นางแค้น ตอนที่ 6
ภายในห้องฉุกเฉิน ตั้งโอ๋รู้สึกตัวสะดุ้งตื่น ค่อยๆลืมตาขึ้นมองเห็นฝ้าที่โรงพยาบาล
แล้วจู่ๆหน้าป้ามี่ก็เดินเข้ามาแบบหลอนๆมืดๆเกือบมองไม่ออกว่าเป็นใคร
ตั้งโอ๋สะดุ้งกรี๊ดเอาผ้าห่มปิดหน้า
“ตั้งโอ๋ตั้งโอ๋หล่อนจะกรี๊ดทำไมนี่ฉันเองนะยะ”
ตั้งโอ๋ค่อยๆลดผ้าห่มลงเห็นว่าเป็นป้ามี่กับมดแดงมดแดงขำกิ๊ก
“แหมๆนางยังไม่รู้องค์ ....หนังหน้าเป็นนางชะมดหมดระดูแบบนี้ใครเห็นแบบโคลสอัพก็คงต้องกรี๊ดโลงแตกกันทั้งนั้นแหละค่ะคุณป้าขา”
“ปากดีนักนะอีหน้าแหนมหนังหมูเอาแอลกอฮอล์ล้างปากซักหน่อยมั้ย”
ป้ามี่ฉวยขวดแอลกอฮอล์ที่วางอยู่จะขว้างใส่มดแดงรีบยกมือไหว้แล้วหลบ
ตั้งโอ๋ยกมือขอโทษป้ามี่
“นี่หนูมาอยู่ที่นี่ได้ไงค่ะป้า”
“หล่อนนอนสลบอยู่กลางโรงละครตัวงี้เย็นชืดยังกะศพฉันกับนังมดแดงก็เลยรีบพาหล่อนมาส่งโรงพยาบาลนะสิ”
“หล่อนไปทำอะไรมายะถึงได้ไปนอนหมดสภาพแบบนั้น”
ตั้งโอ๋นึกๆขึ้นมา
“หนูจำได้ว่าหนูเข้าไปเอามือถือที่ลืมไว้แล้ว...แล้ว....... พี่ซินดี้! หนูเห็นพี่ซินดี้”
เสียงซินดี้ยังกึกก้องสองหู
“กูกลับมาล้างแค้น ... พวกมึงต้องตายทุกคน”
ตั้งโอ๋โพล่งขึ้นมาอย่างเสียงดังตกใจตื่นกลัว
“พี่ซินดี้!! จะกลับมาแก้แค้นทุกคน”
“อ๊ายจริงเหรอ” มดแดงพูดก่อนจะหัวเราะ “กลัวจังเลิกเพ้อได้แล้วตั้งโอ๋นังซินดี้มันตายไปตั้ง 3 เดือนแล้วถ้ามันเป็นผีจริงๆทำไมไม่หลอกซะตั้งแต่ตอนตายใหม่ๆมัวไปผ่าแคมต่อลำไส้อยู่หรือไงยะ”
สองคนหัวเราะคิกคักเห็นเป็นเรื่องขำไม่เชื่อ
“แต่หนูพูดจริงๆนะหนูเห็นผีพี่ซินดี้พี่ซินดี้จะมาฆ่าทุกคนที่เพลินพิมาน” ตั้งโอ๋ยืนยัน
ป้ามี่ชี้หน้าห้ามไม่ให้พูด
“หยุดถ้าหล่อนยังพูดถึงนังซินดี้อีกคำเดียวฉันจะด่าหล่อนให้ตายตกตามมันไปอีกตัว”
ม่านกั้นในห้องฉุกเฉินเปิดออกเข้มกับต้อมเดินเข้ามาอย่างเป็นห่วง
เข้ม/ต้อมเรียก “ตั้งโอ๋!”
ที่บ้านตั้งโอ๋ เข้มกับต้อมพยุงตั้งโอ๋นอนบนเตียงต้อมมองน้องสาวอย่างเป็นห่วง
“โธ่เอ๋ย...ตั้งโอ๋โชคดีนะที่ไม่เป็นไรหมอบอกว่าแกคงทำงานหนักแล้วก็พักผ่อนไม่พอนี่พี่ปล่อยให้แกรับภาระมากไปซินะพี่ต้องเร่งทำอาหารขายเพิ่มซะแล้ว”
“พี่ต้อมมันไม่ใช่แบบนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องจริงนะฟังตั้งโอ๋บ้างซิ”
เข้มบอก“นายอ้วนฆ่าตัวตายผีพี่ซินดี้จะมาแก้แค้นหึหึดื่มนํ้าลูกพรุนแล้วไปนอนซะฉันง่วง!”
“แกไม่เชื่อฉัน” ตั้งโอ๋หันจะฟ้องต้อม “พี่ต้อม...”
ต้อมพยักหน้าเห็นด้วยกับเข้มตั้งโอ๋คอตก…
“นอนได้แล้วตั้งโอ๋แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่โอเค้”
ตั้งโอ๋พูดไม่ออกเข้มเดินออกต้อมปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วปิดประตู
ตั้งโอ๋พยายามหลับตาแต่พลิกซ้ายพลิกขวาก็ไม่หลับเลยลืมตาอีกทีมองไปหน้าต่างเห็นเงาของซินดี้โผล่มาทั้งๆที่มืดแต่กลับเห็นสายตาซินดี้ที่มองอย่างโกรธแค้น
“แอร๊ย”
เข้มกับต้อมวิ่งกลับเข้ามาเปิดไฟในห้อง
เข้มถาม “มีอะไร”
“พี่ซินดี้พี่ซินดี้อยู่นั่น”
ตั้งโอ๋ชี้ไปที่จุดเดิมเข้มกับต้อมมองตามเห็นตุ๊กตาวางอยู่
“โธ่เอ๋ยตุ๊กตาแกไงตั้งโอ๋ซินด้งซินดี้ที่ไหนกันแกตาฝาดแล้ว”
ตั้งโอ๋เปิดตามองอีกทีเห็นตุ๊กตายังรู้สึกไม่ปลอดภัยแต่ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะทุกคนไม่เชื่อ
เช้าวันใหม่ บุลินแต่งตัวเตรียมไปทำงานเปิดประตูออกไปแล้วเห็นตั้งโอ๋นั่งสัปหงกอยู่ที่ประตูหน้าบ้านข้างใน
บุลินเข้าไปเรียก
“ตั้งโอ๋ ....นี่เธอใช่ที่นอนเหรอตื่นได้แล้วตื่นๆ”
ตั้งโอ๋ตกใจตื่น
“หมวด”
“เธอปีนเข้ามาในบ้านฉันทำไม”
ตั้งโอ๋ยิ้มแหยๆ
บนโรงพัก เข้มโวยหมวดกานดา
“ผมมาแจ้งความทำไมถึงไม่ยอมรับแจ้งความละหมวด”
“นายนี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอถ้าคนหายไม่เกิน24 ชั่วโมงมันยังแจ้งความไม่ได้ !”
“ก็ในเมื่อเรารู้อยู่แล้วว่าผิดปกติทำไมถึงไม่แก้ไขก่อนที่เรื่องร้ายแรงจะเกิดขึ้นล่ะ”
กานดาอึ้ง
ในครัว บ้านบุลินเวลาต่อเนื่องมา
บุลินยืนฟังตั้งโอ๋รินนํ้าร้อนใส่แก้วไปพลางจนกาแฟลวกมือบุลินรีบสะบัดมือ
“หมวดเชื่อที่ฉันเล่าให้ฟังใช่มั้ยถึงได้ยืนนิ่งแบบนี้”
“ก็กําลังเพลินเลยล่ะเธอว่าเธอเห็นผีซินดี้ที่โรงละครแล้วจะกลับมาแก้แค้นใช่มั้ย”
“ถูกต้องฉันเชื่อว่าพี่ซินดี้ไม่ได้ฆ่าตัวตายแน่ๆหมวดต้องรื้อคดีขึ้นมาใหม่นะ”
บุลินอึ้งนิ่งจริงจังมองไปด้านหลังด้วยสายตาแน่วแน่วจริงจังตั้งโอ๋ชักรู้สึก
“มีอะไรหมวดมีอะไรอยู่ข้างหลังฉัน”
“ซินดี้”
ตั้งโอ๋กรี๊ดแตกกระโดดเข้าหาบุลินทั้งตัวซุกตัวอย่างกลัวเต็มที่
“อร๊าย...”
บุลินอึ้งไปเหมือนกันไม่นึกว่าตั้งโอ๋จะเข้ามากอดตัวเองบุลินหลุดขำหึหึ
ตั้งโอ๋ชะงักกึกเงยหน้าขึ้นมองบุลินรู้สึกแล้วว่าโดนบุลินหลอก
“อ๋อแกล้งฉันเหรอสนุกมากใช่มั้ย”
ตั้งโอ๋แกล้งกอดบุลินแน่นบ้าง
“ตั้งโอ๋ปล่อยอย่ามาเล่นแบบนี้”
“ฉันไม่ใช่ผีผู้ชายด้วยกันจะกลัวทำไม”
บุลินอึกอักพยายามจะดึงตัวหนีแต่ไม่สำเร็จกลายเป็นทำให้โดนดันไปติดกําแพงอีกแบบไม่ได้ตั้งใจ
ทั้งสองชะงักกึกจ้องหน้าใกล้สบตากันใจสั่นขึ้นมา
เข้มกับกานดาเข้ามาพอดี
“พระเจ้าจอร์จ... ไม่นึกเลยว่าจะเจอที่นี่” กานดาบอก
บุลินกับตั้งโอ๋รีบผละออกจากกัน
“หมวดกานดา!! เข้ม” ตั้งโอ๋ว่า
เข้มทำเป็นหึงตั้งโอ๋พุ่งเข้าไปดึงตั้งโอ๋ออกมา
“มายุ่งกับแฟนผมทำไมเหยียบหน้ากันชัดๆ”
เข้มจะต่อย บุลินเบี่ยงหลบแล้วจับแขนเข้มบิดไผล่หลังอย่างมืออาชีพ
เข้มร้องเจ็บ "โอ้ย ... หมวดตีท้ายครัวชาวบ้านแล้วยังรังแกประชาชนอีกเหรอ"
"หยุดเพ้อเจ้อได้หรือยังล่ะ ผมขอประกาศไว้ตรงนี้เลยนะ ผมไม่ได้มีอะไรกับตั้งโอ๋ ผมไม่ได้ชอบสาวประเภทสอง!"
ตั้งโอ๋อึ้ง ทุกคนกริบ
ตั้งโอ๋รีบเดินออกไปอย่างเสียใจอารมณ์เสีย เพราะนางอินกับความเป็นกะเทยของนางมาก
เข้มตามไป "ตั้งโอ๋!"
"พี่หมวดแรงไปป่ะ"
บุลินข่มใจ ถอนใจเฮือก
ตั้งโอ๋กําลังจะเปิดประตูรั้วออกไป เข้มตามมา
"เฮ้ยจะไปไหน"
"แล้วจะอยู่ให้เขาด่าทำไม"
บุลินเดินออกจากบ้าน ตามออกมากับกานดา
"เดี๋ยวก่อน"
ตั้งโอ๋ เข้ม ชะงักหันมอง
"ถ้าเธอยังยืนยันว่าซินดี้ไม่ได้ฆ่าตัวตาย เธอก็ต้องหาหลักฐานใหม่ที่ชัดเจนจับต้องได้มาให้ฉัน ไม่ใช่มาบอกว่าผีมาหลอกแบบนี้อีก ฉันรื้อคดีให้ไม่ได้"
บุลินพูดเด็ดขาด ตั้งโอ๋อึ้งพูดไม่ออก
บริเวณริมหาด ตั้งโอ๋นั่งเหม่ออยู่ ใช้ความคิด เข้มถือกระป๋องนํ้าอัดลมมายื่นให้
"อะแก้บ้าเอ๊ยแก้คอแห้ง"
ตั้งโอ๋ยังเหม่อไม่ตอบโต้
เข้มผลัก "เฮ้ยตั้งโอ๋ไม่ได้ยินเหรอ"
ตั้งโอ๋รู้สึกตัว หันมาด่า "ไอ้เพื่อนทรยศบังอาจมาแกล้งฉันอีกเหรอ"
"นี่แกโกรธเหรอ ฉันเล่นเป็นแฟนแกสมบทบาทไปใช่มั้ย ...ฮึช่วยไม่ได้นะโว้ย
แกเองนะที่เป็นคนสร้างปมนี้ขึ้นมา"
"ฉันไม่ได้โกรธเรื่องนั้น แต่แกเป็นเพื่อนฉัน ทำไมแกไม่เชื่อฉัน"
"ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นโรคประสาทนะตั้งโอ๋ เลิกหมกหมุ่นเรื่องผีซินดี้ได้แล้ว"
"เออไม่มีใครเชื่อก็ได้ ยังไงฉันก็จะไม่ยอมให้พี่ซินดี้ทำร้ายใคร ฉันจะต้องช่วยทุกคนให้ได้"
ตั้งโอ๋มุ่งมั่นคิดทำการอะไรบางอย่าง
โรงละครกลางคืนต่อเนื่อง บนเวที โกกิลิปซิงค์แทนท่อนของซินดี้
หลังจากการแสดงเลิกแล้ว
โกกิเดินเข้ามาห้องแต่งตัว ถอดต่างหูออก รวมทั้งนางโชว์คนอื่นๆ
"โอ๊ย... วันนี้ทำไมร้อนจัง หน้าเยิ้มไปหมดแล้ว ตั้งโอ๋ๆ นังตั้งโอ๋เร่งแอร์ให้หน่อยซิ แล้วมาซับหน้าให้ฉันด้วย"
โกกิเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้แต่งตัวของตัวเอง แต่ปรากฏว่าตั้งโอ๋ก็ยังไม่โผล่มา
โกกิมองหา แผดเสียงดังขึ้นอีก
"นังตั้งโอ๋ทำอะไรอยู่"
แล้วก็ชะงัก เมื่อเห็นนางโชว์อื่นๆยืนรุมกันอีกมุม
ตั้งโอ๋ยื่นผ้ายันต์ให้นางโชว์ที่มาล้อมตัวอยู่
"นี่ค่ะเก็บติดตัวเอาไว้นะ ตั้งโอ๋เพิ่งไปขอบูชามา"
"แกทำอะไรอยู่ ไม่ได้ยินที่ฉันเรียกเหรอ" โกกิเข้ามาดู "อ๋อนี่หัดหารายได้เสริม ขายของแข่งกับเจ๊มดแดงเหรอ"
มดแดงบอก
"อ่ะๆอย่าๆอย่ามาเปรียบ ถึงเจ๊จะขายของทุกอย่างตั้งแต่หอยมดจนตุ๊กตายาง แต่ก็ไม่เคยอยากตั้งตัวเป็นหมอผีเหมือนนังตั้งโอ๋"
"เปล่าๆไม่ได้ขายนะ ให้ฟรี เชื่อตั้งโอ๋เถอะเก็บติดตัวไว้ทุกคนจะได้ปลอดภัย"
"เรื่องอะไร"
"โอ๊ยก็ตั้งแต่มันสลบไปแล้วก็ฟื้นขึ้นมาก็เที่ยวโพนทะนาไปทั่วว่าผีนังซินดี้มันจะมาฆ่าพวกเรา" ป้ามี่บอก
โกกินิ่งนิดแล้วก็หัวเราะ
"ฮะๆๆ แกนี่ตลกนะตั้งโอ๋ ฉันว่าแกจะได้รับเชื้อบ้าจากพี่ซินดี้มาแน่ๆ ฉันเกือบลืมไปแล้วซิ อุ๊ยตาย ... นี่ลูกพี่ลูกน้องมันถ่ายทอดเชื้อบ้ากันได้ด้วยเหรอฮะๆๆ... ผีเผอที่ไหนไม่เข้าเรื่อง มโนแจ่มที่สุด"
โกกิปัดผ้ายันต์จากมือตั้งโอ๋หล่นลงพื้นเดินเชิดออกไป
นางโชว์อื่นๆก็เอาผ้ายันต์คืนแล้วก็หัวเราะเยาะใส่ ตั้งโอ๋หน้าเสียร้องตะโกนตามไล่หลัง
"เดี๋ยวก่อนสิทุกคนฟังกันบ้างเถอะ ฉันพูดความจริงนะ ฉันไม่อยากเห็นใครตาย"
ดึกสงัดต่อเนื่อง ...
ดวงจันทร์อยู่กลางฟ้า เมฆดำเคลื่อนมาบดบังดวงจันทร์
โรงละครร้างเงียบไร้ผู้คนและเสียงทั้งปวง
อ้วนหาวเพราะดึกมากแล้ว กําลังจะปิดประตูโรงละคร ใส่กุญแจ
ด้านหลังอ้วนเหมือนมีอะไรแว่บๆสีดำเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว
อ้วนหันไปดูตามสัญชาตญาณแต่ไม่มีอะไร
แต่พออ้วนหันกลับมาอีกทีก็ต้องตกใจ สายตาเบิกตาโตด้วยความกลัว
อ้วนเดินมาที่บันไดอพาร์ทเม้นท์ ก่อนหยุดนั่งลงเหยียดขาออกไป ในมืออ้วนอีกข้างถืออีโต้มายกขึ้นมือสั่นๆ
ดวงตาอ้วนไหวระริกเหมือนพยายามต่อสู้กับใครบางคนที่อยู่ในร่างกายไม่ให้ยกมีดขึ้น
"ไม่..." อ้วนกลัวสุดขีด พยายามดิ้นรน
แต่แล้วอ้วนก็สู้อีกร่างในตัวเองไม่ได้ ตัวกระตุกขึ้นพร้อมดวงตาที่เปลี่ยนสีไปเป็นตาดำที่ใหญ่ขึ้น
ในดวงตาอ้วน เห็นผีซินดี้จ้องเขม็งน่ากลัวอยู่ในนั้น
อ้วนฟันมีดฉับลงที่ขาตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้าน ...
เงาที่ผนังเห็นอ้วนฟันขาตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเลือดกระเด็นโดนผนัง
ตอนเช้า ... ตั้งโอ๋วิ่งเข้ามาหน้าลิฟต์อพาร์ทเม้นท์ ขอไปด้วย
"ไปด้วยค่ะ"
ตั้งโอ๋เข้าไปในลิฟต์กดขึ้น
แม่บ้านสาวประเภท 2 บอก "คุณตั้งโอ๋มาแต่เช้าเลยนะคะ"
"ค่ะวันนี้ต้องแต่งหน้าให้โกกิมีถ่ายโปรโมทเพลินพิมานที่สระว่ายนํ้าแน่ะค่ะ"
ลิฟต์เปิดออก แม่บ้านกับตั้งโอ๋เดินไปคนละทาง
แม่บ้านถือไม้กวาดมา อารมณ์ดีร้องเพลงฮึมฮัมก้าวขึ้นบันไดแล้วก็ช็อก
เมื่อเห็นขาอ้วนตกอยู่กับพื้นแล้วตัวอ้วนห้อยต่องแต่ง แขวนคออยู่กับราวบันได
แม่บ้านกรี๊ดร้องเสียงดังไปทั้งอพาร์ทเม้นท์
ตั้งโอ๋หันขวับไปตามเสียง รู้สึกว่าต้องมีอะไรไม่ดีแน่ รีบวิ่งไปตามเสียง
ตั้งโอ๋วิ่งเข้ามาเห็นแม่บ้านกรี๊ดจนหน้าเขียวหน้าเหลือง
แล้วเห็นอ้วนตัวแขวนต่องแต่งอยู่ ตั้งโอ๋ตะลึงพูดไม่ออก นึกถึงเหตุการณ์ที่ดวงใจตาย
ซินดี้ร้องโฮๆอยู่ เสียใจมาก ในมือกอดขาดวงใจไว้แนบอก
พอตั้งโอ๋เงยหน้าขึ้นมองถึงเห็นว่าดวงใจถูกแขวนคอติดกับราวบันได
"ฮือๆๆไม่ๆไม่จริงดวงใจดวงใจของพี่ฮือๆๆๆๆ"
ตั้งโอ๋วิ่งเข้าไปกอดซินดี้เอาไว้
"พี่ซินดี้"
ซินดี้กอดขาดวงใจร้องไห้
ศพดวงใจโดนแขวนไว้กับราวบันไดเช่นกัน
ตั้งโอ๋ช็อก ใจหายวาบขนหัวลุก มั่นใจว่าที่อ้วนตายต้องเป็นฝีมือซินดี้แน่ๆ
"พี่ซินดี้"
บุลินกับกานดาขับรถติดไซเรนเข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว แม่บ้านให้ปากคำอยู่กับจ่าโอ
พวกแพรวา ทิพย์ ป้ามี่ มดแดง โกกิยืนอยู่ ทุกคนขวัญเสียตกใจ
จ่ายอดเข้ามารายงาน บุลินกับกานดาที่เดินเข้ามา
"ผู้ตายทำงานเป็นพนักงานอยู่ที่เพลินพิมานครับ ไม่พบรายนิ้วมืออื่นในที่เกิดเหตุ พบแต่ลายนิ้วมือผู้ตายเองบนอีโต้ตกอยู่ สันนิษฐานเบื้องต้นว่า ผู้ตายน่าจะใช้เป็นอาวุธทำร้ายตัวเองจนถึงแก่ความตาย"
กานดาถาม "ฆ่าตัวตายเหรอ"
บุลินถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำนี้ กานดาอดมองหน้าบุลินไม่ได้
"ครับแต่ว่า .. " จ่ายอดบอก
"มีอะไร"
"หมวดดูสภาพศพเองดีกว่าครับ"
บุลินกับกานดาค่อยๆเดินเข้าไปเปิดดูศพอ้วนที่ถูกคลุมอยู่ ค่อยๆหยิบผ้าปิดศพขึ้นเปิดดู
บุลินถึงกับชะงัก กานดาถึงกับเบือนหน้าหนี
บุลินปิดผ้าไว้เหมือนเดิม สบตากับกานดาอย่างเริ่มรู้สึกหวั่นใจกับเรื่องที่เกิด
ตั้งโอ๋เดินออกมาจากอพาร์ทเม้นท์เข้ามาโวยวายใส่บุลิน
"เห็นมั้ยฉันบอกแล้วพี่ซินดี้กลับมาล้างแค้นทุกคน พี่ซินดี้ฆ่าน้าอ้วน"
บุลินปราม
"ตั้งโอ๋"
ตั้งโอ๋เข้ามาจับแขนบุลินเขย่าแบบหวาดกลัว
"หมวดน้าอ้วนตายแบบที่ฉันเห็นภาพนิมิตเลยนะ พี่ซินดี้ต้องการให้น้าอ้วนตายแบบดวงใจแมวของพี่ซินดี้ หมวดต้องเชื่อฉันนะไม่งั้นจะมีคนตายมากกว่านี้อีก"
บุลินฟังอย่างไม่อยากเชื่อ แต่ไม่พูดอะไร
แพรวาร้องห้ามขึ้นมาอย่างเหลืออด
"หยุดพูดบ้าๆเสียทีตั้งโอ๋" แพรวาหันสั่งพนักงาน "เอาตัวไป อย่าให้ขวางทางเจ้าหน้าที่"
คนงาน 2คนกรูเข้ามาล็อกแขนตั้งโอ๋ดึงลากเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์
ตั้งโอ๋โวยวาย
"ฉันไม่ได้บ้านะ เชื่อฉันสิ พี่ซินดี้จะฆ่าทุกคน"
บุลินมองตามตั้งโอ๋อย่างหนักใจ
ห้องหนึ่งในอพาร์ทเม้นท์
แพรวาเข้ามาเล่นงานตั้งโอ๋ ทิพย์ โกกิ ป้ามี่ มดแดงตามเข้ามาด้วย
ตั้งโอ๋ยังร้องโวยวาย
"ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ"
"เลิกก่อเรื่องซะทีตั้งโอ๋ เธอทำแบบนี้ต้องการอะไร"
"ตั้งโอ๋ไม่ได้ป่วนนะคะ ตั้งโอ๋พูดความจริง พี่ซินดี้เป็นคนฆ่าน้าอ้วนจริงๆค่ะ"
"อีกและ วันๆเอาแต่เพ้อเรื่องนังซินดี้ นี่แกไม่เบื่อบ้างหรือไง" ป้ามี่ถาม
"นั่นสินี่ท่าทางอาการจะหนักขึ้นทุกทีด้วยนะ" มดแดงสมทบ
โกกิบอก "งั้นก็จับส่งโรงบาลบ้าเหมือนลูกพี่ที่ตายไปแล้วของนางเลยดีมั้ย"
ตั้งโอ๋ทั้งโกรธทั้งกลัว สะบัดคนจับออก แล้วพุ่งเข้าไปหาโกกิจับไหล่บีบแน่นจนโกกิเจ็บ
"แกอยากตายเหรอ รู้มั้ยพี่ซินดี้อยู่ในห้องนี้กับแก เขาจะฆ่าแกรู้มั้ยๆ"
ป้ามี่ มดแดงรีบเข้าไปดึงตัวตั้งโอ๋ออก จับแขนไว้คนละข้าง
"มันคลั่งแล้วไปห้ามเร้ว" ป้ามี่บอก
"หยุดนะนังตั้งโอ๋ เดี๋ยวตบนมแตกเลยนี่"
ตั้งโอ๋โดนล็อกแขน
"ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันเห็นทุกคนในห้องนี้ คุณแพรวา คุณภาวัช ทิพย์ โกกิ ป้ามี่ เจ๊มดแดง ทุกคนโดนพี่ซินดี้จับไปทรมานอย่างสยดสยองที่สุด แล้วพี่ซินดี้ก็บอกว่าจะฆ่าทุกคน"
แพรวาเดินเข้าไปตบหน้าตั้งโอ๋อย่างเหลืออด ต้องการให้สงบสติ
"ตั้งสติได้หรือยัง .....นายอ้วนจะตายเพราะอะไรมันเป็นหน้าที่ของตำรวจ เธอไม่ต้องยุ่ง ..แล้วถ้าเธอยังขืนพูดถึงซินดี้อีกล่ะก็ เธอเจอดีแน่"
แพรวามองดุแรง ตั้งโอ๋อึ้ง พูดไม่ออกที่จะโดนแพรวาไล่ออก
แพรวานั่งลงที่โซฟาในห้องทำงาน ของโรงละครอย่างอ่อนแรง ทิพย์ตามเข้ามาถามขึ้น
"คุณแพรเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทิพย์ไม่เคยเห็นคุณแพรดุ เออ... จริงจังอย่างนี้มาก่อน"
"ฉันไม่รู้ว่าตั้งโอ๋มันไปเอาความคิดบ้าๆแบบนั้นมาจากไหน ... เธอเชื่อเรื่องผีสางนั่นด้วยหรือเปล่า"
"เท่าที่ทิพย์ศึกษามา ....ทุกคนตายไปก็ต้องกลายเป็นวิญญาณทั้งนั้นแหละค่ะ แต่ถ้ายังมีห่วงอยู่ก็จะไม่ไปผุดไปเกิด"
"งั้นเธอก็เห็นด้วยกับยายตั้งโอ๋สิ ผีซินดี้จะกลับมาอาละวาดอย่างงี้เหรอ"
ทิพย์ส่ายหน้าเบาๆ
"เปล่าคะ...มันไม่มีเหตุผลอะไรนี่คะที่ซินดี้จะกลับมาล้างแค้นพวกเรา ซินดี้เขาฆ่าตัวตายเอง ไม่ได้มีใครฆ่าซินดี้จริงมั้ยคะ"
ทิพย์ถามซื่อๆ แพรวาเนียนนิ่งไม่ตอบอะไร ...
ภาวัชเข้ามาพอดี กระหืดกระหอบมาอย่างเป็นห่วงแพรวา
"คุณแพรเป็นไงบ้างครับ นี่เกิดเรื่องร้ายแรงอย่างนี้ได้ยังไง คุณตกใจมากมั้ย หน้าคุณซีดเชียว"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันโอเค"
"พอรู้เรื่องผมก็รีบแคนเซิลลูกค้าเลยนะ จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณ" ภาวัชหันไปทางทิพย์ "ทิพย์ไปชงนํ้าขิงมาให้คุณแพรสักแก้วสิ...จะได้สดชื่นขึ้น"
"ค่ะ คุณภาวัช"
ทิพย์มองภาวัชแพรวาอย่างเจียมตัว
แล้วพอทิพย์ขยับถอยออกไปปุ๊บ ก็เห็นซินดี้ ร่างโปร่งใส ยืนหน้าถมึนถึงจ้องภาวัชกับแพรวาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ซินดี้เอื้อมมือเข้ามาจะจิกหัวภาวัชที่กําลังมุ้งมิ้งอยู่กับแพรวา แต่จิกไม่ติดเพราะพลังยังไม่พอ
ภาวัชรู้สึกแปลกๆ หันขวับไปดูตรงที่ซินดี้ยืนอยู่ แต่มองไม่เห็นอะไร
"อะไรคะวัช"
"ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาจับหัวผมน่ะ" ภาวัชมองรอบๆ "แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง สงสัยเมื่อคืนผมคงนอนน้อยไปหน่อย"
ภาวัชสงสัย แต่ไม่ใส่ใจ
ณ สถานีตำรวจภูธร เมืองพัทยา วันใหม่
บุลิน กานดา จ่ายอด จ่าโอกําลังประชุมกันอยู่ มีภาพศพของอ้วนขึ้นจอโปรเจคเตอร์เป็นแบล็กกราวน์
จ่ายอดบอก
"ผมรวบรวมหลักฐานทั้งหมดแล้วครับหมวด พบว่ารอยนิ้วมือทั้งหมดในที่เกิดเหตุเป็นของนายอ้วน"
"ไม่พบร่อยรอยการต่อสู้ทุกอย่างบ่งชี้ว่านายอ้วนเป็นคนลงมือเองครับหมวด" จ่าโอบอก
"ผมเช็คประวัตินายอ้วนแล้ว เป็นคนเงียบๆ อ่อนน้อมเข้ากับผู้ร่วมงานได้ดี ไม่เคยมีปัญหาหรือมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครเลยครับ"
"งั้นก็ตัดเรื่องแรงจูงใจในการฆ่าจากบุคคลอื่นออกไปได้ใช่มั้ย" บุลินว่า
"แต่มันน่าสยดสยองมากเลยนะพี่หมวด เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยเห็นคนฆ่าตัวตายด้วยวิธีพิสดารแบบนี้"
"จิตใจมนุษย์มันยากแท้หยั่งถึงนะกานดา....เราไม่มีทางรู้หรอกว่าคนที่เดินสวนเราไปมาจะมีปัญหาทางจิตหรือเปล่า เอาล่ะถ้าหลักฐานทุกอย่างบ่งชี้ว่า เป็นการฆ่าตัวตายผมก็ขอปิดคดีแค่นี้"
บุลินลุกออกไป กานดายังไม่คลายสงสัย
บุลินกําลังกดนํ้าร้อนในมุมกาแฟอยู่ กานดาตามเข้ามาคุยด้วย
"พี่หมวดจะรีบปิดคดีไปไหม ไม่คิดว่านายอ้วนตายเหมือนแมวของซินดี้บ้างเหรอ"
"พอเถอะ พี่เชื่อในหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่มันพิสูจน์ได้เท่านั้น"
บุลินเหลือบตามองที่ถ้วยกาแฟแล้วตกใจเห็นอุ้งเท้าแมวเปื้อนเลือดโผล่ขึ้นมาในถ้วยกาแฟ !!
บุลินร้องตกใจปล่อยถ้วยกาแฟลงไป เพล้ง!!! กาแฟ... หกกระจาย
"อะไรอ่ะ พี่หมวด"
"เปล่าๆแค่ตาฝาดไปน่ะ"
กานดามองเห็นที่มือบุลินโดนเศษถ้วยบาดนิ้วเลือดออกซิบๆ
"อ้าวพี่เลือดออก"
บุลินยกมือขึ้นดู เห็นเลือดออกซิบๆที่หลังมือ
บุลินมองแล้ว "แผลแค่นี้เอง"
"ยังไงก็ต้องทำแผลมานี่"
กานดาฉวยมือบุลินเดินไปแล้วเห็นร่างโปร่งใสของซินดี้มองตาขวางตามออกไป
ต่อมา ... กานดาแปะพลาสเตอร์ให้บุลินอยู่
เข้มถือกล่องอาหารที่จะมาส่ง เห็นบุลินกับกานดาแล้วชะงักกึก มอง
"เรียบร้อยแล้วพี่"
"ขอบใจมาก"
กานดามัวแต่เก็บอุปกรณ์ทำแผล
"เดี๋ยวพี่หมวดรอด้วย"
กานดาลุกจะตามออกไป แต่โดนเข้มโดดเข้ามาขวางหน้าเสียก่อน
"โอ้ยเจ็บๆๆ เห็นตำรวจรุ่นพี่รุ่นน้องเขามุ้งมิ้งกันแล้วเจ็บต๊าเจ็บตา หมวดทายาให้ด้วยดิ"
"ด้าย..." กานดากําหมัดต่อยเข้ม
เข้มหลบแทบไม่ทัน
"เฮ้ย หมวดไหงเล่นงี้ล่ะ"
"ก่อนทายาปากมันต้องมีแผลก่อนสิ"
กานดาหมั่นไส้ จับแขนเข้มบิดจนตัวงอ
"โอ้ย"
"ถ้านายยังอยากจะมาส่งอาหารที่โรงพักโดยสวัสดิภาพก็หุบปากไว้บ้าง"
กานดาผลักเข้มกระเด็นติดฝา แล้วเดินออกไป
"อู้ย ...ดุซะขนาดนี้แล้วใครจะกล้าจีบ"
กานดาโผล่หน้ากลับเข้ามา เข้มสะดุ้ง
"ฝากไปบอกตั้งโอ๋แฟนนายด้วย"
ตำรวจสรุปสำนวนคดีนายอ้วนแล้วว่าเป็นการฆ่าตัวตาย!
ตั้งโอ๋พูดมือถือกับเข้มอยู่ตรงทางเดินของมุมหนึ่งในโรงละคร
"ขอบใจนะเข้มที่ส่งข่าว"
ตั้งโอ๋ปิดมือถือ สีหน้ากังวลมากตัดสินใจเดินออกไป ...
ตั้งโอ๋เปิดประตูเข้ามาในห้อง ตะโกนลั่นเหมือนซินดี้อยู่ในนี้
"พี่ซินดี้ตั้งโอ๋รู้นะว่าเป็นฝีมือพี่พี่ฆ่าน้าอ้วน ทำไมพี่ใจร้ายเกินไปแล้วนะ"
ทุกอย่างเงียบ
ประตูห้องตรงช่องระหว่างพื้นกับประตู มีเงาดำทึบเข้ามาหยุดอยู่หลังประตู เหมือนมีอะไรที่น่ากลัวยืนอยู่หลังประตูห้อง
"พี่ซินดี้ ตั้งโอ๋รู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ พี่บอกตั้งโอ๋มาตรงๆเลยดีกว่า พี่ต้องการอะไรกันแน่"
ประตูสั่นพรึ่บๆๆขึ้นมา
ตั้งโอ๋หันขวับไป ตะลึง กลัว
"พี่ซินดี้!"
ตั้งโอ๋กลัว แต่ก็ตัดใจพุ่งเข้าไปที่ประตู ตัดสินใจเปิดออกผัวะ !
ป้ามี่กับมดแดงที่ยืนแอบดูอยู่ ล้มคะมำ แตกกระจายออกไป
"ว้าย" ทั้งสองร้องตกใจ
ตั้งโอ๋แปลกใจ
"ป้ามี่ เจ๊มดแดง"
"เออก็ฉันสองคนน่ะสิแก นึกว่าผีนังซินดี้มันมาตามให้หวยแกเหรอ"
มดแดงขำ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำจนประตูสั่นไปหมดแล้วเห็นม่ะ....แกมันเกินบ้า รับยาสี่ช่องก็แก้ไม่หายแล้วล่ะ"
"นี่ตั้งโอ๋ต้องทำยังไง ทุกคนถึงจะเชื่อ น้าอ้วนตายไปทั้งคน ไม่มีใครรู้สึกว่า มันผิดปกติบ้างเลยเหรอ"
มดแดงบอก "อ้วนมันตายของมันเองจะไปโยงกับนังซินดี้ทำไม"
ป้ามี่ห้าม
"เอาล่ะ หยุดพอ ....ไม่ต้องเถียงกัน แล้วมาพิสูจน์ความจริงกันดีกว่า"
"พิสูจน์อะไรยังไงอ่ะป้า"
ป้ามี่ยกมือขึ้น ตัดบท ทำนองไม่ต้องพูดอะไรมาก
"คืนนี้เจอกันที่ห้องฉันก็แล้วกัน"
คืนนั้น ในห้องป้ามี่
ป้ามี่จุดเทียนขึ้น ทุกอย่างอยู่ในเงาสลัว มดแดงกับตั้งโอ๋นั่งล้อมวงกันอยู่มุมหนึ่ง พร้อมกระดานผีถ้วยแก้ว
มดแดงหวาดๆ
"อีป้า ....ต้องปิดไฟจุดเทียนด้วยเหรอ หนูว่าบรรยากาศมันวังเวงสยิวกิ้วยังไงไม่รู้นะ"
ป้ามี่ยกเทียนไว้ใต้คาง ถือเทียนเดินเข้ามา
"นี่แหละมันถึงจะขลัง"
มดแดงร้องกลัว "อ๊าย...อย่าหลอกหนู"
"นังห่านจิก ชั้นยังไม่ตาย อะ นั่งดีๆจะได้เริ่มพิธีเสียที"
หมาข้างถนนเห่าหอนขึ้นมาอย่างโหยหวน
ในวงผีถ้วยแก้ว ป้ามี่จุดธูป1ดอกแล้วพนมมือ
"ขอเชิญดวงวิญญาณนายอ้วน เพลินพิมาน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ขอให้ลงมาสถิตอยู่ที่ถ้วยแก้วนี้ด้วยค่ะ"
ป้ามี่หยิบแก้วมาครอบธูป ควันฟูขึ้นในถ้วยแล้วควํ่าถ้วยลงที่กระดานตรงคำว่า "ที่พัก" ปักธูปลงที่กระถาง ป้ามี่วางนิ้วแตะก้นถ้วย มดแดง ตั้งโอ๋แตะตาม ...
"ถ้าดวงวิญญาณนายอ้วนมาแล้วให้เดินไปที่ "ใช่" ด้วยค่ะ"
ถ้วยแก้วค่อยขยับแล้วหมุนวนแล้วเลื่อนไปที่คำว่า "ใช่"
มดแดงร้อง "อ๊าย ใช่อ่ะเขาบอกว่าใช่อ่ะป้า นายอ้วนมาแล้วใช่มั้ย โอ้ย ขนลุก เยี่ยวจะราดแล้วเนี่ย"
"เบาๆ อีมดแดง เดี๋ยวชั้นหมั่นไส้จะถีบให้แต๊บหลุดเลยนี่"
"ป้าถามน้าอ้วนต่อเถอะหนูอยากรู้เต็มทีแล้ว" ตั้งโอ๋บอก
"นายอ้วนพวกเราอยากรู้ว่า ทำไมนายอ้วนถึงฆ่าตัวตาย"
ถ้วยแก้วหมุนวนแล้วตรงมาที่คำว่า "ไม่ใช่"
"ไม่ใช่ !"
ตั้งโอ๋เงยหน้าสบตาป้ามี่ มดแดงใจระทึก
"น้าอ้วนบอกว่าไม่ใช่" ตั้งโอ๋ว่า
"ถ้านายอ้วนไม่ได้ฆ่าตัวตาย แปลว่านายอ้วนถูกฆ่าตายงั้นเหรอ"
ถ้วยเลื่อนไปที่คำว่า "ใช่"
ทุกคนยิ่งตะลึง
"ใช่อ่ะ นายอ้วนโดนฆ่าตายเหรอ" มดแดงจะร้องไห้ กลัว "ฮือ... ป้ามี่หนูไม่อยากเล่นแล้วอ่ะ"
"ไม่ได้!! มาถึงขั้นนี้แล้ว ต้องเล่นต่อให้จบ ไม่งั้นของมันจะเข้าตัว"
"น้าอ้วนหนูอยากรู้ว่าใครฆ่าน้าอ้วน !"
ถ้วยหมุนวนอีกแล้วเลื่อนไปที่ตัวหนังสือ "ซ"
"ซอโซ่"
ถ้วยเลื่อนไปที่สระอิ
"สระอิ" มดแดงบอก
ถ้วยเลื่อนไปที่ตัวหนังสือ "น"
ป้ามี่บอก "นอหนู ....ซิน...ซินดี้!"
ตั้งโอ๋เหลือบตามองไปที่ป้ามี่แล้วเห็นซินดี้หน้าตาถมึงทึงขี่คอป้ามี่อยู่
ตั้งโอ๋กรี๊ดลั่น ร้องตกใจสุดขีด วงแตกถ้วยกระเด็นกระดอน
"แอร๊ย...พี่ซินดี้ พี่ซินดี้"
"อีบ้าตั้งโอ๋ ซินดี้ที่ไหน" มดแดงว่า
ตั้งโอ๋ชี้ไปที่ป้ามี่
"ฮือ... พี่ซินดี้ขี่คอป้ามี่"
มดแดง ป้ามี่ กรี๊ดสนั่น ลั่นไปหมด ทุกคนตกใจ วิ่งหนีกันให้พล่านไปหมด
มดแดง ป้ามี่ชิงกันไปเปิดประตูจะหนีออกไป ตั้งโอ๋ตามไปด้วย
พอเปิดประตู... ผัวะ ! ก็เจอโกกิใส่มาส์กหน้าขาวอยู่หน้าห้อง
ป้ามี่กับมดแดงกรี๊ดสนั่นนึกว่าผีอีกครั้ง
ทิพย์วิ่งเข้ามาพร้อมแม่บ้านหน้าตาตื่นไปด้วย
"อะไรกันน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ป้ามี่ มดแดงค่อยสงบลง หน้าเหวอ
ในห้องโถง ป้ามี่ มดแดง ตั้งโอ๋ยืนเสงี่ยมอยู่หน้าแพรวา ทิพย์ โกกิยืนอยู่ข้างๆ
"เล่นอะไรกันแผลงๆกลางดึกกลางดื่น"
ป้ามี่บอก
"ขอโทษค่ะคุณแพร มี่ไม่ได้ตั้งใจจะก่อเรื่องหรอกนะคะ นังตั้งโอ๋น่ะสิคะ มันต้องเป็นคนดันแก้วแล้วแหกปากร้องว่า เห็นผีซินดี้ให้คนอื่นตกใจ"
"เปล่านะป้า"
"แกไม่ต้องมาแถเลยนังตั้งโอ๋ มีแต่แกคนเดียวไม่ใช่เหรอที่เห็นผีซินดี้น่ะ"
"ก็หนูเห็นจริงๆนี่ ป้ามี่เป็นคนเชิญวิญญาณน้าอ้วนเองไม่ใช่เหรอ แล้วน้าอ้วนก็บอกแล้วว่าโดนพี่ซินดี้ฆ่าตาย"
แพรวาตัดบท
"พอได้แล้วตั้งโอ๋!!! ถ้ายังไม่เลิกให้ร้ายซินดี้อีก ฉันจะตัดเงินเดือนเธอ"
ตั้งโอ๋อึ้ง
"คนเราพูดกันดีๆคงรู้เรื่องนะ อย่าเอาคนตายมาปู้ยี่ปู้ยำให้เสียชื่อเลย"
แพรวาเดินออกไปทิพย์ตาม
"สมนํ้าหน้า"
โกกิยิ้มเยาะแล้วเดินตามแพรวาออกไป
ตั้งโอ๋เครียด
มุมระเบียงที่บ้านแพรวา
ภาวัชกําลังแอบเล่นมือถือแชทกับผู้หญิงอยู่
ภาวัชพิมพ์
"พรุ่งนี้ว่างไหม มาหาหน่อย"
หญิงพิมพ์ตอบมา "ไหนอ่า"
" คอนโด"
ซินดี้ยืนหน้าทะมึนอยู่ข้างหลังภาวัช
ภาวัชรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ หันไปมอง ก็ไม่มีอะไร หันก้มดูมือถือต่อ
"หึหึ นังร่านแชทไม่กี่คำก็แล่นมาหา" ภาวัชพิมพ์ต่อ "ฝันดีนะคะ"
อยู่ๆภาวัชก็เหมือนโดนถีบหลังอย่างแรงหน้าคะมำไป แล้วมือถือหลุดลอยเข้าไปในบ้าน
"โอ้ย"
แพรวาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับทิพย์
มือถือภาวัชลอยมาตกแถวๆนั้น
"ฮึ อะไรน่ะ"
ภาวัชเข้าประตูด้านระเบียงมา มองเห็นแพรวากําลังก้มลงไปเก็บมือถือ
ภาวัชหน้าถอดสี รีบวิ่งเข้ามาหยิบแต่ไม่ทัน แพรวาหยิบมือถือไปได้ก่อน
"มือถือผมเองครับ"
"ค่ะแพรรู้แล้ว"
แพรวาทำท่าจะยื่นให้ แต่พอภาวัชจะรับไป แพรวากลับดึงมือถือคืน
ภาวัชอึ้ง
"ขอแพรดูมือถือหน่อยนะคะ"
ภาวัชยิ่งอึ้ง
"คุณยังระแวงผมอีกเหรอ"
"ก็ถ้าไม่มีอะไร แพรก็น่าจะดูได้ใช่มั้ย"
ภาวัชวัดใจทำเป็นมั่น
"เชิญครับ คุณอยากดูอะไรก็เชิญเลย"
ทิพย์มองภาวัช แล้วแก้ตัวให้เนียนๆ
"คุณแพรคะ อย่าว่าทิพย์ยุ่งเลยนะคะ ใครๆก็รู้ว่าคุณภาวัชหายใจเข้าออกเป็นคุณแพรตลอด แถมยังโหมงานหนักทำแผนการตลาดใหม่ๆตั้งหลายโปรเจ็กต์ คุณภาวัชตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อ 3 เดือนก่อนเลยนะคะ"
"เธอไม่ต้องมาพูดอะไรหรอก นี่เรื่องสามีภรรยา ถ้าคุณแพรเขาอยากเช็คก็ให้เขาเช็คเถอะ จะได้รู้ไปว่า คนอย่างฉันมันทำดีไม่ได้ดีกับเขาหรอก"
"ค่ะ ...เดี๋ยวก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร"
แพรวาทำเป็นจะกดมือถือเช็ค
ภาวัชแอบมองลุ้น
แพรวาก็เปลี่ยนใจยื่นมือถือคืนให้ภาวัช
"ค่ะ เรียบร้อยแล้ว"
"ฮึ เรียบร้อยอะไร ก็คุณยังไม่ได้ดู"
"แพรล้อเล่นเท่านั้นแหละค่ะ" แพรวาจับมือภาวัชเอามือถือวางคืนให้ "สามีภรรยา
อยู่ด้วยกันสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่แค่ความจริง แต่เป็นความเชื่อใจแพรเชื่อในเกียรติของคุณค่ะ ภาวัช"
แพรวายิ้มอย่างแสนดีให้ภาวัช
ภาวัชอึ้งแล้วยิ้มตอบ ทิพย์มองหน้าชื่นอกตรม
อีกมุมหนึ่งในห้อง ซินดี้ยืนมองทั้งหมดอยู่ด้วยสายตาอาฆาตแค้น.... แล้วค่อยพูดขึ้น
"กูจะดูสิว่าพวกมึงจะรักกันได้อีกนานแค่ไหน พวกมึงทุกคนจะต้องชดใช้ให้กูอย่างสาสม!!! ฮ่าฮ่าฮ่า"
ประตูหน้าต่างในห้องเปิดพรึ่บพรั่บเพราะลมแรงพัดวูบเข้ามา
ภาวัช ทิพย์ แพรวาหลบลม ช่วยกันปิดหน้าต่างข้าวของกันอลหม่าน
ซินดี้ที่หัวเราะสะใจ เสียงโหยหวนชวนขนหัวลุก
วันใหม่
บุลินขับรถออกจากบ้าน แต่ต้องเบรกหัวควํ่าเกือบชนเพราะตั้งโอ๋มายืนขวางกลางถนน
บุลินตกใจรีบลงไปเอาเรื่องอย่างหัวเสีย
"นี่เธออยากตายหรือไง มายืนขวางทางทำไม"
ตั้งโอ๋ตัวแข็งทื่อ ก้มหน้านิดๆไม่สบตา แต่สายตาขวาง
"ตั้งโอ๋เธออย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม"
ตั้งโอ๋ยังเงียบไม่ยอมพูดอะไร
บุลินจับแขน "ตั้งโอ๋!"
คราวนี้ตั้งโอ๋สะบัดแรงจนบุลินผงะแล้วตั้งโอ๋ตัวสั่นๆโอนเอนเหมือนคนโดนผีเข้าแบบเหมือนจริงมาก
ตั้งโอ๋หลับตาลงแล้วพูดขึ้น "ฉัน...ไม่ใช่...ตั้งโอ๋"
บุลินอึ้งงง
"นี่เธอ"
"ฉัน...คือ...ซินดี้ ฉัน...ไม่ได้...ฆ่า...ตัว...ตายฉัน...ไม่ได้..ฆ่า..ตัว...ตาย"
บุลินมองๆจับผิด แล้วพูดขึ้น
"อ้อ ซินดี้ ....ไม่ได้ฆ่าตัวตายใช่มั้ย งั้นก็มีคนฆ่าเธอน่ะสิ"
ตั้งโอ๋ยิ่งสั่นแรงใหญ่
"เข้าใจล่ะ ....อยากแจ้งความล่ะสิ ได้ๆเดี๋ยวฉันจัดการให้"
บุลินล้วงกุญแจมือออกมาจับแขนตั้งโอ๋จะสับกุญแจมือใส่
"มะไปโรงพักด้วยกัน"
ตั้งโอ๋สะดุ้งตาเหลือกขึ้นมา
"เฮ้ยๆหมวดจะทำอะไรอ่ะ"
"เอ้าผีออกแล้วเหรอ ฉันพึ่งรู้นะว่าผีมันกลัวกุญแจมือ"
ตั้งโอ๋หน้าแตก
"ไอ้หมวดบ้า ใจร้ายที่สุด"
บุลินดึงไว้
"ฉันว่าเธอนั่นแหละบ้า มีอย่างที่ไหนแกล้งทำผีเข้ามาหลอกตำรวจ สมองนี่มีหรือเปล่า"
"เออ จะด่าว่าฉันโง่ก็พูดมาตรงๆเถอะ ฉันยอมรับว่าฉันมันโง่โง่มากๆ ที่เห็นว่าหมวดเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของฉัน"
ตั้งโอ๋สะบัดแรงแล้ววิ่งออกไปเลย บุลินวิ่งตาม
"เดี๋ยวก่อน ตั้งโอ๋หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ตั้งโอ๋วิ่งหนีมาแล้วบุลินวิ่งตามหลังมาจนคว้าแขนไว้ได้ทัน
"ตั้งโอ๋ฉันบอกให้หยุดไง"
"อะไรอีกล่ะ...จะซํ้าเติมอะไรอีก"
"เธอนี่มันจริงๆ เป็นผู้ชายหน่อยไม่ได้ ฉันคงตั๊นหน้าเธอไปแล้ว"
"แล้วมันต่างตรงไหนแค่เฉาะกับไม่เฉาะ ฉันก็ยังเป็นผู้ชายเหมือนหมวดนั่นแหละ"
"ตั้งโอ๋"
"เอาดิอยากต่อยก็ต่อย แค่ต่อยกะเทยเอง"
บุลินเหลืออด ดึงไหล่ตั้งโอ๋เข้ามาจ้องหน้าใกล้
"นึกเหรอว่าทำตัวแบบนี้แล้วฉันจะสนใจ"
"อะไรนะ"
"คิดถึงนายเข้มบ้าง ถ้ารู้ว่าเธอแอบมาอ่อยผู้ชายอื่นเขาจะรู้สึกยังไง"
ตั้งโอ๋ผลักบุลินออกแล้วตบหน้าหัน
"ทุเรศมาก!!! จะบอกให้นะ ตอนนี้หมวดเป็นผู้ชายที่ฉันเกลียดเกลียดที่สุด...แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นหมวดตายเพราะพี่ซินดี้ ....เข้าใจมั้ย"
ตั้งโอ๋หันวิ่งหนีออกไปเลย บุลินอึ้งมองตามไม่เข้าใจว่าจะรู้สึกยังไงกับตั้งโอ๋ดี
กานดาหยิบกระเป๋าตังค์ของเข้มที่หล่นอยู่ตรงซอกๆตู้แถวที่ทายาได้
"ฮึ ของใครเนี่ยมาทำหล่นไว้"
กานดาเปิดกระเป๋าดูเห็นบัตรประชาชนของเข้ม
"เอ้าของนายเข้มเองเหรอ ฮะฮะฮะรู ปติดบัตรตล๊กตลกหน้ายังกับลิงแน่ะ"
กานดาเหลือบเห็นรูปสติกเกอร์ที่เข้มถ่ายกับตั้งโอ๋น่ารักๆสอดอยู่ในช่องหนึ่ง กานดาดึงออกมาดู
จากหน้าที่ขำอยู่ ชะงักค้าง กลายเป็นอึ้งๆ แอบอิจฉาอยู่นิดนึง
"หวานแหววกันจริงๆ"
จ่าโอโผล่หน้าเข้ามาพร้อมแฟ้มคดี
"คดีฆาตกรรมชายหาดนี่ว่าไงหมวด"
"อุ้ย"
"ไรอ่ะ หมวดมีนั่งใจลอยกะเขาด้วย" จ่าโอชะเง้อมอง "นายเข้มกับตั้งโอ๋นี่ ฮ่าฮ่าฮ่า
อิจฉาตั้งโอ๋มันใช่มั้ยล่ะ ขนาดเป็นสาวสองยังมีแฟนเลย"
"แล้วไงฉันไม่มีแฟนแล้วทำให้เศรษฐกิจล่มจม ครอบครัวจ่าแตกแยก ไม่มีความสุขอะไรงี้"
"อู้ย... องค์ลงแรง เดี๋ยวผมมาถามใหม่ดีกว่า"
จ่าโอรีบถอยออกไปจ กานดาขุ่นใจ
"โธ่เว้ย ....ผู้หญิงไม่แต่งงานนี่มันไม่มีคุณค่าหรือไง ...ผู้ชายพวกนี้โบจริงๆ"
เพิงขายลาบ กลางคืนวันเดียวกัน
ชัยกําลังก๊งเหล้ากับเพื่อนอีก 2 คนอย่างเฮฮา
ซินดี้ในชุดแดง หน้าสวย เท้าไม่ติดพื้น ลอยวืดเข้ามาในร้าน
ชัยตะลึงมองตาค้าง
เพื่อนที่โต๊ะมองตามชัยไ ไม่เห็นใคร
เพื่อน1 "เฮ้ยมองอะไรวะไม่เห็นมีอะไรเลย"
เพื่อนหันกลับไปกินเหล้าต่อ
ซินดี้ชุดแดงโผล่ขึ้นมาข้างหลังเพื่อน 1 จ้องมาที่ชัยมองเขม็งแบบสะกดจิต
จู่ๆ ชัย ก็ตัวกระตุกแล้วทะลึ่งตัวขึ้นยืน หน้านิ่งไร้อารมณ์ความรู้สึก เพื่อนๆตกใจ
แล้วชัยก็เดินออกจากร้านไปทันที
" เฮ้ย ไอ้ชัยไปไหนวะ"
ต่อมา ชัยกระโดดพรึ่บลงมาในรั้วบ้านตั้งโอ๋
ชัยยืดตัวขึ้นยืนหน้านิ่ง
ดวงตาของชัยเปลี่ยนสีตาดำใหญ่ขึ้น
ชัยล้วงหยิบมีดจากเอวออกมาถือแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปที่บ้านตั้งโอ๋
ซินดี้นั่งอยู่บนรั้วบ้านตั้งโอ๋หัวเราะชอบใจ
ในห้องโถง ต้อมกําลังนั่งดูทีวีอยู่
ชัยถือมีดเข้ามาทำท่าจะเข้าไปแทงต้อมที่นั่งหันหลังให้อยู่
ชัยเงื้อมีดจะแทง ต้อมขยับจะหยิบของพอดี หันมองเห็นชัยเงื้อมีดอยู่ ตาเหลือกร้องลั่น
"ว้าย"
ชัยเงื้อมีดจะแทงต้อม
อ่านต่อตอนที่ 7
