ดาวย้อมแสง ตอนที่ 6
อนุวัติเดินเข้ามหา อติเทพ และ ซอนย่า
"ทำอะไร มึงคิดจะจีบแฟนกูหรอไอ้หน้าจืด"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...วัตร"
"ผมไม่เชื่อ ผมเห็นคุณส่งสายตาให้มัน"
พูดเสร็จก็สะบัดซอนย่าออกไป อนุวัตรเดินตรงเข้าไปผลักอติเทพ ส่วน มินตรามองยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
"คิดจะจีบแฟนกูมันต้องโดนแบบนี้"
พูดเสร็จอนุวัตรก็เข้าไปต่อย แต่อติเทพหลบได้
"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ"
อนุวัตรไม่หยุดที่จะต่อยอติเทพ
"ผมบอกให้หยุดไง ถ้าไม่หยุด ผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ"
"ไม่หยุดโว้ย"
"ไม่หยุดใช่ไหม"
อติเทพต่อยหน้าอนุวัตรจนลงไปกองกับพื้น
"บอกให้หยุดตั้งแต่ทีแรกก็ไม่เชื่อ"
อนุวัตรลุกขึ้นมาชี้หน้าอติเทพ
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง"
พูดเสร็จก็ไปดึงมือซอนย่า
"ซอนย่า...กลับบ้าน"
อนุวัตรลากซอนย่าขึ้นรถ ปล่อยให้อติเทพกับมินตรายืนมอง
ทั้งคู่มาถึงห้อง ซอนย่าผลักอกอนุวัตรทันที
"นี่คุณทำอะไรของคุณ...ห๊า...วัตร"
"ถามได้ ขืนผมไม่เข้าห้าม คุณคงนัวเนียกับไอ้นั่นหน้าบริษัทแล้วมั้ง"
"วัตร...คุณหยุดกล่าวหาฉันได้แล้ว"
"ผมเห็นเต็มสองตาขนาดนี้คุณยังกล้าที่ปฏิเสธอีกหรอ"
"ฉันเริ่มที่จะรำคาญคุณแล้วนะ"
"คุณกล้ารำคาญผมเหรอ"
"ทำไมฉันจะไม่กล้า คุณมันก็แค่ผู้ชายเจ้าชู้ที่คอยเกาะผู้หญิงกินไปวันๆ ก็เท่านั้น"
"ซอนย่า"
อนุวัตรตบหน้าซอนย่า
ซอนย่ารีบหันกลับมาด้วยความโกรธ
"นี่แกกล้าตบฉันเหรอ"
อนุวัตรตกใจ
"ผมขอโทษซอนย่า ก็ผมหึงคุณนี่"
อนุวัตรเข้าไปกอด แต่ซอนย่ากลับเดินหนี
"ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้"
"ซอนย่า ผมขอโทษ"
"ฉันบอกให้ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้"
"ผมขอโทษ ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว"
"ไม่ออกใช่ไหม"
ซอนย่าหยิบของที่อยู่ใกล้ๆมาจะตี อนุวัตรกลัว
"ผะผะผะผมไปก็ได้"
อนุวัตรรีบออกจากห้องไป
ซอนย่าถอนหายใจ และคิดที่จะเลิกกันอนุวัตร
อนุวัตรเดินเข้าห้องมินตราอย่างหัวเสีย
"เป็นไงบ้างคะ กลับมาแบบนี้แสดงว่า..."
"เดี๋ยวนี้ ซอนย่า ไม่แคร์ผมเลย รู้สึกว่าจะชอบไอ้ช่างภาพหน้าจืดจริงๆ"
"ใจเย็นๆ นะคะ คุณได้เลิกกับนังซอนย่าแน่ๆ แต่ก่อนจะเลิกคุณต้องสูบเงินมันมาก่อนนะคะ"
"ถ้าจะยากแล้วนะมิน หลังๆ นี่ซอนย่าเขาแปลกไปเยอะ ไม่เปให้ผมเหมือนก่อน"
"มันต้องมีวิธีสิคะ...ยอดรัก"
มินตราค่อยๆ สวมกอด แล้ว....
วันใหม่ ดาด้า และ ลดา ซื้อขนมเข้ามาจะกินในบริษัท ระหว่างทางเจอลลิลที่กำลังนั่งซึมอยู่
"พี่ลินเป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้าขนาดนั้น" ลดาว่า
"นั่นนะสิ อาจจะเป็นเรื่องที่นพรุจลาออกก็ได้นะ"
"เรื่องที่พี่นพลาออก ลดาก็เศร้านะคะแต่ก็ไม่ถึงขนาดนี้"
"น่าสงสารลินจัง บางทีลินอาจจะรักนพรุจมากก็ได้นะ"
สองคนมองลลิลอย่างสงสาร
ต่อมา อติเทพกำลังเช็คกล้องอยู่
ซอนย่าเดินเข้ามากอดอติเทพจากด้านหลัง
อติเทพตกใจรีบสะบัดซอนย่าออก
"นี่คุณทำอะไรของคุณครับ คุณซอนย่า"
"ก็กอดคุณไงคะ ซอนย่าขอสารภาพแบบไม่อายเลยนะคะ ซอนย่าชอบคุณค่ะ...อติเทพ"
"คุณอย่าทำแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวแฟนคุณก็มาโวยวายกับผมอีก"
"ซอนย่าเลิกกับอนุวัตรแล้ว"
"คุณควรที่จะรีบไปแต่งหน้านะครับ เพื่อที่จะได้มาถ่ายแบบ ทุกคนกำลังรอคุณอยู่"
"ยังไงทุกคนก็ต้องรอซอนย่าอยู่แล้ว เพราะซอนย่าเป็นเบอร์1ของที่นี่"
"แต่คุณใบเฟิร์นมารอถ่ายแบบนานแล้วนะครับ"
"ก็ไม่เกี่ยวกับซอนย่านี่คะ...คืนนี้เราไปดินเนอร์กันนะ"
อติเทพถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
"ผมขอตัวไปทำงานก่อนดีกว่า"
"อติเทพอ่ะ...ยังไงฉันก็ต้องจีบคุณให้ได้"
พูดเสร็จอติเทพก็เดินไปทำงานอย่างอื่น
ซอนย่าและใบเฟิร์นถ่ายแบบกันโดยมีอติเทพเป็นช่างภาพ
"โอเค.ครับ เราพักทานน้ำกันก่อนดีกว่าครับ"
ซอนย่ารีบเดินเข้ามาเกาะแขนอติเทพ
"เหนื่อยมั้ยคะ เราไปหาน้ำกินกันดีกว่าค่ะ อติเทพ"
อติเทพเอามือซอนย่าออกจากแขน เดินไปหยิบน้ำมาให้ใบเฟิร์น
ซอนย่าเห็นจึงไม่พอใจ
"นี่อะไรกันคะเทพ แทนที่คุณจะหยิบน้ำให้ฉันกลับไปหยิบน้ำให้กับยายใบเน่านี่"
"ก็คือ..."
ใบเฟิร์นรีบเอามือมาปิดปากอติเทพ
"ทำไมเขาจะหยิบน้ำให้ฉันไม่ได้ละคะ คุณซอนย่า"
"คิดจะแย่งผู้ชายกับฉันหรือไงยายใบเน่า"
ลดากับดาด้ารีบเข้ามาสมทบช่วยใบเฟิร์น
"ใบเฟิร์นเขาไม่แย่งผู้ชายคนเดียวกับคุณหรอกค่ะ" ดาด้าว่า
"พี่อติเทพ...เขาเป็นแฟนของพี่ใบเฟิร์นค่ะ เป็นมาตั้งนานแล้วด้วย"
ใบเฟิร์นควงแขนอติเทพ ใบเฟิร์นหยักคิ้วให้ซอนย่า เพื่อเป็นการเยาะเย้ย
ซอนย่ารีบหันไปมองหน้าอติเทพ
"จริงหรือคะ อติเทพ"
"จริงครับเราเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยเรียน จนผมไปเรียนต่อเมืองนอก เฟิร์นก็ยังรอผมอยู่ครับ"
"ชัดเจนมั้ยคะ"
ซอนย่าโมโหถึงขีดสุด ที่ไม่สามารถเอาชนะใบเฟิร์นได้เลยสักครั้ง
ซอนย่ากรี๊ดจนสุดเสียง
ทุกคนที่ได้ยินเสียงต่างเอามืออุดหูเพราะรำคาญเสียงซอนย่า
ดาด้า อติเทพ ลดา ใบเฟิร์น เดินมานั่งพัก
ดาด้าบอก "หูฉันจะแตก นังซอนย่านี่...เสียงปรอทแตกจริงๆ"
"ลดาปวดหูไปหมดเลยค่ะ แต่ก็สะใจดีนะคะ"
" ใช่ๆ สมน้ำหน้ามายุ่งกับใครไม่ยุ่ง"
อติเทพหยอก "มายุ่งกับแฟนของเฟิร์นใช่มะ แต่เฟิร์นก็ร้ายไม่เบานะเนี่ย"
"ก็ช่วยไม่ได้นี่ เขาอยากมายุ่งกับคุณทำไม นี่ถ้านพรุจอยู่ด้วยนะ คงหัวเราะกลิ้งไปแล้ว"
"พูดถึงพี่นพแล้วก็คิดถึงพี่เขาจังไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง" ลดาว่า
"นั่นนะสิ" ดาด้าบอก
ลลิลผ่านมาได้ยิน
ลดาบอก "อยากให้พี่รุจทำงานที่นี่ต่อจัง"
"ใบเฟิร์น แล้วเธอได้ติดต่อหานพรุจบ้างไหมล่ะ"
"ก็ว่าคืนนี้จะโทรหาอยู่นะ อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นยังไงบ้าง"
ซอนย่าเคาะประตูหน้าห้องอนุวัตร
อนุวัตรเดินมาเปิดประตู พอเห็นหน้าซอนย่าก็ตกใจ
"ซอนย่า"
"ตกใจอะไรหรือคะวัตร...ทำเหมือนซอนย่าไม่เคยมาห้องคุณงั้นแหละ"
ซอนย่าเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็เห็นมินตราอยู่บนเตียง
"นังมินตรา ทำไมแกมาอยู่ที่นี่"
มินตราเห็นว่าซอนย่าจับได้ ก็เลยคิดที่จะเปิดเผย
"ทำไมชั้นจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อห้องนี้เป็นห้องของผัวชั้น"
"หมายความว่าไงคะ...วัตร"
"บอกเขาไปสิคะวัตร...ว่าเราเป็นอะไรกัน"
"เอ่อ...คือ...ว่า..."
"แกๆๆ พวกๆๆๆ หักหลังชั้น แกๆๆ พวกแกเลวมาก"
"มันก็เลวพอๆ กับเธอนั่นแหละ เป็นไงคะคุณหนูเอาแต่ใจ ตอนนี้ไม่มีใครแล้วสินะ"
"นังมินตรา แก..."
ซอนย่าจะเข้าไปตบ แต่มินตราตอกกลับ
"เข้ามาสิ...แกจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืมเลยล่ะ"
ซอนย่าหยุดคิด และเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซอนย่าเชิดหน้าแล้วพูดก่อนเดินออกจากห้องไป
"เธอสองคนก็เหมาะกันดีนะ หญิงชั่ว ชายเลว...!"
มินตราเข้ามากอดอนุวัตรแล้วยิ้มเยาะให้กับซอนย่า
นพรุจเดินถ่ายภาพทะเลภูเขาต่างๆ
ระหว่างทางที่เดินถ่ายภาพก็เห็นชายหญิงหลายคนเดินกันมาเป็นคู่ๆ นพรุจจึงถ่ายรูปความรักของแต่ละคู่
นพรุจคิดถึงลลิล
"เราจะไปคิดถึงเขาอีกทำไมนะ เรื่องของเรากับเขามันจบลงไปแล้ว"
นพรุจเดินถอนหายใจที่คิดถึงลลิล
ลลิลกำลังนั่งกินไวน์อยู่กับดาด้าในร้าน
ลลิลมีอาการเมาเล็กน้อย
"ลิน...ฉันถามแกหน่อยสิในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน"
"ว่ามาสิ"
"เธอรักนพรุจหรือเปล่า"
ลลิลนิ่งในคำถามของดาด้า
"เธออย่าปิดบังฉันเลยนะ เราสองคนเป็นเพื่อนกันมานาน แกคิดหรือทำอะไรทำไมเพื่อนอย่างฉันจะไม่รู้ เพราะฉะนั้นแกบอกฉันมาเถอะ"
ลลิลหยุดคิดสักพัก
"ใช่ ฉันรักนพรุจ แล้วไงละ"
"แล้วทำไมแกไม่บอกนพรุจเขาไปล่ะ เพราะเขาเองก็ดูรักแกมากนะ"
"เรื่องนั้นแกอย่ารู้เลย"
พูดเสร็จลลิลก็กระดกไวน์หมดแก้ว
"ลิน...เบาๆ หน่อยแกดูเมาแล้วนะ"
อนุวัตรเดินเข้ามาในร้านเห็นลลิล
"ลิน....ได้เจอก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะได้กลับไปคืนดีกับลินอีกครั้ง"
อนุวัตรเดินเข้าไปหาลลิล
"ลิน...วัตรมีข่าวดีมาบอก วัตรเลิกกับซอนย่าแล้วนะ ตอนนี้วัตรโสด เราลองกลับมาคืนดีกันมั้ย วัตรยังรักลินอยู่นะ ตอนที่คบกับซอนย่า วัตรก็แค่หลงไปชั่วคราวน่ะ ตอนนี้วัตรรู้ใจตัวเองแล้วว่า วัตรรักลินที่สุดเลยนะ"
ลลิลลุกขึ้นมาเอาไวน์สาดใส่หน้าอนุวัตร
"คุณมันหน้าด้านสุดๆ ฉันไม่คิดเลยว่าฉันเคยรักคนอย่างคุณ ไปซะ...get out"
ลลิลเดินออกจากร้านไป
ดาด้าวิ่งตามลลิล แต่ก็ไม่วายมองหน้าอนุวัตร
"สมน้ำหน้า...ไอ้แมงดา"
ดาด้ารีบวิ่งหนี เพราะกลัวอนุวัตรเตะ ทุกคนในร้านมองอนุวัตรที่โดนด่า
"โธ่เว้ย"
ดาด้าขับรถเขามาจอดในบ้านยู่ยี่ แล้วค่อยพยุงลลิลลงจากรถแล้วพาเข้าบ้าน
ยู่ยี่ที่เดินลงมาจากบ้านพอดีจึงเห็นภาพตรงหน้า
"ลิน...ทำไมถึงเมามายขนาดนี้"
"สงสัยลินจะดื่มหนักไปหน่อยค่ะ ผอ."
"อืม...งั้นพาไปนอนที่โซฟาก่อนไป"
"ค่ะ ผอ."
ดาด้าพยุงลลิลมานอนที่โซฟา
"ดาด้าขอตัวกลับก่อนนะคะ ผอ."
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันดูแลต่อเอง ขอบใจนะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ยู่ยี่ยืนมองลลิลที่กำลังนอนอยู่ ไม่นานลลิลก็เพ้อถึงนพรุจ
"นพ...อย่าเพิ่งไป...นพรุจ...ฉันรักนาย"
ยู่ยี่เห็นสภาพลลิลตอนนี้ช่างเหมือนแก้วน้องสาวตนเองที่ถูกกีดกันความรักเหลือเกิน
ยู่ยึคิดถึงความหลังในอดีต
ยู่ยี่เดินเข้ามาในบ้านแล้วก็เห็นแก้วที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟาตัวที่ลลิลนอนอยู่
ยู่ยี่รู้สึกสงสารน้องสาวตนเองแต่ในใจนั้น
"แก้ว...พี่ขอโทษนะ พี่รักอรรถภูมิ เขาเป็นรักแรกของพี่ พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเขา"
ยู่ยี่ตื่นนอนตอนเช้า มาที่โต๊ะกินข้าว
ยู่ยี่แปลกใจที่ไม่เห็นแก้ว โดยปกติแก้วจะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้
ยู่ยี่เห็นจดหมายวางอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แล้วเปิดอ่าน
"พี่ยู่ยี่คะ แก้วต้องกราบขอโทษพี่มากๆ แก้วรักพี่อรรถ พี่อรรถก็รักแก้ว เราสองคนรักกัน แก้วขอโทษนะคะที่แก้วต้องทำแบบนี้ รัก...จากน้องสาวที่เลวของพี่...แก้ว"
ยู่ยี่อ่านจบก็กรี๊ด....เหมือนคนเสียสติ และนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น
ลลิลค่อยลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ
"นี่เมื่อคืนฉันกลับบ้านมาได้ยังไงเนี่"
ลลิลเอามือกุมหัวเพราะอาการมึน ยู่ยี่เดินเข้ามาหา
"ตื่นแล้วหรอ"
"ผอ."
"กินโจ๊กก่อนสิ ฉันทำมาให้"
ลลิลงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ยู่ยี่เดินไปเอาโจ๊กมาให้ลลิล
"ลิน...คงดื่มมากไปหน่อย ลินขอโทษ ผอ. ด้วยนะคะ"
ยู่ยี่วางโจ๊กตรงหน้าลลิล
"ดื่มชาร้อนๆ ก่อน แล้วค่อยกินโจ๊กนะ...ลิน"
"ขอบคุณค่ะ"
ลลิลกินชากับโจ๊กที่ยู่ยี่เอามาให้ ยู่ยี่มองลลิลที่กำลังกินโจ๊ก
ลลิลกินโจ๊กจนหมด
"ขอบคุณนะคะ ผอ."
"โอเค.ขึ้นไหม"
"ค่ะ"
"ดีแล้ว เธอจะได้มีแรงตอบคำถามฉัน"
ลลิลมองยู่ยี่และงงว่ายู่ยี่จะถามอะไร
"เธอรักนพรุจใช่ไหม"
ลลิลเงียบกับสิ่งยู่ยี่พูด
"ถึงเธอจะเคยปฏิเสธฉันว่าเธอไม่รักนพรุจ แต่ท่าทางกับการกระทำของเธอมันตรงกันข้ามทั้งหมด"
ลลิลรีบปฏิเสธ
"ไม่ค่ะ...ลินไม่ได้รักเขาเรื่องของลินกับเขามันจบลงไปแล้ว"
"ขอบคุณที่เธอทำเพื่อคนแก่อย่างฉัน เธอยอมที่จะเสียใจเพื่อฉัน"
"แต่..."
"ฟังฉันให้จบก่อนสิลิน...สิ่งที่เธอทำฉันขอบใจจริงๆ และฉันก็อยากจะขอโทษเธอด้วยที่ทำให้เธอกับนพรุจต้องเป็นแบบนี้ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ความรักคืออะไร"
"ไม่นะคะ ผอ."
"เธออย่ามาเถียงฉันเลย เธอก็เหมือนแม่ของเธอนั่นแหละ เห็นความรู้สึกของคนรอบข้างสำคัญมากกว่าความรู้สึกของตัวเองเสมอ แต่ตอนนี้ฉันเห็นว่าเธอควรจะดูแลหัวใจตัวเองเป็นอันดับหนึ่งนะ"
ลลิลนิ่งและคิดในสิ่งที่ยู่ยี่พูด
"งั้นฉันจะถามเธออีกครั้งนะ เธอรักนพรุจหรือเปล่า"
ลลิลอึ้งในคำถามยู่ยี่
"ใช่ค่ะ ลินรักเขา"
ยู่ยี่ยิ้มในคำตอบของลลิล
"ถ้ารักเขาก็ไปตาหาเขาสิ ยิ่งปล่อยไว้นานยิ่งไม่ดีนะรู้ไหม อย่าทิฐิกับหัวใจตัวเอง"
ลลิลร้องไห้แบบไม่อายที่ยู่ยี่เข้าใจตนเอง
"งั้นลินขอตัวก่อนนะคะ"
"อีกอย่างคราวหลังอย่าเรียกฉันว่า ผอ. อีกนะ ให้เรียกฉันว่า น้ายู่ยี่ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นพี่ของแม่เธอ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะให้เธอเรียกฉันว่า ป้า หรือ ลุง ดี มันแปลกๆ เรียก น้า ละกันนะ"
"ได้ค่ะ น้ายู่ยี่ แต่ลินจะเรียกเฉพาะที่บ้านเท่านั้นนะคะ ส่วนที่ทำงาน ลิน ขอเรียกว่า ผอ. เหมือนเดิม"
"ได้สิจ้ะ หลานรัก"
ลลิลไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน จึงเข้าไปโอบกอดยู่ยี่ด้วยความเข้าใจ
"งั้นลินขอตัวก่อนนะคะ"
ยู่ยี่มองลลิลวิ่งออกไปอย่างมีความสุขที่ตัวเองปลดพันธนาการในหัวใจของตัวเองได้
ดาด้ากับลดากำลังนั่งดูรูปผู้ชายกันอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"ผู้ชายคนนี้แซบมาก" ดาด้าชี้ให้ดูซิกแพค
"นั่นสิคะ" ลดาบอก
"แบบนั้น...ผมก็มีนะ"
ดาด้ารีบหันมาทางอติเทพ
"จริงหรือเปล่า แบบนี้ต้องพิสูจน์"
ไม่นาน... เสียงโทรศัพท์ดาด้าก็ดัง ดาด้าเอาขึ้นมาดูก็เห็นเป็นยู่ยี่โทรมา
"ทุกคนเงียบ ผอ. โทรมา/สวัสดีคะ ผอ./ อะไรนะคะโทรหาส้มไม่ติดจะให้หนูไปดูข้อมูลที่เครื่องคอมพ์ที่โต๊ะส้มให้ใช่ไหมคะว่า วันนี้มีนัดลูกค้าที่ไหนบ้าง/ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูดูให้แล้วโทรบอกนะคะ ค่ะสวัสดีคะ"
"ผอ.โทรมาทำไมหรือพี่ดาด้า"
"ให้ไปดูข้อมูลลูกค้าที่โต๊ะส้ม เลขาฯ ผอ. น่ะ"
ทั้งสามเดินมาที่หน้าโต๊ะส้ม
ดาด้าเปิดคอมพ์ส้มขึ้นมาเพื่อที่จะหาข้อมูลที่ ผอ.สั่ง
"แล้วคุณส้ม...เก็บข้อมูลลูกค้าไว้ไหนนะเนี่ย"
"พี่ดาด้าก็ลองไล่เปิดดูสิคะ" ลดาแนะนำ
"ก็กำลังไล่เปิดอยู่นี่ไงจ๊ะ"
ดาด้าเปิดเข้าไปในโฟลเดอร์หนึ่งแล้วก็มีรูปลลิลกับนพรุจที่ถูกแอบถ่ายเต็มไปหมด
"รูปพวกนี้มัน"
"รูปที่เคยถูแปะไว้ที่บอร์ดพีอาร์กับภาพหลุดในอินเตอร์เน็ตนี่...พี่ดาด้า"
อติเทพงงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"รูปพวกนี้ทำไมเหรอครับ"
"รูปพวกนี้คือรูปที่ถูกโพสในอินเตอร์เน็ต ที่ทำให้ลินเสียชื่อเสียง จนโดน ผอ.ดุน่ะ"
ไม่นาน... ส้มก็เดินมาที่โต๊ะ
ส้มตกใจที่ทั้งสามคนเห็นรูปลลิลและนพรุจในคอมพ์ตัวเอง
ลดาถาม "รูปพวกนี้มาได้ไงคะ...พี่ส้ม"
"เธอเป็นทำคนเรื่องนี้ใช่มั้ย ฉันไม่คิดเลยนะว่าคนหน้าตาซื่อๆอย่างเธอจะเป็นคนทำเรื่องพวกนี้" ดาด้าว่า
"ฉันอธิบายเรื่องพวกนี้ได้นะ"
"งั้นก็รีบอธิบายมา"
"รูปทั้งหมดนี่คุณซอนย่าเป็นคนให้ถ่ายเพื่อดิสเครดิสคุณลิน และถ้าทำสำเร็จเขาก็จะให้เงิน ช่วงนั้นส้มต้องการเงินเพื่อไปรักษาแม่ที่ป่วยเลยไม่มีทางเลือก"
ทั้งสามคนมองหน้ากัน
"ส้มขอโทษนะคะที่ทำแบบนี้ ส้มจะขอรับผิดชอบในสิ่งที่ส้มทำเองคะ"
"เรื่องนี้ให้ ผอ. เป็นคนตัดสินดีกว่าครับ" อติเทพบอก
"แบบนี้ต้องจัดการกับคนต้นเรื่อง" ดาด้าบอก
ซอนย่าเดินเข้ามาในสตูดิโอ เพื่อมาถ่ายงานโฆษณาของลูกค้า
ซอนย่าเห็นใบเฟิร์น ดาด้า อติเทพ ลดา และส้มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ
"นี่มายืนทำอะไรกันเยอะแยะเนี่ย"
ดาด้าบอก "วันนี้พวกเราทุกคนมายืนรอเธอ"
"แต่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่พวกเราจะมายืนรอเธอ เพราะเธออาจจะไม่ต้องมาที่นี่แล้วก็เป็นได้"
"ฉันเนี่ยนะนางแบบตกกระป๋องไม่มีทาง เพราะฉันเป็นนางแบบเบอร์หนึ่งของที่นี่"
ลดาบอก
"มันก็ไม่แน่นะคะถ้า ผอ. รู้ว่าคุณจ้างพี่ส้มแอบถ่ายพี่ลินกับพี่นพ ทำให้พี่ลินเสียหาย ซึ่งเป็นหลานสาวคนเดียวของ ผอ. เค้าคงยอมหรอกนะ"
ซอนย่ายืนหน้าเสียเพราะไม่คิดว่าทุกคนจะรู้เรื่องนี้
"เธอมากล่าวหาฉันแบบนี้พวกเธอมีหลักฐานหรือเปล่า"
"คุณส้มเลขาฯ เล่าให้พวกเราหมดแล้ว อย่าปฏิเสธเลยคุณซอนย่า"
"อย่ามาพูดมั่วๆ แบบนี้ ใครก็พูดได้"
ทุกคนมองหน้ากันเพราะไม่มีหลักฐาน
"เห็นไหมพวกเธอก็ไม่มีหลักฐาน"
ยู่ยี่เดินเข้ามาพร้อมกระดาษใบหนึ่ง
"นี่ไงหลักฐานการโอนเงินให้นังส้มเลขาฯ ตัวดีของฉัน"
ซอนย่าหน้าเสียเพราะจนมุมด้วยหลักฐาน
"ฉันขอบอกทุกคนไว้ตรงนี้เลยนะว่า นิตยสารของเราจะไม่มีนางแบบที่ชื่อซอนย่าอีกต่อไป และฉันจะให้ใบเฟิร์นเป็นนางแบบเบอร์หนึ่งแทนประจำนิตยสารเรา"
เมื่อจนมุม ซอนย่ารีบชิงตัดบทว่า
"เชอะ...!!! แค่นิตยสารกระจอกๆ ฉันก็ไม่อยากจะถ่ายนักหรอก ตอนนี้ใครก็รู้ว่าฉันเป็นซูเปอร์โมเดล หนังสือเล่มไหนก็ต้องการตัวฉันทั้งนั้นแหละ ก็ลองดูสิ๊....ถ้า show magazine ไม่มีนางแบบอย่างฉันขึ้นปกแล้วล่ะก็ จะขายได้ไหม"
แล้วซอนย่าก็เดินจากไป ทุกคนตะโกนไล่หลัง...
ส้มร้องไห้อย่างหนัก เพราะถูกไล่ออกแน่ๆ
"ส่วนเธอ...ส้ม"
ส้มลงไปกราบ ผอ.
"ผอ.คะ ดิฉันขอโทษ ดิฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะอย่าไล่ดิฉันออกเลยนะคะ"
"ส้ม รู้มั้ยสิ่งที่เธอทำมันเลวร้ายมาก มันคือหักหลัง"
"ส้มขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ส้มไม่มีทางเลือก ตอนนั้นคุณซอนย่าให้เงินส้มเยอะมาก เป็นค่ารักษาแม่ได้เลยนะคะ"
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไม่ว่าเราจะเดือดร้อนยังไงก็ตาม อย่าคิดหักหลังใคร ฉันเข้าใจว่าเธอจำเป็นต้องใช้เงิน เพราะแม่ไม่สบาย หากเธอเดินมาบอกฉัน ขอยืมเงินฉัน หรือขอเบิกเงินล่วงหน้า ฉันก็ยินดี ฉันคงไม่ไส้ไม้ไส้ระกำกับเธอหรอก ฉันจะให้โอกาสเธอแก้ตัวนะ ต่อไปอย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก"
"กราบขอบพระคุณมากค่ะ ผอ. ดิฉันจะไม่ลืมบุญคุณของ ผอ. เลยค่ะ"
"ส้ม...อีกเรื่องหนึ่ง รีบทำจดหมายเวียนไปยังนิตยสารทุกเล่มถึงพฤติกรรมของซอนย่าด้วยนะ คนอื่นๆ จะไม่เอาไปเป็นเยี่ยงอย่าง และเราจะได้ลงโทษคนทำผิดไปในตัวด้วย"
"ได้ค่ะ ผอ. ดิฉันจะรีบทำโดยด่วนเลยค่ะ"
ทุกคนดีใจหันมามองหน้ากัน เรื่องคลี่คลายไปได้ด้วยดี
วันเดียวกัน ลลิลรีบขับรถไปตามหานพรุจ
"นพรุจ...ฉันขอโทษนายกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น นายรอฉันหน่อยนะ ฉันกำลังไปหานายแล้ว ฉันรักนายนพรุจ รอฉันก่อนนะ"
ภายในบริษัท
ใบเฟิร์นถาม "คุณลินไปไหนคะ วันนี้ยังไม่เห็นเลย"
"ลินกำลังไปตามหาหัวใจตัวเองน่ะ"
"งั้นคงต้องรีบหน่อยแล้วละ เพราะว่านพรุจกำลังจะไปต่างประเทศกับฟิวส์เพื่อนสมัยเรียนนะคะ ผอ."
ยู่ยี่เป็นห่วงลลิลว่าจะไปทันหรือเปล่า
ยู่ยี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลลิล
นพรุจกำลังลังขนของขึ้นรถ
"เป็นไงวะขนของเสร็จยัง" ฟิวส์ถาม
"เสร็จพอดีเลย"
"งั้นก็รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันเครื่อง"
นพรุจมองดูรอบๆ ตัว แล้วนึกถึงลลิล
"เราไปกันเถอะ"
นพรุจเดินขึ้นรถ ฟิวส์ขับรถออกไป
ลลิลขับรถสวนกับฟิวส์ แล้วมาจอดที่หน้าบ้านนพรุจ
ลลิลรีบลงจากรถ ลืมโทรศัพท์ไว้บนรถ เสียงโทรศัพท์ดัง แต่ไม่มีใครรับ
ลลิลรีบวิ่งไปหานพรุจในบ้าน
"นพรุจ"
"นพรุจ...คุณไปไหนเนี่ย"
ลลิลหานพรุจจนทั่ว แต่ก็ไม่เจอ
"หรือว่าเขาจะไม่อยากเจอฉัน แต่ก็คงไม่แปลกหรอกเพราะฉันทำกับเขาขนาดนั้น"
ลลิลถอนหายใจ
"ฉันมันไม่ได้เรื่องจริงๆ แค่คนที่ฉันรักคนเดียวก็รักษาไว้ไม่ได้ สมควรแล้วแหละที่ฉันจะไม่เหลือใคร"
ผ่านเวลาไป 3 เดือน ที่ออฟฟิศ
ลลิลนั่งทำงาน แต่ก็ยังลืมนพรุจไม่ได้
อติเทพกับใบเฟิร์นป้อนขนมกัน ลลิลเดินมาเห็นทำให้ลลิลนึกถึงนพรุจ
ลลิลนั่งเศร้าอยู่ในห้องทำงาน ดาด้า ลดา เอาขนมมาให้กิน
ยู่ยี่มองดูลลินแล้วรู้สึกสงสาร
จนพระอาทิตย์ตก บรรยากาศยามค่ำคืน ลลิลยืนมองบรรยากาศกทม. อยู่บนดาดฟ้า
"ฉันคิดถึงนายจัง"...
พระอาทิตย์ขึ้น เช้าวันใหม่ ภายในห้องทำงานของยู่ยี่
ยู่ยี่กับลลิลกำลังนั่งคุยงานกัน
"หนังสือปกเล่มหน้า ลินจะออกแบบเสื้อผ้าแนวใหม่ ผอ.ว่าอย่างไรคะ"
"ก็ดีนะ สวยดี แต่อยากให้เน้นสีสันอีกนึดนึง"
"เรื่องนั้นไม่มีปัญหาคะ เดี๋ยวลินจัดการให้"
มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามา
"เข้ามาได้"
อติเทพเดินเขามาพร้อมซองสีขาว
"อติเทพ...มีอะไรเหรอ"
"ผมจะมาขอลาออกนะครับ"
ลลิลกับยู่ยี่อึ้ง
"ทำไม"
"ผมถูกทาบทามให้ไปเป็นดารานะครับ แล้วก็จะมีคิวถ่ายละครในเดือนหน้าด้วย เลยกลัวว่าจะทำงานที่นี้ได้ไม่เต็มที่ ผมอยากลองอะไรใหม่ๆ ครับ"
"อ๋อ อย่างงั้นก็ตามใจเธอแล้วกัน ฉันขอให้เธอประสบความสำเร็จในงานที่ทำนะ"
"ขอบคุณครับ"
"ยินดีด้วยนะ อติเทพ"
"ขอบคุณครับ...คุณลิน"
ทุกคนประชุมกันเรื่องหาช่างภาพคนใหม่
"อติเทพลาออกไปแบบนี้แล้วใครจะเป็นช่างภาพให้เราล่ะคะ ผอ." ซินดี้ว่า
"ใช่ครับ จะปั้นเด็กใหม่ก็คงจะไม่ทันใช้งาน" สมชายบอก
"ส้ม ถ้าเราลงประกาศรับสมัครช่างภาพ จะทันมั้ย"
"คงไม่ทันหรอกล่ะ ผอ."
"เรามีถ่ายปกกันวันมะรืนไม่ใช่หรือคะ" นาเดียว่า
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลินจะลองหาช่างภาพฟรีแลนซ์ไปก่อน"
"อย่าเลย ฉันอยากได้ช่างภาพประจำมากกว่า"
ทุกคนมองหน้ายู่ยี่ ยู่ยี่มีรอยยิ้มที่หน้า
"เมื่อวานมีช่างภาพโทร.มาสมัครงาน และฉันนัดเขามาสัมภาษณ์วันนี้"
"แล้วฝีมือเขาจะใช้ได้เหรอคะ เราไม่มีเวลาที่จะให้เขามาทดลองงานนะคะ"
"นั่นนะสิ งั้นฉันจะให้เธอเป็นคนสัมภาษณ์แล้วกันนะลิน"
"ได้ค่ะ เขาจะมากี่โมงคะ ผอ."
"ประมาณบ่าย 2 ลินไปรอที่สตูดิโอเลยแล้วกัน ส่วนวันนี้เราประชุมกันแค่นี้นะ"
ยู่ยี่ยิ้มอย่างมีความสุข
ลลิลยืนอยู่ที่สตูดิโอเพียงคนเดียวเพื่อรอตากล้องคนใหม่มาสัมภาษณ์
ลลิลรู้สึกหงุดหงิดที่ช่างภาพไม่มาสัมภาษณ์ตามเวลานัดสักที
"อะไรกันเนี่ย...ยังไม่มาอีกเหรอ มันเลยบ่ายสองมาชั่วโมงกว่าแล้ว"
ลลิลมองดูเวลา
"เฮ่อ...ไม่ตรงเวลาซะเลย แล้วจะทำงานได้มั้ยเนี่"
ลลิลกำลังจะเดินออกไปจากสตูดิโอ เพื่อไปหายู่ยี่ แต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนพูด
"จะรีบไปไหนล่ะครับ ผมยังไม่ได้สัมภาษณ์งานเลย"
ลลิลหันหน้ามาพร้อมกับพูดว่า
"มาสายขนาดนี้ ยังคิดที่จะได้งานอยู่อีกเหรอ"
แต่เมื่อลลิลหันหน้ามาเจอ นพรุจก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
"ถ้าไม่ได้งานนี้ผมก็แย่นะสิครับ เพราะผมหวังกับงานนี้ไว้มากเลยนะ"
"นาย.."
นพรุจเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าลลิล
"ช่วยรับผมไว้เข้าทำงานด้วยนะครับ"
"ฉันจะรับนายเข้าทำงานได้ยังไง นายยังไม่ผ่านการสัมภาษณ์เลย"
นพรุจยิ้มให้ ลลิลหลบตานพรุจด้วยความเขิน
นพรุจค่อยๆเอามือมาจับมือลลิล
"ลิน...ผมไปต่างประเทศก็เพื่อที่จะลืมคุณ แต่เวลาสามเดือนที่ผ่านมา มันไม่ได้ช่วยให้ผมลืมคุณเลย ผมคิดถึงคุณทุกวันทุกเวลา ผมเลยคิดว่า ถ้าผมจะไปไกลขนาดนั้น ผมกลับมาอยู่ใกล้คุณดีกว่า ได้เห็นหน้าคุณ ได้ทำงานร่วมกับคุณ ผมว่าผมก็มีความสุขครับ"
ลลิลเงยหน้ามามองนพรุจ
"ผมรักคุณนะครับ คุณรักผมบ้างไหม แต่ถ้าคุณตอบว่าไม่รัก ผมก็ไม่สนใจ ผมรักคุณข้างเดียวก็ได้ เพราะผมก็รักคุณมาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ตอนนี้ และวินาทีนี้"
"เมื่อไหร่นายจะหยุดพูดซะที"
นพรุจหน้าเสีย กลัวลลิลปฏิเสธอีก
"ฉันจะได้พูดบ้าง"
นพรุจยิ้มให้ลลิล
"คุณจะพูดว่าอะไรครับ"
"ตอนแรกฉันกลัว กลัวที่จะรักนาย แต่ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรแล้ว ฉันรู้ว่าฉันรักนาย และฉันก็จะรักนายตลอดไป"
"เรามาเป็นแฟนกันนะ และผมสัญญาจะไม่ทำให้คุณเสียใจ"
"ฉันเองก็จะไม่ทำให้นายเสียใจเหมือนกัน"
ทั้งสองคนเข้าโอบกอดกันอย่างมีความสุข
วันรุ่งขึ้น .... ต้องเดินเข้ามาภายในบริษัท ยู่ยี่เดินผ่านมาพอดี
"มาหาพี่ยู่ยี่แหละครับ ผมมารับพี่ยู่ยี่ไปทานข้าวกลางวันครับ"
"หืม...จะดีหรือ?"
ต้องโอบเอวยู่ยี่ แล้วพูดว่า
"ไม่ดีตรงไหนครับ ดีออก...ผมเป็นคนชัดเจนนะครับ ก็หวังว่าพี่ยู่ยี่จะชัดเจนกับผมเหมือนกัน"
ยู่ยี่ยิ้มหวานให้ต้อง ต้องเดินโอบเอวยู่ยี่ออกจากบริษัทไป
นพรุจกับลลิลที่ยืนมองทั้งคู่ด้วยความสุข
"ในที่สุด น้ายู่ยี่ ก็มีความสุขกับเขาสักทีนะ"
"ผมบอกแล้ว ผอ.ท่านเป็นคนดี ยังไงก็ต้องได้เจอคนดีๆ เหมือนที่ผมได้เจอกับคุณไงครับ...ลิน"
ทั้งสองคนมองหน้าด้วยแววตาที่มีความสุข
จบบริบูรณ์
