นางแค้น ตอนที่5
ต่อมา ... ตำรวจสามสี่คนเข้ามาตรวจหาหลักฐาน
ด้านหลังที่ประตู แพรวากับทิพย์ยืนหน้าเสียอยู่ นางโชว์คนอื่นๆ พยายามชะเง้อชะแง้กันที่ประตู ตั้งโอ๋น้ำตาไหลพราก ไม่อยากเชื่อ พยายามจะเข้าไป จนมดแดงต้องคอยห้าม ตบไหล่ให้ใจเย็นๆ
" ไม่จริง พี่ซินดี้ต้องไม่ทำแบบนี้ ! พี่ซินดี้ ๆ"
" ไม่เอาน่าตั้งโอ๋ สงบจิตใจบ้างเถอะ"
โกกิบอก "นั่นสิ คนตายแล้ว ร้องไปก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก"
แพรวาหันมาบอก
"พาตั้งโอ๋ออกไปก่อนไป ให้ตำรวจเค้าทำงานได้สะดวก"
มดแดงพาตั้งโอ๋ไป ...
ตำรวจ1มองไปพื้น เห็นจดหมายลาตายของซินดี้ตกอยู่ที่พื้น ตารวจ1หยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
"ฉันเป็นโรคซึมเศร้าและไบโพล่าร์มานานแล้ว ตอนนี้ฉันหมดกำลังใจ ฉันไม่อยากต่อสู้กับสิ่งที่ฉันเป็นอยู่อีกแล้ว ... เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่เรามีลมหายใจ แต่หาคนที่เข้าใจเราไม่เจอ เสียงเพลงไม่เพราะเหมือนเช่นเคย ดวงไฟบนเวทีไม่ทำให้ตื่นเต้น เสียงตบมือจากคนดูไม่ช่วยกระตุ้นหัวใจ ทุกอย่างมันช่างน่าเศร้าเกินกว่าที่ฉันจะทนมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป ลาก่อน ทุกคน.. ลาก่อนเพลินพิมานที่ฉันรัก ซินดี้"
ตำรวจ2 ค้นเจอซองยาโรคซึมเศร้าของซินดี้ในกระเป๋า
ตำรวจ3 ก้มลงหยิบน้ำยาล้างห้องน้าที่ซุกอยู่มุมหนึ่งของห้องขึ้นมาใส่ถุงเก็บหลักฐาน
พวกนางโชว์ที่อออยู่ ส่ายหน้าด้วยความตกใจ
วันใหม่ .... ที่วัด
แพรวา ทิพย์ ยืนอยู่ห่าง ๆ ซึม ๆ ดูสัปเหร่อทำพิธี ยกศพเข้าโลง ตั้งโอ๋ร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาหยดใส่ในศพซินดี้
แพรวาพยักหน้าเป็นสัญญาณให้สัปเหร่อปิดโลง เธอเบือนหน้าหนีอย่างสะเทือนใจ โกกิกับมดแดงยืนห่างออกไปอีกนิดกับกลุ่มนางโชว์ แอบสบตากัน ยิ้มนิดๆ มุมปาก
ฝาโลงเลื่อนมาปิด
3 เดือน ผ่านไป
ตั้งโอ๋ เปิดประตูเข้ามาในโรงเก็บของ เหลียวซ้ายแลขวา เรียกคน
"มีใครอยู่มั้ยคะ น้าอ้วน ตั้งโอ๋มาเอาพร็อพค่ะ"
ทุกอย่างเงียบงัน วังเวง ตั้งโอ๋พูดขึ้นอีกครั้ง
"ถ้าไม่มีใคร ตั้งโอ๋ ขออนุญาตไปหยิบเองนะคะ"
ตั้งโอ๋มองเหลียวหน้าเหลียวหลังอีกครั้งให้แน่ใจแล้วเดินไปทางหนึ่ง
โอ๋เดินดูพร็อพต่างๆ ที่ตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นไปเรื่อยๆ เสาะหาของที่ต้องการ
กระจกเงาสะท้อนภาพเห็นตั้งโอ๋เดินผ่านไป มีเงาผู้หญิงผมยาวผ่านวูบตามไป
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาหยุดที่มุมหนึ่ง มุมที่ แขวนหน้ากากแบบต่างๆไว้เต็มผนังทั้งสองด้าน ขนานกันไป ตั้งโอ๋เข้าไปเลือกดูหน้ากาก
" อยู่นี่เอง"
ตั้งโอ๋หยิบหน้ากากผีเสื้อออกมาแล้ว หันมาเจอมดแดงยืนอยู่ตรงหน้า ตั้งโอ๋ตกใจ
"ว้าย"
"จะร้องทำไม นี่ฉันเอง"
"ก็ตั้งโอ๋นึกว่า ผีพี่ซินดี้ พี่ซินดี้ฆ่าตัวตาย เขาเรียกว่าตายโหงใช่มั้ย เจ๊"
มดแดงตีๆแขนตั้งโอ๋
"อีปากเน่า แกจะไปพูดถึงนังหมาบ้านั่นทำไม"
" เขาว่ากันว่า คนที่ตายแบบผิดธรรมชาติ วิญญาณจะเฮี้ยน"
" ก็ให้มันมาสิ แม่จะจับใส่หม้อไปออกงานวัดให้ดู" มดแดงบอก
อยู่ๆ หน้ากากที่แขวนอยู่อีกอันก็หล่นตูมลงมา
มดแดง ตั้งโอ๋สะดุ้ง
หน้ากากอีกอันตกลงมาอีก จะจะคาตา อันที่ 3 4 5 ตามมาติดๆ ทั้งสองคนหน้าตื่นตะลึง กลัว
หน้ากากผีเสื้อลอยพุ่งเข้าไปสวมเข้ากับหน้ามดแดงทันที
มดแดงหวีดร้องอย่างเจ็บปวด ดิ้นไปมา
"โอ้ย ช่วยด้วย โอ้ย"
ตั้งโอ๋พยายามจะเข้าไปช่วย
"เจ๊มดแดงๆๆ!!! โอ้ย"
มดแดงปัดตั้งโอ๋ล้มกลิ้งลงไป
มดแดงจับหน้ากากดึงกระชากออกมา แล้วปรากฏว่า ลูกตา จมูก ปาก ผิวแก้ม หลุดติดหน้ากากออกไป เหลือแต่เพียงใบหน้าที่ไม่มีตา ไม่มีจมูก ผิวแบบเนื้อโดนลอกหนัง แดงก่ำไปด้วยเลือด!
ตั้งโอ๋มองตะลึงตาค้าง ช็อก ร้องไม่ออก
มดแดงร้องอย่างเจ็บปวดสุดชีวิต พร้อมกับเลือดไหลพุ่งออกมาจากเบ้าตามดแดงแบบแรงดันสูงมาก
จนร่างมดแดงระเบิดบึ้มสลายกลายเป็นกองเลือดเน่าๆ ก้อนหนึ่งกองกับพื้น
เศษเนื้อมดแดงย่อมหนึ่ง กระเด็นมาโดนหน้าตั้งโอ๋
ตั้งโอ๋กลัวสุดขีด กรี๊ดลั่น ขวัญเสีย แล้วรีบลุกวิ่งหนีออกไป อย่างคนเสียสติ
"แอร๊ย..."
ตั้งโอ๋วิ่งหนีหน้าตื่น ขวัญเสียมาตามทาง เลี้ยวเข้าไปอีกห้อง
ตั้งโอ๋วิ่งหนีเข้ามาในห้องหนึ่ง รีบปิดประตูลงกลอน มือไม้สั่น คิดว่าจะไม่มีใครเข้ามาได้แล้ว
แต่พอหันมองไปในห้อง กลับต้องตะลึงอีก เพราะโลงศพได้ตั้งโดดเด่นอยู่กลางห้อง ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้!!
"อ๊าย"
ตั้งโอ๋หันกลับไปปลดล็อคประตูจะออกไป แต่ปรากฏว่าเปิดประตูไม่ได้ ไม่ว่าจะดันยังไงก็ตาม
"ช่วยด้วยๆ ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยๆ เปิดประตู เปิดๆๆ"
เสียงหัวเราะซินดี้ดังขึ้น เยือกเย็น ขนหัวลุก
ตั้งโอ๋จำเสียงได้แม่น "พี่ ....พี่ซินดี้"
ฝาโลงศพเคลื่อนออกได้เอง มือซินดี้ที่มีเล็บแหลม เน่าหนองเยิ้ม ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากโลงศพ!
ตั้งโอ๋กรี๊ดสุดแรงเกิด "แอร๊ย"
ในห้องแต่งตัว
โกกิเอากล่องทิชชู่ปาใส่ตั้งโอ๋ที่นั่งหลับอยู่มุมหนึ่ง ตั้งโอ๋สะดุ้งตกใจตื่น
"โอ้ย"
"คุณแพรวาจ้างแกมาแต่งหน้าให้ฉันนะ ไม่ใช่ให้แกมาอู้หลับแบบนี้"
" ฉันไม่ได้อู้นะ เมื่อกี้ฉันเห็นพี่...."
โกกิสวนไม่ฟัง
"อย่ามาเถียง!!! ฉันจะขึ้นโชว์แล้ว ตามไปเช็คหน้าให้ฉันด้วย!"
โกกิสะบัดหน้าพรืดออกไปเลย
ป้ามี่ที่กลับมาโชว์เหมือนเดิมกับมดแดงหันมองตามโกกิอย่างหมั่นไส้
ป้ามี่บอก "อีเห็นนั่งตั่ง!"
" นังคางคกขึ้นวอ!"
บนเวทีเพลินพิมาน คาบาเรต์
เพลงประจำตัวที่ซินดี้แสดงดังขึ้น
ม่านเปิด แต่เป็นโกกิที่แต่งตัวเหมือนซินดี้มาแสดง ร้องเพลงของซินดี้
โกกิกลายเป็นซุปตาร์ คนดูตบมือเกรียว
แพรวาที่อยู่ที่ห้องคอนโทรล หันมายิ้มกับทิพย์อย่างพอใจที่คนดูเต็ม ทุกอย่างไม่ผิดพลาด โกกิแสดงต่ออย่างสวยงามเลียนแบบซินดี้เด๊ะๆ
เพลงจบ... แพรวามองด้วยความชื่นชมตบมือ ทิพย์ตบตามแล้วพูดขึ้น
"โกกิก็อปซินดี้มาได้ทุกเม็ดเลยนะคะคุณแพรวา เผลอๆอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ"
"ไม่จริงหรอก ถึงโกกิจะทำได้ดี แต่ก็ไม่มีใครมาแทนที่ซินดี้ได้" แพรวาเห็นแย้ง
แพรวามองออกไปอย่างอาลัยในตัวซินดี้ แล้วหันเดินออกไป ทิพย์มองตาม
หลังการแสดง นางโชว์ต่างๆออกมาถ่ายรูปกับแขกที่ลานถ่ายรูป อ้วนคอยยืนดูแล
แพรวากับทิพย์ยืนอยู่ตรงลานถ่ายรูป มดแดง ป้ามี่ ยืนถ่ายรูปกับคนดูอื่นๆอยู่ถัดไป
โกกิเดินออกมา ตั้งโอ๋ตามหลังมาดูแล แพรวายิ้มปลื้มเข้าไปกอดโกกิอย่างเอ็นดู
"เก่งมากโกกิ มีทัวร์บุ๊คคิวมาดูเธอโดยเฉพาะอีก 3 อาทิตย์ติดเลยนะ เธอเป็นเบอร์หนึ่งของเพลินพิมานแล้วนะ"
โกกิประจบ เข้าไปไหว้แพรวา
"ขอบคุณค่ะ คุณแพรวาที่ให้โอกาสโกกิ"
ทิพย์เนียนใสๆ "อย่าลืมกรวดน้ำให้ซินดี้ด้วยนะ ถ้าซินดี้ไม่ตายโกกิคงไม่ได้ขึ้นเป็นเบอร์1"
โกกิยิ้มเนียนๆ กลับ
"โกกิเจียมตัวอยู่แล้ว โกกิไม่เคยลืมพระคุณพี่ซินดี้ สักวินาทีเดียวก็ไม่ลืม!"
โกกิยิ้มแต่แฝงด้วยเลศนัย
ในห้องแต่งตัวซินดี้ ยังปิดไว้ แต่ก็ยังสะอาด ดูแลดีในสภาพเดิม เพราะแพรวาอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกถึงซินดี้ ในฐานะที่เป็นน้องรัก ในห้องมีซินดี้รูปใหญ่ติดผนัง ชุดโต๊ะเก้าอี้จัดตบแต่งห้องสวยงาม มีมงกุฎมิสควีนพาราไดซ์ใส่ตู้โชว์ ตั้งแต่ซินดี้ยังไม่ตาย ... ทุกอย่างเป็นอย่างไรเมื่อซินดี้อยู่ วันนี้ก็เป็นอย่างนั้น
โกกิเข้ามาในห้องซินดี้ แสงสลัว นางเอามือไล้ไปตามโต๊ะ แล้วเลยหันไปหยิบขนนกติดหัวที่ใส่บนหัวหุ่นเอามาถือโพส แล้วเดินร่ายไปที่รูปซินดี้รูปใหญ่ติดข้างฝา พูดกับรูป
"สวัสดีค่ะพี่ซินดี้ ยัยทิพย์บอกให้โกกิมาขอบคุณพี่ซินดี้ ในฐานะที่พี่ซินดี้เป็นรุ่นพี่แล้วก็เป็นไอดอลของโกกิมาตลอด"
โกกินึกถึงภาพในอดีต
ซินดี้เข้าไปเหยียบชายกระโปรงของโกกิที่กำลังแยกย้ายออกไปเช่นกัน
โกกิทำท่าจะล้ม เพราะโดนเหยียบชายกระโปรง "...ว้าย"
โกกิหันไปมอง เห็นซินดี้ ยิ้มโชว์เหนืออยู่
"ฉันว่าชุดนี้ของเธอมันเหมือนชุดโชว์ล็อตเก่าของฉันเด๊ะเลยนะ ... การก็อปปี้ความสำเร็จของคนอื่น นอกจากจะไม่ได้เป็นที่หนึ่งแล้ว ยังทำให้สะดุดล้มโครมใหญ่ได้เลยนะ"
โกกิทั้งแค้น ทั้งสะใจที่ซินดี้ตายไปเสียได้ !
" โกกิต้องขอบคุณพี่ซินดี้มากๆ นะคะ ที่ชิงฆ่าตัวตายไปซะ รู้มั้ยคะว่า มันทำให้ทุกคนในคณะเพลินพิมานมีความสุขม๊ากมาก" โกกิหัวเราะสะใจขึ้นเรื่อยๆ
โกกิเหลือบมองไปที่กระจก มองเห็นตั้งโอ๋ยืนอยู่ โกกินึกว่าผี หลับตากรี๊ดขึ้นมา
ตั้งโอ๋ยืนอยู่ด้านหลัง ก็กรี๊ดตกใจด้วยเช่นกัน ปล่อยรูปซินดี้ในมือหล่นแตก เพล้ง !!
โกกิลืมตาเห็นตั้งโอ๋
"อีบ้า! ตกใจหมด แกเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็นแก"
"ฉันเข้ามาเมื่อกี้ จะมาเอารูปพี่ซินดี้"
โกกิมองดู เห็นรูปที่ตกอยู่
" มันตายไปแล้ว ยังไม่เลิกเพ้ออีกเหรอ นังปลวกโลกสวย"
โกกิฉีกรูปซินดี้ทิ้ง แล้วกระทืบตาม ตั้งโอ๋ไม่พอใจ
" หยุดนะ โกกิ จะมากไปแล้วนะ"
ตั้งโอ๋เลยพุ่งตัวกระโจนเข้าไปตบโกกิคืน จนโกกิล้มลง ข้าวของกระจาย คลุกอยู่นัวเนียไปมา
ก่อนที่มดแดงจะเปิดประตูเข้ามา ตีขอบประตูปังๆ ตะโกนให้ทั้งสองคนหยุด
" เลิกกัดกันซะที!!! คุณแพรวามาแล้ว"
เจ๊มดแดงถอยหลัง เห็นแพรวา กับทิพย์ ป้ามี่ ยืนอยู่ มองคาดโทษ
โกกิกับตั้งโอ๋จ๋อย ไม่กล้าพูดอะไร
ในห้องเอนกประสงค์
แพรวาเรียก 2 คนมาชำระความต่อหน้านางโชว์อื่น ๆ
" หัดใช้สมองให้ใหญ่กว่าฝ่ามือพวกเธอกันหน่อยนะ โตๆกันแล้ว"
"ตั้งโอ๋ขอโทษค่ะ คุณแพรวา"
" เสียแรง เธอน่ะเป็นเด็กที่ซินดี้เขาเอ็นดูที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้ไปก่อเรื่องในห้องซินดี้ ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่า จะเก็บห้องนั้นไว้เป็นที่ระลึกให้ซินดี้ ในฐานะที่เขาเป็นทั้งน้องรัก แล้วก็ดาราแม่เหล็กที่ช่วยฉันสร้างเพลินพิมานขึ้นมาได้!"
" ตั้งโอ๋ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่อง ตั้งโอ๋แค่จะเอารูปพี่ซินดี้ไปทำบุญวันมะรืนนี้ แต่โกกิ เขามาฉีกรูปพี่ซินดี้ทิ้ง"
โกกิเสียงเครือ
"จิตใจเธอทำด้วยอะไร ถึงได้ใส่ความฉันหน้าด้านๆ แบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้เธอ"
"เอาล่ะพอที ๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว" แพรวาหันไปหาทิพย์ "ทิพย์"
ทิพย์รู้งาน ยื่นเงินทำบุญให้แพรวา
แพรวายื่นเงินให้ตั้งโอ๋
"ตั้งโอ๋ มะรืนนี้ฉันไม่ว่าง ฉันฝากทำบุญให้ซินดี้ด้วยนะ"
"สาธุ"
" ขอบคุณมากค่ะคุณแพรวา พี่ซินดี้รู้คงดีใจมากที่คุณแพรวาทำบุญด้วย"
" มี่ขอเป็นคลื่นแทรกหน่อยนะคะคุณแพรวาขา ...ไหนๆซินดี้ก็ตายไปแล้ว ข้าวของที่ไม่ได้ใช้ ก็เก็บไปบริจาคสถานสงเคราะห์สุนัขจรจัดเอ๊ย สถานสงเคราะห์ผู้ด้อยโอกาสที่ไหนก็ได้นะคะ มันจะเป็นประโยชน์กว่า" ป้ามี่บอก
แพรวานิ่งคิดแล้วค่อยพูดขึ้นเหมือนรักซินดี้เหลือเกิน
" ฉันยังทำใจไม่ได้ที่จะทิ้งทุกอย่างของซินดี้ไปแบบนั้น เอาเป็นว่าข้าวของอื่นๆที่ไม่ได้อยู่ในห้องซินดี้ ฉันอนุญาตให้เอาไปบริจาคได้"
แพรวาพูด
ด้านหลังโรงละคร
มดแดงวางเสื้อผ้าของซินดี้ที่ใส่ถุงกระสอบลงตรงหน้าป้ามี่
" อะ ป้า หนูขนเสื้อผ้าของนังซินดี้มาหมดแล้ว"
"กองไว้ตรงนั้นแหละ ชั้นจะเผาให้หมด!"
" อ๊าย แรงอ่ะ ไหนว่าจะบริจาค"
"ของเสนียดๆพวกนี้ใครเอาไปใส่ก็ซวยตายชักน่ะสิ หึ ฉันไม่ได้อยู่เผาศพมัน ชั้นก็จะเผาข้าวของของมัน ให้สาสมกับสิ่งที่มันทากับชั้น!"
ป้ามี่มีสีหน้าเคียดแค้น นึกถึงอดีตที่ผ่านมา
ซินดี้ตรงเข้าไปคร่อมบนตัวป้ามี่ ตบซ้ายขวา
" โอ้ย ช่วยด้วย"
ซินดี้หยิบกรรไกรที่พกไว้ขึ้นมาชู
"นี่คือสิ่งตอบแทนที่แกทำกับฉัน!"
ป้ามี่ตาเหลือก กลัว ร้องกรี๊ด
เส้นผมป้ามี่กระจุกหนึ่งตกลงไปที่พื้น !!!
ป้ามี่เอื้อมมือออกไปจุดไฟแช็คที่กองเสื้อผ้าด้วยความเกลียดชัง
"เพราะมึงคนเดียวอีซินดี้ ทำให้กูต้องลาออกจากเพลินพิมาน ไปอยู่บ้านนอกตั้ง 3 เดือน ไม่ว่าวิญญาณมึงจะอยู่ที่นี่ไหนก็รับรู้ไว้ด้วยนะ ว่ากูเกลียดมึง ไปลงนรกซะเถอะนะ อีซินดี้ ชาติหน้าชาติไหน ขออย่าให้มึงได้ผุดได้เกิดอีกเลย"
มดแดงตบมือ "เป็นสุนทรพจน์ที่เริ่ดสุดเลยค่ะป้า"
ป้ามี่กับมดแดงหัวเราะชอบใจ แล้วพากันออกไป
ตั้งโอ๋วิ่งเข้ามามองหน้าตื่น
" ป้ามี่ เจ๊มดแดง ทำอะไรกันน่ะ"
"นางทาสในเรือนเบี้ย มาตามปกป้องทรัพย์สมบัติเจ้านายเหนือหัวงั้นเหรอ" มดแดงว่า
"แกมาช้าไปนิสนะ ฉันเผาเสื้อผ้านายทาสของแก ส่งลงไปให้มันในนรกแล้วล่ะ"
ป้ามี่กับมดแดง หัวเราะชอบใจแล้วเดินออกไป
ตั้งโอ๋มองที่กองไฟอย่างเสียดาย
"หมดกันแล้วพี่ซินดี้ โอ้ย ไหม้หมดเลย"
ตั้งโอ๋หันไปเห็นถุงกระสอบ หยิบขึ้นมาดู แล้วเห็นว่าในกระสอบยังมีชุดซินดี้หลงอยู่ชุดหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาดู ซึ่งเป็นชุดเดียวกับซินดี้ที่ใส่ตอนตาย
" เฮ้ย ยังเหลืออยู่ชุดนึงนี่" ตั้งโอ๋คลี่ออกดู "โอ้ย โชคดีจัง นี่มันชุดเก่งพี่ซินดี้ที่ตัดสำรองไว้นี่ ยังสวยอยู่เลย"
ตั้งโอ๋มองๆ ชุด แล้วเหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา
มุมหนึ่งในห้องแต่งตัว ตั้งโอ๋ใส่ชุดโชว์ของซินดี้ออกมา ลิปซิงค์เพลงประจำตัวของซินดี้ โดยเปิดเพลงจากมือถือ
ตั้งโอ๋ออกลีลาเลียนแบบซินดี้ ขณะออกลีลาอยู่นั้นเอง ตั้งโอ๋เอามือเกี่ยวเข็มกลัดที่กลัดติดลูกปัด บนชุด ทำให้นิ้วเลือดออก
"อุ๊ย"
เลือดกระเซ็นไปโดนชุดเป็นดวงสีแดงขึ้นมา
ในโลงศพ ... ซินดี้ในสภาพศพหน้าผีเน่าเฟะ ตาหลับอยู่ มีหยดเลือดหยดลงที่ปากซินดี้ ... ริมฝีปากซินดี้เริ่มขยับได้รับรสเลือดตั้งโอ๋เข้าไป
เป็นการปลุกวิญญาณให้ตื่นจากการหลับไหลอันยาวนาน และมีพลังขึ้นมา
ทางด้านตั้งโอ๋เอามือปัดๆตรงที่เป็นรอยเลือดบนชุด
" โธ่ เปื้อนหมดเลย"
ตั้งโอ๋เงยขึ้นมา เห็นเงาตัวเองในกระจก เป็นซินดี้ในชุดเดียวกัน แสยะยิ้มให้
ตั้งโอ๋กรี๊ดออกมาสุดเสียง ... เสียงผู้หญิงชัดๆ
เข้มเข้ามาตบไหล่ตั้งโอ๋พลั่ก !
"ตั้งโอ๋! กรี๊ดสาวแตกทำไม เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หรอกว่า เป็นชะนี"
ตั้งโอ๋ค่อยๆหันมามองเข้ม หน้าเหวอ เหงื่อแตกพลั่ก
" พี่ซินดี้ ฉันเห็นพี่ซินดี้"
"บ้า ...คนตายไปแล้วจะเห็นได้ยังไง"
" ฉันเห็นจริงๆ นะเข้ม ฉันเห็นพี่ซินดี้ในกระจกนี่แหละ"
เข้มส่ายหน้า "พอๆ ๆ ฉันว่าชุดที่แกใส่นี่มันรัดไปป่ะ สมองเลยตาย ไป รีบไปเปลี่ยนชุด แล้วกลับบ้านได้แล้ว"
เข้มดุ ตั้งโอ๋เจื่อนจ๋อย แต่ก็ยังอดระแวงไม่ได้
วันใหม่ ณ ถนนริมทะเล
คนร้าย 2 คนวิ่งหนี กานดา กับจ่าโอ วิ่งตาม
"อย่าหนีนะ"
คนร้ายยิงสวน ทำให้กานดากับจ่าโอต้องหลบ แล้วก็วิ่งต่อ...
คนร้ายแยกกันไปสองทาง กานดากับจ่าโอให้สัญญาณวิ่งแยกกัน
กานดาตามคนร้าย1 จ่าโอตามคนร้าย2 ที่ถือกระเป๋าวิ่งหนี
ทางฝั่งจ่าโอ คนร้ายยิงสวนมาอีก จ่าโอหลบแล้วยิงตอบ คนร้ายยิงต่อ ปรากฏว่ากระสุนหมด
" ยกมือขึ้น แล้ววาง กระเป๋าลงช้า ๆ"
จ่าโอเล็งปืนไปที่คนร้าย แล้วค่อย ๆ เดินมา อย่างระมัดระวัง พอเข้าใกล้ คนร้ายเอากระเป๋าที่ใส่ของกลางทุ่มใส่
จ่าโอเสียจังหวะ แล้วคนร้ายต่อยเสยคางจ่าโอ จ่ายอดตามเข้าไปซ้าๆ เอาปืนจ่อหลังคนร้าย
"หยุดนะ"
คนร้ายเลยต้องยกมืออีกรอบ
จ่าโอบอก
"ทำเป็นตุกติกนะแก เดี๋ยวเหอะ" จ่าโอยกมือจะฟาดขู่ หยิบกระเป๋าเช็คดู บอกจ่ายอด
ที่กำลังใส่กุญแจมือคนร้าย "ของกลางครบ"
จ่ายอดถาม "แล้วหมวดกานดาล่ะ"
อีกมุม คนร้ายวิ่งหนีเข้าชุมชม เอาถังขยะทุ่มใส่บ้าง แผงปลาที่ตากไว้บ้าง
กานดาต้องคอยหลบ แล้วก็วิ่งตามห่างไปเรื่อยๆ จนวิ่งผ่านซอย
กานดาตัดสินใจวิ่งเข้าไป เพื่อเป็นทางลัดไปดักคนร้ายให้ทัน
กานดาวิ่งออกมาดักหน้าคนร้าย
"หยุดนะ ไม่งั้นฉันยิงแน่"
กานดาตั้งท่าจะชักปืน แต่ทันใดนั้น ก็มีเด็กตัวเล็ก 3 - 4 ขวบเดินออกมา
"หนูหลบ"
คนร้ายรู้ว่ากานดาไม่ยิงแน่ คนร้ายเลยดึงมีดออกมา
"อย่า"
กานดาวิ่งสุดกำลังเข้าไปอุ้มเด็ก หลบมีด เด็กร้องไห้จ้า ปืนตก คนร้ายหยิบปืนกานดาชักออกมาจะมายิงแต่โดนเท้าบุลินในใส่ชุดธรรมดา เตะเสย จนปืนหล่น
"พี่บุลิน!"
กานดาอุ้มเด็กหลบ
บุลินบู๊กับคนร้าย จนคนร้ายหมอบ
จ่ายอดกับจ่าโอวิ่งตามมาพอดี
" มาตอนท้าย เหมือนตำรวจหนังไทยที่เค้าว่ากันเลยนะจ่า เอ้า จัดการต่อที"
สารวัตรจับมือบุลิน ทุกคนรายล้อม
"ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะหมวด ดีใจที่ได้ร่วมงานกันอีก"
" ขอบคุณครับ ต้องขอโทษด้วยครับที่เข้ามาก้าวก่าย ตามจดหมายส่งตัวต้องเริ่มงาน พรุ่งนี้"
"ผมรู้จักคุณดี ให้นอนพักอยู่บ้านเฉยๆ คุณคงเฉาตาย"
"3 เดือนที่ผ่านมา โรงพยาบาลให้ผมนอนเพียบแล้วล่ะครับ ขอผมยืดเส้นยืดสายบ้าง"
สารวัตรมองๆ
"จริงสิ ดูอาการคุณหายเป็นปกติแล้วนะ นี่ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้นะว่าเมื่อ 3เดือนก่อนคุณเกิดอุบัติเหตุแทบเอาชีวิตไม่รอด"
ต่อมา กานดายื่นแก้วกาแฟให้บุลิน ทั้งคู่อยู่ในมุมกาแฟของโรงพัก
"กาแฟดำ 2 ช้อน ไม่ใส่น้ำตาลกับแก้วกาแฟแก้วโปรดใบเดิม"
"เฮ้ย นี่ยังจำได้แถมยังเก็บแก้วนี้ไว้อีกเหรอ คิดอะไรกับพี่หรือเปล่าเนี่ย"
"คิด คิดว่าเมื่อไหร่พี่หมวดจะกลับมาเสียที ทำงานคนเดียวหนักชิบ...."
บุลินกับกานดาหัวเราะกัน
" ไม่ใช่แต่เราหรอก พี่ก็ดีใจที่รอดจากการเฉียดตายในวันนั้นได้"
"นั่นสิพี่ รถชนแรงขนาดนั้น พี่หมดสติไปตั้งสามวัน ฉันนึกว่าพี่จะไม่รอดแล้ว"
"คดียังไม่ปิดจะให้ฉันตายได้ยังไง เออ ตอนที่ฉันรักษาตัวที่โรงพยาบาล มีอะไรอัพเดทบ้าง คดีนายหรั่งไปถึงไหนแล้ว พวกคณะคาบาเรต์เพลินพิมานให้การคืบหน้ามั้ย อ่อ แล้วยายซินดี้ล่ะ ก่อเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า"
กานดาอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไง
" อ้าว พูดอะไรผิด เงียบไปเลย"
"พี่หมวดไม่รู้จริงๆ เหรอ ฉันนึกว่ามีคนบอกพี่แล้วเสียอีก"
" บอกเรื่องอะไร รีบพูดมาสิ"
"ซินดี้ฆ่าตัวตาย!"
บุลินอึ้ง ตกใจ
บริเวณที่เก็บศพซินดี้
ตั้งโอ๋สั่นๆ กลัวๆ เอาดอกลิลลี่สีขาว วางไว้ จุดธูปไหว้ หน้าโลงซินดี้ ซึ่งมีรูปตั้งอยู่หน้าโลง พร้อมเครื่องเซ่น ผลไม้ แก้วใส่น้ำเปล่า น้ำแดง
" ดอกไม้สวยมั้ยพี่ซินดี้ ดอกลิลลี่สีขาว ทั้งสวย แล้วก็หอมแถมแพงมากด้วยล่ะ ตั้งโอ๋ตั้งใจซื้อมาให้พี่เลยนะ แล้วคุณแพรวาก็ฝากเงินมาทำบุญให้พี่ด้วย คุณแพรวาเขาดีกับพี่ซินดี้มากๆเลยนะคะ"
ในอดีต 3เดือนก่อน
แพรวากับ มดแดง โกกิ ตั้งโอ๋ ทุกคนที่มาในงาน คุยกันอยู่ในวัด
โกกิประจบ
"คุณแพรวามีน้ำใจเป็นมหาสมุทรจริงๆนะคะ ขนาดไม่ใช่ญาติใช่เชื้อ ยังอุตส่าห์จัดงานศพให้พี่ซินดี้อีก"
" สิ้นเปลืองเปล่าๆนะคะ อย่างซินดี้เนี่ยเอาศพไปโยนให้แร้งกินจะเหมาะกว่า"
มดแดงพูดพลางหลุดหัวเราะชอบใจ โกกิแอบอมยิ้มชอบใจ ตั้งโอ๋อึ้ง
แพรวาเอ็ด
"หยุดให้ร้ายซินดี้ได้แล้ว ให้เกียรติคนตายบ้าง"
มดแดงจ๋อย
ทิพย์วิ่งเข้ามาถามแพรวา
"ขอโทษนะคะคุณแพร ทางวัดให้มาถามว่าจะจัดงาน 3 วัน หรือ 7 วันค่ะ"
" เก็บไว้ร้อยวัน!! แล้วประกาศหาญาติซินดี้ให้มางานด้วย"
ตั้งโอ๋ พูดอยู่หน้าโลง
" จะครบร้อยวันแล้ว ตั้งโอ๋ก็ยังไม่เคยเห็นญาติพี่ซินดี้มาสักคน ไม่เคยเห็นใครมาไหว้พี่เลย" ซินดี้ถอนหายใจ "พี่ซินดี้รอหน่อยนะ เดี๋ยวครบกำหนดคุณแพรวาคงจะจัดการเผาศพให้พี่เอง"
ลมพัดมาวูบใหญ่ จนเทียนดับ
"อ้าว ... เห้ย"
ตั้งโอ๋หยิบไฟแช็คขึ้นมาจะจุดใหม่ แต่ปรากฏว่ากดเท่าไหร่ ไฟแช็คก็ไม่ติด
ตั้งโอ๋เดินมาหาแม่ค้าที่ขายดอกไม้อยู่
"ขอยืมไฟแช็คหน่อยได้มั้ยพี่ ของหนูหมดพอดี อ่อ แล้วก็เอาดอกไม้ไปเพิ่ม..."
ตั้งโอ๋เอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ แล้วมีมือมาหยิบช่อเดียวกัน
"ขอโทษค่ะ/ครับ"
สองคนมองหน้ากัน พอเจอหน้าต่างคนต่างตกใจ แปลกใจ ระคนดีใจ
ตั้งโอ๋ตั้งท่าจะยิ้ม แต่พอตั้งสติได้ ก็เก็กหน้าเหมือนเดิม
"งั้นไม่เอาแล้วนะแม่ค้า ยืมไฟแช็คอย่างเดียว เดี๋ยวเอามาคืน"
ตั้งโอ๋รีบเดินออก บุลินรีบตาม
บริเวณลานวัด ตั้งโอ๋เดินเหลือบมอง ไม่เห็นบุลินตามมา พอหันกลับมาก็เจอบุลินอยู่ตรงหน้า ตั้งโอ๋ตกใจ
"ว๊าย ใจหายหมดเลย"
" คือต้องให้ปลอบว่า ขวัญเอ๋ยขวัญมาใช่มั้ย"
" ไม่ต้องย่ะ หายไปเป็นเดือนๆ จู่ๆก็โผล่มาแบบนี้จะไม่ให้คนตกใจยังไง"
" นี่เธอไม่รู้หรือว่าฉันเกิดอุบัติเหตุไปรักษาตัวที่กรุงเทพ"
" ก็รู้แหละ แต่...ไม่นึกว่าจะได้เจอหมวดที่นี่ ...หมวดมาทำอะไรที่วัดล่ะ"
บุลินอึ้ง ไปนิดแล้วพูดขึ้น
"ฉันเพิ่งรู้ว่า...ซินดี้ฆ่าตัวตาย"
ตั้งโอ๋พาบุลินมาที่เก็บศพ ตั้งโอ๋จุดเทียนแล้วพูดกับบุลินที่ยืนมองงงอยู่ ไม่อยากเชื่อสายตา
"พี่ซินดี้เคยพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแล้ว หมวดก็ทราบ แต่มาสำเร็จในวันเดียวกับที่หมวดเกิดอุบัติเหตุนั่นแหละ"
"ฉันนี่แย่จริงๆ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วก็นึกว่าเขายังอยู่ดีมาตลอด น่าเสียดายนะ ที่คนมีความสามารถอย่างเขาจากไปแบบนี้"
"ค่ะ ตั้งโอ๋ก็เสียใจ แต่พี่ซินดี้เขาก็ไปสบายแล้ว"
ทันใดนั้นแมวดำก็กระโดดจากด้านบน ผ่านหน้าตั้งโอ๋ ก่อนที่ตั้งโอ๋จะตอบ
"ว๊าย"
ตั้งโอ๋ตกใจถอยหลังเสียหลัก หงายหลังไป เอามือเท้ากับพื้นดินไว้ เจ็บจี๊ดตรงฝ่ามือ
"โอ๊ย... ไม่รู้ตัวอะไรกัด"
บุลินเอามือมาดู ก่อนจะกดเค้นทำให้มีเลือดออกมา
" โอ๊ย พอแล้วหมวด จะเค้นทำไม มันเจ็บนะ"
" ไม่ได้ เผื่อเป็นสัตว์มีพิษ"
เทียนล้มลงตอนที่แมวกระโดด เทียนล้มไปคาอยู่ตรงใต้ท้องโลงที่ยื่นออกมาจากฐานที่ตั้งนิดนึง
ซึ่งใต้โลงนั้นมียันต์สะกดวิญญาณติดอยู่ เทียนไปจ่อลนตรงยันต์พอดี ทำให้ยันต์ไหม้
ขณะที่บุลินที่กำลังปฐมพยาบาลตั้งโอ๋อยู่ ทั้งคู่ได้กลิ่นไหม้
"ใครเผาอะไร"
ตั้งโอ๋หันไปเห็น เทียนไหม้อยู่ ตาโต ร้องลั่น "อ๊าย พี่ซินดี้"
ตั้งโอ๋รีบผลัก บุลินรีบวิ่งเข้าไปหยิบแก้วน้ำที่มาไหว้หน้าศพมาสาดใส่ ไฟดับ
ไฟไหม้แค่นิดเดียว ไม่ได้เป็นอะไรมาก
ยันต์ไหม้นั้นเมื่อเจอน้ำสาดเข้ามาอีก หลุดผัวะ เป็นเศษขยะไปกับพื้น !
ในโลง ซินดี้ที่เป็นศพลืมตาปึ่งขึ้นมาอย่างแค้นอาฆาต วิญญาณได้รับการปลดปล่อย
เมฆดำลอยมาปิดอย่างรวดเร็วบนท้องฟ้า ฟ้าผ่าลงมาเปรี้ยง ! อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ตั้งโอ๋ตกใจอย่างแรง ล้มลงไป ... หมดสติ
"ตั้งโอ๋ๆ"
บุลินรีบอุ้มตั้งโอ๋ออกไป
บุลินอุ้มตั้งโอ๋เดินไกลออกไปเรื่อย ๆ เสียงหัวเราะซินดี้แผ่ว ๆ ดังขึ้น
ในห้องแต่งตัวซินดี้ที่โรงละครเพลินพิมาน ประตูเปิดออก แพรวาก้าวเข้ามาในห้อง
แพรวาเดินเข้ามาหยุดหน้ารูปซินดี้ขนาดใหญ่ที่ติดข้างฝา มองด้วยความเศร้าเสียใจลึกซึ้ง
"วันนี้ก็ครบรอบวันตายของเธอแล้ว ....เวลาสามเดือนผ่านไปเร็วเหลือเกิน ฉันยังรู้สึกว่า วันที่เธอแสดงโชว์วันสุดท้ายเพิ่งจะผ่านไปเมื่อวานนี้เอง ....ซินดี้ เธอไม่น่าจากไปแบบนี้เลย ฉันเสียใจ เสียใจจริงๆ"
แพรวาน้ำตาไหลออกมา หยดน้ำตาที่หยดลงมาบนแขนแพรวา กลายเป็นหยดเลือด เธอเหลือบมองอย่างตกใจ
" เลือด!"
แพรวาหันไปมองที่กระจก ก็ต้องตกใจเพราะเห็นว่า น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเลือด!!! อาบแก้มลงมา
แพรวาพยายามยกมือเช็ดห้าม ไม่ให้น้ำตาเลือดไหลออกมา แต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาเป็นเลือด พลั่กๆ แบบคุมตัวเองไม่ได้ จนเลือดอาบเนื้อตัวเลอะเทอะ แดงฉานไปหมด
"หยุดสิ หยุด หยุดเดี๋ยวนี้"
เลือดไหลออกมาจากหู จากจมูก แล้วที่ขา เลือดไหลออกมาอาบขาไหลนองไปกับพื้น
แพรวามองเห็นเลือดออกมาจากทวารทั้งหมดแล้วกรีดร้องออกมาอย่างตื่นตระหนกตกใจ
เสียงหัวเราะของซินดี้ดังขึ้นมา
รูปซินดี้... ตรงดวงตาเป็นสีแดงก่ำน่ากลัวขึ้นมา เหมือนมีชีวิต!!
แพรวามองเห็นกรีดร้องเสียงลั่น ขาดสติไปเลย
ภาวัชเปิดประตูห้องเข้ามา จับตัวแพรวาที่ร้องกรี๊ดอยู่อย่างงงๆ
"คุณแพร!!! คุณแพร คุณเป็นอะไร"
" เลือด เลือดเต็มไปหมดเลยภาวัช!"
"ตั้งสติก่อนคุณแพร เลือดที่ไหน ไม่เห็นมีอะไรเลย"
แพรวาค่อยๆนิ่ง ชะงัก มองแล้วเห็นว่า เนื้อตัวปกติไม่ได้มีเลือดเลอะอะไรเลย
แพรวาอึ้งพูดไม่ออก
ภาวัชประคองแพรวานั่งลงที่โซฟา
" ดีนะที่ผมแวะมารับคุณ ไม่งั้นคงเป็นลมอยู่ในห้องนั้นแล้ว"
" ขอบคุณค่ะภาวัช แพรคงเหนื่อยจากงานจนเห็นภาพหลอน"
" คุณไม่น่าเข้าไปในห้องนั้นเลย" ภาวัชถอนหายใจ พูดกำกวมเหมือนแพรวาทำใจไม่ได้
ที่ซินดี้ตาย แต่จริงๆแล้วเป็นเรื่องไปนอนกับซินดี้ "ถ้าทำใจไม่ได้ก็รื้อทิ้งไปดีกว่า จะเก็บไว้ให้ไม่สบายใจทำไม"
" ก็เก็บไว้ระลึกถึงเรื่องเก่าๆในอดีตไงคะ แพรกับซินดี้ อ่อ แล้วก็คุณด้วย เราต่างช่วยกันสร้างเพลินพิมานมาด้วยกันไม่ใช่หรือคะ"
ภาวัชอึ้งไปหนึ่งจังหวะตามประสาวัวสันหลังหวะ ไม่แน่ใจว่าแพรวาพูดจริงๆ หรือว่าเหน็บใส่กันแน่ !
ทิพย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา หน้าตาตื่น
"คุณแพรวา คุณแพรวาเป็นอะไรคะ"
ภาวัชได้ที เปลี่ยนเรื่อง ทำเป็นโมโหหันไปเอ็ดทิพย์
ภาวัชลุกขึ้น
"มัวไปทำอะไรอยู่ เธอเป็นเลขาประสาอะไรถึงไม่รู้จักดูแลเจ้านาย"
ทิพย์ยกมือไหว้
"ขอโทษค่ะ ขอโทษ ทิพย์มัวแต่หาคิวไปปฏิบัติธรรมให้คุณแพรอยู่ค่ะ"
" ไม่ต้องมาแก้ตัว นี่ถ้าคุณแพรเป็นอะไรไปฉันไล่เธอออกแน่"
แพรวาลุกขึ้นตามมาแตะแขนภาวัชห้าม ทิพย์แอบมอง
"พอเถอะค่ะภาวัช ทิพย์น่ะเป็นหลานของแพรนะคะ คุณจะมาไล่ทิพย์ออก โดยไม่ถามแพรไม่ได้หรอกนะ"
“ก็แค่หลานห่างๆไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องให้ท้ายกันแบบนี้เลย”
ทิพย์แอบมองเจื่อน
“คุณวัช...”
“เอาล่ะ ผมขี้เกียจเถียงกับคุณ ผมไปรอที่รถดีกว่า”
ภาวัชเดินออกไป แพรวาหันไปพูดกับทิพย์
“อย่าไปถือสาอะไรคุณภาวัชเลยนะ เขาพูดเพราะเป็นห่วงฉันน่ะ”
แพรวาหันเดินตามภาวัชออกไป
“ภาวัช ๆ รอแพรก่อนสิคะ”
ทิพย์มองตามแพรวาไป สายตาบอกไม่ถูกว่าชื่นชมหรืออิจฉา
คืนนั้น ตั้งโอ๋นอนอยู่ที่พื้นอพาร์ทเม้นท์ แล้วค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ นึกไม่ออกว่ามานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“ ทำไมมานอนอยู่ที่นี่”
ตั้งโอ๋ค่อยลุกขึ้นมองไปรอบๆในความมืด
แล้วปรากฏว่าได้ยินเหมือนเสียงมีดสับอะไรบางอย่างดังเป็นจังหวะมา
ตั้งโอ๋ตัดสินใจเดินตามเสียงไป
ตั้งโอ๋เดินขึ้นบันไดมา
ค่อยๆ ก้าวขึ้นมาในบรรยากาศลึกลับ ตื่นเต้น เสียงสับอะไรบางอย่างยังดังต่อเนื่อง
ตั้งโอ๋ก้าวขึ้นบันไดมาจนมองเห็นอ้วนนั่งหันหลังให้ตั้งโอ๋ เขากำลังสับอะไรบางอย่างอยู่
อ้วนชะงัก หันมาหาตั้งโอ๋
ตั้งโอ๋มองไปเห็นเท้าอ้วนที่ขาดออกไปเลือดนองกระจาย
ตั้งโอ๋กรี๊ดลั่น
อ้วนยิ้มมุมปาก โรคจิตมาก
อ้วนฟันฉับลงอีกที จนเลือดกระเด็น
ความจริง ... ตั้งโอ๋นอนบนโซฟาที่บ้าน ตกใจตื่นขึ้นมา กรี๊ดลั่น
ที่หน้าบ้าน บุลินจับมือกับต้อม กำลังจะลากลับบ้าน
“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ต้อม เพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็รักษาสุขภาพนะครับ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับที่พาตั้งโอ๋มาส่ง”
บุลินขยับเดินไปที่รถ
เสียงตั้งโอ๋กรี๊ดดังเข้ามา ทุกคนตกใจหันมองตามเสียง
“ ตั้งโอ๋!”
เข้มรีบวิ่งนำไปก่อน ทุกคนตามเข้าไปในบ้าน
ตั้งโอ๋กรี๊ดสนั่นขวัญเสีย เข้มพุ่งเข้ามาจับตัวตั้งโอ๋เขย่าเรียกสติ บุลินกับต้อมตามหลังเข้ามา
“ตั้งโอ๋ เป็นอะไร ตั้งโอ๋ ตั้งสติหน่อย”
“ ช่วยด้วย น่ากลัวมาก น่ากลัว”
“เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไร”
“ น้าอ้วน น้าอ้วนตัดขาตัวเอง ฆ่าตัวตาย”
ตั้งโอ๋รีบลุกขึ้นทำท่าจะวิ่งออกไปนอกบ้าน
“ จะไปไหน”
“ฉันจะไปดูน้าอ้วน หลีก”
“เธอพักผ่อนไม่เพียงพอหรือเปล่า เธอจะเห็นนายอ้วนฆ่าตัวตายได้ยังไง ในเมื่อเธอนอนหมดสติอยู่ในบ้านนี้”
“นั่นสิ ตั้งโอ๋ ใจเย็นๆก่อน”
“ตั้งโอ๋เห็นกับตา กลิ่นเลือดยังฟุ้งอยู่ในจมูกนี่เลย มันจะไม่จริงได้ยังไง... ใครไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ฉันจะไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง”
ตั้งโอ๋ผลักบุลิน แต่บุลินไม่ปล่อย พูดขึ้น
“ ก็ได้ งั้นไปดูพร้อมๆ กันนี่แหละจะได้รู้ว่าใครละเมอกันแน่”
หน้าอพาร์ทเม้นท์เพลินพิมาน ตอนกลางวัน รถพยาบาลเปิดหวอลั่นอยู่
พวกตั้งโอ๋ บุลิน เข้ม ต้อม เดินเข้ามา หลังจากจอดรถไว้ข้างนอกกำแพง
ตั้งโอ๋รีบชี้
“นั่นไง รถพยาบาลมารับน้าอ้วนแล้ว”
ตั้งโอ๋รีบวิ่งเข้ามา ที่บุรุษพยาบาลเข็นเตียงคนไข้เข้ามาที่รถ
“ เดี๋ยวคะ น้าอ้วนเป็นไงบ้างคะ ยังไม่ตายใช่มั้ย”
บุรุษพยาบาลชะงักอึ้ง
ตั้งโอ๋ชะโงกหน้าเข้าไปหา
“น้าอ้วน”
ตั้งโอ๋อึ้งงง เพราะไม่ใช่อ้วน แต่เป็นนางโชว์คนหนึ่ง
“ โอ้ย นังผีตาโบ๋ แกจะพล่ามอีกนานมั้ย ไส้ติ่งฉันจะแตกแล้ว”
บุลิน เข้ม ต้อมตามเข้ามายืนใกล้
“ เห็นเต็มสองตาหรือยังว่ามันไม่ใช่”
“ ไม่ ฉันต้องหาน้าอ้วนให้เจอก่อน”
ตั้งโอ๋ทาท่าจะวิ่งขึ้นไปบนตึก
อ้วนถือกระเป๋าช่าง เดินผ่านมาพอดี
“น้าอ้วน !”
“ครับ คุณตั้งโอ๋ มีอะไรจะใช้ผมหรือเปล่าครับ”
ตั้งโอ๋เข้าไปหา
“น้าไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง ตั้งโอ๋เห็นน้าฆ่าตัวตาย”
อ้วนงง
เข้มกับต้อมรีบเข้าไปดึงตัวตั้งโอ๋ห้ามไม่ให้พูด
“โทษทีครับ พอดีตั้งโอ๋เขาไม่ค่อยสบาย ไม่มีอะไรนะครับ” เข้มบอก
ต้อมพูดกับตั้งโอ๋
“ไปได้แล้ว เลิกก่อเรื่องเสียที”
ตั้งโอ๋สะบัดออก “ตั้งโอ๋ไม่ได้โกหก ตั้งโอ๋ เห็นจริงๆ”
ตั้งโอ๋วิ่งออกไปเลย บุลินจะตาม แต่ต้อมห้ามไว้
“ตั้งโอ๋”
“ปล่อยไปก่อนเถอะ เดี๋ยวหายสติแตก มันก็กลับมาเองแหละคุณ” ต้อมบอก
บุลินมองตาม อึ้งๆ
ตั้งโอ๋ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดริมน้ำ แล้วเดินออกไปทรุดนั่งที่มุมหนึ่ง ทอดถอนใจ
“ นี่มันเรื่องบ้าอะไรนะ มันไม่ใช่ความฝันซักหน่อย เหมือนจริงซะขนาดนั้น ทั้งเรื่องน้าอ้วนฆ่าตัวตาย แล้วก็ที่เห็นพี่ซินดี้”
ตั้งโอ๋ค่อยยกมือขวาที่ใส่แหวนผีเสื้อขึ้นดู อย่างนึกถึงซินดี้
“ พี่ซินดี้”
ตั้งโอ๋นึกถึงภาพในอดีต ระหว่างตัวเองกับซินดี้
“กินเลือดฉันซะ แกจะได้เป็นทาสของฉัน แล้วฉันจะยกโทษให้ ....กล้ามั้ยล่ะ”
ซินดี้ยื่นแขนออกมา เลือดหยดลงหน้าตั้งโอ๋ ตั้งโอ๋ตัดสินใจหนัก
ตั้งโอ๋ตัดสินใจค่อยๆคลานไปที่มือของซินดี้ เงยหน้ารับเลือดที่หยดลงมาเข้าปาก ค่อย ๆ หลับตาฝืนความรู้สึกเต็มที่แต่ต้องทำ
คนอื่นๆ ขยะแขยงกัน ซินดี้หัวเราะเสียงดังชอบใจ
ซินดี้ถอดแหวนลายผีเสื้อออกมาจากนิ้วตัวเอง แล้วโยนใส่ตรงหน้าตั้งโอ๋ สั่ง
“ใส่แหวนวงนี้ไว้ จะได้รู้ว่าแกเป็นทาสของฉัน ห้ามถอดเด็ดขาดจนกว่าแกจะตาย!”
ตั้งโอ๋ยังมองแหวนนิ่งงัน ยกมืออีกข้างมาถอดแหวนแต่ก็ถอดไม่ออก
“ฮึย ถอดไม่ออกซะที” ตั้งโอ๋พูดกับแหวน “พี่ซินดี้ ถึงพี่ตายไปแล้ว ตั้งโอ๋ก็ยังเป็นทาสของพี่อยู่ใช่มั้ย ....ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว”
ตั้งโอ๋ถอนใจถอดแหวนไม่ออก แล้วล้วงกระเป๋าจะหยิบมือถือ
“ โทร.เรียกเข้มมารับดีกว่า” พอล้วงกระเป๋าแล้วไม่เจอ “ฮึ....มือถือหายไปไหนแล้ว ตายแล้ว สงสัยต้องลืมไว้ที่โรงละครแน่เลย”
โรงละคร เพลินพิมาน เวลากลางคืน หลังการแสดงจบไปแล้ว หน้าโรงละครไม่มีผู้คน ให้ความรู้สึกเงียบเหงา วังเวง มีอาถรรพ์ระคนปนอยู่
ตั้งโอ๋ ขี่มอเตอร์ไซค์จากที่ไกลๆ มาจอดเทียบบันไดตึก แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในโรงละคร
ณ มุมหนึ่ง ไฟดวงหนึ่ง ในมุมที่ตั้งโอ๋พึ่งเดินผ่านไป ดับพรึ่บลงอย่างมีนัยยะ!!
ตั้งโอ๋เคาะประตูโรงละครเรียกให้คนเปิด
"มีใครอยู่บ้างมั้ยคะ ตั้งโอ๋ลืมมือถือไว้ เปิดประตูให้หน่อยค่ะ"
ทุกอย่างเงียบ
ด้านในโรงละคร อยู่ๆ ประตูที่ล็อคไว้ก็เด้งขึ้นได้เอง!
ตั้งโอ๋ลองจับประตูบิดๆ ดึงๆ แบบไม่ได้ตั้งใจ ปรากฏว่าประตูเปิดออกได้
" ฮึ ประตูไม่ได้ล็อคเหรอ... "
ตั้งโอ๋นึกว่าประตูไม่ได้ล็อค เลยเดินเข้าไปข้างใน
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาในโรงละคร แล้วต้องชะงักกึก เมื่อเห็นด้านหลังของใครบางคน
" ใครน่ะ!"
ตั้งโอ๋รีบวิ่งเข้าไปดู เห็นป้ามี่เหมือนคนสติหลุด ตัวสั่นงันงก มือถูกมัดไว้กับเก้าอี้คนดู
"ป้ามี่!"
ป้ามี่มีอาการหวาดกลัว ร้องสติแตก
"ฉันกลัวแล้ว ฉันกลัวแล้ว ฮือออออ"
" ป้ามี่กลัวอะไร เกิดอะไรขึ้น"
ไม่ทันที่ป้ามี่จะตอบ ตั้งโอ๋ได้ยินเสียงหยดติ๋งลงกระทบพื้น ตั้งโอ๋หันมองไปตามเสียง แล้วตกตะลึง
แขนมดแดงที่ยื่นพ้นพนักออกมา มีเลือดหยดลงพื้นนองสีแดงฉาน!
ตั้งโอ๋ตะลึงพูดไม่ออก แล้วค่อยๆขยับเดินเข้าไป ตรงหน้ามดแดง ตัดสินใจ ... กลั้นใจมอง
เห็นมดแดงนั่งเหม่อตาลอย ที่ใบหน้ามีเลือดอาบอยู่ครึ่งหน้า เส้นผมเหมือนถูกถลกไปครึ่งหัว!! น่าสยดสยองมาก !
ตั้งโอ๋กรี๊ดสนั่นโรงละคร
ตั้งโอ๋กลัวมาก ถอยหลังแล้ววิ่งลงมาที่แถวหน้าสุดติดกับเวที ก่อนจะหันกลับไปมองตรงที่นั่งคนดู แล้วต้องตกตะลึงอีกครั้งเพราะเห็น โกกิ หรั่ง แพรวา ภาวัช ทิพย์ บุลิน เภา ทุกคนอยู่ในสภาพ ถูกมัดกับเก้าอี้ แล้วมีแผลถูกทำร้ายมากน้อยต่างๆกันไป บางคนหน้าผากเป็นรูโบ๋ เหมือนโดนเจาะ บ้างปากโดนฉีกไปถึงหู และบางคนแก้มถลอกจนเห็นเนื้อแดงๆ ฯลฯ แต่ละคนต่างร้องครวญครางด้วยความ เจ็บปวด มันเป็นอะไรที่น่ากลัว ขนหัวลุก
ภาพเหล่านั้น ทำให้ตั้งโอ๋ประสาทเสีย ร้องกรี๊ดลั่น
"แอร๊ย"
ผู้หมวดบุลิน ร้องเจ็บปวดจากแผลที่มือโดนไขควงปักจิ้มทะลุมือ เลือดท่วมมืออยู่
บุลินแม้จะเจ็บปวด แต่พยายามพูด "ตั้งโอ๋ .. หนี..ไป!"
ตั้งโอ๋วิ่งเข้าไปที่หมวดบุลิน รัวถามอย่างตื่นตระหนก
" หมวดบุลิน!!!! ....ทำไมคุณเป็นแบบนี้ ทุกคนด้วย ใครทำ!!ใครมันโรคจิตแบบนี้!"
" ซินดี้" บุลินตอบ
ตั้งโอ๋ตะลึง "พี่ซินดี้" เธอส่ายหน้าไม่อยากเชื่ "ไม่จริง พี่ซินดี้ ตายไปแล้ว!"
ไฟในโรงละครดับพรึ่บ ! ลงไปทันที
ทุกคนกรีดร้องเสียงหลง
เสียงเพลงสุดท้ายที่ซินดี้ร้องก่อนจะตายดังขึ้นมาในความมืด
ตั้งโอ๋ และทุกคนมองไปที่เวที ใจหายวาบ
ไฟฟอลโล่สาดไปกลางเวทีซินดี้ที่ยืนหันหลังให้ทุกคน ก่อนจะค่อยหันหน้ามาหา...
ซินดี้ นางโชว์หน้าสวยงาม จัดเต็ม... เธอมองทุกคนด้วยสายตาเข้ม อาฆาต เธอลิปซิงค์ เพลงสุดท้ายในชีวิต ด้วยความเจ็บแค้นสุดใจ ทุกคนมองดู สายตาตื่นตระหนก หวาดกลัว ช็อคไปตามๆ กัน
ตั้งโอ๋ถึงกับผงะ ยืนไม่อยู่ ทรุดหงายลงไปนั่งกับพื้น มองด้วยใจระทึก ปากคอสั่นขึ้นมาทันที
" พี่ซินดี้!"
โกกิ นางโชว์เบอร์สองของเพลินพิมาน คู่แข่งของซิดี้ กลัวจนน้ำตาไหล
หรั่งตาเหลือก เหงื่อแตกเต็มหน้า
ภาวัช แพรวา ทิพย์ เภามองตะลึง กลัวสุดๆ
ซินดี้ลิปซิงค์เดินลงมาด้านหน้าเวที มองทุกคนด้วยตาอาฆาต ฉับพลันนั้นเอง ใบหน้าอันสวยงาม จัดเต็มของซินดี้ก็กลายเป็นหน้าผีครึ่งหนึ่ง ทุกคนตะลึงกับภาพสยองนั้น กรีดร้อง
ฉับพลันก็มีลมพายุเกิดขึ้นทั้งๆที่เป็นห้องปิด,จนทำให้เครื่องประกอบฉากบางชิ้นล้มแตกเสียงดังสนั่น
ทุกคนหวีดร้องหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก
"กูกลับมาล้างแค้น"
ซินดี้ชี้หน้าทุกคน ประกาศกร้าว
"พวกมึงต้องตายทุกคน!"
ทุกคนร้องด้วยความกลัวสุดขีด
ตั้งโอ๋เหมือนจะขาดใจ ร้องกรี๊ดสุดเสียง .....
อ่านต่อตอนที่ 6
