้มันเริ่มต้นมาจากความคิดชั่วๆของคุณเองนะ ผมต้องขอบคุณคุณด้วยซํ้าที่ทำให้ผมได้เปลี่ยนมุมมองชีวิตใหม่"
"พูดแบบนี้อยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย"
"คุณบังคับคนอื่นได้เพราะความกลัว แต่ผมไม่กลัวคุณ ผมจะทำให้เห็นเองว่าความรักที่แท้มีอยู่จริง"
ซินดี้ยื่นมือออกไปในอากาศแล้วร่างของบุลินก็ลอยละล่องขึ้นไปหาซินดี้ นางจับคอบุลินบีบด้วยมือเดียว ...
"เปลี่ยนใจซะเดี๋ยวนี้ก่อนที่คุณจะตาย"
"ซินดี้ ถ้าคุณบังคับใจคนคุณจะได้แค่ทาส คุณจะไม่มีทางได้คนรัก"
"พอไม่ต้องมาสั่งสอนฉันจะอยู่หรือจะตายบอกมา"
ซินดี้กํามือแน่นขึ้น
บุลินเจ็บปวด
แล้วสักครู่ปรากฏว่าซินดี้ก็สะดุ้งตัวขึ้นมาแล้วกรีดร้องอย่างปวดหัวหนักขึ้นมาแล้วร่างสลายหายไปในอากาศทันที
บุลินหล่นตุ้บไปอยู่กับพื้นแล้ว
บุลินเงยหน้าขึ้นมองงงๆรอดตายมาได้ไง
ซินดี้ที่ร่างสลายไปในอากาศ มาปรากฏร่างต่อหน้าแม่ชี
"แกฝีมือแกอีกแล้วเหรอ"
"สงบจิตบ้างเถอะซินดี้"
"ไม่ต้องพูดคราวนี้ฉันไม่ปล่อยแกไว้อีกแล้ว"
ซินดี้พุ่งเข้ามาจะทำร้ายแม่ชีขณะยกมือฟาดก็มีแสงไฟฟ้าเป็นเส้นๆเหมือนเซ็นเซอร์ปรากฏขึ้นมา
พอซินดี้ฟาดมือลงไปก็ร้องเจ็บปวดกระเด็นหวืออย่างแรงล้มลงไป
"แอร๊ย"
ซินดี้ยกมือตัวเองข้างที่ฟาดขึ้นมาดู แล้วเห็นว่ามือมีสภาพเหมือนโดนไหม้พุพองขึ้นมา
"ฉันเคยให้โอกาสเธอไปครั้งนึงแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สำนึก"
"อย่ามาพูด ....ตอนที่ฉันโดนหลานแกทำร้ายจิตใจ โดนคนอื่นฆ่าตาย ทำไมแกไม่ไปช่วยฉันบ้างล่ะ"
"ยังมีคนอีกมากมายนักที่ถูกทำร้าย ถูกรังแก แต่เขาก็ไม่ได้เลือกที่จะแก้แค้น หรือทำร้ายคนอื่นเหมือนเธอ"
"ก็ฉันไม่ยอมไง ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฉันอีกแล้ว"
"อย่าเอาแต่เรื่องโดนทำร้ายมาเป็นข้ออ้างในการฆ่าคนอื่นอีกเลย เพราะมันจะยิ่งทำให้จิตวิญญาณของเธอมืดบอดหาทางเกิดใหม่ในภพภูมิที่ดีขึ้นไม่ได้เลย"
"ฉันไม่ได้อยากเกิดใหม่ ฉันอยากฆ่าพวกมัน"
"ซินดี้ ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องมันคงถึงเวลาที่ฉันจะต้องส่งเธอลงไปในที่ที่เธอควรจะไปอยู่แล้ว"
แม่ชียกมือขึ้นมาพนมขมุบขมิบปากท่องมนต์
ซินดี้รู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั่วทั้งตัว
"โอ้ย ... ร้อน โอ้ย..."
แม่ชียังท่องมนต์ต่อไป
หมอกดำผุดขึ้นมาจากพื้นแล้วกลายเป็นหลุมดำ
ควันพุ่งเข้าไปม้วนตัวซินดี้แล้วดึงซินดี้ให้ตกลงไปในหลุมดำที่พื้นนั้น ตัวของซินดี้ค่อยๆร่วงลงไป
จากเท้ามาขา มาลำตัว จนซินดี้ห้อยต่องแต่งจับขอบพื้นไม่ยอมร่วงตกลงไป
"ไม่... กูไม่ไปไหนทั้งนั้น ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ปล่อย"
ซินดี้จวนเจียนจะตกแหล่ไม่ตกแหล่
ประตูเปิดผัวะหญิง1 เข้ามา
"คุณแม่ชี !"
แม่ชีลืมตาขึ้นแล้วหยิบที่กรวดนํ้าทองเหลืองที่ตั้งอยู่ข้างๆตัวขึ้นมา
ซินดี้โดนดูดวืดเข้าไปอยู่ในที่กรวดนํ้า
แม่ชีเอาจุกที่กรวดนํ้าปิดไว้ บัดนี้ ... ซินดี้โดนขังอยู่ในที่กรวดนํ้าแล้ว
หญิง1 มองงงๆแบบว่าไม่เห็นซินดี้ แต่เห็นแม่ชีทำกริยาแปลกๆ
"คุณแม่ชีทำอะไรอยู่คะ"
แม่ชีหันไปหาหญิง1 "มีอะไร"
" รถไปสถานปฏิบัติธรรมที่ราชบุรีจะออกแล้วนะคะ"
"ขอบใจเดี๋ยวฉันตามไปนะ"
"ค่ะคุณแม่ชี"
หญิง1 ไหว้แม่ชีแล้วหันออกไป
แม่ชีหันไปหยิบที่กรวดนํ้าที่ขังซินดี้ขึ้นมาแล้วยกไปวางหน้าโต๊ะหมู่บูชาแล้วพูดกับซินดี้ที่อยู่ในที่กรวดนํ้า
"นับว่าเธอยังโชคดีที่จะได้เวลาพิจารณาตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ฉันให้โอกาสถึงวันมะรืนนี้ถ้ายังไม่กลับตัวกลับใจ เธอได้ลงไปอยู่อบายภูมิแน่"
แม่ชีหันเดินออกไปจบที่ที่กรวดนํ้านั้น
ตั้งโอ๋กําลังจัดหนังสือจากลังขึ้นเก็บที่ชั้น มีกานดาคอยช่วยอยู่
กานดามองๆที่สร้อยเพนโดลั่มที่ตั้งโอ๋ใส่อยู่ แบบอยากทดสอบ ความหมกหมุ่นของตั้งโอ๋
"เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งเอามา ลองของดูหน่อยสิ"
"ฮึ?"
"ก็ไอ้เพนโดล่งเพนโดลั่มอะไรของเธอเนี่ย ฉันอยากรู้ว่ามันแม่นมั้ย"
ตั้งโอ๋งง
ในห้องนั่งเล่น กานดา ตั้งโอ๋นั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นบนโต๊ะปูผ้าแล้วตั้งโอ๋จุดเทียนขึ้น
แล้วตั้งโอ๋ปลดสร้อยเพนโดลั่มออกมาถือในมือ
"ตั้งโอ๋ไม่ได้เล่นมานานแล้วนะ"
"อ่ะนะทำให้ดูหน่อยสิ มันใช้ยังไง"
ต้อมเข้ามาเห็นทักขึ้น
"เล่นอะไรกันน่ะ"
ตั้งโอ๋พูด "เบาๆดิพี่ต้อม ตั้งโอ๋ต้องการสมาธิ"
ต้อมเข้ามานั่งข้างๆตั้งโอ๋อีกด้าน
"เริ่มได้ยัง"
ตั้งโอ๋ถามกานดา
"หมวดอยากถามเรื่องอะไรล่ะ"
"เออนั่นสิ"
"ให้พี่ถามให้มั้ยล่ะ"
"ว่า..."
"หมวดกานดากับเข้มตกลงเป็นแฟนกันมั้ย"
"เอ่ยถามงี้เลยเหรอพี่ หนูนั่งอยู่นี่นะ"
"นี่แหละคำถามปราบเซียน ดูสิเพนโดลั่มยายตั้งโอ๋จะตอบยังไงคิคิคิคิ"
"เอาล่ะจะถามแล้วนะ"
ตั้งโอ๋พูดกับเพนโดลั่ม
"เพนโดลั่มคะ ...หมวดกานดากับเข้มจะได้เป็นแฟนกันมั้ยคะ"
ตั้งโอ๋แกว่งเพนโดลั่มเบาๆเพนโดลั่มหมุนวนซ้ายไปขวาแล้วหยุดหมุนนิ่งสงบ
ตั้งโอ๋อึ้งไปจนต้อมถาม
"อะไรอ่ะ ตั้งโอ๋เป็นอะไร"
"คือ....ว่า"
"พูดมาเถอะน่า ...ไม่ต้องเกรงใจ"
"เพนโดลั่มบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกัน ใครคนใดคนหนึ่งต้องจากไป"
"อะไรนะตายจากกันเหรอ"
"ไม่รู้ เขาบอกแต่ว่าจากไปอาจจะไม่ตายก็ได้ ...แต่แบบไม่ได้อยู่ด้วยกัน"
กานดาอึ้งเครียดขึ้นมา
เข้มจอดมอเตอร์ไซค์ถอดหมวกกันน๊อกออก ที่ตะกร้าหน้ารถมีถุงใส่พวกผักต่างๆที่เข้มซื้อกลับมาทำกับข้าว
เข้มบ่นพึมพำกับตัวเองขณะจอดรถเก็บของให้เรียบร้อย นึกถึงเรื่องที่แนะนำบุลินไว้ที่ร้านกาแฟ "เฮ้อ... เรื่องคนอื่นล่ะเก่งนักพูดได้หน้าตาเฉยนะเรา ความรักเอาชนะได้ทุกอุปสรรค" เข้มชี้หน้าตัวเอง "แล้วเรื่องตัวเองแก้ได้มั้ย" เข้มส่ายหน้า "ไม่เป็นสับปะรดหมาเลย"
เข้มว่า
ในห้องนั่งเล่น ทั้งสามยังสนทนากันอยู่ กานดาเครียด ไม่ยอมรับทำคำนาย
"หมวดเป็นไรหรือเปล่าเนี่ยเงียบไปเลย"
ต้อมบอก "หมวดคงอึ้งล่ะสิว่าทำไมแม่นแบบนี้ นี่ ตั้งโอ๋ อย่างนี้ฉันก็ทำนายได้นะ"
"อะไรพี่ต้อมว่าอะไร"
"โอ้ยยแบบนี้มันดูตามเซ้นส์ประสบการณ์ของฉันก็ได้ ... ผู้หญิงอย่างหมวดกานดาไม่มีทางชอบคนเรื่อยๆเฉื่อยๆอย่างไอ้เข้มหรอก ...ยิ่งรู้ว่าคบกันไม่ได้แบบนี้ มันก็ยิ่งดับเบิ้ลชัวร์ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ใช่มั้ยหมวด"
กานดาสับสนไม่ชอบใจกับสิ่งที่ชะตากรรมกําหนด
"ชีวิตคนเราจะให้ใครมากําหนด เราต้องเลือกเองสิ"
"ฮึ อะไรหมวด"
"ฉันไม่เชื่อหรอก"
กานดาลุกเดินหนีออกจากบ้านไปเลย
"อ้าวหมวดจะกลับแล้วเหรอ" ตั้งโอ๋ถาม
กานดาเดินลิ่วๆออกจากบ้านมาแล้วมาเจอเข้มที่กําลังจะเดินเข้าบ้านพอดี
ต่างคนต่างพูดไม่ออกได้แต่มองตากันเท่านั้น
ตั้งโอ๋กับต้อมตามออกมาด้วย ตั้งโอ๋จจะเข้าไปหาหมวด ต้อมดึงตัวตั้งโอ๋ไว้
"หมวด"
"อย่าเพิ่งไปยุ่งกับเขา"
กานดามองหน้าเข้ม ยิ่งถูกทักว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน กานดายิ่งฮึดแล้วตัดสินใจพูดขึ้นแบบที่เข้มไม่นึกว่ากานดาจะพูด
"เข้ม ....นายจะคบกับฉันมั้ย"
เข้มอึ้งพูดไม่ออก
ตั้งโอ๋กับต้อมตะลึงไปด้วย
"อุ่ย... หมวดกานดา เป็นไปได้ไง"
"ฉันใจเต้นแทนเลยอ่ะ โอ้ย...จะเป็นลม"
กานดาถาม "ว่าไงตอบ"
"หมวด... เอ่อคือหมวดไม่สบาย หรือลืมทานยาอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ตลกไม่ขำ"
"โหดจัด โรแมนติกสักนิดก็ไม่มี แล้วแบบนี้ใครเขาจะซึ้งด้วย"
"เคงั้นแปลว่าไม่ ...บาย"
กานดาเดินเลยเข้มออกไปเลย
เข้มหันตามไปแล้วพูดขึ้น
"คบสิ รออยู่"
กานดาชะงัก หันกลับมาหาเข้มทำเป็นไม่ได้ยิน
"ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน"
เข้มหันไปหยิบแอสพารากัสกําหนึ่งจากตะกร้าออกมาแล้วเดินเข้าไปหากานดา
เข้มยื่นแอสพารากัสให้กานดา
"ไม่มีดอกไม้ มีแต่ผักหมวดจะรับไว้ได้มั้ยล่ะ"
"ฉันชอบกินผักมากกว่ากินดอกไม้ เย็นนี้นายจะผัดแอสพารากัสให้ฉันกินได้มั้ยล่ะ"
"ได้"
"ใส่เนยด้วยนะ"
"อือใส่ใจให้ด้วย ให้ตลอดชีวิตเลย"
กานดายิ้มแล้วรับแอสพารากัสไปถือยิ้มใจพองแล้วเงยหน้ามอง เข้มสบตาแล้วเข้าไปกอด
ยิ้มมีความสุข
ตั้งโอ๋กับต้อมกรี๊ดกร๊าดดีใจกันแล้ววิ่งออกมาแสดงความยินดีกับทั้งสองคนด้วย
"เย้ๆๆเข้มหมวดกานดาดีใจด้วยๆ"
"เขาเป็นแฟนกันแล้วเก๋ๆโอ้ย พี่จะเป็นลมมมยินดีด้วยจ้า"
หน้าบ้านแพรวาเช้าวันใหม่
รถตู้ของแพรวาขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทิพย์เปิดประตูลงมาแล้วมาเปิดประตูให้แพรวา
ส่วนคนขับลงไปเปิดประตูอีกด้าน พยุงภาวัชออกมา โดยมีนายโชว์ชาย1 วิ่งจากหมู่ลูกเจี๊ยบเข้ามาช่วยพยุง
นายโชว์1 เข็นรถภาวัชเข้ามาที่แพรวายืนอยู่กับทิพย์
เหล่าลูกเจี๊ยบทั้งหลายที่จับกลุ่มต้อนรับภาวัชอยู่ต่างโปรยสายรุ้งตบมือต้อนรับ
ลูกเจี๊ยบ1 "เวลคัมโฮมนะคะคุณภาวัช"
ลูกเจี๊ยบ2 "กลับบ้านได้แล้ว ดีใจด้วยนะคะ"
ภาวัชตึงๆ "อะไรกันน่ะ"
"เด็กๆเขาอยากมาให้กําลังใจคุณน่ะค่ะภาวัช" แพรวาบอก
ทิพย์เดินเข้าไปที่ประตูบ้านเรียกให้เด็กยกของออกมา
"ออกมาได้แล้ว"
นายโชว์2 เข็นรถวิลแชร์ไฟฟ้าออกมาตรงหน้าภาวัช
ภาวัชมองอึ้งๆ
"อะ มาแล้ว วิลแชร์ไฟฟ้าเป็นไงคะถูกใจมั้ย แพรว่าคุณน่าจะชอบนะ ..."
ภาวัชอารมณ์เสีย
"ผมเหรอชอบไอ้รถเข็นแบบนี้"
"คุณวัช"
ภาวัชหันไปหาพวกลูกเจี๊ยบ "พวกแกก็เหมือนกันมาเยาะเย้ยฉันใช่มั้ย ไปออกไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกแก ไป"
พวกลูกเจี๊ยบแตกกระเจิงหนีไปหมด แพรวาหน้าเสีย
"คุณวัชนี่คุณเป็นอะไร ทำไมทำแบบนี้"
ทิพย์แอบมองสายตามีเลศนัยแล้วทำเข้าไปช่วยเหลือ
"คุณภาวัชใจเย็นๆนะคะ"
ภาวัชเหวี่ยงทิพย์กระเด็นออกไป
"ไม่ต้องมายุ่ง"
"คุณวัชหยุดนะคะ"
ภาวัชหันมาหาแพรวา
"คุณนั่นแหละเลิกเจ้ากี้เจ้าการกับผมเสียที"
"อะไรนะ"
"สภาพผมเป็นแบบนี้ใครบอกว่าผมอยากให้ใครมาต้อนรับ ใครบอกว่าผมอยากได้รถเข็น"
แพรวาอึ้ง
"ผมอยากได้ขาผมคืน ได้ยินไหมแพรวา คุณคืนขาให้ผมได้ไหมล่ะ"
ทิพย์เห็นท่าไม่ดีรีบบอกให้คนรถกับนายโชว์1 พาภาวัชขึ้นบ้านไป
"พาคุณวัชขึ้นไปข้างบนก่อนไปเร็วค่ะ ช่วยกัน"
"ปล่อยกู ไม่ต้องมายุ่งกับกู กูอยากได้ขากูคืนกูไม่ได้อยากได้รถเข็น"
คนรถกับนายโชว์ 1แล้วก็ทิพย์ช่วยกันพาภาวัชที่โวยวายเข้าบ้านไป
แพรวามองตามไปด้วยความเสียใจน้อยใจ
มุมสงบด้านล่าง แพรนั่งร้องไห้เบาๆอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง เหม่อออกไป
ทิพย์ลงจากด้านบนบ้านแอบยิ้มมุมปากนิดนึงแล้วเดินเข้ามาหาแพรวาทำน่ารักเห็นอกเห็นใจ
"คุณแพรวาคะ"
แพรวารีบปาดนํ้าตา ทิพย์ทำเป็นเห็นใจ
"อุ้ย คุณแพรวาร้องไห้เหรอคะ"
"เปล่าๆไม่มีอะไร ... คุณภาวัชล่ะ"
"ก็อาละวาดนิดหน่อยค่ะ ทิพย์เลยให้ทานยานอนหลับ หลับไปแล้วล่ะค่ะ"
"ขอบใจมาก ...ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย"
"อย่าคิดมากเลยนะคะคุณแพร ...คุณภาวัชไม่สบายน่ะค่ะ ก็เลยพูดอะไรไม่ได้คิด"
"ฉันเข้าใจ"
"พระท่านว่า....มีมืดก็ต้องมีสว่าง คุณแพรต้องเข้มแข็งนะคะ"
"มีแต่เธอนะที่ปลอบใจให้กําลังใจฉัน ... ถ้าไม่มีเธอฉันคงแย่"
แพรวาจับมือทิพย์รู้สึกซึ้งใจ
"ไม่หรอกค่ะ คุณแพรเก่งจะตาย เพียงแค่คุณแพรเหนื่อยเท่านั้นเองเดี๋ยวพักสักหน่อยนะคะ ทิพย์จะไปซื้อเครื่องยาจีนมาตุ๋นไก่ให้คุณแพรทาน ทานซุปร้อนๆจะได้มีแรงดีไหมคะ"
แพรวาดึงทิพย์มากอดซึ้งใจ
"ขอบใจมากทิพย์ ขอบใจมากๆ"
แพรวากอดเอวทิพย์เข้ามาแล้วซุกหน้ากับท้องทิพย์ร้องไห้เบาๆ ทิพย์ลูบไหล่แพรวาเบาๆปลอบใจ
"ไม่ว่าเรื่องราวจะร้ายแรงแค่ไหน แต่สักวันทุกอย่างจะผ่านไป"
ทิพย์ลูบไหล่แพรวาเบาๆอมยิ้มปลื้มใจ
แพรวาร้องไห้ซึ้งใจเหมือนบริสุทธิ์ใจจริงใจมาก
ในห้องนอน
โกกิใส่เสื้อคลุมอาบนํ้า ยกขาขึ้นพาดเก้าอี้ตัวเล็กๆ ทาครีมบำรุงผิวที่ขา
เภาเปิดประตูห้องเข้ามาพิงประตูมองโกกิแล้วพุ่งเข้าไปกอดฟัด
"อุ้ย พี่เภา อย่าค่ะ โกกิอาบนํ้าแล้วนะ"
"เดี๋ยวอาบให้ใหม่ก็ได้"
เภาฟัดโกกิต่อ
แล้วมีเสียงเก้าอี้ล้มดังมาจากข้างล่าง
ทั้งสองผละออกจากกัน มองหน้ากัน อึ้ง
"นังมดแดง!"
แล้วทั้งสองรีบวิ่งออกจากห้องไป
โกกิกับเภาวิ่งเข้ามาดูในห้อง เห็นว่าเก้าอี้ที่มัดตัวมดแดงล้มอยู่กับพื้นพร้อมเชือกที่มัด
ขาดออก แล้วมีตะไบเหล็กหล่นอยู่ข้างๆ
ประตูบ้านเปิดอ้าออก
"โกกิบอกแล้วให้เฝ้ามันดีๆ แล้วเป็นไงมันหนีไปแล้วอ่ะ"
"บ่นเพื่อ??? ไปช่วยกันตามได้แล้ว"
เภาวิ่งออกไปตามหามดแดง โกกิมองขัดใจแล้วตามเภาออกไป
เภากับโกกิวิ่งออกมานอกบ้านแล้ว เหลียวมองไปรอบๆว่า มดแดงหนีไปทางไหน
"จะไปตามที่ไหนล่ะ" โกกิถาม
"มันคงยังไปได้ไม่ไกลหรอก"
เภาวิ่งไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน โกกิวิ่งตามไปขึ้นนั่งข้าง เภาขับรถออกไป
บนบ้านเภา ... มุมหนึ่ง มดแดงค่อยๆโผล่หัวขึ้นมาจากขอบหน้าต่างมองตามเภากับโกกิ
ที่วิ่งออกไปนอกบ้าน แววตาตื่นหวาดกลัว
มดแดงวิ่งออกมาจากที่ซ่อนแล้วเหลียวหน้าแลหลังหาทางหนี ตัดสินใจวิ่งออกไปทางประตูหลัง
ที่ประตูเล็กข้างหลัง มดแดงเปิดประตูวิ่งหนีออกไป
มดแดงวิ่งหนีออกไปตามถนนไปทางหนึ่ง
เสียงรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามา
มดแดงดีใจวิ่งเข้าไปหา
"ช่วยด้วยๆๆ"
แล่นเข้ามาแล้วเห็นว่าเป็นรถเภา!!!
มดแดงตะลึง
ท้ะงสองมองนิ่งๆ น่ากลัว
มดแดงหันหลังกลับ วิ่งไม่คิดชีวิต วิ่งกลับเข้าไปในบ้านล๊อกประตูรั้วทันที
รถเภามาจอดเทียบประตู เภากับโกกิลงจากรถมาจะเปิดประตูเข้าไป แต่เปิดไม่ได้
มดแดงวิ่งมาแบบจะวิ่งออกไปหน้าบ้าน แต่แล้วเหลียวมองไปข้างหลังเลยสะดุดล้มลงไป ร้องเจ็บ
"โอ้ย..."
เภาถีบประตูปังๆอย่างแรงจนล๊อกหลุด
เภาเปิดประตูรั้วเข้าไปกับโกกิ
ในห้องนั่งเล่น
มดแดงได้ยินเสียงเภากับโกกิดังเข้ามา เหลียวมองอย่างหวาดกลัว แล้วมองกวาดตาออกไปหาทางเอาตัวรอดแล้ว สายตามดแดงไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ซุกอยู่ที่มุมใต้ตู้มดแดงคลานเข้าไปหยิบสิ่งนั้นออกมาดูเห็นว่าเป็นปืน
เภากับโกกิวิ่งเข้ามาตรงกลางห้อง มดแดงซึ่งหลบอยู่ตรงข้างประตู ยกปืนขึ้นเล็งจากข้างหลัง
"หยุด!!! ไม่งั้นมึงตาย"
เภากับโกกิชะงักกึก แล้วหันไปหามดแดง
มดแดงยกปืนเล็งอยู่ด้วยมือสั่นระริกแล้วทำแข็งขันขึ้น
"อีมดแดงมึงมั่นมากนะ"
"หุบปากซะ อีชั่วขาหนีบดำ"
"อ๊าย"
โกกิเดือดจะเข้าไปตบ มดแดงเอาปืนตบเปรี้ยงจนโกกิกระเด็นไปล้ม
เภาเข้ามาจะจัดการ มดแดงรีบหันขวับไปเอาปืนเล็งเภา ตวาดแรง
"อย่านะ กูยิงมึงไส้แตกแน่"
เภาชะงัก
มดแดงยกมือขึ้น
เภายังนิ่งๆ มดแดงตะคอกอีก
"ยกมือ!!! ไม่งั้นกูยิงมึงไส้แตกแน่!"
เภาจ้องมดแดงไม่กลัวเกรง แล้วเดินเข้ามาพร้อมจับปลายกระบอกปืนทิ่มตรงหน้าอกตัวเองพูดจาล้อเลียนท้าทาย
"ยิงเลยค่ะเจ๊ ยิงเลยค่ะ ยิงให้ทะลุเลยนะคะ"
มดแดงตกใจสะบัดออกจากเภา ลั่นไกปืนใส่เภา ปรากฏว่าดังแจ๊ะๆปืนไม่มีกระสุน!!!
"แจ๊ะแจ๊ะแจ๊ะ อีโง่ ปืนไม่มีลูก ยิงยังไงก็ไม่ตายหรอกโว้ย"
เภาตรงเข้าไปต่อยมดแดงผัวะ ร่างร่วงผลอยไปกองกับพื้น
โกกิตรงเข้ามาเตะมดแดง กระทืบฮักๆๆจนตัวงอ
"ตบกูเหรอๆๆ"
โกกิเตะจนมดแดงสลบไปเลย หน้าตาฟกชํ้าไปด้วยการโดนกระทืบ
ต่อมา ... มดแดงโดนขึงล่ามโซ่กับผนังห้อง
เภาเอานํ้ามาสาดหน้าจนมดแดงตื่นขึ้นมา
โกกินั่งไขว่ห้างบนโต๊ะข้างหน้ามดแดง
"มดแดงแม่เป้งโดนเหยียบจมดินเจ็บมั้ย ฮ่าฮ่าฮ่าสะใจที่สุด"
"นี่ใช่มั้ยหน้าปลดแอ๊พของแก ...นังจิ้งจอกขี้เรื้อน"
โกกิลุกเดินออกมาตบหน้ามดแดงเปรี้ยง
"อย่ามาทำปากเก่งกับฉันแกตายแน่!"
เภาหยิบเลื่อนไฟฟ้าขึ้นมาถือมองคมเลื่อยแล้วพูดขึ้น
"พูดมากทำไม จัดไปเลยดีกว่า"
เภาเปิดเครื่องเลื่อยไฟฟ้าเสียงลั่น
มดแดงกรีดร้องด้วยความกลัว
"อย่านะ อย่าทำอะไรฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะ"
"มึงรู้ความลับของกู มึงคิดว่ากูจะเก็บมึงไว้ทำป๊ะกูเหรอ"
เภาเดินเข้ามาใกล้มดแดง
"อย่า....พวกแกอยากได้เท่าไร ฉันเทให้หมดบัญชีเลยก็ได้"
เภายกเลื่อยเข้ามาใกล้หน้ามดแดง
มดแดงร้องไห้ นํ้าหูนํ้าตาเปรอะหน้ากลัวสุดชีวิต
"ย๊า...."
โกกิกับเภาหัวเราะด้วยความสะใจปนโรคจิต
จังหวะนั้น เสียงข้อความไลน์ของเภาเด้งขึ้นมา เภาปิดเลื่อยลงหยิบมือถือขึ้นมาดู
เป็นข้อความจากตั้งโอ๋ส่งมาให้กะเพรา
"อย่าลืมนัดของเรานะพี่กะเพรา"
"ใครอ่ะ" โกกิถาม
"ตั้งโอ๋"
ตั้งโอ๋นั่งดื่มกาแฟรอกะเพราอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง
ครู่ต่อมา กะเพราก็ผลักประตูร้านเข้ามาหาตั้งโอ๋ทำทีอ่อนระโหย
"น้องตั้งโอ๋...รอนานไหมคะ พอดีพี่กะเพราไปจกส้มตำปูกับนางเด็กๆมาเมื่อคืน ค่ะอู้ย...แซ่บมาก แต่เช้ามางี้แสบไปถึงเซ้งจี๊เลยฮ่ะ"
ตั้งโอ๋ทำท่าจะหยิบให้
"ตั้งโอ๋มีเม็ดคาร์บอนแก้ท้องเสียได้นะคะ"
"ไม่เป็นไรคะพี่หายแล้วล่ะ ....คุณตั้งโอ๋ล่ะคะเป็นไงบ้าง"
"ตั้งโอ๋ก็เป็นห่วงเจ๊มดแดงนี่แหละค่ะ ....พี่กะเพรามีข่าวไหมคะ"
กะเพราส่ายหน้า
"หายไปกับหาดทรายและสายลมเลยค่ะ กริบมาก"
"เจ๊มดแดงต้องเป็นเหยื่อพี่ซินดี้แน่ๆ" พลางเขย่าแขนกะเพรา "พี่กะเพราเราต้องช่วยกันหยุดยั้งพี่ซินดี้ให้ได้นะ"
"ผีนะคะคุณตั้งโอ๋ ไม่ใช่หมาจะได้สั่งให้หยุดได้ง่ายๆ"
"ตั้งโอ๋หมายความว่าเราต้องรีบหาฆาตกรตัวจริงให้ได้น่ะ พี่กะเพรา มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พี่ซินดี้เลิกฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้อง"
"อู้ย...แล้วพี่กะเพราจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะ พี่กะเพราไม่ใช่ตำรวจนะ"
ตั้งโอ๋หยิบไอแพดออกมาจากกระเป๋าเปิดหน้าที่ทำชาร์ตไว้ชื่อคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งมี แพรวา ทิพย์ ภาวัช โกกิ และคนที่โดนฆ่าไปล้าคือ ป้ามี่ นายหรั่ง น้าอ้วน ให้กะเพราดู
"พี่กะเพราดูสิ เนี้ยตั้งโอ๋ทำรายชื่อเอาไว้ ระหว่างคนที่ยังอยู่กับคนที่ตายแล้ว"
"โฮ... คุณตั้งโอ๋แบบสุดยอดอ่ะจริงจังมาก"
"แน่สิ มันเรื่องความเป็นความตายเชียวนะพี่กะเพรา ....แต่ดูๆแล้วคนที่เหลือเนี่ย คุณแพรวา พี่ทิพย์ คุณภาวัช ....ไม่น่ามีใครมีเรื่องกับพี่ซินดี้ได้เลยนะ"
"คุณตั้งโอ๋คิดเองเออเองอีกแล้ว"
"หรือว่าจะมีคนอื่นที่เราไม่รู้จัก"
ตั้งโอ๋มองออกไปแล้วเห็นหญิงคนหนึ่งเดินผ่านหน้าแล้ว เธอติดที่หนีบผมรูปผีเสื้อ ตั้งโอ๋มองแล้ว
นึกไปถึงซินดี้
เมื่อตอนที่ตั้งโอ๋ทาครีมให้ซินดี้ เธอไล่มาจนถึงที่รอยสักผีเสื้อตรงบั้นเอว
"พี่ซินดี้สักรูปผีเสื้อด้วยหรือคะ เก๋จังเลยค่ะ"
" มันไม่ได้เก๋อย่างเดียวมันคือความรักฉันกับเขามีผีเสื้อแบบนี้คนละตัว"
"พี่ซินดี้มีแฟนตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ใครกัน ตั้งโอ๋ไม่เห็นเคยเจอเลย"
"บอกไปแกก็ไม่รู้จักหรอก เอาเป็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด แล้วก็รักฉันมากที่สุดก็แล้วกัน"
ตั้งโอ๋ตาโตแบบนึกได้แล้ว
"ใช่แล้ว ... ยังมีอีกคนหนึ่งที่น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัย"
"ใครคะ"
"แฟนพี่ซินดี้ไงล่ะ ....พี่กะเพรา ใช่แล้วแฟนพี่ซินดี้แน่ๆเลย ที่ฆ่าพี่ซินดี้"
ตั้งโอ๋ยิ้มดีใจที่นึกได้ กะเพราอึ้งนึกไม่ถึง
ตั้งโอ๋รีบฉวยกระเป๋าเดินออกไปเลย
"ไปเร็วพี่กะเพรางานมาแล้ว!"
กะเพรามองตามตั้งโอ๋ไปอย่างเหี้ยมไม่พึงพอใจ
ตั้งโอ๋เปิดประตูออกมาจากร้านกาแฟ กะเพราวิ่งตามออกมา ท่าทางกระตือรือร้นช่วยเหลือ
"เดี๋ยวค่ะคุณตั้งโอ๋เดี๋ยวรอพี่กะเพราก่อน"
ตั้งโอ๋จะคว้าแขนกะเพราดึงไป "มะไปเร็ว"
"เดี๋ยวๆค่ะคืองี้แล้วคุณตั้งโอ๋ รู้แล้วหรือคะว่าแฟนคุณซินดี้เป็นใคร"
"ไม่รู้"
"อ้าว..."
"คือตั้งโอ๋ไม่รู้หรอกว่าแฟนพี่ซินดี้เป็นใคร"
กะเพราเลิกคิ้วมองตั้งโอ๋แบบแววตามีแววโล่งขึ้นมานิดนึง แบบที่ตั้งโอ๋ก็ไม่ได้สังเกตเลย
ว่ากะเพราแอบสบายใจที่ตั้งโอ๋ไม่รู้ว่าเขาเองนั่นแหละที่คือแฟนซินดี้
"เหรอคะ....แล้วงั้น...คุณตั้งโอ๋จะไปสืบได้ยังไงคะ" เภาหลอกถาม
"รอยสักผีเสื้อไง พี่ซินดี้บอกว่าพี่ซินดี้กับแฟนสักผีเสื้อแบบเดียวกัน ตั้งโอ๋จะไปร้านสักลองถามเขาดูว่า ใครเคยเห็นหรือเป็นคนสักผีเสื้อให้พี่ซินดี้กับแฟนบ้าง"
ตั้งโอ๋หันจะไป
กะเพราอึ้ง
แล้วเสียงสายเข้าจากมือถือตั้งโอ๋ดังขึ้น ตั้งโอ๋หยิบมือถือมาดูแล้วตกใจ
"ฮึ เจ๊มดแดง"
ตั้งโอ๋รีบกดรับสายอย่างดีใจ
"ฮัลโหลเจ๊มดแดง นี่เจ๊หายไปไหนมา ฉันเป็นห่วงเจ๊แทบแย่"
มดแดงหน้าใกล้พูดมือถืออยู่ ด้วยสายตาเศร้าวิตก แต่กลับพูดจารื่นเริง
"ฉันเป็นญาติข้างไหนของหล่อนเหรอยะ จะมาห่วงฉันทำไม"
"ค่อยยังชั่วหน่อยเจ๊ด่าได้แบบนี้ฉันสบายใจแล้วว่าเจ๊ปลอดภัย" ตั้งโอ๋ทำปากบอกกะเพรา
"เจ๊มดแดงๆ"
"ฮึ หล่อนอย่ามาพูดดีเลย ถึงฉันลาออกฉันก็จำได้นะว่า หล่อนยังติดค่าครีมฉันอยู่น่ะ"
"ตั้งโอ๋ไม่ลืมหรอก พร้อมจ่ายอยู่แล้ว เจ๊บอกเลขบัญชีมาสิจะโอนให้เลย"
"ไม่ได้ โอนเงินไม่ได้ เดี๋ยวพวกมันรู้ว่าฉันอยู่ไหน"
"พวกมัน? พวกมันไหน"
"ฉันหนีหนี้นอกระบบน่ะ เพราะฉะนั้นแกต้องเอาเงินมาให้ฉันคืนนี้... แล้วห้ามบอกใครเด็ดขาด"
"ที่ไหนล่ะเจ๊ .... ได้ตามนั้นฉันอยากเจอเจ๊อยู่เหมือนกัน" เสียงตัดสายไป "อ้าว...เจ๊ยังพูดไม่จบเลยวางซะแล้ว"
โกกิดึงมีดที่จิ้มเอวมดแดงออกมาแล้วดึงมือถือออกจากหูมดแดงที่โดนล่ามไว้ออกมาเช่นกัน
"ขอบใจมากที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี"
"แก แกจะทำอะไรตั้งโอ๋ฮ้า"
"มึงไม่ต้องเป็นห่วงคนอื่นหรอก"
โกกิเขวี้ยงมือถือมดแดงทิ้งไปกับพื้นแล้วเอาเท้ากระทืบๆจนมือถือแตกละเอียด
แล้วโกกิหันมองมดแดงด้วยสายตาอำมหิต
"มึงหมดประโยชน์แล้ว"
"โกกิ อย่านะฉันฉันทำตามที่แกสั่งแล้วนะ"
โกกิไม่ตอบอะไรแต่กลับหยิบมีดด้ามยาวออกมาถือหันมองมดแดงอย่างเลือดเย็นค่อยๆก้าวตรงเข้าไปหามดแดงที่พยายามร้องขอชีวิตแต่ไม่เป็นผล
"ช่วยด้วยๆ ช่วยด้วย ซินดี้ช่วยด้วย"
"หึ หึ นึกว่าอีผีนรกนั่นจะช่วยแกได้เหรอร้องเลยร้องดังๆฮ่าฮ่าฮ่า"
"ซินดี้คนที่ฆ่าแกคือนังโกกิกับผัวมันซินดี้มาจัดการมัน"
โกกิเข้าไปบังตัวมดแดงจนมิดแล้วเงื้อมีดขึ้นสูงเตรียมแทงลงมา
มดแดงกรีดร้องลั่น
อ่านต่อตอนที่ 20
