“ดาวย้อมแสง” ตอนที่ 3
นพรุจพาลลิลมาที่ที่ไม่มีคนลลิลสะบัดมือนพรุจออก
“ขอบใจนะที่เข้ามาช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่นายเถอะมาทำอะไรแถวนี้”
“เผอิญผมมาหาเพื่อนแถวนี้น่ะครับ”
ลลิลมองหน้านพรุจ แล้วมองไปอีกทางเหมือนกันมีเรื่องในใจ
“คุณลลิลมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ”
“ผมถามอะไรคุณลินหน่อยได้ไหม”
“ถามมาสิ”
“ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครหรอครับ”
ลลิลนิ่งไปพักหนึ่งก่อนตอบ
“เป็นแฟนเก่าฉันเองแหละ แต่ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว เขาทิ้งฉันไปหาคนคนอื่น”
“ทำไมล่ะครับ ทำไมเขาต้องทิ้งคุณลินด้วย”
“เขาบอกว่าฉันเป็นเจ้าอารมณ์ เบื่อที่ฉันเอาแต่ออกคำสั่ง เบื่อทุกๆ อย่างที่เป็นตัวฉัน เหตุผลที่เขาบอกเลิกฉัน
เจ็บมั้ยล่ะ”
นพรุจรู้สึกสงสารลลิล
“เรากลับกันเถอะ”
ลลิลกำลังจะเดินไป
“ถ้าผมเป็นผู้ชายคนนั้นผมจะไม่มีวันเบื่อคุณ”
ลลิลยิ้มให้นพรุจ
เช้าวันใหม่ นพรุจกำลังเช็คสภาพกล้องเพื่อเตรียมถ่ายงาน
ลลิลกำลังคุยกับดาด้าเรื่องชุดนางแบบ
“ลิน...เธอนี่มันสุดยอดนักออกแบบเสื้อผ้าจริงๆ ดูสิแต่ละชุดนี่สวยๆทั้งนั้นเลย”
“เว่อร์ไปละยัยดาด้า”
นพรุจหันมามองลลิลลลิลเองก็หันไปมองนพรุจ ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
“เธอยิ้มอะไรอ่ะ...ลิน”
“ป่าวนี่ ฉันจะยิ้มให้ใครล่ะ”
“แต่ชุดที่เธออกแบบสวยจริงๆนะ”
ดาด้าหันไปมองชุดต่อ
ไม่นานยู่ยี่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับนักศึกษาฝึกงานชื่อลดา
“อ้าว...ทุกคนมาทางนี้หน่อย”
ทุกคนมารวมตัวกันตามที่ยู่ยี่บอก
“มีเรื่องอะไรหรือคะ ผอ.” ดาด้าถาม
“นี่คือ ลดา เป็นลูกสาวคุณปรีชาลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเรา ลดาจะมาฝึกงานที่นี่”
ลดาเดินออกมาข้างหน้า
“หนูชื่อลดาค่ะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“ลดาจะมาฝึกเรื่องการแต่งภาพกับนพรุจ”
“ครับ ผอ.”
“ยังไงฝากดูแลและสอนงานด้วยละกัน”
“ได้ครับ ผอ.”
ลดาเห็นนพรุจก็จำได้
“พี่นั่นเอง จำหนูได้ไหม”
นพรุจทำท่าทางคิด
“วันที่พี่ถ่ายรูป แล้วเดินมาชนหนูไง”
“อ๋อ จำได้แล้วน้องนั่นเอง”
“เคยเจอกันด้วยเหรอ ก็ดีสิ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานได้”
นพรุจพาลดามานั่งที่โต๊ะ พร้อมกับเริ่มสอนงานลดา
“นี่โต๊ะทำงานของน้องนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่นพ”
“หน้าที่ของน้องหลักๆก็จะเป็นการรีทัชภาพนะครับ”
“ค่ะ ว่าแต่หนูไม่คิดเลยนะคะว่าจะมาเจอพี่นพที่นี่”
“นั่นสิ โลกมันกลมเน๊อะแต่เรื่องคราวนั้นพี่ต้องของโทษเราอีกทีนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่นพ ที่เราได้เจอกันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญมั้งคะ”
“ก็คงงั้นมั้ง ว่าแต่เรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า ลดาใช้โปรแกรมโฟโต้ชอปกับอีลาสเป็นใช่มั้ย”
“เป็นค่ะ...สบายมาก”
ทั้งคู่สนิทสนมเร็วกว่าที่คิด โดยเฉพาะลดาที่ค่อนข้างจะประทับใจนพรุจเอามากๆ
ฟ้ามืดแล้ว นพรุจกำลังเก็บของกลับบ้าน แต่เห็นลลิลกำลังทำงานอยู่ จึงเข้าไปหา
“ยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับคุณลลิล”
“อีกสักพักก็คงจะกลับแล้วละ”
นพรุจ หยิบแบบเสื้อผ้าของลลิลมาดู
“สวยจังครับ”
ลลิลยิ้มให้นพรุจ
“แล้วคุณลลิลต้องออกแบบเสื้อผ้าอีกกี่ชุดละครับ”
“นี่ชุดสุดท้ายแล้วละ”
ไม่นานก็มีมือดีแอบถ่ายรูปทั้ง2คนไว้
เช้าวันใหม่ ลลิล เดินเข้ามาทำงานที่บริษัทก็เห็นทุกคนกำลังมุงดูที่บอร์ดอยู่
“ดูอะไรกัน ไม่ยอมทำงานทำการกัน”
ลลินเดินเข้าไปที่บอร์ด
พนักงานทุกคนเห็นลลิลก็ตกใจ รีบสลายตัวกันไปทำงาน
ลลิลมองไปที่บอร์ดก็เห็นรูปตัวเองกับนพรุจ อยู่ด้วยกันสองต่อสองติดอยู่ โดยมีข้อความเขียนว่า “คุณน่ากินจัง...นพรุจ”
นพรุจ ดาด้าลดา เดินเข้ามาพอดี
“ดูอะไรอยู่หรอ...ลิน”
ลลิลไม่พูดอะไร
ทั้ง 3 คนดูที่บอร์ดถึงกับตกใจโดย เฉพาะนพรุจ
ดาด้าถาม “ใครเป็นคนทำแบบนี้”
นพรุจ รีบเอารูปภาพพวกนั้นออกจากบอร์ด
“ลิน,,,เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“คุณลิน”
ลลิลเดินเข้าห้องทำงานโดยไม่พูดอะไร
ทั้งสามคนต่างเป็นห่วงลลิล
“ฉันอยากรู้จริงๆใครเป็นคนทำนะ”ดาด้าบอก
“เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจะสืบเอง”
“ลดาจะช่วยพี่นพอีกแรงนะคะ น่าสงสารพี่ลินจัง”
-นพรุจนึกเป็นห่วงลลิล
ในห้องทำงาน ลลิลกำลังนั่งเหม่อลอยกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะประตูทำให้ลลิลได้สติ
“เข้ามาได้”
นพรุจ เข้ามาที่ห้องทำงานของลลิล
“ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ”
“ว่ามาสิ”
“คุณลินอย่าคิดมากเรื่องรูปถ่ายเลยนะครับ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรสักก็หน่อย เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง”
“ผมจะหาตัวคนที่ทำเรื่องแบบนี้ให้ได้”
“ไม่ต้องหรอก หาไปก็เท่านั้นแหละ ฉันขอตัวทำงานก่อนนะ”
“แต่...”
ลลิลนั่งทำงานโดยไม่สนใจนพรุจ
นพรุจ เดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
“ลินเป็นยังไงบ้าง”
“คุณลลิลบอกว่าไม่เป็นอะไร”
"ยัยลินก็เป็นแบบนี้ทุกที ชอบเก็บความรู้สึกอยู่คนเดียว"
นพรุจคิดเป็นห่วง ลลิล
ลดาก็เป็นห่วงนพรุจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"งั้นฉันไปทำงานก่อนละกัน"
นพรุจพยักหน้าให้ดาด้า
"แล้วพี่นพละเป็นอะไรไหม"
นพรุจ หันมามองลดา
"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก พี่เป็นผู้ชายคงไม่เสียหายอะไร ห่วงคุณลินมากกว่า"
ลดามองนพรุจด้วยความเป็นห่วง
ในห้องประชุม ยู่ยี่อ่านกำหนดการเรื่องการประกวดนางแบบ
"เรื่องการประกวดนางแบบไปถึงไหนละ"
"ไม่ต้องห่วงครับ ผอ.ผมจัดการให้เรียบร้อยละครับ" สมชายบอก
"แล้วเรื่อง PR ละ"
"เรื่องนั้นก็เรียบร้อยแล้วคะ ซินดี้ให้ทีมขายประสานงานกับทีมพีอาร์ เราทำงานควบคู่กันค่ะ" ซินดี้บอก
"ยู่ยี่แล้วเรื่องเสื้อผ้าละไปถึงไหนแล้ว"
"ลินจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"ดีมาก เรื่องหน้า ผม ก็ต้องดูแลไม่ให้พลาดนะ นาเดีย แอนนา"
นาเดีย/แอนนาพูดพร้อมกัน "ไม่มีปัญหา ทุกอย่างเรียบร้อยค่ะ"
"ช่วงนี้ทุกคนอาจจะเหนื่อยกันหน่อยนะ"
"ไม่เป็นไรคะเพื่อบริษัทของเรา"
ยู่ยี่เห็นลลิลมีสีหน้าเศร้าๆ
"ลิน...เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ"
"สีหน้าเธอดูไม่สบายนะ"
"ช่วงนี้โหมงานหนักค่ะเลยไม่ค่อยได้พัก"
"งั้นประชุมเสร็จฉันให้เธอลากลับไปพักผ่อนซะ เพราะงานประกวดจะขาดเธอไม่ได้"
"ค่ะ ผอ."
ภายในบ้าน ตอนกลางคืน ใบเฟิร์นเปิดทีวีดูรายการแฟชั่น สังเกตท่าทางการเดินแบบของนางแบบ
ใบเฟิร์นซ้อมเดินแบบอยู่ในห้องนอน แล้วก็มาหยุดโพสท่าอยู่หน้ากระจก แววตา สีหน้าจริงจัง
"ฉันต้องเป็นนางแบบให้ได้"
เช้าต่อมา พนักงานทุกคนต่างตั้งใจกันเซ็ตเวทีเพื่อให้ทันงานประกวด นพรุจเองก็เช็ดกล้องของตัวเอง
ส่วนลลิลเองก็ดูความเรียบร้อยของงาน
"เป็นยังไงบ้าง เซ็ทฉากไปถึงไหนแล้ว" ลลิลถาม
"ใกล้เสร็จแล้วครับ" ทีมงานบอก
"ไม่ติดขัดอะไรใช่ไหม"
"ใช่ครับทุกอย่างโอเค.ครับ"
"ดูความแข็งแรงของป้ายหน่อยนะ อย่าให้เกิดความผิดพลาดล่ะ"
ลลิลมองไปทางนพรุจ ก็เห็นนพรุจกำลังทำความสะอาดกล้องอยู่ ไม่นานลดาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเครื่องเดื่ม
"น้ำค่ะ...พี่นพ"
"ขอบคุณมากจ้ะ ลดา"
"เหนื่อยไหมคะพี่นพ"
"ไม่หรอกจ๊ะ"
"ลดานวดให้นะคะ"
ลดาพูดจบก็เดินอ้อมไปข้างหลังนพรุจแล้วก็นวดที่ไหล่ให้
"ไม่เป็นไรหรอกลดา พี่ไม่ได้เมื่อย"
นพรุจ พยายามที่จะสะบัดแอนออก
ลลิน ที่ยืนมองอยู่รู้สึกไม่ชอบใจจึงเดินเข้ามาหาทั้งคู่
นพรุจ เห็นจึงรับยืนขึ้น
"ว่างมากหรือไงถึงมานั่งเล่นกันแบบนี้ งานกำลังจะเริ่มแล้วนะ"
พูดจบลลิลก็เดินจากไป
"คุณลิน"
"พี่นพ....พี่นพ...จะไปไหนล่ะ"
นางแบบทุกคนต่างแต่งหน้าทำผมอยู่ในห้องแต่งตัว บางคนก็ลองชุด โดยมี ดาด้า คอยดูแลความเรียบร้อย
นาเดียบอกใบเฟิร์น "น้องคะหน้าน้องสวยมากเลยนะคะ"
"ขอบคุณค่ะพี่"
"พี่ชื่อ นาเดีย นะคะ เป็นช่างแต่งหน้าประจำ show magazine จ้ะ"
"ขอบคุณค่ะพี่นาเดีย"
"พี่ว่าน้องต้องเป็นตัวเต็งในการประกวดในครั้งนี้แน่นอนเลยค่ะ"
"จริงหรือคะพี่...เฟิร์นฝันอยากเป็นนางแบบมานานแล้วค่ะ"
ดาด้าถาม "ยัยนาเดียเสร็จหรือยัง มัวแต่เมาท์อยู่นั่นแหละ มีนางแบบรออีกหลายคนนะยะ"
"เสร็จแล้วค่ะ...ส่งมาเลย เดี๋ยวนาเดียฟาดแปปเดียว รับรองฟิน!"
ผู้คนมากมายต่างตั้งหน้ารอดูการประกวดในครั้งนี้
พิธีกรกล่าวแนะนำคณะกรรมการ
"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู่การประกวดเฟ้นหานางแบบหน้าใหม่ของวงการ จัดโดย show magazine
นิตยสารชื่อดังอันหนึ่งของประเทศไทย ก่อนที่เราจะรู้ว่าใครคือสุดยอดนางแบบของเวทีนี้ เราไปทำความรู้จักคณะกรรมการตัดสินกันก่อนครับขอเสียงปรบมือให้กับ คุณสุทธา ทวีศรีธนโชค กรรมการผู้จัดการบริษัท ไอพีเอ็มโปรดักชั่น จำกัด, คุณอมลวรรณ ศิริกิตติรัตน์ ซูเปอร์โมเดล และนางเอกละครสุดฮอต “มายาไฟ”, คุณไชยวัฒน์ ผายสุวรรณ พระเอกละครแถวหน้าของวงการ เจ้าของฉายา “นายแบบร้อยเวที” , คุณยู่ยี่-สายทิพย์ มนตรีศักดิ์ ผู้อำนวยการ Show Magazine และคุณลลิล-จิตประภัสสร์ แวววุฒินันท์ ดีไซเนอร์และบรรณาธิการฝ่ายแฟชั่นของ Show Magazine
ขอเสียงปรบมือให้กับกรรมการทุกท่านด้วยครับ และเพื่อมิให้เป็นการเสียเวลาเรามาพบผู้เข้าประกวด The Best Super Model2015 กันเลยครับ"
นพรุจยืนอยู่หน้าเวทีเพื่อรอถ่ายรูปนางแบบแต่ละคน
ลลิลแอบมองนพรุจที่กำลังทำงานอยู่
นางแบบแต่ละคนต่างก็เดินแบบบนเวทีด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ พร้อมกับเสียงเพลงที่ช่วยบิ้วอารมณ์ และแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูป
กรรมการต่างก็ดูความตั้งใจของแต่ละคนและให้คะแนน
ใบเฟิร์นเดินออกมาเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะมีเสียงปรบมือตามมา
พิธีกรบอก
"แหม...ผู้เข้าประกวดแต่ละคนทำได้เยี่ยมยอดมากเลยครับ ในมือของผมคือรายชื่อของผู้เข้ารอบ 3 คนสุดท้าย ดังมีรายชื่อต่อไปนี้ ผู้เข้ารอบสุดท้าย ได้แก่ หมายเลข 8 น้องฝนทิพย์-อุมาพร วัฒนะวิบูลย์ / หมายเลข 20 น้องนาตาชา-พิไลพร ดิษฐบรรจง และคนสุดท้ายหมายเลข 15 น้องใบเฟิร์น-ไอยา ว่องไวธนกุล ขอเสียงปรบมือให้กับผู้เข้ารอบสุดท้ายด้วยครับ ช่วงหน้าเราจะมาพบกับการตัดสินด้วยการตอบคำถามจากคณะกรรมการกันครับ"
นพรุจเดินไปหาใบเฟิร์นที่กำลังยืนกินน้ำอยู่หลังเวที
"เป็นไงบ้างวะแก"
"ตื่นเต้นมากบอกเลย"
"แต่วันนี้แกสวยมากนะ"
"ฉันก็สวยอยู่แล้วป่าววะเอ้ย...ล้อเล่น แต่อีกสองคนเขาก็สวย และเดินแบบได้สง่ามากเลย"
"เดี๋ยวก็รู้ละว่าแกจะได้ไปถึงฝั่งฝันหรือเปล่า"
ลลิลเดินมาเห็นพอดี
"มายืนทำอะไรกันตรงนี้ ทำไมไม่ไปเตรียมตัวละ"
นพรุจแนะนำให้ลลิลรู้จักกับใบเฟิร์น
"คุณลินครับ นี่ใบเฟิร์นเพื่อนสมัยเรียนของผมครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ตัวจริงสวยกกว่าในหนังสืออีกนะคะ"
"ขอบคุณคะ คุณควรที่จะไปเตรียมตัวได้แล้วนะคะ"
"ค่ะ ไปนะแก"
ใบเฟิร์นเดินไปเตรียมตัวในห้อง จึงทำให้เหลือแค่นพรุจกับลลิลสองคน
"คุณลิน...เหนื่อยไหมครับ"
"ถ้าฉันบอกว่าเหนื่อยนายจะทำยังไงละ"
นพรุจ ยืนนิ่งเพราะไม่คิดว่าลลิลจะตอบมาแบบนี้
ลลิลเดินไปแล้วก็สะดุดกับพรมที่พื้นจึงทำให้เสียหลักล้ม แต่นพรุจรับไว้ทัน
ทั้งคู่ปากชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งคู่จ้องตากันอย่างลึกซึ้ง
มีมือดีแอบถ่ายรูปทั้งคู่ไว้
บนเวที พิธีกรกล่าวเชื้อเชิญอีกครั้ง
"ขอเชิญผู้เข้าประกวดทั้งสามท่านบนเวทีครับ"
นางแบบทุกคนเดินขึ้นมาบนเวที
พิธีกรยื่นซองคำถามให้ผู้เข้าประกวดคนแรก คนที่สอง และคนสุดท้าย
ทั้งสามคนตอบ คณะกรรมการให้คะแนน และสต๊าฟนำไปให้พิธีกร
"และผลการตัดสินอยู่ในมือผมแล้วครับ ผมจะประกาศผู้ที่ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 นะครับ
ได้แก่....หมายเลข 20 น้องฝนทิพย์-พิไลพร ดิษฐบรรจง"
ฝนทิพย์เดินขึ้นมาขอบคุณคนเชียร์ทุกคน
"และผู้ได้รับรางวัลชนะเลิศ ได้รับตำแหน่ง The Best Super Model 2015 ได้แก่ หมายเลข 15 น้องใบเฟิร์น-ไอยา ว่องไวธนกุล ส่วนรองชนะเลิศอันดับ 1 ได้แก่ หมายเลข 8 น้องนาตาชา-พิไลพร ดิษฐบรรจง ขอแสดงความยินดีด้วยครับ"
จากนั้นก็มีเสียงปรบมือดังสั่น ใบเฟิร์นยิ้มให้กับทุกๆคน
วันใหม่ นพรุจกับใบเฟิร์นเดินเข้าในบริษัท
ทุกคนต่างมองนพรุจและทำท่าซุบซิบ ทำให้นพรุจแปลกใจ
"ทำไมวันนี้มีแต่คนมองวะ หน้าฉันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"
"ก็ไม่นี่"
"แล้วทำไมมีแต่คนมองวะเนี่ย"
ใบเฟิร์นสังเกตคนในออฟฟิศต่างจ้องหน้าจอมือถือ และหน้าจอคอมพิวเตอร์
ใบเฟิร์นลองเช็คมือถือของตัวเองว่ามีอะไร แล้วพบกว่า
"ฉันรู้แล้วว่าทำไมมีแต่คนมองแกแกดูนี่สิ"
ใบเฟิร์นส่งมือถือให้นพรุจดู เป็นภาพหลุดระหว่าง นพรุจกับลลิล จูบปากกันในงานประกวดนางแบบ
"เฮ้ย...!!! อะไรวะเนี่ย"
"แล้วในรูปมันคืออะไรวะแก...หรือว่าแกกับคุณลินมีอะไรกันจริง"
"จะบ้าเหรอแก...วันนั้นคุณลินเค้าสะดุดพรม แล้วฉันก็ไปรับตัวเค้าพอดี แล้ว...เอ่อ...ๆๆๆ มันเป็นอุบัติเหตุอ่ะแก..."
"อืม...ฉันเชื่อแกนะ...แต่ที่เชื่ออีกอย่างคือ แกกับคุณลินโดนเข้าให้แล้วล่ะ!"
ไม่นานซอนย่ากับมินตราก็เดินเข้ามาทักทายนพรุจ ในบริษัท
"สวัสดีค่ะ คุณนพ...เช้านี้คุณกลายเป็นเน็ตไอดอลเลยนะคะ เพราะรูปของคุณกับคุณลลิลถูกโพส ถูกแชร์ไปเพียบเลยนะคะ จะทำอะไรก็อย่าให้มันโฉ่งฉ่างสิคะ" ซอนย่าว่า
"จริงด้วยค่ะ หวานหยดย้อยหวานซึ้งเหมือนฉากเลิฟซีนในหนังเลยนะคะ นี่แค่ภาพนิ่งนะ ถ้าเป็นภาพเคลื่อนไหวล่ะก็...โอ๊ย...ไม่อยากจะคิดเลยล่ะ!" มินตราว่า
นพรุจรีบหันไปมองหน้าซอนย่าและมินตรา
"นี่พวกคุณพูดเรื่องอะไรกัน"
"แหม...ดูคุณนพ...ทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์มากๆ เลยนะ แต่ฉันอยากเห็นลลิลมากกว่า ถ้าเห็นภาพในเน็ตแล้วจะทำหน้ายังไงน้า...ไม่เอาดีกว่า ฉันไปแต่งหน้าละ"
ซอนย่ากับมินตราเดินหัวเราะและกำลังจะเดินออกไป ใบเฟิร์นเห็นนพรุจกำลังแย่จึงเข้ามาช่วย
"นี่ใช่คุณซอนย่าใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะคุณซอนย่า"
ใบเฟิร์นยกมือไหว้ ในฐานะนางแบบรุ่นน้อง แต่ซอนย่ากลับมองใบเฟิร์นหัวจรดเท้า จนใบเฟิร์นเริ่มฉุน
"เธอเป็นใคร อ๋อ...เธอคงเป็นนางแบบใหม่สินะ เห็นว่าเพิ่งได้รับตำแหน่งมา เผอิญว่าวันนั้นฉันไม่ว่างไปเป็นกรรมการ แล้วก็คงเป็นเธอสินะที่จะได้ถ่ายแบบกับฉัน...วันนี้!"
มินตราบอก "หน้าตาก็บ้านๆ เธอว่างั้นมะ...ซอนย่า"
"แต่หุ่นก็ใช้ได้นะเธอ"
"ดิฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณมานาน เพิ่งจะได้เจอตัวจริงก็วันนี้เอง รู้สึกว่าในหนังสือดูสวยกว่าตัวจริงตั้งเยอะนะคะ"
"นี่เธอหมายความว่ายังไงเ ค้าว่าตัวจริงเธอไม่สวยน่ะ...ซอนย่า" มินตราบอก
"ชั้นรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ"
"ก็ไม่ได้หมายความว่ายังไงหรอกค่ะ แต่ถ้าจะให้ดี เรารีบไปแต่งหน้ากันดีมั้ยคะ คุณซอนย่ามาเลทเป็นชั่วโมงละ เดี๋ยวโดนสไตลิสต์ดุเอาว่าเป็นคนไม่มารยาท ปล่อยให้คนอื่นรอ จะลามไปถึงบุพการีว่า ไม่สั่งสอนนะคะ"
"นี่เธอ...มันจะมากไปแล้วนะ"
มินตราย้ำ "นี่..เค้าว่าพ่อแม่เธอไม่สั่งสอนหรือเปล่า"
"นังมิน"
ซอนย่าเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
ครู่ต่อมา ลลิลก็เดินเข้ามา เห็นซอนย่ากำลังคุยกับใบเฟิร์น โดยมีนพรุจยืนอยู่
"ลดา ทำไมไม่พาคุณซอนย่ากับคุณเฟิร์นไปแต่งหน้าล่ะ"
"กำลังจะพาไปเดี๋ยวนี้ค่ะพี่ลิน"
"อ้าว..ลินมาแล้วเหรอ หัวหน้าผู้แสนดี" ซอนย่าหัวเราะเยาะ "ฉันกำลังจะไปแต่งหน้าจ้ะ"
ลลิลรู้สึกแปลกใจจึงถาม นพรุจ
"มีอะไรกันเหรอ"
ลลิลเห็นรูปตัวเองแว๊บๆ ในมือถือ
" นั่นรูปอะไร ขอดูหน่อยสิ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับอย่าไปสนใจเลย"
"ฉัน...ขอดูหน่อย"
ลลิลเห็นรูปในมือถือ แล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น
"คุณลิน"
"ไปทำงานกันได้แล้ว"
ลลิลรู้สึกหน้าชา แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้
ลดาแอบดูอยู่ห่างๆพร้อมกับเป็นห่วงนพรุจ
ลลิลขึ้นมาบนดาดฟ้าแล้วก็เปิดมือถือดูภาพหลุดของตัวเองในอินเตอร์เน็ต
นพรุจ แอบมองลลิลอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง
ลดาเดินตามขึ้นมา และแอบมองนพรุจ
นพรุจเดินเข้าไปหาลลิล แต่ลดาเข้าหาก่อน
"พี่นพคะสตูฯ พร้อมถ่ายแล้วค่ะ"
"โอเค พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ลดามองลลิลแล้วก็มองนพรุจที่เดินจากไป แล้วหันไปมองลลิล
ภายในสตูดิโอ ใบเฟิร์นถ่ายแบบคู่กับซอนย่า
ซอนย่าพยายามหาทางแกล้งโดยการแย่งซีน
ใบเฟิร์นจะนั่งเก้าอี้ แต่กลับถูกซอนย่าเอาเก้าอี้ออกจนล้มลงกับพื้น
"เขาถ่ายแบบนั่งบนเก้าอี้นะไม่ใช่นั่งกับพื้น"
นพรุจรีบวิ่งเข้ามาดู
"เป็นอะไรหรือเปล่าวะแก"
ใบเฟิร์นค่อยๆ ลุกขึ้น
"ไม่เป็นอะไรหรอก ถ่ายต่อเถอะ"
จากนั้นก็หันไปมองหน้าซอนย่า พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
ซอนย่ากำลังจะเดินไปจุดที่ถ่ายแบบ แต่ก็โดนใบเฟิร์นสกัดขาจนล้มลง
"ว๊าย...แก...เป็นไรมากหรือเปล่า" ซอนย่ารีบลุกขึ้น เพราะกลัวเสียหน้า
"เขาให้ยืนถ่ายแบบนะคะไม่ใช่นอนถ่ายแบบ"
พูดจบใบเฟิร์นก็เดินไป
"นี่...นังเด็กบ้า...แกทำอะไร"
ซอนย่าลุกขึ้น แล้วก็เดินไปจิกหัวใบเฟิร์นมาตบ
ใบเฟิร์นก็ไม่ยอม ตบกันนัว ส่วน มินตรา เป็นกองหนุน
นพรุจเอากล่องยามาทำแผลให้
"เป็นไงบ้างแก ให้มาเป็นนางแบบ ไม่ใช่ให้มาเป็นนักมวยนะแก"
"ก็มันมาทำฉันก่อน ฉันไม่ยอมหรอก"
"เอาน่า!!! แกยังต้องทำงานในวงการนี้ และแกก็ต้องเจอเขา เพราะเค้าเป็นซูเปอร์โมเดลนะ"
"ฉันรู้ แต่แกก็เห็นว่าเขาทำยังไงกับฉันบ้าง"
"ก็เห็น แต่แกก็น่าจะใจเย็นๆ ฉันไม่อยากให้คุณลินไม่สบายใจ ไหนจะ ผอ. อีก เขาให้โอกาสฉัน ฉันไม่อยากให้เขาเดือดร้อนหรือไม่สบายใจนะ"
"ก็ได้ ฉันจะพยายามละกัน"
"ขอบใจนะเพื่อน"
"ว่าแต่เรื่องของแกเถอะเป็นไงบ้าง"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันเป็นห่วงคุณลิน ฉันต้องหาคนที่ทำเรื่องนี้ให้ได้"
"ฉันจะช่วยแกอีกแรง"
"แต่คุณลลิลนี่สิ ฉันไม่รู้จะพูดให้เขาสบายใจขึ้นได้ยังไง"
"แกก็ลองชวนเข้าไปเที่ยวสิ หนีความวุ่นวายไปสักพัก เพื่อคุณลินเค้าจะได้รู้สึกดีขึ้น"
"จะดีเหรอวะ"
"ไม่ลองก็ไม่รู้"
นพรุจคิดในสิ่งที่ใบเฟิร์นพูด
"งั้นฉันไปก่อนนะ"
นพรุจวิ่งไปหาลลิลที่ห้องทำงาน แต่ไม่เจอ
"คุณลินไปไหนเนี่ย หรือว่ากลับบ้านไปแล้วแต่ก็ไม่น่าใช่นะกระเป๋ายังอยู่เลย"
นพรุจทำท่าทางคิด
"หรือว่าจะอยู่ที่"
นพรุจรีบวิ่งไปหาลลิล ที่ดาดฟ้าลลิลยืนมองกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน
นพรุจเดินเข้าไปหา
"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ"
ลลิลหันมาหานพรุจ
"อีกสักพัก ฉันอยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนนี้ก่อน"
"เรื่องภาพหลุดในอินเตอร์เน็ตใช่ไหมครับ"
"หลายเรื่องรวมกันนะ"
"ถ้าที่นี่วุ่นวายมาก เราลองหนีความวุ่นวายกันไหม"
"แล้วนายจะให้ฉันหนีไปไหนล่ะ"
ลลิลถอนหายใจ ทำให้นพรุจรู้ว่าลลิลเหนื่อยกับทุกอย่าง
"เราไปต่างจังหวัดกันไหมครับ ไปในที่ที่เราอยากจะทำอะไรก็ได้ โดยที่ไม่มีคนสนใจเรา"
ลลิลมองหน้นพรุจ
ลลินถอนหายใจ "เอาสิ" ลลิลตอบโดยไม่คิดอะไร เพราะเบื่อๆ กับสิ่งที่เป็นอยู่
ลลิลกับนพรุจยิ้มให้กัน
มีคนถ่ายรูปลลิลกับนพรุจ
กลางคืนต่อเนื่องมา นพรุจขับรถให้ลลิลนั่ง
"แล้วเราจะไปที่ไหนกัน"
"เขาใหญ่ครับ"
"ทำไมต้องที่นั่น"
"บ้านผมอยู่ที่นั่นครับ"
"ก็ดีเหมือนกัน"
"คุณลลิลนอนพักก่อนก็ได้นะครับ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวผมจะปลุก"
ลลิลพยักหน้าให้นพรุจ ก่อนที่จะยิ้มให้
นพรุจเราขับรถเข้ามาจอดที่รีสอร์ตเขาใหญ่
"คุณลลินครับ ถึงแล้วครับ"
นพรุจหันมามองลลิลที่กำลังหลับอยู่ แล้วค่อยๆเอามือมาลูบที่ผม
ลลิลค่อยๆรู้สึกตัวนพรุจตกใจจึงเอามือออก
"ถึงแล้วหรอ"
"ครับถึงแล้ว"
"ขับรถเหนื่อยไหม"
"ไม่เลยครับ เราออกไปเดินเล่นกันไหมครับ"
"เอาสิ"
"งั้นเชิญเลยครับ"
เช้าสาย ทั้งคู่เดินเล่นกันที่ที่ไร้ผู้คน
"ที่นี่เงียบสงบดีจังเลยเน๊อะ"
"ใช่ครับ บรรยากาศดีๆ ถ้าฝนตกปรอยๆ ก็จะเห็นต้นไม้เขียวชอุ่มเต็มไปหมดเลยครับ"
"นายโตมาจากที่นี่หรอ"
"ใช่ครับผมเกิดที่นี่แล้วก็โตที่นี่ก่อนที่ผมจะไปทำงานที่กรุงเทพฯ"
"ดีจังเลยเน๊อะ"
"คุณลินสบายใจขึ้นหรือยังครับ"
"ก็โอเค. มันทำให้ฉันหายใจหายคอได้ง่ายขึ้น ไม่อึดอัดเหมือนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่หันไปทางไหนก็เจอแต่กำแพง มันดูตันไปหมด เฮ่อ...!"
"เอาอย่างงี้ไหมครับ เรามาระบายเรื่องที่เราอึดอัดให้ท้องฟ้าหรือภูเขาฟังกัน"
ลลิลมองหน้านพรุจอย่างแปลกใจ
"ก็แบบนี้ไงครับ คุณท้องฟ้าวันนี้ผมมีความในใจอยากจะบอก ใครเอารูปเราสองคนไปโพสในอินเตอร์เน็ตวะ"
นพรุจหันมามองลลิลแล้วก็ยิ้มให้
"ลองดูสิครับ"
ลลิลตะโกน "เบื่อกรุงเทพฯ"
"เป็นไงครับคุณลินดีขึ้นไหม"
ลลิลยิ้มให้นพรุจ
"แล้วนายล่ะมีเรื่องจะบอกคุณท้องฟ้า แค่นี้เองหรอ"
"มีอีกเรื่องครับที่ผมอยากจะบอกกับคุณท้องฟ้าครับ"
"ก็บอกสิ"
"คุณลินจะฟังด้วยหรอครับ"
"ใช่ฉันจะฟังด้วย"
นพรุจเงียบไปพักนึง แล้วก็รวบรวมความกล้า
"ก็ได้ครับ คุณท้องฟ้าผมชอบคุณลิน" นพรุจตะโกน "ได้ยินมั้ย"
จากนั้นนพรุจก็หันมามองลลิล ทั้งคู่มองหน้ากันและกัน
"ต่อไปนี้ผมจะดูแลและปกป้องคุณลินเองครับ"
นพรุจดึงลลิลเข้ากอด ลลิลคล้อยตาม ก่อนที่จะจูบกัน
บรรยากาศตอนเช้าวันใหม่ ท้องฟ้าสดชื่น ภูเขาต้นไม้เชียวชอุ่ม
ลลิลตื่นขึ้นมาเห็นนพรุจนอนอยู่ข้างกาย จึงมองนพรุจ
ลลิลรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และไม่เคยเป็นกับอนุวัตร
ลลิลกอดนพรุจ
นพรุจค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นลลิลกอดตัวเองอยู่จึงกอดลลิลตอบ
"ตื่นแล้วหรอครับคุณลิน"
ลลิลยิ้มนพรุจ
"วันนี้เราไปเที่ยวกันไหมครับ เดี๋ยวผมจะพาไปเอง"
"แล้วแต่นายสิ"
นพรุจดึงลลิลเข้ามาหอมอีกครั้ง
ท่ามกลางบรรยากาศที่นพรุจกับลลิลเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ
นพรุจพาลลิลไปไหว้พระ
นพรุจพาลลิลไปจ่ายตลาดและกินอาหารแถวๆนั้นอย่างสนุกสนาน
เช้าวันเดียวกัน ยู่ยี่เดินเข้ามาทำงาน รู้สึกหงุดหงิด เพราะเห็นภาพนพรุจกับลลิลในอินเตอร์เน็ต
ซอนย่าพาอนุวัตรเดินเข้ามาหายูยี่
ซอนย่าถาม
"พี่ยู่ยี่เห็นภาพหรือยังคะ ซอนย่าก็เพิ่งรู้นะคะว่าสองคนนั่นเค้ามีอะไรกัน ก็ดูอินเทรนด์ดีนะคะ ช่วงนี้เทรนด์กินเด็กมาแรง"
"ทั้งสองคนนี้มีอะไรกันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมผมไม่รู้ แล้วทำไมลินถึงไปจูบกับไอ้เด็กบ้านนอกนั่น" อนุวัตรถาม
"คุณวัตรคะ เด็กบ้านนอกที่คุณว่าคือ ช่างภาพของพี่นะคะ ให้เกียรติกันหน่อย"
"โธ่! พี่ยู่ยี่ครับ ผมเห็นใจพี่ยู่ยี่นะครับ ถ้ามีข่าวแบบนี้ก็จะทำให้ show magazine เสียหาย"
"เสียหายยังไง"
"ก็แหม...ลินเค้าเป็นหัวหน้า ส่วน คุณนพ ก็เป็นลูกน้อง แล้วดันมาจูบปากกันในงานใหญ่ของ show magazine ใครๆ ก็จะว่าเอาได้นะคะว่าคนของ show magazine กินไม่เลือกที่... "
"ขอบใจมากนะคุณซอนย่า คุณอนุวัตร เดี๋ยวพี่จัดการคนของพี่เอง"
ยู่ยี่สั่งให้ดาด้าโทรหาลลิล และให้ลดาโทรหานพรุจ
"นี่เค้าสองคนยังไม่มาทำงานเหรอ เที่ยงกว่าละ ดาด้าโทรหาลิน ส่วนลดา โทรหานพรุจสิ"
ลดา และ ดาด้า ต่างรีบโทรหา
"ลิน...ปิดเครื่องค่ะ...ผอ."
"พี่นพ...ไม่รับสายค่ะ เดี๋ยว ลดา ไลน์ข้อความทิ้งไว้ให้พี่นพโทรกลับนะคะ"
ซอนย่าบอก "เวลานี้คงจะอยู่ด้วยกันหรือเปล่าคะ เล่นติดต่อไม่ได้พร้อมกันทั้งสองคน"
"ดาด้า ลดาถ้าติดต่อสองคนนั้นได้แล้ว ให้รีบมาพบฉันทันที"
ดาด้า/ลดา รับพร้อมกัน "ค่ะ ผอ."
ยู่ยี่เดินเข้าห้องไปอย่างโมโหหึง จังหวะนั้นใบเฟิร์นก็เดินเข้ามา
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ลดา"
"งานเข้าพี่นพกับพี่ลินแล้วล่ะค่ะ เพราะติดต่อไม่ได้ทั้งสองคน ผอ.ต้องการพบตัวด่วนค่ะพี่ใบเฟิร์น"
"เดี๋ยวพี่ลองติดต่อให้นะ ถ้าติดต่อได้จะรีบบอกเลย"
"ดีเลยค่ะพี่เฟิร์น"
"ช่วยเช็คให้ด้วยนะว่า ลินอยู่ด้วยหรือเปล่า ถ้าอยู่ด้วยกันกับนพ ฉันอาจจะสบายใจมากกว่านี้" ดาด้าบอก
"ทำไมล่ะ!"
"ฉันไม่อยากให้ลินเค้าอยู่คนเดียวน่ะ"
ลดารู้สึกหึง แต่ใบเฟิร์นเป็นห่วงนพรุจ ดาด้าเป็นห่วงลลิล
ยู่ยี่ นั่งคิดถึงเรื่องลลิลกับนพรุจ จากนั้นก็คิดถึงเรื่องสมัยอดีต
ที่มหาวิทยาลัย อรรถภูมิยกของให้ยู่ยี่
"รถเธอจอดอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันจะเดินไปส่ง"
"ตรงนั้นไง"
พอไปถึงที่รถก็เจอกับแก้วน้องสาวของยู่ยี่
"อรรถภูมิ...นี่แก้วน้องสาวฉัน แก้วหรือสกาวใจ...นี่อรรถภูมิเพื่อนพี่เอง"
"สวัสดีค่ะ พี่อรรถ"
"สวัสดีครับ"
อรรถภูมิตกหลุมรักแก้วทันทีตั้งแต่แรกเห็น
"ว่างๆไปกินข้าวที่บ้านฉันสิ อรรถภูมิ ขอบอกว่าแก้วทำอาหารอร่อยมาก"
"ฉันต้องไปแน่นอน"
ก่อนจะไป...อรรถภูมิยิ้มให้แก้ว แก้วเองก็ทำท่าทางเขินอาย
วันรุ่งขึ้น นพรุจ เดินเขามาในบริษัทพร้อมกับลลิล
ดาด้า และ ลดาเห็นทั้งคู่มาด้วยกันจึงรีบเข้าไปหา
"แกหายไปไหนมา...ลิน...ฉันติดต่อแกไม่ได้เลย"
"แบตหมดน่ะ มีอะไร"
ลดาบอก "ผอ.น่ะค่ะ...เห็นรูปพี่นพกับพี่ลินในอินเตอร์เน็ต ดูเหมือนจะโมโหมากน่ะค่ะ"
"จริงหรือลดา"
"จริงค่ะแล้วทำไมถึงมีรูปพวกนี้ออกมาล่ะคะพี่นพ พี่นพกับพี่ลินมีอะไรกันจริงๆ หรือเปล่าคะ"
นพรุจอ้ำอึ้ง "เอ่อ..."
"ไม่มีอะไรจ้ะ แล้วทำไม ผอ. ต้องโมโหล่ะ...แปลกจริง"
นพรุจหันไปมองลลิล
"เดี๋ยวผมจะเข้าไปพูดกับ ผอ. เองครับ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันคุยเอง"
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องยู่ยี่
ดาด้าพึมพำ "จะเป็นยังไงบ้างนะ"
ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องยู่ยี่ยู่ยี่ยืนหันหลังให้กับทั้งคู่
"นั่งก่อนสิ"
ทั้งคู่นั่งลงตามที่ยู่ยี่บอก
นพรุจด้วยความใจร้อน จึงอยากอธิบายให้ยู่ยี่ฟัง
"เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดผมอธิบายได้นะครับ"
"ฉันอธิบายเอง"
"แต่คุณลลิล"
ยู่ยี่หันหน้ามาทั้งสองคน
"พวกเธอทั้งสองคนหยุดได้แล้ว"
ยู่ยี่มองหน้าทั้งสองคนอย่างโมโห
อ่านต่อตอนที่ 4
