นางแค้น ตอนที่ 2
บนโต๊ะอาหาร ทุกคนยังรับประทานอาหารร่วมกันเหมือนเดิม
ภาวัชหันไปเอาใจ ตักอาหารให้แพรวา กระหนุงกระหนิง
ซินดี้มองดูภาวัชด้วยสายตาอึ้งๆ ปนขยะแขยง
เสียงมือถือซินดี้ดังขึ้น นางขอตัวไปรับโทรศัพท์ ลุกจากโต๊ะไป
"ขอตัวนะคะ"
ณ มุมสงบในบ้านแพรวา ซินดี้เดินออกมา พร้อมพูดมือถือ และฟัง ...
"ฮัลโหล ... ใช่ ฉันซินดี้ ... อะไรนะ!....แฟนฉันโดนจับอยู่โรงพัก"
ซินดี้ตะลึงตกใจ
ในห้องสารวัตร บนสถานีตำรวจภูธร เมืองพัทยา
หมวดบุลินยืนรายงานให้สารวัตรฟัง ในห้องนั้นมี หมวดกานดา,จ่าโอ,จ่ายอด อยู่ด้วย
"เราวางแผนล่อจับนายหรั่ง นายหน้าแก็งค์ค้าประเวณีสาวประเภทสอง ได้แล้วครับ
คิดว่าอีกไม่นาน เราจะขยายผลถึงตัวใหญ่ทั้งหมด"
"ดี แล้วต้องรอบคอบให้มากๆให้สาวไปถึงตัวใหญ่ให้ได้จริงๆ ผมฝากด้วยนะ ทุกคน" สารวัตรบอก
กานดาและบุลินรับคำ "ครับผม/ค่ะ"
ซินดี้วิ่งหน้าตาตื่นมาบนโรงพัก เพราะนางเข้าจว่า เภา ชายคนรักโดนจับ บนโรงพักมีคนอยู่เยอะ
ซินดี้พยายามเรียก
"จ่า ๆ.. แฟนฉันอยู่ไหน...ฉันมาประกันตัวแฟนฉัน"
ตำรวจ1 กำลังพาผู้ต้องหาคนอื่นเดินเข้าไปข้างในเสียก่อน ไม่ได้ฟังซินดี้
"บ้าจริง ไม่ได้ยินหรือไง"
ซินดี้จะเดินตามไปวีนตำรวจนายนั้น แต่บุลินเดินมายืนขวางไว้
"คุณจะมาประกันตัวแฟนคุณใช่มั้ย ... เชิญ!"
ซินดี้อึ้ง มองบุลิน
ครู่ต่อมา ซินดี้ยืนเอามือเท้าโต๊ะ ทั้งสายตาและคำพูดจิกใส่ร้อยเวรที่รับเรื่อง บุลินยืนดูอยู่ข้างๆ
"บอกมาเลยว่าต้องจ่ายเท่าไร ปล่อยแฟนฉันมาได้แล้ว"
บุลินบอกกับซินดี้
"นี่คุณ ถ้าจะประกันตัวแฟนคุณ ก็รีบๆบอกชื่อแฟนคุณสิ"
"ก็ได้ ...แฟนฉันชื่อ..."
นางกำลังจะบอกชื่อ หรั่งเรียกขึ้นซะก่อน
จ่าโอ จ่ายอด พาตัวหรั่งออกมาพอดี
หรั่งเห็นซินดี้ก็ดีใจ" ซินดี้!"
ซินดี้หันไปเห็นหรั่งแล้วตะลึง เซอร์ไพรส์มากที่มาเจอหรั่ง แทนที่จะเป็น เภา อย่างที่คิดและคาดไว้
"หรั่ง? ไอ้หรั่ง!"
"ซินดี้เมียรัก.. ช่วยประกันตัวผัวทีนะ ผัวไม่อยากนอนในคุก"
บุลินอึ้งเหมือนกัน "นี่นายหรั่งเป็นสามีคุณเหรอ"
ซินดี้ไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปที่หรั่ง ทั้งโกรธทั้งเกลียดที่ไอ้แมงดาผัวเก่าอย่างนายหรั่ง หลอกให้มาประกันตัว
"แก ....แกให้คนโทร.ไปหลอกฉันให้มาที่นี่ใช่มั้ย"
"จ๊ะ เมียจ๋า ช่วยผัวด้วยนะ"
ซินดี้ทำเป็นยิ้มให้อย่างเข้าใจ ก่อนจะถอดรองเท้าออกมา และอย่างคาดไม่ถึง ซินดี้พุ่งเข้าไปเอารองเท้า ตบหัวหรั่งจนเลือดออก บุลินรีบเข้าไปกั้นซินดี้ที่ยังโวยวายอย่างโมโห
"โอ๊ย อีบ้า! อีซินดี้มึงตบหัวกู"
ซินดี้โวยอย่างโมโห
"เออ ฉันเอาเลือดหัวแกออกจะได้หายเลอะเลือนไง ฉันไม่ได้เป็นเมียแก จำเอาไว้ ไอ้หรั่ง ฉันไม่ใช่เมียแก"
บุลินกันซินดี้ไม่ให้ทำร้ายหรั่ง
"หยุด คุณไม่มีสิทธิทำร้ายร่างกายเค้านะ ... จ่า เอาผู้ต้องหาออกไปทำแผลก่อน"
จ่ายอด จ่าโอ รีบพาหรั่งออกไป หรั่งมองซินดี้อย่างเอาเรื่อง
"อีซินดี้มึง! จำเอาไว้นะ"
"คิดว่าฉันจะกลัวแกเหรอ มาเลย ส้นรองเท้าฉันพร้อมทุกเมื่อ"
ซินดี้สวนกลับอย่างไม่กลัว บุลินส่ายหน้า...
ซินดี้ดึงตัวออกจากบุลิน "ปล่อย ฉันจะไปหาแฟนฉัน"
บุลินอึ้ง
แสงไฟฟอลโล่จับที่เวที สาว ๆ วิ่งเข้ามาชะเง้อดูด้วยความตื่นเต้น เสียงเพลงรัก ในจังหวะร็อกเข้มๆ แมนๆ ดังขึ้นก่อน ก่อนที่เภาจะค่อยๆ โผล่ให้เห็นอย่างเท่ๆ
"ได้เวลาแห่งความสุขกันแล้ว วันนี้ใครอยู่กับผมบ้าง"
เภาหันตัวมารับไฟสว่าง เล่นกีตาร์ร้องเพลง อย่างเท่สุดๆ สาว ๆ กรี๊ดสุดตัว
ซินดี้หน้านิ่งเดินเข้ามาดูจากมุมหนึ่ง
ช่วงดนตรี ... เภาโชว์เซ็กซี่ พร้อมหยิบดอกกุหลาบแดงดอกโตออกมา สาวๆ ยิ่งกรี๊ด เภายั่วด้วยการเหมือนจะส่งกุหลาบให้บรรดาสาวๆ จนในที่สุดจบเพลง เภาพูดออกไมค์
"ผมไม่ได้แค่มีความสุข แต่ผมมีความรักมาฝาก" เภาชูกุหลาบขึ้น
สาว ๆ กรี๊ดกันน้ำตาไหล บ้างก็ร้องเรียกให้โยน
"พี่เภา ... ทางนี้ๆ ให้หนู"
เภาทำท่าเหมือนโยนให้สาวกรี๊ดเล่น แต่แล้วก็ถือไว้
"ผมมีความรักมาฝากทุกคนจริง ๆ ครับ แต่สำหรับกุหลาบดอกนี้ผมคงให้ ใครไม่ได้จริง ๆ เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเตรียมไว้สำหรับคนพิเศษคนนั้นคนเดียว"
เภามองเลยไปทางเคาน์เตอร์บาร์ตรงที่ซินดี้ยืนดูอยู่
ตอนนี้กลับว่างเปล่าไม่เห็นซินดี้อยู่แล้ว
หลังบาร์เป็นซอกซอยเล็กๆ
เภาเดินมาที่มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ ที่จอดอยู่ด้านหลัง ถือดอกกุหลาบออกมา มองกุหลาบอย่าง เซ็งๆตัดสินใจว่าจะทำยังไงดี เขาเห็นถังขยะอยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกล เภาคอตกเดินไปที่ถังขยะ ยืนนิ่งจะเปิดฝาถังทิ้งกุหลาบดอกนั้น
ซินดี้เอื้อมมือมาฉุดเภาเข้าไปในซอกเล็กๆข้างถังขยะ แผ่นหลังของเขาโดนเบียดติดกำแพง ซินดี้ประกบอยู่ใกล้มาก
"จะทิ้งกุหลาบจริงๆเหรอ น่าเสียดายนะ"
เภายิ้มกวน
"ก็คนรับเค้าไม่อยากได้"
ซินดี้กับเภาจ้องตากันอยู่พัก ก่อนที่ซินดี้จะยิ้มออกมา
" คนบ้า จะหลอกให้ซินดี้หลงรักไปถึงไหนกัน"
"ผมบ้าก็เพราะคลั่งซินดี้นี่แหละ"
เภายิ้มตอบ แล้วก็จะดึงตัวซินดี้มาจูบด้วยความคิดถึงอย่างรุนแรง
ซินดี้ซ้อนท้ายเภา ผมปลิวสยายไปตามถนนริมทะเล อย่างมีความสุข
เภาจอดมอเตอร์ไซค์ที่ชายหาด ห่างไกลผู้คน ปัดผมที่บังหน้าให้อย่างอ่อนหวาน
"ผมอยากพาซินดี้ซ้อนท้ายไปให้ทั่วพัทยาเลยรู้มั้ย"
"ไม่เอาน่าเภา เราคุยเรื่องนี้กันแล้ว"
เภาขึ้นเสียง "แต่ผมไม่อยากให้เราคบกันหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้"
"ทั้งๆ ที่ซินดี้ไม่ใช่ผู้หญิงแท้งั้นเหรอ คุณไม่อายเหรอที่คบกับ.. กะเทย อย่างซินดี้"
"สำหรับผม คุณ ไม่ ใช่ กะเทย คุณคือซินดี้ คนที่ผมรัก ผมไม่สนว่าคุณเป็นอะไรไม่สนๆๆๆ ทั้งนั้น"
ซินดี้ยิ้มอย่างปลื้มใจกับคำตอบของเภา แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อีก
"แต่ซินดี้สน ถ้าใครรู้ว่าเราคบกัน โดยเฉพาะพวกแฟนคลับสาวๆ ที่รอคุณทุกคืน คุณก็รู้อยู่ อาชีพแบบนี้มันไม่ควรเปิดเผยเรื่องนี้ เรตติ้งจะตกเอาง่ายๆ"
"งั้นผม... ผมจะเลิกทางานนี้"
เภาเดินไป ซินดี้ดึงไว้
"ถ้าซินดี้รักเภาน้อยกว่านี้ ซินดี้คงยอมให้เภาไปหรอก แต่แย่จัง.. มันไม่ได้"
ซินดี้คว้าเภามาจูบ มือโลมไล้ก่อนโน้มตัวลงบนมอเตอร์ไซค์ เภาอ่อนโอนผ่อนตาม สองคนมีความสุขท่ามกลางเสียงคลื่นและชายหาดที่ร้างไร้ผู้คน
ในครัว บ้านตั้งโอ๋ เต็มไปด้วยผัก ที่ใช้เตรียมทำอาหารสุขภาพขาย 2 พี่น้องคุยไปทำไป
ต้อม พี่ชายของตั้งโอ๋ฟันฉับไปชิ้นฟักทองขาดสองท่อน
"เลวจริงๆ แกโดนไล่ออก เพราะไปเอาสร้อยแมวช้าเนี่ยเหรอ"
ตั้งโอ๋ในชุดผู้หญิงปกติ ยกหม้อขึ้นต้มน้ำ แล้วก็มาทำอย่างอื่นต่อ
" ก็เค้าเป็นเบอร์1 นี่ สั่งอะไร อยากได้อะไรก็ต้องได้"
"แกลงทุนปลอมเป็นสาวประเภทสองเพื่อให้ได้งานที่เพลินพิมานขนาดนี้ แต่กลับโดนไล่ออกง่ายๆ เพราะเรื่องแมวๆ แบบนั้น หึ พูดแล้วของขึ้น ไล่ออกยังไม่เท่าไหร่ แต่กล้าตบน้องสาวฉันนี่ซิ"
ต้อมไม่พูดอีก ลุกขึ้น ถือมีดเดินออกไป ตั้งโอ๋ รีบวิ่งตาม
" พี่ต้อม จะไปไหน"
ต้อมเดินถือมีดออกมา มุ่งมั่นตามอารมณ์ที่โกรธแทนน้องสาว ตั้งโอ๋รีบวิ่งตามมาจับมือไว้
"เดี๋ยวพี่ต้อมใจเย็น"
"ฉันขอไปดูหน้ายายนางโชว์อันดับหนึ่งหน่อยนะซิ แล้วก็จะไปบอกยายแพรวาว่าพลาดมากๆที่กล้าไล่ลูกศิษย์ เมคอัพอาร์ตติสอันดับ1 ออก"
" ช่างเขาเถอะพี่ ไปทำกับข้าวต่อดีกว่าพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีขาย อันนี้เราจะไม่มีกินชัวร์" ตั้งโอ๋เพิ่งสังเกตว่า มือต้อมสั่น "นี่มือพี่เริ่มสั่นอีกแล้วเหรอ พี่กินยาหรือเปล่าเนี่ย"
"มันก็เป็นแบบนี้ตลอดนั้นแหละ ตั้งแต่เกิดเรื่องรถชนนั่นแหละ แกไม่ต้องห่วงหรอก หลีกไป"
ต้อมผลักตั้งโอ๋ พอเดินไปได้นิดหนึ่งก็เซ มีดหล่นลงปักที่พื้น เฉียดเท้าตั๋งโอ๋นิดเดียว ตั้งโอ๋กระโดดหลบทันก่อนที่ต้อมจะชักเกร็งไปทั้งตัว
ตั้งโอ๋รีบพุ่งเข้าไปจับไว้ ไม่ให้ต้อมทรุดตัวลงพื้นลงชักเกร็ง
"พี่ต้อม!"
เช้าตรู่วันใหม่
ซินดี้เข้าไปในลิฟต์ กดเลือกชั้น ลิฟต์เลื่อนขึ้นไป บรรยากาศดูหลอนๆ
ซินดี้หันไปมองกระจกซึ่งอยู่ในลิฟท์ ส่องหน้าตัวเอง ตรวจเช็คความงาม
แล้วซินดี้รู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ ซินดี้หันหลังไปดู ก็ไม่เห็นมีอะไร
แต่พอซินดี้หันกลับมาดูเงาตัวเองในกระจกอีกครั้ง ก็ต้องตกใจร้องกรี๊ด เพราะ
เงาที่สะท้อนในกระจก เป็นหน้า ซินดี้ที่เละเป็นผี
ซินดี้กรีดดร้องตกใจ จนหมดสติทรุดลงไปกองกับพื้น
ประตูลิฟต์เปิดออก ทิพย์ในชุดขาวเดินเข้าลิฟท์มา เตรียมจะลงไปตักบาตร
ทิพย์พุ่งเข้ามาในลิฟท์
ซินดี้นอนกองอยู่ในลิฟต์ เพียงลำพัง ไม่ได้มีผีใดๆทั้งสิ้น
ทิพย์ตกใจ
"ซินดี้!"
ต่อมา ที่โซฟานั่งเล่นในอพาร์ทเม้นท์
ทิพย์รมยาดมให้ ซินดี้ปัดยาดมออก
"พอแล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
ทิพย์อ่อนใจ แต่ข่มไม่แสดงอารมณ์
"พูดจาแบบนี้ แสดงว่า หายดีแล้ว"
ทิพย์มองซินดี้หัวจรดเท้า เห็นสภาพซินดี้ที่ยังแต่งชุดเดียวกับเมื่อวาน แล้วเอือม วางท่าเป็นคนดีสั่งสอน
"ดูสภาพเธอสิ ดูไม่ได้เลย กลิ่นเหล้าก็หึ่ง นี่ไปเที่ยวถึงเช้าอีกแล้วสิ ถึงได้มาเป็นลมในลิฟท์แบบนี้"
"แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ"
"ลืมไปแล้วเหรอ คุณแพรวาให้ฉันดูแลอพาร์ทเม้นท์พนักงาน...ถ้าเธอเที่ยวถึงเช้าแบบนี้ เดี๋ยวก็เบลอไปทำงาน ทำให้โชว์ไม่มีคุณภาพรู้มั้ย"
ซินดี้ยิ้มกวน
"ขอบใจนะที่เตือน ฉันคงต้องให้รางวัลเธอหน่อยแล้ว"
นางเปิดกระเป๋าหยิบอะไรบางอย่างมายัดใส่มือทิพย์
"อะ ของขลัง...ฝากไว้ให้เธอบูชานะ ทิพย์"
ซินดี้หันเดินออกไป ทิพย์แบมือออกดู เห็นเป็นถุงยางอนามัย
ทิพย์กรี๊ดสลบเหมือนเห็นของสกปรก ขยะแขยง
"เธอมันนางมารบาปหนา เวรกรรมจะต้องตามสนองเธอ!"
ซินดี้หัวเราะๆ แล้วหันหน้ากลับมาหา
"อ้อ....ถุงยางนั่นอย่าทิ้งล่ะ เก็บเอาไว้ลูบๆคลำๆบ้างก็ยังดี จะได้ไม่เก็บกด!"
ซินดี้ยิ้มสะใจ แล้วเดินออกไป
ทิพย์อยากกรี๊ด แต่กรี๊ดไม่ออก กำมือแน่น โกรธมาก
เมื่อซินดี้กลับเข้ามาในห้องส่วนตัว อารมณ์เปลี่ยนไปทันที
จากที่มั่นเชิดกลับซึมลง เหมือนคนเหนื่อยต่อโลก ถอนใจเฮือก
เสียงแมวร้องดังเข้ามา ซินดี้หันไปมอง เจอดวงใจนั่งเหมือนรออยู่ ซินดี้อุ้มดวงใจมากอดอย่างรักใคร่
"ดวงใจ นี่มานั่งรอพี่เหรอ น่ารักจริงๆ ฉันก็มีแต่แกนี่แหละที่เป็นห่วงฉันจริงๆ"
ซินดี้หยิบกล่อง เปิดออกมา เป็นสร้อยที่มีจี้รูปหัวใจ ขนาดสำหรับแมว
"นี่ เห็นอะไรมั้ย นี่ฉันสั่งทำพิเศษเพื่อแกเลยนะ" นางสวมสร้อยใส่ให้ดวงใจ
"สวยมั้ย ชอบล่ะซิ ฉันคิดแล้วว่าแกต้องชอบ ก็สร้อยเนี่ย เหมือนที่แม่เคยทำให้ไง"
ซินดี้หลุดปากออกมาอย่างมีความสุข แล้วก็คิดได้ ก่อนจะชะงักไป หลุดปากออกมาอีกครั้ง
"แม่"
แม่ของซินดี้เป็นแม่บ้าน ส่วนพ่อเป็นตำรวจ วันนั้น แม่ของนางผูกกระพรวนที่คอแมว ซินดี้ หรือชื่อที่พ่อ แม่ตั้งให้ว่า "ศิวัช" อุ้มดวงใจขึ้นมากอดอย่างรักใคร่
"หวัดดีดวงใจ ตอนนี้หนูอยู่กับพี่แล้วนะ .. ขอบคุณนะจ๊ะแม่ ศิชอบของขวัญชิ้นนี้มาก คิดว่าแม่ลืมไปแล้วเสียอีก"
"แม่ของหนูใจดีที่สุดเลย อุ๊ย กระพรวนเป็นสีชมพูด้วย สีที่หนูชอบ .." ซินดี้ยกมือให้แม่ดูว่า แอบทาเล็บสีชมพูแต้มไว้ที่นิ้วก้อย แม่หัวเราะชอบใจ "หนูรักแม่ที่สุดเลย"
ซินดี้หอมแม่อีกครั้ง แม่ยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะตัดใจพูดกับซินดี้
"ศิ งั้นแม่ขออย่างนึงได้มั้ย อย่าให้พ่อเค้าเห็นนะ หนูก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบ"
ซินดี้ตัดใจยิ้ม
"ก็ได้ค่ะเพื่อแม่ หนูจะไม่ให้พ่อเห็นเด็ดขาด"
นางยกนิ้วก้อยมือที่ทาเล็บไว้ขึ้นมาเป็นเชิงสัญญา พร้อมลิ่วตาให้แม่
แล้วในวันหนึ่ง พ่อของซินดี้ก็โยนหนังสือแฟชั่นวัยรุ่น ผู้หญิง ชุดแต่งหน้า น้ำยาทาเล็บ
"ฉันอุตส่าห์ไปฝากฝังกับครูให้เข้าทีมฟุตบอล แต่แกกลับมาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ ไปเอากระโปรงมาใส่เลยซิ ไหน ๆก็แอบทาเล็บ ทาปากอยู่แล้วนี่ ไอ้นอกคอก"
พ่อตบหัวซินดี้ด้วยความโมโห แม่เข้ามาห้าม
"พ่อ ฟังลูกก่อนซิ"
"เงียบไปเลยนะ เธอนั่นแหละตามใจกันดีนัก มันถึงได้อ่อนแอ เหยาะแหยะ ผิดเพศแบบนี้ไง เป็นแม่ประสาอะไรเลี้ยงลูกไม่เป็น"
ซินดี้ฮึดขึ้นมา
"พ่ออย่าว่าแม่นะ มันไม่ได้เกี่ยวกับแม่"
"ทำไมจะว่าไม่ได้ ทำฉันขายหน้ากันทั้งแม่ทั้งลูกนั้นแหละ ตระกูลฉันไม่เคยมีใครผิดเหล่าผิดกอแบบแก"
"พอทีเถอะ หนูเป็นกะเทย หนูไม่ได้เป็นเชื้อโรค หนูไม่ได้ไปทำร้ายใคร"
"ไอ้ศิวัช" คราวนี้พ่อตบหน้าเต็มๆ จนซินดี้เซไป ซินดี้เจ็บปวดที่สุด แม่น้ำตาไหลพราก สงสาร พ่อชี้หน้า "ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้อีก อย่ามาเรียกกูว่าพ่อ"
ซินดี้เจ็บปวดที่สุด ประกาศก้อง
"ถ้าพ่ออายชาวบ้านนัก หนูก็จะไปจากบ้านหลังนี้!"
"ถ้ามึงคิดว่ามึงเก่งก็ไปเลย จำไว้ไอ้พวกผิดเพศมันไม่วันได้ดี ไม่มีใครยอมรับมึงหรอก"
ซินดี้ทนไม่ไหวอีก เดินออกไป แม่พยายามจะตาม แต่พ่อดึงไว้ ซินดี้หักใจด้วยความทิฐิ วิ่งออกมา
แม่ร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ "ศิ อย่า อย่าไป ศิ ลูกแม่"
ซินดี้วิ่งเตลิดออกมาที่บริเวณหน้าบ้าน ตามอารมณ์ความเจ็บแค้น ใบหน้ายังมีน้ำตายไหลนองตลอด แม้จะพยายามเอามือเช็ดก็ตาม มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะไปทางไหน ลมแรง ฟ้าผ่าเปรี้ยง ซินดี้ทรุดตัวลงเอามือปิดหูด้วยความกลัว เหลือบตาไป เห็นดวงใจอยู่ข้างทาง
ซินดี้ผวาเข้าไปอุ้มดวงใจมากอด
"ดวงใจ แม่ให้แกมาเป็นเพื่อนฉันใช่มั้ย"
ซินดี้กอดดวงใจไว้แน่นด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ประดังเข้ามา ทั้งกลัว ทั้งน้อยใจ เสียใจ .. น้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด ก่อนตัดใจเช็ดน้ำตาที่ไหลมาไม่ขาดสาย เดินตากฝนออกไปพร้อมกับแมวที่รัก
ภาพความหลัง ทำให้ซินดี้น้ำตายังไหลเป็นสาย สะเทือนใจกับอดีตที่ผ่านมา พยายามเช็ดน้ำตา ซินดี้เข้าไปดูที่กระจก เห็นมาสคาร่าไหลเลอะเป็นทาง ซินดี้บอกตัวเองให้เข้มแข็ง
"เธอต้องเข้มแข็งซิ เธออยู่ได้ เธอไม่ต้องการใคร" แต่ที่สุดก็ยอมรับว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งจริง จึงร้องไห้ออกมา "ฮือ ๆๆ"
ซินดี้ร้องไห้ไปสักพัก
น้ำตาของซินดี้กลายเป็นหยดเลือด ไหลหยดตกลงไปนองพื้นเป็นสีแดง
ซินดี้ตกใจ เงยหน้ามองที่กระจกอีกที เห็นว่า หน้าของตัวเองมีน้ำตาไหลออกมาเป็นเลือด
ซินดี้อีกตัวที่เป็นผีชุดแดง ปรากฏร่างทะลุออกมาจากกำแพงห้อง มายืนอยู่ข้างหลังซินดี้
ซินดี้ร้องกรี๊ดด้วยความหวาดกลัว แล้ววิ่งหนีออกจากห้องไป
ซินดี้วิ่งหนีไปตามทาง ด้วยความหวาดกลัว เลี้ยวไปมุมตึกหลังประตูบานหนึ่ง
นางหยุดหายใจ หอบ แล้วรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจากในห้องที่โดนผลักมาชนเข้ากับประตูดัง ปึง ปึง ปึง
ซินดี้ค่อยๆ เหลียวตัวไป จับลูกบิด เปิดประตูเข้าไปในห้อง
ซินดี้เข้ามาห้อง แล้วต้องตกตะลึง เพราะเห็นร่างป้ามี่ ห้อยหัวลงมาจากเพดาน บนศีรษะสวมหนามแหลม เลือดอาบออกมา ตัวแกว่งไปมาอยู่บนนั้น
ผีชุดแดงยืนอยู่หลังป้ามี่มองมาที่ซินดี้ แสยะยิ้มน่ากลัว
ซินดี้กรีดร้องกลัว เสียงดังลั่นขึ้นมา
ภายนห้อง ซินดี้ที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ สะดุ้งตื่นขึ้นมา ร้องลั่น มองไปรอบๆห้องด้วยความหวาดระแวง
"ไม่ ฉันไม่ใช่ผีร้าย ไม่ มันไม่มีจริง ไม่มี แอร๊ย..."
นางร้องกรี๊ดกอดตัวเอง อยู่มุมหนึ่งของห้องอย่างเดียวดาย
จ่าโอพาเข้มที่โวยวายเข้ามาที่โต๊ะกานดาที่อยู่ในเครื่องแบบตำรวจ
"ผมบอกแล้วว่า ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องผิดกฎหมาย จับผมมานอนตะรางทำไม"
จ่าโอบอก
"เอ้า อย่าพึ่งโวย มีอะไรก็เคลียร์กับ หมวดกานดาเอาเองนะ"
จ่าโอเดินออกไป เข้มหันมาหากานดา กานดามองนิ่งแบบกวนๆไม่พูด แล้วมือหยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ของเข้มออกมาเสือกคืนๆให้ เข้มแอบยิ้มๆ แล้วทำบ่น หมุนคอบ่าไหล่ขึ้นมา
"โอ้ย เมื่อยชะมัด"
กานดาให้เซ็นชื่อ
"ถ้าของนายครบแล้วก็เซ็น ๆ แล้วก็ไป ๆป่ะ ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ"
กานดาพูดยังไม่ทันจบ เข้มก็พุ่งไปบะหมี่ต้มยำคัพที่เปิดค้างอยู่ ร้องทักเสียงดังอยู่ด้านหลัง
"เฮ้ย! คุณกินไอ้นี่เหรอ"
"เกี่ยวอะไรกับนาย ออกห่างๆ จากโต๊ะฉันเลย"
แต่เข้มไม่สนใจ มองไปในตะกร้า เห็นกล่องม่ามาหลายๆแบบเต็มตะกร้า
"โอ้โห มีทุกรส ทุกยี่ห้อ นี่กินกันเป็นอาหารหลักเลยเหรอ หมวดโสดใช่มั้ย"
กานดาเงยหน้า อึ้ง เข้มวิเคราะห์เป็นชุด
"กินแต่ของสาเร็จรูป ไม่มีกากใยอาหาร ผักผลไม้อยู่ไหนไม่เคยเจอแล้วจะเอาสารแอนตี้ออกซิเด้นท์จากไหน เอางี้..." เข้มหยิบนามบัตรในกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะออกมา "ให้ผมดูแลมั้ยครับ"
เข้มตบท้ายยิ้มหวาน กานดายืนงงอยู่พักหนึ่ง แล้วก็เข้าใจว่าเข้มจีบ เธอเริ่มโมโหพุ่งเข้าไปจับแขนเข้มล็อกแขนไขว้หลัง เข้มเจ็บ โวยวาย งงเหมือนกันว่าทำไมโดนทำแบบนี้
จ่าโอ จ่ายอดที่คุยกันอยู่ใกล้ๆ ชะงักมองงงเหมือนกัน
"โอ๊ย เจ็บ นะผู้หมวด จับผมทำไมอีก ผมทำอะไรผิด"
"นายพูดจาแทะโลมจีบฉัน ในขณะที่ฉันสวมเครื่องแบบอยู่ ฉันถือว่าเป็นการพูดจาดูหมิ่นเจ้าพนักงาน อัตราโทษจำคุกไม่เกิน 1 ปีปรับไม่เกิน 2 พันบาท และหากขัดขืนการจับกุม เจ้าหน้าที่ก็มีสิทธิใส่เครื่องพันธนาการได้"
กานดาควักกุญแจมือเข้ามาสับไปที่ข้อมือเข้มข้างหนึ่ง อีกข้างยังไม่ได้สับ
"เดี๋ยวครับ ผมไม่ได้จีบหมวดเลยนะ ผมหมายถึงนี่ต่างหาก" เข้มพยักพเยิดให้ดูนามบัตรที่ตกอยู่ "จ่าๆ ช่วยหยิบให้หน่อย"
จ่ายอดเข้ามาหยิบนามบัตรขึ้นมาให้หมวดกานดาดู
" เดี๋ยว เก็บแพร็บ นี่ครับ หมวด นามบัตรนายเข้ม"
กานดาอ่าน แล้วอึ้ง
กานดาอ่าน
"เข้ม ธีรนัย คลีนฟู้ดฟอร์ยู"
"คือ ผมหมายถึง สนใจรับอาหารเพื่อสุขภาพมั้ยครับ ผมบริการส่งถึงที่ทุกมื้อ"
กานดาเงยสบตาเข้ม แล้วแอบเขินที่เข้าใจผิด เข้มยิ้มหน้าเป็น
เสียงมือถือเข้มดังขึ้น สะบั้นอารมณ์ เข้มหยิบมากดรับสาย
"ฮัลโหล ตั้งโอ๋ เออ ฉันมีปัญหานิดหน่อยเลยไม่ได้กลับบ้าน" พอเข้มฟังตั้งโอ๋พูดก็ตกใจ "ว่าไงนะ พี่ต้อมเข้าโรงพยาบาล!"
ต่อมา ที่โรงพยาบาล ... เข้มวิ่งเข้ามามองหาตั้งโอ๋ เห็นเธอยืนรออยู่หน้าห้องไอซียู มองใบเสร็จโรงพยาบาล
"เฮ้ย พี่ต้อมเป็นไง"
" หมอบอกว่าหัวใจพี่ต้อมเต้นผิดจังหวะ ควรผ่าตัดใส่เครื่องช่วยกระตุ้นหัวใจให้เร็วที่สุด"
เข้มเงียบไปพัก ก่อนจะตัดใจถาม "แพงมั้ยวะ"
ตั้งโอ๋ตัดสินใจแล้วอย่างมุ่งมั่น
"เท่าไหร่ฉันก็ยินดีจ่ายเพื่อชีวิตพี่ชายคนเดียวของฉัน"
ตั้งโอ๋มองหน้าเข้มสีหน้าจริงจัง แล้วก็ตัดสินใจวิ่งออกไป
"เฮ้ย อะไร ตั้งโอ๋ แกจะไปไหน"
ณ ห้องเอนกประสงค์ โรงละครเพลินพิมาน
ตั้งโอ๋เดือดร้อน หน้ายุ่ง นั่งที่โซฟา ยกมือไปจับแขนป้ามี่ขอร้อง มดแดง โกกิ รายล้อมอยู่ด้วย
"ป้ามี่!!ช่วยพูดกับคุณแพรวาให้ตั้งโอ๋ด้วยนะ ตั้งโอ๋อยากได้งานกลับคืนมาจริงๆ ค่ะ"
ป้ามี่ถอนใจ จนใจ แต่ยังไม่ได้ทันพูดอะไร แพรวา ทิพย์ ซินดี้เดินเข้ามาในห้อง
ทิพย์ถามทันที "นั่นเธอ มาที่นี่อีกทำไม"
ตั้งโอ๋หันมาเห็น
"คุณแพรวา พี่ซินดี้" ตั้งโอ๋เดินเข้ามาหายกมือไหว้
" ตั้งโอ๋ขอโทษนะคะ คุณแพรวา ให้โอกาสตั้งโอ๋กลับมาทำงานที่นี่อีกสักครั้งเถอะนะคะ"
แพรวาถอนใจ
"ฉันก็สงสารเธอนะ ตั้งโอ๋ แต่มันเป็นเรื่องของเธอกับซินดี้ แล้วฉันก็ยกเรื่องนี้ให้ซินดี้เป็นคนตัดสินใจไปแล้วด้วย"
"ได้ยินแล้วใช่มั้ย เพราะงั้นคนที่เธอควรจะกราบเท้าบีบน้ำตาขอร้อง ควรจะเป็นฉันนะ ตั้งโอ๋"
ป้ามี่ มดแดง มองบน เอือมกับความเยอะของซินดี้
ตั้งโอ๋กัดปากถาม "กราบเท้า?"
ซินดี้ยิ้มกวน กอดอกทำท่าน่าหมั่นไส้ให้ตั้งโอ๋กราบเท้า มดแดง ป้ามี่ ร้องห้ามเสียงหลง
"อย่านะ"
แต่ไม่ทันเสียแล้ว ตั้งโอ๋ทรุดฮวบลงตรงหน้าซินดี้
"พี่ซินดี้.. ขอโอกาสให้ตั้งโอ๋เถอะนะ ตั้งโอ๋สัญญาว่าจะยอมพี่ทุกอย่าง ไม่ว่าพี่จะให้ทำอะไร ตั้งโอ๋ก็ทำได้ทั้งนั้น"
" แม้กระทั่งเป็นทาสของฉัน"
"ทาส!"
ซินดี้มองตั้งโอ๋อยู่ครู่ สีหน้าเรียบเฉยก่อนดึงปิ่นที่ปักผมอยู่ออกมา ผมยาวกระจายออก ก่อนที่ใครจะคาดถึง ซินดี้ก็เอาปิ่นมากรีดแขนตัวเอง ทุกคนฮือฮา
"กินเลือดฉันซะ เธอจะได้เป็นทาสของฉัน แล้วฉันจะยกโทษให้ ....กล้ามั้ยล่ะ"
ซินดี้ยื่นแขนออกมา เลือดหยดลงหน้า ตั้งโอ๋ตัดสินใจหนัก
เข้มวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นตั้งโอ๋เดินเข้าในโรงพยาบาล ดูท่าทางเธอผิดปกติ ผะอืดผะอม
"ตั้งโอ๋ ตกลงเป็นไง แกได้งานหรือเปล่า เฮ้ย ว่าไงวะ..หายไปตั้งนาน เป็นห่วงนะโว้ย"
ตั้งโอ๋ยกมือห้ามประมาณอย่าเพิ่งถาม แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
ตั้งโอ๋เข้าไปอาเจียนในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำล้างกลิ่นคาวเลือดในปาก
ซินดี้จะให้ตั้งโอ๋กินเลือดเป็นทาส
ตั๋งโอ๋ ตัดสินใจค่อย ๆ คลานไปที่มือของซินดี้ เงยหน้ารับเลือดที่หยดลงมาเข้าปาก ค่อย ๆ หลับตาฝืนความรู้สึกเต็มที่แต่ต้องทำ
คนอื่น ๆ ขยะแขยงกัน ซินดี้หัวเราะเสียงดังชอบใจ
ซินดี้ถอดแหวนลายผีเสื้อออกมาจากนิ้วตัวเอง แล้ว โยนใส่ตรงหน้าตั้งโอ๋ สั่ง
"ใส่แหวนวงนี้ไว้ จะได้รู้ว่าแกเป็นทาสของฉัน ห้ามถอดเด็ดขาดจนกว่าแกจะตาย!"
เข้มโวยวาย เมื่อรู้เรื่องจากที่ตั้งโอ๋เล่าให้ฟังแล้ว ตั้งโอ๋ตั้งสติ
"ยายซินดี้นี้โรคจิตหรือเปล่าวะ !"
" เค้าก็คงคิดว่าฉันไม่กล้าไง"
"เออนั่นซิ แล้วแกกล้าทำได้ไง"
" เพื่อค่ายาของพี่ต้อมไง อีกอย่าง งานนี้มันคือความฝันของพี่ต้อม ฉันอยากเป็นตัวแทนของพี่ต้อมเป็นช่างแต่งหน้าเก่งๆต่อให้ต้องทำมากกว่านี้ฉันก็ทำได้!"
ตั้งโอ๋จริงจัง เข้มมองเข้าใจ ตบไหล่ตั๋งโอ๋ปลอบใจเพื่อน
บนเวทีในโรงละคร ซินดี้กำลังโชว์เพลง
เสี่ยหยกนั่งดูอยู่ตาเป็นมัน
เก้าอี้แถวหลังโรงละคร ภาวัชเข้ามาแอบมองซินดี้อยู่ที่มุมหนึ่ง แพรวากับทิพย์เดินเข้ามาเห็นเข้าทักขึ้น
" ภาวัช!"
ภาวัชสะดุ้ง
"มาทำอะไรแถวนี้คะ ไหนว่าจะไปคุยกับเอเจนซี่"
" อ่อ พอดีลูกค้าแคนเซิลน่ะ ผมก็เลยว่าจะมารับคุณ"
แพรวามองปลื้ม
" น่ารักจริงๆ เลยค่ะ งั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันนะคะ"
" ครับผม แล้วแต่คุณจะบัญชา"
แพรวาสั่งทิพย์
"วันนี้ฉันจะออกไปก่อน เธอดูแลแทนฉันด้วยนะ"
"ค่ะ คุณแพร"
แพรวาเกาะแขนภาวัชออกไป ทิพย์มองตามที่คลี่ยิ้มอยู่ หุบลงไปทันที
วันใหม่ ในห้องเอนกประสงค์
ทุกคนกำลังจะตั้งวงกินข้าว บางคนแกะถุงแกง บางคนตักข้าว ป้ามี่จิบกาแฟร้อนๆ เมาท์ไปพลางก่อนที่จะไปแต่งตัวกัน โกกิเดินเข้ามา
" โอ้ยหิวจัง มีอะไรกินก่อนแต่งหน้ามั้ยอ่ะ" โกกิมองเห็นจานซกเล็ก "อ๊าย ซกเล็ก โอ๊ย โกกิขอผ่านนะ ไม่ไหวภาพยัยตั้งโอ๋ ยังติดตาอยู่เลย อี๋ ขนลุก ยัยตั้งโอ๋มันบ้าไปแล้ว ยอมทำได้ยังไง"
มดแดงบอก "ก็เด็กมันไม่ทางเลือก ไม่อยากอดตาย ก็ต้องทำน่ะซิย่ะ"
นายอ้วนเข้ามา หน้าตาตื่นตกใจ
" อ้าว นายอ้วน มีอะไร หน้าตาตื่นมาเชียว"
"มี..ตำรวจมาที่โรงละครเราครับ!"
ทุกคนแตกตื่น ตั้งโอ๋ที่เพิ่งเดินเข้ามา ตะลึง ตกใจ
บริเวณด้านหน้าของโรงละคร ทิพย์กำลังรับหน้าคุยกับหมวดกานดา และจ่าโออยู่
"ตอนนี้คุณแพรวา เจ้าของคณะยังไม่เข้านะคะ ไม่ทราบว่าคุณตำรวจมีธุระอะไรคะ"
ป้ามี่ มดแดง โกกิ อ้วน กรูกันออกมาล้อมฟังอยู่ด้วย
" มีเรื่องอะไรกันคะ วัวหาย หรือ ควายออกลูก"
"วุ้ย ป้าก็พูดไป" มดแดงพูดกับกานดา "คุณตำรวจจะมาตามหาเจ้าของรองเท้าแก้วที่เจ้าชายเก็บได้ใช่มั้ยคะ"
" ถูกต้อง พอนาฬิกาตีสิบสองที ราชรถก็กลายเป็นฟักทอง เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว นั่นมันซินเดอเรลล่า ผมมาจับผู้ต้องหาครับ ไม่ได้มาเล่นการ์ตูนดิสนีย์" จ่าโอบอก
"จ่า อย่ามัวแต่พูด" กานดาบอกกับทิพย์และทุกคน "เรามาตามหาพนักงานของที่นี่"
กานดาชูป้ายสต๊าฟที่ตั้งโอ๋ทาตกไว้ให้ทุกคนดู "เราสงสัยว่าเธอจะขายบริการ!"
นางโชว์ทุกคนพร้อมกัน "ขายบริการ!"
"ฉันต้องการดูทะเบียนประวัติ แล้วก็รูปถ่ายของพนักงานที่นี่ทั้งหมด...แล้วเราจะได้รู้เสียทีว่า พนักงานคนนั้นเป็นใคร"
กานดาบอกหมายมั่นจะรู้ให้ได้
ตั้งโอ๋ สะพายกระเป๋าออกมาทางด้านหลังโรงละคร เพื่อหนีกลับบ้าน เธอวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากโรงละคร
"ซวยอีกแล้วนังตั้งโอ๋เอ๊ย กรรมเวรอะไรเนี่ย"
ตั้งโอ๋หันกลับมาป๊ะหน้า บุลินพอดี ตั้งโอ๋อึ้งตะลึง ตาโต
" ชื่อตั้งโอ๋หรือเรา"
ตั้งโอ๋ยิ้มเจื่อ
"แหะ แหะ เผ่นสิคับ รออะไร"
ตั้งโอ๋รีบหันวิ่งหนีออกไป
" จะหนีไปไหน"
บุลินดึงแขนตั้งโอ๋
ห่อผ้าอนามัยในกระเป๋าตั้งโอ๋ ดันร่วงลงไปกับพื้น!
ทั้งตั้งโอ๋ บุลินมองผ้าอนามัยที่พื้น ต่างคนต่างอึ้ง เหวอ สบตากัน แล้วบุลินถามขึ้น
" เธอเป็นสาวประเภทสอง พกผ้าอนามัยด้วยเหรอ"
ตั้งโอ๋ใจหายวาบ ไปต่อไม่ถูก
"เออ คือ คือ...ว่า"
" ว่าไง ทำไมถึงได้พกผ้าอนามัยล่ะ มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่เขาใช้ของแบบนี้"
ซินดี้เข้ามาได้ยิน ตอบแทนตั้งโอ๋
"ก็มีแต่ผู้ชายโง่ๆ เท่านั้นแหละที่จะเชื่อ"
บุลินหันไปมองสบตาซินดี้ที่ยิ้มเชิด แล้วอึ้ง
ตั้งโอ๋มองตามไปด้วย แปลกใจ
"พี่ซินดี้!"
"นี่แกยังใช้มุขกระเทยโบๆ แกล้งพกผ้าอนามัยไว้หลอกผู้ชายว่าเป็น ชะนีอีกเหรอ"
ตั้งโอ๋รีบผสมโรง แล้วเก็บผ้าอนามัยขึ้น
"เออ ใช่ ใช่แล้วค่ะ"
แพรวาเดินเข้ามา พอดี งง ไม่รู้เรื่อง
" อ้าว นี่เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรกัน"
"คุณแพรวาช่วยด้วยค่ะ ตาหมวดบ้านี่พยายามจะยัดข้อหาขายบริการให้ตั้งโอ๋"
แพรวาตกใจนิดนึง "อะไรกัน มันจะเป็นไปได้ยังไง"
"เมื่อวันก่อนพนักงานของคุณคนนี้ ไปขายบริการ แต่บังเอิญหนีไปได้ซะก่อน"
" ไม่จริง ฉันไม่ได้ไปขายบริการ ฉันไปเอาสร้อยคอแมวให้พี่ซินดี้ต่างหาก"
" อย่ามาแต่งเรื่องอีกเลยน่า"
ซินดี้ตัดสินใจช่วยตั้งโอ๋ ด้วยความหมั่นไส้บุลิน
"มันเป็นเรื่องจริง ฉันเป็นคนสั่งให้ตั้งโอ๋ไปเอาสร้อยคอแมวเอง ไม่เชื่อ คุณก็ไปดูกล้องวงจรปิดที่ร้านจิลเวลลี่สิ"
" สุดยอด พี่ซินดี้เก่งที่สุด ตั้งโอ๋มีหลักฐานยืนยันแล้ว หมวดไปดูกล้องได้เลยไป จะได้รู้ว่าหมวดนั่นแหละที่โมเมหาเรื่องฉัน!"
บุลินอึ้ง พูดไม่ออก
ในห้องเอนกประสงค์ กานดากำลังสอบสวนอยู่
กานดาดึงรูปหรั่งออกมา ถาม พวกทิพย์ ป้ามี่ มดแดง โกกิ อ้วน ที่อยู่รายล้อม
"มีใครเคยเห็นฝรั่งคนนี้กับตั้งโอ๋บ้างมั้ย"
มดแดงเอารูปไปดู
"ไหนๆ ดูสิ โอ้ว ฝรั่ง แต่ท่าทางจะเกรดซี โนมันนี่ ไอ ด้อล โน ไม่เคยเห็นนะคะ"
ซินดี้ แพรวา ตั้งโอ๋ บุลิน เดินเข้ามาในห้องพอดี
" ไหนๆ มานี่ให้ฉันดูสิ" ป้ามี่หยิบไปดู แล้วจำได้แม่น
"อุ้ยตาย ว้าย กรี๊ด นึกว่าใคร หึหึหึ ไอ้หรั่ง อดีตผัวแมงดาของนังซินดี้นี่เอง"
ซินดี้หน้าตึง เสียดแทงใจ
ทุกคนฮือฮา
" อ๊าย ผัวแมงดาของซินดี้ แม่เจ้า!! ซุปตาร์เบอร์หนึ่ง ทำไมถึงได้กินฝรั่งนกหนูงูจงอางอย่างนี้ล่ะคะ"
มดแดงว่า
โกกิเหลือบมองไปเห็นซินดี้ยืนอยู่ เลยแกล้งพูดทำเป็นเห็นใจ แต่กลับพูดเสียงดังแบบประจาน
" อุ้ย พี่ซินดี้ยืนอยู่ตรงนั้น ทุกคนเงียบๆหน่อยสิคะ เกรงใจกันบ้าง เดี๋ยวพี่ซินดี้เขาจะอาย...น้า...ค้า"
อ๊าย ชีวิตรักซุปตาแซ่บเว่อไปถึงเซ่งจี๋จริงๆเลยค่า"
ป้ามี่ มดแดง โกกิ หัวเราะขำกัน
บุลินมองซินดี้พูดขึ้น
"คราวนี้คุณคงปฏิเสธไม่ได้แล้ว คุณกับนายหรั่งเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อนใช่มั้ย"
ซินดี้อึ้งไม่ตอบ
พวกป้ามี่ มดแดง โกกิ ยิ้มเย้ยหัวเราะไปตามคาแรกเตอร์
ซินดี้เจ็บปวด อับอาย แต่ฝืนทน หน้าเชิดเอาไว้
ฟ้ามืดยามค่ำ ด้านหน้าโรงละคร ผู้คนเดินขวักไขว่หน้าโรงละคร
ด้านใน บนเวทีการแสดง การแสดงลิปซิงค์ของโกกิ มีนางโชว์อื่นเต้นประกอบ ตระการตา
ในห้องแต่งตัว เงียบสงัดเพราะคนอื่นไปรอขึ้นโชว์หลังเวทีหมดแล้ว
ป้ามี่กินยาบ้า 1 เม็ด แล้วพอได้ยินเสียงคนเดินมา ป้ามี่ก็รีบเก็บ แล้วทำเป็นลบเครื่องสำอางไปร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี นางโชว์1 เดินเข้ามา
" อะไรอ่ะ ป้า โชว์ของตัวเองเสร็จปุ๊บกลับปั๊บเลยเหรอ"
" ย่ะ ฉันไม่ใช่ผีเจ้าที่ จะได้สิงสถิตอยู่ที่นี่นี่ยะ"
ป้ามี่คว้ากระเป๋าแล้วก้าวฉับๆ ออกไป
ป้ามี่สะพายกระเป๋า เดินฉับๆ จะไปขึ้นรถกลับบ้าน
กะเทยรุ่นเดอะเดินผ่านมุมอับ แล้วมีมือซินดี้มากระชากผมป้ามี่ หายเข้ามุมไป
" ว้าย"
ป้ามี่ถูกเหวี่ยงล้มลงไป ชนกองเสื้อผ้า หรือ พร็อพการแสดงที่วางตั้งไว้ จนล้มไปกับพื้น
" โอ้ย"
ซินดี้ตรงเข้าไปคร่อมบนตัวป้ามี่ ตบซ้ายขวา
" โอ้ย ช่วยด้วย"
ซินดี้หยิบกรรไกรที่พกไว้ขึ้นมาชู
"นี่คือสิ่งตอบแทนที่แกทำกับฉัน"
ป้ามี่ตาเหลือก กลัว ร้องกรี๊ด
เส้นผมป้ามี่กระจุกหนึ่งตกลงไปที่พื้น !
สถานีตำรวจภูธร เมืองพัทยา ...
จ่าโอคุมตัวหรั่ง ที่มีผ้าพันแผลแปะที่หน้าผาก เข้ามาที่โต๊ะของหมวดบุลิน
ระหว่างนั้น จ่ายอดเท้าโต๊ะมองดูอยู่ อีกมุมกับกานดา
"เซ็งจริงๆ อุตส่าห์จับมันมาได้แล้วแท้ๆ"
"ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อตั้งโอ๋ไม่ใช่เด็กในสังกัดของมัน หลักฐานไม่เพียงพอก็ต้องปล่อยไป"
บุลินวางกระเป๋าเงินกับมือถือ คืนให้หรั่ง
หรั่งคว้าข้าวของขึ้นมา มองกวน
"กระจอก! ถุย"
บุลินกำหมัดจะต่อย จ่ายอด จ่าโอ รีบเข้ามาห้าม
"อย่าหมวด"
กานดาบอก "พี่หมวดใจเย็น มันไม่คุ้มหรอกที่จะมีเรื่องกับไอ้เศษขยะแบบนี้"
"ก็พูดให้มันดีๆ อย่านึกว่าเป็นผู้หญิงแล้วฉันจะไม่กล้าต่อยนะ"
" แกหุบปากชั่วๆของแกไปดีกว่า ฉันสาบานว่า คราวหน้าแกจะไม่โชคดีอย่างนี้"
" คร้าบ ผม....ผมก็อยากรู้ว่าพวกคุณจะมีปัญญาจับผมหรือเปล่า อย่าให้รอนานนะ คิดถึง"
หรั่งหัวเราะชอบใจ เดินออกไป
บุลินมองตามไปอย่างฝากไว้ก่อน
ณ สะพานเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ตอนกลางคืน ต่อเนื่องมา
ป้ามี่ฟุบหน้าอยู่กับพวงมาลัยรถ ค่อยๆ โงหัวขึ้นมา จนเห็นว่าผมข้างหนึ่งของป้ามี่ แหว่งวิ่น ไม่เป็นทรง ป้ามี่มองเห็นเงาตัวเองในกระจก ก็กรี๊ดลั่น สะอื้น ร้องไห้โฮ
ป้ามี่ยิ่งแค้นใจ ตะโกนร้องด้วยความเจ็บใจ
" อีซินดี้ อีนรกส่งมาเกิด กูเกลียดมึง เกลียดๆๆๆๆ กูจะไม่มีวันยกโทษให้มึง"
เสียงของหรั่งดังเข้ามา
" จะร้องไปทำไมให้หนวกหูวะ"
ป้ามี่ชะงักอึ้ง หยุดร้อง แล้วมองไปตามเสียง ป้ามี่เปิดประตูรถออกไปดู เห็นหรั่งยืนพิงรถป้ามี่อยู่ พร้อมกระดกกระป๋องเบียร์ในมือ
" ไอ้หรั่ง!"
"เฮ้อ ไม่นึกว่าจะเจอป้ามี่ในที่เดิมๆ ที่เคยมานั่งกินข้าวกล่องด้วยกันนะ" หรั่งเดินเข้ามาใกล้ "ฉันจะบอกให้นะป้า น้ำตามันทำอะไรนังซินดี้ไม่ได้หรอก"
" หึ แกอย่ามาทำเป็นพูดดีไปเลยไอ้หรั่ง ฉันคุยกับตำรวจมาเมื่อกลางวัน ฉันรู้นะ แกก็โดนนังซินดี้เล่นงานมาเหมือนกัน" ป้ามี่เหลือบมองแผลที่หน้าผากหรั่ง
หรั่งอึ้ง ตาวาวขึ้น จ้องหน้ากับป้ามี่ ต่างคนต่างเข้าใจกันว่า มีศัตรูคนเดียวกัน
ห้องซินดี้ในอพาร์ทเม้นท์พนักงานเพลินพิมาน วันใหม่
ซินดี้กำลังระบายปากกาหมึกดำลงบนรูปป้ามี่ แค้น เกลียด สำหรับเธอมองเห็นคนที่ตัวเองไม่ชอบว่าเป็นคนเลวไปเสียหมด และต้องจัดการด้วยความรุนแรงเท่านั้น
ดวงใจเดินเข้ามาร้องเมี้ยวๆ
" ดวงใจ!!...พี่ซินดี้ทำอะไรน่ะเหรอ ก็จัดการกับคนชั่วไงจ๊ะ" นางอุ้มแมวขึ้นดู "ดวงใจเห็นมั้ย กับคนเลวๆ มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้น ไม่ต้องไปเห็นใจมัน แล้วก็ไม่ต้องกลัวเป็นบาปด้วย ...หึ...ไม่งั้นพวกฮีโร่มันก็ต้องตกนรกไปหมดแล้วสิ จริงมั้ย"
ซินดี้ยิ้มชอบใจกับความคิดตัวเอง
ซินดี้เขียน มีเลือดผุดขึ้นมา ปุดๆๆ
ซินดี้ตกใจ ถอยลุกหนีออกมา
ซินดี้ไปหยิบไม้เบสบอลที่วางประดับในห้อง ขึ้นมา ชู
"ฉันไม่กลัวแกหรอก นังผีร้าย ออกมาสิ ออกมาเลย ฉันจะตีแกให้ตายไปเลย"
เสียงดวงใจร้องเมี้ยวขึ้น
ซินดี้หันไปมองตามเสียง แล้ววิ่งตามออกไป
"ดวงใจ"
มุมหนึ่งหน้าห้องน้ำ ซินดี้เข้ามามองหาดวงใจ เห็นซุกอยู่ที่มุมหนึ่ง ปลอดภัยดี
"ดวงใจ แกไม่เป็นอะไรนะ"
ซินดี้กอดดวงใจอย่างดีใจ แล้วโล่งใจที่ไม่เห็นมีอะไร
ซินดี้หันเดินกลับ แต่พอผ่านหน้าประตูห้องน้าที่แง้มๆ ไว้ นางได้ยินเสียงน้าไหล
ซินดี้ชะงัก แล้วตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปดู ทุกอย่างปกติดี แต่ที่ก๊อกอ่างน้ำเปิดน้ำไหลอยู่
"โธ่ ลืมปิดหรือ"
ซินดี้เข้าไปปิดก๊อกน้ำ แล้วพลันมองเห็นในอ่างน้ำ มีร่างของหรั่ง ซีดเผือดตายแล้ว จมอยู่ในอ่างน้ำ
ซินดี้มองตะลึง แล้วถอยหลังมาอย่างขวัญเสีย แบบร้องไม่ออก แล้วพอหันหลังกลับไป ก็เจอผีชุดแดงยืนอยู่ตรงหน้า
ซินดี้กรี๊ดลั่นด้วยความหวาดกลัว
ซินดี้วิ่งหนีออกจากห้องวิ่งลงบันไดไปอย่างขวัญเสีย หวาดกลัว อยู่ไม่ได้แล้ว
ซินดี้วิ่งหน้าตื่นเข้ามาที่รถ กดปลดล็อคขึ้นรถ ไปนั่งประจำที่คนขับ
หรั่งโผล่จากที่ซ่อนอย่างรวดเร็วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ แล้วเอามีดออกมาจี้ซินดี้
"ว้าย แก แกยังไม่ตาย!" ซินดี้ขยับจะหนี
หรั่งกระชับมีดจะแทงซินดี้
"ปากดีนะมึง"
"ไอ้หรั่ง แก แกต้องการอะไร"
"ขับไปตามที่กูบอก ไป!"
ซินดี้จำต้องขับรถออกไปตามที่หรั่งบอก
ซินดี้ขับรถเข้ามาจอดที่มุมหนึ่ง ณ สะพานเดิม
ซินดี้หันมาถามหรั่ง
"แกให้ฉันมาที่นี่ทำไม"
"หึหึ จำตอนที่เมียจ๋ายังหากินอยู่แถวชายหาดได้มั้ยล่ะ ผัวเคยพาเมียมากินข้าวกล่องที่นี่ จิบอะไรเย็นๆกัน จนบางทีมันก็เพลินจนเรามีอะไรอะไรกันแบบนี้"
หรั่งยื่นหน้าไปจะจูบปากซินดี้
ซินดี้ยกมือตบหรั่งหน้าหัน แล้วตวาดกร้าวอย่างปรี๊ดแตก
"มึงไม่ต้องมาพล่ามมาก มึงอยากได้เงินใช่มั้ย ไอ้หรั่ง" ซินดี้เปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมาปึกหนึ่ง "สำหรับไอ้แมงดาอย่างมึง กูถือว่ากูให้ทานหมากิน" ซินดี้ปาเงินใส่หน้าหรั่ง
หรั่งอึ้งไปอีกดอก
"ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามาเรียกกูว่าเมียอีกนะ ไอ้โสโครก"
ซินดี้เปิดประตูรถลงไป
หรั่งโกรธที่โดนหยาม รีบเปิดประตูรถลงตามไป
ซินดี้เดินจะหาทางเรียกรถ หรั่งตามเข้ามากระชากแขน
"ปล่อยกูนะ อย่ามายุ่งกับกู"
ซินดี้เอากระเป๋าฟาดๆ ใส่ หรั่งสู้เต็มที่ หรั่งตบซินดี้กระเด็น
"โอ้ย"
"พอได้ดี มึงก็เห็นกูเป็นหมาเลยหรือ อีซินดี้ กูจะดัดสันดานมึงเอง!"
หรั่งควักมีดออกมาตามเข้าไป จะแทงซินดี้ ซินดี้รีบหลบ แล้วถีบหรั่งเต็มๆ
หรั่งกระเด็น มีดในมือหรั่งหล่นไปกับพื้น ซินดี้รีบเข้าไปหยิบขึ้นมาขู่หรั่ง
"มึงอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นกูแทงมึงจริงๆ"
"ฮ่าฮ่าฮ่า ซาดิสต์หรือมึง อยากเจ็บตัวก่อนขึ้นสวรรค์ใช่มั้ย"
หรั่งพุ่งเข้าไปหา ซินดี้ยกมีดขึ้นมาทำท่าจะแทง หรั่งหลบไปมา แล้วพุ่งเข้าไปจับมือซินดี้ที่ถือมีด ดึงยื้อกันไปมาพยายามดันปลายมีดให้ไปหาฝ่ายตรงข้าม
และดูเหมือนสุดท้ายซินดี้จะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ ถูกหรั่งหันปลายมีดหันมาจ่อที่คอ
ในที่สุดในวินาทีเป็นวินาทีตาย ซินดี้ก็ตัดสินใจยกเข่าขึ้นกระทุ้งกลางหว่างขาหรั่ง
หรั่งจุก จนทำให้หรั่งต้องปล่อยมือตนจากการเกาะกุมมือซินดี้ที่ถือมีดอยู่ แล้วร่างของหรั่งของค่อยๆเอนไปหาซินดี้ ซึ่งเป็นจังหวะที่ซินดี้ยื่นมีดมาตั้งการ์ดป้องกันตัวเองไว้
หน้าอกของหรั่งจึงปักไปที่ปลายมีดพอดี
ร่างของหรั่งเอนไปจนติดบ่าซินดี้ ซินดี้ตกใจมากกลัวในสิ่งที่จะได้เห็น ซินดี้ค่อยๆผลักร่างของหรั่งออกจากตัว แล้วหรั่งก็หงายหลังไปบนพื้นนอนตาค้าง เลือดอาบหน้าอก
พอซินดี้หันมองมีดในมือตนก็ยังมีคราบเลือดติดชุ่มอยู่ กรีดร้องเสียงดัง
"อ๊าย..."
รถป้ามี่แล่นเข้ามาจอดต่อรถซินดี้ ป้ามี่โพกผ้า ไม่ให้เห็นผมแหว่ง เปิดประตูรถลงมา หน้าตื่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
" อะไรกันน่ะ เกิดอะไรขึ้น"
ป้ามี่เข้ามาดู ตกใจตาเหลือก เห็นหรั่งเลือดอาบตัวกระตุกแล้วแน่นิ่งไป
"ว้าย แม่เจ้า"
ซินดี้หันไปเห็นป้ามี่ก็ตกใจ รีบโยนมีดไปให้ไกลตัว สติกระเจิง
"ไม่ใช่นะ..... ชั้นไม่ได้ทำ"
ป้ามี่รีบวิ่งแนบหูที่หน้าอกหรั่งฟังเสียงหัวใจ
" ไอ้หรั่งตายแล้ว!"
ซินดี้ยิ่งช็อก
"ชั้นไม่ได้ฆ่ามันนะ ชั้นไม่ได้ฆ่า"
ป้ามี่รีบวิ่งเข้าไปจับเนื้อตัวซินดี้
" นี่แกตั้งสติก่อนได้ไหม มาช่วยกันยกเร็ว"
"ไม่นะ..... ชั้นไม่เอามันไปโรงบาล ป้าจะได้แจ้งตำรวจจับฉันสิ"
ป้ามี่มองยิ้มมุมปาก
"หึ ถ้าฉันจะให้ตำรวจจับแก ฉันไม่มาเสวนากับแกอย่างนี้หรอก"
"แล้วป้าหมายความว่าไง ป้าจะให้ฉันยกมันไปไหน"
ซินดี้ทำหน้า อึ้ง งง
ป้ามี่กับซินดี้ ช่วยกันผลักร่างหรั่งลงน้ำ หรั่งค่อยๆจมน้ำลงไปช้าๆ ในขณะที่ซินดี้ก็ยังอยู่ในอาการขวัญกระเจิง
"เอาล่ะ.... จบเรื่องเฮงซวยซะที"
หรั่งลอยหายไปกับสายน้ำ
มุมหนึ่งในโรงพัก
จ่าโอกำลังเมาท์กับจ่ายอด เรื่องที่ซินดี้เป็นสตรีข้ามเพศ
" อะไรนะ!!ยายซินดี้ ที่สวยยังกะนางแบบนั่นอ่ะเหรอ เป็นสาวประเภทสองเหรอ!" ยอดว่า
" ไม่ใช่ อย่างยายซินดี้เขาเรียกว่า สตรีข้ามเพศ แล้วโว้ย"
บุลินกับกานดาเดินเข้ามาได้ยิน
" หมดกันเลยวะ ยังไม่ทันจีบ ก็เจอชะนีพาสเจอร์ไรซ์ ผ่านการเฉาะมาแล้วซะงั้น"
" นั่นสิ เป็นหมวดบุลินคงเฟลน่าดู"
" ทำไมผมต้องเฟลด้วย จ่า" บุลินถาม
"หมวดอย่ามาปากแข็งหน่อยเลยน่า ถามจริงเหอะ หมวดไม่รู้สึกเซอร์ไพรส์บ้างเลยเหรอที่ยายซินดี้ไม่ใช่ผู้หญิง"
ตั้งโอ๋ถือกล่องอาหารเข้ามาได้ยินพูดขึ้น
" ผู้ชายที่แอบเมาท์คนอื่นลับหลังแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไร แมนอยู่หรือเปล่า"
บุลินหันไปสบตาตั้งโอ๋
" คุณจะหาเรื่องฉันยังไงก็เอาเถอะ แต่อย่ามาว่าพี่ซินดี้เสียๆ หายๆ อีกนะ ฉันไม่ชอบ"
" นี่จะโรคจิตตามลูกพี่เธออีกคนเหรอ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ"
กานดารีบห้ามมวย
"เดี๋ยวก่อน ใจเย็นนะ งานโรงพักก็ล้นหัวแล้ว อย่ามีเรื่องกันอีกเลยนะ ขอร้องล่ะ"
" เธอมาทาอะไรที่นี่อีก ลูกพี่เธอส่งมาเหรอ"
" ขอร้องอย่าพาดพิง ...ฉันมาส่งอาหารคลีนนี่ไง" เธอชูถุงอาหารคลีนขึ้น
"ฮึ ตั้งโอ๋ทาอาหารคลีนขายด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ฉันเห็นแต่คนที่นี่เขาสั่งแต่ของไอ้คนกวนประสาท"
เข้มถือถุงใส่กล่องอาหารอีกส่วนวิ่งตามเข้ามา
"มาแล้วครับ อาหารคลีนฟอร์ยู....โอ้โฮ วันนี้อยู่กันครบทีมเลยนะครับ หมวด จ่า สวัสดีครับ" เข้มบอกกับกานดา "ผมมีโปรโมชั่นพิเศษแบบกินแล้วไม่ดุมาให้หมวดกานดาลองทานด้วยนะฮะ"
กานดามองเข้มปึ่ง เชิดขึ้นมา
"ก็ดีเหมือนกันที่ตั้งโอ๋ทำอาหารคลีนขาย ฉันจะซื้อของตั้งโอ๋ ของคนอื่นก็เก็บกลับไป เถอะ อย่ามาให้รกหูรกตาอีก"
"หมวดจะซื้อของตั้งโอ๋ ไม่ซื้อของผมอย่างนั้นเหรอ"
"งั้นสิ"
" เออคือ...สงสัยจะไม่ได้นะหมวด แบบคือ... "
"เธอไม่ต้องกลัวเขาจะว่าเธอแย่งลูกค้าหรอกนะ มันเป็นความพอใจส่วนตัวของฉัน"
" เออ คือว่า ไม่ใช่อย่างนั้น คือว่า ตั้งโอ๋กับเข้ม เราเป็นเจ้าเดียวกันค่ะ"
"ว่าอะไรนะ"
"ใช่แล้วฮะ ผมกับตั้งโอ๋หุ้นทาอาหารคลีนด้วยกัน เราเป็นเพื่อนกันครับ"
กานดาอึ้ง นึกไม่ถึงว่าตั้งโอ๋จะสนิทกับเข้ม
"เป็นเพื่อนกันเหรอ"
มุมถนนเปลี่ยว ป้ามี่หยิบเสื้อผ้าจากท้ายรถให้ซินดี้ ที่ยังหน้าซีดๆ อยู่น้อยๆ ด้วยความขวัญเสีย
" อะ แกเอาชุดฉันไปใส่ก่อน แล้วรีบเปลี่ยนชุดเปื้อนเลือดนี่ซะ ฉันจะได้เอาไปทิ้ง"
ซินดี้รับชุดไป แล้วมองหน้าป้ามี่สงสัย
"ป้า....ฉันอยากรู้ว่าป้ามาช่วยฉันทำไม"
" ทั้งๆที่แกพึ่งกล้อนผมฉันใช่มั้ย หึ จริงๆแล้ว ฉันไม่ได้ช่วยแกนะซินดี้ แกต่างหากที่ช่วยฉัน "ฆ่า"ไอ้ศัตรูที่คอยเบียดเบียนผลาญเงินทองของฉัน"
"อะไรนะ"
ป้ามี่แต่งเรื่องเล่นละครเต็มที่ อินสุดๆ
" ไอ้นรกหรั่งนี่แหละที่เอายามาปล่อยให้ฉัน แล้วมันก็บังคับไถเงินฉัน พอหาเงินไม่ทันมันก็ซ้อมทั้งเตะทั้งต่อย จนฉันต้องไปเป็นหนี้คนเขาไปทั่วก็เพราะมัน ฉันแค้นใจจริงๆซินดี้ ขอบใจแกมากนะที่ช่วยกำจัด ไอ้ฝรั่งอุบาทว์นี่ให้พ้นไปจากชีวิตฉันเสียที" ป้ามี่เล่นละครบีบน้ำตาต็มที่
ป้ามี่จับมือซินดี้อย่างซึ้งใจ ซินดี้อึ้งแต่สุดท้ายก็จับมือป้ามี่ตอบ ท่าทีแข็งกระด้างอ่อนลง
บนเวทีโรงละคร ... มีการแสดงของซินดี้ด้วยบทเพลงที่จังหวะเร่งเร้า การเต้นแพรวพราว และการแสดงงของนางโชว์คนอื่นๆ จนการแสสดงจบลง
ที่ห้องแต่งตัว ซินดี้เปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาจะกลับบ้านแล้ว กำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเร่งรีบ คิดกังวลในเรื่องที่ฆ่าหรั่ง
ภาพหรั่งโดนมีดแทง ล้มไปตาย เลือดอาบ
ตั้งโอ๋เข้ามาหา เรียกขึ้น
"พี่ซินดี้"
ซินดี้ตกใจ ร้องหวีดขึ้นอย่างกลัวมาก
ตั้งโอ๋ตกใจ
"พี่ซินดี้ เป็นอะไร นี่ตั้งโอ๋นะ"
ซินดี้ค่อยได้สติมองตั้งโอ๋ "แกเหรอ"
ตั้งโอ๋มองๆไปรอบๆ
"พี่กลัวอะไรน่ะ มันก็ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย"
ซินดี้ตั้งตัว รีบเปลี่ยนเรื่อง "มาทำไม มีเรื่องอะไร"
" อ๋อ คือ ตั้งโอ๋อยากจะมาขอบคุณที่พี่ช่วยตั้งโอ๋ไม่ได้โดนตำรวจจับ ตั้งโอ๋ไม่นึกเลยว่าพี่จะช่วยW
"ช่วยบ้าอะไร เพ้อเจ้อ"
ตั้งโอ๋งง "ฮะ"
"แกเป็นทาสฉันไม่ใช่เหรอ นังตั้งโอ๋ ถ้าแกโดนตำรวจจับไปแล้ว ฉันจะจิกใช้ใครล่ะนังโง่"
ซินดี้ผลักตั้งโอ๋เปรี้ยง แล้วสะพายกระเป๋ารีบเดินออกไปเลย ตั้งโอ๋มองตาม
" ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ พี่ซินดี้"
ห้องซินดี้ ในอพาร์ทเม้นท์พนักงาน ตอนกลางคืน ท่ามกลางความมืด บรรยากาศวังเวง ซินดี้ในชุดนอน นอนหลับบนเตียง ในอาการกระสับกระส่าย คิ้วขมวด เหงื่อท่วมหน้าราวกับคนฝันร้ายแล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นด้วยอาการผวา
ซินดี้รีบเปิดลิ้นชัก คลำหาขวดยา แล้วเทยาออกมากิน ด้วยอาการขวัญเสีย
ซินดี้ในอาการโซซัดโซเซเดินไปเข้าห้องน้ำ
ซินดี้เข้ามาในห้องน้าเปิดก๊อกน้ำ แล้วปรากฏว่าเห็นน้ำที่ไหลจากก๊อกเป็นสีเลือด
ซินดี้ผงะ ถอยหลังชนฝา พอมองไปที่กระจกก็เหมือนเห็นเงาดำของหรั่งเดินผ่านหลังตนไป เธอกรีดร้องลั่น รีบวิ่งออกจากห้องน้ำ
ซินดี้วิ่งพุ่งไปที่ประตูห้องแล้วรีบเปิดออกไป เจอหรั่งหน้าผีตัวชุ่มเลือดตรงหน้า มองอย่างอาฆาต!!
ซินดี้กรี๊ดลั่น "แอร๊ย"
อ่านต่อตอนที่ 3
