หัวใจและไกปืน ตอนที่ 7

หัวใจและไกปืนตอนที่ 7

เสียงวี๊ดของกราฟหัวใจเป็นเส้นนิ่งแพทย์พยาบาลส่ายหน้าให้กันอย่างอ่อนใจ

ราเชนทร์ยืนหันหลังให้เชลียงที่ถือปืนจ่ออยู่ราเชนทร์รู้ว่าสารวัตรเชลียงไม่ยิงคนข้างหลังจึงออกเดินมุ่งหน้าหาลูกสารวัตรเชลียงพุ่งเข้าต่อสู้ด้วยมือเปล่ากับราเชนทร์อย่างถึงพริกถึงขิง ไม่มีใครยอมใครทั้งที่ทั้งคู่อ่อนแรงอิดโรยเลือดอาบจากอุบัติเหตุรถเมื่อครู่
แพทย์พยาบาลพยายามยื้อชีวิตบดินทร์ด้วยอุปกรณ์ไม่ว่าจะเป็นหน้ากากครอบหายใจฉีดยาปั๊มหัวใจ
สารวัตรเชลียงจ่อปืน“หยุด!”
“ผมต้องไป..ช่วยลูกผม”
“แกไม่ใช่หมอ ... แกเป็นโจร ...หยุด!! ไม่งั้นยิง”
ราเชนทร์อัดอั้นตันใจกำปืนแน่น
สารวัตรเชลียงวิ่งเข้าไปต่อสู้กันกับราเชนทร์

หมวยกับจันทร์แจ่มยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดหมอเดินอิดโรยออกมา
ทั้งคู่พอเห็นอาการหมอจันทร์แจ่มถึงกับขาอ่อนหมวยถอนใจเมินเดินไปมองทางอื่น
“หมอทำดีที่สุดแล้วครับ”
“ไต..ไตยังมาไม่ถึงอีกเหรอคะ”
“ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะครับ ..น้องเขาไตวายเฉียบพลันเสียใจด้วยนะครับ”
จันทร์แจ่มอึ้งมึนเคว้งทำอะไรไม่ถูก
หมวยมองจันทร์แจ่มเธอรับรู้เรื่องแล้วก็เงยหน้ากลั้นน้ำตาสงสารเอาไว้เดินจากไปเงียบๆ
ไม่มีคำปลอบใจใดๆจันทร์แจ่มมองไปไม่มีแก่ใจจะเรียกหมวยหรือคุยกับหมอใดๆทั้งสิ้น

สารวัตรเชลียงกับราเชนทร์ป้อแป้แทบจะหมดแรงอยู่แล้วแต่ก็ยังฟัดกันอยู่
จ่าสมานยังคงสลบอยู่ในรถตำรวจ
สารวัตรเชลียงต่อยโดนราเชนทร์แต่ตัวเองก็เซเเทบยืนไม่อยู่ราเชนทร์ยังคงเดินต่อไปเพื่อไปหาลูกชาย

หมวยขับรถ นั่งซึมมาในรถเธอพยายามไม่ใส่ใจคิดอะไรมองไปยังถนนด้านหน้าเห็นคนกำลัง
ต่อยกันอยู่หมวยเพ่งมองระยะไกลก็เห็นว่าเป็นราเชนทร์กับสารวัตรเชลียงนั่นเอง
เชลียงซัดราเชนทร์ล้มลงสารวัตรเชลียงเก็บปืนตัวเองเซเเซ่ดๆพยายามเอากระสุนใส่แต่ยังไม่ทันได้ยิงรถของหมวยพุ่งเข้าชนสารวัตรเชลียงบนกระโปรงหน้ารถก่อนล้มลงกับพื้น
หมวยเปิดประตูรถ
“ขึ้นมาเร็ว”
ราเชนทร์เห็นเป็นหมวยก็กัดฟันเข้าไปในรถหงายหน้านอนสิ้นแรงปืนยังคงกำอยู่ในมือ
หมวยขับรถออกจากตรงนั้นไปสารวัตรเชลียงนอนสลบอยู่กับพื้นถนนไม่ได้สติ

ราเชนทร์พยายามรวบรวมกำลังกัดฟันพูด
“กลับ..รถผม..ต้อง..ไปโรงพยาบาลไปหา..ลูกไอ้ตัวเล็กลูกพ่อ”
หมวยมองอย่างเศร้าใจนิ่ง
ราเชนทร์สะลึมสะลือ“บอกให้กลับรถ” เขาพยายามเปิดประตูรถ
“ใจเย็นๆ..เด็กปลอดภัยแล้ว..”
ราเชนทร์เงี่ยหูฟังพยายามเผยอตาขึ้น“ไอ้ตัวเล็ก..?”
หมวยพยักหน้าเมินซ่อนน้ำตา
“โรงพยาบาลเขาไม่ใจไม้ใส้ระกำหรอก”
ราเชนทร์พยักหน้ายิ้มอิดโรยออกมาได้“ลูก..พ่อ”
หมวยมองราเชนทร์ที่หมดแรงสิ้นสติไปแล้วเธอขับรถต่อไปปาดน้ำตาป้อยฝืนก้าวร้าวไม่ใส่ใจ

ผ่านเวลา... คืนเดียวกัน จ่าสมานใส่เฝือกอ่อนที่คอและสารวัตรเชลียงที่ทำแผลเสร็จแล้วเดินคุยกันอยู่
“เลยไม่รู้เลยว่าใครมาช่วยมัน”
สารวัตรเชลียงเสียดายบอก
“หลับกลางอากาศเลยผม”
“ไม่น่าเชื่อนะราเชนทร์ไกทองมันอยู่แค่ใต้จมูกเรานี่เอง”
สารวัตรเชลียงพยักหน้า
“มันป้วนเปี้ยนใกล้ๆอยู่กับความผิดที่มันก่อไว้เมื่อแปดปีก่อน”
“..แจ๋ม?”
สารวัตรเชลียงพยักหน้า พูดขุ่นเคือง
“มันทำเด็กผู้หญิงคนนึงหมดอนาคต"
“แล้วนี่สารวัตรบอกแจ๋มหรือยังว่า..”
"ปล่อยเป็นหน้าที่ผมเดี๋ยวเจอผมพูดเองจ่าไม่ต้องพูดอะไร"

จ่าสมานพยักหน้ารับทราบ

จันทร์แจ่มเหม่อลอยยืนฟังเจ้าหน้าที่บอกขั้นตอนเธอเหม่อ ... เชลียงกับสมานเดินมาแต่ไกล

“แจ๋ม..”
จันทร์แจ่มหันมาอย่างคนไร้ชีวิตจิตใจ
“ผมมีเรื่องอะไรจะบอก..”เชลียงชะงักเห็นจันทร์แจ่มน้ำตารื้นอ่อนแรง
เธอสำลักสะอื้นพรูกอดเชลียงไม่ให้ตัวเองทรุดลงไป
“.ฮือๆๆๆทำไมเด็กผิดอะไร..ทำไมต้องเกิดขึ้นกับไอ้ตัวเล็ก..ฮือ..”
สารวัตรเชลียงได้แต่กอดปลอบใจสมานจะอ้าปากพูดอะไรเชลียงส่ายหน้าห้ามประมาณไม่ใช่เวลา
“แจ๋มช่วยเขาไม่ได้แจ๋มทำอะไรไม่ได้เลยฮือๆๆ”
“ไม่ใช่ความผิดแจ๋มหรอก”
“ทำไมอ่ะ ...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับแจ๋มตลอดเวลา..ฮือๆๆ”
สารวัตรเชลียงได้แต่กอดลูบผมปลอบใจ

ณ ที่จอดรถคันเดียวโดดๆ บนถนนเวิ้งว้าง หมวยยังคงนั่งอยู่ที่เบาะคนขับเธอมองหน้าราเชนทร์ที่เอนหลังหลับไม่ได้สติอยู่
หมวยเปิดคอนโซลรถหยิบกุญแจมือมาถือเอาไว้อึดใจนึงราเชนทร์ก็กระตุกตื่นขึ้น
ตกใจมองรอบตัวระแวดระวังพอเห็นหมวยเขาก็นึกทบทวน ค่อยๆสงบลง
ราเชนทร์ยิ้มเบาๆ“ไอ้หนูลูกพ่อ”
แล้วราเชนทร์ก็ได้ยินเสียงดังแกร่กเขาลืมตาขึ้นมองมือของเขาโดนล็อคอยู่ติดกับที่ล็อคเกียร์
“เล่นอะไร..หมวย”
หมวยลงจากรถไปเปิดประตูคาไว้ตัดสินใจลำบาก
ราเชนทร์ตาโตเขากระตุกมือแต่มันไม่หลุดจากกุญแจมือ
หมวยนิ่งมองถอนใจส่ายหน้า
“หมวยขอโทษที่โกหก”
ทั้งคู่มองหน้ากัน
“เรื่องอะไร”
“เรื่องไอ้ตัวเล็ก”
ราเชนทร์มองนิ่ง “ไม่จริง”
ราเชนทร์ดิ้นไม่ฟังอะไรกระแทกภายในรถปุกปักหมวยเอารีโมทเปิดเพลงกลบเสียงโหยหวน
แทบขาดใจของราเชนทร์
หมวยยืนอยู่นอกรถ
เสียงเพลงตะโกนแข่งกลบเสียงราเชนทร์ที่ดิ้นเหมือนจะขาดใจอยู่ในรถ

เสียงปืนดังเปรี้ยงๆๆอยู่ในสนามซ้อมยิงปืนบ้านเอียตงเป้ารูปคนวิ่งตามราวมายังเฮียตงที่เป็นคนยิง
เฮียตงหนักใจ
“งานสำเร็จแต่เชนทร์รอดไปได้”
เล็กขาวยืนพยักหน้า
“ครับเตี่ยและลูกของพี่เชนทร์ไตวายตายก่อนที่พี่เชนทร์จะไปถึงโรงพยาบาล”
เฮียตงมองเล็กขาวแบบได้ยินไม่ถนัด
“แว่วว่าซัดกับตำรวจก่อนถึงโรงพยาบาลแต่รอดไปได้”
“รอดไปได้ยังไง”
เฮียตงพิจารณาเป้าที่เป็นรูปคนเขายิงเข้าจุดตายทุกนัด
เล็กขาวประจบ
“พี่เชนทร์เอ๊ย..เป็นเสือลำบากล่ะคราวนี้”
เฮียตงหัวเราะขื่นๆ
“ รู้มั้ยวิธีจับเสือลำบากเขาทำยังไง”
เฮียตงสบตาเล็กขาว

“...จับตาย..”

หมวยเดินตรงกลับมายังรถตัวเองเสียงเพลงเงียบไปแล้วหมวยกดรีโมทเสียงดังป๊อกๆ

เธอเปิดประตูมองเข้าไปเห็นราเชนทร์นั่งนิ่งสงบลงแล้วเครื่องเสียงติดรถหน้ากากห้อยรุ่งริ่ง
หมวยส่งน้ำที่ถือมาให้
“น้ำ..ตอนนี้ตำรวจดักพี่เต็มไปหมด”
ราเชนทร์ส่ายหน้า
“ยังไงพี่ก็ต้องไปหาลูก”
หมวยมองมือราเชนทร์ที่ถูกกุญแจมือบาดเลือดซึม
“ยังงัยพี่ก็ต้องไปหาไอ้ตัวเล็ก”
ราเชนทร์นิ่งทำใจได้แล้ว
หมวยมองหน้าราเชนทร์แล้วก็แบมือออกในมือเธอมีลูกกุญแจไขกุญแจมืออยู่
“พี่จะไปไหน... หมวยไปส่ง”
“ขอบใจมากนะ”

เวลาเดียวกัน สารวัตรเชลียงเดินคุยกับจ่าสมาน
“สารวัตรได้บอกไปยังว่าพ่อเด็กนั่นเป็นคนทำให้เธอหูฉีกจนเป็นหมอไม่ได้”
สารวัตรเชลียงส่ายหน้า
“ผมว่ายังไม่ใช่ตอนเนี๊ยะแจ๋มสะเทือนใจมากพออยู่แล้ว”
“ช่วงทำคะแนนเลยนะสารวัตร”
สารวัตรเชลียงมองจ่าสมานแบบปรามๆไม่เห็นด้วย
“ก็จริงนะสารวัตรเองก็เทียวไล้เทียวขื่อมาตั้งหลายปีแล้วนาทีเนี๊ยะ..กำจัดคู่แข่ง”
สารวัตรเชลียงนิ่ง..ส่ายหน้า
“ผมไม่ใช้วิธีนั้นแน่ๆ”
“งั้นสารวัตรจะรับเป็นเจ้าภาพจัดงานลูกราเชนทร์ทำไม ?”
สารวัตรเชลียงมองออกไปรอบด้านรู้สึกเศร้าใจเหมือนกัน
“ราเชนทร์ ..มันรักลูกเกินกว่าจะไม่มาลาหรอก”

ราเชนทร์นั่งกอดเข่ามองชนายุสที่เหนื่อยหลับอยู่มุมหนึ่งของห้องซค่งเป็นที่พักของลุงแหลมหมวยเดินเข้ามานั่งด้วย
ลุงแหลมมองเด็กแล้วถาม “เอ็งมั่นใจว่าเด็กเห็นหน้าคนยิง”
ราเชนทร์พยักหน้า
“ถ้างั้น... ส่งเด็กกลับไปก็ตาย”
“แล้วจะให้ผมทำไง”
ลุงแหลมเหลือบมองหมวยจำได้
“..ลูกสาวเฮียตง”
ราเชนทร์พยักหน้า
“เฮียตงสบายดีนะ”
“ไม่รู้ไม่ได้เจอ”
ราเชนทร์บอก
“หมวยเขาออกมาอยู่เองสักพักเเล้ว”
ลุงแหลมประหลาดใจ
“เฮียตงมันยอมได้ไง”
“ดูท่ารู้อะไรเยอะเหมือนกันนี่”หมวยว่า
“ผมขอพาเด็กไปหลบที่ท้ายสวนของลุงซักพัก”
“ลำบากหน่อยนะน้ำไฟไม่มีนะ... เหมือนเดิม”
“เอ้ออแล้วลุงได้คุยกับไอ้มิ่งหรือยังมันสบายดีนะให้มันหาของให้น่ะ”
ลุงแหลมส่ายหน้า
“ไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องคุยกันแหละดีแล้ว”
“รู้สึกอะไรก็อย่าเก็บไว้ในใจเลยเราไม่รู้หรอกว่าคนที่เรารักจะจากไปวันไหนมีโอกาสก็คุยกันเห๊อะ”
ลุงแหลมนิ่งมองราเชนทร์
“ได้ยินที่ตัวเองพูดแล้วใช่มั้ย..ก็ทำเองด้วยล่ะ”
ราเชนทร์นิ่งหมวยมองราเชนทร์แบบแอบน้อยใจ

ราเชนทร์ซุ่มอยู่ด้านนอกศาลามองไปเห็นบนศาลามีคนประปรายศพตั้งอย่างเหงาๆ
ราเชนทร์มองจากไกลๆรู้สึกขมขื่นกลั้นน้ำตา
ชนายุสยื่นทิชชู่ซับน้ำตาให้

“ลูกน้าเหรอ”

สารวัตรเชลียงคุยกับสมาน

“ผมพลาดไปอย่าง”
“เรานั่งเด่นไปใช่มั้ยครับ”จ่าสมานถาม
สารวัตรเชลียงพยักหน้า
“โผล่มาก็เกินคนไปล่ะ”
ราเชนทร์หายใจขัดๆจันทร์แจ่มเดินเข้ามาหาสารวัตรเชลียง

ในงานศพบดินทร์ จันทร์แจ่มบอก
“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาช่วยงาน”
สารวัตรเชลียงพยักหน้า
“แจ๋มจะไปไหน”
“ห้องน้ำ”
สารวัตรเชลียงพยักหน้ารับรู้จันทร์แจ่มเดินจากไป
“ผมรู้สาเหตุที่สารวัตรมานั่งพนมมืออยู่ในที่แจ้งนี่แล้ว”
“พูดมากน่า”
สารวัตรเขลียงพูดยังไม่ทันขาดคำก็เห็นหมวยเดินเข้ามา
“นั่น..”
สารวัตรเชลียงเดินเข้ามาทักทาย
“โลกกลมจังเลยนะครับ”
“ชั้นมางานศพผิดกฎหมายเหรอ”
“ไม่ผิดหรอกครับถ้าโทรศัพท์มือปืนที่ผมเก็บได้ไม่มีเบอร์คุณอยู่ในเครื่องด้วย”
หมวยอึ้งไป
“..ชั้นต่อผิด”
“หรือมือปืนโทรผิด”

จันทร์แจ่มเดินออกมาตาแดงก่ำจะร้องไห้แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อชนายุสเดินเข้ามาขวางหน้าเธอแล้วยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอชนายุสชี้ที่กระดาษแล้วเดินจากไปแจ๋มมองหน้าชนายุส
แล้วรับกระดาษทิชชู่คลี่ออกดูเห็นข้อความ “ในห้องน้ำ” แจ๋มเดินตามจนเข้าไปในห้องน้ำ
“แจ๋ม..”
จันทร์แจ่มหันมาเห็นเขาก็ตะลึงตบหน้าแล้วก็โผเข้ากอด
“พี่ขอโทษ”
จันทร์แจ่มกอดเขาด้วยความสงสารชนายุสมองทั้งคู่กอดกันตาแป๋ว

สารวัตรเชลียงชะเง้อมองหาจันทร์แจ่มอย่างเป็นห่วง
“นานไปนะ”” สมานพูดกับเชลียง
สารวัตรเชลียงคิดแล้วก็ตาโต
“ ...หรือว่า...” สารวัตรเชลียงลุกออกไปจากตรงนั้นทันที
หมวยมองตามจะลุกไปสมานยื้อเอาไว้
“อย่าขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ”

จันทร์แจ่มยังคงร่ำลากับราเชนทร์อยู่ในห้องน้ำ
“พี่หลบไปก่อนเหอะสารวัตรเขาอยู่ที่นี่ด้วย”
“พี่เห็นแล้วพี่ไม่กลัวมันหรอก”
“เค้าไม่ใช่คนเลวหรอกพี่”
สารวัตรเชลียงเดินมายังหน้าห้องน้ำเขาควักปืนอยู่ในท่าเตรียมพร้อม
“แจ๋ม?...แจ๋มครับ”
ในห้องน้ำจันทร์แจ่มมองหน้ากันกับราเชนทร์
“พี่เชนทร์!”
เสียงสารวัตรเชลียงจากด้านนอก
“แจ๋มครับ!”
สารวัตรเชลียงกระแทกประตูเข้ามาทันทีเห็นจันทร์แจ่มกำลังเช็ดน้ำตาอยู่
“สารวัตร! ทำอะไรอ่ะ”
“เอ่อ..ผมกลัวว่าแจ๋มจะเป็นอันตราย”
“เกิดเเจ๋มยังโป๊อยู่จะทำยังไง”
ราเชนทร์ที่หลังประตูห้องน้ำจ่อปืนผ่านประตูใส่เชลียง
“ผม..”
จันทร์แจ่มเดินออกไปสารวัตรเชลียงเดินตามออกไปทันที

ราเชนทร์ออกมาจากหลังประตูส่วนชนายุสกำลังโผล่ออกจากโอ่ง

ทุกคนนั่งอยู่ในศาลา

จันทร์แจ่มพุดกับหมวย
“ขอบคุณนะอุตส่าห์มาฟังสวดเป็นเพื่อน”
หมวยพยักหน้าไว้ตัว
“เห็นอยู่ว่าเธอมีเพื่อนไม่มากนักหรอก”
สารวัตรเชลียงมองรูปไอ้หนูที่หน้าโลงศพ
“ถ้าเป็นลูกผมคงแทบขาดใจเหมือนกัน”
“มีหัวใจกับเขาเหมือนกัน?”
สารวัตรเชลียงมองจันทร์แจ่ม
“เดี๋ยวผมให้จ่าไปส่งแจ๋มแล้วกันนะผมมีเรื่องต้องคุยกับเพื่อนแจ๋มคนนี้”
จันทร์แจ่มบอก “คนรู้จักค่ะ”
หมวยชำเลืองมองจันทร์แจ่มแว่บนึงแล้วพูดกับเชลียง
“ไม่ไปดักจับคนร้ายเหรอ”
“อย่างที่แจ๋มบอกผมก็มีหัวใจกับเขาเหมือนกัน”
สารวัตรเชลียงเอาไฟแช็คตัวเองล้วงออกมาจากกระเป๋าเขาวางทิ้งไว้ที่ข้างห่อธูปตรงรูปไอ้หนู
จ่าสมานถาม
“สารวัตรเอาทิ้งไว้ทำไม?”
“ไม่รู้ซักเรื่องได้มั้ยผมขอติดรถคุณไปด้วยนะ”เฃลียงบอกหมวย
“ยินดีให้ความร่วมมือกับทางการอยู่แล้วค่ะ”
“เชิญครับหนูแจ๋ม”สมานบอก
แล้วแจ๋มสบตาหมวยต่างคนมองพยายามทำตัวเหินห่างกันแจ๋มขึ้นรถไปกับจ่าสมาน
สารวัตรเชลียงขึ้นรถหมวยขับออกไปทิ้งไว้เพียงศาลาสวดศพเงียบเหงา

หมวยขับรถอยู่สารวัตรเชลียงมองรอบๆภายในรถหยิบโน่นจับนี่
“อย่าซน”
“คุณโทรเข้าโทรศัพท์มือปืนทำไม”
“ต่อผิด”
“มือปืนโทรเข้าเบอร์คุณทำไม”
“ต่อผิด”
“..เฮียตงพ่อคุณเป็นไงมั่ง”
“เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย”
“ผมมีความรู้สึกว่าเรื่องมันเกี่ยวโยงกันหมด”
“ชั้นกับเตี่ยไม่มีอะไรเกี่ยวโยงอะไรกันชั้นย้ายออกมา”
“ทะเลาะกัน?”
“เรื่องในครอบครัว”
สารวัตรเชลียงพยักหน้านิ่งคิด
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“หือม์..?”
“ตะกี้เอาไฟแช็คทิ้งไว้ทำไม”
สารวัตรเชลียงนิ่งพึมพำ
“เห็นว่าไม้ขีดในกล่องมันหมดเท่านั้นเอง..”
หมวยชำเลืองมองสารวัตรเชลียงที่ทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร

ราเชนทร์ยืนมองศพลูกอยู่ไกลๆพยายามกลั้นน้ำตาไว้ชนายุสเดินเข้ามาหา
“ไม่เข้าไปหาหรอ”
“อันตรายเกินไป.... แล้วเราล่ะอยากไปไหว้พ่อมั้ย”
“มันอันตรายเกินไป”
แล้วชนายุสก็ยื่นธูปกับไฟแชคให้ราเชนทร์
“อ่ะ... งั้นก็ไหว้จากตรงนี้ก็ได้”
ราเชนทร์รับธูปมาจุดไหว้นึกขอบใจในตัวชนายุส

จ่าสมานขับรถมาจอดส่งจันทร์แจ่มที่ละแวกชุมชนแออัดเธอนั่งนิ่งเหม่อยังไม่ลง
“หนูแจ๋ม..”
“คะ..”
“คิดอะไรอยู่”
เธอนิ่งไป
“คิดว่าสารวัตรเขาก็มีน้ำใจเหมือนกันนะ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ไฟแช็ค..”
จ่าสมานงงๆ

“เออ...ไอ้ไฟเเช็คนี่มันอะไรมีผมโง่อยู่คนเดียว?”

บนรถหมวย

หมวยชำเลืองมองสารวัตรเชลียงอย่างรู้สึกดี
“หล่อเลยนะเนี่ย”
“เรื่องอะไร”
“เปล่า..ไม่มี๊ไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น”
สารวัตรเชลียงครุ่นคิดไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกหรือทำผิด
“กะจะปล่อยเขาไว้กี่วัน”
“..แค่คืนนี้..ไว้ทุกข์ให้เด็กถ้าเจอกันอีกที..ตาย!”
สารวัตรเชลียงมั่นใจมากหมวยพยักหน้าไม่พูดอะไรขับรถต่อไป

ราเชนทร์พาชนายุสมาพักในโรงแรมแห่งหนึ่งบรรยากาศห้องพักธรรมดาราเชนทร์บอกให้ชนายุสไปอาบน้ำจะได้พักผ่อนเหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวัน
“โน่น...ห้องน้ำอาบน้ำเองได้ใช่มั้ย”
“ได้ครับ”
ราเชนทร์ชี้ให้เด็กหยิบผ้าเช็ดตัวไปด้วย
ชนายุสเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วโผล่หน้าออกมาบอกราเชนทร์
“เปิดประตูห้องน้ำไว้ได้มั้ยครับ”
ราเชนทร์อมยิ้มไม่ตอบ)
ชนายุสตะโกนมาจากห้องน้ำ
“เปิดน้ำอุ่นได้มั้ยครับอูย...เย็น”
ราเชนทร์ลุกขึ้นไปยืนดูหน้าห้องน้ำ
“อ่ะ ... จะอะไรอีกมั้ยครับคุณหนู”
ชนายุสยิ้มน่ารัก
“น้ายืนอยู่หน้าประตูก่อนก็ได้นะครับ”
ราเชนทร์ส่ายหัวเอ็นดูแล้วยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

ชนายุสอาบน้ำออกมาเสร็จล้มต้วลงนอนเสียงท้องร้องจ๊อกๆๆดังหลายครั้ง
ราเชนทร์สงสารจึงถามขึ้น
“หิวเหรอ”
“ครับ ..ข้าวเย็นยังไม่ได้ทานครับ”
ราเชนทร์นิ่งคิดว่าถ้าออกไปซื้อข้าวแล้วให้ชนายุสอยู่ห้องได้มั้ย
ราเชนทร์เสียงเข้ม
“ไอ้หนู... เรามาทำสัญญาลูกผู้ชายกันถ้าชั้นออกไปหาอะไรมาให้กินแล้วไอ้หนูต้องอยู่ในห้องห้ามออกไปไหนห้ามโทร.หาใครเด็ดขาด!! .... จะรักษาสัญญาได้มั้ย”
ราเชนทร์ยื่นมือไปจะจับมือกับชนายุส
ชนายุสลังเลใจเล็กน้อยแล้วยื่นมือมาจับมือราเชนทร์
“ครับสัญญาครับ..แล้วน้าจะไปนานมั้ยครับ”
“ไม่นาน...ห้ามม!! ออกไปไหนและห้ามโทรหาใครล่ะ”
ชนายุสนอนทำท่าคลุมโปงราเชนทร์ออกจากห้องไปชนายุสคิดถึงแม่สองจิตสองใจ
ว่าจะโทรหาแม่ดีมั้ยลุกขึ้นนั่งมองโทรศัพท์พลิกตัวไปมา
สุดท้ายก็ยกโทรศัพท์กดเบอร์โทร.หาที่บ้าน...
ชนายุสเงียบฟังเสียงคนรับสายปลายสายเป็นแม่วิภา
“บ้านว่องไวตระกูลค่ะ”
ชนายุสฟังเสียงแล้วรู้ว่าเป็นแม่วิภาของตน
“หม่ามี้ ...ผมปลอดภัยดีนะครับไม่ต้องเป็นห่วง”
วิภาเสี่ยงละล่ำละลักตกใจดีใจ
“หนูอยู่ไหนลูกลูกอยู่ไหนบอกแม่มาเร็วเดี๋ยวแม่จะไปรับเดี๋ยวนี้”
“ผมไม่รู้ครับ...”
“แล้วนี่หนูโทร.จากไหนลูก... เดี๋ยวแม่กับอาชาญชัยไปรับเดี๋ยวนี้เลย”
ชนายุสได้ยินชื่อชาญชัยชะงักหยุดพูด
“แม่อยู่กับอาชาญชัย”
“จ๊ะ... อาอยู่ที่นี่ด้วย”
ชนายุสเงียบไม่ตอบ…
“ฮัลโหลลูก... ฮัลโหลลูก...”
ชนายุสอึ้งๆวางสายแม่
ระหว่างนี้ชนายุสได้ยินเสียงไขประตูห้องก่อกแก่กชนายุสวางสายทันที
แล้วรีบไปนอนห่มผ้ามองไปทางประตูตาแป๋วราเชนทร์เปิดประตูเข้ามา
“เชิญครับคุณหนูอาหารและเสื้อผ้า”
ชนายุสยิ้มรีบลุกขึ้นมากินข้าวด้วยความหิว

วิภาวางโทรศัพท์นั่งมองรูปเฉลิมเกียรติกับชนายุสแล้วร้องไห้ชาญชัยเดินเข้ามาหา
ร่องรอยการตายของเฉลิมเกียรติยังคงอยู่ภายในบ้านมีเทปเหลืองพันกั้นเอาไว้บางส่วน
ชาญชัยเดินเข้ามาท่าทางเห็นใจ
“พรุ่งนี้พี่จะไปวัดกี่โมง”
“เย็นๆ ..ตำรวจเขาแจ้งเรื่องหลานมามั่งรึเปล่า”
ชาญชัยส่ายหน้า
“สักพักโจรมันคงติดต่อมาเองเรื่องค่าไถ่”
“แต่ตำรวจเขาว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องลักพาตัว”
“แล้วมันจะเป็นเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องเงิน”ชาญชัยเผลอเสียงดัง
วิภาสะอื้น
“ผมขอโทษ ..ผมเองก็ห่วงหลานไม่แพ้พี่ ..แต่ชีวิตยังไงก็ต้องดำเนินต่อไปนะพี่”
ชาญชัยลุกขึ้นจะเดินจากไปวิภามองตามหลังแล้วก็เรียกไว้
“เธอพูดถูกอยู่อย่างนึงนะ”
“เรื่องลักพาตัว?”
วิภาส่ายหน้า
“มันจะเป็นเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องเงิน”
วิภาสะอื้นเศร้ามองหน้าชาญชัยชาญชัยนิ่งมองหน้าวิภาไม่พูดอะไรแล้วเดินหันหลังจากไป
วิภาดูรูปลูก

“...ลูกแม่”

เด็กเล็กวิ่งเล่นอยู่ภายในศาลาจันทร์แจ่มนั่งมองเด็กอยู่อย่างเหงาๆสารวัตรเชลียงเดินเข้ามา

“พ่อเด็กติดต่อมาอีกมั่งรึเปล่า”
เธอส่ายหน้า
สารวัตรเชลียงเอาโทรศัพท์ราเชนทร์ที่เก็บได้คืนให้จันทร์แจ่ม
“โทรศัพท์คนร้ายติดต่ออยู่สองคนแจ๋มกับผู้หญิงที่ชื่อหมวย”
จันทร์แจ่มพยักหน้า
“รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆนะสารวัตรพูดถูกเขาเป็นคนร้าย”
สารวัตรเชลียงสองจิตสองใจอยากบอกความจริง
“แจ๋ม..รู้จักเขามานานแค่ไหน”
“หลังจากแจ๋มโดนพวกไหนก็ไม่รู้ทำแก้วหูฉีกจนหมดอนาคตเป็นหมอไม่ได้”
“พวกไหนก็ไม่รู้?”
เธอพยักหน้า
“ยังดีที่ไม่ใช่เป็นพวกเดียวกับพ่อไอ้ตัวเล็กซะให้มันรู้แล้วรู้รอด”
สารวัตรเชลียงอยากบอกใจจะขาด
“ ..อือม์..”
“นี่ชวนคุยปลอบใจหรือว่าสอบสวนคะ”
“ชวนคุย”
“ผู้หญิงคนนั้นสวยดีนะคนที่ชื่อหมวย..”
“ผมแค่สอบสวนเขา”
“..ขอบคุณสารวัตรที่ดีกับแจ๋มเสมอมาไม่เหมือนคนบางคน..”
จันทร์แจ่มน้อยใจพยายามกลั้นสะอื้นไม่พูดชื่อออกมาสารวัตรเชลียงได้แต่พยักหน้า
รู้ตัวดีว่าเขาไม่ได้เป็นพระเอก

ต่อมา จันทร์แจ่มอยู่ภายในซอยเธอรู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามแต่พอหันกลับไปมองก็ไม่เห็นใคร เธอจ้ำๆเดินเร็วขึ้นไปตามทางจนเกือบจะกลายเป็นวิ่ง

จันทร์แจ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งพอจะถึงบ้านก็เกือบชนเข้ากับหมวยที่โผล่ออกมา
“อุ๋ย..”
“กลัวผีเหรอ”
“นี่เราสนิทกันถึงขนาดมาที่บ้านเลยเหรอ”
“มีเรื่องจากพี่เชนทร์มาบอก”
จันทร์แจ่มมองหา“พี่เชนทร์ไม่มา?”
หมวยส่ายหน้า
“มือถือยังไม่โทรเลยกลัวเธอจะเดือดร้อน”
“พี่เชนทร์ไปไหน”
“หลบไปสักพักให้เรื่องเงียบก่อนแล้วจะติดต่อมา”
“หลบไปอยู่ไหน”
“ไม่บอก..”
“เธอไปด้วย?”
“ให้ทาย”
จันทร์แจ่มขุ่นเคือง
“มีอะไรอีกมั้ย”
หมวยคิดแล้วก็ส่ายหน้า
“ทีหลังมีอะไรมาเจอกันเลยไม่ต้องมาสะกดรอยตามแบบนี้..ไม่ชอบ!”
“สะกดรอยตาม?” หมวยส่ายหน้า “ชั้นมารอเจออยู่บ้านนี่สะกดรอยตามอะไรประสาท”
สองสาวถูกแอบมองอยู่ในระยะไกลคนที่ซุ่มมองอยู่เป็นเล็กขาวกับกุ๊ย
เล็กขาวนิ่งใช้ความคิด
“เข้าไปรวบเลยมั้ยพี่”
เล็กขาวส่ายหน้า

ในเวลากลางคืน รถมอเตอร์ไซค์ของราเชนทร์เลี้ยวจากถนนใหญ่เข้ามาจอดข้างพงรก
มีชนายุสซ้อนหลังมาด้วยราเชนทร์จอดรถชนายุสลง
แล้วเขาก็เข็นรถทิ้งเข้าไปในพง
“ต้องเดินต่อเข้าไปไหวมั้ย..”
ชนายุสส่ายหน้าชูมือให้ราเชนทร์อุ้ม

ราเชนทร์นิ่งมองแล้วก็หันหลังเดินจากไปชนายุสจำใจเดินตามราเชนทร์ชำเลืองมองเห็นเด็กน้อยยกขาสูงเดินจ้ำตามปัดยุงตามเนื้อตัวราเชนทร์ยิ้มออกมาเบาๆ

ราเชนทร์เดินนำชนายุสเดินตามทิ้งห่างเขาหยุดรอเห็นชนายุสเกาคอเกาแขน

“ยุง?”
ชนายุสพยักหน้า
ราเชนทร์เดินย้อนมาหยิบยาทากันยุงมาเทใส่มือแล้วก็ป้ายตามเนื้อตัวชนายุส
“เรื่องมาก”
ชนายุสมองราเชนทร์ใกล้ๆ “ขอบคุณครับ”
ราเชนทร์มองแล้วก็ทาให้อยู่
“ข้างหลังด้วย”
“ทาเอง” ราเชนทร์เอาขวดยากันยุงส่งให้
“ทาไม่ถึง”ชนายุสพยายามทาให้ราเชนทร์เห็น
ราเชนทร์รำคาญ“มาๆ” เขาทาหลังให้ชนายุส
ชนายุสเอายากันยุงเทใส่มือตัวเองแล้วก็ทาแขนให้ราเชนทร์ไปด้วย
ราเชนทร์มองชนายุสแววตาเขาอ่อนโยนลงชนายุสยิ้มระหว่างทาให้ราเชนทร์
“ขอบใจ”
แล้วราเชนทร์ก็ออกเดินนำไปชนายุสเดินตามอิดโรยแล้วราเชนทร์ก็หันหลังกลับมาอุ้มชนายุสที่ตาโตตกใจแต่พอราเชนทร์อุ้มเขาขึ้นบ่าชนายุสก็ยิ้มออกมาเต็มหน้า
“แป๊บเดียวนะ”

หมวยเดินอยู่ภายในห้องของคอนโดเธออาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเรียบร้อยแล้วนั่งมองเนื้อตัวตัวเองแล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องหมวยแปลกใจลุกขึ้นไปมองที่ส่องดูไม่เห็นใคร
หมวยเอาโซ่คล้องประตูแล้วก็เปิดแง้มออกทันใดนั้นก็มีคีมยื่นเข้ามาตัดโซ่คล้องเล็กขาว
ดันหมวยเข้ามาด้านในห้องเล็กขาวเอาปืนส่องหมวยไว้ให้เงียบ
เล็กขาวยิ้มกับหมวย
“เตี่ยเขาคิดถึง”
“ทำงี้จะฟ้องเตี่ย”
“ได้ฟ้องแน่ ..พี่เชนทร์อยู่ไหน”
“ไม่รู้”
เล็กขาวดึงนิ้วโป้งหมวยมาลูบคลำ
“นี่ถ้าไม่ติดว่าเตี่ยขอไว้นะ..”
“ไอ้โรคจิต”
เล็กขาวยิ้ม
“กลับบ้านเรานะ..”

ราเชนทร์อุ้มชนายุสที่หลับคาอกอยู่เดินลุยพงหญ้าตรงไปยังกระท่อมหลังสวน
เขาเปิดไฟตะเกียงราเชนทร์เอาชนายุสวางลงโบกไล่ยุงอึดใจแล้วเขาก็กระชับปืนย่องๆ
ไปมองดูรอด้านเงียบกริบราเชนทร์ก้าวเข้าไปด้านในกระท่อมอย่างระมัดระวัง
ราเชนทร์สำรวจดูรอบๆไม่พบอะไรน่าสงสัยแล้วทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงชนายุส
ชนายุสร้อง “ช่วยด้วยย”
“ไอ้หนู...!” เขาเผลอเรียกเป็นชื่อลูกออกมาไอ้หนู”

เขาวิ่งออกไปดูชนายุสทันที

อ่านต่อตอนที่ 8