หัวใจและไกปืน ตอนที่ 6
บรรยากาศกรุงเทพเวลาเช้า
ตอนเช้าสาย วันนั้น บดินทร์ถูกเข็นเข้ามาในห้องไอซียูจันทร์แจ่มหรือ “เเจ๋ม” ยืนมองอยู่ได้แค่หน้าประตูห้องเครื่องช่วยต่างๆถูกหมอพยาบาลจัดเต็มเพื่อช่วยให้อาการทรงอยู่บดินทร์นอนปิดตาไม่ได้สติที่หน้าห้องไอซียู
มีพยาบาลเดินมาพูดกับจันทร์แจ่มงึมงัมท่าทางเธอดูตื่นเต้นแล้วก็เดินตามพยาบาลไป
ราเชนทร์เดินดุ่มๆบริเวณทางเดินในโรงพยาบาล ปลอมตัวปะปนอยู่กับผู้คนเขาเห็นสารวัตรเชลียงกับจ่าสมานเดินอยู่กับตำรวจภายในโรงพยาบาลเขาหนักใจครุ่นคิดจะทำยังไงดี
ราเชนทร์เห็นสารวัตรเชลียงขอให้หมอที่เดินผ่านเปิดหน้ากากให้ดูสารวัตรเชลียงขอโทษหมอเมื่อเห็นว่าเปิดหน้ามาแล้วไม่ใช่ราเชนทร์ราเชนทร์ที่แอบมองอยู่ยิ่งหนักใจ
ราเชนทร์แต่งหน้าตัวเองในห้องน้ำให้เป็นเหมือนคนป่วยที่มีบาดแผล
ริมถนน เช้าสาย มิ่งมองดูมอเตอร์ไซค์ที่แล่นเข้ามาจอดที่หน้าร้านเกมส์ล็อคคอรถแล้วเด็กแว๊นซ์ก็เดินเข้าไปในร้านเกมส์มิ่งจะเดินเข้าไปแต่ก็ชำเลืองมองเห็นกล้องวงจรปิดมิ่งจำเป็นต้องเดินผ่านไป
ราเชนทร์ยังคงเดินซุ่มๆอยู่บริเวณล๊อบบี้เขาเห็นจันทร์แจ่มเดินจ้ำๆตามนางพยาบาลไปแต่ไกล
ราเชนทร์จะเดินเข้าไปหาแต่จ่าสมานเดินลาดตระเวณผ่านมาพอดีราเชนทร์ต้องแฉลบหลบ
เขามองจันทร์แจ่มที่เดินผ่านไปแล้วโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นราเชนทร์มองไปเห็นจันทร์แจ่มเอา
โทรศัพท์แนบหูเดินคุยไปราเชนทร์ดูโทรศัพท์ตัวเองเป็นหน้าจันทร์แจ่มภาพแลบลิ้นอันเดิม
ราเชนทร์ยกโทรศัพท์รับ
“..ไอ้ตัวเล็กเป็นไงมั่ง”
แจ๋มยังน้อยใจอยู่
“สนใจลูกเหมือนกันเหรอ”
“พี่จัดการเรื่องเงินอยู่”
จันทร์แจ่มเสียงอ่อนลง
“เขาย้ายไอ้ตัวเล็กไปห้องไอซียูอีกแล้ว..แค่นี้นะ”
หมอเดินเข้ามาพอดี
“..แจ๋ม ..แจ๋ม”
ราเชนทร์มองไประยะไกลเห็นจันทร์แจ่มเดินไปคุยกับหมออยู่
ราเชนทร์ถอนใจครุ่นคิดหนักใจจะเอายังไงดีตำรวจเดินกันหลายคนแล้วราเชนทร์ปลอมตัวเป็นคนไข้ป่วย
ที่กล้องวงจรปิดในมุมสูงถ่ายลงมาหน้าร้านเกมส์ที่มีรถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่หลายคัน
แล้วก็มีมือยื่นขึ้นมาจากใต้เฟรมกล้องเอานิ้วป้ายไปบนเลนส์ภาพผ่านกล้องวงจรปิดกลาย
เป็นมัวซัวมองเห็นเบลอไปหมด
มิ่งเดินไม่รู้ไม่ชี้เอาตลับยาหม่องที่ป้ายนิ้วอยู่ป้ายขมับเดินดมเหมือนจะเป็นลมนั่งพักบนอานมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่คนเดินผ่านเข้าร้านเกมส์ไปอย่างไม่สนใจไอ้มิ่งนั่งชันขาบนอานเอาเท้าถีบแฮนด์มอเตอร์ไซค์ที่ล็อคคออยู่พับอย่างง่ายดายถอยหลังเข็นออกไปปล่อยไหลขนหลุดไป
บุรุษพยาบาลเตียงตรงไปยังประตูห้องไอซียูที่มีสารวัตรเชลียงคุยกับจ่าเชลียง
“เห็นแจ๋มป่ะ”
“เดินไปคุยอะไรกับหมอก็ไม่รู้”
ราเชนทร์ปลอมตัวเป็นคนไข้สารวัตรเชลียงยืนคุยอยู่จึงไม่ทันสังเกต
ในห้องหมอ พยาบาลกำลังนั่งคุยกับจันทร์แจ่มอยู่
“ไตที่กำลังจะเข้ามาคืนนี้พอดีเเม๊ทช์กับคนไข้”
จันทร์แจ่มดีใจ
“ซึ่ง..ก็จะดำเนินการได้เลยใช่มั้ยคะไอ้หนูก็จะปลอดภัยอย่างงั้น..”
พยาบาลหนักใจ
“พ่อเด็กกำลังจัดการอยู่ค่ะหลังการผ่าตัดจะชำระทั้งหมดครบตามจำนวน”
พยาบาลนิ่งไป
“อือม์..ทางคนไข้ไม่มีทำกรมธรรม์ประกันเจ็บป่วยไว้มั่งเลยเหรอ”
จันทร์แจ่มส่ายหน้าพยาบาลหนักใจ
“...หมายความว่าไงคะ..”
“ทางโรงพยาบาลเองก็หนักใจนะในกรณีเเบบนี้”
สารวัตรเชลียงเพิ่งเดินเข้ามา
“..ถ้ามีอะไรติดขัดผมเอาตำแหน่งรับผิดชอบเองครับ..”
จันทร์แจ่มโพล่ง “สารวัตร..”
“ขอโทษครับผมบังเอิญได้ยิน..”
“ถ้างั้นก็แล้วแต่สารวัตรนะคะ ..ยินดีด้วยค่ะ
พยาบาลพูดกับจันทร์แจ่มแล้วหมอจะลุกเดินจากไป
"ดิชั้นขอไปจัดการเรื่องเอกสารก่อนนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงผมไม่ใช่คนดีผมไม่ได้ทำเพื่อพ่อเด็กแน่ๆ”
“เพื่อเด็กตาดำๆ?”
สารวัตรเชลียงส่ายหน้า
“ผมทำเพื่อคุณนะ..”
จันทร์แจ่มมองสารวัตรเชลียงอย่างพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
ในห้องไอซียู บดินทร์ยังคงนอนนิ่งอยู่ราเชนทร์ยืนมองลูกเขาแสนรักแสนห่วงใย
สารวัตรเชลียงเดินคุยมากับแจ๋มตรงไปยังห้องไอซียู
“แจ๋มควรจะแจ้งพ่อของเด็กให้มาขอบคุณผมนะ”
จันทร์แจ่มมองเดินนำเข้าไปในห้องไอซียู
“ท่าทางจะอยากเจอเขามากนะ”
“ถ้าเขาบริสุทธิ์เขาจะไม่อยากเจอคนที่ออกหน้าให้ลูกขนาดนี้เหรอ”
ทั้งคู่เดินสวมเสื้อคลุมสีเขียวเข้ามายังเตียงที่บดินทร์นอนอยู่ตามลำพัง และไม่มีราเชนทร์นั่งอยู่แล้ว
“คิดถึงใจคนเป็นพ่อมั่งดิถ้าไม่ติดหาเงินป่านนี้เขาคงอยากมาเยี่ยมลูกใจจะขาดแล้ว”
สารวัตรเชลียงนิ่งอึ้งมองไป “เขามาเยี่ยมลูกไปแล้วล่ะ”
จันทร์แจ่มงงแล้วก็มองไปตามที่เชลียงมอง
หลอดที่เสียบปักอยู่ถูกพับครึ่งหักปลายหลอดทิ่มลงไปในขวด
สารวัตรเชลียงพึมพำเคืองขุ่นเสียฟอร์ม
"เขาอยากให้ผมรู้"
จันทร์แจ่มชักไม่แน่ใจเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ราเชนทร์เดินออกมาหน้าโรงพยาบาลดูนาฬิกามันบอกเวลาเที่ยงตรงมิ่งขับรถคันที่ขโมยมาเอาลูกกุญแจมาวางไว้ให้เลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าราเชนทร์
“ตรงเวลามาก”
มิ่งยักไหล่“คนมันเคยเหมือนหนังมันจะฉายวนมาซ้ำเรื่องเดิมนะ”
ราเชนทร์นิ่ง“..จำเป็น..”
“ได้ยินว่าตอนนี้ไอ้เล็กขาวมันก็ขึ้นชั้นไกทองเเล้วนี่”
ราเชนทร์พยักหน้า
“ลูกรักคนใหม่ของเตี่ย”
“เฮียตงมันร้ายมีลำดับชั้นทำยังกะธุรกิจขายตรงไอ้พวกมือปืนก็อยากเลื่อนขั้นขึ้นมาเทียบรัศมีราเชนทร์กันทั้งนั้น”
ราเชนทร์ยิ้มล้า
“เหมือนเป็นตัวอย่างเลวๆไงก็ไม่รู้”
“เฮียเค้าจัดวางทุกอย่างได้หมดแหล่ะแล้วงานนี้ก็เหมือนกันไว้ใจได้เหรอพี่”
ราเชนทร์พยักหน้า
ราเชนทร์ขับมอเตอร์ไซด์ออกไป
เฉลิมเกียรติยืนหวีผมส่องกระจกดูหน้าตัวเองอยู่ภายในห้องวิภากำลังเอาผ้าเข้าตู้ชนายุส
กำลังนั่งเอาปากกาเมจิคเขียนแขนตัวเองอยู่
“คุณว่าผมดูดีหล่อเหมือนเดิมมั้ย”
“ค่าาาาา ..ดูดีอยู่แล้ว”
“เอ๊านั่น..ลูก”
วิภาหันมองเห็นชนายุสเขียนเเขนตัวเอง“อีกแล้วนะลูก”
“เท่ห์มั้ยครับ”
“แม่จะตีแล้วนะ”
“ไม่เอาน่าคุณ”
“ก็เนี่ยตามใจกันเงี๊ยะ”
"ผมจะมีเวลาอยู่ตามใจลูกสักเท่าไหร่กัน" เฉลิมเกียรติอุ้มลูก
วิภาใจคอไม่ดี
“ไม่เอาอย่าพูดงี้สิ”
เฉลิมเกียรติยิ้มขำ
“หัวโบราณนะเนี่ย”
ชนายุสมองพ่อแล้วเขาก็ยิ้มจับแก้มพ่อด้วยสองมือแล้วหอมแก้มเฉลิมเกียรติหัวเราะเต็มคำ
วิภายิ้มเอ็นดู
มิ่งเปิดประตูบ้านเข้ามาในบ้าน
เฮียตงเดินเข้ามามองดูหัวเเหวนตัวเองที่เปื้อนเลือดเฮียตงเช็ดเลือดที่หัวแหวน
แล้วก้มลงนั่งพูดกับไอ้มิ่งที่หน้าตาบวมปูดจากการโดนซ้อมอยู่เล็กขาวยืนคุมเชิงอยู่ด้วย
“มันมาหาเอ็งมั่งรึเปล่า”
มิ่งส่ายหน้า“ตั้งแต่พี่เขาเลิกไปผมก็ไม่ได้ข่าวพี่เชนทร์อีกเลย”
เล็กขาวยิ้ม.....กระดิกนิ้วเหนี่ยวไกปืนเฮียตงตบปืนออกกระสุนถากมิ่งเฉี่ยวถึงเลือด
“ใครบอกให้ยิง”
“ก็เตี่ยบอก..”
“คิดน้อยนะเนี่ย”
เล็กขาวก้มหน้าไม่กล้าหือ
เฮียตงหันไปพูดกับมิ่ง
“เออ... เอ็งก็อย่าลืมแล้วกันว่าทำอะไรลงไปใครเคยช่วยเอาไว้ ..ก็นึกถึงกันบ้าง"
เฮียตงโยนรูปครอบครัวมิ่งที่ถูกแอบถ่ายใส่
“ว่างๆก็กลับไปไหว้พ่อแม่บ้างคนแก่น่ะปุ่ปปั่บอาจจะป่วยตายก็ได้นะ”
มิ่งพยักหน้าหงึกหงักเฮียตงเดินออกจากกระท่อมหลังสวนไป
ด้านนอกกระท่อมเล็กขาวยืนรอเฮียตงอยู่ทั้งคู่เดินตรงไปยังรถโฟร์วีลเฮียตงที่จอดอยู่
“ยังไงเชนทร์มันลงมือวันนี้แน่ถ้าลูกมันเดือดร้อนอย่างที่เอ็งบอกจริง”
“แล้วเตี่ยจะทำยังงัยต่อครับ”
เฮียตงยิ้มส่ายหน้า“..ยืมดาบฆ่าคน...”
สารวัตรเชลียงนั่งครุ่นคิดเรื่องราเชนทร์อยู่ที่สถานีตำรวจ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นสา “ฮัลโหล..”
ปลายสาย ... “เลขหมายที่ท่านเรียกยังไม่สามารถทำการติดต่อได้ในขณะนี้..เดอะนัมเบอร์ยูไดอั้นแคนน๊อทบีคอนเนค”
สารวัตรเชลียงสงสัย
“ใครอ่ะต้องการอะไร”
เล็กขาวยืนคุยโทรศัพท์อยู่ภายในปั๊มน้ำมัน เฮียตงนั่งรออยู่ในรถที่เด็กเติมน้ำมันอยู่
เล็กขาว “อ่ะ..พูดงี้แปลว่ามีอีกหลายอย่างที่สารวัตรยังไม่รู้ดิ”
“อย่าโยกโย้ชั้นไม่มีเวลา..”
เล็กขาวสวนทันที
“ราเชนทร์ไกทอง !”
สารวัตรเชลียงชะงักทันที
“มีเวลาให้ผมแล้วรึยัง..”
“ว่ามา”
“ผมรู้ว่าสารวัตรตามหามือปืนที่ไม่เคยเห็นหน้ารู้แต่ว่ามันชื่อราเชนทร์ไกทองมาเป็นสิบปี
มือปืนที่มันยิงคนท้องตายต่อหน้าสารวัตร”
“มั่ว..แกเป็นใคร ชั้นจะเชื่ออะไรแกได้”
“แผลที่นิ้วโป้งเป็นไงมั่ง..”
สารวัตรเชลียงชะงัก ก้มมองรอยกัดรอบนิ้วโป้งตัวเองทันที
“สนใจผมมากขึ้นแล้วอ่ะดิ ฮั่นแน๊..”
“เด็กนั่นเกี่ยวข้องอะไรกับราเชนทร์ ไกทอง”
“ฟังนะ..คืนนี้มันกำลังจะลงมืออีก”
“ที่ไหน”
“เเล้วจะบอกให้ แค่นี้นะ..โทรศัพท์ตังค์หมดฮ่าๆๆๆ”
“เดี๋ยวๆๆๆเดี๋ยวสิ ..เดี๋ยว" เชลียงมองโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดหัวเสีย "โธ่เว๊ย”
เล็กขาวถอดซิมโทรศัพท์หักทิ้งเอาซิมใหม่ยัดเปลี่ยนเบอร์
เวลากลางคืน รถของเฉลิมเกียรติแล่นเข้ามาจอดในบ้าน ชาญชัยลงมากับเฉลิมเกียรติ
ชาญชัยยิ้มอิดโรยบอก “วันนี้ผมขอนอนก่อนดีกว่า ... นอนสักตื่นพรุ่งนี้คงดีขึ้น”
“ไปพักผ่อนซะนะ”
ชาญชัยเดินแยกไป
เฉลิมเกียรติมองหาลูกชาย
ชนายุสดีใจวิ่งออกมา “พ่อกลับมาแล้ว”
เฉลิมเกียรติยิ้มกอดลูกไป
กลางคืนต่อมา ราเชนทร์ขับรถมอเตอร์ไซค์มาซุ่มจอดดูหน้าบ้านเฉลิมเกียรติ อีกทั้งดูลาดเลารอบๆบ้าน
บริเวณล็อบบี้ กลางคืนต่อมา
นาฬิกาที่โรงพยาบาลบอกเวลาทุ่มตรงแจ๋มพยายามกดโทรศัพท์อยู่มันมีแต่เสียงไม่มีสัญญาณ
“ปิดมือถือทำไมเนี่ย..” จันทร์แจ่มว่า
เธอเงยหน้าขึ้น เห็นหมวยยืนมองเธออยู่
“มาเยี่ยมเด็ก..”
“พ่อเด็กอยู่กับเธอรึเปล่า” จันทร์แจ่มถาม
หมวยเพิ่งรู้ว่าราเชนทร์ไม่อยู่ที่นี่ “....ให้ทาย...”
จันทร์แจ่มมองหมวยแบบหงุดหงิด ก้มลงพยายามกดโทรศัพท์อีก
หมวยไม่สบายใจเดาว่า ราเชนทร์กำลังจะลงมือทำงานแน่ๆ
ในห้องทำงานเชลียง ที่สำนักงานตำรวจ
นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาทุ่มห้านาที สารวัตรเชลียงมองโทรศัพท์มือถือตัวเองเดินวนไปมาอยู่ในห้อง
จ่าสมานชำเลืองมอง
“สารวัตรรอโทรศัพท์ใครอยู่รึเปล่าครับ”
สารวัตรเชลียงตอบร้อนรน “เปล่านี่”
จ่าสมานพยักหน้ารับรู้ แต่สารวัตรเชลียงยังกระดิกนิ้วรอรับโทรศัพท์อยู่
มีเสียงเคาะประตูก๊อกๆๆ สารวัตรเชลียงยกโทรศัพท์กดรับทันที
“ฮัลโหล”
“ขออนุญาตครับ” ตำรวจเดินเอาเอกสารมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วเดินออกไป
สารวัตรเชลียงทำหน้าไม่ถูกนัก มองจ่าสมาน
“สารวัตรมีอะไรรึเปล่า..”
จ่าสมานพูดยังไม่ทันขาดคำ โทรศัพท์ในมือเชลียงก็ดังขึ้น เขากดรับทันที
“ฮัลโหล" สารรวัตรเชลียงฟัง แล้วถาม "...ที่ไหน..”
จากนั้น สารวัตรเชลียงก็วางโทรศัพท์ เดินจ้ำๆออกไปทันที
“สารวัตรจะไปไหนครับ”
สารวัตรเชลียงรีบลุกขึ้นออกจากห้องไป
ราเชนทร์เก็บรถมอไซด์ เดินย่องๆลัดเลาะไปตามซอกหลังบ้าน เขาชะเง้อมองเข้าไปในตัวบ้าน
ผ่านหน้าต่าง พยายามจะหาทางเข้า แต่ยังไม่เห็นเฉลิมเกียรติเลย
นาฬิกาที่ข้างฝาบอกเวลาทุ่มสิบนาที เฉลิมเกียรติกับชนายุสนั่งทานข้าวกันอยู่
เฉลิมเกียรติตักกับข้าวให้ลูกชาย เขาทำเป็นเสียงเฮลิคอปเตอร์ให้ชนายุสอ้าปาก
แล้วป้อนข้าวลูก
สารวัตรเชลียงขับรถไป ดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาทุ่มสิบห้า เขาแตะปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอว
ปลดเป็กที่ปลอกปืนพร้อมชักยิง
ภายในโรงพยาบาล เวลาเดียวกัน
หมวยนั่งมองอาการบดินทร์อยู่อย่างเอ็นดู จันทร์แจ่มเองก็เป็นห่วงเช่นเดียวกัน ทั้งคู่อยู่ในสถานการณ์กระอักกระอ่วนใจ
“ชั้นดูแลเด็กนี่มาตั้งแต่เเม่เขาตายเมื่อตอนอายุได้ไม่กี่ขวบ” จันทร์แจ่มคุยแก้อึดอัด
“แล้วไง ..จองพ่อเงี๊ยะเหรอ”
“คุณไม่เข้าใจหรอกว่าเด็กขาดความรักเป็นยังไง”
“เหรอ” หมวยยิ้มหยันตัวเอง
“ดูจากการเเต่งตัวแล้ว เคยต้องปากกัดตีนถีบมั่งมั้ย”
“ถ้าเธอคิดว่าการลำบากกายคือที่สุดของชีวิตแล้วอ่ะ ..คิดผิดคิดใหม่ได้นะ”
แล้วหมวยก็นิ่งไป จันทร์แจ่มไม่เข้าใจที่หมวยพูด
“...ชั้นยกเด็กนี่ให้เธอก็ได้” หมวยบอก
“ขอบคุณที่ไม่ยุ่งกับคนของชั้น”
หมวยชำเลืองมองยิ้มไม่ยอม
“.ชั้นยกให้แค่ตัวลูกต่างหาก”
สองสาวมองหน้ากัน คราวนี้จันทร์แจ่มรู้ดีว่าหมวยหมายถึงอะไร
สารวัตรเชลียงขับรถอยู่บนถนน มีรถจอดขวางทาง
สารวัตรเชลียงบีบแตรไล่รถขวางทางแล้วก็ขับรถเร็วแล่นไป
ต่อมา ราเชนทร์ย่องอยู่ภายในทางเดินบ้านเฉลิมเกียรติ เขาได้ยินเสียงเฉลิมเกียรติหัวเราะเข้าหูมา
ราเชนทร์แอบในตำแหน่งที่ซุ่มเห็นเฉลิมเกียรติขำหัวเราะร่วนเข้ามาอย่างมีความสุข
ราเชนทร์กระชับปืนในมือ เล็งปืนมาทางเฉลิมเกียรติและชนายุสที่เดินเข้ามาเล่น ชนายุสใส่แว่นตาหน้ากากไว้ด้วย
ราเชนทร์เห็นชนายุสก็จำได้ว่าเป็นเด็กคนที่เขาเคยหยิบตุ๊กตาให้
เฉลิมเกียรติโทรศัทพ์คุยกับวิภา
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมพาลูกขึ้นนอนแล้ว คุณขับรถกลับบ้านดีๆด้วยหล่ะ”
เฉลิมเกียรติเช็ดแขนที่ชนายุสเขียนตัวเอง
“บอกพ่อมาไปเอามาจากไหน”
“..น้าคนนึงเก่งมากเลยพ่อ”
ราเชนทร์ก้มหน้าถอนใจกระชับปืน
“เขาเก่ง ก็ไม่เกี่ยวกับต้องสักมั้ง”
“แม่บอกน้าเค้าเป็นนักเลง”
เฉลิมเกียรติส่ายหน้า
“ก็ไม่เกี่ยว เหมือนกันคนจะดีหรือไม่ดี เราต้องอย่าดูที่ลายข้างนอก ให้ดูสิ่งที่เขาทำนะลูก”
ราเชนทร์กัดกรามพยายามไม่ฟังสิ่งที่เฉลิมเกียรติสอนลูกมือเขาที่กำปืนสั่นเบาๆ
สารวัตรเชลียงขับรถวนหาบ้านเฉลิมเกียรติ เขาไม่แน่ใจว่าหลังไหน จึงเปิดกระจกมองบ้านเลขที่
เวลาต่อมา
เฉลิมเกียรติไล่ให้ลูกชายขึ้นไปนอน ชนายุสเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนเรียบร้อย แต่ของเล่น
แว่นตาเข็มขัดยังใส่อยู่ที่ตัว
“ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาเล่นกันใหม่”
ราเชนทร์รู้สึกผิดอัดอั้นตันใจ เขาชะโงกออกจากที่ซุ่ม เดินมาชำเลืองมองปลดล็อคปืน
“กู๊ดไนท์”
ชนายุสเอาสองมือมาประคองหอมแก้มเฉลิมเกียรติแล้ววิ่งออกไป
ราเชนทร์เห็นภาพนั้นเป็นตัวเขา ขณะกำลังก้มลงหอมแก้มลูกชายตัวเองที่นอนป่วย
“นอนซะลูก คืนนี้แม่มีธุระกลับดึก”
ราเชนทร์กัดฟันเอายังไงดี สองจิตสองใจภาพลูกป่วยอยู่ผ่านแว่บเข้ามา เฉลิมเกียรติเดินยิ้ม
เอื่อยออกมาจากห้องนอนลูกชาย ราเชนทร์สะบัดตามองแล้วแววตาเขาก็อ่อนแอลง
ราเชนทร์ปลดปืนที่กำลังเตรียมยิงให้กลับเข้าที่เดิม เขาเหลียวมองชนายุสที่วิ่งเข้ามาหาพ่อ
“ป๋าครับ”
“อะไรลูก”
ชนายุสยิ้มแล้วชี้แก้มตัวเอง
เฉลิมเกียรติยิ้มจะเดินเข้าไปหาลูก แล้วทันใดนั้นเองชนายุสก็มองเลยเฉลิมเกียรติไป
เด็กน้อยตาโตมีเสียงปืนดังปัง !
เฉลิมเกียรติโดนยิงทะลุอก เลือดกระเซ็นเข้าหน้าเด็กน้อย
ราเชนทร์ตะลึงตาโตมองไป
เสียงปืนยังดังก้องอยู่นั้น สารวัตรเชลียงได้ยินเต็มสองหู “เฮ้ย..”
เชลียงรีบวิ่งไปตามเสียงปืน
เฉลิมเกียรติเซอยู่ ราเชนทร์วิ่งออกมาจากที่ซ่อน เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง
ราเชนทร์เห็นเฉลิมเกียรติโดนซ้ำอีกนัด ชนายุสยังคงยืนตะลึงอยู่ ราเชนทร์มองทางหนี
แล้วก็หันไปมองชนายุสที่เฉลิมเกียรตินั่งบังลูกอยู่ หลังเฉลิมเกียรติโดนยิงซ้ำ
เฉลิมเกียรติทรุดลงไป ชนายุสมองพ่อแล้วค่อยๆมองหน้าคนร้ายผ่านแว่นตาสน๊อคเกิ้ลที่สวมอยู่
ถ้าไม่มีร่างพ่อบังอยู่ชนายุสคงโดนไปแล้ว ราเชนทร์กัดฟันตัดใจวิ่งเข้าไปกระแทกร่างเฉลิมเกียรติออก ยิงสวนไปทางที่กระสุนยิงเฉลิมเกียรติ
สามสี่นัดซ้อนแล้วกระชากตัวชนายุสออกไปทันที
“.ป๋า..”
ราเชนทร์วิ่งไปกระชากตัวชนายุสออกมา
เสียงปืนดังขึ้นอีกนัด
ราเชนทร์ตัดสินใจอย่าวรวดเร็ว ยิงไฟในบ้านให้ดับลง
ชนายุสคลานเข้ามาหาราเชนทร์ แล้วราเชนทร์พาชนายุสหนีออกมา
ราเชนทร์กับชนายุสหนีออกทางหลังบ้าน
สารวัตรเชลียงเข้ามาทางหน้าบ้าน ในเขตบ้าน ปืนยิงไล่ตามสารวัตรเชลียง
ราเชนทร์กับชนายุสขี่มอไซด์ออกไปได้
สารวัตรเชลียงได้แต่ตะโกนบอกให้ราเชนทร์มอบตัว
ราเชนทร์อุ้มชนายุสที่กอดเขาเเน่นหลับตาปี๋ลงมาด้วยความกลัว
สารวัตรเชลียงที่ยังคงเข้ามาในบ้าน ไม่ได้มองเห็นว่า ราเชนทร์อุ้มเด็กอยู่นอกตัวบ้านแล้ว
เชลียงตะโกนผ่านเหล็กดัดที่ล็อคประตูอยู่
“ราเชนทร์ไกทอง !”
ราเชนทร์หันหน้ากลับมา ทั้งคู่สบตากัน
ราเชนทร์อุ้มชนายุสวิ่งออกไปอีกด้านทันที
“ผมเป็นตำรวจเปิดประตู..”
ราเชนทร์อุ้มชนายุสวิ่งผ่านพุ่มไม้ ดูนาฬิกาข้อมือไปด้วย ตรงไปยังด้านหลังบ้าน
กระสุนปืนถากเขาไป
สารวัตรเชลียงยิงมาแต่ไกล ราเชนทร์วิ่งเลี้ยวหลบ
“หยุดนะ..” สารวัตรประทับปืนจะยิงอีก แต่ไม่ได้ระยะ เขาวิ่งตามไป
ราเชนทร์วิ่งหอบแฮ่กอุ้มเด็กต่อเนื่อง เขาหันปืนกลับไปทางสารวัตรเชลียง สารวัตรเชลียง
หลบ ราเชนทร์จะยิงสวนแล้วก็เปลี่ยนใจยกปืนยิงขึ้นฟ้าสองนัด สารวัตรเชลียงที่หันหลังให้แบอยู่แค้นเคือง
“สู้เหรอ?”
สารวัตรเชลียงออกจากที่กำบัง ราเชนทร์ก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
ราเชนทร์ออกมาทางประตูหลังบ้าน เขาหยุดยืนค้างอยู่ที่หลังบ้าน
ราเชนทร์เอาชนายุสซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ของเขา ขับออกไปทันที สารวัตรเชลียงวิ่งออกมา
ประทับปืน แต่มอเตอร์ไซด์ราเชนทร์ขับพ้นโค้งผ่านไปแล้ว
“..มัน...ใช่มันจริงๆด้วย!” สารวัตรเชลียงโมโหตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้
แต่แล้วสารวัตรเชลียงก็เห็นอะไรหล่นอยู่ตรงรอยไหม้ของยางรถมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งแล่นจากไป
มันคือโทรศัพท์มือถือของราเชนทร์
หมวยกำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงของโรงพยาบาล จันทร์แจ่มเดินออกมา
“ไม่ต้องโทร. หรอก กดหาอยู่เกือบทั้งวัน ไม่รู้ปิดทำไม”
หมวยบอก
“หรือว่าเราจะมีมือที่สามเพิ่มมาอีกคน”
หมวยกวนจันทร์แจ่มแบบเหนือกว่า เธอพยายามไม่โกรธกับคำกวนนั้น
พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมบุรุษพยาบาลที่กำลังจะเข็นเตียงบดินทร์ออกไป พยาบาลเดินมาแจ้ง
“ไตกำลังมา คุณหมอให้มานำตัวคนไข้ไปรอที่ห้องผ่าตัด”
จันทร์แจ่มพยักหน้าหงึกหงักแบบมีความหวัง
หมวยชะเง้อมองแล้วก็พยายามโทรศัพท์หาราเชนทร์อีกที
บุรุษพยาบาลเข็นเตียงบดินทร์ออกไป
ที่ใบหน้าบดินทร์ บริเวณคิ้วกระตุก มือเท้าเหมือนมีอาการเกร็งเล็กๆ
รถมอเตอร์ไซค์ของราเชนทร์ที่แล่นเข้ามาจอดริมถนนหลบๆถนนสายหลัก
ราเชนทร์อุ้มชนายุสลงมายืน ชนายุสยืนนิ่งเหม่อเหมือนช็อก
ราเชนทร์เขย่าตัวเรียกสติ
“ไอ้หนู..หนู หนู”
ชนายุสนิ่งเหม่อ หน้ายังเปื้อนเลือดพ่ออยู่ ราเชนทร์เช็ดเลือดที่หน้าเด็กเปื้อนเป็นปื้น
ลุงแหลมถาม
“เอาเด็กมาทำไม”
ราเชนทร์นิ่งลำดับเหตุการณ์
“เอ็งไม่ได้จะเรียกค่าไถ่หรอกนะ”
“ถ้า..ผมไม่อุ้มมา เด็กนี่ตายแน่”
“เอ็งไม่ฆ่าเด็กแน่ พี่รู้”
ราเชนทร์ส่ายหน้า
“ผมยังไม่ได้ลงมือยิงพ่อด้วยซ้ำ ... ผมถูกจัดฉาก”
“ใคร..”
“ลุงคิดว่าใครล่ะ”
ลุงแหลมราเชนทร์มองหน้ากัน
ที่ซุ้มมือปืนเฮียตง เวลากลางคืน
เล็กขาวกดโทรศัพท์ พลางบอก “เรียบร้อย”
“ตำรวจนั่นจับตายมันแล้วใช่มั้ย” ปลายสายเป็นเฮียตงถาม
เล็กขาวอึกอัก
เฮียตงชักรู้แต่ก็ยังหวัง
“ตำรวจนั่นมันวิสามัญมาตั้งกี่ศพ อย่าบอกคราวนี้มันจับเป็น”
“มันจับตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ”
เฮียตงโกรธ “บัดซบ”
“ใจเย็นเตี่ย พี่เชนทร์น่ะ...ใครทำมันก็ไม่รู้”
เฮียตงประชด “มันโง่ใช่มั้ย”
“ผมอยู่นี่เตี่ยอยู่นี่แล้วใครล่ะเป็นคนยิง” เล็กชาวยิ้มกับเฮียตง
มูลนิธิเอาผ้าปิดหน้าและร่างที่ชุ่มเลือดของเฉลิมเกียรติ วิภานั่งร้องไห้จนแทบจะเป็นสายเลือด
ชาญชัยห่มผ้าเบลอเหมือคนเพิ่งฟื้นไข้
“ใครกันมันทำพี่เกียรติใครครับ”
วิภาส่ายหน้าไม่พูดไม่จา “มันจับหลานไปด้วย”
ชาญชัยตกใจ
“หา..! พวกเรียกค่าไถ่”
สารวัตรเชลียงผละจากเปลหามศพเฉลิมเกียรติ เดินเข้ามา
“ไม่หรอก ..เรียกค่าไถ่ คงไม่ทำอะไรโฉ่งฉ่างขนาดนี้”
“ไม่งั้นมันจะเอาลูกพี่เกียรติหลานผมไปทำไม”
สารวัตรเชลียงหนักใจ
“นั่นน่ะสิ.. คุณ”
“น้องพี่เกียรติ”
“คุณไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ ก่อนเกิดเหตุยิงกันลั่นบ้าน”
“ผมไม่สบายกินยาแก้ไข้ไปเลยหลับสนิท”
จ่าสมานเดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในถุงพลาสติค
“ขอบคุณครับ..วิถีกระสุนกระจัดกระจายมากเลย” จ่าสมานบ่นกับสารวัตรเชลียง
สารวัตรเชลียงรับถุงพลาสติคซีลที่ใส่โทรศัพท์มาดู
“คงกะยิงกราด” สารวัตรพูดอย่างชิงชัง
ราเชนทร์ตบๆตามเนื้อตัวเหมือนหาของอยู่ ขณะที่ลุงแหลมพิจารณาหน้าของชนายุสที่ยังเหม่อ
“อาการนี้พาไปหาหมอเหอะ”
ราเชนทร์ยังล้วงกระเป๋าต่างๆอยู่
“หาอะไร”
“โทรศัพท์..”
บริเวณหน้าทะเบียนผู้ป่วย โทรศัพท์ในมือของจันทร์แจ่มดังขึ้น เธอยกมือบอกกับพยาบาลที่เหมือนคุยค้างอยู่ให้รอก่อน
“ฮัลโหล”
ราเชนทร์กำลังพูดโทรศัพท์มือถืออยู่ “ไอ้หนูเป็นไงมั่ง”
“พี่เอาเบอร์ใครโทรมา”
“เพื่อน...”
“ไตกำลังมานะ”
“ไอ้หนูปลอดภัยนะ” ราเชนทร์ยิ้มมีหวัง
“แต่ทางโรงพยาบาลเขายืนยันว่า ต้องให้พ่อเด็กมาเซ็นต์รับรอง ไม่งั้นทำไม่ได้ เด็กเล็กมากเขาต้องให้พ่อแท้ๆจัดการเรื่องเอกสาร”
ราเชนทร์อึ้งลำดับเรื่อง
ขณะที่จันทร์แจ่มนิ่งรอฟั หมวยก็เข้ามาดึงโทรศัพท์มาจากมือของจันทร์แจ่ม
“พี่โอเคนะ”
ราเชนทร์จำเสียงได้ ตาโต “หมวย!”
“พี่อยู่ไหน”
“...กำลังจะไปโรงพยาบาล..!” แล้วราเชนทร์ก็กดโทรศัพท์ปิดทันที
หมวยเอาโทรศัพท์คืนให้
“ชั้นบอกให้พี่เชนทร์มาแล้ว”
จันทร์แจ่มแอบเคือง
ฝั่งราเชนทร์ เขามองลุงแหลมอย่างเกรงใจ
“ผมฝากเด็กไว้กับลุงก่อนได้มั้ย ..ไอ้ตัวเล็กต้องการผม”
ลุงเเหลมพยักหน้า
“ไป.. เอ็งรู้ใช่มั้ยว่าจะเจอข้าได้ที่ไหน”
ราเชนทร์พยักหน้าแล้วก็ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ มองชนายุสอย่างเป็นห่วง
“ไปเหอะ..ระวังตัวด้วย”
ราเชนทร์พยักหน้าแล้วขับมอเตอร์ไซค์ออกไปทันที
สารวัตรเชลียงกำลังพยายามเปิดโทรศัพท์อยู่ เขากดรหัสสุ่มไปมา มันขึ้นว่ารหัสผิด
สารวัตรเชลียงนิ่งคิด
“...เด็กที่แจ๋มดูแลอยู่เกิดปีอะไรจำได้มั้ย”
จ่าสมานถาม “คนร้ายเกี่ยวอะไรกับเด็กนั่น”
สารวัตรเชลียงคิดคำนวณ
“ไอ้หนูอายุแปดขวบปีนี้ปี.." เชลียงงึมงัม "นับย้อนหลังลบไปแปดปี ก็น่าจะปี...” เขากดตัวเลขทันที
แล้วหน้าจอโทรศัพท์ก็ติด
จ่าสมานตาโตร้อง “เฮ้ย..”
“เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย..”
สารวัตรเชลียงกดโทรศัพท์อยู่ติ๊กๆ
“สารวัตรกดหาอะไรครับ”
“เบอร์ที่โทรเข้าโทรออกเครื่องนี้..”เชลียงตะลึง ก้มมองโทรศัพท์
“สารวัตร .. มันโทรหาใครมั่ง”
สารวัตรเชลียง พลิกหน้าจอให้จ่าสมานดู รูปจันทร์แจ่มเที่แลบลิ้นอยู่หน้าจอ
“ไปโรงพยาบาลกัน”
ราเชนทร์กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์อยู่อย่างรวดเร็วบนท้องถนน ผ่าไฟแดง แซงสิบล้อไม่หวั่นกลัว
อะไรทั้งนั้น
รถตำรวจแล่นเร็วอยู่บนถนน สารวัตรเชลียงขับเลี้ยวโค้ง ลากล้อยางไหม้ติดถนนเป็นทาง
รถอื่นเซหลบแทบไม่ทัน
หมอพยาบาลกำลังเตรียมการผ่าตัดอยู่ หมอดูนาฬิกาพูดกับนางพยาบาล
“ไตมาถึงรึยัง”
“อยู่ระหว่างทางค่ะ”
ขณะที่บดินทร์เริ่มมีอาการมือเกร็งสั่นขึ้นมาอีกแล้วก็สั่นแรงขึ้นจนดิ้น หมอ
พยาบาลตกใจวิ่งกันวุ่นวาย
ราเชนทร์ขับมอเตอร์ไซค์เลี้ยวปร๊าดเข้ามา สารวัตรเชลียงขับรถมาเจอกันตรงทางเเยก
ราเชนทร์แฉล่บเซมอเตอร์ไซค์สไลด์ไป ราเชนทร์ไถไปบนถนน รถของสารวัตรเชลียงเซถลาขึ้นฟุตบาธไปชนถังควันโขมงแล่นต่อไม่ได้
ราเชนทร์รถล้มไถลเลือดอาบ
บดินทร์ตัวสั่นจนเห็นกราฟการเต้นของหัวใจห่างออกไปเรื่อยๆ หมอพยาบาลพยายามยื้อเวลาชีวิตเอาไว้
สารวัตรเชลียงหน้ากระแทกพวงมาลัยรถ พยายามเรียกสติตัวเอง เดินมึนออกมา จ่าสมานหัวกระแทกสลบอยู่
ราเชนทร์มองไปทางโรงพยาบาล
ทั้งคู่อยู่ห่างกันหลายสิบเมตรเลยทีเดียว
สารวัตรเชลียงมอง...พูด “หยุด!!! มอบตัวซะ”
ราเชนทร์ไม่สนใจสารวัตรเชลียง มุ่งมั่นหันหน้าไปโรงพยาบาล
อ่านต่อตอนที่ 7
