นางแค้น ตอนที่ 8
โกกิวิ่งหนีหน้าตาตื่นขึ้นบันไดมาเหลียวมองด้วยความหวาดระแวง
เสียงซินดี้หัวเราะก้องยิ่งหลอนไปใหญ่
โกกิวิ่งหนีไปตามทางด้านหนึ่ง
โกกิวิ่งหนีมาเจอกับทางตันไม่มีทางไปแล้วโกกิเหลียวมองเห็นแต่ประตูห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องเก็บของ
โกกิไม่มีทางเลือกเพราะไม่เช่นนั้น ต้องกลับไปทางเดิม
โกกิเปิดประตูห้องนั้นเข้าไปแล้วล็อกกลอนประตูมือไม้สั่น
โกกิมองไปรอบๆห้องดึงเก้าอี้โต๊ะอะไรต่างๆเท่าที่หาได้ดันเข้าไปขวางประตูจนหอบเหนื่อย
ซินดี้เดินเข้ามาตามทางอย่างใจเย็นราวกับจะล่าเหยื่อ
โกกิในห้องเก็บของตื่นกลัวหันไปหยิบโคมไฟตั้งโต๊ะขึ้นมาเป็นอาวุธเตรียมพร้อม
“เข้ามาสิฉันไม่กลัวแกหรอก”
แต่โกกิกลับกระเถิบหนีจากประตูเข้าไปพิงอยู่กับหน้าต่าง
"อีนังผีชั่ว ฉันจะแช่งแก ไม่ให้ผุดให้เกิด"
แล้วปรากกฎว่ามือซินดี้กลับพุ่งทะลุหน้าต่างกระจกบานหนึ่งจนแตกละเอียดเข้ามาจิกหัวโกกิจับอัดกับบานหน้าต่างกระจกบานที่คู่กัน จนหน้าโกกิแนบกับกระจกบิดเบี้ยว
โกกิร้องตกใจเจ็บปวดพยายามจะดิ้นรน มองออกไปที่หน้าต่างกระจก
ซินดี้อยู่นอกหน้าต่างเป็นผีสะท้อนเงากระจกมองอยู่อย่างอาฆาต
ซินดี้ใช้มือข้างเดียวจับหัวโกกิโขกกับหน้าต่างกระจกจนเลือดอาบ
"แอร๊ย..."
โกกิพยายามดึงกระชากตัวเองจนหลุดกระเด็นถอยหลังมาล้มอยู่กลางห้อง
ซินดี้เดินผ่านกําแพงเข้ามายืนแสยะยิ้มอย่างหน้ากลัว
โกกิกลัวตายรีบลุกขึ้นจะวิ่งหนีออกประตู
ซินดี้โบกมือขึ้น
เศษกระจกที่ตกพื้นอยู่ก็พุ่งเข้าไปแทงโกกิตัดตรงหัวใจทะลุเสื้อออกมา
โกกิหลุบตาลงไปมองเห็นกระจกที่บาดทะลุอกตัวเองจนเห็นหัวใจเต้นตุ๊บๆ จากรอยแหวกของบาดแผล
โกกิสยองสุดขั้วอยู่ๆก็กรี๊ดลั่น
โกกิกองอยู่กับพื้นร้องกรี๊ดๆอยู่ ป้ามี่กับมดแดงวิ่งเข้ามาเขย่าเรียก
"นั่นไงป้า นังโกกิ!"
"หนอยนังบ้า นี่มัวมานอนสิ้นคิดอะไรตรงนี้ฮ้า"
โกกิค่อยลืมตาขึ้น อึ้งๆ เงยหน้ามองป้ามี่กับมดแด งแล้วกรี๊ดอีก ป้ามี่ มดแดงตกใจ
ป้ามี่ถาม "นังหอยลวก แกจะแหกปากร้องทำไม"
"ก็ฉันเห็น ...." โกกิหยุดไม่พูดแล้ว นึกได้ วิ่งเข้าไปที่กระจกส่องหน้าเห็นว่าหน้าตาตัวเองเป็นปกติไม่ได้เป็นอะไร "เฮอะก็แค่เห็นภาพหลอน" นางเหลือบตามองรอบๆ เหมือนดูถูกซินดี้ ถ้ามีอยู่จริงแต่โกกิไม่เชื่อ "นึกหรือว่าฉันจะกลัวถ้าเป็นผีจริงๆ ผีกระจอก" โกกิมาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
มดแดงถาม
"อ้าวๆนี่หล่อนจะไม่เอื้อนเอ่ยสักคำเลยเหรอว่า หล่อนเป็นบ้าหรือว่าโรคจิต ถึงได้ลงไปนอนดิ้นพราดๆกับพื้นน่ะ"
"มันใช่เรื่องของเจ๊ป่ะ"
โกกิสะบัดพรึ่บเดินออกไปเลย
"หนอยแน่ นังคางคกขึ้นวอ พอขึ้นหม้อหน่อย ก็ไม่เห็นหัวคนอื่น"
"มันโขกนังซินดี้มาเลย ฮึ เป็นดารามีวันขึ้น มันก็มีวันตกได้นะโว้ย"
กานดานั่งรออยู่ เคาะโต๊ะอย่างสงสัย จ่ายอด จ่าโอ จับกลุ่มคุยกันเบาๆอยู่ว่ามันเรื่องอะไร
บุลินเข้ามากับสารวัตร ทุกคนเงียบทำความเคารพสารวัตรแล้วก็นั่งที่
"ขอโทษที่ให้ทุกคนรอนาน เพราะผมอยากทบทวนให้รอบคอบซะก่อนและผมก็ได้ตัดสินใจให้เรื่องนี้เป็นไปตามหมวดบุลินร้องขอเชิญ"
สารวัตรหันไปทางบุลิน พยักหน้าให้บุลินพูดต่อ บุลินทำความเคารพ
"ผมทราบดีว่าทุกคนในโรงพักของเรามีงานล้นมืออยู่แล้วตอนนี้ แต่ในฐานะที่เราเป็นตำรวจมีหน้าที่พิทักษ์รักษาและใช้กฏหมายเพื่อดูแลความสงบสุขและความปลอดภัยของประชาชน ผมอยากให้ตรวจสอบหลักฐานการตายของนางโชว์ คณะเพลินพิมานให้ละเอียดอีกครั้ง"
บุลินเลื่อนแฟ้มที่ถือมาไปข้างหน้าทุกคน จนเห็นว่าเป็นรูปซินดี้ติดอยู่ ทุกคนมองหน้ากันอึ้ง
โรงพักตอนกลางคืน กลางดึก
ที่ลิ้นชักเก็บแฟ้มคดี จ่าโอจ่ายอดรื้อค้นแฟ้มคดีซินดี้ออกมาจากกองเอกสาร
บุลินนั่งดูคอมพิวเตอร์รูปภาพ สถานที่เกิดเหตุ ตอนที่ซินดี้ตายหน้าตาจริงจัง
กานดาเดินคุยมือถือไปมาแบบคุยงาน แล้วเหลียวไปดูที่คอมพิวเตอร์ มีอีเมล์เข้ามา
กานดารีบไปเปิดคอมดูอ่านเมล์ แล้วตาลุกขึ้นมา
ในห้องประชุมต่อมา จ่าโอ จ่ายอด รายงานผลให้บุลินฟัง
"นั่นสิครับ พวกเราค้นดูแฟ้มคดีหลายรอบแล้ว ยังไม่เจออะไรเลยครับ" จ่าโอบอก
จ่ายอดถาม "หมวดแน่ใจเหรอ คดีนายอ้วนกับซินดี้มันอาจจะเป็นแค่เหตุพ้องรูปพ้องเสียงก็ได้
พูดง่ายๆว่าเรื่องบังเอิญน่ะครับ"
"จะยังไงก็แล้วแต่ เราก็ต้องทุ่มเทให้เต็มที่ จ่ากลับไปเช็คให้ละเอียดอีกทีดีกว่า บางทีเรื่องที่เรามองข้ามไป มันอาจจะซ่อนความจริงบางอย่างไว้ก็ได้"
กานดาวิ่งเข้ามา หน้าตาตื่นพร้อมกระดาษเอกสารในมือ 2-3 แผ่น
"พี่หมวดๆได้เรื่องแล้ว" กานดายื่นยื่นเอกสารให้บุลินดู "ฉันขอให้ศูนย์พิสูจน์หลักฐานเช็คลายมือซินดี้ใหม่อีกครั้ง ผลออกมาว่าไม่ใช่ลายมือคนเดียวกัน จดหมายลาตายของซินดี้เป็นการปลอมแปลงแน่นอน"
บุลินดูเปรียบเทียบลายมือจากจดหมายลาตายและนิติกรรมที่ซินดี้เซ็นไว้พบว่า คล้ายคลึงแต่ไม่เหมือน
"คล้ายคลึงกันมากแต่ไม่ใช่!"
จ่ายอดบอก "ว่าแล้วเชียว มันต้องออกมาอีหรอบนี้ แหมซื้อลอตตารี่ไม่ถูกแบบนี้บ้าง"
จ่าโอถองจ่ายอดให้
"มั่วนิ่มเชียวนะแก เมื่อกี้แกยังว่าเรื่องบังเอิญอยู่เลย"
"อ้าวก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่ามันจะรอดหูรอดตา ทีมเดิมที่ทำคดีนี้ไปได้"
บุลินบอก "นั่นสิ นี่เป็นอีกประเด็นที่เราจะต้องไปสืบจัดการด้วยนะจ่า"
จ่าทั้งสองรับคำ "ครับผม!"
บุลินหันมาหากานดา
"เยี่ยมมากกานดา .... เรามาถูกทางแล้วล่ะ"
"ซินดี้ไม่ได้ฆ่าตัวตาย!"
บุลินพยักหน้านิดนึง
"หน้าที่ของเราก็คือสืบหาคนที่ฆ่าซินดี้เอาตัวมาลงโทษให้ได้"
บ้านตั้งโอ๋ วันใหม่
ตั้งโอ๋สระผมยื่นหน้าไปให้นํ้ารดลงผ่านหน้าไหลลงมาจนริมฝีปาก ทำให้ตั้งโอ๋อดนึกถึงตอนอยู่ในนํ้าและดึงบุลินมาจูบไม่ได้
ตั้งโอ๋จูบปากกับบุลิน
ตั้งโอ๋หลับตานิ่งไปชั่วครู่แล้วลูบหน้าแรงเพื่อดึงสติกลับมาบอกตัวเอง
"ไม่ใช่เราไม่ใช่เรา! จำไว้ซิตั้งโอ๋"
เสียงหัวเราะหึ หึ ของซินดี้ ดังแว่วขึ้น ม่านกั้นในห้องนํ้าสะบัดเหมือนมีลมวูบเข้ามา
ตั้งโอ๋ถึงกับหยุดกึก
เหมือนมีคนมองตั้งโอ๋เข้ามาจากหลังม่านกั้น
ตั้งโอ๋หมุนปิดก็อกนํ้า หยุดฟังเสียง แต่ก็เงียบไม่มีเสียงใดๆ
ตั้งโอ๋ทั้งๆที่กลัวแต่ก็ตัดสินใจค่อยๆเอื้อมมือไปจับม่านกั้นรูดดู ปรากฏว่าไม่มีใคร
ตั้งโอ๋ถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก
แล้วก็มีเสียงขยับลูกบิดแกรกๆ ตั้งโอ๋ตื่นกลัวอีกครั้ง รีบเอาเสื้อคลุมมาใส่ แล้วหยิบแปรงขัดห้องนํ้าแบบมีด้ามขึ้นมา ตรงไปที่ประตูแล้วเปิดออกอย่างแรงทำท่าจะฟาดลงไป
เข้มร้องลั่น ตั้งโอ๋ก็ตกใจเหมือนกันที่เป็นเข้ม
"ไอ้บ้า นี่ฉันเอง"
"ไอ้ลามกเข้ม"
"เฮ้อ... ใครจะมาแอบดูจอแบนให้เสียเวลา" ตั้งโอ๋ยกมือทำท่าจะขว้างแปรงขัด
ห้องนํ้าอีก "เฮ้ย... เดี๋ยวอย่า ที่โรงละครโทร. มาตามตัวแก ไปไหวมั้ยล่ะ"
ตั้งโอ๋ถือแปรงชะงักทันที หน้าตานึกไม่ถึง
"ไหวสิ แต่ว่าเขาบอกหรือเปล่าว่า จะตามไปเรื่องอะไร"
ต่อมา ในห้องแต่งตัว โรงละครเพลินพิมาน
โกกิตบหน้าตั้งโอ๋
"แกรู้มั้ยว่า แกทำให้โชว์ฉันล่ม แกกําลังทำให้เพลินพิมานเสียชื่อ"
"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นทำ"
"โกหกฉันรู้ว่าแกแกล้งทำ นังซินดี้ตายไปแล้วมันจะกลับมาได้ยังไง" โกกิชี้หน้า "แก....แกต้องการล้มฉันใช่มั้ย"
"ฉันเปล่า"
"ปากแข็งนักเหรอฉันอยากรู้ว่าแกจะปากแข็งได้อีกนานมั้ย"
โกกิพยักหน้าให้นางโชว์เด็กจับตั้งโอ๋ไว้ ตั้งโอ๋รีบหนีผลักนางโชว์ออกจะวิ่งหนี แต่โกกิดึงผมตั้งโอ๋เอาไว้ ตบจนหน้าหัน ตั้งโอ๋ฮึดหันกระโจนเข้าใส่โกกิบ้าง จนโกกิเซข้าวของในห้องหล่นเกลื่อนกลาด
"ฉันไม่ได้เป็นง่อย มือเท้าฉันก็มีเหมือนกันนี่แน่ะ"
ตั้งโอ๋ตบโกกิสองคนฟัดกันนัวเนีย นางโชว์อื่นๆยื่นดูรอบวง ป้ามี่กับเจ๊มดแดงแอบกระซิบกัน
"ไม่ห้ามหน่อยเหรอป้า"
"มันอยากฟัดกันจะห้ามทำไม แหมดีแล้วนังโกกิมันควรจะโดนซักฉาดสองฉาดมานานแล้ว"
มดแดงตาโตใส่เพราะรู้ใจป้ามี่แล้วก็แอบยิ้มให้กัน
แพรวาทิพย์เข้ามา
"ตายจริงจับแยกกันซิ ยืนดูอยู่เฉยๆกันทำไม"
พวกนางโชว์เลยต้องจับตั้งโอ๋กับโกกิแยก
ทิพย์ส่ายหน้าระอา
"ข้าวของระเนระนาดหมด ไม่ข่มโทสะกันบ้างเลย"
แพรวามองตั้งโอ๋ "มีเรื่องอีกแล้วนะเรา"
"คุณแพรวามาก็ดีแล้ว โกกิว่ายังไง คุณแพรวาก็ต้องจัดการนังสะตอนี่นะคะ มันตั้งใจทำให้คณะเราเสียชื่อ"
"ไม่จริง! คุณแพรวาคะ ตั้งโอ๋ไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะเหตุการณ์วันนั้นมันไม่ใช่ตั้งโอ๋ พี่ซินดี้เป็นคนทำทั้งหมด วิญญาณพี่ซินดี้กลับมา...( แก้แค้น)"
แพรวาขัดขึ้น
"หยุดได้แล้ว! ก่อเรื่องให้คณะเสียหายแล้วยังโทษใส่คนตาย โทษใส่ซินดี้มันเป็นข้ออ้างที่ฉันรับไม่ได้จริงๆ"
"แต่มันคือเรื่องจริงนะคะ จะเอาตั้งโอ๋ไปสาบานที่ไหนก็ได้"
"ฉันบอกให้หยุดไง! ต่อจากนี้ไป เธอเป็นแค่พนักงานฟรีแลนซ์จ่ายค่าแรงเป็นรายชั่วโมงเท่านั้น"
โกกิแอบอมยิ้มชอบใจ
"คุณแพรวา !"
"ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ"
แพรวาตัดใจไม่ฟังจะเดินออก นางโชว์คนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
" แย่แล้วค่ะคุณแพรวา! มีตำรวจมาขอพบบอกว่าเชิญทุกคนในเพลินพิมานด้วยค่ะ"
ในห้องโถง แพรวานั่งลง นางโชว์อื่นๆรายล้อม บุลิน กานดา จ่ายอดเตรียมพร้อม
"ทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้วนะคะ"
"ค่ะ"
"คุณภาวัชล่ะคะ" กานดาถาม
ทิพย์บอก "คุณภาวัชเป็นสามีของคุณแพรวา ไม่ใช่คนของเพลินพิมานนี่ค่ะ"
"เราหมายถึงทุกคนที่อยู่ในเพลินพิมานค่ะ ไม่ใช่เฉพาะพนักงาน"
"ผมมาแล้ว" ภาวัชเดินเข้ามาจับมือแพรวา "ขอโทษนะครับคุณแพรมาช้าไป"
แพรวาบอก "เอาล่ะครบแล้วที่นี่ ผู้หมวดมีอะไรก็เชิญว่ามาเลย"
กานดาเลยหลีกให้บุลิน
"ผมมาเพื่อแจ้งให้ทุกคนทราบ เกี่ยวกับคดีการฆ่าตัวตายของนางโชว์ที่ชื่อซินดี้ เมื่อปี
ที่แล้ว"
บุลินมองไปทางตั้งโอ๋ ป้ามี่กับมดแดงและโกกิ
โกกิบอก "คงมาจับนังตั้งโอ๋ ข้อหาเพ้อเจ้อแน่ๆ สมนํ้าหน้ามัน"
บุลินพูดต่อ
"จากผลการพิสูจน์จดหมายลาตายของซินดี้ เมื่อเอาไปเทียบกับลายมือในธุรกรรมอื่นๆที่ทำไว้ ผลปรากฏว่าลายมือในจดหมายไม่ใช่ของผู้ตาย"
ทุกคนฮือฮา
"ทางเราจึงรื้อคดีนี้ขึ้นมาสอบสวนใหม่และเป็นไปได้มากว่านี่คือการฆาตกรรมอำพรางฉะนั้นทุกคนในเพลินพิมานจึงตกเป็นผู้ต้องสงสัยและขอให้ทุกคนเตรียมตัวไปในปากคำกับเจ้าหน้าที่ด้วยนะครับ"
ทุกคนตกใจ ยกเว้นตั้งโอ๋ที่แอบยิ้มอ่อนๆ ส่วนหนึ่งคือดีใจที่บุลินยอมพลิกคดี
ต่อมา ที่ลานจอดรถ บุลินกําลังจะขึ้นรถ ตั้งโอ๋โผล่เข้ามาหา บุลินตกใจ
"หมวด!"
บุลินสะดุ้ง
ตั้งโอ๋จับมือบุลินเขย่ากระโดดๆดีใจ
"ขอบคุณหมวดมากนะที่ยอมรื้อคดีพี่ซินดี้ ดีงามเลอค่าที่สุดในโลกเลย"
ตั้งโอ๋คว้ามือบุลินมาเขย่า บุลินหน้านิ่ง มองหน้าแล้วมองมือจนตั้งโอ๋รู้สึกแล้วเจื่อนเอง
"ฉันไม่ได้ตั้งใจนะหมวด แหะ แหะ ฉัน...แบบ...ดีใจมากไปหน่อย"
"ไม่หน่อยล่ะเรียกว่าเวอร์ดีกว่า เวอร์ทุกอย่าง!"
ตั้งโอ๋จะงอน
"เออ!"
"หยุดพูดมาก!! รีบไปให้ปากคำที่โรงพักด้วย"
"อะไรนะ"
"อย่านึกว่าเป็นคนตีโพยตีพายเรื่องนี้แล้ว เธอจะได้รับการยกเว้น เธอคือผู้ต้องสงสัยคนหนึ่งเหมือนกัน"
บุลินขึ้นรถแล้วขับออกไป
ตั้งโอ๋มองตามหมั่นไส้ใส่เป็นชุด
"อีตาหมวดบ้า ทำเป็นเข้ม โด่เอ๊ย... ถ้าไม่ได้คนเวอร์ๆอย่างฉัน แล้วหมวดจะมีวันนี้มั้ย คนอะไรขอบคุณสักคำก็ไม่มี ใจหิน ใจดำ ใจแคบจริงๆเลย"
ภายในห้องสอบสวน สถานีตำรวจภูธร เมืองพัทยา
แพรวานั่งลงที่โต๊ะสอบสวนให้การกับบุลิน กานดา ที่ประจำโต๊ะสอบสวน
แพรวาให้การแล้ว
ทุกคนให้การเช่นกัน ต่างอ้างว่าไม่รู้เรื่อง ไม่เกี่ยวข้องกับการตายของซินดี้
"ใครๆก็รู้ว่าฉันรักซินดี้เหมือนน้อง ไม่มีทางที่ฉันจะทำร้ายซินดี้แบบนั้นหรอกค่ะ" แพรวาว่า
ภาวัชขำๆ "ผมเนี่ยนะน่าสงสัย คุณตำรวจเอาอะไรมาพูด"
"ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมันเป็นบาป ดิฉันไม่อยากตกนรกหรอกค่ะ" ทิพย์บอก
โกกิบอก "อุ้ย... ชีวิตพี่ซินดี้เขาหนักหนาสาหัสอยู่แล้ว โกกิจะไปฆ่าพี่ซินดี้ทำไมอีกคะ"
"โอ้ย... อีซินดี้มันหาเรื่องคนไปทั่ว คุณตำรวจแน่ใจได้ยังไงคะว่าฆาตกรมันเป็นคนในเพลินพิมาน" มดแดงบอก
"ฉันนี่แหละศัตรูเบอร์หนึ่งของนังซินดี้ พูดเลย ฉันสะใจมาก ที่มันตายไปซะได้" ป้ามี่หัวเราะชอบใจ
หน้าห้องสอบสวน ตั้งโอ๋ซึ่งนั่งรอการสอบอยู่เป็นคนสุดท้าย คนอื่นจับกลุ่มกันอยู่อีกมุม
ป้ามี่ผลักประตูห้องสอบสวนออกมาเดินเข้ามาหาตั้งโอ๋
"อ่ะนังตั้งโอ๋ ถึงเวลาแกไปให้การถึงคุณแม่ซินดี้ของแกและ"
ตั้งโอ๋นั่งก้มหน้าอยู่ เงยหน้าขึ้นมาทำตาขวางใส่ป้ามี่
ป้ามี่สะดุ้งตกใจ
"อ๊าย ... นี่แกจ้องหน้าฉันทำไม"
ตั้งโอ๋พุ่งเข้ามาบีบคอป้ามี่ทันที ป้ามี่ตกใจร้องโวยวาย
มดแดง โกกิ แพรวา ภาวัช ทิพย์ รีบกรู่เข้ามา
"โอ้ยช่วยด้วยๆอ๊ออก ... หายใจไม่ออก"
มดแดงกับทิพย์รีบพุ่งเข้าไปดึงตัวตั้งโอ๋ออกแล้วด่า
"อีตั้งโอ๋ บ้าไปแล้วเหรอ"
ตั้งโอ๋มีเงาหน้าซินดี้ซ้อนเข้ามา
"ปล่อยกู!"
ตั้งโอ๋สะบัดแรงจนทั้งทิพย์กับมดแดงล้มลงไป แล้วตั้งโอ๋หันไปชี้หน้ากราดใส่ทุกคน
"อีพวกตอแหล!!! ปั้นหน้าแต่งเรื่องเก่งกันจริงๆ"
ทุกคนตะลึงตกใจ
แล้วตั้งโอ๋หันมาชี้โกกิ
"โดยเฉพาะมึงอีโคตรสะตอโกกิ... มึงมันชอบขโมยทั้งข้าวของ แล้วก็ผัวชาวบ้าน กูเตรียมจุดจบที่สาสมเอาไว้ให้มึงแล้วฮ่า ฮ่าฮ่า ฮ่า"
โกกิอึ้งตกใจเหมือนกัน
ตั้งโอ๋หันขวับไปหาแพรวา
"พี่สาวสุดที่รักของน้อง"
แพรวาขัด "ตั้งโอ๋มีสติหน่อยสิ ทำไมพูดแบบนี้"
ซินดี้ในร่างตั้งโอ๋ตวาดใส่แพรวา
"น้องอยากจะทำบุญให้พี่ก่อนพี่จะตายไงล่ะคะ พี่รู้มั้ย ผัวพี่มันซุกเมียน้อย
ไว้ที่ไหน แล้วอีหน้าด้านนั่นเป็นใคร ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
แพรวาตะลึงอึ้ง ภาวัชหน้าตื่น ทิพย์ทำนิ่งๆ ไม่ให้มีพิรุธ
บุลิน กานดา จ่าโอ จ่ายอด เข้ามาพอดี
"เกิดเรื่องอะไรขึ้น"
ตั้งโอ๋หันขวับไปหาบุลิน สายตาเปลี่ยน ทั้งยั่วเย้าและอาฆาต
"มาแล้วเหรอหมวดบุลินที่รัก"
ตั้งโอ๋เดินเข้าไปหาบุลิน
"อยากรู้มั้ยว่าใครเป็นฆาตกร"
"มาเป็นผัวฉันก่อนสิ แล้วฉันจะบอกให้"
บุลินอึ้ง ทุกคนตะลึง ฮือฮา
มดแดงตบอกผ่าง
"ตั้งโอ๋! แรง!"
ตั้งโอ๋ล้มตึงลงไปพร้อมๆกับภาพซินดี้หลุดออกมาจากร่างตั้งโอ๋ แล้วยืนมองแสยะยิ้มอย่างสะใจ
บุลิน กานดาตำรวจช่วยกันพยุงร่างตั้งโอ๋วุ่นวายโกลาหล
แพรวาทำเฉยเมยเดินเข้ามาในห้องทำงาน ภาวัชตามเข้ามาง้อ
"คุณแพร อย่าไปฟังคำพูดเด็กเลี้ยงแกะอย่างนั้นเลยนะ ยายเด็กนั่นต้องบ้าไปแน่ๆ"
"ดูท่าทางคุณร้อนอกร้อนใจเหลือเกินนะ หรือว่ามันเป็นความจริง"
"โธ่ คุณอย่ามาล้อผมเล่นเลยน่า คุณจะเลิกกับผมเพราะคำพูดเพ้อเจ้อไม่กี่คำของเด็กแบบนั้นเหรอ ผมไม่ยอมหรอกนะ"
"แล้วถ้าฉันจับได้ล่ะว่าคุณมีเมียน้อยจริงๆ คุณจะให้ฉันทำยังไง"
"แล้วแต่คุณเลยครับคุณแพร คุณจะสับผมเป็นกี่ท่อนก็ได้ แต่ผมจะไม่มีวันเลิกกับคุณ..." ภาวัชคว้าเอวแพรวาเข้ามากอด "ผมรักคุณ"
ภาวัชจุ๊บเบาๆที่แก้มแพรวา
ที่ประตู ทิพย์ถือถาดแก้วนํ้า มองดูทั้งคู่อยู่ เผลอตกใจปล่อยถาดหล่นลงไปแตก
แพรวากับภาวัชหันมอง
"ขอโทษคะ ทิพย์กําลังเอานํ้ามาให้คุณแพรค่ะ ทิพย์ซุ่มซ่ามไปหน่อย"
ทิพย์ก้มลงไปเก็บเศษแก้วแล้วแก้วบาดนิ้วมือ
"อุ๊ย"
แพรวาเห็นเลือดแล้วเบือนหน้าซุกอกภาวัช
"ว้าย...เลือด"
ภาวัชรีบเอาใจแพรวา
"ทิพย์รีบๆออกไปทำแผลซะสิ เห็นมั้ยคุณแพรเขาแพ้เลือด"
ทิพย์เงยหน้ามองภาวัชชะงักไปดอกหนึ่ง แต่ก็รีบพยักหน้ารับคำแบบว่าง่ายแล้วออกไป
ภาวัชกอดปลอบขวัญแพรวา
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ทิพย์เขาไปแล้วล่ะ"
ในห้องคนไข้ ที่โรงพยาบาล บ่ายต่อเนื่อง
ตั้งโอ๋หลับอยู่บนเตียงค่อยรู้สึกตัวตื่นขึ้น งัวเงีย ลุกขึ้นมาแบบปวดหัว แล้วมองไปรอบๆ
"โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ"
ต่อมา บุลิน ต้อม และหมอกําลังคุยกันอยู่
"น้องผมเป็นอะไรครับคุณหมอ ทำไมมีอาการแปลกๆแบบนี้ วิทยาศาสตร์ตอบได้ใช่มั้ยฮะ"
"ครับใจเย็นๆนะครับ ตอนนี้หมอยังวินิจฉัยแน่ชัดไม่ได้ แต่มีแนวโน้มว่าจะเป็นโรคหลายบุคลิกภาพ หรือเอ็มพีดีนะครับ"
ตั้งโอ๋ในชุดปกติ เดินออกมาหยุดฟังยังมุมถัดออกไป
บุลินทวน "โรคหลายบุคลิกภาพ"
"ครับ ผู้ป่วยจะมีนิสัยตั้งแต่สองบุคลิกขึ้นไป โดยแต่ละบุคลิกจะมีการผลัดกันออกมาอย่างนั้นนะครับ"
"จะรักษาได้มั้ยฮะ" ต้อมถาม
"ทำไมถึงได้เป็นครับ"
ตั้งโอ๋ที่ฟังอยู่โพล่งขึ้นมา
"หมวดไม่รู้จริงๆนะเหรอว่า เพราะอะไร มันไม่ใช่ตัวฉันสักหน่อย"
บุลินสบตาตั้งโอ๋อึ้ง
"ตั้งโอ๋อย่าเพิ่งโวยวายกลับเข้าห้องไปก่อน" ต้อมบอก
"ไม่ ตั้งโอ๋ไม่ได้บ้า ไม่ได้ป่วย ตั้งโอ๋จะไม่ยอมอยู่โรงพยาบาลนี่อีกแล้ว"
บุลินมองตามตั้งโอ๋ เป็นห่วงแล้ววิ่งตามออกไป
ตั้งโอ๋วิ่งออกมาหน้าโรงพยาบาล รถของภาวัชขับเข้ามาพอดี ภาวัชจอดรถเรียก
"ตั้งโอ๋"
ตั้งโอ๋เห็นแล้วเหลียวไปข้างหลังเห็นบุลินกําลังวิ่งเข้ามาหา
ตั้งโอ๋เลยตัดสินใจวิ่งขึ้นไปเปิดประตูรถภาวัชเข้าไปนั่ง
"รีบไปเถอะค่ะ เร็วสิคะ"
ภาวัชออกรถไป บุลินวิ่งเข้ามา แต่ไม่ทันเสียแล้วเห็นแต่ตั้งโอ๋ออกไปกับภาวัชแล้วอึ้งไป
"ตั้งโอ๋ เดี๋ยวก่อน"
ตั้งโอ๋นั่งรถไปกับภาวัช บอกให้ภาวัชจอดส่งข้างทาง
"ฉันว่าจะขึ้นไปเยี่ยมเธออยู่เชียว แล้วทำไมถึงได้วิ่งหนีออกมาจากโรงพยาบาลล่ะ"
ตั้งโอ๋อึ้งไปนิด
"ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ตั้งโอ๋หายดีแล้ว ก็อยากรีบๆออกเท่านั้นแหละค่ะ เดี๋ยวคุณภาวัชจอดข้างหน้านี้ก็ได้ค่ะ"
ภาวัชเข้าไปจอดข้างทาง
"ขอบคุณมากนะคะที่ให้ติดรถมาด้วย"
"จะรีบไปไหนล่ะ คุยกันก่อนสิ"
"เรื่องอะไรกันคะ"
"ก่อนที่เธอจะหมดสติไปเธอพูดอะไรที่โรงพักบ้าง"
ตั้งโอ๋อึ้งๆ
"ก็เออตอนนั้นตั้งโอ๋ไม่รู้ตัวเลยค่ะ แล้ว....ตั้งโอ๋พูดอะไร ทำอะไรแย่ๆไว้อย่างนั้นหรือเปล่าคะ"
ภาวัชหน้าตาหนักใจ "ก็เกือบทำให้ฉันบ้านแตก"
"อะไรนะคะ"
"แต่นั่นมันยังไม่สำคัญเท่าเรื่องของซินดี้ ....ฉันสงสารเขา ฉันอยากช่วยให้วิญญาณซินดี้ได้รับความยุติธรรม"
ตั้งโอ๋ดีใจมีแนวร่วม
"คุณภาวัช นี่คุณภาวัชพูดจริงๆ คุณไม่ได้คิดว่าตั้งโอ๋โกหกนะคะ"
"โธ่... ถ้าฉันไม่เชื่อเธอ ฉันจะไปหาเธอที่โรงพยาบาลทำไม" ภาวัชเอื้อมมือมาจับมือตั้งโอ๋ "ตั้งโอ๋ไว้เธอว่างเมื่อไรนัดฉันมาคุยได้เลยนะ ฉันยินดีช่วยเธอเต็มที่"
ตั้งโอ๋อึ้งๆ มองมือแล้วก็หน้าภาวัชที่ทำยิ้มจริงใจแล้วยอมรับคำ
"ค่ะ คุณภาวัช"
ตั้งโอ๋ลงจากรถ ภาวัชแอบตามยิ้มพึงพอใจ
ในห้องนอนโกกิ บ่ายต่อเนื่อง มดแดงเปิดประตูห้องที่ไม่ได้ล็อก ย่องเข้ามาในห้อง แล้วเข้าไปรื้อค้นข้าวของจนเจอมาสคาร่าของตัวเองที่โกกิขโมยไป พร้อมทั้งข้าวของอื่นๆเช่น ลิปสติก ยาทาเล็บ ต่างหู สร้อยคอ แม้กระทั่งไม้ตียุง
"ฮึย... มาสคาร่าของฉัน นี่ลิปสติก ยาทาเล็บ อีนี่ขโมยกระทั่งไม้ตียุงเฮอะ นังเบอร์หนึ่งขี้ขโมย"
โกกิถือถุงกับข้าวเปิดประตูห้องเข้ามาตกใจ
"ว้าย... นังเจ๊เข้ามาทำไม คิดจะขโมยของฉันเหรอ"
"แกนะสิที่จกของฉันไปไม่รู้กี่อย่างต่อกี่อย่าง ฉันหาตัวอีหัวขโมยมานานแล้ว"
"พูดให้มันดีๆนะ ของไก่กาแบกะดินแบบนี้ ฉันจะขโมยให้เสียมือทำไม เจ๊อย่าเวิ่นดีกว่า"
"อุบาทว์ ถ้าหนังหน้าหล่อนด้านซะขนาดนี้ คงรู้กันแค่สองคนไม่ได้แล้ว ฉันจะประจานให้ทั่วเพลินพิมานไปเลย"
มดแดงหันขวับวิ่งออกประตู โกกิรีบวิ่งตาม
"หยุดนะอีเจ๊"
มดแดงวิ่งออกมาตรงทางเดินอพาร์ทเม้นท์ โกกิวิ่งไล่ตามจนมาถึงเชิงบันไดที่กะเพรากําลังถูพื้นอยู่
มดแดงลื่นล้มลงไปอย่างไม่เป็นท่า
"ว้าย"
กะเพรา ในแนวกะเทยควาย สไตล์ลูกทุ่งหน้าซื่อ ทำตัวใสๆดูไม่มีพิษภัย เงยหน้าขึ้นมาทำ
หน้าซื่อขอโทษขอโพย
"ขอโทษค่ะ ขอโทษเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
กะเพราเข้าไปช่วยมดแดง แต่โดนมดแดงผลักออกไป
"ฮึย...อีรองพื้นผิดเบอร์แกแกล้งฉันเหรอ"
"เปล่านะคะ หนูไม่รู้เรื่อง"
"อย่ามาเถียงเดี๋ยวแม่ตบ" มดแดงยกมือทำท่าจะตบ
โกกิวิ่งตามเข้ามากระโดดถีบมดแดงทันที
"หยุด"
มดแดงเซถลาไปชนป้ามี่ที่วิ่งเข้ามาพอดี "อ๊าย"
"โอ้ย อะไรกันเนี่ย"
"ป้ามี่ อีโกกิมันถีบฉัน"
"ก็เจ๊อยากมารังแกคนไม่มีทางสู้ได้ยังไง"
"คุณพระ อีกะเทยถึกข้างหลังแกน่ะเหรอ ไม่มีทางสู้ ฉันว่ามันจับอีมดแดงหักเป็นสองท่อนได้สบายๆเลยนะ" ป้ามี่ว่า
"หนูไม่ชอบความรุนแรง หนูไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะป้า" กะเพราบอก
"นี่หล่อนเป็นญาติฝ่ายไหนของฉันหรือยะ หนังหน้าหล่อนฉันเพิ่งจะเห็นวันนี้ หล่อนเป็นใครมาจากไหน"
ทิพย์เดินผ่านเข้ามาพอดี
"อ้าวมาอยู่กันตรงนี้เอง รู้จักพนักงานใหม่ที่มาแทนนายอ้วนหรือยังล่ะ"
ป้ามี่ มดแดง โพล่งพร้อมกัน "พนักงานใหม่!"
"ไปแนะนำตัวกันเอาเองนะ"
ในมุมนั่งเล่น กะเพรานั่งพื้นยกมือไหว้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน หนูชื่อกะเพรานะคะ"
"ต๊ายชื่อเก๋นะยะ แล้วนี่เป็นกะเทยภาษาอะไรถึงได้ปล่อยให้ตัวลํ่าได้ขนาดนี้"
"พอดีหนูทำงานหนักตั้งแต่เด็กน่ะค่ะ เรียนมาน้อย ทำงานแบกหาม รับจ้างสารพัด
หุ่นมันเลยออกมาแบบนี้"
"อ่อ กะเทยควายขวัญใจกรรมกรว่างั้นเหอะ"
มดแดงบอก "แหมฟังแล้วสะเทือนไต เจ๊เห็นใจหนูม๊ากมาก" มดแดงเข้าไปกระซิบกะเพรา "ถ้าอยากได้ยาสมุนไพรกระชับสัดส่วนบอกเจ๊มาได้เลยนะ เจ๊ขายให้ราคาพิเศษ ของแถมอีกเพียบจ้า"
โกกิขัดขึ้นมา
"พอๆๆเอะอะก็ขายของอยู่นั่น" โกกิฉุดกะเพรา "ไปกะเพราไปให้พ้นพวกเห็บหมาดูดเลือดจะดีกว่า"
โกกิดึงกะเพราออกไปเลย มดแดงเข่นเขี้ยวทำท่าจะตามไปตบ
"อ๊าย... แกดีกว่าฉันตรงไหนฮ้า นังหัวขโมยโกกิมาให้ฉันตบ เรียกคุณธรรมซักสองสามฉาดก่อนมา"
ป้ามี่ดึงมดแดงไว้
"เดี๋ยวๆนังมดแดง เมื่อกี้หล่อนว่าไงนะ นังโกกิหัวขโมยงั้นเหรอ"
มดแดงค่อยสงบลง
"ก็ใช่สิคะคุณแม่ ....หนูแอบเข้าไปค้นห้องนังโกกิแล้วก็เจอข้าวของที่หายไปจริงๆ"
"แม่เจ้า"
มดแดงนึกขึ้นมาได้
"อู้ย... ขนแขนสแตนอัพฉับพลัน ...นี่ผีนังซินดี้มันก็สิงนังตั้งโอ๋จริงๆน่ะสิ จะทำยังไงดีตอนนี้ ตำรวจก็รู้แล้วว่ามันโดนฆ่ามันต้องกลับมาล้างแค้นแน่ๆ มันจะฆ่าเราใช่มั้ยป้า"
มดแดงจับแขนป้ามี่เขย่าๆกลัวๆ
ป้ามี่สะบัดออก
"โอ้ย ... ป๊อดไปได้ เรื่องอะไรเราจะรอให้มันมาทำเราล่ะเราชิงลงมือเสียก่อนก็สิ้นเรื่อง"
"อะไรอ่ะป้า ป้าจะทำอะไร"
"หึหึ คืนนี้แหละ อีซินดี้มึงจะได้เจอฤทธิ์กูบ้าง"
ป้ามี่มีแผนจะจัดการซินดี้
เข้มถือถุงอาหารกล่องวิ่งเข้ามาที่หน้าโรงพัก บุลินกําลังเดินสวนลงไป
"หมวดรับอาหารคลีนสักกล่องมั้ย กําลังมีโปรโมชั่นใหม่"
บุลินหยุดกึกมอง
"ขยันทำงานเลี้ยงครอบครัวแบบนี้น่ายกย่องนะ" บุลินตบไหล่เข้มแบบอย่างเห็นใจ เพราะคิดว่าตั้งโอ๋มั่วไปกับภาวัช "ผู้ชายอย่างนายควรได้รับความรักดีๆที่จริงใจ"
บุลินเดินออกไป เข้มมองตามงง
"หมวดบุลินพูดแปลกๆคิดอะไรหรือเปล่าเนี่ย บรึ๋ยแ ... ไปดีกว่า"
เข้มอิ๊กอั๊กกับความคิดตัวเองแล้วเดินเข้าไปในโรงพัก
กานดากําลังดูคลิปในโทรศัพท์ที่ตั้งโอ๋โดนผีซินดี้สิง
"อยากรู้มั้ยว่าใครเป็นฆาตกรมาเป็นผัวฉันก่อนสิแล้วฉันจะบอกให้"
กานดาดูแล้วอึ้ง ส่ายหน้าลำบากใจแทน
"ตั้งโอ๋เอ๊ย มาไกลไปมั้ย คิดแล้วกลุ้มแทนเฮ้อ ... คลิปนี้นายเข้มห้ามดูเด็ดขาด ไม่งั้นบ้านแตกแน่นอน"
เข้มโผล่เข้ามาข้างหลังกานดา
"ทำไรอ่ะหมวด"
กานดาตกใจเผลอหลุดไป "เฮ้ย ... ไม่ให้ดู"
เข้มงง
"ไม่ให้ดูไร มีความลับไรเหรอ"
"เปล๊า ไปส่งกับข้าวสิ"
กานดาจะเดินหนีเข้มขยับขวาง
"เข้มเรียบร้อยแล้ว" เข้มบุ้ยใบ้ไปที่มือถือ "หมวดมีอะไรเอามาดูสิ"
เข้มเอื้อมมือจะไปหยิบมือถือ กานดารีบดึงมือหนี
"น้อยๆหน่อย นี่ของส่วนตัว นายจะฉกไปดูไง มีมารยาทบ้างมั้ย"
"นั่นสิ ขอคิดดูก่อนว่า พกมาด้วยเปล่า"
เข้มทำเป็นมองไปข้างหลังกานดาเนียนๆ "เอ้าสารวัตรเรียกแน่ะหมวด"
กานดาหันมองตามไป เข้มรีบฉวยมือถือไปได้
"ฮึย นายเข้มไอ้คนกะล่อน"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่าเขาเรียกว่าคนฉลาดครับผม" เข้มยกมือถือขึ้น "มาขอดูโหน่ย...
หมวดอัดคลิปโป๊ไว้ใช่มั้ยเนี่ย"
เข้มทำท่าจะเปิดมือถือดู กานดารีบเข้าไปแย่ง
"อย่านะ เอาคืนมา"
กานดากับเข้มแย่งมือถือกันไปมา จนกระทั่งเข้มยกมือถือสูง กานดาเขย่งเท้าขึ้นไปหยิบ เข้มก้มหน้าลงมาในจังหวะกานดาเงยหน้าขึ้นไปพอดี ทั้งสองชะงัก สบตาใกล้ใจเต้นแรงอย่างไม่ได้ตั้งใจอยู่สักครู่หนึ่ง
แล้วเสียงกระเพาะกานดาร้องจ๊อกขึ้นมา
เข้มอดขำไม่ไม่ได้ปล่อยพรืดออกมา
กานดาเขินหน้าแตก ต่อยไหล่เข้มอักๆแล้วรีบฉวยมือถือไป
"ขำมากนักเหรอ ฮ้า ขำมากใช่มั้ย"
"โอเคๆๆผมยอมแพ้เสียงกระเพาะหมวดขำฉิบหาไม่เจอ..."
"ยังไม่หยุดอยากตายใช่มั้ย" กานดาจะตีอีก
เข้มจับมือกานดาดึงไว้
"อยากเลี้ยงพยาธิในท้องหมวดมากกว่า ไปหิวแย่แล้ว"
เข้มฉุดแขนกานดาที่โวยวายไป
คืนเดียวกัน ทั้งสองนั่งทานนํ้าเต้าหู้กันอยู่ กานดากินไม่ห่วงสวยกองถ้วยซ้อนๆกันสองถ้วย
"โห... หมวดข้าวหมูแดงสอง บะหมี่หนึ่ง นี่มาต่อนํ้าเต้าหู้อีก โทษทีเหอะ ตายอดตายอยากมาจากไหน"
"ไหนบอกว่าจะเลี้ยง แค่นี้ไม่มีตังค์จ่ายหรือไง"
"ใครบอก ....ตั้งโอ๋กินจุกว่าหมวดอีกผมยังเลี้ยงได้"
กานดาชะงักกึก
"ท่าทางนายจะรักตั้งโอ๋มากเลยนะ"
"แน่นอน ผมกับตั้งโอ๋เราเป็นเพื่อน"
"หืม"
"อ่อ ผมหมายถึง...เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนเป็นแฟนน่ะ ....ผมรู้จักเขามาตั้งแต่เรียนมัธยม เขาเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี มีนํ้าใจชอบช่วยเหลือคนอื่น จนหลายๆครั้งทำให้ตัวเองเดือดร้อน"
"เหรอ นายชอบตั้งโอ๋เพราะแบบนี้เองเหรอ"
"อืมม์ จะว่างั้นก็ได้"
"แล้วถ้าวันหนึ่ง ตั้งโอ๋เค้าทำผิด ทำอะไรที่ไม่ดีๆกับนายล่ะ นายจะโกรธมั้ย"
"ผมคงไม่โกรธหรอกครับ"
"จริงอ่ะ"
"คำว่าโกรธเราจะใช้กับคนที่รู้สึกว่าเรามีพาวเวอร์มากกว่าเขา เราถึงโกรธเขาได้
แต่สำหรับคนที่เรารัก เราจะเจียมตัว เราก็คงแค่น้อยใจเท่านั้น"
กานดามองเข้มอึ้งโดนใจ
สายตากานดามองออกไปอีกฟากถนน เห็นป้ามี่กับมดแดงที่ถือถุงใส่เหลียวซ้ายแลขวาไปขึ้นรถป้ามี่
เข้มสงสัยทักขึ้น
"ฮึ ... นั่นป้ามี่กับเจ๊มดแดงนี่"
กานดาหันมองตาม
"ท่าทางลับๆล่อๆไปไหนกันน่ะ"
กานดามองแบบมีพิรุธ
จันทร์มีเมฆเลื่อนมาบัง
ป้ามี่ถือไฟฉายส่องทาง มดแดงถือถุงใส่แกลลอนนํ้ามันเดินเบียดๆป้ามี่แบบกลัวๆหวาดระแวง
"นี่นังมดแดง แกจะมาเกาะฉันเป็นเหาบนหัวทำไม เนี่ยที่ทางก็มีออกเยอะแยะ"
"แหมหนูก็ไม่ได้กลัวหรอกนะป้า แต่อากาศมันเย็นๆ อยู่ๆจะเดินฟ้อนเฉิบๆมาคงไม่ใช่.. อ่ะนี่ไงๆเจอแล้ว"
ทั้งสองมาถึงหน้าที่เก็บศพ
"ฮัลโหล นังเสนียดซินดี้นอนนํ้าเหลืองแห้งอยู่ในโลงมีความสุขดีมั้ยล่ะ"
ศพซินดี้ที่นอนหลับในโลง ลืมตาทันที
มดแดงหัวเราะเยาะ
"คิดว่าหล่อนจะเลิศเลอซักแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องนอนแเอ้งแม้งอยู่ในโลงไม้กระดานแคบๆแค่นี้"
"โอ๊ย มัวแต่พล่ามอยู่นั่นแหละ นังมดแดงจัดการเสียทีซิยะ"
มดแดงหยิบถังนํ้ามันออกมาจากถุง
"อ่ะค่ามาแล้วค่า อุปกรณ์ส่งวิญญานนังซินดี้"
มดแดงส่งแกลลอนนํ้ามันให้ป้ามี่ ป้ามี่รับไปสาดใส่โลงจนทั่ว
ป้ามี่หยิบไฟแช็กออกมาเตรียมจุด
"หึ หึ ผีก็อยู่ส่วนผี อย่ามายุ่งกับนางฟ้าเดินดินอย่างฉันอีก"
ป้ามี่จุดไฟแช็กแต่ปรากฏว่าไฟแช็กไม่ติด
"ฮึ อะไรอ่ะ ทำไมไม่ติดวะ"
ป้ามี่พยายามจุดใหม่ แต่ก็ไม่ติดเสียที
เสียงหมาหอนดังขึ้นมา
มดแดงเริ่มหวาดอีก
"ป้า หมามันหอนใหญ่แล้วนะ"
"ก็ช่างหัวอากู๋มันสิ ....ไฟแช็กมันเจ๊ง แกมีไม้ขีดมั้ยล่ะ"
"เดี๋ยวนะ ป้า"
มดแดงหันไปล้วงหาไม้ขีดไฟ ล้วงหยิบออกมาจากกระเป๋า แต่ดันทำหล่นพื้นลงไป
มดแดงก้มลงไปหยิบไม้ขีดในลักษณะโก้งโค้งสายตามองลอดไปใต้หว่างขา
เห็นผีซินดี้ยืนถมึงทึงจ้องมดแดงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
มดแดงตกใจตะลึงหันกลับไปมอง แต่ไม่เห็นอะไร
"อีมดแดงมัวหาไส้เดือนกินหรือไง"
มดแดงหน้าเหยเกมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง
"ป้า ชะชั้นว่าบรรยากาศมันขนลุกขนพองไงไม่รู้กะกลับกันเถอะ"
"นี่แกอย่าป๊อดให้มากเอามาเร็วๆเข้า"
"จ๊ะ ได้แล้วจ๊ะ"
มดแดงค่อยหันมาหาป้ามี่แล้วต้องตะลึงตาค้างช็อกสุดขีดอีก
ซินดี้ยืนอยู่บนบ่าป้ามี่ก้มหน้าลงมามองจิกมดแดง
มดแดงตาค้างแล้วกรี๊ดลั่นวิ่งหนีออกไปเลย
"อีบ้าร้องทำไม ตกอกตกใจหมด ตาขาวปอดแหกจริงๆ"
ป้ามี่ยกมือขึ้นจับๆไหล่ตัวเอง
"ทำไมมันปวดไหล่งี้วะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย"
ป้ามี่เดินเข้าไปที่หน้าโลงอีกครั้ง
"หึ หึ นังซินดี้มึงจงเป็นสุขเป็นสุขในนรกเถอะ "
ป้ามี่จุดไม้ขีดแล้วไม้ขีดก็ดับอีก
"ฮึย... มึงจะดับไปไหน มะกูจะจุดจนกว่ามึงจะติดW
ป้ามี่จุดใหม่
ซินดี้ซึ่งเหยียบบ่าป้ามี่อยู่ก้มหน้าลงมาปุ๊บ ... ไม้ขีดดับ
ป้ามี่ชะงักเงยหน้าขึ้นไปสบตาซินดี้ อึ้งไปสามวิ แล้วกรี๊ดลั่น
"อ๊าย..."
ป้ามี่พยายามวิ่งหนี แต่ซินดี้เหยียบบ่าตามไปด้วย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า .....ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
แล้วป้ามี่สะดุดล้มลงไปกับพื้น
ซินดี้มาปรากฏตรงหน้าป้ามี่
"เก่งนักหรืออีแก่!"
ป้ามี่ร้องกลัว
"กูจะถลกหนังหัวมึงมาเช็ดตีนกู ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ป้ามี่กลัวสุดขีดรีบวิ่งหนีออกไป
ป้ามี่วิ่งหนีออกมาแล้วเหมือนมีอะไรพุ่งตามหลังป้ามี่มา
ป้ามี่เห็นเรือนสุขาของวัด ป้ามี่ไม่รู้จะไปหลบที่ไหน รีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูห้องสุขาห้องหนึ่งเข้าไปหลบ
แต่พอป้ามี่หันจะปิดประตูก็กรี๊ดลั่นพร้อมๆกับมดแดงที่ยืนหลบอยู่หลังประตูเช่นกัน
ป้ามี่,มดแดงกรีดร้องดัง
ป้ามี่ตั้งสติได้
ด้านนอกห้องนํ้าประตูห้องนํ้าห้องที่ 1และห้องที่2 โดนเปิดออกปัง ปัง ปัง ... ทีละห้องแต่ไม่เห็นใคร
ป้ามี่กับมดแดงกลัวกันตัวสั่น
มดแดงบอก "มันมาแล้วมันมาแล้ว"
"เออ กูรู้แล้ว"
"ทำไงอ่ะ ทำไง หนูยังไม่อยากตาย หนูยังไม่มีผัว"
ป้ามี่เหงื่อตก พยายามหาทางรอด แล้วมองเห็นช่องหน้าต่างห้องนํ้า
"นั่น....เรารอดแล้ว"
ป้ามี่รีบเข้าไปเปิดหน้าต่างออกแล้วโดดโหนขึ้นไปเพื่อหนีออกไปข้างนอก
มดแดงช่วยดันป้ามี่ออกไปแล้ว ตัวมดแดงรีบโดดตามออกไปอีกคน
มดแดงหล่นลงมาแล้วเจอกับรั้วลวดหนามที่แบบกองๆทิ้งๆขว้างๆกับพื้นปูเต็มหมดพื้นที่
มดแดงโดนแทงเนื้อตัวจนเลือดอาบโชก ครั้นยิ่งดิ้นก็ยิ่งโดนแทง สยดสยอง ร้องเจ็บปวดทรมาน
มดแดงเหลือบตาไปมองเห็นร่างป้ามี่โดนเหล็กดัด แทงทะลุอก นอนคว่ำหน้า ตาค้างอยู่บนกำแพง ได้รับความทรมานเจ็บสุดก่อนตาย
มดแดงดิ้นพราดๆจนโดนตรึงขยับไม่ได้
ซินดี้ก้าวเข้ามายืนบนหลังคามองแสยะยิ้มด้วยความสะใจ
ซินดี้ยกนิ้วมือเหวี่ยงไปในอากาศ
ลำคอมดแดงเหมือนโดนมีดกรีดจนเลือดพุ่งปรี๊ดออกมาจากลำคอ
ซินดี้มองด้วยความสาสมใจหัวเราะหลอน
มดแดงตัวกระตุกแล้วขาดใจตายไปทั้งๆที่ไม่หลับตา
อ่านต่อตอนที่ 9
