นางแค้น ตอนที่ 18
ทุกคนเข้าใจว่าศพบนเตียงคือภาวัช
เข้มบอก "ไปอีกศพแล้ว"
"เรามาช้าเกินไป" กานดาบอก
" สังหรณ์ใจไม่ผิดจริงๆ พี่ซินดี้ฆ่าคนอีกแล้ว เราจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆหรือไง พวกคุณเป็นตำรวจทำอะไรบ้างสิ"
บุลินมอตั้งโอ๋แต่ไม่พูดอะไร แล้วหันไปถามเจ้าหน้าที่
"สาเหตุการตายคืออะไรครับ"
"มะเร็งมดลูกครับ"
"ว่าไงนะ"
"มะเร็งมดลูกระยะสุดท้ายน่ะครับ"
ทุกคนมองหน้ากัน
เข้มถาม "นายภาวัชมีมดลูกด้วยเหรอ"
บุลินยกมือไปเปิดผ้าดูหน้าศพ
"คนตายเป็นผู้หญิง!!"
" อ้าวถ้าไม่ใช่คุณภาวัช แล้วป้ายชื่อหน้าห้องนี่ล่ะ" ตั้งโอ๋ว่า
"อ่อ คือ คุณภาวัชเขาย้ายไปอีกห้องน่ะครับ เจ้าหน้าที่ยังไม่ทันเอาชื่อออกเลย คนที่ย้ายเข้ามาแทนก็เสียก่อนน่ะครับ ขอโทษนะครับ"
เจ้าหน้าที่เข็นเตียงออกไป
บุลินมองหน้าตั้งโอ๋ที่เจื่อนๆ แล้วบุลินเมินไปพูดกับกานดา
"ไปกานดา สังหรณ์ใจว่าต้องไปทำงานกันต่อ"
บุลินเดินออกไป กานดาตาม เข้มเอ็ดตั้งโอ๋
"เป็นไง หน้าแตกมั้ยล่ะ"
ตั้งโอ๋บอก "ละเอียดยิบๆ เลยล่ะ พี่ซินดี้ต้องวางยาฉันแน่ๆ"
"อย่าโทษผีเลย โทษความตื่นตูมของแกจะดีกว่า"
" อะ ซํ้าเติมกันเข้าไป ได้ทีแล้วนี่"
ตั้งโอ๋ประชดเข้ม
บุลินเปิดประตูห้องคนไข้ใหม่เข้าไป กานดาตาม เห็นภาวัชหลับอยู่บนเตียง มีพยาบาล1 เฝ้าอยู่
"มีอะไรคะ คนไข้หลับอยู่นะคะ"
" รบกวนสักครู่นะครับ ผมอยากเช็คให้แน่ใจว่า คุณภาวัชมีใครปองร้ายหรือเปล่า"
บุลินหันไปมองหน้ากานดา กานดาพยักหน้ารับอย่างรู้กัน แล้วแยกไปตรวจสอบในห้องนํ้า
บุลินสำรวจที่ใต้เตียง แล้วออกไปดูที่ระเบียงไม่พบอะไรทั้งสิ้น
กานดากลับเข้ามาหาบุลิน
"ทุกอย่างปกติพี่หมวด
บุลินพยักหน้ารับ
"แต่เราจะประมาทไม่ได้ พรุ่งนี้ส่งตำรวจมาเฝ้าสักคนนะ"
"รับทราบค่ะ"
บุลินเปิดประตูออกมากับกานดา แล้วเจอกับเข้มกับตั้งโอ๋ที่เดินเข้ามาพอดี
"เป็นไงบ้างฮะ"
"นายภาวัชยังอยู่ดี ไม่ต้องห่วง"
"ก็ไม่ได้คิดจะห่วงใครหรอกครับ แค่อยากมาเจอ มาเห็นกับตา ...จะได้ไม่คาใจ"
กานดารู้ว่าเข้มหมายถึงตัวเอง ก็ปึ่งขึ้นมา
"โอ้ย โรงบาลนี้แมงโม้เยอะจริง รำคาญ"
กาดารีบเดินหนีออกไป เข้มเดินตาม ตั้งโอ๋จะตามเข้มไปด้วย บุลินคว้าแขนไว้
"จะไปไหน"
" ก็ไปกับเพื่อนฉันสิ"
" เรื่องตัวเองรอดแล้วเหรอ ถึงไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน"
ตั้งโอ๋อ้าปากจะเถียง แต่บุลินดึงตัวไปเสียก่อน "นี่....ว้าย"
บุลินดึงตั้งโอ๋ไปอีกทาง
"จะทำอะไรอะ ปล่อยฉันนะ"
ฝ่ายกานดาเดินลิ่วๆ มา แล้วเหลือบมองเห็นเข้มตามหลังมา กานดาบ่นอย่างหมั่นไส้
"คนบ้า จะตามอะไรนักหนา"
จนกานดามองเห็นป้ายห้องนํ้าหญิง เลยแกล้งเลี้ยวเข้าไปในห้องนํ้าหญิง
กานดาเข้ามาในห้องนํ้าหญิงแล้วกระหยิ่ม หันไปว่าทางประตู
"หึ หึ รู้ยัง นายกับฉันมันกระดูกคนละเบอร์ แน่จริงตามมาดิ"
กานดาเย้ยเสร็จหันไปจะเปิดนํ้าล้างมือ
เข้มเดินเข้ามาในห้องนํ้าหญิง กานดาเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นเข้มในกระจก ตาค้าง
กานดาร้องตกใจ "เฮ้ย..."
"นึกว่าจะหนีผมพ้นเหรอ"
"เข้ามาได้ไง นี่มันห้องนํ้าหญิงนะ"
" ไม่รู้ล่ะ ถ้าหมวดไม่ยอมพูดกับผม ผมก็จะตามอยู่อย่างงี้แหละ"
"บ้า นายมันบ้า"
" น้อยไป ต้องโรคจิตด้วย"
คุณป้าคนหนึ่ง เดินออกมาจากห้องนํ้าเล็ก เห็นเข้มแล้วตกใจ
"ว้าย คนโรคจิตเหรอ"
กานดากับเข้มหันมองป้า ตกใจ
ป้ารีบวิ่งเข้ามาเอากระเป๋าตีเข้ม พร้อมร้องตะโกนไปด้วย
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คนโรคจิต ช่วยด้วย คนโรคจิตเข้าห้องนํ้าหญิง"
"โอ้ย เบาป้า ผมไม่ได้ทำอะไรป้าเลยนะ"
" อ๊าย มันขู่จะทำร้ายร่างกายฉัน"
"ป้า ใจเย็นนะคะ ไม่มีใครโรคจิตนะคะ" กานดาบอก
คุณป้ายังตีต่อไม่เลิก
"อย่ามาแก้ตัว โรคจิตชัดๆ ช่วยด้วยๆ"
เข้มพยายามหลบป้าไปมา ร้องห้าม แต่ไม่เป็นผล
กานดาเห็นท่าไม่ดี
"ไม่ไหวแล้ว ป้าพูดไม่รู้เรื่องเลย"
กานดาดึงมือเข้มฉุดวิ่งออกไปจากห้องนํ้า "นายเข้มไปเร็ว"
กานดาจับมือเข้มดึงวิ่งออกจากห้องนํ้าไป
กานดาจับมือเข้มวิ่งข้ามถนนมาที่อีกฝั่งหนึ่ง แล้วหยุดหอบเหนื่อย
"โอ้ย หายใจไม่ทัน เพราะนายคนเดียวเลยเจอที่ไรมีแต่เรื่องซวยๆ"
"อ้าว...หมวดพูดอย่างนี้ได้ไง ผมไม่ได้ใช้ให้หมวดวิ่งมานะ หมวดต่างหาก
ที่จับมือผมมานี่"
กานดาก้มลงมองที่มือเห็นว่าจับมือเข้มไว้จริงๆ
"เฮ้ยย!"
กานดาจะดึงมือออก
แต่เข้มกลับจับไม่ปล่อย
"เอ๊ะ!"
เข้มอมยิ้มมองหน้าไม่ถอย
"หมวดก็เป็นห่วงผมเหมือนกันใช่มั้ย"
กานดาอึ้ง ทำเป็นเข้มกลบเกลื่อน
"จะปล่อยไม่ปล่อย ไม่ปล่อยฉันต่อยนะ"
"อีกแล้ว.. โตแล้วนะ คุยกันแบบคนโตๆที่มีเหตุผลดีกว่า"
"คนโตๆที่หลอกกันหน้าด้านๆ เห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง ถึงได้หลอกฉันว่าเป็นเก้งน่ะ"
"ผมบอกแล้วผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว ... ถ้าแค่นี้ยังโกหกกันแล้วฉันจะไว้ใจนายได้ยังไง พอกันที เลิกมายุ่งกับฉันได้แล้ว"
กานดาหันจะวิ่งข้ามถนน
รถมอเตอร์ไซค์ขับเข้ามากระชั้นชิดกําลังจะชนกานดา
เข้มรีบพุ่งเข้าไปดึงกานดากลับเข้ามาจนล้มลงไปด้วยกัน กานดาซบอยู่กับอกเข้ม
เข้มผงกศีรษะขึ้นมาถามกานดาอย่างเป็นห่วง
"หมวดเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
กานดาอึ้งๆ รู้สึกอบอุ่น แปลกใจตัวเอง
เข้มถามอีก
"หมวด ได้ยินหรือเปล่า หรือว่าสลบไปแล้ว หมวดๆ"
กานดาค่อยรู้สึกตัว ขยับลุกขึ้นมานั่ง
"เปล่าไม่เป็นไร"
เข้มลุกตามขึ้นมา ยกมือขึ้นไปแตะไหล่กานดา
"ไหน แน่ใจนะ"
เลือดหยดจากท้องแขนเข้มลงไปที่แขนกานดา
กานดาก้มลงไปดูตกใจ
"แขนนายเลือดออก"
เข้มค่อยยกแขนขึ้นดู เห็นว่าเป็นแผลเลือดไหลพอประมาณไม่ได้หนักหนาอะไรมาก
"เออ จริงด้วย ไม่รู้สึกตัวเลยแฮะ"
"ยังจะพูดมากอีก รีบไปทำแผลได้แล้ว"
กานดาเอ็ดเข้ม แต่เข้มยังหันมายิ้มให้กานดา
มุมที่นั่งรอหน้าห้องตรวจ ในโรงพยาบาล กานดานั่งสัปหงกที่เก้าอี้ที่นั่งรอแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาเอง กานดามองๆ ไปรอบๆ ไม่เห็นเข้มออกมา เลยตัดสินใจเดินเข้าไปถามพยาบาลที่เคาน์เตอร์
"ขอโทษนะคะ เห็นคุณเข้มที่มาทำแผลที่แขนไหมคะ"
"คุณหมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว คุณเข้มกลับออกไปแล้วนี่คะ"
"อะไรนะ กลับไปแล้วหรือคะ"
กานดาอึ้งงง
กานดาเดินออกมาที่หน้าโรงพยาบาล อารมณ์บูด บ่นต่อว่าเข้มอยู่คนเดียว
"อุตส่าห์พามาทำแผลแท้ๆ ขอบคุณสักคำไม่มี แถมดันหนีกลับบ้านซะงั้นเหอะ คนแบบนี้ก็มีด้วย"
กานดาหันหลังขวับแล้วชนกับอกเข้มที่เดินเข้ามาหาพอดี เข้มติดผ้าพันแผลที่แขนข้างหนึ่ง
"โอ้ย"
"เมื่อกี้ว่าอะไรผม ... คิดถึงเหรอ"
"แหวะ กล้าพูดเนอะ ไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลยนะ"
"ฮ่าฮ่าฮ่า" เข้มหัวเราะๆ
"นี่ฉันด่าอยู่นะ ยังจะมาหัวเราะอีก"
"ด่ากันยังดีกว่า ทำเป็นไม่เห็น ไม่มอง แล้วเดินหนี รู้มั้ยแบบนั้น..มันเจ็บยิ่งกว่าแผลที่แขนนี่อีก"
กานดาอึ้งไปเลย
เข้มชูถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งขึ้นมาพร้อมขวดนํ้า
เข้มซื้อจากร้านสะดวดซื้อ มีสมุดสะสมแสตมป์สะสมรวมอยู่ด้วย
"อะ ซื้อมาฝาก"
"อะไร"
"เห็นหมวดหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก คิดว่าตื่นมาแล้วต้องหิวแน่ๆ ก็เลยแว่บไปซื้อมาให้ ไม่ได้ตั้งใจจะหนีหรอก"
"โอ้ย ไม่ต้องพูดมากแล้ว ไหนดูดิซื้อไรมา"
กานดาฉวยถุงไป รื้อดู
"นํ้าเปล่า ข้าวเหนียว หมูปิ้ง"
กานดาอึ้งเงยมองหน้าเข้ม ประมาณรู้ได้ไงว่าชอบกินอะไร
ในอดีต ...
กานดาเหลือบมองไปเห็นเข้ม สบตากันแว่บ แล้วกานดาทำเมินไม่เห็น คุยกับบุลินต่อ
"พี่หมวดรู้ป่ะแผลที่เท้าน่ะใส่ยาไม่กี่วันมันก็หาย แต่ถ้าใครมาทำให้ฉันเจ็บใจล่ะก็ โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ!"
บุลินผงะไปนิด
"เฮ้ย โกรธไรพี่หรือเปล่า"
"เปล่า แค่โมโหหิว อยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้ง"
เข้มยิ้มๆ แล้วพูดขึ้น
"เอ้า จ้องหน้าทำไม ตกลงจะกินผม หรือ หมูปิ้ง"
"พอๆ ไม่ต้องมากวนประสาทแล้ว ฉันไปล่ะ" กานดาถอยหลังเดินออกไป พร้อมสั่งเข้ม
ไม่ให้ตาม "ไม่ต้องตามมาอีกนะ แยกกันตรงนี้แหละ"
แล้วกานดาวิ่งออกไป เลย
เข้มมองโวยตาม
"หมวด อะไรอ่ะ เดี๋ยวดิ เอาสมุดสะสมแสตมป์คืนมาก่อน"
กานดาเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเหม่อๆ ครุ่นคิด ยกถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งขึ้นมาล้วงหยิบขวดนํ้า กล่องข้าวเหนียว หมูปิ้ง แล้วก็สมุดสะสมแสตมป์วางลงบนโต๊ะ มองสายตาอ่อนเบารู้สึกดีๆ
"เจ็บตัวแล้วยังไปซื้อของกินมาให้อีก ...ว่าไปนายก็นิสัยดีนะ"
แล้วกานดาค่อยหยิบสมุดสะสมแสตมป์ขึ้นมามองๆ ดูอมยิ้มออกมา เหมือนคิดอะไรได้
เช้าวันใหม่ ทิพย์ใส่ชุดขาวตักบาตรพระอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์
แพรวากับโกกิเดินออกมา
"ทิพย์ ตักบาตรแต่เช้าเลยนะ"
ทิพย์รีบหันไปหา "คุณแพรวา"
แพรวาเดินเข้ามาหา
"ทิพย์ใจบุญอย่างนี้น่ะสิ เรื่องที่ร้ายถึงกลับกลายเป็นดี" แพรวาจับไม้จับมือ " ฉันดีใจด้วยนะที่พ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว"
"แล้วทำไมหมวดบุลินเขาถึงยอมปล่อยตัวมาล่ะ"
ทิพย์อึกอัก "ก็ ...คือ"
" อํ้าอึ้งอยู่ได้ พี่ทิพย์ก็ ...กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือคะ" โกกิว่า
มดแดงตามออกมา
"อุ้ย... ไม่รู้ว่าดอกพิกุล หรือ ดอกอุตพิตนะ ฮิฮิฮิ"
ทุกคนหันมองมดแดงเป็นตาเดียว
" อะไรอ่ะเจ๊ เจ๊พูดเหมือนเจ๊รู้เรื่องงั้นแหละ"
" หุหุหุหุ ระดับเจ๊มดแดง รู้ลึก รู้จริง ยิ่งกว่าเจ๊...."
แพรวาบอก "นี่เธอ ...เข้าเรื่องหน่อยได้ไหม"
" แปลว่าอย่ามัวแต่โม้ ถ้าเจ๊รู้ว่าพี่ทิพย์รอดคุกมาได้ยังไงก็พูดมาเลย"
" ก็คืออย่างงี้ค่ะ" มดแดงมองหน้าทิพย์แบบมีนัยยะ คืนนั้นยายทิพย์เขาไปหา... "
มดแดงกําลังจะว่า ...แต่ทิพย์รีบขัดขึ้น
"มดแดง ฉันนึกได้แล้วว่าฉันติดค่าขนมเธออยู่ ...ตามฉันมาสิเดี๋ยวจะคืนเงินให้"
มดแดงมองหน้าทิพย์ งง "คืนเงินเหรอ"
ทิพย์พยายามขยิบตาให้สัญญาณมดแดงไม่ให้พูดความจริง
"ใช่สิ ไม่อยากได้ตังค์ คืนเหรอ"
มดแดงอมยิ้ม เข้าใจ
"อุ้ย อยากได้สิจ๊ะ ไปๆๆ" มดแดงเป็นฝ่ายฉุดแขนทิพย์ไปเอง
" อ้าว จะไปไหนพูดยังไม่รู้เรื่องเลย"
ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีหมวดบุลินเขาได้หลักฐานจากส่วนอื่นมาน่ะค่ะ เขาก็เลยไม่ติดใจเรื่องของทิพย์"
มดแดงรีบฉุดแขนทิพย์ไป "เร็วๆ ไปได้แล้ว"
มดแดงดึงแขนทิพย์กลับเข้าไปข้างใน แพรวากับโกกิเหลียวมองหน้ากันทำเป็นไม่เข้าใจ
มดแดงดึงแขนทิพย์เปิดประตูเข้ามาในห้องทิพย์
" อะ มาเรยค่ะ จะจ่ายเท่าไรก็ว่ามานะคะ คุณทิพย์มาโซคิสม์ ฮ่าฮ่าฮ่า"
ทิพย์เข่นเขี้ยว
"แก แกรู้เรื่องของฉันได้ยังไง หรือว่า หมวดบุลินทรยศ บอกเรื่องของฉันกับแก"
" อะ อะ เจ้าหน้าที่บ้านเมืองไม่เกี่ยวหรอก ฉันต่างหากที่ตะหมูกไว ตามกลิ่นไปจนเจอ"
วันนั้น ..มดแดงเข้ามาหามือถือที่ลืมไว้กับร้อยเวร ในลักษณะหันหลังให้บุลินกับกานดาที่พาตัวทิพย์เดินผ่านออกไปจากโรงพักเลย
พอบุลิน กานดา ทิพย์เดินผ่าน ....มดแดงค่อยหันหน้าไปมองตามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
แล้วย่องตามออกไป
" คืนนั้นฉันลืมมือถือไว้ที่โรงพักเลยกลับไปเอา ... ไม่นึกเล้ย ว่าจะได้เห็นหมวดบุลินกับหมวดกานดาพาตัวคุณทิพย์มาโซคิสม์ออกจากโรงพักพอดีเลย ทีนี้ต่อมสาระแนจังของฉันมันก็ต้องทำงานสิยะ"
มดแดงย่องมาตามทางตรอกเล็กๆ แล้วมาหยุดแอบดูที่มุมหนึ่ง
บุลินล๊อกตัวชายออกมาจากห้อง เห็นทิพย์กับกานดายืนอยู่
มดแดงมองตกอกตกใจกับความลับของทิพย์ แล้วหยิบมือถือออกมาถ่ายคลิป สาระแนมาก
"ฉันก็เลยตามมาจนถึงห้องคู่ขาของเธอไง ฉันเห็นเต็มสองตา ได้ยินเต็มสองหูเลยอ่ะ อุ้ยตาย ว้าย กรี๊ด คุณทิพย์ขา..ชอบแบบฮาร์ดคอ ซาดิสต์ก็ไม่บอกกันเลยนะคะ"
มดแดงแดกดันทิพย์
มดแดงเปิดคลิปในมือถือให้ทิพย์ดู หัวเราะคิกคักๆ สะใจที่ได้เหน็บแนมทิพย์
" เห็นยัง ทั้งภาพทั้งเสียง แจ่มว้ากเลยยอ่ะ"
ทิพย์ยืนหน้าเผือด เสียทีเป็นรอง
"เลวมาก อุบาทว์"
" อุ้ย ไม่เอาค่ะอย่าด่าตัวเองสิคะ เดี๋ยวเกิดชาวบ้านเขาได้ยินขึ้นมาว่า คุณทิพย์ไม่ใช่สาวซื่อบริสุทธิ์ แต่เป็นตัวแม่สายดาร์กอย่างเงี้ย คุณทิพย์จะทำหน้ายังไงคะ ฮิฮิฮิ"
ทิพย์โกรธเหลืออด หยิบกรรไกรที่วางบนโต๊ะในห้องขึ้นมาพุ่งเข้าไปแทงมดแดง ด้วยความแค้นใจ
มดแดงจับมือไว้ได้ แย่งกรรไกร แล้วตบทิพย์กระเด็นล้มไปบนเตียง
แล้วมดแดงตามไปบีบคอทิพย์กดกับเตียง ขู่กรรโชก
" อย่ามาทำก๋ากั๋นกับฉันนะ เกิดฉันพลั้งปากออกไปเมื่อไร ฉันว่าหล่อนก็คงไม่มีหน้าอยู่ที่เพลินพิมานอีกแล้วล่ะ"
"ฉัน...ฉันยอมจ่ายแล้ว แต่แกห้ามเอาเรื่องของฉันไปบอกใครเด็ดขาด"
" ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เงินมาปากก็ปิดสนิท" มดแดงปล่อยมือออกแล้ว ยกมือถือตัวเองออกมาชู "ฉันจะลบคลิปนี้ทันที ที่เธอโอนเงินเข้าบัญชีฉัน 50.000บาท!"
"ห้าหมื่น!! นี่แกหากินง่ายไปหรือเปล่า แกปล้นฉันชัดๆ"
" ก็แล้วแต่นะ ถ้าคิดว่าแพงไป คลิปนี้ได้ว่อนทั่วเพลินพิมานแน่ 555"
ทิพย์มองด้วยความแค้นใจ
ต่อมา ที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ มดแดงเดินออกมาอย่างเริงร่า หลังจากทิพย์โอนเงินทางมือถือให้เรียบร้อยแล้ว
มดแดงหมุนตัว 1รอบแล้วยกมือถือขึ้นมาดูอย่างมีลีลา
" ปาฏิหาริย์แน่ๆเรย อยู่ๆก็มีคนโอนเงินเข้ามาให้ใช้ เป็นคนสวยก็โชคดีอย่างนี้เอง ฮิฮิฮิ"
มดแดงเงยหน้าขึ้นไปข้างบน ทิพย์ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่ระเบียงห้อง
"อุ้ย.... คุณทิพย์ผู้แสนดี" มดแดงโบกมือให้ "มดแดงขอตัวเอาเงินไปใช้เล่นๆ สักสี่ห้าหมื่นก่อนนะ บัย"
มดแดงหันเดินออกไป อย่างร่าเริงใจมีความสุข
ทิพย์มองตามไปด้วยความแค้นใจ
"แกแบล๊กเมล์ฉัน เอาเงินไปปรนเปรอผู้ชายล่ะสิ" ทิพย์ยกมือทุบขอบระเบียง แล้วระบายความในใจต่อ "ถ้าฉันไม่ห่วงว่าคุณภาวัชจะรู้ความจริง ฉันไม่ยอมแกง่ายๆ หรอก ....นังมดแดง นังสารเลว ฉันขอสาปแช่งแก ในสามวันเจ็ดวันนี้ แกต้องมีอันเป็นไป"
ทิพย์มองอาฆาตแค้น
มดแดงเดินเข้ามาในบ้านไม้เก่าๆ ในตรอกแห่งหนึ่งพร้อมถุงขนมของกินเต็มไม้เต็มมือ น้องเด็กๆ ของมดแดงกรูเข้ามาหาแย่งถุงขนมกัน
“เจ๊มดแดง!!! / เจ๊มดแดงมาแล้ว / เย้ๆ ได้กินขนมแล้ว”
“ ไม่ต้องแย่งกันขนมเยอะแยะเลยเห็นมั้ย ได้กินทุกคนแหละ”
เด็ก1 กอดมดแดง “แมงปอรักเจ๊มดแดงที่สุดเลย เจ๊มดแดงกลับบ้านบ่อยๆ นะ”
“ แกนี่ปากหวานจริงนังแมงปอ “ มดแดงลูบผมเอ็นดู “ถ้ารักเจ๊ก็ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้อง แล้วก็ต้องเรียนหนังสือให้เก่งๆ เรียนให้สูงๆ เรียนแทนเจ๊ด้วยรู้มั้ย”
“จ้า เจ๊”
แม่ออกมาจากบ้าน
“มดแดง”
มดแดงเข้าไปกอดแม่ “มากอดหน่อย คุณแม่มดขา”
“บ๊ะ นังนี่ ข้าไม่ได้ชื่อมดนะ เรียกแม่มดๆ แบบนี้ คนเขาก็เข้าใจผิดกันหมดสิ”
“ แหม ขำๆ น่ะ คุณแม่ ป๊าเป็นไงบ้างล่ะ แม่”
มดแดงถามถึงพ่อ
มุมหนึ่งในบ้าน ป๊าของมดแดงนอนบนฟูก ตัวผอมซูบ มีสายออกซิเจนต่อจมูก นอนเป็นอัมพาตขยับไม่ได้อยู่
มดแดงเข้าไปกราบป๊า แล้วพูดขึ้น
“ ป๊า มดแดงมาเยี่ยมจ้า ป๊าคิดถึงมดแดงมั้ย”
ป๊าพยักหน้ารับช้าๆ
“คิดถึงลูกจริงเหรอ น่ารักที่สุดเลย เดี๋ยวต้องให้รางวัลกันหน่อยแล้ว”
มดแดงหยิบซองใส่เงินออกมาจากกระเป๋า
“ อะ ป๊า นี่เงิน 5 หมื่น มดแดงให้ป๊าไว้กินหนมเล่นๆนะ”
แม่บอก “คุณพระช่วย!! จะเอามาให้ทำไมเยอะแยะ ที่แกจ่ายอยู่ทุกเดือนๆ มันก็เยอะแล้วนะ”
“ แม่เก็บไว้ซื้อของกินของใช้ให้ป๊าเถอะ เก็บไว้เผื่อฉุกเฉินต้องพาป๊าไปโรงบาลด้วย”
“อย่าเลย มดหาเงินเหนื่อย มดเก็บไว้ใช้เองบ้างเถอะ”
“แม่ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า ฉันเห็นแม่กับป๊ามีความสุข ฉันก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ แม่เก็บไว้เถอะนะ” มดแดงยัดเงินใส่มือแม่
ด้วง พี่ชายมดแดง เดินลงบันไดมาเห็นพอดี ตาโต รีบเข้าไปฉวยเงินจากมือแม่
“โฮ เงินเป็นปึกเลยเว้ย” ด้วงฉวยจากมือแม่ไป เปิดดู “ว้าว... นี่กี่หมื่นเนี่ย ฉันยืมไปทำทุนก่อนนะแม่ อีกสองสามวันจะเอามาคืน”
ด้วงทำท่าจะเดินออกไป มดแดงตามไปกระชากแขนด้วงหันกลับ แย่งเงินคืน
“เฮ้ย อะไรวะ”
“ มึงอย่าหน้าด้าน นี่เงินกูให้แม่กับป๊า มึงอย่าเสือก”
“กูเป็นพี่มึง มึงพูดให้มันดีๆ นะ นังกะเทย”
“กะเทยแล้วไง กะเทยกูก็หาเงินมาเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ เลี้ยงน้องกูได้ ไม่เหมือนลูกผู้ชายใจหมาอย่างมึง วันๆ เอาแต่กินเหล้าเข้าบ่อน แล้วก็เกาะพ่อแม่กิน!”
ด้วงต่อยผัวะ มดแดงกระเด็นหน้าหัน แม่กับน้องร้องโวยวาย
ด้วงเข้าไปกระทืบ ตบตีอีกไม่ยั้ง จนแม่ต้องเข้าไปกั้นกอดมดแดงไว้ ไม่ให้ด้วงต่อยอีก น้องๆร้องห้ามกระจองอแง เข้ามาช่วยดึงห้ามด้วงด้วยอีกแรง
“ด้วงง แม่ขอร้องล่ะ อย่าทำน้อง”
เด็กๆ เข้ามาดึงแขน ดึงขาด้วงไม่ให้ตีมดแดง “เฮียด้วงปล่อยเจ๊มดแดงนะๆๆ”
ด้วงสะบัดเด็กๆออก “ถอยไปโว้ย” ด้วงบอกมดแดง “คราวนี้กูเห็นแก่แม่หรอกนะ ทีหลังมึงอย่ามาซ่า กูกระทืบตุ๊ดแตกแน่มึง!”
ด้วงเอาเงินออกไปเลย มดแดงได้แต่มองตามด้วยความเจ็บชํ้า
“ ไอ้ด้วง ไอ้ชั่ว ไอ้นรก มึงก็เก่งแต่กับคนที่บ้านนี่แหละ”
“มดแดง แม่ขอโทษนะ เงินมดแดงมันเอาไปหมดแล้ว ฮือๆๆ”
“ ช่างมันเถอะแม่ เงินแค่นั้นถือว่าทำทานให้ไอ้หมาด้วงมันไป หนูเก่ง หนูมีความสามารถ เดี๋ยวหนูหามาให้แม่ใหม่ได้”
แม่สะอื้น สะเทือนใจ “ฮือๆ มดแดง”
“ อย่าร้องนะแม่ หนูสัญญาถ้าหนูยังอยู่ หนูไม่มีวันปล่อยให้ใครในบ้านนี้อดตาย!”
มดแดงปลอบแม่ ทำกล้าแกร่ง ไม่ร้องไห้สักหยด
มดแดงเดินออกมาจากบ้าน หน้ากึมๆ
พอเดินๆไปสักพัก ความเข้มแข็งก็ละลาย นํ้าตาก็ไหลออกมาเอง หน้านิ่งๆ จนถึงมุมหนึ่ง มดแดงเดินต่อไปไม่ไหว หยุดยกมือแตะรั้วบ้านแถวนั้นแบบจะยืนไม่อยู่ แล้วสะอื้นโฮๆ ด้วยความอัดอั้นตันใจ ไปสักครู่หนึ่ง
“ไม่ได้ ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันจะล้มไม่ได้ พ่อแม่ น้อง รอใช้เงินอยู่”
เสียงมือถือมดแดงดังขึ้นมา
มดแดงรีบปาดนํ้าตา แล้วหยิบมือถือออกมา ทำท่าฮึดเปลี่ยนอารมณ์ แล้วกดรับสาย ด้วยนํ้าเสียงเริงร่า รับแขก เรียกว่า เปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อกี้นี้เลย
“ สวัสดีคร้า คุณลูกค้า ซื้อครีมกดหนึ่ง ทำหน้ากดสอง ทำทั้งสองอย่างก็กดดอกจันทน์ใส่คำว่ารักมากเลยนะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า มดแดงล้อเล่นน่ะค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคร้า”
บริเวณโลงเก็บศพ ซินดี้ขยับปากพูด แต่เป็นเสียงผู้ชาย
“อยากฉีดฟิลเลอร์น่ะ คืนนี้ได้มั้ย”
“ต้องการด่วนขนาดนั้นเลยเหรอคะ แบบนี้ต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายหน่อยนะคะ”
“ไม่ต้องห่วง เท่าไรก็ได้”
“เริ่ดค่า เงินถึง เอ๊ยใจถึงแบบเนี้ย มดแดงชอบมากๆ เลยค่ะ คุณลูกค้าสะดวกที่ไหนล่ะค่ะ มดแดงยินดีไปให้บริการถึงที่คร้า ... อ่อค่ะ ได้เลยค่ะ...เดี๋ยวมดแดงเตรียมอุปกรณ์แล้วจะรีบไปค่ะ...เจอกันคืนนี้นะคะ”
“แน่นอน คืนนี้เจอกันแน่!”
ซินดี้นั่งบนโลงเก๋ๆ หัวเราะชอบใจออกมาเสียงก้อง
บทนางแค้นตอนที่18ร่าง1 13
ที่บ้าน ตั้งโอ๋กําลังเก็บแปรง ฟองนํ้า อุปกรณ์แต่งหน้าต่างๆที่เรียงไว้บนกระดาษทิชชู่ เตรียมจัดเก็บ สีหน้า เรียบนิ่ง เหม่อๆ ใจลอย ต้อมกับเข้มถือถุงกับข้าวจ่ายตลาดเข้าบ้านมาเห็นเข้า มองหน้ากันอย่างเป็นห่วง แล้วเดินเข้ามาหา ทักขึ้น
“ตั้งโอ๋”
ตั้งโอ๋สะดุ้ง
“ขวัญอ่อนจริงนะ นี่เอาแปรงมาล้างอีกทำไม อย่าบอกนะว่าจะกลับไป ที่เพลินพิมานอีก”
“ เปล่า มันเคยชินน่ะ ทุกวันก่อนไปทำงานก็ต้องมานั่งล้างแปรงแบบนี้ ... แต่วันนี้ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว”
“อย่าคิดมากเลยน่า มันผ่านไปแล้ว”
“ พี่ต้อม ...ตั้งโอ๋เสียใจ ตั้งโอ๋เป็นช่างแต่งหน้าแบบที่พี่ฝันไม่ได้ ...แถมยังตกงานอีก ตั้งโอ๋เป็นน้องที่ใช้ไม่ได้จริงๆ”
“อย่าว่าตัวเองแบบนั้น...แกทำดีที่สุดแล้ว แล้วฉันก็รักแก”
ตั้งโอ๋ตื้นตัน เข้าไปกอดต้อม
“พี่ต้อม ขอบคุณมากค่ะ”
ต้อมยิ้มอ่อนแล้วดึงตัวตั้งโอ๋ออกมา
จำไว้นะไม่ว่าแกจะรวยจะจน จะผิดจะพลั้งยังไง น้องก็คือน้อง แกเป็นน้องของพี่คนนี้เสมอ”
เข้มมองด้วยความปลื้มใจไป ยกนิ้วให้
“เยี่ยมครับ พี่น้อง...รักกันไว้ครับ”
ต้อมถามตั้งโอ๋ต่อ
“ในฐานะที่เรารักกัน ฉันคงถามแกได้แล้วใช่มั้ย ตั้งโอ๋”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“แกกับหมวดบุลิน ตกลงยังไง”
ตั้งโอ๋อึ้ง
“เปรี้ยง คำถามฟ้าผ่า!”
“ว่ายังไงน้องสาว ฉันรอให้แกมาบอกเองไม่ไหวแล้ว ตอบให้พี่ชื่นใจหน่อยสิ”
“ก็...... ไม่มีอะไร”
“อะไร ...หมวดไปประกาศกลางโรงพักแบบนั้นว่าแกอยู่กับเขาทั้งคืน แล้วแกยังจะว่าไม่มีอะไรกันได้ยังไง”
“ถ้าพี่ต้อมคิดอย่างนั้น แล้วจะมาถามตั้งโอ๋เพื่ออะไร”
“เพื่อ …” ต้อมชะงักกึก พูดไม่ออก “นี่แกยอกย้อนฉันเหรอ”
“ก็รู้ว่าพี่เป็นห่วง แต่ตั้งโอ๋ก็ตอบพี่ได้แค่นี้แหละ เราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น นอกจากคนรู้จัก ...”
ตั้งโอ๋ลุกเดินขึ้นข้างบนบ้านไปเลย …
“โอ้ย แม่คุณ คนรู้จักมลรัฐไหนกันเหรอที่เขาทำกันแบบนี้น่ะ ฉันเพลีย ฉันจะเป็นลม”
“ใจเย็นพี่ต้อม เดี๋ยวผมไปคุยกับมันเอง”
เข้มตามตั้งโอ๋ขึ้นไป บนบ้าน
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาในห้อง เข้มตามเข้ามา
ตั้งโอ๋หันไปหา “พอเถอะ แกไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ”
“ได้ไงล่ะ ฉันรู้นะว่าแกไม่สบายใจ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีเลยน่า”
ตั้งโอ๋เดินไปนั่งที่เตียง
“หึหึ เมื่อคืนหมวดบุลินมาส่งแก พอลงจากรถเขา แกก็นั่งร้องไห้... แค่นี้คงไม่ต้องอธิบายแล้วมั้งว่าฉันรู้ดีแค่ไหน”
ตั้งโอ๋มองหน้าเข้มอึ้ง
“แก...เห็นด้วยเหรอ ช่างเถอะ เรื่องของฉัน ฉันแก้ไขเองได้”
“แกจะเก็บทุกๆ อย่างไว้คนเดียวได้ไง เดี๋ยวก๊อกแตกตาย”
“ ก็ดี ตายๆ ก็ดี จะได้ไม่กลุ้มแบบนี้”
“แน่ใจ ไม่กลัวเป็นวิญญาณอาฆาตแบบยายซินดี้เหรอ”
ตั้งโอ๋พุ่งเข้ามาปิดปากเข้ม
“ไอ้บ้า แกพูดทำไม เดี๋ยวนางก็มาหักคอแกหรอก”
เข้มดึงมือตั้งโอ๋ออก
“ถ้าไม่อยากให้ฉันพูดถึงยายซินดี้ก็เล่ามา เมื่อคืนพอเราแยกกันที่โรงพยาบาลแล้วเกิดอะไรขึ้น”
ตั้งโอ๋มองเข้มสายตาอ่อนลง ปนกังวลใจ ยอมเล่าถึงเรื่องเมื่อคืนให้เข้มฟัง
“ เรื่องเมื่อคืนเหรอ.. ก็....คือว่า....”
ตั้งโอ๋เล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้เข้มฟัง
คืนก่อน
บุลินยืนอยู่ริมทะเล มองออกไป ตั้งโอ๋เข้ามายืนข้างๆ
“นี่หมวด ฉุดกระชากฉันจากโรงพยาบาลมาทำไม ฉันว่าเราไม่น่าจะมีอะไรต้องพูดกันแล้วมั้ง”
บุลินถอนหายใจนิดนึง แล้วหันมองหน้าตั้งโอ๋
“ คือว่า...”
ตั้งโอ๋ยกมือห้าม
“นี่หยุด ...อย่ามาทำเสียงตํ่า แล้วบอกจะรับผิดชอบอะไรบ้าบอ แบบพระเอกๆแบบนั้นนะ แหวะ ขนลุก....อ้อ แต่ถ้าเป็นเช็คก็โอเคนะ เขียนมาสักสิบหลักเลยก็ได้รับรองฉันไม่ฉีกทิ้งแน่”
บุลินแกล้งดึงตั้งโอ๋เข้ามากอด ตั้งโอ๋ตกใจ
“ ว้าย...”
“ อะ ทำเก่งอีกสิ ..จากกอดจะได้เป็น ...”
บุลินแกล้งยื่นหน้ามาจะจูบ ตั้งโอ๋รีบเบี่ยงตัวหนี
“ อ๊าย พอๆๆ แล้ว อย่ามาทำแบบนี้นะ”
“ เอาใจยากนะ ตกลงจะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะพอใจ”
“ ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช้ชีวิตของหมวดไป ฉันก็ใช้ชีวิตของฉันไป แค่นี้คงไม่ยากหรอกมั้ง”
บุลินอึ้ง
ตั้งโอ๋ผลักบุลินออกไป
“แค่นี้นะ”
ตั้งโอ๋หันเดินหนี แล้วเดินตกแสงเข้าไปอยู่ในเงามืดพอดี
“หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีใจตัวเองมันทำได้เหรอ”
ตั้งโอ๋ชะงัก
“เธอบอกฉันเองไม่ใช่เหรอ ว่าเธอชอบฉัน ...แล้วทำไมถึงได้มัวอยู่แต่ในเงามืดล่ะ กล้าออกมาในที่สว่าง เผชิญหน้าคนที่เธอชอบหน่อยสิ”
ตั้งโอ๋หันมา แต่ยังอยู่ในเงามืดอยู่
“ถ้าฉันออกไปแล้ว คนที่ฉันชอบเขาจะทำอะไร”
“ ตอนแรก ฉันยอมรับนะว่าฉันสับสน ...เรื่องที่ซินดี้สิงเธอ...แต่ฉันก็ได้รู้แล้วว่า ทั้งหมด เป็นเพราะซินดี้ต้องการเล่นเกมส์กับฉันเท่านั้นเอง แล้วฉันก็ต้องเอาชนะมันให้ได้”
“เอาชนะเหรอ ...ชนะใคร”
“ หมายถึงเอาชนะใจตัวเองนี่แหละ แล้วที่ฉันมาพูดกับเธอในวันนี้ก็เพื่อยืนยัน เหมือนเดิมว่า เราทั้งคู่ควรให้โอกาสตัวเองได้คบหากัน”
“ ก็ได้ แต่หมวดต้องตอบฉันมาก่อน หมวดชอบฉันมั้ย”
บุลินอึ้ง
“ ว่าไงล่ะหมวด หมวดชอบฉันหรือเปล่า”
“ ถึงตอนนี้มันยังไม่ใช่ แต่ต่อไป มันต้องเต็มร้อยอยู่แล้ว”
“ หึ ก็ดีนะ พูดกันตรงๆ มาบอกให้คบกัน แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอนะ หึหึหึ บอกหน่อยสิ ที่หมวดกําลังพยายามชอบฉันอยู่นี่ก็เพื่อเอาชนะคำสาปของพี่ซินดี้ที่ว่าหมวดรักใครไม่เป็นใช่มั้ย”
บุลินอึ้ง
“ ขอโทษด้วยนะที่ฉันไม่ใช่หนูทดลองเอาไว้แก้ปมในใจของใคร ...เพราะฉะนั้น ...ได้โปรดปล่อยให้ฉันอยู่ในเงามืดของฉันต่อไปเถอะ”
“ ตั้งโอ๋..”
“ ช่วยไปส่งฉันกลับบ้านด้วย แต่หลังจากนี้ไปเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”
ตั้งโอ๋มองบุลินน้อยใจ แล้วหันเดินหายไปในความมืด
บุลินมองตามอึ้ง เครียด ไม่สบายใจที่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างหวัง
บุลินขับรถ ตั้งโอ๋นั่งข้างๆ ทั้งสองนั่งมาเงียบๆ ไม่มีใครพูดกับใคร จมอยู่ในความเศร้าของแต่ละคน
รถบุลินมาจอดหน้าบ้านตั้งโอ๋ ตั้งโอ๋เดินลงจากรถบุลินไม่ยอมมองสบตา
บุลินมองตามจนตั้งโอ๋หายเข้าบ้านไป บุลินก้มหน้าลง อึ้งไปครู่
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาตรงระเบียงบ้าน รถบุลินแล่นออกไป
ตั้งโอ๋ทรุดนั่งลงแถวๆนั้น ซึมๆ
เข้มมองจากหน้าต่างห้องเห็นภาพทั้งหมด แล้วอึ้งไป เศร้าแทนไปด้วย
ตั้งโอ๋ร้องไห้ออกมา นิ่งๆเศร้าๆ
เข้มอึ้ง ตั้งโอ๋พูดขึ้น อย่างซึมๆ แต่จริงจัง
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“ตั้งโอ๋ ให้ฉันพูดจริงๆ ป่ะ”
“ เออ ว่ามา”
“แกทำตัวเหมือนแกแบบ อั้ม พัชราภาอ่ะ สวยมาก”
“ ไอ้เข้ม”
“เอ้า ก็พูดจริงๆ ตอนแรกฉันก็นึกโกรธหมวดอยู่นะ แต่ตอนนี้ฉันสงสารหมวดแล้วว่ะ แกน่าจะได้ไปเจอคนที่ดีกว่านี้”
ตั้งโอ๋ผลักเข้มล้มกลิ้ง
“โอ้ย เจ็บนะเว้ย”
“ก็แก ว่าฉันก่อนทำไมล่ะ”
“นิสัย นี่ถ้าแกอยากได้เพื่อนแบบอวยๆ แกก็ไปคบคนอื่นเถอะ ฉันอ่ะ จริงใจกับแกที่สุดแล้วรู้มั้ย”
“เชอะ อย่ามาพูด”
“ก็ได้ จะพูดครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน เนี่ยหมวดเขาก็แฟร์กับแกสุดแล้ว นาทีทองแบบนี้มันไม่ได้มีบ่อยๆนะ ขอบอกว่าอย่าเยอะ เดี๋ยวหมวดเขาหันไปหาหญิงอื่นมาดามใจแกจะเสียดายจังนะ เพื่อนรัก”
เข้มเดินออกไป ตั้งโอ๋หน้ามุ่ยมองตาม
“ เฮอะ ผู้ชายก็ชอบเขาข้างกันนะสิ”
ตั้งโอ๋ล้มตัวลงนอนกับเตียงอ่อนล้า แล้วพลิกไปพลิกมากุมศีรษะห้ามความคิด
“ ไม่เอา ไม่คิด จบๆๆ ฉันจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว”
คืนนั้น ตามนัดหมาย มดแดงถือกระเป๋าเครื่องมือ ยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง กดออด
บ้านหลังนั้น ตั้งอยู่มุมท้ายซอย บรรยากาศวังเวงวิเวก
“ ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ....มิสยูเวรี่มัช มาแล้วคร้า”
ไม่ทันขาดคำดี ประตูรั้วก็เลื่อนเปิดออก แล้วชาย 1 ยืนหน้าทะมึนอยู่ตรงหน้า มดแดงหันหน้าไปปะทะ ร้องตกใจ
“ ว้าย คุณลูกค้าทำไมโผล่มาเงียบกริบอย่างนี้ล่ะคะ ช็อกตายกันพอดี”
ชาย1 ไม่ตอบอะไรหันเดินเข้าบ้านไป
“ คุณลูกค้า....อ้าว ไรอ่ะ จะทักทายกันซักหน่อยก็ไม่ได้ นี่จะฉีดฟิลเลอร์หรือ ฟอร์เมอลีนให้ดีเนี่ย”
มดแดงบ่นกระปอดกระแปดแล้วเดินตามชาย1 เข้าไปในบ้าน
มดแดงเดินตามเข้ามาในบ้านที่เปิดไฟวอมแวม มืดๆ ทึบๆ หลอนได้ใจ
มดแดงเดินเข้ามาแบบมองซ้ายมองขวาไปพูดไปด้วย
“ อุ่ย บ้านหรือฮวงซุ้ยคะ คุณลูกค้าอย่าเพิ่งประหยัดไฟนักเลย มดแดงมองไม่เห็น เดี๋ยวฉีดผิดฉีดถูกไม่รู้ด้วยนะ”
อยู่ๆ ไฟก็ติดพรึ่บขึ้นมา ชาย1 ยืนที่สวิทช์ไฟ
มดแดงร้องกรี๊ดลั่น ตกใจ
“ โอ้ย... คุณลูกค้า อีกแล้วนะคะ ทีหลังให่สุ้มให้เสียงหน่อยสิคะ มดแดงจะช็อกหลายรอบแล้วนะ”
“ ทำงานได้หรือยัง”
“ โอเค. ได้เลย จะให้ฉีดตรงไหนล่ะ”
มดแดงเอาคัตเตอร์ตัดกล่องยาออก แล้วเก็บคัตเตอร์ใส่กระเป๋าเสื้อ เอาเข็มฉีดยามาดูดสารฟิลเลอร์จากขวด เสร็จแล้วชูขึ้นหันไปจะฉีดให้ชายที่นั่งบนโซฟา
“ เดี๋ยว...จิ้มคางนิด หน้าผากหน่อย แก้มอีกจิ๊ด ก็เปอร์เฟคนะคะ คุณลูกค้าขา มาค่ะ....ฟิลเลอร์พร้อม มดแดงพร้อม ลูกค้าพร้อม จัดไปค่ะ”
ชาย 1 พูดขึ้น “ฉีดหน้าเถื่อน ผิดกฎหมาย”
มดแดงชะงักแบบมึนกับลูกค้า
“อะไรคะคุณลูกค้า เกิดมีสำนึกเพื่อสังคมขึ้นมาอะไรกันตอนนี้คะ อ่อหรือจะต่อราคา ก็พูดมาตรงๆ ซี้”
“ แกไม่ใช่หมอ เกิดลูกค้าหน้าเสียโฉมขึ้นมา จะมีความรับผิดชอบอะไรบ้างไหม”
“ ช่วยไม่ได้” มดแดงนึกได้ หันมาวีน “นี่ ของฉันมีคุณภาพย่ะ แล้วฉันก็ยังไม่เคยทำให้ใครเสียโฉมนะ แต่ฉันจะตบแกให้หน้าเละเป็นคนแรก!”
มดแดงง้างมือเข้าไปตบหน้าชาย1 ผัวะ
แล้วมดแดงก็ร้องกรี๊ด ขึ้นมาลั่นพร้อมสะบัดมือ เร่าๆ
“ โอ้ย ... ร้อนนๆๆๆ โอ้ย”
ชาย1หัวเราะสะใจ แล้วชาย1 กลายร่างกลายเป็น ซินดี้ ต่อหน้าต่อตา
มดแดงยิ่งกรี๊ดหนักเข้าไปอีก
“วันนี้เป็นวันตายของแก”
มดแดงกรี๊ดแล้วหันวิ่งหนีออกไป
มดแดงวิ่งหนีซินดี้ขึ้นบันไดตึงๆๆๆ ไปข้างบน
มดแดงวิ่งเข้าไปหลบในห้องๆ หนึ่ง ล๊อกประตู แล้วยืนหอบอยู่ข้างๆ ประตู
ที่พื้น ช่องระหว่างประตูกับพื้น เห็นรองเท้า ชายกระโปรงของซินดี้ก้าวเข้ามา
มดแดงลุ้นตาลุก กลัวมาก เหงื่อแตก แล้วเท้าซินดี้เดินผ่านไป
มดแดงตะลึง โล่งใจ แล้วก้าวถอยหลังไปพิงผนังที่ติดกระจกเอาไว้
ทันใดนั้นมือซินดี้ก็โผล่จากกระจกมาบีบคอมดแดง
“แอร๊ย”
ซินดี้ยื่นหน้าตามออกมา แววตามองอาฆาต มดแดงพยายามดิ้นสู้
ซินดี้จะดึงมดแดงเข้าไปในโพรงที่กระจกแตกนั้น
มดแดงดิ้นรน แล้วล้วงมือหยิบมีดคัตเตอร์ในกระเป๋าตัวเองออกมา แทงที่แขนของซินดี้ข้างหนึ่ง
แบบปักไว้กับแขนเลย
ซินดี้ชะงัก
มดแดงรีบดึงตัวออกมา ถอยหลังไปจนติดผนังอีกด้าน มองหน้าตื่น
ซินดี้ก้าวออกมาจากกระจก แล้วดึงคัตเตอร์ออกจากแขนอย่างง่ายดาย แผลหายเป็นเนื้อเดียวกันอย่างรวดเร็ว
“แอร๊ย”
มดแดงกลัวตาย รีบวิ่งไปที่ประตูจะเปิด แต่ปรากฏว่าประตูติดล๊อก เปิดออกไปไม่ได้
มดแดงเขย่าลูกบิดประตูอย่างแรง แต่ไม่มีผลอะไร
“เร็วสิ เปิดประตู เปิดประตู”
ซินดี้ชูคัตเตอร์ขึ้น ก้าวเข้ามาหามดแดงช้าๆ ใกล้ เข้ามา ใกล้เข้ามา
มดแดงเหลียวมองยิ่งหวาดกลัว ยิ่งลุ้น แล้วยิ่งทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย”
ซินดี้ก้าวเข้ามาใกล้มดแดงแบบระยะประชิด แล้วเงื้อคัตเตอร์ทำท่าจะปาดคอ
มดแดงทรุดลงไปกับพื้น ยกมือไหว้ซินดี้
“ฉันเปล่านะ ซินดี้ ฉันไม่ได้ฆ่าแกนะ”
ซินดี้ชะงักมือมองมดแดง ตาวาวด้วยความเจ็บแค้น
“แน่ใจว่าแกไม่ได้ทำอะไรฉันเลย แน่ใจเหรอ”
ซินดี้มองด้วยความโกรธเกรี้ยว
ซินดี้เล่าเหตุการณ์ที่โดนภาวัชปลํ้า
มดแดงเถียงเสียงสั่น
“ แกไปได้กับคุณภาวัชตอนไหน ...ฉันยังไม่รู้เรื่องเลย ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“หึหึ แกไม่รู้จริงๆ เหรอว่าทำไมฉันถึงโดนมันข่มขืนได้ง่ายๆ”
ซินดี้ถาม
วันนั้น ...ซินดี้โดนลากเข้ามาในห้อง
ซินดี้หยิบยาระงับประสาทมากิน
“ คืนที่ฉันโดนใบปลิวใส่ร้ายว่าเป็นคนบ้า ฉันโดนจับมาอยู่ในห้อง ...ฉันไม่รู้ว่า ยานอนหลับของฉัน ถูกใครบางคนสับเปลี่ยนเป็นยาปลุกเซ็กซ์”
มดแดงมองหน้าซินดี้ ตะลึง พอจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ซินดี้เหม่อทอดสายตาไปทางหนึ่ง กล่าวต่อด้วยความเจ็บแค้นใจ
“ฉันโดนไอ้ภาวัชข่มขืนเพราะมีคนจงใจเอายาปลุกเซ็กซ์ให้ฉันกิน!!! แกก็รู้ ใช่มั้ยว่ามันเป็นใคร”
ซินดี้หันมองมดแดงจิกแรง
มดแดงผงะด้วยความกลัว พยายามเบี่ยงตัวไปอีกทาง ถอยหลังกระเถิบหนี
“ อย่านะ ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เอายาให้แกกินนะ”
ซินดี้เดินเข้าไปหาอีก
“นึกดูให้ดี ๆ นังมดแดง แกไม่เกี่ยวจริงๆ เหรอ”
ในอดีตเมื่อ 3 เดือนก่อน วันนั้น มดแดงกําลังขายครีมอยู่ที่ล๊อบบี้ มดแดงยื่นครีมให้ลูกเจี๊ยบ ที่มาซื้อของ 2คน
“ ขอบใจน้าาา เจ๊มดแดงคอนเฟิร์ม ครีมเจ๊ทาแล้วเด้งตั้งแต่ชาตินี้ไปชาติหน้าเลยค่า แล้วมาอุดหนุนใหม่นะคะ”
ลูกเจี๊ยบเดินออกไป แล้วมดแดงกําลังก้มจัดข้าวของอยู่
อยู่ๆ ก็มีเงิน 5 พันโยนลงมาที่ข้างหน้ามดแดง
“ชะอุ้ย”
มดแดงเงยหน้ามองขึ้นไปเห็นโกกิยืนอยู่
“อยากได้มั้ยล่ะเจ๊”
“ชัวร์สิ เงิน ใครล่ะจะไม่อยากได้”
มดแดงเอื้อมมือไปจะหยิบเงิน โกกิยกมือวางทับไปบนมือมดแดง ประมาณยังไม่ให้
“ งั้นเจ๊ ก็ต้องเอายามาให้โกกิก่อน”
“ยาอะไรล่ะ”
ต่อมา ...มดแดงเปิดประตูห้องออกมา แล้วเหลียวซ้ายแลขวาแน่ใจว่าไม่มีคนแล้ว ก็ยื่นขวดย
ปลุกเซ็กซ์ให้โกกิ
“ อะ เนี่ยของนอกอย่างดี แค่แคปซูลเดียวก็โจ๊ะพรึ่มพรึมได้ทั้งคืนแล้วล่ะ”
โกกิยกมือจะคว้า มดแดงดึงคืน
“เดี๋ยวๆ อย่างแกยังต้องกินยาปลุกเซ็กซ์อีกเหรอ”
โกกิคว้าไปเลย “อย่ายุ่งน่าเจ๊”
โกกิเดินลิ่วออกไปเลย มดแดงมองตามด้วยความสงสัย
“ นังโกกิท่าทางลับลมคมใน เดี๋ยวฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันเอาไปทำอะไร ที่ไหน อย่างไร”
โกกิย่องเข้ามาที่หน้าห้องซินดี้ มองเห็นว่าปลอดคนแล้ว ก็หยิบกุญแจผีออกมาไขประตู
มดแดงย่องลงบันไดมาแอบซุ่มดูอยู่
“ ห้องนังซินดี้นี่”
มดแดงมองเห็นโกกิไขประตูได้เดินเข้าไป
มดแดงย่องตามไปที่ประตูแล้วแอบดูที่ช่องประตูแง้มปิดไม่สนิท
โกกิเข้าไปมองหาขวดยาของซินดี้ แล้วเทยาเก่าออกเอายาจากขวด เอายาปลุกเซ็กซ์ใส่เข้าไปแทน
มดแดงเห็นแล้วตะลึง แล้วถอยหันหลังออกมายืนพิงผนังห้องด้านนอกข้างๆ ประตู
“นังโกกิวางยานังซินดี้!! อุ้ย เรื่องใหญ่แล้วต้องบอกคุณแพรวา” มดแดงหยิบมือถือออกมากำลังจะกดเบอร์ แล้วชะงักเปลี่ยนใจ “ใช่เรื่องมั้ยจะไปช่วยนังสารเลว ซินดี้ทำไม เงินก็ไม่ได้ เสียเวลาทำมาหากินอีก พอกันที ฉันไปขายครีมต่อดีกว่า”
มดแดงยักไหล่ไม่แคร์ แล้วเดินออกไปเลย
มดแดงละลํ่าละลักบอกซินดี้
“ เห็นมั้ยฉันไม่ได้ทำอะไรแกเลยนะ นังโกกิตังหากที่มันวางยาแก”
ซินดี้หันไปหามดแดงที่มองอย่างหวาดกลัว
“ใช่!! แกไม่ได้หยิบอาวุธอะไรมาทำร้ายใคร แต่ความไม่แยแสของแก มันก็ฆ่าคนได้เหมือนกัน!”
ซินดี้เงื้อคัตเตอร์ ขึ้นมาอีกครั้ง
มดแดงร้องลั่น
ซินดี้แทงลงมา มดแดงหลบได้อย่างเฉียดฉิว แล้ววิ่งออกไปตรงหน้าต่างจะเปิดออกไป แต่เปิดไม่ได้
ซินดี้เดินเข้ามาหา ลุ้นระทึก
มดแดงออกไปที่หน้าต่าง เห็นชาย1 กับ ชาย2เดินจับมือกันมา ตรงหน้าบ้านแล้วหยุดคุยกันจุ๋งจิ๋ง
มดแดงพยายามทุบหน้าต่างร้องตะโกนให้คนช่วย แต่ชายทั้งสองก็ไม่ได้ยิน ไม่หันมามอง
“ช่วยด้วย คุณ ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วยๆ”
ซินดี้หัวเราะ
“เป็นไงล่ะ เวลาที่แกเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครแยแส ไม่มีใครสนใจเหมือนแกเป็นธาตุอากาศ แกรู้สึกยังไง ....เจ็บปวดมั้ย แค้นมั้ย”
มดแดงสะอื้น .... ฮือๆ
ซินดี้กระโดดพรวดทีเดียวก็เข้ามาประชิดตัว ยกคัตเตอร์จ่อที่คอหอยของมดแดง
มดแดงนํ้าหูนํ้าตาแตก ละลํ่าละลักขอร้อง
“ ซินดี้อย่า อย่าทำฉันเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ”
“แกเคยนึกถึงคนอื่นบ้างหรือเปล่าล่ะ ...แกเคยคิดมั้ยว่าคนที่เขาซื้อครีมแกไปใช้จะมีผลกระทบยังไง....แกไม่เคยคิดเลย นอกจากจะเอาแต่เงิน!”
“ ฮือ ฉันยอมแล้วซินดี้ ฉันยอมแล้ว ฉันยอมเป็นทาสของแกก็ได้นะ ฉันจะช่วยแกล่าไอ้ฆาตกรด้วย แกปล่อยฉันเถอะนะ”
“หึหึ คนอย่างแก ดูเผินๆ เหมือนจะไม่มีพิษมีภัย แต่ที่ไหนได้ ไอ้ประเภทเปลี่ยนสีตัวเองไปมา สอพลอ พร้อมย้ายไปอยู่ข้างที่ชนะ เหยียบยํ่าคนแพ้อย่างแกนี่แหละ ที่น่าจะกำจัดเป็นเบอร์แรก!”
ซินดี้จับศีรษะมดแดง ดึงก้มลง แล้วยกมือที่ถือมีดขึ้นสูง เตรียมจะแทงลงมา!!!
“ อ๊าย”
ซินดี้กระตุกตัวนิดนึงมองไปที่มดแดง แล้วซินดี้รู้สึกสื่อถึงภาพในหัวของมดแดง
มดแดงกราบพ่อ , มดแดงโดนพี่ตบแย่งเงิน , มดแดงกอดแม่ร้องไห้
ซินดี้มองมดแดงสายตาอ่อนลง แล้วมีเลือดไหลออกมาจากตา
มดแดงที่ร้องเสียงหลงอยู่ นิ่งเงียบลงอย่างแปลกใจว่า ทำไมไม่ตาย แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นไปเห็นนํ้าตาเลือดของซินดี้หยดลงมา
แล้วอยู่ๆ ซินดี้ก็ผลักมดแดงหงายหลังโครม มดแดงหวีดขึ้นมาอีกครั้ง ซินดี้ยอมปล่อยมดแดงไป
เพราะเห็นว่ากตัญญู
ร่างมดแดงร่วงลงจากชั้นสองของบ้านหล่นลงมาที่พื้น
ชาย2 คนที่คุยกันอยู่แถวนั้น เห็น วิ่งเข้ามาดู
“ คุณๆ คุณเป็นไงบ้าง ตายหรือเปล่าเนี่ย”
มดแดงค่อยขยับตัวลุกขึ้นมา
“ บ้า ฉันยังไม่ตาย ซินดี้” มดแดงหันไปมองทางตัวบ้านแล้วตกใจ “ว้าย”
บ้านหลังนั้น ร้างเก่าโทรม คนละสภาพกันเลยกับเมื่อแรก
“ คุณพระช่วย อะไรกันเนี่ย ทำไมบ้านมันเป็นแบบนี้ล่ะ”
ชาย2 บอก “มันก็เป็นอย่างนี้มานานแล้วล่ะ ใครๆ แถวนี้เขาก็รู้ทั้งนั้นว่า ที่นี่มันบ้านร้าง”
มดแดงรีบผุดลุกขึ้น ยืนหน้าตาตื่น
“ฉัน...ฉันอยู่ไม่ได้แล้ว อ๊าย…”
มดแดงรีบวิ่งหนีออกไปเลย ชายสองคนมองงงๆ
บนหลังคาบ้านเห็นซินดี้ยืนอยู่ มองตามมดแดงไป
“ฉันเห็นแก่ความกตัญญูที่แกมีต่อพ่อแม่ของแกหรอกนะ นังมดแดง.... ครั้งนี้...ฉันยกให้! รักษาชีวิตของแกไว้ให้ดีก็แล้วกัน โอกาสรอดมันคงไม่มีอีกแล้ว!
มดแดงเดินมาตามทางหน้าห้องในอพาร์ทเม้นท์เพลินพิมาน ท่าทางโกรธแค้น
“ นังโกกิ นังทิงเจอร์อสรพิษ วันนี้ต้องมีตบ”
มดแดงเข้ามาที่หน้าห้องโกกิ แล้วทุบประตูห้องปังๆ
“ นังโกกิ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ เพราะแกคนเดียว แกเกือบทำให้ฉันโดนฆ่าแล้วนะ
อีตัวแสบ เปิดๆๆๆ”
ทุกอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงตอบรับ แล้วมดแดงก้มลงมองที่ลูกบิดเห็นติดกุญแจล๊อกไว้ที่ข้างนอก
“ อ้าว... นี่มันไม่อยู่ห้องเหรอ ไปไหน.. ฉันรู้แล้ว ฉันจะหานังโกกิได้ที่ไหน”
มดแดงเปิดประตูเอี๊ยด เข้ามาในที่เก็บฉาก มองหา พึมพำ
“มันต้องสุมหัวอยู่ด้วยกันแน่ๆ เซ็นส์ฉันไม่พลาดหรอก”
มดแดงเดินหลุดไปทางหนึ่ง
มดแดงเดินมองหาผ่านฉากต่างๆที่วางเอาไว้ แต่ไม่เจอ
อีกมุม มดแดงเดินเข้ามามองหาแล้วเกือบไปชนกับฉากอันหนึ่ง พอหันหน้าไปก็มีเสื้อของโกกิลอยลงมาปะหน้ามดแดงพอดี
มดแดงอึ้งไปหนึ่งจังหวะ แล้วค่อยหยิบเสื้อโกกิออกมาจากหน้า แล้วเขม่นมองไปตามทิศที่เสื้อมา จนมดแดงเดินย่องผ่านหลังฉากนั้นไปอีกด้านที่มีผ้าม่านทิ้งๆลงมา มดแดงหลบแอบดู
เห็นเงาคนสองคนที่กําลังกอดรัดกันอยู่
มดแดงตาลุก รีบย่องเข้าไปหามุมที่จะแอบดูได้ถนัดๆ แล้วมดแดงแนบตาลงที่ช่องว่างระหว่างผ้าม่าน แล้วมองเห็นโกกิกับกะเพรากำลังจูบกันอยู่
มดแดงตะลึง ตาลุก อุทานออกมาเบาๆ แบบไม่มีเสียง แต่อ่านปากได้ว่า กะเพรา!!!
กะเพราผลักโกกิลงไปบนโซฟา แล้วถอดเสื้อตัวเองออก โยนทิ้งออกไป แล้วดึงวิกผมออก
และด้วยท่าทางที่เปลี่ยนไป จนรู้สึกชัดเลยว่า กะเพราเป็นผู้ชาย!!
ที่แท้ กะเพรา คือ เภา อดีตนักร้องในบาร์ ที่เคยหลอกซินดี้ และเป็นคนรักของโกกินั่นเอง !
เภาทิ้งตัวลงไปกอดปลํ้ากับโกกิ บนโซฟา
มดแดงเซอร์ไพร์ซสุดๆ ยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้ร้องออกมา
อ่านต่อตอนที่ 19
