ดาวย้อมแสง ตอนที่ 4
ยู่ยี่ มองหน้า นพรุจ และ ลลิล ด้วยความอยากรู้ว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันแบบไหน
"ลลิล เธอทำให้บริษัทของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงมาก"
นพรุจ พยายามจะแก้ต่างให้ลลิล
"แต่เรื่องที่เกิดขึ้นคุณลิน"
"ฉันไม่ได้บอกให้เธอพูด...นพรุจ"
"เรื่องภาพในอินเตอร์เน็ตหรือคะ มันก็แค่อุบัติเหตุ ผอ.จะใส่ใจทำไม"
"คนเค้าเมาท์กันว่า เธอสองคนกินไม่เลือกที่..."
"อยู่วงการนี้ก็ต้องทำใจค่ะ คนก็เมาท์ไปเรื่อย ถ้าเรามัวตกเป็นทาสน้ำคำของคน เราก็คงอยู่ในวงการนี้ไม่ได้ ลินก็ทำตัวอยู่ให้ได้ อยู่ให้เป็น ผอ.เป็นคนสอนลินเองนะคะ"
"ก็จริงอย่างที่เธอพูด แล้วที่เธอทั้งคู่หายไปพร้อมกันล่ะ"
"ทำไม ผอ.ต้องจับมาเป็นประเด็นล่ะคะ พอมีภาพหลุด ลินหายไปกับช่างภาพก็คิดว่าต้องไปด้วยกันหรือคะ ไม่จำเป็นหรอกค่ะ อีกอย่างถ้าลินจะหายไป ก็คงหายไปกับคนอื่นดีกว่ามั้ยคะ มากกว่าจะหายไปกับช่างภาพ"
ลลิลแกล้งพูดเพื่อให้ยู่ยี่สบายใจ แต่กลับทำร้ายจิตใจนพรุจอย่างแรง
"ลินกับนพเป็นแค่หัวหน้ากับลูกน้อง คงไม่เป็นอย่างอื่นหรอกค่ะ"
นพรุจ อึ้งในคำตอบของลลิล
"คุณลิน"
ยู่ยี่ยิ้ม...ดีใจเพราะเชื่อว่า ลลิลไม่โกหก
"ดี แล้วคราวหลังก็อย่าให้เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นมาอีก ทำอะไรก็ต้องระมัดระวัง เพราะสมัยนี้คนหูไวตาไว บางทีมีคนหมั่นไส้เราก็อยากทำให้เราเสียชื่อเสียงได้"
นพรุจเสียใจจนพูดอะไรไม่ออก
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ลินขอตัวไปทำงานก่อนะคะ"
ลลิลเดินออกไป
ดาด้า และ ลดา แอบฟังทั้งสามคุยกันอยู่หน้าประตูห้องยู่ยี่
"เธอได้ยินไหม ลดา"
"ยังได้ยินไม่ชัดเลยพี่ดาด้า"
"ไหนฉันลองฟังหน่อยสิ"
ดาด้า เอาหูไปแนบกับประตูห้อง
ไม่นาน ลลิล เปิดประตูออกมา ทำให้ดาด้าและลดาหงายท้องล้มลงกับพื้น
ลลิลมองลดากับดาด้า
"เป็นยังไงบ้างลิน"
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรนิ เธอสองคนก็กลับไปทำงานกันได้แล้ว"
นพรุจตามลลิลออกมา
"คุณลินครับ"
ลลิลหันมามองนพรุจ
"ฉันว่าเราสองคนควรกลับเข้าสู่โลกแห่งความจริงกันได้แล้ว"
พูดจบลลิลก็เดินจากไป
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอคะพี่นพ"
นพรุจไม่พูดอะไรได้แต่มองลลิลเดินจากไป
ภายในห้อง ยู่ยี่นั่งคิดเรื่องที่เกิดขึ้น นพรุจกับลลิล และก็คิดถึงอดีต
วันนั้น อรรถภูมิเข้ามาที่บ้านยู่ยี่
"อ้าว...มาแล้วหรอ...อรรถ กำลังรออยู่พอดีเลยมากินข้าวด้วยกันสิ"
ยู่ยี่พาอรรถภูมิมานั่งที่โต๊ะอาหาร ทำให้ได้เจอแก้วที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
"สวัสดีคะพี่อรรถ"
"สวัสดีครับ น้องแก้ว"
อรรถภูมิยิ้มให้แก้ว แก้วเองก็รู้สึกเขินปนกับความดีใจ
"ถ้าพร้อมแล้วเรามากินข้าวกันดีกว่านะทุกคน"
ยู่ยี่ไม่ได้สนใจคนทั้งสองว่ากำลังมีใจให้กัน เพราะมัวแต่ดีใจที่อรรถมากินข้าวบ้านตน
ยู่ยี่ตักอาหารให้กับ อรรถภูมิ
"ลองกินนี่ดูนะ ยัยแก้วทำเองเลยนะอร่อยมากๆ"
อรรถภูมิลองกินที่ยู่ยี่ตักมาให้
"อร่อยจริงๆด้วย น้องแก้วนี่ทำอาหารอร่อยจริงๆเลยนะครับ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ" แก้วทำท่าเขิน
อรรถภูมิ ยิ้มให้แก้ว
ทั้งสามคนต่างกินอาหารกันอย่างสนุกสนาน
แก้วกำลังล้างจานอยู่ อรรถภูมิเดินยกจานมาให้แก้วล้าง
"วางจานไว้ตรงนี้ก็ได้คะเดี๋ยวแก้วล้างเอง"
"ให้พี่ช่วยดีกว่าครับจะได้เสร็จเร็วๆ"
พูดเสร็จอรรถภูมิก็เข้ามาช่วยแก้วล้างจาน
"น้องแก้วนี้ดูเป็นแม่ศรีเรือนจริงๆเลยนะครับ ใครได้เป็นแฟนโชคดีตายเลย"
"ตกลงโชคดีหรือไม่โชคดีคะ"
อรรถภูมิงงกับคำพูดของแก้ว
"ก็พี่อรรถบอกว่า ใครได้แก้วเป็นแฟนโชคดีตายเลย โชคดีแล้วต้องตายเนี่ย...จะดีหรือคะ"
อรรถภูมิหัวเราะ
"แหม...น้องแก้วนี่...ปล่อยมุขซะจนพี่งงเลย สงสัยต้องคุยกับน้องแก้วบ่อยๆ ละ จะได้มีมุขไปเล่นกับคนอื่นบ้าง"
ทั้งคู่คุยกันอย่างสนุกสนาน และระหว่างล้างจานอยู่นั้นมือของอรรถภูมิก็ไปโดนมือของแก้ว
ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันอย่างหวานซึ้ง
ปัจจุบัน ในคืนนั้น ลลิล นั่งกินไวน์คนเดียวแล้วก็นึกถึงนพรุจ ภาพ เรื่องราวที่ทั้งคู่เที่ยวด้วยกันที่เขาใหญ่เข้ามาในภวังค์
ซอนย่ากับอนุวัตรเดินเข้าร้านมาพอดีก็บังเอิญเห็นลลิลนั่งอยู่คนเดียวจึงเดินเข้าไปหา
"วัตรคะ...นั่นอดีตแฟนเก่าคุณนั่งอยู่ตรงนั้น เราเข้าไปทักดีกว่าค่ะ"
"จะดีเหรอ เดี๋ยวก็มีเรื่องกันอีก"
"มีก็มีสิคะ อีกอย่างยัยลินมันก็ไม่กล้าหรอกค่ะ"
ซอนย่าพาอนุวัตรเดินไปที่โต๊ะลลิลทันที
"ว่าไงจ๊ะลิน...ช่วงนี้ดูฮอตนะ รูปเธอกับช่างภาพลูกน้องเธอเต็มหน้าเว็บไปหมดเลย"
ลลิลมองหน้าซอนย่าและอนุวัตรก่อนที่จะถอนหายใจ ซอนย่าไม่วายพูดต่อ
"วัตรคะ น่าสงสารลินเค้าจริงๆ นะคะ คงหาใครไม่ได้ เลยไปคว้าช่างภาพแก้ขัดชั่วคราวไปก่อน"
ลลิลลุกขึ้น แล้วเอาแก้วไวน์สาดใส่ซอนย่า
"ไปเห่าที่อื่นไป๊....น่ารำคาญ"
ซอนย่ากรี๊ด....และอายคนในร้าน
"ลิน...ทำไมทำแบบนี้ ซอนย่าเป็นไงบ้าง"
"แอร๊ย...วัตรคะ ซอนย่าไม่ยอม...นังลิน...แก....แก"
ซอนย่าหยิบน้ำที่โต๊ะสาดไปลลิลบ้าง
"แกคิดว่าแกทำได้คนเดียวหรอห๊า"
ลลิลเดินเข้าหาซอนย่า หยุดประชันหน้ากัน แล้วลลิลก็ตบหน้าซอนย่า
"หยุดบ้าสักที แล้วเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ไม่งั้นจะโดนหนักกว่านี้"
"แก...แก...ตบหน้าฉัน"
ซอนย่าจะเข้าไปตบกับลลิล แต่โดนอนุวัตรคว้าตัวออกไปก่อน
"พอเถอะ...ซอนย่า"
"ไม่ค่ะ ซอนย่าไม่ยอม วัตรปล่อยซอนย่าเดี๋ยวนี้นะ"
อนุวัตรดึงตัวซอนย่าออกจากร้านไป ลลิลเรียกพนักงานเช็คบิล
นพรุจ เดินเล่นอยู่บนสะพานและนึกถึงเรื่องที่ตนเองมีความสุขกับลลิล และสิ่งที่ลลินพูดตอนที่ยู่ยี่ถาม
วันใหม่ ภายในบริษัทฯ นพรุจกำลังนั่งเช็ดกล้องอยู่ที่โต๊ะทำงานของตนเอง
นพรุจเห็นลลิลเดินเข้ามาในบริษัทจึงลุกจากเก้าอี้เพื่อจะเข้าไปทักทาย
"คุณลิน ครับ"
ลลิลเดินผ่านนพรุจไปโดยไม่สนใจใยดี
นพรุจรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่ลลิลทำ
ใบเฟิร์น เดินเข้ามาเห็นพอดีจึงเข้ามาหานพรุจ
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมดูคุณลินเย็นชากับแกจัง"
"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนนี้คุณลินคิดยังไงกับฉัน"
"แกลองคุยกับคุณลินอย่างจริงจังดูสิ"
"แกจะให้ฉันคุยยังไงละหน้าฉันเขายังไม่มองเลย"
"มันต้องมีวิธีสิ"
ไม่นานก็มีเสียงตะโกนเข้ามา “เซ็ตฉากพร้อมถ่ายแล้วครับ”
"เราไปถ่ายงานกันก่อนเถอะเออ...ดีใจกับแกด้วยนะที่ลูกค้าเลือกแกมาถ่ายโฆษณาชุดนี้"
นพรุจเดินไป ใบเฟิร์นมองนพรุจ
"ขอบใจนะแก....แต่สภาพแบบนี้จะไหวไหมเนี่ย"
ต่อมา นพรุจถ่ายรูปโดยมีใบเฟิร์นเป็นนางแบบ
หลังจากที่ถ่ายเสร็จทุกคนต่างมาดูรูปที่นพรุจถ่ายแต่กับต้องผิดหวังเพราะรูปทั้งหมดเบลอ
"นี่คุณถ่ายรูปอะไรของคุณเนี่ย ภาพใช้ไม่ได้สักรูป"ลูกค้าบอก
"ขอโทษด้วยนะครับ เดี๋ยวผมถ่ายให้ใหม่ครับ"
"งั้นพักเบรคก่อนแล้วกัน ผมว่าตอนพักเบรกคุณควรไปปรับปรุงตัวเองนะ"
"ครับ"
จากนั้นคนอื่นๆก็เดินจากใบเหลือเพียงใบเฟิร์นเท่านั้น
"ไหวไหมเนี่ยแก"
"ก็คงไหว ขอเวลาแปปนึง"
"ฉันว่าแกควรตั้งใจทำงานตรงนี้ให้เสร็จ แล้วก็รีบไปเคลียร์กับคุณลินซะ ฉันพอรู้ว่าแกชอบคุณลิน แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์ของแกกับคุณลินไปถึงไหนแล้ว แต่ฉันอยากเห็นแกมีความสุข แกกับฉันรีบทำงานตรงนี้ให้เสร็จ โอเค.มั้ย"
นพรุจฮึด
"ได้...ฉันขอโทษแกด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกแก คนเรามันผิดพลาดกันได้ แต่ต้องรีบแก้ไขให้เร็ว ฉันเชื่อว่าแกทำได้"
หลังจากนั้น นพรุจ ก็ทำงานเสร็จตามที่ลูกค้าต้องการ
นพรุจไปหาลลิลที่กำลังจะเดินเข้าห้องทำงานของตนเอง พร้อมกับดึงมือของลลิลออกไป
"นี่นายจะทำอะไรของนาย"
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
พูดจบนพรุจก็เดินจูงมือลลิลไปที่ดาดฟ้าทันที
นพรุจพาลลิลมาที่ดาดฟ้าบริษัทลลิลสะบัดมือนพรุจออก
"นี่นายคิดจะทำอะไร"
"ผมอยากคุยกับคุณให้รู้เรื่อง"
รู้ทั้งรู้แต่ลลิลก็แกล้งทำเป็นไม่รู้
"ฉันว่าเรื่องนี้เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ"
"คุณจะบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความฝันอย่างงั้นเหรอ"
"แล้วแต่นายจะคิด"
นพรุจ นิ่งเพราะไม่รู้จะตอบลลิลว่าอะไร
"ฉันว่าเรื่องของเรามันควรจบไว้แค่ตรงนั้น"
"คุณบอกผมสิว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผม"
ลลิลนิ่งไม่ตอบ
"ว่ายังไงละครับคุณลลิล บอกสิว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผม แล้วเรื่องคืนนั้น"
"ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนาย"
"ไม่จริงคุณโกหกผม"
"นายฟังฉันให้ดีนะ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นมันเป็นแค่เซ็กส์ ฉันเหงา และกำลังเซ็งๆ อะไรหลายๆ อย่าง บังเอิญนายชวนไปเที่ยว ฉันก็ไป และบรรยากาศที่นั่นก็เป็นใจ ทำให้เราสองคน...ก็เท่านั้นเอง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนายทั้งนั้น"
นพรุจอึ้งกับคำตอบของลลิลที่มีให้ตนเอง
"แต่ผมคิดว่าไม่ใช่....ความรู้สึกของคุณเวลานั้น ผมเชื่อว่า...คุณก็รักผม เหมือนที่ผมรักคุณ"
ลลิลหัวเราะ
"คิดไปเองหรือเปล่า ที่ฉันทำแบบนั้นก็เพราะว่าบรรยากาศมันพาไป ฉันเชื่อว่าถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่นาย ฉันก็อาจจะ...อย่างนั้นก็ได้"
ลลิลพูดเผื่อกลัวว่า นพรุจ จะรู้ใจว่าลลิลก็รักเค้าเหมือนกัน แต่กลัวจะผิดหวัง เลยต้องตั้งกำแพงเท่านั้นเอง
"คุณคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ"
"ใช่...นายมีอะไรข้องใจอีกมั้ย"
นพรุจยืนนิ่ง
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"
ลลินเดินจากไป ทั้งๆ ที่หัวใจนั้นสุดขมขื่น
ผ่านเวลา... นพรุจ ทำงานเหมือนคนหมดกำลังใจเพียงแค่ให้ผ่านไปวันๆเท่านั้นใช่...เขาอกหักอย่างแรง
ลดาแอบมองนพรุจอย่างเป็นห่วง
ส่วนลลิลทำงานอย่างหนักเพื่อให้ลืมนพรุจ
ลลิลและนพรุจต่างเดินสวนกันในบริษัทแต่ก็ไม่มีการทักทายอะไรกันทั้งนั้น
ลลิลพรีเซ็นงานให้ผู้บริหารฟังรวมถึงยู่ยี่
นพรุจนั่งเศร้าอยู่บนดาดฟ้าของบริษัท ลดาและใบเฟิร์นแอบดูจึงรู้สึกสงสาร
ในร้านกาแฟ ลดาและใบเฟิร์นนั่งกินขนมกันอยู่ พร้อมกับพูดถึงเรื่องของนพรุจ
"หนูสงสารพี่นพจัง"
"อ้าว...ลดาไม่ได้ชอบนพเค้าหรอกเหรอ"
"ก็ชอบนะคะ แต่ลดาก็พยายามแล้วนะคะที่ทำให้รู้ว่าลดาชอบพี่นพ แต่พี่นพเค้าก็เปรยๆ กับลดาว่า เขารักลดาเหมือนน้องสาว ลดาก็เลยคิดว่าถ้าพี่นพรักใคร ลดาก็จะช่วยส่งเสริม และลดาก็รู้มานานแล้วว่า พี่นพชอบพี่ลิน"
"ลดานี่...ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ แม้อายุยังน้อย แต่ก็เข้าใจโลกดี พี่คิดนะว่าความรักไม่ใช่การครอบครอง ดูอย่างความรักของพี่สิ แฟนพี่อยู่ไกลถึงอังกฤษ เขาไปเรียนต่อตั้งหลายปี ถ้าเป็นคนอื่นก็คงเลิกไปแล้ว แต่นี่พี่ก็ยังคบกับเขาอยู่ และเขาก็จะกลับมาเร็วๆ นี้"
"ดีจังเลยค่ะ โรแมนติกสุดๆ ลดาก็อยากมีโมเม้นท์อย่างนี้บ้างจัง"
"พี่เชื่อว่าคนดีๆ อย่าง ลดา คงจะได้พบกับผู้ชายดีๆ เร็วๆ นี้แหละ"
"งั้นลดานับวันรอเลยนะคะ"
ทั้งคู่หัวเราะให้กัน
อีกวันหนึ่ง นพรุจ ยืมมองท้องฟ้ายามค่ำคืนของ กทม.
ลดามองข้างหลังนพรุจ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา
."พี่นพคะ"
นพรุจ หันมาทางลดา
"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ นี่มันดึกแล้วนะ"
"แล้วพี่นพล่ะคะทำไมยังไม่กลับบ้านอีก"
"เดี๋ยวอีกสักพักพี่ก็กลับแล้วละ"
"พี่นพคงรักพี่ลินมากเลยใช่ไหมคะ"
นพรุจ นิ่งเงียบไม่ตอบได้แต่พยักหน้า
"งั้นคืนนี้ ลดา ขอยืนบนฟ้านี้ดูบรรยากาศค่ำคืนของกรุงเทพฯ ด้วยได้ไหม"
"แล้วกลับบ้านดึกแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอ"
"ไม่ว่าหรอกคะลดาโตแล้วนะ โตพอที่จะรักใครคนหนึ่งได้แล้วด้วย"
ทั้งคู่มองหน้ากัน
"ลดาชอบพี่นพนะ"
"อย่าเลยพี่ไม่มีค่าพอให้ใครมาชอบหรอก"
"พี่นพมีค่าสำหรับลดาเสมอ ลดาชอบพี่มาตั้งนานแล้ว แต่ลดาก็รู้ว่าพี่นพให้ลดาแค่น้องสาว แต่ลดาก็จะรักพี่นพแบบนี้ตลอดไป และยินดีคอยช่วยเหลือพี่นพทุกอย่างเลยค่ะ"
นพรุจอึ้งกับสิ่งที่ลดาบอก และก็ยิ้มให้ลดาอย่างเอ็นดู
"ขอบใจนะ...ลดา"
รุ่งขึ้น นพรุจกำลังถ่ายนางแบบอยู่อย่างตั้งใจ
"โอเค.เสร็จแล้วครับ"
นพรุจ เดินเข้าไปหน้าคอมพ์ ดูรูปนางแบบที่ตัวเองเพิ่งถ่ายเสร็จ
ลดาเดินเข้ามาพร้อมกับขนม
"ถ่ายงานเสร็จแล้วหรอคะพี่นพ"
"ใช่เพิ่งเสร็จเมื่อกี้เอง"
"เหนื่อยแย่เลยนะคะพี่นพ"
"ไม่หรอกจ๊ะ...พี่ชินแล้ว"
"วันนี้ลดาซื้อขนมมาฝากพี่นพด้วยนะคะ"
ลดาเอาขนมขึ้นมาให้นพรุจ
"ขอบคุณมากนะกำลังหิวอยู่พอดีเลย"
"งั้นลดาแกะให้นะคะ"
พูดจบลดาก็แกะขนมให้นพรุจกิน นพรุจกินอย่างเอร็ดอร่อย เพราะรู้สึกเอ็นดูลดาในฐานะน้องสาว
ลลิลบังเอิญเดินผ่านมาเห็นพอดีจึงหยุดดูนพรุจกับลดา
"อร่อยมากเลยนะเนี่ย"
"งั้นพี่นพก็กินเยอะๆนะคะ"
นพรุจกินแต่ขนมเปื้อนที่ปาก ลดาเห็นแอบเช็ดให้
"ค่อยๆกินก็ได้พี่นพ ปากเลอะหมดแล้ว"
นพรุจเอามือเช็ดปากตัวเองแต่ก็ยังเปื้อนอยู่
"หนูเช็ดให้คะ"
ลดาเอากระดาษเช็ดปากให้นพรุจ
ลลิลยืนมองอยู่รู้สึกหึงอย่างบอกไม่ถูก จึงเดินไม่ได้สนใจทางทำให้ชนกับพนักงาน
"เดินดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง"
"ขอโทษคะคุณลิน"
นพรุจ และลดาหันมามองลลิลลลิลหันมาสบตาก่อนจะเดินไป
ต่อมา นพรุจกำลังเก็บของในสตูดิโอก็เห็นลลิลเดินเข้ามาหา
"พรุ่งช่วยส่งไฟล์รูปถ่ายทั้งหมดให้ฉันด้วยนะ ฉันจะเอาไปพรีเซ็นต์ลูกค้า"
"ได้ครับ...คุณลิน"
ลลิลพูดจบก็กำลังจะเดินออกไป
"เมื่อกลางวันคุณแอบมองผมใช่ไหม"
ลลิลหันกลับมาหานพรุจ
"ทำไมฉันต้องแอบมองนายด้วย"
"บางทีคุณอาจจะยังคิดถึงผมอยู่ก็ได้"
"ไร้สาระ"
ลลิลกำลังจะเดินไปนพรุจเดินเข้ามาขวางหน้า
"คุณหึงผมกับลดาใช่ไหม"
"ทำไมฉันต้องหึงนายด้วย ไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยหรือไง"
"เหรอครับ ผมจะพิสูจน์ให้ดูว่าสิ่งที่ผมพูดเป็นความจริง"
ลลิลสงสัยว่านพรุจจะพิสูจน์ยังไง แต่ไม่ทันไรนพรุจก็ดึงตัวลลิเข้ามากอด
"นี่นายกำลังจะทำอะไร"
"ก็ทำให้คุณลินรู้ใจตัวเองไงครับ"
พูดจบนพรุจก็จูบลลิลพยายามที่จะขัดขืน แต่ในใจนั้นกลับยอมศิโรราบ นพรุจกับลลิลจูบกันอยู่นาน
ยูยี่ เดินเข้ามาเห็นทั้งคู่พอดียู่ยี่ตัวเนื้อสั่น เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพตรงหน้า
"เธอสองคนกำลังทำอะไรกัน"
ลลิลผลักตัวนพรุจออก พร้อมกับตบหน้านพรุจ
ลลิลเดินออกไปด้วยความโมโห
"คุณลิน....ผม"
นพรุจได้แต่มองลลิลเดินไป
ยู่ยี่เองก็มองนพรุจเพราะกลัวจะเสียนพรุจไป
ใบเฟิร์นกำลังนั่งกินอาหารอยู่คนเดียวในร้านอาหารแห่งหนึ่ง พร้อมคิดถึงเรื่องของนพรุจ
อนุวัตรเดินเข้ามาในร้าน จึงบังเอิญเห็นใบเฟิร์น นางแบบหน้าใหม่ไฟแรง แถมสวยอีกต่างหาก
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครน่ารักจัง ดูสวย และเซ็กซี่ชะมัด"
ด้วยความอยากรู้จึงกวักมือเรียกพนักงานเข้ามาถาม
"ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ"
"ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะครับเห็นเขาบอกกันว่าเป็นนางแบบที่กำลังมาแรงครับ"
"อืม...ขอบคุณมาก"
อนุวัตรทำท่าทางคิดอย่างเจ้าเล่ห์
"น่าสนใจแหะ...สวยเซ็กซี่ถูกใจชะมัดเลยว่ะ"
อนุวัตรเดินเข้าไปหาใบเฟิร์น
"สวัสดีครับ"
ใบเฟิร์นหันมามองหน้าอนุวัตร แต่ทำเป็นไม่สนใจ
"ขอโทษครับผมลืมแนะนำชื่อไป ผมชื่ออนุวัตร เป็นนายแบบ ผมทราบมาว่าคุณก็เป็นนางแบบด้วย ไม่ทราบว่าชื่ออะไรหรือครับ"
"บอกฉันทำไม ฉันไม่ได้อยากรู้สักหน่อย และทำไมฉันต้องบอกชื่อคุณด้วย"
อนุวัตรไม่ยอมลดละ และคิดว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจและท้าทายความสามารถในการจีบมากๆ
ซอนย่าเดินเข้าในร้าน เห็นอนุวัตรกับใบเฟิร์นอยู่ด้วยกัน อารมณ์หึงพลุ่งพล่าน
"วัตร...มาทำอะไรตรงนี้คะ"
อนุวัตรหันมาเห็นซอนย่า ตกใจ แต่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
ซอนย่าเดินเข้ามาหาอนุวัตรและใบเฟิร์น
"ซอนย่าถามว่า..วัตรมาทำอะไรตรงนี้คะ"
"ปะ..ป่าวจ้ะ"
"ก็เห็นอยู่ว่าคุณยืนคุยกับยัยนี่อยู่"
"อ้าว...มีชื่อค่ะ...กรุณาเรียกชื่อก็ได้นะคะ...ไม่ใช่เรียก ยัยนี่"
"ทำไม...ฉันจะเรียกไม่ได้"
ใบเฟิร์น มองอนุวัตรและซอนย่า
"ก็ตามใจคุณนะ...ว่าแต่เมื่อกี้คุณมาขอเบอร์ฉันใช่มั้ย เอา id line ไปละกันนะคะ"
อนุวัตรอึ้ง...ในคำพูดของใบเฟิร์น
"ห๊า...ว่าไรนะ..วัตรขอ line นังนี่เหรอ"
"ป่าวนะที่รัก...ผมไม่ได้ขอ"
"อ้าว...ทำไมคุณตอแหลหน้าด้านๆ อย่างนี้ล่ะ เมื่อกี้ยังถามชื่อฉันอยู่เลย แล้วก็มาขอเบอร์ฉันด้วย บอกว่าฉันสวยอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วก็เราก็ทำงานวงการเดียวกัน คุณบอกคุณเป็นนายแบบ ฉันก็เป็นนางแบบไงล่ะคะ"
ซอนย่าตกหลุมพรางใบเฟิร์นที่พูดยั่วโมโหเพราะรู้อยู่แล้วว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
"แอร๊ย...วัตร..ทำไมคุณทำแบบนี้"
อนุวัตรตกใจ รีบปฏิเสธ
"ผมป่าวนะ แค่ถามชื่อเฉยๆ เอง"
ใบเฟิร์นลุกเข้าไปใกล้อนุวัตรแล้วกระซิบข้างข้างหู ทำให้ซอนย่าไม่ได้ยิน
"นี่นังใบเน่า...แกจะทำอะไร"
"ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยล่ะ"
พูดจบใบเฟิร์นก็เอามือมือไปคล้องแขนอนุวัตร
ซอนย่าโมโหอย่างมาก จึงตรงเข้าไปดึงอนุวัตรออกมาจากใบเฟิร์น พร้อมกับผลักใบเฟิร์น
"นี่แกจะยั่วโมโหฉันใช่มั้ย"
"งั้นคุณก็กรุณาล่ามโซ่แฟนคุณให้ดี อย่าปล่อยให้มาเลียแข้งเลียขาคนอื่นเข้าแบบนี้"
"นี่คุณว่าผมเป็น หมา เลยเหรอ"
"ก็แล้วแต่จะคุณ..."
ซอนย่าหันไปมองใบเฟิร์น
ใบเฟิร์นทำหน้าเป็นไม่สนใจซอนย่าเดินเข้าไปตบหน้าใบเฟิร์น
"แกกล้ามากนะ ที่มาว่าแฟนฉันเป็น หมา"
ใบเฟิร์นจับหน้าตัวเอง แล้วก็เดินไปตบซอนย่า
"นึกว่ามีมือคนเดียวหรือไง"
"แก...แกกล้าดียังไงมาตบฉัน...แก..อย่าอยู่เลย"
ทั้งคู่ก็ตบกันนัว...โดยมีอนุวัตรคอยห้าม แต่ก็ห้ามไม่ได้จนผู้จัดการร้านเดินออกมา
"ขอโทษนะครับ ถ้าคุณจะตบกัน กรุณาไปตบที่อื่น ที่นี่ต้องการความสงบครับ"
ทั้งคู่แยกจากกัน
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันไม่จบแค่นี้แน่ ไปค่ะ...วัตร"
อนุวัตรเดินตามซอนย่าไป
"วันไหน เมื่อไหร่ นัดมาเลยนะ...ยัยหมาตัวเมียบ้า...!"
ใบเฟิร์นจับหน้าตัวเอง เพราะเจ็บที่โดนตบ
คืนนั้น
ยู่ยี่เปิดประตูเข้ามาที่ห้องนอนพร้อมกับนั่งที่โต๊ะหน้ากระจกและมองดูตัวเอง พร้อมกับถึงเหตุการณ์ที่นพรุจจูบกับลลิล
ยู่ยี่ เปิดลิ้นชักออกมาพร้อมกับหยิบรูปสมัยก่อนตอนถ่ายรูปกับอรรถภูมิขึ้นมาดู แล้วนั่งคิดถึงสมัยก่อน...
อรรถภูมิเดินมาหน้าบ้านยู่ยี่พร้อมกับดอกไม้จากนั้นก็กดกริ่งเรียกอรรถภูมิพยายามมองหาแก้ว
ไม่นานยู่ยี่ก็ออกมาเปิดประตูให้
"อ้าว...จะมาทำไมไม่บอกละ"
"เกรงใจน่ะ"
อรรถภูมิทำท่าทางมองหาแก้ว
ยู่ยี่ สังเกตเห็นว่าอรรถภูมิถือดอกไม้มาด้วย จึงคิดว่าซื้อมาให้ตัวเอง
"ดอกไม้ที่อยู่ในมือสวยจังเลยนะ"
"ขอบคุณนะน้องแก้วไม่อยู่เหรอ"
"ไม่อยู่หรอก ไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะแล้วนี่ซื้อดอกไม้ไปให้ใครเหรอ"
อรรถภูมิผิดหวังที่ไม่เจอแก้ว เลยแสร้งเอาดอกไม้มาให้ยู่ยี่
"เอามาให้ยู่ยี่แหละ ได้ข่าวว่ายู่ยี่ชอบดอกกุหลาบ"
ยู่ยี่ดีใจมาก คิดว่าอรรถภูมิหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวเอง
"ขอบคุณนะ แล้วนี่จะมาแค่ให้ดอกไม้อย่างเดียวเหรอ"
"ในเมื่อแก้วไม่อยู่ เราออกไปหาอะไรกินนอกบ้านมั้ย"
ยู่ยี่ดีใจสุดๆ
"ไปสิ รอแปปนะ เราขอเปลี่ยนเสื้อผ้าแปปนึงงั้นอรรถไปรอในบ้านก่อนละกัน"
"ได้ๆ"
อรรถภูมิรู้สึกเสียดายที่มาแล้วไม่เจอแก้ว
เวลาต่อเนื่องมา ยู่ยี่กับอรรถภูมิทานข้าว เดินช้อปปิ้ง และดูหนังยู่ยี่ดูมีความสุขมาก เหมือนมาออกเดทเที่ยวกับแฟน ในทางตรงข้าม อรรถภูมิกลับคิดถึงแต่แก้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะคิดว่ามาเที่ยวกับยู่ยี่เพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น
ต่อมา ... อรรถภูมิมาส่งยู่ยี่ที่หน้าบ้าน ยู่ยี่กลับเข้าบ้านไปแล้ว แต่อรรถภูมิเจอแก้วที่หน้าบ้าน
“อ้าว...พี่อรรถไปไหนมาเหรอคะ”
“กลับมาแล้วหรือแก้ว ไปไหนมาล่ะ”
“ไปดูหนังกับเพื่อนมาค่ะ”
อรรถภูมิทำท่าเหมือนเสียใจ
“แก้วไปกับแฟนเหรอ”
“เปล่าหรอกค่ะ ไปกับเพื่อนผู้หญิงค่ะ”
อรรถภูมิดีใจจนลืมตัว เข้าไปจับมือแก้ว แก้วตกใจ แต่ก็ไม่ว่าอะไร
“จริงเหรอแก้ว แก้วยังไม่มีแฟนเหรอ”
แก้วหัวเราะ
“ยังไม่มีหรอกค่ะ แก้วยังโสด”
“งั้นพี่ขอจีบแก้วได้มั้ย”
แก้วเขิน
“ก็ลองดูค่ะ”
ทั้งคู่ยิ้มหวานให้กัน โดยหารู้ไม่ว่า ยู่ยี่ แอบมองอยู่ที่หน้าต่าง
ยู่ยี่มองที่รูปถ่ายแล้วค่อยๆมามองที่กระจกแต่งหน้า พึมพำ
“ฉันจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นเกิดกับฉันอีกเป็นอันขาด”
ในห้องนอนของมินตรา
มินตราอยู่ในอ้อมกอดอนุวัตร
“ทำไมวันนี้มาหามินได้ล่ะคะ”
“ผมเบื่อ ซอนย่า อารมณ์ร้าย ฉุนเฉียว และชอบทำให้ผมขายหน้า”
“แหม...ก็เธอเป็นคุณหนูเอาแต่ใจนี่คะ มินก็โดนอยู่บ่อยๆ นี่ถ้ามินไม่ต้องพึ่งเงินของซอนย่าล่ะก็ มินก็ไม่ทนเหมือนกันค่ะ คนรวยก็อย่างนี้แหละค่ะ เงินซื้อได้ทุกอย่าง แม้แต่คำว่า เพื่อน”
“ใช่ แต่ซอนย่าเขาก็ใจป้ำนะ ผมขออะไรเค้าก็ให้หมด นี่ก็เพิ่งถอยโทรศัพท์ใหม่ให้ผม”
“ดีค่ะ สูบเงินมันมาเยอะๆ นะคะ”
“เอ่อ...ผมง่วงละ”
“ง่วงจริงหรือคะ...อีกสักรอบไหวมั้ย”
อนุวัตรมองตามินตราเหมือนรู้กัน
รุ่งเช้าที่สตูดิโอมีการถ่ายแบบคู่ระหว่างใบเฟิร์นกับซอนย่า
ใบเฟิร์นกับดาด้าเดินมาหานพรุจ
“พร้อมถ่ายแบบกันแล้วใช่ไหม”
ดาด้าบอก“พร้อมอะไรกันละ ยัยซอนย่ายังมาไม่ถึงเลย”
“ถ่ายแบบกับคนไม่รักษาเวลาแบบนี้ลำบากจังเลยนะ”
“นั่นนะสิคะคุณน้อง ได้ข่าวว่าคุณน้องกะยัยซอนย่าตบกันที่ร้านอาหารหรือคะ ข่าวกอสซิปเมาท์กันทั่วเมือง”
“ก็นิดหน่อยค่ะ”
นพรุจ กลัวว่าจะถ่ายไม่ทัน เลยพูดตัดบท
“งั้นถ่ายเดี่ยวก่อนแล้วกันจะได้ไม่เสียเวลา”
จากนั้นไม่นานซอนย่าก็เดินมา แล้วพูดเหน็บแนบทุกคน
“นี่...ใจคอจะไม่รอฉันเลยหรือไง”
“มาสายแล้วยังจะมาเรื่องมากอีก”
“วันนั้นยังไม่เข็ดใช่มั้ยงั้นมาต่อกันวันนี้เลยเป็นไง”
“ก็ลองดูสิ ใครเค้าจะยืนให้ตบฝ่ายเดียวล่ะ เข้ามาเลย”
นพรุจ, ดาด้า และลดาเข้ามาห้ามทั้งสองคนอย่างชุลมุน
“พอเถอะครับคุณซอนย่า แกด้วย...เฟิร์น”
แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่หยุดทะเลาะกัน
ซอนย่าผลักนพรุจไปโดนของมีคมทำให้นพรุจเลือดออกลดารีบเข้าไปดู
“พี่นพเป็นอะไรมากไหม”
ใบเฟิร์นกับซอนย่าเห็นนพรุจเลือดออกจึงหยุดทะเลาะกัน
“คุณซอนย่าไปแต่งหน้าก่อนเถอะค่ะ เราจะได้เริ่มงานกันสักที” ดาด้าบอก
“นพ...แกเป็นไงบ้าง”
ภายในห้องครัว ลดาปฐมพยาบาลให้นพรุจ
“เจ็บมากหรือเปล่าคะ...พี่นพ”
“ไม่เป็นไรหรอกนิดเดียวเอง”
“นิดเดียวที่ไหนกันเลือดออกตั้งเยอะ”
“พี่ไม่เป็นไรจริงๆนะ”
“มาคะแอนนี่ทำแผลให้…”
ลดาจับหน้านพรุจให้อยู่นิ่งๆ
“อยู่นิ่งๆนะคะ”
ลดาทายาให้ที่แก้มของนพรุจ แล้วก็เปาที่แก้มของนพรุจ
“แค่นี้เดี๋ยวก็หายแล้วค่ะ”
ลลิลเดินเข้ามาเห็นจึงหยุดมองทั้งสองคนลดาแปะพลาสเตอร์ยาให้นพรุจ
“เรียบร้อยแล้วคะ”
“ขอบใจจ้ะลดา...เราไปทำงานกันเถอะ”
“ไปค่ะ”
ลลิลรู้สึกไม่พอใจที่เห็นลดาสนิทกับนพรุจ ถามใจตัวเองว่านี่..คืออาการหึงใช่มั้ย
นพรุจ กำลังแต่งภาพที่่ตนเองถ่ายมาอยู่ที่โต๊ะ ไม่นานยู่ยี่ก็เดินเข้ามาหา
“ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ...นพรุจ”
“งานเสร็จ...ผมก็จะกลับแล้วครับ ผอ. มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก”
นพรุจลุกขึ้น เพราะคิดว่าไม่เหมาะที่จะนั่งคุยกับยู่ยี่
“แล้วทำไม ผอ. กลับดึกจังละครับ”
“ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”
“ผอ. มีเรื่องอะไรจะบอกผมหรือมีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยครับ”
“ฉันชอบเธอ”
นพรุจอึ้งในสิ่งที่ยู่ยี่พูด
“ผอ. พูดเล่นใช่ไหมครับ”
“ฉันพูดจริง”
“แต่ผม...เอ่อ...”
ยู่ยี่ โผเข้าไปกอดนพรุจ
ลลิลเดินเข้ามาเห็นพอ จึงแอบดู
“เป็นแฟนกับฉันนะ...นพ ฉันรักเธอ”
นพรุจผลักยู่ยี่ออกจากตัว
“ผอ.ครับ อย่าทำแบบนี้เลยครับ ผมไม่ได้เป็นเกย์ และผมก็เป็นผู้ชายเต็มตัวนะครับ”
“ทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงคิดว่าความรักมีแค่ในหนุ่มสาวเท่านั้นเหรอ เดี๋ยวนี้ยุคนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ผู้ชายกับผู้ชายยังแต่งงานกันได้เลย”
“ผมเข้าใจครับ และไม่เคยที่จะรังเกียจเพศที่สามเลยนะครับ ผมออกจะนับถือในความสามารถด้วยซ้ำ อย่าง ผอ. นี่ ผมมองว่าเป็นคนที่เก่งมาก เป็นคนที่มีความสามารถ เก่งกว่าผู้ชายหรือผู้หญิงบางคนอีกครับ”
“แต่ที่ผ่านมา ฉันรู้สึกว่าเธอก็ชอบฉันเหมือนกัน”
“ผมชอบ ผอ.ครับ ชอบมากด้วย แต่ผมชอบในความสามารถของ ผอ. นะครับ ไม่ได้ชอบแบบหญิงชายทั่วไป”
“เธอไม่ต้องมาอ้างนั่น อ้างนี่ ที่เธอไม่ชอบฉันเพราะลินใช่ไหม”
นพรุจนิ่งไม่ตอบ
“ลินก็บอกอยู่แล้ว ไม่ได้ชอบเธอ”
“แต่ผมรักคุณลินครับ รักมากด้วย รักตั้งแต่แรกพบ และผมกับคุณลิน เราก็มีอะไรกันแล้วด้วย”
ยู่ยี่เหมือนโดนตบหน้า“อะไรนะ”
“ผอ.ได้ยินไม่ผิดครับ แต่คุณลิน...เขา”
“นั่นประไร แสดงว่าลินไม่ได้ชอบเธอ ไม่ได้รักเธอ แล้วเธอจะไปรักเขาทำไม ฉันสิ...ฉันเป็นคนที่รักเธอ พร้อมทำทุกอย่างเพื่อเธอ”
ยู่ยี่เดินเข้าไปกอดนพรุจ แต่นพรุจพยายามผลักออก
“ผมรักคุณลินและจะรักต่อไป ถึงไม่มีคุณลิน ผมก็ไม่มีทางรัก ผอ. แบบชู้สาวได้หรอกครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
นพรุจเดินออกจากห้องไปยู่ยี่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นเหมือนคนเสียสติเพราะอกหัก
“ทำไม ทำไมเธอไม่ชอบฉัน ทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ ทำไม”
ลลิลที่แอบดูอยู่รู้สึกสงสารยู่ยี่จับใจ
บนดาดฟ้า นพรุจรู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นและยิ่งรู้ตัวเองมากขึ้นว่าเขาไม่มีทางที่จะหยุดรักลลิลได้
ส่วนลลิลเห็นยู่ยี่นั่งร้องไห้อยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอไม่อยากเห็นยู่ยี่เสียใจแบบนี้อีก
ที่บ้านในเวลากลางคืนต่อมา ยู่ยี่นอนร้องไห้โทษตัวเองที่ไม่มีใครรักเพราะตัวเองเกิดมาผิดเพศ
อ่านต่อตอนที่ 5
