นางแค้น ตอนที่ 16
ผีชุดแดง 1 จามขวานลงมา ภาวัชร้องลั่น
ภาวัชบิดตัวหลบขวานได้ทัน กลิ้งตัวหนีออกไปได้ทันเฉียดฉิว
ผีชึดแดง 1 ค่อยก้าวตามหลังออกไป
ภาวัชวิ่งไม่คิดชีวิต ตาเหลือก ลนลานมาตามทางที่มืดๆ แคบๆ
ผีชุดแดง 1 เดินถือขวานตามหลังมาแบบลากขาติดพื้น หนักแน่น น่ากลัว
ภาวัชวิ่งหนีเข้ามาที่มุมหนึ่ง เหลียวไปมองข้างหลังแล้วไม่เห็นผีชุดแดง 1 ภาวัชดีใจนึกว่าหนีพ้นแล้ว เหลียวหน้าไปมองตรงก็ต้องตะลึงตาค้างที่เห็นผีชุดแดงยืนดักอยู่ข้างหน้าแล้ว
ผีชุดแดง 2 ใส่หน้ากาก หน้าขาวโพลน ไม่แสดงอารมณ์ใด ก้าวเข้ามา
ภาวัชผงะ ร้องหวาดกลัวแล้วหันจะวิ่งหนีไปอีกทาง แต่พอก้าวไปได้สองสามก้าว
ภาวัชโดนกับดักบ่วงรัดข้อเท้าทั้งสองข้าง ดึงขึ้นไปห้อยศีรษะลงมา
" อ๊าก ช่วยด้วย ช่วยด้วย"
ผีชุดแดง 2 ค่อยๆ เดินก้าวเข้ามา
ภาวัชเห็นผีชุดแดงแค่ครึ่งตัวค่อยๆ เดินเข้ามาพร้อมถือมีดผ่าตัดอันเล็กๆแต่คมกริบ
ในมือข้างหนึ่ง
ภาวัชหน้าซีดเผือด ร้องตะโกนออกโทษ ด้วยเข้าใจว่าเป็นผีซินดี้จริงๆ
" ซินดี้ อย่าทำฉันเลยนะ ซินดี้ฉันกลัวแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ"
ผีชุดแดง 2 ยังคงเดินตรงเข้ามาหาภาวัช
ภาวัชใช้มือข้างหนึ่งคว้าชายกระโปรงผีชุดแดงไว้ได้ ดึงร้องไห้อ้อนวอน
" ซินดี้ ฮือ... ฉันขอร้องล่ะนะ ให้โอกาสฉันสักครั้งนะ ซินดี้ ฉันสัญญา ฉันจะกลับตัวเป็นคนดี ฉันจะตักบาตรทำบุญให้เธอทุกวัน ซินดี้ไว้ชีวิตฉัน อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"
ผีชุดแดง 2 แทงมีดเฉียดๆลงมาที่มือภาวัช เลือดสาด
ภาวัชดึงกระโปรงชุดแดงขาดแคว่กพอดี พร้อมร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด
"โอ้ย"
ผีชุดแดงเดินเข้าไปข้างหลังภาวัช แล้วค่อยๆ ใช้มีดไล้จากบั้นเอวลงมาที่เป้ากางเกงภาวัช
ภาวัชร้องด้วยความหวาดกลัว เสียวสยอง กลัวโดนเชือดเป้า นํ้าหูนํ้าตานองหน้า
" ฮือ... อย่า....ฮือ ฮือ"
ผีชุดแดง 2 ยกมีดในมือขึ้นแทงฉับลงที่ข้อเท้าข้างขวาของภาวัชแทน
ภาวัชร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดสุดชีวิต
" อ๊าก..."
ที่พื้นเลือดไหลนองหยดติ๋งๆๆ บนพื้น
เงาเห็นผีชุดแดงดึงมีดออก แล้วแทงซํ้าลงที่ข้อเท้าของภาวัช กระหนํ่า พร้อมเสียงภาวัชร้องโหยหวนขาดใจ
บ้านบุลิน ยามเช้า
ที่เตียง ตั้งโอ๋หลับตาขยับตัวนอนตะแคง
บุลินนอนตะแคงหันหน้ามาหาตั้งโอ๋
ตั้งโอ๋อมยิ้ม ยกมือขึ้นไปกุมมือบุลิน ทั้งๆที่หลับตาอยู่ ทั้งสองกุมมือกันดีงาม
แล้วตั้งโอ๋ค่อยพลิกตัวตะแคงข้างๆไปหาบุลินที่ยังหลับตาอยู่ ซุกหน้ากับอกบุลิน
" เช้าแล้วเหรอ ...ทำไมวันนี้พี่หมีตัวอุ่นจัง"
ตั้งโอ๋ยกมือขึ้นมาแตะๆ ลูบๆที่หน้าอกบุลิน
"อกแน่นปังเว้ยเฮ้ยย...อ่า....อืมมม์" ตั้งโอ๋สูดจมูกดมๆกลิ่นๆ "กลิ่นก็..แมนมากเลยอ่ะ"
ตั้งโอ๋สูดจมูกแล้วค่อยลืมตาขึ้นมอง หวังว่าจะเห็นเป็นหน้าตุ๊กตาหมี แต่กลับกลายเป็นหน้าบุลิน จากที่ยิ้มกลายเป็นอึ้ง ตะลึงตาโตขึ้นมาที่เห็นบุลินที่ยังหลับพริ้มเพราอยู่
ตั้งโอ๋ทำท่าจะร้องกรี๊ด แล้วยกมือที่แตะอกบุลินขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ทัน แล้วความคิดของตั้งโอ๋ก็ดังขึ้นอีก
" ไม่ใช่ พี่หมี แม่เจ้า!! หมวดบุลิน ฉันนอนกับหมวดบุลิน!"
ตั้งโอ๋รีบพลิกหน้ามาอีกทาง แล้วเห็นว่าตัวเองนอนหนุนแขนบุลินข้างหนึ่งอยู่ ตั้งโอ๋ก้มลงดูที่ตัวเอง เห็นว่าข้างบนเปลือยเปล่า ตั้งโอ๋อยากจะกรี๊ด แล้วมองเลยไปที่โคมไฟ เห็นเสื้อตัวเองพาดอยู่ ตั้งโอ๋รีบเอื้อมมือไปคว้า แล้วดึงผ้าห่มพันตัวออกไปเก็บเสื้อผ้าที่เหลือที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมา วิ่งไปที่มุมหนึ่งในห้อง ที่มีอะไรกั้นๆบังๆ หยิบเสื้อมาใส่แล้วสวมกระโปรงทับอย่างรีบเร่งพร้อมๆ กับด่าตัวเองไปด้วย
" โอ้ย พระเจ้าช่วยกล้วยทอด นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย"
เสียงมือถือตั้งโอ๋ที่วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงสั่นขึ้น สัญญาณสายเข้า
บุลินทำท่าควานมือจะไปหยิบมือถือทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
ตั้งโอ๋ตาเหลือกรีบวิ่งเข้าไปหยิบมือถือขึ้นมาแล้ววิ่งมาหลบมุมหนึ่ง รับสายพูดอย่างแผ่วเบากลัวบุลินตื่น
" ฮัล..โหล"
ต้อมพูดมือถือกับตั้งโอ๋
"ทำไมเสียงเบายังกับฉี่มด นี่แกทำอะไรอยู่ พูดให้มันดังๆ หน่อยได้ไหม"
ตั้งโอ๋ป้องปาก
"ตั้งโอ๋ไม่ค่อยสบายอ่ะ" ทำเป็นไอๆ "พี่ต้อมมีอะไรเหรอ"
"ไม่สบายแล้วหายหัวไปไหนทั้งคืน ทำไมไม่กลับบ้าน"
"เอ่อ คือ แบบ ตั้งโอ๋มีงานด่วนก็เลยค้างที่เพลินพิมานเลยอ่ะ"
เข้มเดินเข้ามาหาต้อม พร้อมมือถือในมือ
"เมื่อกี้ผมโทรไปถามยามที่เพลินพิมาน ยามบอกว่าไม่เห็นตั้งโอ๋เลยพี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
ตั้งโอ๋หน้าเสียแบบโดนแฉต่อหน้าต่อหน้า
"หึ หึ โกหกคำโตนะ ...บอกมาซะดีๆ แกไปนอนที่ไหน!! ...กับใคร"
ตั้งโอ๋ไม่รู้จะตอบยังไง รีบปฏิเสธทำเป็นสัญญาณไม่ดีฟังไม่รู้เรื่อง
" เอ่อ ...คือ ...อะไรนะ ทำไมเสียงพี่ต้อมขาดๆ อ่ะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย แค่นี้ก่อนนะ"
ตั้งโอ๋รีบปิดมือถือถอนหายใจเฮือก แล้วค่อยหันมองไปที่เตียง เห็นบุลินหลับอยู่ลืมตาขึ้นมามองหน้า ตั้งโอ๋เหมือนจะยิ้ม แต่กลับมองบุลินยุ่งยากใจ
" ฉันอยากจะหายตัวได้จริงๆ โอ้ย เมื่อคืนมันเกิดเรื่องบ้าๆนี่ได้ยังไง"
จ่าโอ จ่ายอด เข้าไปที่เกิดเหตุ ตำรวจอีกคนเข้ามารายงาน
ตำรวจ1
"ส่งผู้บาดเจ็บไปโรงพยาบาลแล้วครับ"
" ติดต่อญาติเขาด้วยนะ" จ่าโอบอก
"ครับผม"
จ่าโอ จ่ายอด เดินเข้าไปอีกมุม แล้วแยกกันไปสำรวจพื้นที่
จ่าโอมองเห็นเลือดกองเป็นย่อมกับพื้น สยองมาก
จ่าโอหยิบสายเชือกที่รัดขาภาวัชขึ้นมาดู
แล้วได้ยินเสียงจ่ายอดเรียกจากอีกทางให้หันไปหา
" เฮ้ย ไอ้จ่าโอ ดูดิว่าเจออะไร"
จ่าโอหันไปมองทางจ่ายอด เห็นจ่ายอดหยิบพวงกุญแจที่มีรูปตั้งโอ๋ติดอยู่ขึ้นมา
จ่าโออึ้ง
บุลินยังอยู่ที่บ้าน ยกกามารินกาแฟใส่ถ้วยกาแฟ
ตั้งโอ๋แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว สะพายกระเป๋าลงมาจากชั้นบน มองไปเห็นบุลินกําลังชงกาแฟอยู่ ตัดสินใจเดินเข้าไปหา บุลินที่ทำตัวปกติมาก
"กาแฟหน่อยมั้ย"
" ฉันอยากรู้ว่า เมื่อคืนมันมาจบที่เตียงได้ยังไง"
บุลินคนกาแฟอยู่ มองตั้งโอ๋แว่บ แล้วคนต่อเนียนๆ
"อืม ...ก็ไม่บอกแต่แรกนี่ อยากให้จบที่ไหนล่ะ ตู้เย็น เครื่องซักผ้า อ่างล้างจาน"
" อย่ามาพูดเล่นได้ไหม ฉันถามจริงๆ หมวดกับฉันมีอะไรกันได้ยังไง"
บุลินยกกาแฟขึ้นจิบแล้วพูดขึ้น
"เมื่อคืนเธอมาหาฉันที่นี่ เราจูบกัน ไปที่เตียงแล้วเราก็...."
" พอๆๆ ไม่ต้องเล่าแล้ว"
" ไม่อยากรู้เหรอว่า เมื่อคืนมีกิจกรรมอะไรบ้าง เอาแบบละเอียดยิบๆ ไล่ไทม์ไลน์ไปเลยมั้ย"
ตั้งโอ๋สวน
"บอกว่าไม่ต้องไง มันไม่ใช่ตัวฉัน ไม่ใช่เลย"
" พอตื่นมาก็แอ๊บ ...เมื่อคืนไม่เห็นหน้าบางอย่างนี้เลยนี่"
" หมวดบุลิน!"
" เธอจะหาข้อแก้ตัวอะไรก็ให้มันแบบสมจริงหน่อยได้ไหม ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วมันจะเป็นใคร"
" เมื่อวานนี้ ความทรงจำครั้งสุดท้ายของฉันหยุดที่ฉันทะเลาะกับเข้ม แล้วฉันก็ขับรถ
ออกมาที่โรงละคร หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีก ฉันขอบอกตามตรงนะ ฉันไม่ได้มีความคิดจะมาหาหมวดเลยด้วยซํ้า"
" ที่พูดมานี่ หมายความว่าไง"
ตั้งโอ๋รู้สึกแล้วว่าน่าจะต้องเกี่ยวข้องกับซินดี้
" ฉันว่าต้องมีใครบางคนเล่นตลกกับฉันแล้วนะสิ"
ตั้งโอ๋รีบวิ่งออกจากบ้านบุลินไปทันที บุลินรีบวิ่งตาม
"ตั้งโอ๋ เดี๋ยว"
ตั้งโอ๋ขึ้นรถ บุลินเปิดประตูจากบ้านตามออกมาร้องเรียก แต่ตั้งโอ๋ไม่สนใจ ขับรถออกจากหน้าบ้านบุลินไปทันที
"ตั้งโอ๋ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ตั้งโอ๋ ตั้งโอ๋"
บุลินอึ้งมองตามออกไป
บุลินเดินกลับเข้ามาในบ้าน
เขามองไปอัลบั้มรูปซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ บุลินเข้ามาหยิบจะเอาไปเก็บ
แล้วรูปถ่ายใบหนึ่งร่วงลงไปที่พื้น บุลินก้มลงไปเก็บขึ้นมา พอมองเห็นก็ชะงัก
ภาพถ่ายพ่อแม่ในมือบุลิน เป็นภาพพ่อกับแม่ของบุลินจับมือมองตายิ้มให้กัน แล้วมีตัวหนังสือเขียนอยู่ใต้ภาพเป็นลายมือแม่ บุลินอ่าน Open your heart. You will find true love.
บุลินนั่งลงที่เก้าอี้ มองรูปอีกที
" ถ้าเปิดใจ แล้วจะได้พบรักแท้ เหมือนพ่อกับแม่ที่อยู่ด้วยกันจนวาระสุดท้ายใช่มั้ยครับ"
เขานึกถึงคำพูดของตั้งโอ๋ เมื่อคืน
"ถึงวันข้างหน้า ฉันจะต้องเสียใจ... ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย...ฉันจะไม่มีวันทิ้งหมวดไปไหน"
บุลินตื้นตันในอก
"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนตาย อยู่กับหมวดเป็นคนสุดท้าย"
บุลินอึ้งไปถนัด แววตาเหมือนได้รับอะไรที่มันเติมเต็ม ...นั่งเหม่อมองไปข้างหน้าเหมือนครุ่นคิดตัดสินใจอะไรบางอย่างสำคัญกับชีวิต
ตั้งโอ๋เดินลิ่วๆ เข้ามาที่เก็บศพซินดี้ด้วยความโกรธ โมโห ตั้งโอ๋มองดูที่รูปซินดี้แล้วตวาดออกไป
"มันเป็นฝีมือพี่ใช่มั้ย พี่ซินดี้ ทำไมถึงได้ทำกับฉันขนาดนี้ ทำไม"
ทุกอย่างเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากรูปซินดี้ที่อมยิ้มอยู่ ตั้งโอ๋เดินเข้าไปที่หน้ารูป
" พี่ใจร้ายมาก ใจร้าย"
ตั้งโอ๋ผลักที่ตั้งรูปซินดี้ล้มลงไปกับพื้นแตกกระจาย
ตั้งโอ๋สะอื้นร้องไห้ออกมาแล้วทรุดลงไปนั่งยองๆ ร้องไห้อยู่สักครู่หนึ่ง
บนโลงศพปรากฏร่างซินดี้ชุดแดง ใบหน้าสวย นั่งบนฝาโลงหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
ตั้งโอ๋ได้ยินเสียงหันขวับไปมองแล้วทุกอย่างว่างเปล่า
" พี่ซินดี้" แม้ว่าเธอมองไม่เห็นใคร ครุ่นคิดไปด้วยพูดไปด้วย "เป็นไปไม่ได้ พี่ซินดี้ไม่เคยปรากฏตัวตอนกลางวัน"
แล้วจังหวะที่ตั้งโอ๋หันหน้ามาอีกทาง เจอกับชุดแดงของซินดี้ที่อยู่ติดหน้า ตั้งโอ๋ชะงัก ตะลึง ปากสั่นกึ๊กๆ ขึ้นมา
แล้วตั้งโอ๋ค่อยเงยหน้าเห็นซินดี้ก้มหน้าลงมาหา จิกตาใส่
ตั้งโอ๋กรี๊ดลั่น แล้วผงะหงายหลังออกไป
"พี่ซินดี้"
"แกชอบหมวดบุลินไม่ใช่เหรอ แกน่าจะดีใจนะที่ฉันอุ้มสมให้แกได้กับคนที่แกชอบ"
"เลว"
ซินดี้ตบผัวะ ตั้งโอ๋หน้าควํ่าลงไป จนเลือดออกมุมปาก
"หึ หึ หึ นี่เป็นการขอบคุณ....สำหรับการที่แกให้ฉันยืมร่างเมื่อคืน ไม่นึกเลยนะว่า อารมณ์ ตัณหา ราคะ แบบนั้น จะทำให้ฉันมีพลังงานเพิ่มขึ้นจนออกมาตบแก ตอนกลางวันได้"
" งั้นก็ฆ่าฉันเลยดีกว่า เพราะสิ่งที่พี่ทำไปเมื่อคืนมันก็เท่ากับฆ่าฉันทั้งเป็นอยู่แล้ว"
"จะรีบตายไปทำไมล่ะ อยู่ให้หมวดบุลินเขากัดกร่อนทำลายชีวิตแกเสียก่อนสิ"
" พี่ต้องการอะไร"
ซินดี้จับศีรษะตั้งโอ๋โขกกับผนัง ดังกึกกึก
" โอ้ย"
ซินดี้โขกทีสุดท้ายแล้วกระชากจิกผมตั้งโอ๋จนหน้าหงายขึ้น
"แค่นี้เจ็บแล้วเหรอ ...แล้วแกจะทนได้ยังไง เวลาที่เขาสลัดแกทิ้งอย่างไม่ใยดี เพราะแกเป็นกะเทย"
ตั้งโอ๋สะอื้นออกมา ...ฮือ ฮือ ฮือ ...
"แกนี่อินกับบทกะเทยของแกจังเลยนะ!! แกจะกลัวอะไรล่ะในเมื่อที่จริงแล้ว แกเป็นผู้หญิง"
" มันไม่เกี่ยว สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันไม่ใช่ความต้องการของฉัน มันเป็นของพี่"
"หึ หึ ก็ไม่เห็นต้องบอกหมวดเลยนี่ว่าฉันสิงแกอยู่ แกจะได้ลักลอบได้เสียกับเขา ไปเรื่อย แต่ไม่ได้เป็นคู่รักออกหน้าออกตา เพราะอย่างแกเขาก็คงเก็บไว้ใช้แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ไม่มีตัวตน ไม่รู้ว่าคบกันแบบไหน ฮ่าฮ่าฮ่า"
ซินดี้ว่า
ตั้งโอ๋ส่ายหน้า
"พี่ซินดี้ หยุดนะ"
"ไม่!! แกต้องฟัง !! แกต้องรู้!! หมวดบุลินของแก เขารักแต่ตัวเอง เขาไม่มีหัวใจให้ใคร ยิ่งแกรักเขา แกก็จะยิ่งเจ็บ ยิ่งแกผูกพัน แกก็จะยิ่งกว่าตาย"
" ปีศาจ!!! พี่มันผีโรคจิต"
"ฮ่าฮ่าฮ่า ....เพิ่งรู้เหรอ ...แกจะได้รู้เสียทีว่า การมีชีวิตอยู่แบบเฝ้ารักเขาแต่เขาไม่เคยรัก ...มันทรมานยิ่งกว่าตกนรก"
"ฉันเกลียดพี่ เกลียดที่สุด"
ตั้งโอ๋พุ่งเข้าไปทุบตีซินดี้ แต่ทุบไม่ได้ ซินดี้หายตัวไปอยู่อีกทาง
ตั้งโอ๋ร้องๆทุบๆ ไปกับพื้นจนสะอื้นโฮ
"สู้ไม่ได้แล้วอย่าสู้เลย" ซินดี้ยกมีดในมือขึ้นมา "เอามีดเล่มนี้ไปดีกว่ามั้ยตั้งโอ๋"
ซินดี้ปามีดไปตรงหน้าตั้งโอ๋
ตั้งโอ๋เหลียวมามองซินดี้ทั้งนํ้าตายังเปรอะกรังอยู่
"ถ้าแกอยากจะหลุดพ้นวงจรอุบาทว์นี่จริงๆ ก็หยิบมีดขึ้นมา แล้วก็ตัดนิ้วแกสิ
นิ้วที่ใส่แหวนผีเสื้อของฉันน่ะ"
ตั้งโอ๋อึ้ง ยกมือขึ้นมาดูที่แหวน
"แกถอดมันเท่าไรก็ไม่ออกหรอก แกต้องตัดนิ้วแกออกไปเท่านั้น"
ตั้งโอ๋มองนิ้ว มือสั่น
"ตัดมันสิตั้งโอ๋ แกอยากหลุดพ้นจากฉันไม่ใช่เหรอ ตัดมันออกไปสิ แล้วฉันก็จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับแกอีก"
ตั้งโอ๋อึ้ง แววตาไหวระริก แล้วตัดสินใจเข้าไปคว้ามีดขึ้นมาถือ ....แล้ววางมือข้างที่ใส่แหวนลงกับพื้น เงื้อมีดขึ้นเหนือหัว มือสั่นด้วยความกลัว แต่ก็ฝืนทำ
ซินดี้มองอยู่ด้วยความพึงพอใจ
ตั้งโอ๋ตัดสินใจฟันมีดลงไป นิ้วที่สวมแหวนกระเด็นไปบนพื้นพร้อมเลือดสาด
ตั้งโอ๋สะดุ้งตื่นขึ้นมา ตามการเขย่าตัวของแม่ค้า ...
"หนูๆๆ ตื่นๆๆ"
ตั้งโอ๋สะดุ้งรู้สึกตัว ตะลึง ผุดลุกขึ้นมานั่ง "ฮึ ..." เธองงๆตกใจ แล้วนึกได้ รีบยกมือขึ้นมาดู เห็นว่านิ้วที่ใส่แหวนยังอยู่ครบไม่ได้หายไปไหน ตั้งโอ๋กุมมือสะอื้น ... ฮือ...
"หนูเป็นอะไร ใจเย็นๆ"
ตั้งโอ๋ค่อยตั้งสติได้
"ขอโทษค่ะ หนู...หนูตกใจ ...นึกว่าตัวเองตายไปแล้ว"
"โอ้ยแค่เป็นลมเอง ไม่เป็นไรหรอก นี่ลุงเห็นหนูนอนหมดสติอยู่หน้าโลงศพ เลยช่วยกันกับยายแป้นพาออกมาข้างนอกนี่ อากาศมันถ่ายเทกว่านะ"
ตั้งโอ๋ยกมือไหว้
"ขอบคุณ ลุงกับป้ามากนะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกลูก ว่าแต่ว่าหนูเข้าไปทำอะไรในนั้นล่ะถึงได้เป็นลมเป็นแล้งไป"
ตั้งโอ๋มองกลับไปที่ปากทางเข้าโรงเก็บศพสีหน้าหนักใจ เครียดมาก
" ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ...คงอย่างที่ลุงว่า อากาศมันไม่ถ่ายเท จนทำให้หนูเครียดมากๆ"
ในบ้านตั้งโอ๋ สาย ต่อเนื่อง
ต้อมทรุดลงนั่งที่โซฟากลุ้มใจ
"โอ้ย เครียดกว่า เครียดที่สุดแล้ว"
เข้มเดินเข้ามานั่งอีกฝั่ง ตรงข้ามต้อม
"เอ้าๆ รู้อยู่ว่าตัวเองมีโรคประจำตัว จะไปเครียดให้ความดันขึ้นทำไม"
"น้องสาวฉันหายไปทั้งคืน จะให้ฉันนั่งยิ้มมีความสุขหรือไง ไอ้บ้าเข้ม"
"พี่ก็ได้ข่าวมันแล้วไงว่า มันยังไม่ตาย"
"เออ ฉันรู้ว่าแกสองคนทะเลาะกัน แต่นั่นปากเหรอที่พูดน่ะ"
"เอ้า แล้วผมพูดผิดตรงไหน แค่ยายนั่นไปนอนบ้านใครก็ไม่รู้แค่เนี่ย ไม่เห็นต้องกลุ้มใจอะไรเลย ดีด้วยซํ้า เผื่อว่าน้องสาวพี่จะได้ลงจากคานเสียที เฮ้อ... แต่ว่าไปแล้วก็น่าสงสารผู้ชายคนนั้นชะมัดเลยนะ"
"อืมม์ ฉันว่าแกต้องโดนจริงๆ แล้ว ไอ้ปากชักโครก" ต้อมหยิบหมอนปาใส่
เข้มหลบๆ ป้องๆไป
"โอ้ย พี่ต้อม เบา นี่เดี๋ยวมันกลับมา เดี๋ยวพี่ก็รู้เองแหละว่ามันไปไหน"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ต้อมนึกว่าตั้งโอ๋กลับมา รีบลุกเปิดประตู
"ตั้งโอ๋ กลับมาแล้วเหรอ"
ต้อมเปิดประตูออกแล้วเห็นเป็น จ่ายอดกับจ่าโอ ยืนอยู่
ต้อมมองอึ้ง แปลกใจ
" ตั้งโอ๋อยู่มั้ยครับ"
ตั้งโอ๋เลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้ามุ่ย หนักใจ ถอนหายใจเฮือก แล้วพูดกับตัวเองในกระจกรถ
"ตั้งโอ๋ เธอต้องเข้มแข็ง ทิ้งเรื่องร้ายๆ ไปให้หมด คิดแต่เรื่องดีๆ ทำดีๆ เดี๋ยวทุกอย่างจะต้องดีขึ้น แล้วก็ดีขึ้น ไฟท์ติ้ง!"
ตั้งโอ๋ฝืนยิ้มให้กับตัวเองแล้วลงจากรถไป
ตั้งโอ๋ลงจากรถมาเห็นจ่ายอด จ่าโอ กําลังเดินออกมากับต้อมแล้วก็เข้ม
"พี่ต้อม"
จ่ายอด จ่าโอหันมาหา
" ตั้งโอ๋ กลับมาพอดีเลย" ต้อมบอก
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาหา
"มีอะไรเหรอคะ จ่าโอ จ่ายอด"
จ่าโอ กับ จ่ายอดมองหน้ากันนิดนึง แล้วจ่ายอดพูดขึ้น
" เมื่อคืนนายภาวัชถูกทำร้ายจนอาการโคม่า!"
ตั้งโอ๋ตกใจ " อะไรนะ"
" เราพบหลักฐานว่า ตั้งโอ๋อยู่ในที่เกิดเหตุ" จ่าโอบอก
จ่ายอดบอก "เธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีทำร้ายร่างกายนายภาวัช แต่ถ้านายภาวัชเสียชีวิต
ก็จะเป็นคดีฆาตกรรมทันที"
ตั้งโอ๋ตกใจมาก "อะไรนะ!"
" เพราะฉะนั้นเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแล้วล่ะตั้งโอ๋!"
ตั้งโอ๋ตะลึง ทุกคนตกใจ
แพรวาเข้ามาที่ประตูห้องผ่าตัดของภาวัช เป็นห่วงกังวล สะอื้น นํ้าหูนํ้าตาไหล
" ภาวัช ...ทำไมเป็นแบบนี้...ภาวัชอย่าทิ้งฉันนะ ภาวัช" แพรวาสะอื้นร้องไห้
ทิพย์ตามเข้ามาปลอบใจแพรวา
"คุณแพรอย่าร้องไห้สิคะ คุณภาวัชต้องปลอดภัย ทิพย์ไม่ยอมให้คุณภาวัชตายหรอก
ทิพย์ไม่ยอม ทิพย์จะทำทุกอย่างให้คุณภาวัชหาย คุณภาวัชต้องไม่ตาย ฮือ ฮือ ฮือ"
โกกิกับมดแดงเดินเข้ามาเห็นเข้า มดแดงสะดุดใจ
" อุ้ย ดูยายทิพย์สิ เล่นใหญ่อลัง นํ้าหูนํ้าไหลหยดยิ่งกว่าคุณแพรวาเสียอีก
นี่ตกลงใครเป็นเมียคุณภาวัชกันแน่ ฮ้า"
" ต๊าย พ่นออกมาแต่ละคำ มีแต่ว่าคนอื่นเสียๆ หายๆ โกกิว่าเจ๊นี่เวรี่อัปลักษณ์อั๊กลี่
ทั้งหน้าตาแล้วก็จิตใจไปเลยนะ"
โกกิเดินออกไปเลย มดแดงยิ้มปลื้มนึกว่าชมแล้วนึกได้
" ขอบใจที่ชม อ๊าย อีบ้า แกด่าชั้นนี่"
โกกิเข้าไปหาแพรวาประจบประแจง
" คุณแพรวาขา โกกิเอาใจช่วยสุดฤทธิ์เลยนะคะ โกกิเพิ่งไปไหว้ศาลพระภูมิข้างล่างให้ท่านช่วยคุ้มครองคุณภาวัชด้วยค่ะ"
" ขอบใจจ๊ะ โกกิ"
" นังสะตอนอแรดนึกว่าเล่นเป็นคนเดียวหรือยะ"
มดแดงเข้าไปดึงตัวโกกิออกแล้วประจบแพรวาแทน
" คุณแพรวาขา มดแดงทีมคุณแพรวานะคะ มดแดงขอประณามคนที่ทำร้ายคุณภาวัช
ขอให้มันตกนรกหมกไหม้อย่าได้ผุดได้เกิดอีกเลย"
แพรวาบอก
"ขอบใจมากมดแดง ฉันก็หวังให้ตำรวจจับคนใจอำมหิตนั่นได้ไวๆ ฉันอยากจะรู้เหลือเกินว่าคุณภาวัชไปทำอะไรให้ถึงได้ทำกันได้ขนาดนี้" แพรวาสะอื้นขึ้นมาอีก
" โถ ใจเย็นๆ นะคะ คนชั่วยังไงมันก็หนีกรรมชั่วของมันไม่พ้นหรอกค่ะ"
ทิพย์มองทั้งโกกิกับแพรวา อึ้งๆ แล้วหมอเปิดประตูห้องผ่าตัดออกมาพอดี
ทิพย์เห็นก่อนรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที
"คุณหมอ ! คุณภาวัชเป็นยังไงบ้างคะ"
ทุกคนตามเข้ามาหาด้วย แพรวาจับแขนหมอจนทิพย์ต้องผงะออกไป
" คุณหมอคะ สามีดิฉันพ้นขีดอันตรายแล้วใช่มั้ย ภาวัชไม่เป็นอะไรนะคะ"
"ครับ ใจเย็นๆ ฟังหมอก่อนนะครับ ..คุณภาวัชปลอดภัยแล้วครับ"
" ขอบคุณมากค่ะหมอ ขอบคุณมาก"
"แต่เออ ผมคงต้องเรียนอย่างนี้นะครับว่าเราพยายามรักษาชีวิตของผู้ป่วยไว้เต็มที่ แต่สำหรับข้อเท้าที่โดนตัดเส้นเอ็นแล้วก็เส้นประสาท บาดแผลมันสาหัสเกินกว่าที่จะ
รักษาให้ได้นะครับ"
" อะไรนะคะ"
"ผมเสียใจด้วยที่จะบอกว่า ผู้ป่วยใช้ขาข้างขวาเดินไม่ได้แล้วนะครับ"
มดแดงอุทาน " แม่เจ้า ... คุณภาวัชกลายเป็นคนพิการ!"
หมอไม่ตอบอะไร โค้งให้นิดนึงแล้วเดินออกไป
แพรวาร้องตาม โกกิกับทิพย์ช่วยกันดึงตัวไว้
" หมอ หมอจะปล่อยให้ภาวัชพิการไม่ได้นะคะ เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ หมอช่วยภาวัชด้วยนะคะ หมอ"
โกกิบอก "คุณแพร ใจเย็นๆ นะคะ ตั้งสติก่อนค่ะ"
" ฮือ ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอมให้ภาวัชพิการ"
ฝ่ายกานดาเดินกะเผลกนิดๆ จะเข้าไปในโรงพัก ระหว่างเดิน นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเข้า
"ชีวิตผมเริ่มต้นในวินาทีนี้ ผมไม่ได้เป็นแฟนกับตั้งโอ๋ ไม่ได้เป็นเกย์ ... ผมเป็นผู้ชายที่ชอบคุณ"
เข้มจูบกานดา
กานดาหยุดเดินกึกไปต่อไม่ได้เลย ทำให้คนที่เดินตามมาข้างหลังเบรกไม่ทันชนกานดากระเด็นออกไปหน่อย
หญิง1 ร้อง "ว้าย ขอโทษคะ"
"ไม่เป็นไรคะ ไม่เป็นไร"
หญิง 1 เดินขึ้นไปต่อ กานดาร้องเจ็บขาเบาๆ
" อู้ย..."
ที่ม้านั่ง มุมหนึ่งในโรงพัก กานดาถอดรองเท้าข้างที่เจ็บออก แล้วเห็นว่าที่เท้าพันผ้าไว้ เธอเผลอทำรองเท้าในมือหล่นกระเด็นออกไป แล้วขยับทำท่าจะลุกไปเก็บ
เข้มยื่นมือเข้ามาหยิบรองเท้ากานดาไปก่อน
กานดาอึ้ง เข้มเดินเข้ามาใกล้ ย่อตัวลงนั่งข้างหน้าแล้วจะสวมรองเท้าให้กานดา กานดาขยับเท้าหนี แต่เข้มไม่ยอมปล่อย แล้วค่อยพูดขึ้น
"ผมไม่รังเกียจหรอก ...ถึงรองเท้ามันจะอยู่ตํ่า แต่มันก็เดินไปกับเราเสมอนะ"
กานดาอึ้งไป เข้มสวมรองเท้าให้กานดาพร้อมผูกเชือกรองเท้าให้
กานดามองเข้มสับสน
เข้มผูกเชือกรองเท้าเสร็จเงยหน้าขึ้นมามอง กานดาเมินหน้าหนีไปทางหนึ่งไม่ยอมสบตา
"ผมรู้ว่าหมวดโกรธ ผมไม่เถียง ผมยอมรับผิดทุกอย่าง แต่ผมอยากจะขอโอกาส
จากหมวดให้ผมได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง....จะได้มั้ย"
กานดาอึ้งหันมามองเข้มที่มองจริงจังจริงใจอยู่ตรงหน้า แต่ยังไม่ทันตอบอะไร
ตำรวจ1 เดินเข้ามาหากานดา
" หมวดกานดา ....ข้างในรออยู่เลย จ่ายอด จ่าโอ กําลังสอบผู้ต้องสงสัยอยู่นะครับ"
"ขอบใจ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
กานดาลุกขึ้นเดินออกไปทำเป็นไม่สนใจเข้ม เข้มมองตามไปตาละห้อย
ตั้งโอ๋นั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะสอบสวน จ่าโอ จ่ายอด ยืนกอดอกฟังอยู่ข้างๆ ต้อมนั่งข้างๆ ตั้งโอ๋
จ่าโอเอาพวงกุญแจที่มีรูปตั้งโอ๋ วางบนโต๊ะตรงหน้าตั้งโอ๋
" เราพบพวงกุญแจอันนี้ตกอยู่ในที่เกิดเหตุ ของเธอใช่มั้ย"
" แค่นี้ก็หาว่าตั้งโอ๋เป็นผู้ร้ายแล้วเหรอ" ตั้งโอ๋ถาม
" น้องเอ๊ยในฐานะที่เราก็รู้จักกันนะ พี่ยอดอยากแนะนำให้พูดความจริง มีอะไรก็พูดกันตรงๆ เถอะ"
" ตั้งโอ๋บอกจ่าไปกี่รอบแล้ว ตั้งโอ๋ยืนยันคำเดิมค่ะ ตั้งโอ๋ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น"
กานดาเดินเข้ามาพร้อมถามคำถาม เข้มเดินตามหลังกานดาเข้ามาด้วย
"แล้วเมื่อคืนเธออยู่ที่ไหนล่ะ"
ตั้งโอ๋ยังไม่ยอมตอบ กานดาคาดคั้นต่อ
"ถ้าเธอมีพยาน หรือหลักฐาน ยืนยันว่าเธอไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุก็รีบบอกมาเลย เธอจะได้พ้นข้อหาไงล่ะ"
ตั้งโอ๋อึ้งพูดไม่ออกว่าไปอยู่กับบุลินมา
แพรวา มดแดง โกกิ ทิพย์ พร้อม ตำรวจ1 ทุกคนล้วนหน้าตาเคร่งเครียดเดินขึ้นมาบนโรงพัก ทิพย์เป็นตัวแทนเข้าไปถามตำรวจที่เดินสวนมา
“ขอโทษนะคะ พอดีได้ข่าวว่าตำรวจจับผู้ต้องสงสัยที่ทำร้ายคุณภาวัชได้แล้วใช่มั้ยคะ”
ที่โต๊ะสอบสวน ต้อมเข้ามาตะล่อมถามตั้งโอ๋ ให้รีบให้คำตอบ
“ตั้งโอ๋ มัวอมพะนำอยู่ทำไม รีบๆ บอกไปสิว่าเมื่อคืนแกหายไปไหน ไปอยู่กับใคร”
ตั้งโอ๋อึกอัก “คือ คือว่า....”
แพรวา ทิพย์ โกกิ มดแดงเข้ามา
“ ไหนคะ จ่า ใครคะที่ตัดเอ็นคุณภาวัชน่ะ” มดแดงถาม
ตั้งโอ๋หันไปมองทุกคนที่เข้ามา ตกใจ
“ตั้งโอ๋! แกนี่เองนังฆาตกร” โกกิบอก
จ่ายอดขัดขึ้น
“ใจเย็นๆ เรายังไม่มีหลักฐานชี้ชัดนะครับ ตั้งโอ๋ยังเป็นเพียงผู้ต้องสงสัยเท่านั้น”
“งั้นทิพย์ขออนุญาตให้ข้อมูลเพิ่มเลยนะคะ”
ทิพย์มองหน้าตั้งโอ๋แล้วตัดสินใจพูดขึ้น
“เมื่อวันก่อน ตั้งโอ๋พยายามมาบอกกับทิพย์ว่า โดนคุณภาวัชปลํ้าค่ะ”
ทุกคนตกใจ
แพรวาอุทาน “คุณพระช่วย ไม่จริง”
“ค่ะ ทิพย์ก็เชื่อว่ามันเป็นการมุสาของตั้งโอ๋ ตั้งโอ๋น่าจะไปทอดสะพานให้คุณภาวัชเอง แล้วโดนคุณภาวัชตะเพิดใส่มากกว่าทำให้ตั้งโอ๋เสียหน้า ก็เลยหันมาเล่นงานคุณภาวัชเพื่อเป็นการแก้แค้น”
มดแดงบอก “ ต๊าย นางแอ๊บโลกสวยอยู่ได้ตั้งนาน ที่แท้ก็นางร่านแอบจกผัวชาวบ้าน”
“นี่เลวแล้วยังโง่อีกนะ จกใครไม่จกมาจกคุณภาวัช หล่อนนี่ช่างไม่รู้จักเจียมกะลาหัวเลยนะ ตั้งโอ๋!” โกกิบอก
“ ฉันไม่ได้ทำ!!! หยุดความคิดชั่วๆ ของเธอได้แล้ว ยายงูหางกระดิ่งลิ้นสองแฉก”
โกกิจะเข้าไปตบตั้งโอ๋ ทุกคนฮือฮา มดแดงพยายามดึงตัวโกกิไว้
ตำรวจ1 ที่ยังตรวจดูหลักฐานในที่เกิดเหตุ แล้วมองเห็น กระเป๋าตั้งโอ๋ซุกอยู่ในซอกอิฐหิน
ตำรวจเข้าไปเก็บกระเป๋าขึ้นมาดู
ตำรวจ1 เรียกเพื่อน “เฮ้ย ทางนี้มีหลักฐานชิ้นใหม่”
โกกิสะบัดจะเข้าไปทำร้ายตั้งโอ๋ไม่สนเสียงห้าม กานดารีบออกมากันห้าม ตะโกนลั่น
“พอได้แล้ว หยุด ที่นี่สถานที่ราชการให้ความเคารพกันบ้าง” กานดาหันมาทางตั้งโอ๋ “ตั้งโอ๋
เธอควรจะบอกได้แล้วนะว่าเมื่อคืนเธออยู่ที่ไหนกับใคร ไม่อย่างนั้น เธอได้กลายเป็นผู้ต้องหาติดคุกหัวโตแน่”
ตั้งโอ๋อึ้ง เสียงความคิดตั้งโอ๋ดังขึ้นมา
“จะให้บอกได้ไงล่ะว่าอยู่กับหมวดบุลิน เขาไม่มีทางยอมรับหรอกว่าอยู่กับสาวประเภทสอง แล้วเราก็จะกลายเป็นคนให้การเท็จ โอ้ยหนักกว่าเดิมอีกทำไงดี”
ตั้งโอ๋มองทุกคนสับสน ไม่รู้จะทำยังไง
กานดาถามอีก เสียงจริงจัง
“ตั้งโอ๋ ตอบเดี๋ยวนี้!”
ตั้งโอ๋ตอบในใจ
“เอาล่ะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ช่างมันเถอะ”
ตั้งโอ๋กลั้นใจตอบออกไปพรวดเดียว
“ ไม่มีใครอยู่กับฉันหรอก ฉันไม่มีพยานที่ไหนทั้งนั้น”
จังหวะนั้น บุลินเปิดประตู เดินเข้ามา
“มีสิ ฉันนี่ไง”
ตั้งโอ๋หันมอง ทุกคนหันมองตาม ตะลึง แปลกใจ
“หมวดบุลิน!”
“ ทำไมไม่บอกทุกคนไปล่ะ ว่าเธออยู่ที่บ้านฉัน”
ทุกคนหันไปมองหน้าบุลินอึ้ง ตะลึง
มดแดง โกกิโพล่งพร้อมกัน “อะไรนะ!”
“เดี๋ยวๆ นะ พี่หมวดกําลังจะบอกว่าเมื่อคืนพี่หมวดอยู่กับตั้งโอ๋ทั้งคืน อย่างนั้นใช่มั้ย”
บุลินหยิบ flash drive ออกมาชูขึ้น
“ นี่เป็นภาพจากกล้องวงจรปิดที่หน้าบ้านผม ระบุเวลาที่ตั้งโอ๋ขับรถเข้ามาในบ้านผม แล้วก็เวลาที่ออกจากบ้านไปตอนเช้า คงพอเป็นหลักฐานยืนยันได้นะว่า ตั้งโอ๋ไม่ได้ทำร้ายนายภาวัช”
บุลินโยนแฟลชไดร์ไปให้จ่าโอรับไป
มดแดงตบอกผ่าง
“แม่เจ้าเกล้าเกศ นังตั้งโอ๋อยู่กับหมวดบุลินสองต่อสอง!! นี่คงเล่นโบราณเรียกชื่อกันไปแล้วสิ!”
โกกิบอกบุลิน
“หมวดคะ หมวดเองก็เป็นคนมีหน้ามีตา หน้าที่การงานก็ดี หมวดอย่ามาเล่นมุขกินสาวประเภทสองเลยค่ะ มันฟังไม่ขึ้น ไม่มีใครเขาเชื่อหรอก”
แพรวาบอก “นั่นสิ หมวดอย่าปกป้องคนผิดอีกเลยค่ะ”
“ ผมไม่ได้ปกป้อง ทุกอย่างคือความจริง แล้วถ้าผมจะมีแฟนเป็นสาวประเภทสองมันจะผิดตรงไหน”
โกกิกับมดแดงขานรับพร้อมกัน
“ไม่ผิดค่ะ”
แล้วโกกิมดแดงกรี๊ดลั่นพร้อมกันอย่างอดไม่ได้
“ อ๊ายยย หมวดบุลินยอมรับด้วยอ่ะว่ากินนังกะเทยตั้งโอ๋ ฉันอยากจะไปโดดตึกให้สิบล้อทับ นังตั้งโอ๋ นังอสรพิษ หล่อนมาเงียบๆ ฟาดเรียบนะยะ ฮือๆ”
บุลินบอก “ขอโทษด้วยนะเข้ม ผมจำเป็นต้องพูดตรงๆ”
เข้มอึ้ง หันมองตั้งโอ๋อย่างเป็นห่วงแบบเพื่อนมากกว่า
“ตั้งโอ๋นี่เรื่องจริงเหรอ”
“พูดมาเดี๋ยวนี้เลย แกทำอะไรลงไป” ต้อมว่า
ตั้งโอ๋อึกอัก
“เออ โอ้ย เดี๋ยว ตั้งโอ๋ขอเวลานอกก่อน เธอดึงแขนบุลิน “มานี่เลยหมวด!”
ตั้งโอ๋รีบเข้าไปดึงแขนบุลินดึงออกไปจากห้องเลย ท่ามกลางความงุนงงขของทุกคนว่าตั้งโอ๋กับบุลินเป็นแฟนกันจริงเหรอ
จ่ายอดร้อง “กระต๊าก กระต๊าก”
“ เป็นบ้าอะไรของแก ไอ้จ่ายอด”
“ งงไง งงเป็นไก่ตาแตก ไม่น่าเชื่อ!!หมวดบุลินเปิดตัวแฟนได้แกรนด์โอเพ่นนิ่งมาก”
โอ๋ดึงบุลินมาที่มุมดาดฟ้าของโรงพัก
“ ฉันรู้นะว่าหมวดไม่อยากให้ฉันติดคุก อันนั้นก็ขอบคุณ แต่แบบไม่เห็นต้องออกตัวแรงขนาดนั้น หมวดไม่รู้จักอายบ้างเหรอไง”
“ ต้องอายทำไม”
“ ฉันเป็นกะเทย”
“ แล้วไง”
“ แล้วไง ก็ไม่ใช่ผู้หญิง”
“ แต่เมื่อคืนมันก็ไม่เห็นต่าง”
“ หมวด!”
“ฉันหมายถึง...ถ้าแค่จะมีเซ็กซ์กับใครมันก็ได้ทั้งนั้นแหละ ...แต่ถ้าจะคบกัน
มันต้องอยู่ที่ใจ ใจอยู่ที่ไหนแล้วมันเป็นสุขก็ให้มันอยู่กับคนนั้น”
ตั้งโอ๋อึงอล
“หมวดพูดเหมือนหมวดอยากจะคบฉันจริงๆ”
“ อืมม์ ฉันไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวหรอกนะ แต่ฉันอยากบอกว่า..ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของฉันกับแฟนเก่าทั้งหมด มันเป็นอะไรที่เป็นไปตามที่เขาเป็นๆกัน แต่ฉันไม่เคยรู้สึกว่า ใครจะอยู่กับฉันไปจนวันสุดท้าย แล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะคบใครมานานแล้ว.. จนเมื่อคืนนี้..มันเป็นอะไรที่แตกต่าง ฉันก็ไม่นึกว่าความรู้สึกมันจะเปลี่ยนกันได้ ถือว่าเราได้มาทำความรู้จักกันใหม่ก็แล้วกัน”
“ อะไรนะ”
“เมื่อคืนเธอเป็นคนบอกฉันเองว่าเธออยากคบกับฉัน”
ตั้งโอ๋ยกมือขึ้นพัดหน้าตัวเอง อาย
“ โอ้ย ตายแล้ว...ทำไมร้อนอย่างนี้”
“ ก็พูดตรงๆ เลยนะ” บุลินฉวยมือตั้งโอ๋ขึ้นมากุม “เรามาเริ่มต้น..เป็นแฟนกันมั้ย”
ตั้งโอ๋อึ้ง มองบุลิน มองมือบุลินที่จับ แล้วมองหน้าบุลินอีกที แล้วค่อยดึงมือออกจากมือบุลิน
บุลินงง
“ฉันเสียใจ”
“เธอปฏิเสธฉันเหรอ”
“ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์เมื่อคืน ถ้าหมวดมาพูดแบบนี้ฉันคงใจเต้นดีใจจนต้องกระโดดตัวลอยแน่ๆ ...แต่...มันไม่ได้...ฉันหลอกตัวเองไม่ได้จริงๆ”
“เธอพูดอะไรของเธอ ฉันงงไปหมดแล้ว”
“ หมวด...คนที่มาหาหมวดเมื่อคืน มาบอกชอบหมวด มานอนกับหมวด มันไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพี่ซินดี้!”
“ ไม่จริง ซินดี้โดนคุณน้าแม่ชีขังไว้”
“ พี่ซินดี้สะกดจิตฉันไปทำลายตุ๊กตาที่ฝังดิน ตอนนี้พี่ซินดี้เป็นอิสระแล้ว”
“ ว่าไงนะ!”
“ หมวด ดูนี่สิ” ตั้งโอ๋แหวกคอเสื้อให้ดูว่าไม่มีสร้อยอยู่ “เห็นมั้ยว่าฉันไม่ได้ใส่พระ เมื่อคืนนี้
พี่ซินดี้มาสิงร่างฉันแล้วไปหาหมวด!! เข้าใจมั้ย”
บุลินอึ้งไป แล้วจับไหล่ตั้งโอ๋ดึงเข้ามา
“การที่เรานอนด้วยกันมันทำให้เธอลำบากใจมากเลยเหรอ ถึงต้องแต่งเรื่องผีซินดี้สิงมาหลอกฉัน”
“ หมวดเชื่อฉันนะ....เพราะคนอย่างฉันคงไม่มีเสน่ห์พอที่จะเปลี่ยนคนที่ไม่ชอบกะเทย ให้มานอนกับกะเทยได้หรอก”
“ เลิกพูดซะที บอกมาตรงๆ ว่าเธอเลือกนายเข้มก็พอ”
“ มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น” ตั้งโอ๋ผลักบุลินออกไป “มันเกี่ยวที่ตัวฉันนี่แหละ ถึงฉันจะไม่สวยมีเสน่ห์เท่าพี่ซินดี้ แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีของฉัน ได้ยินมั้ย ฉันอยากให้หมวดรักฉัน เพราะฉันเป็นฉัน!”
ตั้งโอ๋นํ้าตาร่วงเผาะออกมาหยดหนึ่ง มองอย่างน้อยใจ ก่อนสะบัดหน้าวิ่งหนีออกไป
บุลินอึ้งๆๆๆ ตะลึง สับสน
โอ๋วิ่งมาตามทางมุมหนึ่งในโรงพัก ร้องไห้ ๆ
แล้วต้อมวิ่งมาอีกทางไกลๆ ออกไป ...เรียกตั้งโอ๋ขึ้น
“ตั้งโอ๋”
ตั้งโอ๋ชะงักแล้วรีบหันหลังไปกรีดนํ้าตาทิ้ง แล้วหันไปหาต้อมในจังหวะที่ต้อมวิ่งเข้ามาหาพอดี
“ตั้งโอ๋ หายไปไหนมา”
“ มีอะไร พี่ต้อม”
ต้อมรีบดึงมือไป “หมวดกานดาให้เรียกเราไปพบด่วน รีบไปเถอะ”
กานดารับกระเป๋าสตางค์ของตั้งโอ๋มาเปิดดูแล้วอึ้ง คือเห็นบัตรประชาชนว่าตั้งโอ๋เป็นผู้หญิง
ต้อมดึงตัวตั้งโอ๋เข้ามาในห้อง
มดแดงกัด “อ่ะ แม่ตัวเขมือบกลับมาแล้ว รีบๆ เคลียร์เลยค่ะ”
“ มีเรื่องอะไรหรือคะ”
กานดาเงยหน้าพูดกับตั้งโอ๋
กานดาชูกระเป๋าตังค์ขึ้น
“นี่กระเป๋าสตางค์ของเธอใช่มั้ย”
“ ค่ะ”
“นอกจากพวงกุญแจของเธอ เรายังพบหลักฐานเพิ่มเติม” กานดาชี้ไปที่กระเป๋าวางบนโต๊ะ ใบที่ตำรวจเจอในที่เกิดเหตุของภาวัช “นั่นกระเป๋าสะพาย แล้วก็กระเป๋าสตางค์ของเธอใช่มั้ย”
“ ค่ะ ....แล้วสร้อยพระล่ะคะ” ตั้งโอ๋ทำท่าจะเข้าไปหยิบกระเป๋า
กานดายกมือขวางห้าม “เดี๋ยวก่อน เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ก่อน”
กานดาหยิบบัตรประชาชนของตั้งโอ๋ออกมาโชว์ให้ดู
“ นางสาวตุลยา พกาวรรณ นี่ใช่เธอใช่มั้ย”
ตั้งโอ๋อึ้ง
บุลินเดินเข้ามา ได้ยินก็อึ้งไปเหมือนกัน
แพรวา ทิพย์ โกกิ มดแดง ต่างอึ้งแปลกใจ
มดแดงรีบวิ่งเข้าไปฉวยบัตรมาดู
“ ว้าย บัดสีบัดเถลิง ขอมดแดงดูหน่อยนะคะ หมวด”
“นางสาวตุลยา พกาวรรณ อ๊าย จริงๆด้วย ฉันเกิดเป็นกะเทยว่าซับซ้อนแล้ว ยังมาเจอชะนีปลอมเป็นกะเทยอีกเหรอนี่”
โกกิบอก “คุณแพรวาขา ตั้งโอ๋มันเป็นผู้หญิงจริงๆ ด้วย ตั้งโอ๋มันหลอกพวกเรา!”
“แล้วมันก็ผิดกฎที่คุณแพรวาตั้งไว้ด้วยนะคะ” ทิพย์ถือโอกาสซ้ำ
แพรวามองมาที่ตั้งโอ๋
“ตกลงยังไงตั้งโอ๋ ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอ”
ตั้งโอ๋มองหน้าทุกคนแล้วเหลือบไปสบตาบุลินด้วยเช่นกัน แล้วตั้งโอ๋ตัดสินใจพูดขึ้น
“ ค่ะ ....ตั้งโอ๋โกหก ตั้งโอ๋เป็นผู้หญิงค่ะ”
ทุกคนอึ้งไปอีก
บุลินได้ยินแล้วอึ้ง เสียความรู้สึกที่โดนหลอกเหมือนกัน
“แล้วตั้งโอ๋ก็ไม่ได้เป็นแฟนกับเข้ม เราเป็นแค่เพื่อนกัน ที่ตั้งโอ๋ทำไปทั้งหมดก็เพราะตั้งโอ๋อยากทำงานที่เพลินพิมาน”
บุลินหลับตาลง เพลียนิดนึง แล้วหันเดินออกไปจากห้องไปเลย
ตั้งโอ๋เหลือบตาเห็นบุลินหันออกไปก็จ๋อยเจื่อนไป
ทิพย์อ้างธรรมะ “แย่จริง โกหกน่ะมันผิดศีลข้อ 4 นะ รู้มั้ย”
โกกิถาม “คุณแพรวาจะว่ายังไงคะ”
“ก็จะให้ฉันพูดยังไง บอกตรงๆ ว่าฉันเสียความรู้สึกมากๆ เธอไม่น่าทำแบบนี้กับฉันเลย”
“ ขอโทษค่ะ คุณแพรวา” ตั้งโอ๋ยกมือไหว้ “ตั้งโอ๋ยอมรับผิดค่ะ”
“ แต่ฉันคงจะยอมรับเธอไม่ได้อีกแล้ว ....ฉันเสียใจด้วยนะตั้งโอ๋ ฉันขอให้เธอหมดสภาพพนักงานเพลินพิมานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
แพรวารีบก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ใยดี ทิพย์ มดแดง โกกิรีบตามไปด้วย
ตั้งโอ๋นิ่งแล้วเหมือนสติจะขาดจากร่าง ขาอ่อนแรง พับลงไปคุกเข่ากับพื้น
ต้อมกับเข้มเป็นห่วงรีบวิ่งเข้ามาจับไหล่ตั้งโอ๋ ประคองไว้คนละข้าง
“ตั้งโอ๋!”
ตั้งโอ๋สะอื้นร้องไห้ออกมา เสียใจมาก
ตั้งโอ๋อินกับชะตากรรมของตัวเองมาก
อ่านต่อตอนที่ 17
