หัวใจและไกปืน ตอนที่ 11
ราเชนทร์พาชนายุสไปหลบอยู่ มิ่งไม่เห็น ราเชนทร์ล่อมิ่งวิ่งไปอีกทางหนึ่ง
มิ่งวิ่งตามราเชนทร์
“พี่อย่าหนีเลย... ออกมาสู้กันให้มันจบๆ ไป พี่แหลมก็ตายไปแล้ว”
ราเชนทร์ปะทะมิ่งไล่ยิ่งกันในป่า
“ผมขอโทษนะพี่เชนทร์ ผมจำเป็นต้องทำ ...แต่ถ้าผมไม่ทำ มันก็ฆ่าพ่อแม่ผม”
“แล้วพี่แหลมตายยังไง”
“ผมไม่ได้เป็นคนฆ่านะพี่ เฮียตงมันทำ”
“แล้วเฮียตงไปหาพี่แหลมได้ยังไง”
“ก็พี่เป็นคนให้แผนที่เอง”
ราเชนทร์คิดถึงที่ไปหาลุงแหลมที่บ้านท้ายสวน
มิ่ง วิ่งหนีไปเรื่อยๆ จนลับจากสายตาราเชนทร์ ไม่ได้ยินเสียงก้าวเดินของราเชนทร์
แต่เห็นหมวกราเชนทร์ ไอ้มิ่งยิงที่หมวก แล้วค่อยๆ ย่องเข้าไปดู
แต่ไม่มีราเชนทร์อยู่ตรงนั้น มีแต่หมวก
เล็กขาวอยู่ในหลุม
ชนายุส เดินออกมามองที่ปากหลุม แล้วโยนขนมลงไปให้เล็กขาว พร้อมฉีดยากันยุงที่ปากหลุม
โยนไม้ ลงไป
“ยุงกัดหรือเปล่า... หิวมั้ย" เด็กน้อยโยนขนมลงไป "ข้างล่างมีงูมั้ย ... อ่ะเอาไม้นี่ไป" พลางโยนไม้ลงไปให้ "ไว้ตีงูนะ"
เล็กขาวไม่ตอบอะไรเลย เงียบฟังเสียงปืนดังมาจากราเชนทร์
มันเป็นแผนลวงของราเชนทร์ แล้วมิ่งก็พลาดท่าให้กับราเชนทร์ ราเชนทร์จ่อปืนจากด้านหลัง
มิ่งหันไปปะทะ ราเชนทร์ยิงโดนไอ้มิ่งก่อน
ราเชนทร์ยิงทันที ไอ้มิ่งล้มลง
“ก็สมควรแล้วที่ผมโดนแบบนี้ .. ผมขอโทษนะพี่ที่ผมทำไปทั้งหมด เชิญเลยพี่”
“พี่ไม่อยากฆ่าใครอีกแล้ว กรรมมันมีจริงไอ้มิ่งเอ๊ย”
“ผมไม่เคยลืมน้ำใจของพี่เลย ตั้งแต่วันแรกที่พี่ปกป้องผม จนถึงตอนนี้ที่พี่ควรจะเหนี่ยวไกตั้งนานแล้ว... ทำเถอะพี่"
มิ่งค่อยๆคลานเข้ามาหาราเชนทร์ แล้วจับปืนของราเชนทร์มายิ่งที่หัวตัวเอง
"สัจจะหมู่โจร ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ใครคิดฆ่า ต้องฆ่าก่อน พี่ไม่อยากฆ่าใครอีกแล้วไม่ได้ เพราะถ้าพี่ไม่ฆ่าไอ้มิ่ง ไอ้มิ่งก็จำเป็นต้องฆ่าพี่ พี่เชนทร์” แล้วมิ่งกำปืนในมือราเชนทร์แล้วยิงตัวเองทันที
ราเชนทร์วิ่งกลับมาหาชนายุสที่บริเวณกระท่อมท้ายไร่
“ชนายุส... ไอ้หนู .... ไอ้หนูอยู่ไหน !!!”
ชนายุสที่แอบอยู่วิ่งออกมาหาราเชนทร์ทันที
เล็กขาว พยายามตะกายขึ้นโผล่มาจากหลุม
สารวัตรเชลียงจอดรถที่หน้าถนน ทุกคนเดินมาที่กระท่อมท้ายไร่
หมวยดูพิกัดที่เล็กขาวแชร์โลเคชั่นมาให้
“จากแผนที่น่าจะอยู่แถวๆ นี้”
“คุณทั้งสองคนรออยู่ที่นี่ก่อน ปลอดภัยกว่า เดี๋ยวผมกลับมา”
“เราตกลงกันแล้วนะคะ ว่าสารวัตรจะไม่วิสามัญพี่เชนทร์” จันทร์แจ่มบอก
“ใช่เราตกลงกันแล้ว” หมวยย้ำ
“คุณเอาแต่ตกลงกับผม เคยตกลงกะมันมั่งรึเปล่า..แล้วถ้ามันยิงผมล่ะ”
หมวยนิ่งเงียบไป
สารวัตรเชลียงพึมพำ “มีใครสนใจผมมั่ง”
หมวยพูดไม่มองหน้าเชลียง
“...ชั้นไง..”
สารวัตรเชลียงอึกอัก ทำเป็นไม่ได้ยิน เดินออกไป จันทร์แจ่มและหมวยเดินตาม
ราเชนทร์ กับชนายุส เดินออกมาเห็นรถของสารวัตรเชลียง อยู่ไกลๆ
ราเชนทร์ท่าทางอิดโรย
“ไหวมั้ยน้า ... เราจะไปไหนต่อ”
ชนายุสประคองราเชนทร์
“อยากกลับบ้านใช่มั้ยไอ้หนู”
“ครับ”
“เดี๋ยวน้าจะไปส่งแกเอง”
ทั้งสามเดินมาที่ไร่ของหัวหน้าคนงาน หมวย เดินสำรวจรอบๆ แล้วก็เจอศพของหัวหน้าคนงาน ที่เล็กขาวฆ่า
หมวยกรีดร้อง ตกใจ เสียงดัง
สารวัตรเชลียง และจันทร์แจ่มตกใจวิ่งมาหา เข้ามาดูศพ
“ดูจากลักษณะแล้ว ผู้เสียชีวิต น่าจะเสียชีวิตได้ไม่นาน คนร้ายหนีไปได้ไม่ไกล และถ้านี่เป็นฝีมือราเชนทร์จริงๆ ... นี่หรือคนดีของพวกคุณ”
แล้วสารวัตรเชลียงมองรอบๆ แล้วเดินออกไป
ระหว่างทางเดินไปที่กระท่อมท้ายไร่ สารวัตรเชลียง โทร.ขอกำลังเสริมจากตำรวจท้องที่
สารวัตรเชลียงเจอศพของมิ่ง
“มีการต่อสู้กันตายสองศพ ศพนึงตายด้วยของมีคม ส่วนอีกหนึ่งศพเป็นการยิงต่อสู้"
สารวัตรเชลียงหยิบปลอกกระสุนปืน 9มม.ให้สสองสาวดู
"และผมเชื่อว่าเป็นฝีมือราเชนทร์ เพราะปอกกระสุนมันยืนยัน”
“ไม่ใช่ฝีมือพี่เชนทร์แน่ๆ” จันทร์แจ่มบอก
“เรายังไม่รู้ว่าเค้าทำเพราะอะไร” หมวยว่า
“ผมไม่สนว่าเค้าฆ่าคนเพราะอะไร ยังไงเค้าก็ไม่มีสิทธิ์ฆ่าคน”
“แล้วที่ผ่านมาสารวัตรฆ่าไปกี่ศพ” หมวยถาม
“ไม่เหมือนกัน ผมเป็นตำรวจ แต่มันเป็นโจร!!”
“แล้วคุณยิงโจรเพราะอะไร?”
“ก็ถ้าผมไม่ยิงมัน มันก็ยิงผม..”
“บางทีเค้าก็อาจจะอยากพูดเหมือนสารวัตรก็ได้”
“เรากลับไปที่รถกันก่อนเถอะ ตรงนี้ผมประสานเจ้าหน้าที่ท้องที่แล้วเดี๋ยวคงมา”
เมื่อทั้งสามเดินกลับมาที่รถแล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กชายชนายุสนั่งรออยู่บนฝากระโปรงหน้ารถ ชนายุสหันมองทั้งสามคนแล้วยิ้มทัก
“สวัสดีครับ ผมชนายุส ว่องไวตระกูลครับ”
“ไอ้เชนทร์อยู่ไหน”
“ไปแล้วครับ”
“ไปไหน”
“ไม่รู้ครับ”
“แล้วหนีออกมาได้ยังไง?”
“เค้าบอกให้ผมเดินมาที่รถนี่ครับ ... ให้ผมกลับไปกับน้าตำรวจครับ”
สารวัตรเชลียงมองไปรอบๆ ตัดสินใจ มองหน้าชนายุส
“ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือ ต้องพาเด็กนี่กลับกรุงเทพก่อน แล้วคุณสองคนก็ต้องกลับกับผมด้วย”
ระหว่างที่สารวัตรเชลียง อุ้มเด็กชนายุสลงจากรถ จันทร์แจ่มหันไปเห็นราเชนทร์
ทั้งสองมองสบตากัน แล้วเธอก็เดินขึ้นรถไป จันทร์แจ่มเห็นหมวยทำปากจุ๊ๆ แล้วเดินขึ้นรถ
ชนายุส คิดถึงคำที่ราเชนทร์พูดก่อนหน้านี้ ณ กระท่อมที่พักท้ายไร่
ราเชนทร์จับบ่าชนายุสแล้วพูดว่า
“เดี๋ยวแกอ้อมไปด้านนั้น แล้วไปที่รถตำรวจนะไอ้หนู”
“ทำไมล่ะครับน้า”
“จะได้กลับบ้านไง”
“ก็ไหนน้าว่าน้าจะไปส่งผมงัยล่ะครับ”
“ใช่... แต่ตอนนี้เปลี่ยนนิดหน่อย ... มีสารวัตรไปส่งดีกว่าน้าไปส่งแน่ๆ”
“แต่ผมไม่อยากไปกับสารวัตร”
“ตอนนี้ห้ามเถียง ให้เชื่อน้าอย่างเดียว ... ไปได้แล้ว” ราเชนทร์แกล้งทำหน้าดุๆ
ชนายุสทำหน้าซึมๆ
“ไม่ยุติธรรมเลย”
“โลกนี้ไม่มีความยุติธรรมที่เราอยากได้หรอก ไอ้หนู..ถ้าเราไม่พยายามหามันด้วยตัวเอง...ไปเถอะแล้วน้าจะตามไป”
“จริงเหรอน้า”
“สภาพน้าตอนนี้คุ้มครองแกไม่ได้หรอก ...แต่ถ้าอยู่กับสารวัตรอย่างน้อยก็เบาใจได้”
ชนายุสทำท่าจะร้องไห้
“หยุด ... ลูกผู้ชายต้องไม่หลั่งน้ำตา”
“ครับ” ชนายุสกลั้นน้ำตา
“ไปเถอะ .. แล้วน้าจะตามไป”
“น้าสัญญาแล้วนะ”
“แน่นอน... ลูกผู้ชาย ถ้าสัตย์สลายก็คล้ายสัตว์”
ราเชนทร์หลบอยู่ที่มุมหนึ่ง ก่อนจะเดินไปในความมืด
ณ ซุ้มมือปืน เฮียตงเอาซิก้าจี้ลงหลังมือเล็กขาวที่ถูกกดอยู่
เล็กขาวถูกจับให้คุกเข่าทั้งที่ขาเหยียดดามเหล็กอยู่ ซึ่งส่งผลให้เล็กขาวเดินขากระเผลกตั้งแต่นั้น
เฮียตงดึงปืนไกทองที่เหน็บเอวเล็กขาวออกมา
“เตี่ยมองผิดไป เอ็งยังไม่คู่ควรกับไกทอง..”
เล็กขาวเสียหน้า
“เตี่ย..ผมขอโอกาสอีกครั้ง”
เฮียตงส่ายหน้า
“เดินขาเดี้ยงเป็นหมา พกไกทองไปก็เสียชื่อซุ้มเฮียตงเปล่าๆ”
“ผมขอ..”
“กี่ทีแล้ว.." เฮียตงถอนใจ หยิบซิกก้าร์ที่วางคาอยู่บนที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นมา "ที่ยังให้เดินอยู่ได้ นี่ก็บุญแล้วนะ”
เฮียตงเอาซิการ์จี้ลงหลังมือเล็กขาวที่ถูกกดอยู่ ช้าๆสามสี่ที
เล็กขาวเเหกปากปวดแสบปวดร้อน
ณ ห้องน้ำ ในโรงพยาบาลซึ่งวิภาเป็นคนไข้อยู่
สารวัตรเชลียง ยื่นมือมาที่ก๊อกน้ำ เพื่อเปิดน้ำล้างหน้า เป็นจังหวะเดียวกับที่ชาญชัยเดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี ...
“อ้าว..สวัสดีสารวัตร”
“คุณชาญชัย..”
“มาเยี่ยมพี่วิภาเหรอครับ”
สารวัตรเชลียงพยักหน้า
“ก็ไม่เชิง”
ชาญชัยไม่ทุกข์ไม่ร้อน เข้าซองไปยืนฉี่
“ดูเหมือนว่าพี่วิภาจะยังไม่ได้สติไปเยี่ยมก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา”
“ผมพาคนอื่นมาเยี่ยมคุณวิภามากกว่า”
ชาญชัยชะงัก...
เสียงกดชักโครกจากในห้องส้วม ชนายุสเดินก้มหน้าออกมาจากห้องส้วม
พอชนายุสเงยหน้าขึ้นมาเห็นชาญชัยก็มีอาการสตั๊นท์ไป
“หลาน..”
ชนายุสพูดอะไรไม่ออก ...อึ้งไป แล้วก็ยกมือไหว้
เชลียงมองดูอาการชนายุสที่เดินเข้ามาหลบหลังเขา
“หายไปไหนมาลูก”
“...มาหาแม่..”
“ไปมั้ย มา..ไปกับอา”
ชนายุสกำมือสารวัตรเชลียง
“ตอนนี้ เด็กอยู่ในระหว่างขั้นตอนการสืบสวน”
“เด็กคนนี้เป็นหลานผม” ชาญชัยบอก
“เด็กคนนี้เป็นพยาน .. คงต้องอยู่ในความดูแลของตำรวจไปก่อน”
ชาญชัยนิ่ง แล้วก็ยิ้ม
“แล้วแต่.." ชายชัยเอามือลูบหัวชนายุสอย่างรักใคร่ "กินอะไรมารึยัง”
ชนายุสพยักหน้าหงึกหงัก สารวัตรเชลียงสังเกตอาการ ชาญชัยยิ้มสุภาพ
เดินออกจากห้องน้ำไป
ชาญชัยเดินพูดโทรศัพท์มือถืออยู่ภายในโรงพยาบาล ... ประโยคสุดท้ายว่า
“จัดการได้เลย ..อยู่ที่โรงพยาบาล”
เเล้วชาญชัยก็เดินเข้าลิฟท์ไป
บริเวณหน้าห้องไอซียูของวิภา มีตำรวจคุมอยู่หน้าห้อง รวมกับจ่าสมานด้วย
ชนายุสเดินเข้าไปหาวิภาที่นอนไม่ได้สติอยู่ มีเครื่องช่วยต่างๆ เสียบสอดท่ออยู่
ชนายุสเดินไปจับมือแม่ แล้วก็เอาหน้าเอนลงหนุนท้องแม่ สารวัตรเชลียง
กับจ่าสมานมองสะท้อนใจ ตำรวจทำความเคารพสารวัตรเชลียง ขณะที่เขาเดินออกจากห้องไป
เล็กขาวที่ขาดามเหล็กอยู่ เปิดตู้เย็น เอานิ้วโป้งที่มีอยู่ในขวดโหลขึ้นมาดู
เดินกระเผลกพกปืนวนไปมาอยู่ภายในที่พัก เสียงติ๊ดๆดังแว่วมา ดนตรียังคงดังต่อเนื่องอยู่
เสียงติ๊ดๆ ของเครื่องตรวจวัดคลื่นเริ่มทำงาน
ชนายุสยังคงนอนกอดหน้าแนบพุงแม่อยู่ ที่หน้าของวิภาเริ่มขยับ ลืมตาขึ้นมาแล้ว
ผ่านเวลา ณ มุมหนึ่ง ราเชนทร์ เตรียมตัวและปืนพร้อมสำหรับการแก้แค้นเฮียตง
ราเชนทร์กดโทรศัพท์หาสารวัตรเชลียง แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของสารวัตรเชลียงก็ดังขึ้น เขากดรับ
" ครับ.." สารวัตรนิ่งรอฟัง ไม่เห็นมีใครพูด เงียบ "ครับ? ฮัลโหล ครับ" แล้วก็สังหรณ์ "ราเชนทร์ ไกทอง"
ฝ่ายราเชนทร์นิ่งคิด มือคาโทรศัพท์อยู่ ชั่งใจหนักหน่วงจะพูดดีหรือไม่พูดดี
"ผม ขอเวลาอีกเจ็ดวัน แล้วผมจะเข้ามอบตัว"
สารวัตรเชลียงนิ่งเงียบ รอฟัง
“แกคิดว่าเด็กนั่น จะมีชีวิตอยู่ถึงเจ็ดวันเหรอ ...เต็มที่ ชั้นให้แกได้แค่สามวัน
..หลังจากนั้น ถ้าชั้นเจอแกที่ไหน ..หึ..” สารวัตรนิ่งเครียดไม่พูดต่อ
ราเชนทร์ตัดสินใจ
“ได้..สามวัน ..เราจะยุติเรื่องทุกอย่างกันซะที”
สารวัตรเชลียงกับราเชนทร์แม้จะอยู่คนละด้านของโทรศัพท์กัน แต่ก็เหมือนทั้งคู่กำลังถือหูโทรศัพท์ค้างจ้องตากันอยู่
หมวยกลับมาที่บ้านเฮียตง เข้าไปไหว้รูปแม่ เฮียตงเดินเข้ามา
“เตี่ย..”
“คิดอยู่เหมือนกันว่าวันนี้ ลูกต้องมาหาแม่”
หมวยมองเตี่ย ที่ยืนนิ่ง
“..วันนี้ไม่ไปฆ่าใครเหรอ”
เฮียตงถอนใจ
“ไม่เคยมีสักปี ที่เตี่ยจะลืมวันนี้ ..วันที่แม่ของหมวยตาย”
ในห้องไอซียู วิภาฟื้นมาเห็นหน้าลูกแล้วดีใจกอดกับลูกเบาๆ ชนายุสบอกกับแม่ว่า
“ผมจะนอนกับแม่ที่นี่เลยนะครับ”
“ป่ะ .... เดี๋ยวอาพาไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อน จะได้มาอยู่กับแม่สบายๆ”
ชนายุสมองหน้าชาญชัย แล้วไปหลบหลังสารวัตรเชลียง
สารวัตรเชลียงสังเกตอาการของชนายุส และชาญชัย
“ไม่เป็นไรครับ... เดี๋ยวผมพาไปดีกว่า”
“ไปเร๊ว... ผมไปด้วย”
สารวัตรเดินลงมา ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งขับเข้ามา
จ่าสมานกับชนายุสเดินลงมา กำลังก้าวข้ามถนนมา
สารวัตรตกใจกับเสียง ซึ่งสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าจะมีคนมาทำร้าย
สารวัตรเชลียงยิงสวน คนร้ายรถล้มลง ได้ยินเสียงปืน ชนายุสล้มลงเหมือนโดนยิง
คนร้ายไล่ล่ายิงกับสารวัตรเชลียง คนร้ายจ่อปืนไปที่เด็ก
“ไอ้หนูเป็นงัยมั่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ล้มหน้าคว่ำครับ”
ต่อมา ราเชนทร์ เคาะประตูหน้าห้องจันทร์แจ่ม
ราเชนทร์ในสภาพบาดเจ็บกลับมา เธอเปิดประตูเห็น
จันทร์แจ่มตกใจ
“พี่เชนทร์.... เป็นอะไรมาเนี่ย”
“ไม่เป็นไรมาก แค่เฉี่ยวๆ”
“ไหน..ขอดูหน่อย...”
ราเชนทร์ยื้อจะไม่ให้ดูแผล
“ไม่เป็นไรแจ๋ม นิดหน่อย... พี่ทำเองได้”
จันทร์แจ่มดึงแขนราเชนทร์มาดู
“เนี่ยนะ .. ไม่เป็นอะไร ... เลือดออกหมดตัวพอดี”
เธอลุกขึ้นไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้ราเชนทร์
“ขอบคุณมากนะแจ๋ม ... แจ๋มดูแลไอ้ตัวเล็กแล้ว แจ๋มยังต้องมาดูแลพี่อีกคน พี่นี่แย่จริงๆ เลย ... ทำให้แจ๋มลำบากตลอด”
“อย่าพูดแบบนี้พี่เชนทร์ แจ๋มก็มีแต่พี่ ถ้าเราไม่ดูแลกันแล้วจะไปดูแลใคร”
ราเชนทร์ดึงเธอเข้ามากอดด้วยความรัก
“พี่รักแจ๋มนะครับ”
สารวัตรเชลียง วิ่งไล่ล่าตามคนร้ายที่รอดไปได้หนึ่งคน
สารวัตรเชลียงบอกให้จ่าสมานพาชนายุสวิ่งเข้าไปหลบด้านใน จ่าสมานกับเด็กน้อยวิ่งหนีไปอีกทางเพื่อเข้าตึก
เล็กขาวขี่มอไซด์มากับแก๊งดาบซามูไร มาแบบจ่าสมานไม่รู้ตัว วิ่งเข้ามาจะฟันจ่าสมาน
จ่าสมานไม่ทันระวังตัว หันตัวปกป้องชนายุสไว้
จ่าสมานยกปืนขึ้นมาจะยิง แต่ยังไม่ทันได้ยิง
ลูกน้องเล็กขาวขี่มอไซด์มาฟันเข้าที่กลางหลังจ่าสมาน เลือดกระเซ็น
สารวัตรเชลียงเห็นอยู่ไกลๆ แต่เข้ามาช่วยไม่ทัน
เล็กขาวเอาตัวชนายุสไป สารวัตรเชลียงวิ่งเข้ามาช่วยจ่าสมาน แต่ก็ไม่ทัน จ่าสมานตายคาที่
บนถนนแห่งหนึ่ง รถแล่นไปช้าๆ เฮียตงกับชาญชัยนั่งคุยกันอยู่หลังรถ
“ขอบคุณเฮียตงมาก ที่อุตส่าห์มาพบผมด้วยตัวเอง”
“ลูกค้าอย่างคุณชาญชัย จะผ่านคนกลางได้ยังไง”
“ผมต้องการจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”
“ผมรู้..ไม่งั้นที่ผ่านมา คุณชาญชัย คงไม่ลงมือเองหรอก..” เฮียตงยิ้มน่ากลัว
หมวยมาหาสารวัตรเชลียงที่โรงพยาบาล ถือกาแฟมาหนึ่งแก้ว ยื่นให้สารวัตร
“ได้พักบ้างมั้ย... หน้าตาดูไม่ดีเลย”
สารวัตรเชลียงหันมองหมวย
“คุณมาเยี่ยมใคร”
“มาหาสารวัตร”
สารวัตรเชลียงระเบิดอารมณ์ใส่หมวย
“ไอ้เล็กขาวคนของเตี่ยคุณมันฆ่าจ่าสมาน แล้วมันยังเอาเด็กไปด้วย... คุณรู้บ้างมั้ย ทำไมพวกคุณถึงโหดเหี้ยมขนาดนี้!!! ... กลับไปได้แล้ว!!!”
หมวยตกใจ และแอบน้อยใจกับคำพูดของสารวัตร
“ชั้นขอโทษ.. ชั้นไม่ได้เป็นพวกเค้า ...ชั้นอยู่ข้างคุณ”
“ผม..ผมขอโทษ.. คุณกลับเถอะดึกแล้ว .... เอื่อม ..ขอบคุณมากสำหรับกาแฟ ”
ต่อมา ... ราเชนทร์กับจันทร์แจ่ม ตื่นนอนเช้ามาด้วยกัน
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นรูปเล็กขาวถ่ายรูปเซลฟี่คู่กับชนายุส
ที่โรงพยาบาล ชาญชัยทรุดตัวนั่ง
“อะไร! มันจะเป็นเรื่องเดียวกันไปได้ไง”
ชาญชัยหงุดหงิดไม่เห็นด้วย
สารวัตรเชลียงเฉไฉเดินมองไปทั่วรอบๆ
“หลานคุณ พยานคนเดียวที่หายไป คนร้ายที่ลักพาตัวไป รวมไปถึงมือปืนที่ผมกำลังตามล่า
เกี่ยวพันกันเป็นลูกโซ่..คุณเองก็ด้วย”
"คุณพูดอะไรของคุณ โจรลักพาตัวหลานผมไปจะมาเกี่ยวอะไรถึงผม ไหนจะมือปืนที่มันยิงพี่ชายผมอีก" ชาฃญชัยส่ายหน้ "เลอะเทอะ”
สารวัตรเชลียงจับพิรุธชาญชัย
“บอกตรงๆ นะ ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่ามือปืน ที่ผมตามล่าจะเป็นคนยิงพี่ชายคุณ”
“จับไม่ได้ก็เลยเบี่ยงประเด็น”
สารวัตรเชลียงส่ายหน้
“หลานคุณตะลอนๆไปกับมือปืน หลายครั้งเสี่ยงช่วยเหลือซะด้วยซ้ำ..มันผิดวิสัยที่จะช่วยคนฆ่าพ่อตน เอางี้..ผมยังไม่เคยเห็นเด็กนั่นมองคุณเต็มตาด้วยซ้ำ”
“นี่คุณ..”
“การตายของพี่ชาย คนที่ได้รับผลประโยชน์...”
“เมียเค้าสิ” ชาญชัยทำโวยวาย
“ซึ่งอยู่ในความดูแลของคุณ คดีนี้..มูลเหตุและเเรงจูงใจครบ”
“คุณไม่มีหลักฐาน และก็พยาน”
“ซึ่งผมกัดไม่ปล่อยแน่”สารวัตรเชลียงบืนยัน
ชาญชัยหายใจขัดๆ
“นี่คุณกล่าวหาผมเหรอ!!!”
สารวัตรเชลียง มองเยือกเย็น เดินจากไป
ชาญชัยกลืนน้ำลาย ไม่สบตาสารวัตรเชลียงเลย
ฝ่ายราเชนทร์ฟึดฟัด โมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เด็กคนเดียวคุ้มครองไม่ได้..”
“ใจเย็นๆพี่เชนทร์” จันทร์แจ่มบอก
ราเชนทร์ดูปืนในมือแล้วก็จะผลุนผลันออกไป
เธอดึงไว้
“พี่จะไปไหน”
“พี่ต้องไปช่วยชนายุส”
“ที่ไหน”
ราเชนทร์ฟึดฟัด ยังตอบไม่ได้
“ไปพี่ก็ตาย เหตุผลเดียวที่เด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่ ก็เพราะพวกมันรอให้พี่ไปหา”
“พี่ยอมตาย”
“พี่ตายเมื่อไหร่ เด็กนั่นก็ตายเมื่อนั้น”
ราเชนทร์สับสน ไม่รู้จะเอายังไงดี
“แต่ถ้าพี่ไม่ไปช่วย ..ก็ไม่มีทางรอด”
จันทร์แจ่มกอดราเชนทร์ไว้
“แจ๋มไม่เคยเห็นพี่ ร้อนรนเเบบนี้มาก่อน”
ราเชนทร์รู้สึกผิด “พี่..”
“ซึ่งก็ดีนะ" จันทร์แจ่มหน้าแนบอกเขา "มันทำให้แจ๋มรู้ว่า พี่ยังมีหัวใจอยู่..”
ราเชนทร์จับมือเธอ ที่แนบหน้าอกเขาอยู่
“มันเต้นแรง รู้จักรับรู้ความรู้สึกของคนอื่น" เธอเงยหน้ามองราเชนทร์). "พี่ไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจอีกต่อไปแล้ว”
ราเชนทร์ถอนหายใจ พยักหน้า ... ลังเลตัดสินใจลุกขึ้นออกไป
ฝ่ายชาญชัย เครียดๆ พยายามมองหาทางออก
ที่บ้าน เฮียตง กำลังประกอบปืนอยู่ ท่าทางเครียด
มุมหนึ่งของโกดัง ชนายุส แสดงอาการกลัวอย่างเห็นได้ชัด
ณ โรงพยาบาล สารวัตรเชลียง บอกข่าวบางอย่างให้วิภา วิภาร้องไห้
ต่อมา ... ณ โกดังแห่งนั้น จันทร์แจ่มถูกจับมัด เล็กขาวยิ้มหลอนๆ
อ่านต่อตอนที่ 12
