ดาวย้อมแสง ตอนที่ 5
ลลิลเดินเข้าในออฟฟิศของเช้าวันใหม่ ก่อนที่จะมองหานพรุจ แต่ไม่เห็น
"อยู่ไหนของเขานะ"
ลลิลเห็นแต่ลดากับดาด้านั่งคุยกันอยู่ จึงเดินเข้าไปหา
"ดาด้า เธอเห็นนพรุจบ้างไหม"
"ไม่เห็นนะ แต่ปกตินพรุจไม่ใช่คนมาสายนะ อาจจะมาแล้วก็ได้"
"อยู่ไหนของเขานะ"
ลดาบอก "ลดาลืมบอกไปคะ วันนี้พี่นพลาค่ะ"
"อะไรนะ ลาไปไหน"
"หรือว่าพี่เขาป่วยก็เป็นได้นะคะ เพราะเห็นช่วงหลังพี่เขาโหมงานหนักมากเลยค่ะ"
"ก็จริงอย่างที่ลดาพูดนะ ช่วงหลังนพทำงานอย่างหนักเหมือนพยายามจะลืมอะไรบางอย่าง อย่างงั้นแหละ"
"ว่าแต่พี่ลินถามหาพี่นพมีอะไรหรือเปล่าคะ"
ลลิลอึกอักพูดไม่ถูก
"ไม่มีอะไรหรอก ทำงานต่อเถอะ"
ลลิลเดินออกไป
"ลดาว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เลย พี่ดาด้าว่าไหมคะ"
"ก็นั่นนะสิ"
ลลิลเดินไปหายู่ยี่ที่ห้องทำงาน แต่พอเปิดเข้าไปก็ไม่เจอยู่ยี่
"แล้ว ผอ. หายไปไหนอีกคนล่ะเนี่ย"
ลลิลเดินออกมาเจอส้มพอดี
"ส้ม....ผอ.ไปไหน"
"วันนี้ผอ. ลาค่ะ บอกว่าไม่สบาย คุณลินมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ ฝากส้มไว้ได้นะคะ"
"ไม่เป็นไรทำงานต่อเถอะ"
ลลิลคิดเป็นห่วงยู่ยี่
"ผอ.เป็นอะไรหรือเปล่านะ"
นพรุจ นั่งมองวิวธรรมชาติสวยงานที่บ้านพักตากอากาศของฟิวส์เพื่อนสนิทสมัยเรียน
นพรุจคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พลางถอนหายใจ เพราะเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นาน ฟิวส์ก็เดินเข้ามาหา
"อะไรวะเพื่อนถึงกับถอนหายใจเลยหรอวะ"
"อ้าว...มาแล้วหรอไอ้ฟิวส์"
"เออสิวะ...ก็นี่บ้านข้านิ ว่าแต่แกเถอะถอนหายใจดังขนาดนี้มีเรื่องอะไรวะ"
"มีเรื่องนิดหน่อยวะ"
"อาการแบบนี้เรื่องหัวใจแน่นอน"
นพรุจพยักหน้าตอบรับ
"งั้นเราไปดื่มชากันดีกว่านะ แล้วค่อยเล่าเรื่องของแก"
นพรุจถอนหายใจอีกรอบ เพราะเหนื่อยใจ
นพรุจและฟิวส์นั่งดื่มชาอยู่ที่หน้าบ้านฟิวส์ที่มีบรรยากาศธรรมชาติล้อมรอบ
"ไหนใครทำให้แกเป็นแบบนี้วะไอ้รุจว่ามาสิ"
"เรื่องมันยาวว่ะ"
"ยาวก็เล่ามาเถอะน่าบางทีฉันอาจจะช่วยแกได้นะ"
"ฉันชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงาน และฉันก็รู้ว่าเขาก็ชอบฉัน แต่เขาทำเป็นไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา เรามีอะไรกันแล้วด้วย ที่สำคัญเจ้านายข้ายังมาบอกรักข้าอีก"
"อ้าว...แล้วกัน ดูมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนเนอะ"
"ข้าไม่รู้ว่า ข้าควรจะทำยังไง"
"แกก็บอกเขาไปตรงๆสิว่าแกชอบใคร"
"ฉันบอกไปแล้ว แต่เขาไม่ฟัง เขาคงหัวสมัยใหม่ด้วย แกจะให้ทำไงวะ"
"ลองอีกสักครั้งหนึ่งสิ ลองไปเรื่อยๆ ตื้อมันไปเรื่อยๆ สักวันเค้าคงจะเห็นเองแหละ แกไม่เคยได้ยินคำโบราณที่ว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกหรือวะ"
นพรุจหันมองหน้าฟิวส์
"มันจะใช้ได้เหรอวะ"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ลองไม่รู้ ดีกว่ามานั่งซึมเศร้าเป็นหมาหงอยแบบนี้ล่ะวะ"
"อ้าว...แกไม่แน่ใจแล้วมาบอกข้าเนี่ยนะ"
"ก็มันไม่มีวิธีอื่นแล้วนิหว่า แล้วอีกอย่างแกก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วด้วย แกจะกลัวอะไรวะ"
นพรุจคิดในสิ่งที่ฟิวส์พูด
ยู่ยี่นั่งกินเหล้าอยู่ที่บ้านคนเดียว คิดถึงเรื่องในสมัยก่อน
ยู่ยี่ลากอรรถภูมิมาที่ด้านหลังมหาวิทยาลัยที่ไม่มีคน
"ยู่ยี่พาฉันมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า"
"ที่ผ่านมาเธอคิดยังไงกับฉันเหรอ"
"คิดอะไรเหรอ"
"เอ่อ...ฉันจะบอกว่าฉันชอบเธอ และฉันก็คิดว่าเธอก็ชอบฉันเหมือนกัน"
"อ๋อ...ชอบสิ ฉันชอบเธอ เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องชอบกันสิ ถามแปลก"
"ไม่ใช่ ฉันหมายถึงชอบแบบแฟน อรรถ เรามาเป็นแฟนกันนะ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอตั้งแต่แรกเห็นแล้วแล้วก็รักมานานแล้วด้วย"
"จะบ้าเหรอยู่ยี่...ฉันเป็นผู้ชาย ถึงเธอจะเป็น......เอ่อ... แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้ และฉันก็ไม่ได้ชอบเธอแบบแฟน เราเป็นแฟนกันไม่ได้หรอก ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้วล่ะ"
อรรถภูมิหลบหน้ายู่ยี่
"ใคร...มันเป็นใคร เธอรักแก้วน้องสาวฉันใช่ไหม"
อรรถภูมิตกใจที่ยู่ยี่รู้
"ใช่ ฉันรักแก้ว น้องสาวเธอ รักตั้งแต่แรกเห็น รักมานาน และจะรักตลอดไป เราสองคนตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะ และถ้าเราเรียนจบ ฉันบอกกับแก้วแล้วว่าเราจะแต่งงานกัน"
เหมือนโลกจะถล่ม แผ่นดินจะทลาย ยู่ยี่แทบจะอกแตกตาย
"แอร๊ย...ไม่ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอมให้แกแต่งงานกับแก้วแน่ๆ"
"ยู่ยี่ฟังนะ ฉันเป็นผู้ชาย ฉันไม่ได้เป็นเกย์ แล้วที่ผ่านมาฉันก็รักเธอแบบเพื่อน ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้เธอเข้าใจผิด"
"ขอโทษเหรอ ขอโทษแล้ว หัวใจฉันมันจะหายเจ็บมั้ย ขอโทษแล้วมาเจ็บแทนฉันได้มั้ย ที่ผ่านมาเธอทำดีกับฉันทุกอย่าง ดูแลฉันทุกอย่าง จนฉันคิดว่าเธอชอบฉัน จนฉันคิดว่าเราเป็นแฟนกัน จนใครๆ ก็พูด แล้วนี่คืออะไร"
"ยู่ยี่ ฉันขอโทษ"
"แอร๊ย.....หยุดพูด พอได้แล้ว พอ...ฉันไม่อยากฟังอะไรแล้ว....ฉันเกลียดเธอ และเธอก็ทำให้ฉันเกลียดแก้วด้วย"
ยู่ยี่วิ่งจากไป อรรถภูมิ รู้สึกเป็นห่วงยู่ยู่และเป็นห่วงแก้วด้วย
ยู่ยี่นั่งดื่มไวน์ สักพัก ลลินก็เดินเข้ามา
"ผอ. ผอ. เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
" อ้าว...ลินมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อสักครู่นี้เองค่ะ"
ลลิลพยายามเอาแก้วออกจากมือ ยู่ยี่พยายามขัดขืน
"อย่ามายุ่ง"
"ผอ. ดื่มมากไปแล้วนะคะ"
"แล้วไง คนอย่างเธอไม่เข้าใจฉันหรอก และก็ไม่มีวันเข้าใจด้วย เพราะฉะนั้นอย่ามาห้ามฉัน"
"ผอ.เสียใจเรื่องนพรุจใช่ไหมคะ"
ยู่ยี่อึ้งที่ลลิลรู้
"ผอ.รักนพรุจมากขนาดนั้นเลยหรือคะ"
"เธอจะรู้อะไร"
"รู้สิคะ รู้ว่า ผอ.เคยผิดหวังเรื่องความรัก เคยผิดหวังจากพ่อของลิน"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ใครบอกเธอ"
"คือ..."
"เธอก็เหมือนพ่อของเธอนั่นแหละ ฉันเห็นหน้าเธอ ก็เหมือนเห็นหน้าเขา ใช่...ฉันเคยรักเขา รักเขามากด้วย แต่ฉันก็เกลียดเขา เกลียดแม่เธอด้วย"
"เกลียดที่เขาไม่รัก ผอ. น่ะเหรอคะ"
"ใช่...เกลียดที่ทุกคนหักหลังฉัน เกลียดพ่อเธอ แม่เธอ และเกลียดเธอด้วย ฉันถึงส่งเธอไปเรียนเมืองนอกไง เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ"
ยู่ยี่เริ่มเผยความในใจ เพราะฤทธิ์เหล้า แต่ลลิลกลับไม่โกรธ เพราะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของยู่ยี่
"ลินเคยคิดนะว่า ผอ.เกลียดลินจริงๆ ผอ.ไม่อยากเลี้ยงลิน ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อกับแม่บอกลินเสมอว่าให้รัก ผอ.เยอะๆ แล้วคุณป้าโซเฟียก็บอกลินว่า ไม่ให้โกรธ ผอ. ด้วย เพราะ ผอ.ไม่มีใคร มีลินเพียงคนเดียว"
ยู่ยี่ได้ยินแบบนั้นก็ปล่อยโฮ
"ก่อนหน้านี้ ลินไม่เข้าใจเรื่องความรักนักหรอกค่ะ จนกระทั่ง..." ลลิลเงียบไป "ลินอยากจะบอกว่า ลินไม่ได้รักนพรุจ"
"แต่นพรุจ...เค้ารักเธอ...เค้าบอกฉันว่า...เขารักเธอ...ทำไม...ทำไม...ไม่มีใครรักฉันเลย แม่เธอก็แย่งคนรักฉันไป แล้วนี่เธอก็กำลังจะแย่งผู้ชายที่ฉันรักไปอีกคน ฉันยอมรับว่าฉันอิจฉาแม่ของเธอ และตอนนี้ฉันกำลังอิจฉาเธอ"
"ลินเข้าใจค่ะ…การที่เราต้องถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวนั้นมันเป็นอย่างไร"
ยู่ยี่อึ้งในสิ่งที่ลลิลพูด
"ตอนที่ลินเจอ ผอ. ครั้งแรก ลินรู้สึกว่าลินยังมีใครอีกคนที่พอจะทำให้ลินอบอุ่นได้ แต่พอลินรู้ว่า ผอ.จะส่งลินไป อยู่กับคุณป้าโซเฟีย ลินกลัว ผอ.รู้มั้ยคะ อยู่ที่โน่น ลินรู้สึกยังไง"
ยู่ยี่ค่อยๆ เดินเข้ามาหาลลิล
"ลิน...ฟังฉันนะ ที่ฉันส่งเธอไปเรียนเมืองนอก ไม่ใช่เพราะฉันเกลียดเธอหรอก แต่ฉันอยากจะให้เธอมีความเป็นอยู่ที่ดี ได้เรียนที่ดีๆ แม้ว่าพ่อแม่เธอจะไม่อยู่แล้ว ตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งแรก เธอเปรียบเสมือน ดาวบนท้องฟ้าที่สดใส สายตาเธอดูอ้างว้าง และว้าเหว่เหมือนที่ฉันเป็น ฉันเลยอยากให้เธอแข็งแกร่ง อยู่ได้ด้วยตัวเอง ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันจะย้อมดาวด้วยนี้ให้แปล่งแสงสวยงาม และเชิดฉายได้โดยไม่น้อยหน้าหรืออายใคร"
ลลิลนั่งน้ำตาไหล...และนั่นเป็นครั้งแรกที่ยู่ยี่ได้เห็นน้ำตาของลินอีกครั้ง หลังจากเคยเห็นเมื่อตอนลลิลอายุสิบสอง
"บางทีดาวดวงนี้อาจจะไม่แข็งแกร่งอย่างที่ ผอ. คิดก็ได้นะคะ"
"โธ่...ลิน"
ยู่ยี่เข้าไปกอดลลิล ทั้งคู่กอดกัน ต่างร้องไห้ให้กันและกัน
ต่อมา ... ทั้งคู่ความร็สึกเริ่มผ่อนคลาย
"ลิน...ฉันต้องขอโทษเธอนะ...ฉันไม่คิดว่า..."
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ลินแข็งแกร่งขึ้น"
"ส่วนเรื่อง นพรุจ ฉันคงต้องยอมรับความจริงสินะ ไม่มีใครสนใจคนที่เกิดมาผิดเพศแบบฉันหรอก"
"ลินไม่ได้ชอบไม่ได้รักนพรุจนะคะ และก็ไม่มีทางที่จะรักเขาด้วย"
"เธอพูดจริงหรือ"
ยู่ยี่รู้ว่าลลิลพูดโกหกเพื่อให้ตัวเองสบายใจ
"จริงค่ะ"
"ก็ดี...ฉันจะต้องทำให้นพรุจรักฉันให้ได้...ลินเป็นกำลังใจและต้องช่วยให้ฉันสมหวังด้วยนะ...นะลินนะ"
ยู่ยี่พูดเพื่อลองใจลิน เพราะบัดนี้เธอรู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงนั้น คือความรักที่เธอมีต่อลลิล หลานสาวเพียงคนเดียวของเธอเท่านั้น
ลลิลรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่พูดไป
บรรยากาศยามเช้า บริเวณสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
สต๊าฟกำลังเติมน้ำเพื่อเอาไปให้คนอื่นๆในกองถ่ายกิน โดยแก้วทุกใบมีชื่อเขียนอยู่ว่าเป็นของใคร
ซอนย่ากับมินตราเดินเข้ามาหาสต๊าฟ
มินตราถาม "คนอื่นๆ หายไปไหนกันละ"
"น่าจะรวมตัวกันอยู่ที่หน้าเซ็ทอ่ะครับ" สต๊าฟบอก
"ขอบคุณนะคะ" ซอนย่าว่า
พูดเสร็จสต๊าฟก็เดินจากไป
ซอนย่ากับมินตรามองซ้ายมองขวาก่อนมั่นใจว่าไม่มีคน
"ซอนย่า...เธอจะทำอะไรนะ"
"อยู่เฉยๆ เถอะน่า" ซอนย่าว่า
จากนั้นซอนย่าก็เอายาถ่ายออกมาจากกระเป๋าตัวเอง แล้วมองยาถ่ายนั้น
"นางใบเน่า (ใบเฟิร์น) คราวนี้แกเสร็จฉันแน่"
"เธอนี่...มันร้ายไม่เบาเลยนะ"
"ก็มันมาร้ายกับชั้นก่อน ชั้นไม่มีวันปล่อยมันไว้แน่"
ดาด้ากับลดา เดินมาเอาน้ำให้ใบเฟิร์น
"วันนี้อากาศร้อนจริงๆเลยเนอะ"
"นั่นสิคะ ทุกคนเลยหิวน้ำกันมากกว่าปกติ"ลดาบอก
ลดาบังเอิญเห็นซอนย่ากับมินตรายืนอยู่ตรงแก้วน้ำของทุกคน
"พี่ซอนย่ากับพี่มินตรานี่คะ...ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ"
"ลับๆล่อๆแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ เราไปแอบดูกันเถอะ" ดาด้าว่า
ดาด้ากับลดาหาที่แอบมองดูซอนย่า
ซอนย่าค่อยๆเอายาถ่ายใส่ลงไปในกระบอกน้ำของใบเฟิร์น
ซอนย่าเอากระบอกน้ำขึ้นมาดู
"เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างฉัน"
ซอนย่าวางกระบอกน้ำไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินจากไป
ลดากับดาด้าเดินเข้ามาที่กระบอกน้ำของทุกคน
"พี่ซอนย่านี่....ร้ายกาจจริงๆ" ลดาว่า
"นังมินตรานั่นด้วย ตัวปั่นเลยนั่นน่ะ...อย่างนี้ต้องแฉ"
""ไม่ต้องหรอกลดา...พี่มีวิธีแก้เผ็ดซอนย่าแล้วล่ะ!"
ว่าแล้วดาด้าก็สลับชื่อบนกระบอกน้ำกัน
ดาด้าเดินไปหาทุกคนที่กำลังถ่ายงานกันอยู่
"อ้าว...ทุกคนมาพักกินน้ำกันก่อนดีกว่า"
ทุกคนต่างพักแล้วที่แก้วน้ำของตนเอง
ซอนย่าเดินมาหยิบกระบอกน้ำของใบเฟิร์น
ใบเฟิร์นมองหน้าซอนย่า ดูว่าจะมาไม้ไหน
"ฉันหยิบให้"
ใบเฟิร์นงงที่ซอนย่าทำดีด้วย
"งงอะไรอยู่ล่ะยะ ซอนย่าเขาหยิบให้ก็รับไปสิ...ยืนบื้ออยู่ได้" มิยตราบอก
"ขอบคุณนะ"
ใบเฟิร์นหยิบกระบอกน้ำมาจากมือซอนย่าแล้วกินน้ำในกระบอกนั้น
ซอนย่ากับมินตราแอบยิ้มดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
ซอนย่ากินน้ำในกระบอกของตัวเอง
ดาด้า กับ ลดายิ้มอย่าสะใจที่ได้เอาคืนซอนย่า ใบเฟิร์นแอบเห็น
"ยิ้มอะไรกันหรอคะ"
"เดี๋ยวเธอก็ดูเอาเองละกัน" ดาด้าบอก
ใบเฟิร์นงง
ไม่นาน... ซอนย่าก็เริ่มรู้สึกปวดท้อง
"ทำไมฉันปวดท้องอย่างงี้เนี่ย"
ซอนย่าคิดว่าตัวเองกำลังกินยาถ่ายที่เตรียมไว้ และคิดว่าเป็นฝีมือของใบเฟิร์น
"โอ๊ย...ปวดท้อง เป็นฝีมือของเธอใช่มั้ย ใบเฟิร์น เธอใส่อะไรให้ฉันกิน"
"ซอนย่า..เธอเป็นอะไร" มินตราถาม
"อะไรของเธออีกเนี่ย...เมื่อกี้เพิ่งเอาน้ำให้ฉันกินอยู่เลย"
"หรือว่า...ใคร...ใคร...เป็นฝีมือของใคร"
"นั่นสิ.....เป็นฝีมือใคร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ"
ดาด้าบอก "ฝีมือของฉันเองแหละ"
"มันเรื่องอะไรเหรอคะ...พี่ดาด้า" ใบเฟิร์นถาม
"ก็ลดากับพี่ดาด้าเห็นพี่ซอนย่าเอายาอะไรไม่รู้ใส่ในกระบอกน้ำพี่ใบเฟิร์นก็เลยเปลี่ยนกระบอกให้"
ทุกคนหันไปมองหน้าซอนย่า แต่ซอนย่าปวดท้องจนทนไม่ไหว
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"
"ซอนย่า...รอชั้นด้วย"
ซอนย่ารีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
"สมน้ำหน้า...ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว"
รุ่งขึ้น ทุกคนกำลังประชุมกันเรื่องหนังสือที่จะวางแผงขายในเดือนหน้า
"นิตยสารเราที่จะวางแผงในเดือนหน้าเราเป็นยังไงบ้าง" ยู่ยี่ถาม
สมชายบอก "ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ผอ."
ซินดี้บอก "โฆษณาเต็มทุกพื้นที่ค่ะ"
"แต่ก็น่าเป็นห่วงตรงนายแบบที่มีนพรุจขึ้นปกด้วยนะสิครับ เพราะยังไม่เป็นที่รู้จักเท่าไหร่"
ลลิลนิ่งเมื่อได้ยินชื่อของนพรุจ ยู่ยี่มองหน้าลลิล
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงฉันจัดการเอง" ยู่ยี่บอก
"ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ"
"ก็ดี"
ซินดี้บอก "ขอบอกว่าเสื้อผ้านายแบบนางแบบเป๊ะมากเลยนะคะเล่มนี้"
"ต้องยกความดีความชอบให้กับลินเลยค่ะ" ดาด้าว่า
"แกก็พูดเกินไปนะ...ดาด้า"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปทำงานกันได้แล้ว"
ทุกคนเดินออกจากห้องประชุม มีแค่เพียงลลิลเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่
ยู่ยี่มองลลิล เหมือนคิดอะไรบางอย่างแล้วก็เดินออกจากห้องไป
กลางคืน ... ลลิลกำลังเก็บของที่จะกลับบ้าน
ระหว่างทางที่เดินก็เห็นนพรุจยืนอยู่
ลลิลตกใจที่เจอกับนพรุจสองต่อสอง
"วันนี้นายลาไม่ใช่หรอ"
"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณลิน"
"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"
ลลิลพยายามเดินหนี นพรุจเข้ามาขวาง
"ถอยไปเถอะ...ฉันขอร้อง"
"ผมจะไม่ถอยไปไหนทั้งนั้น"
ยู่ยี่บังเอิญผ่านมาเห็นจึงแอบดู
"ถอยไปฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"
"ผมรักคุณนะ...คุณลิน อย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน แล้วผมเชื่อว่าคุณก็รักผมเช่นกัน"
ลลิลมองหน้านพรุจก่อนที่จะหลบสายตา
"นี่นายพูดบ้าอะไรเนี่ย...ปล่อย...ฉันบอกให้ปล่อย!"
ลลิลเดินหนีไป นพรุจเข้ากอดลลิล
"อย่าไปไหนเลยนะผมรักคุณลลิลได้ยินไหมผมรักคุณ"
ลลิลยืนนิ่ง กำลังสับสนในตัวเอง
ยู่ยี่มองและคิดว่าลลิลจะทำอย่างไรต่อไป
ลลิลสะบัดนพรุจออกก่อนจะเดินจากไป
นพรุจ เสียใจที่ลลิลไม่รับรักตัวเอง
นพรุจนั่งกินเหล้าอยู่คนเดียวที่สะพานริมแม่น้ำแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนกลางคืน
นพรุจคิดถึงลลิลที่ปฎิเสธรักตัวเอง
ใบเฟิร์นขับรถมาหาแล้วจอดรถอยู่ข้างๆ
"ว่าแล้วว่าแกต้องมาอยู่ที่นี่"
นพรุจเห็นเพื่อนจึงเข้าไปกอด ใบเฟิร์นตกใจ
"เป็นอะไรวะแก"
"เขาปฏิเสธรักฉันแล้ว"
"แกอย่าคิดมานะ"
นพรุจเอาแต่ร้องไห้บนไหล่เพื่อน ใบเฟิร์นไม่รู้จะปลอบใจเพื่อนยังไง
ตึกต่อเนื่องมา นพรุจกับใบเฟิร์นนั่งดูเรือวิ่งตอนกลางคืน
"แกดีขึ้นแล้วใช่ไหม"
"ขอบใจแกมากนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนฉัน"
"ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเพื่อนกันนี่"
"แล้วแฟนแกล่ะ เป็นไงบ้าง"
"เดือนหน้าก็จะกลับแล้วล่ะแก"
"ยินดีด้วยนะ"
"แกเองก็อย่าคิดมากนะ"
"ฉันจะพยายาม"
ร้านหนังสือทุกร้าน นิตยสาร show magazine ต่างขายดีเป็นเทน้ำเทท่า
ส้มชงกาแฟมาให้ ผอ. ในห้องประชุม
"กาแฟค่ะ ผอ. วันนี้มีขนมที่ผอ.ชอบด้วยนะคะ"
"ขอบใจจ้ะ...ยอดขายนิตยสารของเราขายเป็นยังไงบ้าง"
สมชายบอก "ขายดีมากครับ ผอ."
"บางร้านขายหมดเพียงไม่กี่ชั่วโมงเองนะคะ ลูกค้ายังบอกเลยว่าน่าจะพิมพ์เพิ่ม" ซินดี้ว่า
"อืม...ก็ดีนะ ส้มลองคำนวณค่าใช้จ่ายให้ฉันดูหน่อยว่าจะคุ้มมั้ย"
"ได้ค่ะ...ผอ."
ลลิลได้แต่นั่งซึม
ดาด้าบอก "ใช่คะ ผอ. ดาด้าคิดว่าจะซื้อมาสักหน่อยแต่ก็หมดค่ะ"
"แล้วก็มีอีกอย่างหนึ่งนะครับ เห็นลูกค้าที่ซื้อต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่านายแบบหล่อมาก" สมชายว่า"ใช่ค่ะ ผอ. ซินดี้ว่าคราวหน้าน่าจะให้นพรุจถ่ายแบบอีกนะคะ เพราะกระแสเขากำลังมาเลยค่ะ"
"ก็ดีนะคะ ผอ. เพราะว่านพรุจออกจะหล่อ man handsome ใช่ไหมลิน" ดาด้าว่า
ลลิลสะดุ้งที่ดาด้าเรียก
"อืม"
"เดี๋ยวฉันจะเอากลับไปคิดดูแล้วกัน"
ยู่ยี่หันไปมองหน้าลลิล
นพรุจเดินเข้ามาในบริษัท เมื่อตอนเที่ยง
ทุกคนต่างปรบมือให้นพรุจ นายแบบคนใหม่
"ยินดีด้วยนะคะ...พี่นพ" ลดาบอก
"ยินดีเรื่องอะไรเหรอ...ลดา"
"ก็นิตยสารที่นพขึ้นปกน่ะสิ ขายดีมากเลยนะ...ขอบอก" ดาด้าบอก
"ตอนนี้มีหนังสือเล่มอื่นๆติดต่อมาทางบริษัทฯ เพื่อขอให้พี่นพไปถ่ายแบบด้วยนะคะ"
"เลิศมากเลยค่า...ตากล้องสุดหล่อของฉัน" ดาด้าบอก
"ชุดที่พี่ลินออกแบบก็สวยและหล่ออย่าบอกใครเลยล่ะ"
นพรุจได้ยินชื่อลลิลก็ถอนหายใจก่อนจะเดินไปโดยไม่พูดอะไร
"เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย"
"นั่นนะสิ...พี่นพ...รอลดาด้วย"
นพรุจนั่งทบทวนเรื่องที่ผ่านมาระหว่างตัวเองกันลลิลที่ริมเจ้าพระยาอีกครั้ง
"ถึงเวลาที่เราต้องจบปัญหาทั้งหมดแล้วล่ะW
วันใหม่ ยู่ยี่เดินมาหาดาด้าและลดาที่กำลังคุยงานกันอยู่
"นี่เธอสองคนเห็นนพรุจบ้างไหม"
ดาด้าบอก "ยังไม่เข้ามาเลยค่ะ ผอ."
"ถ้ามาเรียกไปพบฉันที่ห้องด้วยนะ"
ไม่นาน... นพรุจก็เดินเข้ามา
ลดาบอก "พี่นพมาแล้วค่ะ"
"สวัสดีครับ ผอ."
นพรุจยังเข้าหน้า ผอ.ไม่ค่อยติด เพราะปฏิเสธรักยู่ยี่
"ฉันมีงานอยากให้เธอช่วยเป็นนายแบบให้หน่อยนะ"
ดาด้าร้อง "ว้าว.....สุดยอดเลยนะเนี่ย"
นพรุจยืนนิ่ง
"เธอสนใจงานที่ฉันเสนอให้นี้ไหม"
"ผอ. ครับ ผมขอลาออกครับ"
นพรุจยื่นซองลาออกที่เตรียมมาส่งให้ยู่ยี่
ทุกคนตกใจที่นพรุจลาออกอย่างกะทันหัน
"พี่นพ"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
พูดเสร็จนพรุจก็เดินออกไป ยู่ยี่ได้แต่ถอนหายใจ
ดาด้าวิ่งมาหาลลิลที่ห้อง
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว"
"ก็เกิดเรื่องแล้วนะสิ"
"แล้วมันเรื่องอะไรกันละ"
"ก็ก็..."
ดาด้าหอบเพราะวิ่งมาเหนื่อย
"อ้าว...ว่ายังไงล่ะ"
"นพรุจลลาออกแล้ว"
ลลิลตกใจจนทำแก้วที่มืออยู่ในมือตกแตก
ลลิลนั่งกินไวน์อยู่และคิดถึงนพรุจกับเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา จนไวน์ที่ถืออยู่ในมือจนหมดแก้ว
ยูยี่เข้ามาเห็น ก่อนที่จะเดินผ่านไป ...
ยู่ยี่กลับบ้าน เดินขึ้นมาที่ห้องนอน นั่งที่เตียงคิดถึงเรื่องในอดีต
อรรถภูมิมาหาแก้วที่หน้าบ้าน กดกริ่งเรียก แก้วเดินออกมาหาอรรถภูมิ
"พี่คิดถึงเราจังแก้ว"
"แก้วเองก็คิดถึงพี่คะ"
"เป็นไงบ้างสบายดีไหม"
"ก็เรื่อยๆค่ะ"
"ยู่ยี่ทำอะไรเธอหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะพี่ยู่ยี่ไม่ได้ทำอะไรแก้วหรอก"
ยู่ยี่เดินออกมาจากบบ้าน
"แก้ว...เข้าบ้าน"
แก้วและอรรถภูมิตกใจที่เจอยู่ยี่
"แต่ว่า.."
"ฉันบอกให้เข้าบ้านไง"
ยู่ยี่เดินเข้ามาลากมือแก้วเช้าบ้าน
"พี่ยู่ยี่...ปล่อยค่ะ...แก้วเจ็บ"
"ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยยู่ยี่"
ยู่ยี่หันมาหาอรรถภูมิ
"ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ใครก็ต้องไม่ได้"
ยู่ยี่พยายามลากแก้วเข้าบ้าน
"พี่ยู่ยี่...แก้วเจ็บ"
"แก้ว.."
ทั้งสองคนถูกยู่ยี่กีดกันความรัก
กลางคืน ... นพรุจพาตัวเองมาเดินเล่นที่เขาใหญ่
นพรุจคิดถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตัวเอง ระบายความในใจเสียงดังให้ท้องฟ้าและภูเขาฟัง
"ลิน...ผมรักคุณ ลิน...คุณได้ยินไหมผมรักคุณ"
รุ่งขึ้น ในห้องประชุมทุกคนหารือกันเรื่องตากล้องคนใหม่ที่จะมาแทนนพรุจ
สมชายบอก "นพรุจออกไปอย่างนี้แล้วใครจะมาเป็นช่างภาพถ่ายงานล่ะครับ"
"นั่นนะสิ เสียดายเน๊อะ ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง และเป็นนายแบบที่กำลังฮอตเลย"
ยู่ยี่บอก"เห็นทีเราคงต้องประกาศรับสมัครช่างภาพแล้วล่ะ"
"แต่กว่าจะได้ช่างภาพที่มีฝีมือมันคงต้องใช้เวลานานนะคะ เราจะมีเวลาพอเหรอคะ ผอ." ลลิลบอก
ทุกคนทำท่าทางคิดมาก
ดาด้าคิาได้ว่า ใบเฟิร์นมีแฟนเป็นช่างภาพ และกำลังจะกลับมา
"ดาด้าขอเสนอแฟนใบเฟิร์นค่ะ เป็นช่างภาพที่เพิ่งจบมาจากเมืองนอกด้วยนะคะ"
"แล้วฝีมือเขาเป็นยังไงบ้างละ"
"ฝีมือก็โอเค.อยู่นะคะ เท่าที่ใบเฟิร์นเคยเอางานมาให้ดู เห็นว่าเคยถ่ายแบบนาโอมิ คัมเบล ด้วยนะคะ"
"งั้นก็ดีเลย งั้นพรุ่งนี้เธอช่วยนัดมาพบฉันหน่อยแล้วกัน แล้วค่อยให้เขาเทสต์งาน ลินช่วยหน่อยนะ"
"ได้คะ ผอ."
วันใหม่ ในสตูดิโอ อติเทพกำลังยืนเซ็ตกล้องอยู่ ลลิลเดินเข้ามาหา
"เป็นไงบ้าง"
"สบายมากครับแบบนี้"
"นางแบบแต่งหน้าใกล้เสร็จละ"
ดาด้าเดินสวนเดินเข้ามาหาติเทพ
"หล่อน่ากินจังเลยนะคะ สนใจมีกิ๊กเป็นตุ๊ดไหมคะ"
อติเทพเขินที่ดาด้าพูด
"พี่ดาด้าก็พูดซะ...ดูสิ พี่อติเทพ เขินหมดแล้ว"
ไม่นาน ซอนย่า ก็เดินเข้ามา
"ฉันพร้อมละ จะถ่ายกันหรือยังล่ะ"
ลลิลบอก "ยัง...ช่างภาพยังเซ็ตกล้องไม่เสร็จ"
"อะไรกันเซ็ทกล้องแค่นี้นานเหลือเกิน วันนี้จะได้ถ่ายไหม"
"อย่าบ่นนักเลย ทีเธอมาสายทุกคนยังรอกันได้"
อติเทพเซ็ตกล้องเสร็จก็หันมาหาทุกคน
"ขอโทษครับ เซ็ตกล้องนานไปหน่อย พอดีผมยังไม่ค่อยคุ้นกับกล้องตัวใหม่น่ะครับ"
ซอนย่าเมื่อเห็นหน้าติดเทพก็ตกหลุมรักในความหล่อทันที
"อุ๊ยส์...หล่อจัง" มินตราบอก
"นี่...คุณมินตราคะ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นานแค่ไหนซอนย่าก็รอได้"
ซอนย่าทำหน้าเซ็กซี่และอ่อยให้อติเทพ
ดาด้าเห็นก็ไม่พอใจ
"มองกันขนาดนี้ไม่กินเข้าไปทั้งตัวเลยล่ะ" ดาด้าว่า
"อย่ายุ่ง...ไม่ใช่เรื่องของเธอ" ซอนย่าว่า
"ใช่...ไม่ใช่เรื่องของกระเทย...โอเค.มะ"
"อ้าว...อีนี่...เดี๋ยวมีตบ...เอ่อ...ว่าแต่วันนี้อนุวัตรไม่ตามมาเฝ้าเหรอ"
ซอนย่าบอก "shut up"
"อย่ามาสาระแน"
ซอนย่าหันมาทางอติเทพ
"เราไปทำงานกันเถอะค่ะ"
พูดเสร็จซอนย่าก็ควงแขนอติเทพไปหน้าเซ็ททันที
ลลิลยืนเหม่อขณะที่ดูอติเทพถ่ายภาพซอนย่า พลางนึกถึงนพรุจเมื่อคราวถ่ายแบบให้เธอ
ยู่ยี่มาเห็นลลิลกำลังเหม่อ
อติเทพกำลังจะขับมอเตอร์ไซด์กลับบ้าน ซอนย่าเดินเข้ามาหา
"จะกลับแล้วเหรอคะ"
"ครับ ขอบคุณนะครับ คุณซอนย่าเป็นนางแบบมืออาชีพมากนะครับ"
"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ วันนี้คุณอติเทพมีเวลาว่างพอที่จะไปดินเนอร์กันมั้ยคะ"
"ไปด้วยกันนะคะคุณอติเทพ" มินตราเชียร์
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ กลับไปได้ละ เอารถชั้นกลับบ้านไปด้วยนะ ชั้นจะไปกับคุณอติเทพ"
"ว๊าย...แร๊ง"
"ขอบคุณนะครับ พอดีผมมีนัดแล้วครับ"
."ว้า...เสียดายจัง...ไว้วันหลังหาเวลาให้ซอนย่าบ้างนะคะ"
อนุวัตรขับรถมารับพอดี
"ซอนย่า...จะกลับหรือยัง"
ซอนย่าตกใจที่ได้ยินเสียงของอนุวัตร
อนุวัตรเดินมาหาซอนย่าและอติเทพ และองหน้าอติเทพอย่างกับจะหาเรื่อง
อ่านต่อตอนที่ 6
