หัวใจและไกปืน ตอนที่ 10
สารวัตรเชลียงเดินเข้ามาที่สำนักงานตำรวจพร้อมกับคุยโทรศัพท์มาด้วย
“จัดกำลังเฝ้าระวังหน้าห้อง 24 ชั่วโมง”
จ่าสมานเดินกะเผลกถาม
“คุณวิภาแม่ของเด็กที่ถูกลักพาตัวเหรอครับ”
“อ้าววว... จ่ารู้เรื่องแล้ว”
“อุกอาจขนาดนั้นเขาแชร์กันในเน็ตให้ว่อนครับ... อ้อ!!มีรายงานเข้ามาครับว่าพบบุคคลที่มีลักษณะคล้ายราเชนทร์ไกทองอยู่กับเด็กที่โคราชเมื่อเย็นวาน”
“ผมก็มีรายงานว่ารถที่ผมขอประสานกำลังเจ้าหน้าที่ติดตามจากบ้านเฮียตงมันมุ่งหน้าไปโคราชเหมือนกัน”
“มันนัดกันที่นั่นเหรอครับสารวัตร”
“ตรงกันข้าม ... ผมว่ามันกำลังตามล่าตัวกันเองอยู่แน่ๆ”
เสียงหมวยลากยาวเข้ามาในห้อง
“อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าไม่ใช่ราเชนทร์ไกทองที่ยิงแม่เด็กเมื่อคืนนี้”
“นี่คุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่... แล้ว...เข้ามาทำไม??”สารวัตรเชลียงถาม
“อ้าว... ก็เมื่อวันสอบสวนสารวัตรสั่งให้ชั้นอยู่ในสายตาตลอด”
“เอ้อ..ผมหมายถึงอยู่ในที่ที่ติดต่อได้ ไปพบได้สะดวก ..ขอบคุณนะครับที่มาคุณกลับได้แล้ว”สารวัตรมองแจกันดอกไม้ “ดอกไม้เนี่ยทีหลังไม่ต้องก็ได้นะครับ”
“ใครบอกของสารวัตรคะ?”
“เอ่ออครับ... ของผมครับสารวัตรคุณหมวยเอามาให้เมื่อเช้านี้”สมานบอก
“ในนี้มันร้อน... ผมขอตัวไปธุระข้างนอกก่อนนะครับ ... หายไวไวนะจ่า”
“อ๋อ..ร้อนนะครับ”
ณ กระท่อมท้ายไร่ชนายุสนั่งมองเตาหุงข้าวอยู่ส่วนราเชนทร์กำลังแต่งตัว
ชนายุสมองแล้วตัดสินใจวิ่งเข้ามาหาราเชนทร์
“เก็บไข่ต้มกับข้าวเหนียวเสร็จรึยังไอ้หนู”
ชนายุสวิ่งออกมา“ครับ”
ราเชนทร์มองชนายุส
“เฮ้ย ... นั่นทำอะไรไอ้หนู” ชนายุสใส่ปอกแขนหมวกคุมหน้าถือถุงผ้า
“ก็น้าจะไปไหนหล่ะ”
“หักข้าวโพดเป็นลูกน้องเค้าก็ต้องไปทำงานสิ”
“นั่นแหล่ะครับ..ผมทำด้วย”
“เค้าจ้างเราแล้วเหรอ”
“ว่าจะไปคุยกับเถ้าแก่อยู่เนี่ยแหล่ะครับ”
ชนายุสเดินออกราเชนทร์มองตาม
ทางเดินมีบ่อน้ำลึกของอยู่ตรงหน้าราเชนทร์ชี้ให้ชนายุสดูว่าให้ระวังก่อนเดินผ่าน
ชนายุสมองดูหวั่นๆกลัวตกลงไปแล้วก็ออกวิ่งตามราเชนทร์
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ณ ห้อง ICU. ชาญชัยนั่งมองหมอพยาบาลเดินไปมาและก็มีตำรวจเปลี่ยนเวรกันชาญชัยค่อยๆเดินออกไปด้านนอกก็เห็นตำรวจประปราย
ชนายุสใส่ปลอกแขนหมวกผ้าคลุมถุงผ้าใส่ข้าวโพด
ชนายุสกับราเชนทร์กำลังเก็บข้าวโพดในไร่
“ผมว่ามันเริ่มร้อนแล้วนะน้า ... ผมจะเป็นลมมั้ยเนี่ย?”
ต่อมา ชนายุสเล่นกับลูกคนงานในไร่ , ชนายุสเก็บฝักข้าวโพดเห็นราเชนทร์และคนงานในไร่
กำลังหักฝักข้าวโพดตามขั้นตอนต่างๆก่อนเก็บข้าวโพดขึ้นรถ
ชนายุสเหนื่อยนั่งหมดแรง
ใต้ต้นไม้พักทานข้าวราเชนทร์ยื่นไข่ต้มกับข้าวเหนียวให้ชนายุสทั้งสองคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
ที่ศาลาชุมชนจันทร์แจ่มสอนหนังสือ
เด็กๆนั่งรอสวดมนต์ก่อนทานข้าวเช้าจันทร์แจ่มนำเด็กๆสวดมนต์
สารวัตรเชลียงเดินเข้ามาหา
“มีเรื่องจะคุยด้วยครับ”
สารวัตรเชลียงยอมรับ
“ตอนนี้ผมค่อนข้างเชื่อว่าราเชนทร์กำลังถูกตามล่าตัวแน่ๆอย่างที่ผมบอกไปผมมานั่งคิดดูถ้าเขาอยากมอบตัวเขาคงจะทำแล้ว...แต่นี่ไม่... เพราะฉะนั้นถ้าคุณอยากให้เขามีชีวิตอยู่ผมอยากให้แจ๋มไปกับผม”
“สารวัตรจะให้แจ๋มเกลี้ยกล่อมให้เขามอบตัว??”
“ทำนองนั้นครับ”
“ตกลงค่ะ”
“เราเชื่อว่าเขาน่าจะอยู่ที่โคราช”
“ไปกับสารวัตรสองคนคงไม่เหมาะแจ๋มขอหาเพื่อนไปด้วยคนนึงนะคะ”
สารวัตรเชลียงมองงงๆ“เพื่อน... เพื่อนแจ๋ม”
มิ่งจอดมอเตอร์ไซด์เดินมาทางเล็กขาว
“ไง... เพื่อน!!”
“ใครเพื่อนมึง?!”
“ผ่านมาสิบกว่าที่แล้วไหนว่าชัวร์ไง?”
“หาเองมั้ย?”
“ปากดีนะ...คิดถึงพ่อแม่บ้างนะ”
“อย่ายุ่งกับพ่อแม่กู!!”
“กูจะไม่แตะสักนิดถ้ามึงปิดบัญชีพี่เชนทร์ได้นะ” เล็กขาวพูดพลางหัวเราะ
ที่สำนักงานตำรวจ สารวัตรเชลียงคุยกับจ่าสมาน
“คุณอยู่ที่นี่ขอความร่วมมือประสานกำลังกับทางโคราชไม่น่าเกิน 3วันรู้เรื่อง”
“ครับ..สารวัตร”
สารวัตรเชลียงมองนาฬิกา ... หันมาถามจันทร์แจ่ม
“เพื่อนคุณมาถึงรึยังเราจะได้ออกเดินทาง”
“คะ”
เสียงเปิดประตูเข้ามาทุกคนมองไปที่ประตูหมวยเดินเข้ามา
“นั่นน่ะเหรอเพื่อนคุณ?”
ในไร่ข้าวโพด ราเชนทร์กับชนายุสนั่งทานอาหารเสร็จราเชนทร์ถามชนายุส
“เป็นงัยไอ้หนู”
“หมดแรงครับ”
“ตรงนี้เสร็จของวันนี้จะไปตลาดซื้อของใช้เพิ่มอยากไปด้วยมั้ย”
ชนายุสส่ายหน้า
“หาขนมกินไง”
ชนายุสลุกอย่างรวดเร็วเดินนำหน้าไป
ราเชนทร์อมยิ้มเอ็นดูไอ้หนู
ราเชนทร์มายืมรถหัวหน้าคนงานที่มาช่วยเก็บข้าวโพด
“อยากยืมรถเครื่องไปซื้อของที่ตลาดหน่อยครับ”
หัวหน้าคนงานหันมองชนายุส
“ไปกันสองคนเหรอจ๊ะ”
“ครับ ... ไม่นานดอกครับซื้อเสร็จแล้วกลับเลย”
“นายชื่ออะไรนะ”
“เชียนครับ”
“แล้วเจ้าหนูนี่ล่ะชื่ออะไร”
“ชินจังครับ”
ราเชนทร์มองหน้าชนายุส
หัวหน้าคนงานเดินไปที่รถ
“เดี๋ยวไม่มีใครอยู่แล้ว..จะไปอีกไร่นึงใช้เสร็จแล้วก็เอากลับมาจอดที่เดิมแล้วกันนะ”
“ขอบคุณครับ”
ราเชนทร์กับชนายุสขี่มอเตอร์ไซด์ออกไป
ต่อมา ... ราเชนทร์กับชนายุสเดินออกจากร้านค้าถือของเต็มไม้เต็มมือมีดินสอสีปากกาเมจิก
ขนมเต็มถุงและของใช้ทั้งสองขับมอเตอร์ไซด์ออกไป
มีมอเตอร์ไซด์สองคันของเล็กขาวกับไอ้มิ่งเข้ามาจอด
ทั้งคู่กลับมาที่ไร่
ของใช้ที่ซื้อวางอยู่... ดินสอสีปากกาเมจิชนายุสวาดรูปเล่นกับขนมหลายห่อที่ยังไม่ได้แกะ
ราเชนทร์เอากับข้าวออกมาวางถอดหมวกออกวาง
ชนายุสมองราเชนทร์ที่ถอดหมวกวางแล้วนึกขึ้นได้
“อุ้ย... น้าครับผมลืมหมวกครับ”
“อ้าว ... เดี๋ยวไปเอาให้กินแกงแกะนี่ไปก่อนนะ”
ชนายุสงงๆ “แกงแกะ”
“แกะออกจากถุงไง..”
ชนายุสมองถุงแกง“อ๋อ .. แกงแกะ”
ราเชนทร์มองยิ้มแบบเศร้าๆคิดถึงไอ้ตัวเล็กของเขา
ในอดีต ...
ไอ้หนูบดินทร์กำลังแกะถุงกับข้าว
“แกะไม่ได้ครับพ่อ”
“มานี่..พ่อแกะให้”ราเชนทร์มองลูกทั้งน้ำตา “คนเก่งมากอดที”
พ่อลูกกอดกันน้ำตาแห่งความเป็นพ่อซึมออกมา
“รีบไปรีบมานะครับผมรอกินแกงแกะด้วยกัน”
ราเชนทร์ยิ้ม “อ้อได้”
ทางเดินไปขึ้นรถณ ลานจอดรถหน้าสำนักงานตำรวจ
“ผมบอกไว้ก่อนนะครับว่าไปครั้งนี้อาจไม่ค่อยสบายเหมือนอยู่บ้านหรืออาจจะลำบากด้วยซ้ำ” เชลียงตั้งใจมองหมวย”เปลี่ยนใจยังทันนะครับ”
“ชั้นคิดว่าแจ๋มคงไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะแล้วชั้นเองก็เต็มใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเหมือนกัน”
สารวัตรเชลียงหยุดมองจันทร์แจ่ม
“ใช่ค่ะ”
“งั้นก็ออกเดินทางได้ครับ”
ต่อมา ... ราเชนทร์ออกจากร้านขายของชำ
เขาใส่หมวกของชนายุสบนหัวแล้วบิดมอเตอร์ไซด์ออก
ข้างหลังเห็นมอเตอร์ไซด์สองคันขี่ผ่านไป…
ชนายุสยังง่วนอยู่กับการแกะถุงกับข้าวถุงข้าวแล้วพลาดทำจานที่ใส่ข้าวไว้หก
นั่งลงเก็บข้าวไปบ่นไป
“เสียดายจัง”
ระหว่างที่ราเชนทร์บิดมอเตอร์ไซด์ท่ามกลางทุ่งข้าวโพดกว้างๆทันใดนั้นเสียงปืนดัง “เปรี้ยง”
เข้าที่แขนซ้ายเจ็บแปลบเลือดซึมมอเตอร์ไซด์ 2 คันกำลังตามมาในรัศมีราเชนทร์บิดหนี
หักเลี้ยวเข้าในไร่ข้าวโพดข้างทางแล้วลัดเลาะเล็กขาวและไอ้มิ่งขับรถตามไป
ตามล่ากันในไร่ข้าวโพดเลือดเต็มแขนราเชนทร์
ฝ่ายชนายุสนั่งเล่นมองชามข้าวที่จัดไว้อย่างเรียบร้อยรอคอยราเชนทร์มา
ในไร่ข้าวโพดราเชนทร์กำลังหนีตายอย่างสุดชีวิตเขาใช้ต้นไม้เป็นกำบังกระสุน
แต่ทั้งสองคนก็ตามแบบไม่ลดละหมายชีวิตของราเชนทร์ให้ได้
ผ่านเวลา ชนายุสเริ่มนอนเล่นเขี่ยข้าววาดรูปหิวมากขึ้นใช้นิ้วจิ้มกับข้าวมากิน
ราเชนทร์มองเชือกที่อยู่ข้างหน้าตะกร้าเสียงมอเตอร์ไซด์ตามหลังมาอยู่ไม่ไกล
เขาเอื้อมมือคว้าเชือกเหวี่ยงตะขอเกี่ยวต้นไม้เท่าที่แรงพอจะมีเหลือราเชนทร์หันมอง
รอจังหวะ
เล็กขาวกับไอ้มิ่งบิดมอเตอร์ไซด์ด้วยความเร็วสุดเท่าที่มี
เมื่อมอไซด์ 2 คันใกล้เข้ามาราเชนทร์ดึงเชือกตึงทั้งสองคันหงายท้อง
ราเชนทร์บิดมอเตอร์ไซด์หนีไปได้เล็กขาวลุกขึ้นได้ยิงไล่ตามหลังราเชนทร์จนหมดแม็กซ์
เล็กขาวกับไอ้มิ่งหยุดยิงราเชนทร์พ้นสายตาไปแล้ว
“เจ็บแบบนี้ไปได้ไม่ไกลหรอกมันต้องอยู่แถวนี้แหล่ะ”
มิ่งมองเงียบ.. เอารถออกบิดตามไป
ชนายุสหลับอยู่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์จึงลุกขึ้นไปดูเห็นราเชนทร์จอดรถเดินเซๆ
เลือดท่วมเข้ามา
“น้า..”ชนายุสรีบวิ่งไปทันที
ราเชนทร์เซทรุดลงนั่งชนายุสมาช่วยประคองไว้
ราเชนทร์หัวเราะ
“ขอบใจไอ้หนู” ราเชนทร์ล้มลงบนชานบ้าน
ชนายุสตกใจ
“น้า... น้า... น้า ... อย่าตายนะ..น้า..”
ภายในรถ ระหว่างทาง จันทร์แจ่มนั่งคิดแล้วถามขึ้นมาในรถลอยๆ
“ที่เธอบอกว่ารู้จักเขามาก่อนฉันนานแล้ว ..เขาเป็นคนยังไง”
สารวัตรเชลียงขับรถอยู่มองทั้งสองผ่านกระจกมองหลัง
หมวยมองออกไปอีกข้างหนึ่ง
“สัญชาติเสือเจ็บเจียนตายก็ไม่เคยร้องขอ”
ขณะนั้น ... ชนายุสถอดเสื้อให้ราเชนทร์เช็ดเลือดเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ราเชนทร์ที่เหงื่อเต็มหน้า
“หมายความว่ายังไง??”จันทร์แจ่มซัก
ฝ่ายเล็กขาวให้คนทายาที่หลังเล็กขาวร้องโอ๊ยแหกปากลั่น
หมวยบอก
“เคยเห็นเวลาหมาเจ็บมั้ย... เอาแค่โดนงับมามันก็แหกปากร้องเอ๋งๆวิ่งพล่านเหมือนโดนรถทับ ... สัญชาติเสือย่อมเหนือหมาที่นี้เข้าใจมั้ย”
สารวัตรเชลียงบอก
“ผมรู้แต่สัญชาติคนผมสัญชาติไทย..ครับ”
สองสาวเหล่มองสารวัตรเชลียง
สารวัตรเชลียงถอนหายใจ
“เฮ้อ”
ชนายุสดูแผลราเชนทร์ไม่รู้จะทำยังไงดีคิดสักพักหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อราเชนทร์
แล้วเอาผ้าห่มที่มีอยู่แถวๆนั้นห่มให้ราเชนทร์แล้วลุกไปค้นกล่องเมจิดินสอสี
เปิดจุกปากกาเมจิ
ฝ่ายไอ้มิ่งถามร้านชำ
“ขอโทษครับมีใครเห็นพี่ชายผมกับลูกชายมาทำงานไร่ข้าวโพดแถวนี้บ้างครับ
... ผมจำชื่อไร่ไม่ได้”
ชนายุสเดินผ่านไร่คนเดียวชนายุสรอรถขึ้นรถไม่พูดกับใคร
ชนายุสลงจากรถสองแถวเป็นจังหวะที่มิ่งกับเล็กขาวออกไปพอดีทุกคนบนรถแหวกตัวออกไป
ชนายุสเดินลงคนเดียวชนายุสก้าวลงร้องไห้มีหนวดบนใบหน้า
ชนายุสเข้ามาในร้านขายยา
“ซื้อยาหน่อยครับ”
“ซื้อยาอะไรหรือหนูซื้อให้ใคร”
“ซื้อให้พ่อครับ”
“แล้วพ่ออาการเป็นยังไง?”
“ไม่สบายตัวร้อนครับ”
“โดนอากาศเปลี่ยนแน่เลย”
“โดนปืนลั่นครับ”
ร้านชำแห่งหนึ่ง คนขายบอกว่า
“ก็คุ้นๆนะแต่วันๆนึงคนมาซื้อของกันเยอะหน้าตาแต่งตัวก็คล้ายๆกันหมดแหล่ะ”
เล็กขาวบอก
“แต่รายนี้เพิ่งมาอยู่ใหม่เลยนะมีเด็กมาด้วยคนนึงพี่ชายผมเอง”
คนขายนิ่งคิดก่อนบอก
“ก็มีนะอยู่โค้งท้ายโน่นน่ะ”
เล็กขาวยิ้มสบตากับมิ่ง
ณ กระท่อมท้ายไร่ ราเชนทร์ไม่มีแรงตาพล่าลุกไม่ไหวมองพระอาทิตย์ราเชนทร์ขยับปืนหมดแรงหมดหวังขยับตัวพิงเสาแล้วทันใดนั้นชนายุสแบกของพะรุงพะรังมา
ราเชนทร์ยิ้มแห้งๆ
“ไอ้หนู..”
ภายในรถ สารวัตรเชลียงคุยโทรศัพท์มีหูฟังบลูธูท
“ขอบใจมากจ่า... มีอะไรเพิ่มเติมรายงานผมตลอด 24 ชั่วโมงนะ
สารวัตรเชลียงวางสายเอาหูฟังบลูธูทออกถอนใจบ่น
“มันหายเข้ากลีบเมฆไปได้ยังงัย”
หมวยถามประชด“ให้ช่วยมั้ย”
“ผมรู้ครับว่าคุณสองคนคงไม่มีวันอยากให้ผมเจอกับราเชนทร์แต่ผมจะบอกคุณไว้อย่างหนึ่งใครก็ตามที่คิดเก็บแม่เด็กนั่นไม่มีวันปล่อยเด็กเอาไว้ด้วยแน่ดังนั้นควรจะช่วยผมหรือภาวนาให้ผมเจอราเชนทร์กับเด็กก่อนที่พวกนั้นจะมาเจอ”
ทั้งสองขยับมือถือชั่งใจ
เล็กขาวกับไอ้มิ่งบิดมอไซด์ออกไปยังไร่ข้าวโพดแล้วลงมาเดินๆดู
เสียงโทรศัพท์เล็กขาวดังขึ้น
หมวยกดโทรศัพท์หาเล็กขาว
“เป็นงัยพี่เล็กขาว”
“น้องหมวยร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหาพี่เล็กนึกไงวันนี้โทรมา”
“ปัญญาหาพี่เชนทร์เจอรึยังล่ะ”หมวยยกมือจุ๊ๆไม่ให้ใครพูดอะไรในรถ
“ไว้จะตัดนิ้วโป้งพี่เค้าไปให้ดูต่างหน้านะ”
“กระจอก!!!”
“เฮ้ยว่าใคร”
“เปล่า!!! แค่นี้ละกัน”
“โทร.มาด่ากันแค่นี้มีอะไรพูดมาเลยดีกว่า”
“โถ... จะแค่ว่าเสียดายไกทองที่เตี่ยอุตส่าห์เลื่อนชั้นให้บอกตามตรงเลยหยั่งเงี๊ยะห่างกับพี่เชนทร์อีกเยอะ ..นี่เขาหายไปไหนแกยังตามไม่เจอเลย”
เล็กขาวหัวเราะ
“จะบอกให้เอาบุญว่าตอนนี้พี่เชนทร์ของน้องหมวยมันกำลังจะตายตามมายังไงก็คงไม่ทันมันอยู่แถวโคราชนี่”
“โกหก!!! พูดไงก็พูดได้แค่นี้นะ”
“เดี๋ยว” เล็กขาว กดแชร์โลเคชั่น “น้องหมวยตามมาเก็บซากมันก็แล้วกันนะจ๊ะ” แล้ววางสายบอก “หมดเวลาของราเชนทร์แล้ว” เล็กขาวยกปืนเช็กดูแล้วเดินออกไป
ต่อมา ...ชามข้าวต้มห่อยาเช่นแก้ไข้แก้อับเสบ ...
“อิ่มแล้ว” ราเชนทร์มองชนายุส“ขอบใจนะไอ้หนูแกนี่มันยอดคนเหมือนกันนะ”
“น้าครับ..ผมอยากกลับบ้าน”
ชนายุสหันมาเอาหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวไว้ยื่นให้ราเชนทร์ “โหดฆ่าเศรษฐีนีอาการปางตาย ... หลังมือปืนสังหารสามีได้ไม่ถึงเดือน”
“จะเป็นไปได้ยังงัยไอ้หนูกลับไปให้เขาฆ่าแกรึไง”
“แต่ผมเป็นห่วงแม่”
ราเชนทร์พยักหน้าเข้าใจ... มองไปข้างนอกคิด
เล็กขาวกับไอ้มิ่งมาถึงไร่ข้าวโพดถามหาราเชนทร์กับหัวหน้าคนงานในไร่
“ใช่ที่ชื่อเชียร์มั้ยที่มากับลูกชาย”
“นั่นแหล่ะครับ”
“เดี๋ยวไปบอกให้อยู่ท้ายไร่นี่เอง”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปเอง”
“ไม่เป็นไรจะไปเอารถพอดีไปทางข้างหลังเดินง่ายกว่าทางข้างหน้าสำหรับมอเตอร์ไซด์”
เล็กขาวจับไหล่หัวหน้าคนงาน
“บอกว่าไม่เป็นไรไงแค่บอกทางก็พอ”
เล็กขาวเดินไปกับไอ้มิ่งหัวหน้าคนงานจมกองเลือดทรุดตัวก้มหน้า ... ตาย
ราเชนทร์ลุกขึ้นมองอาหารที่เหลืออยู่
“ไอ้หนูรีบกินข้าวซะเดี๋ยวน้าเอามอไซด์ไปคืนเค้าเดี๋ยวกลับมา
แล้วเราจะได้ไปกันต่อ”
ราเชนทร์บิดมอไซด์กำลังจะเข้าจอดมองเห็นศพเห็นรอยมีที่คอรู้ทันทีว่าเล็กขาวตามมาแล้ว
“ไอ้หนู....” ราเชนทร์บิดมอไซด์ออกไปอย่างรวดเร็ว
ชนายุสเดินออกมาด้านหน้าเขวี้ยงก้อนหินเล่นหินไปตกใกล้เท้าชนายุสแหงนหน้าขึ้นมองเป็นเล็กขาว
“ไง..ไอ้ลูกหมู... พ่อไปไหน”
ชนายุสตกใจตามสัญชาติญาณค่อยๆถอย
“เฮ้ย.... ไม่ต้องกลัว... มานี่”
ชนายุสตัดสินใจแล้ววิ่ง!!
“อ้าวเฮ้ยย!! หยุด” เล็กขาวออกวิ่งตาม)
ชนายุสหยุดวิ่งหอบแฮกเล็กขาวตามมาหยุดอยู่อีกด้านหนึ่งชักปืนออกเล็งมาที่เด็กชนายุส
“พาไปหาไอ้เชนทร์เดี๋ยวนี้!!”
ชนายุสยกมือไหว้นิ่งๆ
เล็กขาวรำคาญเดินเข้าไปหาอย่างหงุดหงิด ทว่า หลงกลเด็กน้อยซะแล้ว เล็กขาวตกบ่อ.. เสียงเล็กขาวร้องขึ้น
“โอ๊ย!!”
ชนายุสยิ้มชอบใจทว่าหันหลังกลับมาเจอไอ้มิ่ง!!! ที่ค่อยๆเดินมาช้าๆ
เสียงรถมอไซด์ของราเชนทร์ดังเข้ามาใกล้ๆชนายุสวิ่งไปหาราเชนทร์
มิ่งชักปืน ราเชทร์ชักปืน ทั้งสองคนเล็งปืนเข้าหากัน
อ่านต่อตอนที่ 11
