นางแค้น ตอนที่ 1
บทประพันธ์ ภาคินัย
บทโทรทัศน์ พรรณจิณณ์
โรงละคร เพลินพิมาน เวลากลางคืน หลังการแสดงจบไปแล้ว หน้าโรงละครไม่มีผู้คน ให้ความรู้สึกเงียบเหงา วังเวง มีอาถรรพ์ระคนปนอยู่
ตั้งโอ๋ ขี่มอเตอร์ไซค์จากที่ไกลๆ มาจอดเทียบบันไดตึก แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในโรงละคร
ณ มุมหนึ่ง ไฟดวงหนึ่ง ในมุมที่ตั้งโอ๋พึ่งเดินผ่านไป ดับพรึ่บลงอย่างมีนัยยะ!!
ตั้งโอ๋เคาะประตูโรงละครเรียกให้คนเปิด
"มีใครอยู่บ้างมั้ยคะ ตั้งโอ๋ลืมมือถือไว้ เปิดประตูให้หน่อยค่ะ"
ทุกอย่างเงียบ
ด้านในโรงละคร อยู่ๆ ประตูที่ล็อคไว้ก็เด้งขึ้นได้เอง!
ตั้งโอ๋ลองจับประตูบิดๆ ดึงๆ แบบไม่ได้ตั้งใจ ปรากฏว่าประตูเปิดออกได้
" ฮึ ประตูไม่ได้ล็อคเหรอ... "
ตั้งโอ๋นึกว่าประตูไม่ได้ล็อค เลยเดินเข้าไปข้างใน
ตั้งโอ๋เดินเข้ามาในโรงละคร แล้วต้องชะงักกึก เมื่อเห็นด้านหลังของใครบางคน
" ใครน่ะ!"
ตั้งโอ๋รีบวิ่งเข้าไปดู เห็นป้ามี่เหมือนคนสติหลุด ตัวสั่นงันงก มือถูกมัดไว้กับเก้าอี้คนดู
"ป้ามี่!"
ป้ามี่มีอาการหวาดกลัว ร้องสติแตก
"ฉันกลัวแล้ว ฉันกลัวแล้ว ฮือออออ"
" ป้ามี่กลัวอะไร เกิดอะไรขึ้น"
ไม่ทันที่ป้ามี่จะตอบ ตั้งโอ๋ได้ยินเสียงหยดติ๋งลงกระทบพื้น ตั้งโอ๋หันมองไปตามเสียง แล้วตกตะลึง
แขนมดแดงที่ยื่นพ้นพนักออกมา มีเลือดหยดลงพื้นนองสีแดงฉาน!
ตั้งโอ๋ตะลึงพูดไม่ออก แล้วค่อยๆขยับเดินเข้าไป ตรงหน้ามดแดง ตัดสินใจ ... กลั้นใจมอง
เห็นมดแดงนั่งเหม่อตาลอย ที่ใบหน้ามีเลือดอาบอยู่ครึ่งหน้า เส้นผมเหมือนถูกถลกไปครึ่งหัว!! น่าสยดสยองมาก !
ตั้งโอ๋กรี๊ดสนั่นโรงละคร
ตั้งโอ๋กลัวมาก ถอยหลังแล้ววิ่งลงมาที่แถวหน้าสุดติดกับเวที ก่อนจะหันกลับไปมองตรงที่นั่งคนดู แล้วต้องตกตะลึงอีกครั้งเพราะเห็น โกกิ หรั่ง แพรวา ภาวัช ทิพย์ บุลิน เภา ทุกคนอยู่ในสภาพ ถูกมัดกับเก้าอี้ แล้วมีแผลถูกทำร้ายมากน้อยต่างๆกันไป บางคนหน้าผากเป็นรูโบ๋ เหมือนโดนเจาะ บ้างปากโดนฉีกไปถึงหู และบางคนแก้มถลอกจนเห็นเนื้อแดงๆ ฯลฯ แต่ละคนต่างร้องครวญครางด้วยความ เจ็บปวด มันเป็นอะไรที่น่ากลัว ขนหัวลุก
ภาพเหล่านั้น ทำให้ตั้งโอ๋ประสาทเสีย ร้องกรี๊ดลั่น
"แอร๊ย"
ผู้หมวดบุลิน ร้องเจ็บปวดจากแผลที่มือโดนไขควงปักจิ้มทะลุมือ เลือดท่วมมืออยู่
บุลินแม้จะเจ็บปวด แต่พยายามพูด "ตั้งโอ๋ .. หนี..ไป!"
ตั้งโอ๋วิ่งเข้าไปที่หมวดบุลิน รัวถามอย่างตื่นตระหนก
" หมวดบุลิน!!!! ....ทำไมคุณเป็นแบบนี้ ทุกคนด้วย ใครทำ!!ใครมันโรคจิตแบบนี้!"
" ซินดี้" บุลินตอบ
ตั้งโอ๋ตะลึง "พี่ซินดี้" เธอส่ายหน้าไม่อยากเชื่อ "ไม่จริง พี่ซินดี้ ตายไปแล้ว!"
ไฟในโรงละครดับพรึ่บ ! ลงไปทันที
ทุกคนกรีดร้องเสียงหลง
เสียงเพลงสุดท้ายที่ซินดี้ร้องก่อนจะตายดังขึ้นมาในความมืด
ตั้งโอ๋ และทุกคนมองไปที่เวที ใจหายวาบ
ไฟฟอลโล่สาดไปกลางเวทีซินดี้ที่ยืนหันหลังให้ทุกคน ก่อนจะค่อยหันหน้ามาหา...
ซินดี้ นางโชว์หน้าสวยงาม จัดเต็ม... นางมองทุกคนด้วยสายตาเข้ม อาฆาต นางลิปซิงค์ เพลงสุดท้ายในชีวิต ด้วยความเจ็บแค้นสุดใจ ทุกคนมองดู สายตาตื่นตระหนก หวาดกลัว ช็อคไปตามๆ กัน
ตั้งโอ๋ถึงกับผงะ ยืนไม่อยู่ ทรุดหงายลงไปนั่งกับพื้น มองด้วยใจระทึก ปากคอสั่นขึ้นมาทันที
" พี่ซินดี้!"
โกกิ นางโชว์เบอร์สองของเพลินพิมาน คู่แข่งของซิดี้ กลัวจนน้ำตาไหล
หรั่งตาเหลือก เหงื่อแตกเต็มหน้า
ภาวัช แพรวา ทิพย์ เภามองตะลึง กลัวสุดๆ
ซินดี้ลิปซิงค์เดินลงมาด้านหน้าเวที มองทุกคนด้วยตาอาฆาต ฉับพลันนั้นเอง ใบหน้าอันสวยงาม จัดเต็มของซินดี้ก็กลายเป็นหน้าผีครึ่งหนึ่ง ทุกคนตะลึงกับภาพสยองนั้น กรีดร้อง
ฉับพลันก็มีลมพายุเกิดขึ้นทั้งๆที่เป็นห้องปิด,จนทำให้เครื่องประกอบฉากบางชิ้นล้มแตกเสียงดังสนั่น
ทุกคนหวีดร้องหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก
"กูกลับมาล้างแค้น"
ซินดี้ชี้หน้าทุกคน ประกาศกร้าว
"พวกมึงต้องตายทุกคน!"
ทุกคนร้องด้วยความกลัวสุดขีด
ตั้งโอ๋เหมือนจะขาดใจ ร้องกรี๊ดสุดเสียง .....
3 เดือนก่อนหน้านี้
คืนนั้นที่โรงละครเพลินพิมาน กำลังเปิดม่านการแสดงชุด "เพลินพิมาน"
เพลงนั้น ... ซินดี้แสดงด้วย มีความโดดเด่นเป็นตัวนำกว่านางโชว์ทุกคนในคณะ
แพรวา นักธุรกิจหญิง เจ้าของคณะโชว์ กับทิพย์ ผู้ดูแลทั่วไป ชมการแสดงชุดนี้อยู่บนห้องคอนโทรล
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป๊ะทุกสเต๊ป ทุกคนออกลีลาจัดจ้าน จัดเต็ม จนแต่ต้นจนจบเพลง ...
เมื่อการแสดงปิดฉากลง...
ณ ลานถ่ายรูป ... โกกิกำลังถ่ายรูปอยู่กับเด็กหญิงวัยรุ่น 2-3คน
ซินดี้ แพรวา ทิพย์ เดินออกมาจากมุมหนึ่ง คนดูกรูเข้ามากรี๊ดกร๊าดขอถ่ายรูปซินดี้กันพรึ่บพรั่บไปหมด
เสียงคนตะโกนเข้ามา
" ซินดี้มาแล้ว"
เด็ก1 หันมอง "แอร๊ย พี่ซินดี้ออร่ากระจายมาก!"
เด็ก1ผลักโกกิออกไปจนเกือบล้ม เด็กทั้งหมดกรูวิ่งเข้าไปรุมซินดี้ที่เดินยิ้มเชิด เป็นนางพญาออกมาถ่ายรูป
โกกิเกือบจะล้มเพราะโดนผลัก "ว้าย"
ป้ามี่ กับ มดแดง นางโชว์ตลกคู่หูรุ่นใหญ่วิ่งเข้ามาหาโกกิ อย่างเป็นห่วง
"ตายแล้ว" ป้ามี่อุทาน
" ฮึย อีเด็กพวกนี้ มันน่าตบเกรียนนัก เป็นติ่งใครไม่เป็น มาเป็นติ่งนังซินดี้" มดแดงบอก
" โอ้ย ! คนดูมันเจอนังซินดี้สะตอเข้าหน่อย ก็หลงโงหัวไม่ขึ้นนะสิ หึ มันไม่รู้หรอกว่า ธาตุแท้ของนังซินดี้ มันเย่อหยิ่งเหวี่ยงวีนแค่ไหน"
ในมุมหนึ่ง ซินดี้ยิ้มโพสท่าถ่ายรูปกับแฟนๆ อย่างอัธยาศัยดี
แพรวา กับ ทิพย์ยืนมองอยู่อย่างชื่นชม และพอใจ
ชาย1 ที่เข้ามาถ่ายรูปกับซินดี้ ถือโอกาสเอื้อมมือเข้าไปจับหน้าอกซินดี้เข้าเต็มๆ
แพรวา ทิพย์ และคนอื่น ณ ที่นั้นต่างตกใจ
ชาย1 บอกกับซินดี้ "เหมือนของผู้หญิงเลย"
ซินดี้ทำยิ้ม พูดดี "เหรอคะ" ก่อนจะเงื้อมือตบผัวะที่หน้าชาย1 เต็มๆ
ทุกคนฮือฮา คนดูแตกออก แพรวา ทิพย์ ป้ามี่ มดแดง โกกิ กรูเข้ามาดูกัน
ซินดี้ยกเท้าถีบชาย1 กระเด็นจนล้มลงไป
แพรวาบอก "ช่วยกันจับเร็วเข้า"
มดแดง โกกิ เข้าไปช่วยกันจับตัว ซินดี้ดิ้นโวยวาย
" ซินดี้พอได้แล้ว นี่แขกนะ" แพรรวาเตือน
"แขกเหรอ? คนที่ไม่มีความเป็นคนอย่างมัน สมควรเป็นสัตว์นรกมากกว่า"
แขก1ฉุน "มึงจะมากไปแล้วนะโว้ย กูจะเรียกค่าเสียหาย"
ซินดี้สะบัดออกจากทุกคน แล้วล้วงเงินที่แขกทิปให้ เยอะเป็นฟ่อนออกมา แล้วขยำๆเงินเป็นก้อน
"อยากได้เงินเรอะ เอาซี้ นี่ค่าตบหน้ามึง "
ซินดี้ปาเงินใส่หน้าชาย1 ผงะไปอีก
"มึงอย่านึกว่ามึงอยู่ในสังคมที่ผู้ชายเป็นใหญ่ แล้วมึงจะเอาเปรียบเหยียดหยามใคร
ยังไงก็ได้ กูขอบอกว่า กูคนนึงล่ะที่จะไม่ยอมมึง กูจะทำให้มึงรู้ว่า ผู้ชายอย่างมึง ถ้าไม่มีอภิสิทธิ์ของสังคมเป็นเกราะกำบัง มึงมันกระจอกว่ะ"
ซินดี้เดินลิ่วออกไป , อ้วนกับชาย1 มาล็อคตัวแขก1ไว้
แพรวาร้องตามหน้าเครียด "ซินดี้!!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ"
แพรวาตะโกนเรียกซินดี้ แต่ซินดี้ไม่สนใจ เดินลิ่วออกไปเลย ทุกคนมองตามอย่างตื่นตระหนก
บนถนนเลียบชายหาด ซินดี้ขับรถไป สีหน้าเจ็บปวด เหมือนมีความในใจล้นอก
รถซินดี้แล่นผ่านบาร์แห่งหนึ่งปุ๊บ ประตูบาร์โดนกระแทกเปิดออก ...
ร่างสาวประเภทสองคนหนึ่งลอยละลิ่วออกมา พร้อมกับหรั่งที่ตามเข้ามากระทืบสาวประเภทสองคนนั้นที่กลางถนนแบบไม่ยั้งมือ จนสาวประเภทสองคนนั้นเลือดกบปาก
หรั่งล้วงเอาเงินจากอกเสื้อสาวประเภทสองไปอย่างย่ามใจไม่สะทกสะท้าน
สาวประเภทสองคนนั้นได้แต่ส่งเสียงร้องด่าตามหลัง
"เอาเงินกูมา ไอ้ฝรั่งแมงดา ฮือๆๆ กูขอแช่งให้มึงโดนตำรวจจับ ขอให้มึงตายในคุก!"
รถซินดี้แล่นไปตามถนนเปลี่ยว ไร้ยวดยานคันอื่นๆ ภายในรถ นางยังหมกมุ่น คิดมากกับเรื่องที่โดนลวนลามและเหยียดเพศ
ซินดี้ นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ที่เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำในวัยเยาว์
ภายในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ของกรุงเทพฯ ตอนนั้น ซินดี้กำลังเป็นวัยรุ่น นางโดนผลักลงไปกับพื้น เด็กผู้ชายเข้ามารุมเตะ ต่อยนางจนตัวงอ นางหวาดกลัวไม่กล้าสู้ เด็กผู้ชายพากันหัวเราะเยาะ อย่างสนุกสนาน
"อีตุ๊ดๆๆๆ"
ภาพความหลัง .... ทำให้แววตาซินดี้เจ็บกร้าว ร้าวลึก น้ำตาซึม พูดกับตัวเอง
"กะเทยหัวเกรียนขี้แพ้มันตายไปแล้ว ตอนนี้มีแต่ซินดี้ ดาวเด่นของเพลินพิมานเท่านั้น ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกแล้ว ฉันไม่ยอม"
พลัน ... รถซินดี้ชนโครมกับศาลเพียงตาเก่าๆ ข้างทาง !
นางตกใจ รีบเปิดประตูรถลงไปดูสภาพรถ เห็นว่าไม่เป็นอะไร เลยหันจะกลับขึ้นรถ แต่ต้องตกใจ
"ว้าย"
ยายแก่คนนั้นยืนหน้านิ่งอยู่ ตรงหน้าซินดี้
"นี่ยาย มายืนทำอะไรตรงนี้ ดีนะ เมื่อกี้ไม่โดนรถชน"
ซินดี้หยิบเงินในกระเป๋ายื่นให้ห้าร้อยบาท
"อะ เอาไว้เป็นค่ารถกลับบ้านก็แล้วกัน"
ซินดี้จับมือยายวางเงินให้ พอจะดึงมือออก ยายแก่กลับคว้ามือซินดี้หมับ
"มึงจะตายโหง!"
ยายแก่กลายเป็นหน้าผีขึ้นมา
ซินดี้กริ๊ด พร้อมๆ กับแสงไฟจากรถอีกฝั่งสาดเข้าหน้ามา ซินดี้ยกมือขึ้นป้องหน้า
แล้วพอมองไปอีกที ยายแก่คนนั้นก็ได้หายตัวไปแล้ว ซินดี้งง มองไปรอบๆ พร้อมพูดเรียกขวัญตัวเอง
"ไม่จริง ไม่ใช่เรื่องจริง ฉันยังมีเวทีการแสดงที่ฉันรัก ฉันยังมีคนดูที่ชื่นชมฉัน ฉันจะตายได้ยังไง" ซินดี้ตะโกนเสียงลั่น
"คนอย่างซินดี้ไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก ได้ยินมั้ย ไม่มีทาง"
เยงซินดี้ตะโกนเสียงลั่นออกไป
หน้าอพาร์ทเม้นท์เพลินพิมาน กลางคืนเดียวกัน ต่อเนื่องมา แพรวายืนรอซินดี้... ท่าทางเคร่งเครียด ทิพย์ อ้วนกับแม่บ้านยืนรออยู่ด้วย
ฝ่ายป้ามี่,มดแดง,โกกิ ยืนจับกลุ่มกันเมาท์อยู่มุมหนึ่งถัดออกไป นางโชว์อื่นยืนออกันพอประมาณ
มดแดงบอก
"ดูซิป้า คุณแพรวามารอเช็คบิลนังซินดี้แน่ๆ นางยืนแน่นไม่ยอมขยับไปไหนเลยนะ"
ซินดี้ขับรถเข้ามาจอด เปิดประตูลงมาสบตาแพรวาที่ยืนรออยู่ แล้วทำเป็นไม่สนใจ จะเดินขึ้นตึก
" เดี๋ยวก่อน"
"ถ้าคุณแพรวาจะเอาเรื่องไอ้แขกนั่นก็ได้ค่ะ" นางเดินเข้ามาใกล้ "สัญญาซินดี้ยังไม่หมด เพราะฉะนั้น ถ้าจะไล่ออก ก็ต้องจ่ายมา 5 ล้าน" ซินดี้บอก
" จะออกก็ได้ แต่ต้องรับของชิ้นนี้" แพรวาหันไปเรียก "ออกมาได้แล้ว"
รถยนต์ใหม่ป้ายแดงคันหนึ่ง ขับเข้ามาจอดตรงหน้า ภาวัช สามีของแพรวาเปิดประตูรถออกมา พร้อมยิ้มกริ่ม
"เซอร์ไพรส์!"
ซินดี้หน้าเหรอ มองอย่างงง
"อะไร นี่หมายความว่าไง"
ทิพย์บอก
"คุณแพรวาเห็นเธออยากเปลี่ยนรถ ก็เลยให้คุณภาวัชจัดการมาให้"
แพรวาเข้าไปโอบกอดซินดี้ รักกันๆ
"คราวนี้รู้หรือยัง ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน " แพรวาจับคางซินดี้แบบล้อๆ "อย่าทำให้พี่สาวผิดหวังนะ น้องรัก"
ทีมเมาท์ หน้าแตก แหก เหวอไปตามๆกัน
" แม่เจ้า นี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย" มดแดงบอก
ป้ามี่บอก
"คดีพลิกถล่มทลาย ....คุณแพรวาไม่ด่ามันซักคำ ยังแถมออกรถใหม่ให้อีก"
"พี่ซินดี้ทำบุญมาด้วยอะไรก็ไม่รู้นะป้า คุณแพรวาถึงรักมากมายขนาดนี้"
โกกิมองตามไปอย่างแอบอิจฉา
กลุ่มแพรวา....ภาวัชชูกุญแจ เดินเข้ามาจะให้ซินดี้
" ไปลองขับดูมั้ย ซินดี้"
ภาวัชจะยื่นกุญแจให้ซินดี้ แต่เผลอทำหล่นพื้นเสียก่อน
ซินดี้กับภาวัช ก้มลงไปเก็บพร้อมกัน จับมือกันโดยบังเอิญ
ซินดี้มองสบตาภาวัช ที่แอบมอง... มีแววตาประหลาดขึ้นมาแว่บนึง แล้วซินดี้รีบดึงมือออก
ภาวัช แอบมองตาเป็นประกาย ตามไป
ภาวัชล้างมือในอ่างล้างมือ ถูสบู่อย่างจริงจัง ท่าทางเหมือนรังเกียจมากมาย
แพรวาเข้ามาทางด้านหลัง พูดขึ้น
" นี่คุณจะล้างให้มือเปื่อยเลยหรือไง"
" ผมเกลียดกะเทย คุณก็รู้ นี่ผมต้องปั้นหน้าทำดีกับมันอีกนานแค่ไหน"
" โธ่ วัชค่ะ ....อย่าพูดอย่างนี้สิคะ ที่เรามีกินมีใช้ก็เพราะชื่อเสียงของซินดี้นะคะ"
ภาวัชปาผ้าเช็ดมือลงอย่างหัวเสีย
" ผมรู้แล้วล่ะ ถ้าจะผิดก็ผิดที่ผมเอง ที่เมื่อก่อนดันเป็นเพลย์บอย คุณเลยคิดทำกิจการที่มีแต่กะเทย จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องผู้หญิงอย่างนั้นใช่มั้ย"
แพรวาตามเข้ามาแตะไหล่ ปลอบใจ แต่จริงๆ ก็เป็นอย่างที่ภาวัชพูดนั้นแหละ
"อย่าคิดมากเลยนะคะ"
" ก็คุณเอาอกเอาใจนังซินดี้มากมายขนาดนั้นทำไมล่ะ ผมหึงรู้มั้ย"
แพรวาขำๆ
"นี่วัชพูดอะไร ซินดี้ เขาเป็นสาวประเภทสองแถมเฉาะแล้วด้วย วัชจะมาหึงทำไม"
" ไม่รู้ล่ะ จะผู้หญิง ผู้ชาย สาวประเภทสอง ผมก็ไม่ชอบทั้งนั้นล่ะ ถ้าคุณไปเอาใจเขามากกว่าผม" ภาวัชยื่นหน้ามาใกล้ "คุณต้องรักผมคนเดียวเท่านั้น"
แพรวายกมือขึ้นโอบรอบคอสามี
" ค่ะ ฉันรักคุณมากที่สุด ไม่มีทางที่ฉันจะรักใครได้มากกว่าคุณอีกแล้ว"
ภาวัชทำหวาน จ้องหน้าแพรวาแทบกลืนกิน ก้มหน้าเข้าไปใกล้ประกบปาก
ภายในห้องนอน ที่อพาร์ทเม้นท์เพลินพิมาน
ซินดี้หลับอยู่บนเตียง
ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ร่างของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาพร้อมมีดแหลมในมือ ร่างนั้นถือมีดแหลมเดินตรงเข้าไปที่เตียงที่ซินดี้นอนอยู่ แล้วเงื้อมีดขึ้นทำท่าจะแทงลงไป
ซินดี้ลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี หลบมีดได้ทัน กรีดร้องเสียงดัง
"ว้าย"
โกกิตรงเข้ามาจะแทงอีก แต่ซินดี้จับมือยื้อไว้ได้ทัน
"นังตัวมาร ฉันอุตส่าห์จ้างไอ้แขกนั่นมาฉีกหน้าแก แต่คุณแพรวากลับเข้าข้างแก"
"แกนี่เอง อีตัวสำรองขี้อิจฉา"
" ตายซะเถอะมึง"
โกกิจะจ้วงมีดลงมา ทว่าซินดี้ดันไว้ แล้วยื้อแย่งดึงกันไปมา จนซินดี้จับมือโกกิกระแทกกับผนัง จนมีดหล่นพื้น ซินดี้ขึ้นคร่อมโกกิ ตบซ้ายตบขวา เล่นงานจนโกกิเกือบหมอบ แล้วโกกิฮึดจับแขนซินดี้ผลักล้มหงายหลังลงไปแล้วขึ้นคร่อมตบแทน โกกิหยิบมีดที่หล่นอยู่ขึ้นมาจะแทงลงไปที่อกของซินดี้
ทันใดนั้น ร่างของโกกิกระตุกขึ้นอย่างแรง ตาเหลือก โกกิก้มลงมองที่อกตัวเองเห็นตรงหน้าอกมีเลือดชุ่ม แล้วขาดใจตายล้มลงไป
ซินดี้ตะลึงมองออกไป พอโกกิล้มไปเห็นด้านหลังเป็นรูโบ๋ แล้วก็เห็น ซินดี้ในร่างผีชุดแดง ยืนกำหัวใจโกกิในมือ แสยะยิ้มอย่างน่าสะพรึง
ซินดี้กรี๊ดลั่น...
เสียงซินดี้กรี๊ดต่อเนื่อง นางตกใจตื่นขึ้นมา เหงื่อแตกท่วม ตกตะลึง ใจหาย ยกมือขึ้นลูบเนื้อตัวเอง ให้รู้ว่าฝันไป มองไปรอบๆห้องเห็นว่าไม่มีอะไร และเป็นเวลาเช้าแล้ว ...
ดวงใจกระโดดเข้ามาหาซินดี้ ซินดี้คว้าดวงใจมากอดแน่น
"ดวงใจ พี่ฝันว่าพี่ตายแล้ว ดวงใจ พี่กลัว"
ซินดี้นึกถึงยาขึ้นมา รีบหันไปเปิดลิ้นชัก หยิบยาออกมากิน แล้วสูดลมหายใจลึก ปลอบขวัญตัวเอง
"ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร ... ฉันต้องไปโชว์ ฉันต้องไปแสดง"
มุมซินดี้ในห้องแต่งตัวของโรงละครเพลินพิมาน ตอนเย็น ซินดี้ในชุดเสื้อคลุม แตะเครื่องสำอางขึ้นมาแต่งหน้า ปัดแก้ม,ทาตา ฯลฯ เห็นบางส่วนของใบหน้าที่งามชวนมอง ลิปสติกที่มีตราผีเสื้อ ถูกหยิบขึ้นมาทาปากอิ่ม ให้แลดูเย้ายวน ซินดี้ซื้อจากสถานเสริมความงามแห่งหนึ่งไว้ใช้ประจำ เพราะเป็นของที่ทำขึ้นสำหรับคนที่แพ้ลิปสติกโดยเฉพาะ
ใบหน้าของนางฉ่ำเลิศ งดงาม พลางมองจิกเงาตัวเองในกระจกที่ทั้งสวย ทั้งมีพลังอย่างนางพญาก็ไม่ปาน
อีกมุมหนี่งในห้องแต่งตัว
บรรดานางโชว์ทั้งหลาย บ้างก็แต่งชุดแล้ว บ้างก็ใส่เสื้อคลุม เดินขวักไขว่ ,แต่งหน้าแต่งตัว พร้อมกับ เมาท์มอย เจี้ยวจ๊าวไปด้วย ตั้งโอ๋กำลังแต่งหน้าให้กับนางโชว์คนหนึ่งอยู่
ป้ามี่ที่แต่งหน้ามาแล้ว แต่ยังไม่ได้ใส่ชุด เดินนวยนาดเข้ามา พร้อมส่งเสียงจิกกัดไปทั่ว
" โอ้ย ตายแล้ว แม่ปลาดุกผัดเผ็ดทั้งหลาย นี่ยังแต่งองค์ทรงเครื่องกันไม่เสร็จกันอีกเหรอ โชว์มีคืนนี้นะยะ ไม่ใช่ชาติหน้า"
มดแดงที่ใส่ชุดคลุม-แต่งหน้าแล้ว กำลังจัดชุดให้นางโชว์นางหนึ่งอยู่ สวนตอบป้ามี่เพื่อนซี้ไปทันที
" แหม คุณป้ามี่ขา คนอื่นเขาแต่งจะเสร็จล่ะ มีแต่ป้านั่นแหละมาสาย"
" อีนังมดแดงจั๊กกะแร้ดำขา แหกตาดูบ้างนะคะ ฉันแต่งหน้ามาแล้วย่ะ"
" อุ้ยตายนั่นแต่งหน้าหรือฉาบปูนซิเมนต์คะ"
" อยากโดนหลุยส์ตบปากใช่มั้ย เดี๋ยวแม่จัดให้" ป้ามี่จะยกกระเป๋าหลุยส์จะฟาด
มดแดงทำกลัวหลบๆ
"ว้ายๆๆ เอาหลุยส์ก็อปมาตบ...หน้าหนูก็ขึ้นผื่นแย่สิคะ"
" หุบปากไปเลยนะ นังมดอสรพิษ!" ป้ามี่หันมาเรียกตั้งโอ๋ "ตั้งโอ๋ มาเติมปากให้ป้าหน่อย
สิ มัวด่านังมดแดงจนปากลบหมดแล้ว"
ตั้งโอ๋หันมาจีบปากจีบคอบอกป้ามี่
“อะไรอ่ะค่ะป้า ปากซีดตรงไหน นี่อยู่พัทยายังเห็นปากป้าแดงไปถึงรังสิตเลยนะคะ”
“ แน่ะ ยิงแต้มนะยะ ฉันถามจริงเถอะ หน้าหวานๆ อย่างแกเนี่ย เฉาะแล้วหรือยัง”
ตั้งโอ๋สะดุ้ง ยังไม่ทันตอบอะไร มดแดงสวนขึ้นมาก่อน
“ โอ้ย ป้าก็...ชวนนังตั้งโอ๋เมาท์มอยอยู่นั่นแหละ คุณแพรวาเขาสั่งให้ตั้งโอ๋ไปแต่งหน้าให้นางเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวนางอาละวาดขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ”
“ค่า อิชั้นทราบแล้ว คณะเพลินพิมานเนี่ย อยู่ได้เพราะคุณซินดี้ อดีตกระเทยริมหาดที่ฉันลากไปประกวดมิสควีนพาราไดซ์จนได้ที่หนึ่ง แล้วยังพามาฝากคุณแพรวา”
เสียงซินดี้ดังเข้ามานิ่งๆ แต่ทำให้ทุกคนชะงักกึก ตัวชาวาบไปตามๆ กัน
“แล้วไงเหรอ ป้ามี่!”
ป้ามี่หันไปมองซินดี้ ที่เข้ามากอดอกมองอยู่อย่างเชิดๆ
“ ก็ไม่แล้วไงหรอกค่า แค่พูดลอยๆ เผื่อว่าวัวลืมตีนบางตัว มันจะได้สำนึกบ้าง”
ซินดี้หยิบถ้วยกาแฟที่มีคนวางไว้ สาดใส่หน้าป้ามี่ โดนเข้าเต็มๆ ป้ามี่กรี๊ดลั่น ทุกคนตะลึงไปหมด
“สำนึกหรือยัง ถ้าฉันไม่เด่นไม่ดัง จะมีอีแก่หน้าไหนมาลอยหน้าทวงบุญคุณฉันมั้ย”
ป้ามี่ได้แต่ร้องกรี๊ด เต้นเร่าๆ ด้วยความแค้นใจ
“จบนะ” ซินดี้หันไปทางตั้งโอ๋ “เธอ...ตามฉันมาด้วย”
ตั้งโอ๋พยักหน้ารับตื่นๆ หันไปเก็บกระเป๋าแต่งหน้าตามซินดี้ออกไป
ป้ามี่มองตามไปอย่างแค้นใจ
“อีซินดี้ อีคางคกขึ้นวอ อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ กูเอาคืนแน่”
ตั้งโอ๋เดินตามซินดี้เข้ามาที่มุมแต่งตัว ซินดี้หันกลับมามองจิก ตั้งโอ๋ตกใจ ลนลานขอโทษแบบกลัวผิด
“ ขอโทษค่ะพี่ซินดี้ ตั้งโอ๋ขอโทษ”
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรหล่อนสักคำ”
ซินดี้มองอย่างรู้ดีว่า ตั้งโอ๋เป็นใคร? นางยื่นหน้ามาใกล้ มองจิกถามขึ้น
“หรือว่า หล่อนโกหกอะไรเอาไว้ แล้วนึกว่าคนอื่นไม่รู้”
ซินดี้จำได้อยู่แล้วว่า ตั้งโอ๋คือน้องของต้อม จึงรู้ว่าตั้งโอ๋เป็นผู้หญิงหาใช่กะเทย แต่ไม่พูดเพราะเกลียด และสะใจที่จะได้จิกใช้ตั้งโอ๋ล้างแค้น
ตั้งโอ๋ตาโต ใจหายวาบ กลัวซินดี้จะรู้ว่า ตัวเองปลอมตัวมา ซินดี้สะใจแสยะยิ้มใส่
“ฉันถามเล่นๆ แค่นั้นแหละ เลิกทำหน้าเป็นนางกวางน้อยได้แล้ว”
ซินดี้ผละไปที่โต๊ะแต่งตัว หยิบนามบัตรร้านขายเครื่องประดับให้ตั้งโอ๋
“ฉันสั่งทำสร้อยให้ดวงใจ แมวของฉัน ไปรับมาให้ฉันด่วน”
“ ให้ตั้งโอ๋ไปรับสร้อยคอแมว?”
ซินดี้สั่งเข้ม
“รีบไปเอามาก่อนการแสดงจะเริ่ม ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่!”
ตั้งโอ๋หน้าตาตื่นสะพายกระเป๋าแดงวิ่งออกมาจากโรงละคร
“ ไอ้เข้ม อยู่ที่ไหนทำไมช้านัก ถ้าใน3 นาที แกยังมาไม่ถึงโรงละคร ฉันฆ่าแกแน่”
เข้มขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดเทียบข้างหน้าตั้งโอ๋ เข้มถอดหมวกกันน็อคออก
“ผมมาแล้วครับ คุณนายตั้งโอ๋”
ตั้งโอ๋ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์
“ซิ่งไปเลยนะ ร้านจิลเวลลี่ พัทยาใต้”
เข้มขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ตั้งโอ๋ซ้อนท้าย
ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หรั่งกำลังแทงสนุ๊ก ลูกสุดท้าย แต่แทงพลาด ทำให้แพ้
หรั่งหัวเสีย คนเล่นอื่นเฮ
“Damm it!”
ต่อมา หรั่งโดนผลักกระเด็นออกมาจากร้าน โวยวายลั่น
“เฮ้ย ไล่กูทำไมวะ กูบอกแล้วไง กูเบิกเฮียได้เมื่อไร กูใช้คืนแน่”
หรั่งควักมือถือออกมาโชว์รูปเด็กในสังกัดให้ดู
“นี่ หรือว่ามึงจะออฟเด็กกูก็ได้นะ กูจะลดราคาให้เป็นพิเศษ”
หรั่งจะพุ่งเข้าไป แต่พนักงานปิดประตูใส่หน้า ไม่สนใจ
“โธ่เว้ย” หรั่งเดินออกมา เตะขาออกไป อารมณ์เสีย “เซ็งโว้ย หมดตูดโว้ย”
หรั่งหันมองมาอีกทาง เห็นกานดา ในชุดเปรี้ยว เซ็กซี่ ปลอมตัวเป็นโสเภณีมาหาแขก เป็นแผนหนึ่งเพื่อล่อให้หรั่งติด เธอโปรยสายตาให้
กานดาทักขึ้น
“ฮัลโหล แฮนซั่ม”
หรั่งเบ้ปากเดินผ่านซะงั้น กานดารีบตามมาดัก
“ เดี๋ยวๆ ยู ... ยู ว้อน มี ... ยู โก วิด มี ทูไนท์ โอเค”
หรั่งหันมาหา
“มึงมีให้กู ห้าร้อยมั้ยล่ะ กูจะไป”
กานดาทำเหวอ
“ว้าย ฝรั่งถังแตก พูดไทยได้ก็ไม่บอก”
หรั่งทำเป็นจะต่อย
“ต่อยผู้หญิงแบบไทยๆ กูก็จัดให้ได้เหมือนกันนะ เอามั้ย”
“โอ้ย”
“ยังไม่ได้ต่อย! ไปเลยไป กูอารมณ์เสีย กูไม่มีอารมณ์จะกินแกงกะหรี่หรอกโว้ย”
หรั่งหันหนี เดินต่อไป อีก2-3 ก้าว
บุลินเดินดุ่มๆสวนเข้ามา แบบไม่ได้ตั้งใจ ชนหรั่งเข้าโครม หรั่งกระเด็นออกไปหน่อย
บุลินปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยวญี่ปุ่น หมายมาจับแก้งค้ากะเทย
บุลิน โบกไม้โบกมือขอโทษขอโพย
“โกะเมนนะไซ โกะเมนนะไซ (ขอโทษครับ ขอโทษ)”
“Oh yeah You'll be sorry!”
หรั่งเข้าไปกระชากคอเสื้อบุลินจะต่อย
บุลินโบกไม้โบกมือห้าม เขาถือมือถือไว้ในมือข้างหนึ่งด้วย พอโบกมือไปมา ทำให้หรั่งมองเห็นหน้าจอ
“ sorry sorry I'm sorry”
หรั่งเหลือบตามองเห็นหน้าจอมือถือของบุลิน เป็นรูปสาวประเภทสองหมู่หนึ่ง ถ่ายโปรโมทหน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง หรั่งสบช่องทางหาเงินเลยถามบุลิน
“Ladyboys? Do You like ladyboys? (คุณชอบสาวประเภทสองเหรอ)”
“ Yes. I flew here from Tokyo because I wanted to go this place. My friend told me there're lots of beautiful ladyboys here. ( ใช่ ผมบินมาจากโตเกียวเพราะผมอยากจะ ไปที่นี่ เพื่อนผมบอกว่าที่นั่นมีสาวประเภทสองสวยๆเยอะ)”
“You don't have to go there. Come with me. (ไม่ต้องไปหรอก มากับผมดีกว่า)”
“ what ?? (อะไรนะ)”
“ Look. I can get you prettier ladyboys and cheaper too. (นี่คุณ ผมสามารถหาสาว ประเภทสองที่สวยกว่า ถูกกว่าให้คุณได้นะ)”
“ Really! (จริงเหรอ)”
“Come on. Let's go over there. I'll take care of everything. (ไปทางโน้นดีกว่า ผมจะจัดการทุกอย่างให้เอง)”
หรั่งเดินนำบุลินออกไป บุลินหันไปสบตากับกานดาแบบปลาติดเบ็ดแล้ว ,บุลินรีบตามหรั่งไป
ซินดี้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นมือถือเครื่องหนึ่งวางลืมไว้ที่อ่างล้างหน้า
ซินดี้หยิบขึ้นมาดู แล้วมีไลน์เข้ามาพอดี จากแขก1 ที่เคยจับนมซินดี้
“ขอบคุณนะครับ คุณโกกิ งานดีเงินดีแบบนี้เรียกใช้ผมอีกได้นะครับ”
ซินดี้ตะลึง เห็นรูปโปรไฟล์แขก1
ความฝันในคืนนั้น
“นังตัวมาร ฉันอุตส่าห์จ้างไอ้แขกนั่นมาฉีกหน้าแก แต่คุณแพรวากลับเข้าข้างแก”
ซินดี้ยิ่งอึ้ง
“เหมือนกับที่ฝัน...อีโกกิ !”
ซินดี้กำมือถือแน่น ด้วยความโกรธ
ในห้องแต่งตัว โกกิเอื้อมมือเข้ามาหยิบลิปสติกตราผีเสื้อของซินดี้ ขึ้นมาดู
โกกิอมยิ้มกวน หมุนลิปสติกออกมา แล้วทาลิปสติกที่ปากของตัวเอง
ซินดี้เดินเข้ามามองจิก โกกิหันไปเห็นพอดี ทำตาใส หน้าซื่อใส่ซินดี้
“ พี่ซินดี้ ลิปสติกโกกิสีมันจืดๆน่ะค่ะ โกกิก็เลยอยากลองลิปสติกสีนี้ดูค่ะ”
“อยากใช้ของฉันมากนักหรือ”
“ ค่า พี่ซินดี้เป็นไอดอลของน้องนี่คะ พี่ซินดี้รู้มั้ยคะที่โกกิไปประกวดมิสควีนพาราไดซ์ ก็เพราะโกกิเห็นพี่ซินดี้ประกวดปีแรกไงค่ะ พอโกกิได้ตำแหน่งที่หนึ่งปุ๊บ โกกิก็มาสมัครเป็นนางโชว์ที่นี่ตามแบบพี่ซินดี้เป๊ะ เห็นมั้ยคะพี่ซินดี้กับโกกิมีอะไรเหมือนกันตั้งหลายอย่าง” นางลอยหน้าพูดใส่ซินดี้ “มันคงไม่แปลกอะไรมั้ง...ถ้าเราจะใช้ลิปสติก..แท่ง..เดียวกันบ้าง!”
โกกิ พูดแฝงเป็นนัยยะ
ซินดี้ตบโกกิเปรี้ยง โกกิเซกระเด็นไปติดผนัง
“โอ้ย”
แล้วซินดี้ตามเข้าไป จับปากโกกิ แล้วละเลงทาลิปสติก เลอะเทอะ เละเทะ
“คันนักใช่มั้ย อีขี้ก๊อป มะ จัดให้”
“แอร๊ย”
โกกิกรีดเสียงร้องดัง ป้ามี่ กับมดแดง ตกใจ ได้ยินเสียงโกกิร้องกรี๊ดๆ เข้ามา
“แม่เจ้า เสียงใครร้อง ยังกับโดนเหยียบหาง”
“ คุ้นๆนะว่าจะเป็น ....นังโกกิ!” มดแดงบอก
ซินดี้ยังละเลงหน้าโกกิ ป้ามี่กับมดแดง นางโชว์อื่นสองสามคนวิ่งเข้ามาดูในห้องแต่งตัว ต่างตะลึงตกใจกับภาพตรงหน้า
“ พระเจ้าช่วย กล้วยทอด” มดแดงอุทาน
“ ห่านจิก อีโกกิ ตายแล้ว”
ซินดี้ค่อยถอยออกมา มองโกกิด้วยความสะใจ
“ทีหน้าทีหลังถ้าแซ่บไม่พอ ก็อย่ามาลองของกับชั้น”
แพรวา มีทิพย์ตามหลังเข้ามาด้วย
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ นี่มันเกิดเรื่องอะไรกัน”
โกกิรีบถลาเข้าๆไปหาแพรวา เขย่ามือร้องขอความเห็นใจ
“คุณแพรวาช่วยโกกิด้วย โกกิโดนพี่ซินดี้กลั่นแกล้งทำร้ายค่ะ”
“อีสะตอ!” นางชูมือถือโกกิขึ้น “ชั้นรู้นะว่าแก เป็นคนจ้างไอ้แขกนั่นให้มาจับนมฉัน”
ซินดี้ปามือถือไปใส่โกกิ จนมือถือแตกกระจายไปกับพื้น
ทุกคนตะลึง
“ไม่จริงค่ะ โกกิโดนใส่ความนะคะ”
“โกหก แกอิจฉาฉัน หวังจะทำลายชื่อเสียงของฉัน”
โกกิพนมมือเข้าไปไหว้ซินดี้ ทำอ้อนน่าสงสาร
“พี่ซินดี้ อย่ารังแกโกกิเลยนะคะ โกกิเป็นแค่นางโชว์ตัวเล็กๆ เท่านั้น โกกิไม่เคยคิดร้ายกับพี่ ให้โกกิกราบพี่ก็ได้นะคะ”
โกกิทำท่าจะกราบ แพรวาห้ามขึ้น
“พอแล้ว อย่าพึ่งมีเรื่องกันได้ไหม ตอนนี้โชว์จะเริ่มแล้วนะ”
ซินดี้กลับกวนขึ้นมาซะงั้น
“ใครจะโชว์ก็เชิญ แต่คืนนี้ซินดี้เซ็ง ซินดี้ป่วย ซินดี้ไม่โชว์ค่ะ”
ซินดี้เดินเชิดๆ ออกไปจากห้องเลย แพรวาหน้าตื่นรีบตามซินดี้ออกไป ทิพย์ตามแพรวาไปด้วย
“ ซินดี้ เดี๋ยวก่อนสิ ซินดี้”
ซินดี้เดินออกมาตามทาง แพรวากับทิพย์รีบวิ่งมาดักหน้าไว้
“ซินดี้ เป็นอะไรอีก”
ทิพย์ปกป้องผลประโยชน์ให้แพรวาสุดฤทธิ์
“ซินดี้ อย่าลืมนะว่าเรามีสัญญา ถ้าไม่ขึ้นแสดงก็จะโดนปรับ”
“พอได้แล้วทิพย์ เธออย่าเอาสัญญามาขู่แบบนั้นสิ มันน่าเกลียด” แพรวาหันมาพูดกับซินดี้ “ซินดี้ ฉันขอร้องล่ะนะ ยกโทษให้โกกิสักครั้งเถอะ แล้วเธออยากได้อะไร ก็บอกฉันมา ฉันทำให้
เธอได้ทุกอย่าง”
“แน่ใจนะคะ ว่าคุณจะยอมจัดการทุกอย่างให้ซินดี้จริงๆ”
“ คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ซินดี้บอกมาเลย”
ซินดี้อมยิ้ม โชว์เหนือ
ซินดี้เข้ามาชี้ที่ว่างเปล่า …
“ตรงนี้จะเป็นห้องแต่งตัวส่วนตัวของซินดี้ ห้ามคนอื่นมาปะปน ซินดี้ขอเลือกสีห้อง เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดเอง อ่อ กรุณาสร้างให้เร็วที่สุดด้วยนะคะ”
“ โธ่ เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวทิพย์ เธอเป็นธุระให้ที ขอด่วนเลยนะ”
“ได้ค่ะ คุณแพร”
โกกิซึ่งลบหน้าที่เลอะออกไปแล้ว “เดินผ่านมาพร้อม ป้ามี่ มดแดง”
ซินดี้เห็นมองสบตา แล้วเดินเข้าไปตรงหน้า อวดเย้ยใส่
“ขอบใจน้องโกกิมากเลยนะ เพราะความริษยาของเธอแท้ ๆ เลยอ่ะ ทำให้ฉัน
ได้ห้องแต่งตัวส่วนตัวมาแน่ะ ต่อไปนี้ฉันก็ไม่ต้องไปเกลือกกลั้วอยู่กับพวกขี้อิจฉาตาร้อนอีกแล้ว”
ซินดี้เย้ยใส่หน้าโกกิ แล้วเดินเชิดออกไปเลย
ป้ามี่ มดแดง มองตามหมั่นไส้ แขวะใส่
มดแดงทำท่าจะตามไปตบ แต่ป้ามี่รีบจับตัวไว้
“ อี๋ มันมั่นหน้านัก ขอตบซะทีเถอะวะ”
“ นี่ แกอยากตกงานหรือไง ไม่เห็นเหรอว่า คุณแพรวาเอาใจมันขนาดไหน”
“ เห็นแล้วมันแสลงนี่ป้า คนดีๆ ว่านอนสอนง่ายอย่างโกกิ กลับไม่ได้รับการสนับสนุนปล่อยให้เป็นเบี้ยรองบ่อน แม่ซุปตาร์ขาวีนนั่นอยู่ได้”
โกกิมองตามออกไปอย่างอิจฉา พยาบาท
“ ไม่เป็นไรคะ โกกิเชื่อในความดี สักวันคนที่ก่อกรรมไว้ กรรมต้องตามสนอง”
ในร้านจิลเวลลี่ เย็นต่อเนื่อง พนักงานยื่นถุงสร้อยให้ตั้งโอ๋
“สร้อยของคุณซินดี้ ได้แล้วนะคะ”
“ ขอบคุณมากค่ะ”
ตั้งโอ๋รีบวิ่งออกไปจากร้าน แต่ปรากฏว่าเข้มหายไปไหนไม่รู้
“ เข้ม ไปเร็วเข้า …ฮึ ไอ้บ้าเข้ม หายไปไหนแล้ว”
ณ บาร์เบียร์ริมทาง หรั่งพูดมือถืออยู่มุมหนึ่ง มองไปที่บุลินที่นั่งอยู่ที่บาร์เบียร์ หมายเป็นเหยื่อที่จะโดนตุ๋น
“เหยื่อกูพร้อมแล้ว เด็กมึงมาหรือยังล่ะ … โอเค ตามนั้น”
หรั่งเดินเข้าไปหาบุลิน มีจ่าโอ กับจ่ายอด ปลอมเป็นแขกนั่งปะปนกับคนในร้าน ถัดๆ ออกไป
“Your date is coming. She is carrying a red handbag. (เด็กคุณกำลังมาแน่ะ เธอจะถือกระเป๋าสีแดง)”
“ A red handbag? (กระเป๋าแดง?)”
ตั้งโอ๋ เดินเข้ามา พยายามโทร.หาเข้ม แต่เข้มไม่รับสาย
“ ไอ้บ้าเข้ม แบตหมดอีกสิ ไม่เคยรับสายเลย โอ้ย มันไปอยู่ไหนของมันนะ”
บุลินหันไปเห็นตั้งโอ๋เข้าพอดี เห็นว่าตั้งโอ๋สะพายกระเป๋าสีแดง
“ There! A red handbag! (นั่นไง กระเป๋าสีแดง!)”
บุลินรีบเดินเข้าไปหา ตั้งโอ๋ชะงักที่อยู่ๆ มีผู้ชายแปลกหน้ามาขวางทาง
“ Are you a ladyboy? (คุณเป็นสาวประเภทสองใช่มั้ย)”
“ เยส มีอะไรเหรอ”
บุลินคว้ามือตั้งโอ๋ แล้วหยิบตราตำรวจออกมาโชว์
“ ผมขอจับคุณในข้อหาค้าประเวณี”
“ เฮ้ยย”
หรั่งเห็น ตกใจ รีบหนี
“ตำรวจ!”
จ่าโอ จ่ายอด พุ่งจากโต๊ะจะจับหรั่ง
แต่หรั่งสะบัด ถีบโต๊ะ หรือที่กั้นล้ม แล้ววิ่งหนีไป
บุลินตะโกนบอกให้จ่ายอดจ่าโอ “จับมันให้ได้”
จ่าโอ จ่ายอดรีบวิ่งตามไป
ตั้งโอ๋พยายามสะบัดหนี
“นี่ปล่อยฉันนะ มาจับฉันทำไม”
“ ไม่ต้องลีลาน่ะน้องกระเป๋าแดง ทาผิดกฎหมายก็ต้องโดนจับน่ะสิ”
“ ฉันไม่ได้ขายตัว”
ตั้งโอ๋เหวี่ยงบุลินอย่างแรง จนบุลินเซไปกระแทกโต๊ะเก้าอี้ล้ม ตั้งโอ๋รีบวิ่งหนีไปอีกทาง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
บุลินรีบวิ่งตามตั้งโอ๋ไป
หรั่งวิ่งหนีจ่ายอด จ่าโอ มาตามทาง แล้วเลี้ยวหลบเข้าไปในตรอกมุมหนึ่ง
จ่ายอด จ่าโอ วิ่งตามมาเหลียวมองหา
“ เฮ้ยย หายไปไหนแล้ววะ”
จ่ายอด จ่าโอ ชี้ไปคนละทาง แล้วพูดพร้อมกัน
“ผมว่าทางโน้น ... เฮ้ย”
ทั้งสองชี้ผิดชี้ถูกกันอีกรอบ แล้วตกลงวิ่งไปทางหนึ่งด้วยกัน
หรั่งมองเห็นว่าปลอดคนแล้ว เลยย่องออกมา
กานดาที่แอบสะกดรอยตามมาอยู่แล้ว เลี้ยวออกจากมุมมาดักหน้า
“จะไปไหน”
หรั่งตกใจรีบวิ่งหนี กานดารีบวิ่งตาม
อีกมุมหน้าร้านสะดวกซื้อ ตอนกลางคืน หรั่งวิ่งหนี กานดาตามไปกระชากไหล่ ต่อยกระเด็น
หรั่งลุกขึ้นมาสู้ จะทำร้ายกานดา กานดาเตะต่อยคล่องแคล่ว หลอกล่อจนหรั่งล้มลงไป แล้วกระทืบไม่ยั้ง
เข้มเดินกินซาลาเปาออกมาจากร้านสะดวกซื้อพอดี แล้วมองเห็นว่า กานดากำลังกระทืบหรั่งอยู่
เข้มนึกว่ากานดาเป็นกะหรี่กำลังกระทืบลูกค้าอยู่เลยวิ่งเข้าไปห้าม
“จะหนีอีกมั้ย นี่แน่ะ” กานดาพูโพลางกระทืบๆๆ
“เฮ้ย คุณทำอะไรอ่ะ หยุด”
เข้มเข้าไปดึงตัวกานดา หรั่งเห็นจังหวะเหมาะรีบเผ่นออกไป …
“มายุ่งอะไร ... เอ้ย อย่าหนีนะ กลับมาเดี๋ยวนี้”
“นี่คุณ ใครเขาจะกลับมาให้คุณกระทืบล่ะ ....โง่หรือเปล่า”
“อะ อะไรนะ!”
“ไอ้ฝรั่งนั่นไม่จ่ายค่าตัวคุณเหรอ คุณถึงซ้อมมันขนาดนั้น”
“นี่นายพูดอะไร นึกว่าฉันเป็นอะไร ฮ้า”
“ไม่ต้องอายหรอก ผมเข้าใจ วันนี้คุณคงขาดรายได้เพราะโดนฝรั่งชักดาบ” เข้มหยิบแบงค์ร้อยสามใบ จากกางเกงออกมายื่นให้กานดา “ อะ เราคนทำมาหากินด้วยกัน ถือเสียว่าผมช่วยค่ากับข้าวคุณวันนี้”
“ช่วยค่ากับข้าว?”
กานดามองหน้าเข้มแล้วทำเป็นยื่นมือไปรับเงิน แต่แล้วกลับจับมือเข้มม้วนหักแขน จนเข้มร้องเจ็บ
กานดาจับตัวเข้มกดไว้กับพื้นถนน
“อ๊าก เจ็บๆๆๆ”
“นึกว่าตบตาฉันได้เหรอ แกมันพวกเดียวกับไอ้หรั่งนั้นใช่มั้ย”
“อ๊อย อะไร ผมไม่รู้เรื่อง”
หมู่ใส่เครื่องแบบตำรวจ วิ่งเข้ามา ตะเบ๊ะให้กานดา
“จ่าโอ จ่ายอด จับตัวนายหรั่งได้แล้วครับ”
“ดี หมู่เอาตัวหมอนี่ ไปโรงพักด้วย เดี๋ยวฉันจะสอบเอง”
“ได้ครับ หมวด”
“หมวด!นี่คุณเป็นตำรวจเหรอ”
เข้มมองกานดาอึ้งสุดติ่ง
ทางด้านตั้งโอ๋วิ่งหนีมามุมหนึ่ง บุลินวิ่งตามมาตะครุบตัวได้
“ว้าย”
“จะร้องทาไม มอบตัวซะดีๆ”
“ พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าแล้วไงว่าฉันไม่ได้ขายตัว”
“ พอจะโดนจับก็แก้ตัวอย่างนี้เหมือนกันทุกคน มะ อย่าให้ต้องเสียเวลา”
บุลินจะลากตัวตั้งโอ๋ไป ตั้งโอ๋จับแขนบุลินขึ้นมาจะกัด แต่บุลินรู้ทันยกแขนหนีทัน
ตั้งโอ๋ยกมือจะตบหน้าบุลิน บุลินยกมืออีกข้างจับข้อมือตั้งโอ๋ไว้ได้ทันอีก
บุลินกวน
“เฮ้อ ไอ้ลูกไม้เก่าๆ กัดมือ ตบหน้า แบบนางเอกหนังไทย มันเอ้าท์ไปแล้ว หัดอัพเดทมุขใหม่ๆมาใช้บ้างนะ”
“ ไม่ต้องมาเวิ่น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้ตำรวจมั่วนิ่ม”
ตั้งโอ๋พยายามกระชากแขนออก แต่บุลินดึงกลับเข้ามา เลยกลายเป็นบุลินกอดตั้งโอ๋ไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ
ทั้งสองมองสบตากันใกล้ บุลินอึ้ง ตั้งโอ๋ก็อึ้ง ใจเต้นตึกตักอย่างนึกไม่ถึงมาก่อน
กานดาวิ่งเข้ามาเรียกเสียก่อน
“พี่หมวดบุลิน!”
บุลินหันไปมอง
ตั้งโอ๋เลยผลักบุลินกระเด็น แล้วรีบวิ่งหนีออกไปเลย ไม่ทันรู้ตัว ว่าทำป้ายห้อยคอ สต๊าฟเพลินพิมาน ที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงหล่นลงพื้น
กานดาเข้ามาหาบุลิน
“โทษทีพี่ หนีไปได้เลยอ่ะ”
บุลินก้มลงไปเก็บป้ายห้อยคอตั้งโอ๋ขึ้นมา ชูขึ้น
“ ไม่เป็นไร ยังไงก็หนีไม่รอด”
ณ เวทีการแสดง ไฟเวทีดับมืด “เพลงซินดี้-โกกิ” ดังขึ้น
ซินดี้ยืนเด่นกลางเวที ไฟสาดส่อง ซินดี้ลิปซิงค์ ใส่อารมณ์อินสุดๆ แล้วโกกิออกมาร้องประกบ
ท่อนต่อตอนกัน ออกลีลากันไปตามบทเพลง มองกันอย่างเฉือดเชือน ท้าทาย
คนดูปรบมือ เป่าปาก รับกระหึ่ม ด้วยความพึงพอใจ
เฮียหยกนั่งดูซินดี้ อย่างหมายปอง ชอบใจ
ป้ามี่กับมดแดง มองซินดี้แล้วเบ้ปาก ไม่ปลื้ม
แพรวากับทิพย์มองการแสดงของซินดี้ แพรวาจ้องมองซินดี้ด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาว่าดีหรือร้าย ไม่รู้ว่าคิดยังไงกันแน่
แล้วในท่อนก่อนจบ ซินดี้ที่กำลังลิปอยู่ ยกมือผลักโกกิจนกระเด็นล้มลงไป
โกกิตกใจ ร้องลั่น
ซินดี้หยิบคทาจากฉาก แล้วตรงเข้าไปที่โกกิ ที่เบิกตาโพล่งมองอยู่ด้วยความกลัว
ซินดี้ฟาดคทาลงไปไม่ยั้งมือ จนเลือดสาดกระเซ็นอาบหน้าซินดี้ …
โกกิยื่นหน้าเข้ามาร้องตรงหน้าซินดี้ เป็นปกติ ไม่ได้มีบาดแผลอะไรเลย …
ซินดี้สะดุ้งเล็กน้อย แล้วรู้ว่าเป็นเพียงภาพหลอน เพลงจบพอดี
ซินดี้วิ่งเข้ามา เปิดลิ้นชักหยิบขวดยากล่อมประสาทออกมา เทยาใส่มือ สั่นระริก แล้วกระดกกินไปอย่างเร่งรีบ พอกินยาแล้ว ซินดี้ค่อยสงบลง
ซินดี้มองเงาตัวเองในกระจก สายตาหลอกตัวเองว่าไม่ได้เป็นอะไร
ซินดี้นับ 1 - 2 - 3 ใส่หน้ากากยิ้ม เตรียมออกไปพบผู้คน
ซินดี้เดินกลับเข้ามาหลังเวทีในมุมหนึ่ง แฟนคลับหญิงถือช่อดอกไม้ ตุ๊กตา กรูเข้ามารุมล้อมซินดี้ เอาของให้ ขอถ่ายรูปกัน ซินดี้ยิ้มแย้มรับแขก ป้ามี่กับมดแดงยืนอยู่แถวๆนั้นเช่นกัน
แฟนคลับร้องเสียงดัง “พี่ซินดี้ๆๆๆ แอร๊ยๆๆๆ”
ตั้งโอ๋กระหืดกระหอบเข้ามา สวนกับกลุ่มแฟนคลับที่ถ่ายรูปเสร็จแล้วพากันเดินออกไป
“พี่ซินดี้ สร้อยของพี่ซินดี้ได้แล้วค่ะ”
ตั้งโอ๋เปิดกระเป๋าหยิบถุงใส่สร้อยออกมาให้ซินดี้
“ทำไมเพิ่งมาตอนนี้ ฉันสั่งว่ายังไง”
“ ให้เอามาให้พี่ซินดี้ก่อนการแสดงเริ่มค่ะ แต่พอดีมันมีเรื่องนิดหน่อย ตั้งโอ๋ขอโทษด้วยนะคะ”
ตั้งโอ๋ยกมือไหว้ แล้วหันเดินออกไป ซินดี้เรียกไว้
“เดี๋ยว!”
ตั้งโอ๋หันกลับมา ซินดี้ตบหน้าตั้งโอ๋ผัวะ! ทุกคนตกใจ
“ฉันไม่ยกโทษให้ ...ฉันไล่เธอออก!”
ตั้งโอ๋ตะลึง
ทุกคนในที่นั้น อึ้ง ตกใจด้วย
ซินดี้ก้าวฉับๆ เดินออกไปเลยอย่างไม่แคร์
ป้ามี่บอก “ดูมันทำ นังหมาบ้าซินดี้ มันกัดคนไม่เลือกอีกแล้ว”
“ จริงค่ะ!!! งานนี้ มันต้องถึงคุณแพรวา!” มดแดงบอก
แพรวาที่กำลังคุยงานกับทีมงานอีกคน หันมาพูดกับป้ามี่ แล้วก็มดแดง ที่เข้ามาฟ้องเรื่องซินดี้
“ ซินดี้เขาว่ายังไง ก็เป็นไปตามนั้นแหละ”
“ ถูกต้องแล้วค่ะ” ป้ามี่นึกได้ รีบแก้ “ว้าย ไม่ใช่ค่ะ นางทำแบบนี้มันกำเริบเสิบสานก้าวก่ายอานาจผู้บริหารมากๆ เลยนะคะ”
“จะก้าวก่ายยังไง ในเมื่อฉันเป็นคนให้สิทธิ์ขาดในการประเมินผลตั้งโอ๋กับซินดี้เอง”
“อะไรนะคะคุณแพร”
“ พวกเธอไม่รู้ล่ะสิ วันที่ตั้งโอ๋มาสมัครงาน ซินดี้นั่นแหละที่เป็นคนบอกให้ฉันรับตั้งโอ๋เข้ามาเอง แล้วถ้าวันนี้ตั้งโอ๋ทำงานไม่ผ่าน แล้วซินดี้จะให้ตั้งโอ๋ออก มันก็ไม่แปลกหรอกนะ”
แพรวาเดินออกไป ทิพย์ตาม ป้ามี่กับมดแดงได้แต่เซ็ง
“ โอ้ย คุณแพรวาถือหางขนาดนี้ ก็จบข่าวสิค่ะ” มดแดงว่า
“ ช่วยไม่ได้ เวรกรรมของนังตั้งโอ๋แล้วล่ะ”
ตั้งโอ๋เดินซึมเข้ามาในห้องน้ำ แล้วเท้าแขนกับขอบอ่างล้างหน้า ร้องไห้ฮือออ ออกมา
ในมุมนั่งเล่น บ้านแพรวา คืนเดียวกัน แพรวารินไวน์ แล้ว ยื่นแก้วไวน์ให้ซินดี้
“ ไวน์ขวดนี้ออกหวานๆ อย่างที่เธอชอบเลยนะ ฉันเก็บไว้ให้เธอคนเดียวเลย ซินดี้”
ซินดี้รับแก้วไป แล้วพูด “ขอบคุณค่ะ ทั้งเรื่องไวน์แล้วก็เรื่องที่ซินดี้ขอไว้”
“ ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันรักเธอเหมือนน้อง มีอะไรก็พูดกันได้ ...ฉันจะไปเปลี่ยนชุดสักหน่อย แล้วเดี๋ยวเราทานข้าวกัน”
แพรวาออกไป
ซินดี้เดินออกมาสูดอากาศข้างนอก ริมระเบียง
ภาวัชกลับเข้าบ้านมา แล้วมองเห็นซินดี้ ชะงักมองอย่างต้องใจ
ภาวัชค่อยเดินเข้ามาหาซินดี้ ยืนอยู่ข้างหลังใกล้มาก แล้วทำกระแอมขึ้น
ซินดี้ตกใจ แล้วหันมาหา แต่ไม่นึกว่าภาวัชจะอยู่ใกล้อย่างนั้น ซินดี้จะล้ม ภาวัชรีบประคองกอดซินดี้เข้ามา
“ว้าย”
ภาวัชมองหน้าซินดี้กริ่ม
“มองไกลๆว่าสวยแล้ว มองใกล้ๆ ยิ่งสวยกว่า ...น่าค้นหา”
ซินดี้ขยะแขยงดึงตัวออก แต่ภาวัชกลับดึงไว้ไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยซินดี้นะ คุณภาวัช”
“ เธอนี่หวงเนื้อหวงตัวยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆอีกนะ”
“จะผู้หญิงผู้ชายก็ไม่ควรทำแบบนี้ มันเข้าข่ายคุกคามทางเพศนะ”
“ หึหึ แรงไปมั้ยซินดี้ ...ฉันน่ะ ไม่เคยสนใจเด็กคนไหนของคุณแพรวาเลยนะ มีแต่เธอเท่านั้นแหละ ที่ทำให้ฉันอยากลองในสิ่งที่ไม่เคยลอง”
ภาวัชก้มหน้าลงมาใกล้ซินดี้ จมูกแตะแก้ม
เสียงทิพย์ดังเข้ามา ทำให้ภาวัชรีบผละออกไป
“ ซินดี้ อยู่ไหนน่ะ”
ทิพย์เข้ามา มองเห็นภาวัชอยู่กับซินดี้แล้วชะงักไปชั่วครู่
ภาวัชทำไม่รู้ไม่ชี้ถามขึ้นเนียนๆ
“ ทิพย์ มาพอดีเลย ฉันกำลังถามซินดี้อยู่เลยว่าคุณแพรวาทานข้าวแล้วหรือยัง พอดีฉันซื้อของโปรดคุณแพรมาด้วยน่ะ”
ซินดี้แอบเอือมในความตอแหลของภาวัช
“ยังค่ะ คุณแพรรอทานข้าวอยู่ที่โต๊ะแน่ะค่ะ”
บนโต๊ะอาหาร ภาวัชตักอาหารให้แพรวาอย่างเอาใจ ทิพย์คอยดูแล
“บะกุ๊ดเต๋ เจ้าโปรดของคุณแพร ทานเยอะๆนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณวัช น่ารักจริงๆ”
ซินดี้มองกวน ถามขึ้น
“คุณแพรวาคะ ที่คุณแพรวาตั้งกฎไว้ว่าจะรับแต่พนักงานที่เป็นผู้ชายกับสาวประเภทสองเท่านั้น มันจะทำให้คุณภาวัชไม่มีกิ๊กจริงๆ หรือคะ”
ภาวัชแทบสาลักน้ำ แพรวาหน้าตึงขึ้น
“หมายความว่าไงซินดี้ เธอเห็นภาวัชไปมีกิ๊กเหรอ”
“ เปล่านะ คุณแพร ผมไม่รู้เรื่อง ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ ไม่ต้องพูด” แพรวาถามซินดี้ “ว่าไงซินดี้ พูดมาตรงๆเลยนะ”
“คือว่า...”
ภาวัชมองลุ้นว่าซินดี้จะพูดแฉตัวเองหรือเปล่า
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ซินดี้แค่ถามเล่นๆ อย่างคุณภาวัชคงไม่หน้ามืดกินสาวประเภทสองใช่มั้ยค่ะ”
“ หึหึ เธอนี่ถามอะไรตลกดี .... ถ้าฉันอยากจะมีอะไรกับสาวประเภทสอง ฉันก็คงมีไปนานแล้วล่ะ ไม่ต้องรอให้เธอมาถามฉันหรอกมั้ง”
ใต้โต๊ะ ภาวัชกลับเอาเท้าไปก่ายขาซินดี้
ซินดี้รู้สึก ยิ้มอามหิตออกมา แล้วพุ่งข้ามโต๊ะ ไปกระชากหัวภาวัช กดลงกับโต๊ะ ในลักษณะตะแคงหน้า
ซินดี้หยิบมีดที่วางบนโต๊ะ แทงลงไปบนแก้มภาวัช ฉึกๆๆ จนเลือดสาดกระเซ็น
มันเป็นภาพในความคิดของซินดี้ ....
อ่านต่อตอนที่ 2
