ดาวย้อมแสง ตอนที่ 1
เค้าโครงเรื่องโดย...สุทธา ทวีศรีธนโชคบทโทรทัศน์โดย...เอกรัฐ ธเนศวงศ์
กลางคืน ภายในโรงแรมหรูหราแห่งหนึ่ง ...
บรรยากาศห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของนางแบบที่ลองเสื้อผ้า และช่างแต่งหน้า ช่างทำผมที่คอยแต่งหน้าให้กับบรรดานางแบบทั้งหลาย
ในความวุ่นวายนั้นมี ลลิล และ ซอนย่า 2 นางแบบอยู่ในชุดฟินาเล่ ทั้งคู่ต่างนั่งนิ่งให้ช่างแต่งหน้า และช่างทำผม
ไม่นานนักก็มีสต๊าฟเปิดประตูเข้ามาในห้องแต่งตัว
"นางแบบทุกคนคะ อีก 10 นาทีงานจะเริ่มแล้วค่ะ ทุกคนสแตนบายให้พร้อมนะคะ"
ทุกคนภายในห้องแต่งตัวนิ่งไป 3 วินาที ก่อนที่จะวุ่นวายกันต่อ
ซอนย่าถาม
"เสร็จหรือยังเนี่ย...นานไปละ"
แอนนา ช่างผมบอก "โอเค.ค่ะ"
นาเดีย ช่างหน้าบอก "เสร็จละ ลิน ไปโลด... "
"ขอบคุณค่ะ พี่นาเดี" ลลิลบอก
ดาด้าถาม "พร้อมแล้วใช่มั้ย...ลิน"
"พร้อมละ"
ทุกคนด้านล่างกำลังจับตาไปบนเวทีเดินแบบที่มีนางแบบมากมายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเดินขึ้นมาโชว์ชุดที่สวมใส่อย่างสนุกสนาน
ยู่ยี่ กำลังนั่งจดรายละเอียดสิ่งที่ขาดตกบกพร่องของนางแบบแต่ละคน รวมถึงเสื้อผ้าที่ใส่ โดยมีอนุวัตรนั่งอยู่ข้างๆ มองนางแบบแต่ละคนด้วยสายตาเจ้าชู้
บนเวที หลังจากบรรดาเหล่านางแบบชุดแรกเดินจบไป เสียงปรบมือของคนที่เข้ามาดูแฟฃั่นอย่างล้นหลาม
จากนั้นไฟห้องก็ดับลง ... มีเพียงแสงไฟบนเวทีเท่านั้น ซอนย่า เดินออกมาด้วยชุดราตรียาวสีดำ ก้าวมั่นใจ และมาโพสท่าตรงหน้าเวที ก่อนจะเดินกลับไปหยุดที่กลางเวที
ต่อมาจะเป็นลลิลที่เดินมาด้วยท่าทางสง่างามกับชุดราตรีสีขาว และมาโพสท่าตรงหน้าเวที ก่อนจะมีเสียงปรบมือดังกึกก้องด้วยความชื่นชม
มีเพียง ยูยี่ เท่านั้นที่ไม่ปรบมือให้และยังคอยจดข้อบกพร่องของทุกคนต่อไป
ซอนย่า มอง ลลิล ด้วยความอิจฉา ทำไม !? ลลิลถึงมีคนปรบมือให้ แทนที่เสียงปรบมือนั้นจะเป็นของตนเอง
ต่อมา ... คนมากมายเข้ามาแสดงความยินดีกับยูยี่
คนดู 1บอก "งานเดินแฟชั่นโชว์ครบรอบ 5 ปีของ Show Magazine นี่สุดยอดไปเลยนะครับ"
"นางแบบและเสื้อผ้าเริดสุดๆ เลยค่ะคุณยู่ยี่" คนดู 2 บอก
ยูยี่ได้แต่ยิ้มรับคำชมนั้น
"ขอบคุณนะคะที่เข้ามาร่วมงานในวันนี้"
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป
ส้ม เลขาฯ บอก "งานวันนี้ผ่านไปด้วยดีนะคะผอ."
"ก็โอเค.นะ แต่ก็มีข้อบกพร่องอยู่หลายจุด นี่ฉันน่าจะให้ ลิน เค้าคุมงานเดินแบบมากกว่าให้เขาขึ้นไปเดินบนนั้นนะ นี่ถ้าไม่ใช่วันครบรอบล่ะก็ ยัยลินไม่มีทางขึ้นเวทีแน่ๆ แล้วข้อบกพร่องต่างๆ ในงานก็คงจะน้อยกว่านี้ ส่วนตัวฉันคงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ พรุ่งนี้บ่ายๆ เรียกหัวหน้าทุกฝ่ายประชุมด้วยนะจ้ะ เราจะมาสรุปงานกัน" ยู่ยี่บอก
"แต่พรุ่งนี้คุณซินดี้ หัวหน้าฝ่ายโฆษณา ขอลานะคะ"
"ถ้าพรุ่งนี้ซินดี้มาประชุมไม่ได้ก็ให้เขาลาออกไป"
"ค่ะ ผอ."
ไม่นาน ซอนย่า ก็เดินเข้ามาหา
"ขอบคุณพี่ยู่ยี่ด้วยนะคะที่ให้โอกาส ซอนย่าได้เดินแบบในวันนี้"
"พี่ก็ต้องขอบใจซอนย่าด้วยที่ให้เกียรติกับหนังสือพี่"
"โอ๊ย...ใครๆ ก็อยากร่วมงานกับ Show Magazine ทั้งนั้นแหละค่ะพี่"
มินตราเข้ามาบอก
"จริงด้วยค่ะพี่ยู่ยี่ ...ถ้ายังไงงานหน้าเรียกใช้บริการ มิน ได้นะคะ"
"มากไปละ...ของานกันดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอ" ซอนย่าว่า
"แหม...ชั้นก็เป็นโมเดลนะจ้ะ...เพียงแต่ว่าไม่ได้รับโอกาสเท่านั้นแหละ"
"เอาล่ะ...เอาล่ะ...คราวหน้าพี่จะเรียกใช้บริการ มิน ก็แล้วกันนะ ถ้ามินไม่เมามาทำงานล่ะก็"
"ว๊ายๆๆ....มินเลิกแล้วค่ะพี่"
ยู่ยี่ได้แต่ถอนหายใจ ส่วนซอนย่าก็มองเพื่อนแบบน่าสมเพช
ในเวลานั้น ลลิล กับ อนุวัตร เดินตามเข้ามาพอดี
"งานคืนนี้สุดยอดไปเลยนะครับพี่ยู่ยี่ ส่วนคุณซอนย่าก็สวยมากๆเลยนะครับ" อนุวัตรพูดพลางส่งสายตาเจ้าชู้ให้ซอนย่าขณะพูด ซอนย่าก็ส่งสายเย้ายวนให้
"ขอบคุณค่ะที่ชม"
มินตราทำเสียงออดอ้อน
"อุ๊ยส์...คุณอนุวัตร คืนนี้หล่อมากเลยนะคะ"
"คุณมินตราก็สวยเหมือนกันนะครับ"
ซอนย่ามองค้อนมินตรา อนุวัตรส่งสายตาเจ้าชู้ แต่ไม่วายหันมาเอาใจยู่ยี่
"พี่ยู่ยี่ก็เก่งมากเลยนะครับ ผมเห็นพี่ทำงานแล้วเหนื่อยแทน ที่ show magazine เติบโตและยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้ก็เพราะพี่ยู่ยี่เลยนะครับ"
"คุณวัตรก็พูดเกินไปค่ะ show magazine พวกเราทำงานกันเป็นทีมค่ะ ก็เลยทำให้งานออกมาดี"
ลลิลรีบตัดบท เพราะอนุวัตรชอบพูดเลียยู่ยี หวังเอางานอยู่บ่อยๆ
"ผอ.จะกลับเลยหรือเปล่าคะ" ลลิลถาม
"ก็ว่าจะกลับเลย ลินล่ะ จะกลับเลยหรือเปล่า พรุ่งนี้มีประชุมช่วงบ่ายนะ อย่าลืม"
"ลินว่าจะกลับเลย ก็เลยแวะมาบอก ผอ.ก่อน ลินกลับก่อนนะคะ" ลลิลพูดโดยไม่มองมาที่ซอนย่า
อนุวัตรถาม
"อ้าว...ลิน รีบกลับไปไหนล่ะ ยังคุยกับพี่ยู่ยี่ไม่เสร็จเลย"
"นั่นสิ...จะรีบกลับไปไหน ฉันยังไม่ได้คุยกับคุณอนุวัตรเลย" ซอนย่ามองด้วยท่าทีเย้ายวน
"งั้นลินกลับก่อนละกัน วัตรอยากอยู่ต่อก็อยู่ไปละกันนะ"
แล้วลินก็เดินออกไป โดยไม่สนใจใคร
"เดี๋ยวสิ....ลิน" อนุวัตร เดินตามลลิลออกไป
ซอนย่ายืนยิ้มแบบมีเลิศนัย
ระหว่างทางที่ลลิลกับอนุวัตร กำลังเดินไปลานจอดรถ
"วันนี้คุณสวยมาเลยคุณรู้ไหม ลิน"
"จริงหรอคะลินคิดว่าคุณไม่ได้มองลินซะอีก เพราะมัวมองแต่ ซอนย่า"
"ผมก็แค่ชมเขาเป็นมารยาทเท่านั้นแหละ"
ลลิลหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าอนุวัตร
"คำพูดคุณอาจจะโกหกฉันได้ แต่สายตาคุณที่มองซอนย่ายังไงก็โกหกฉันไม่ได้หรอก แล้วข่าวซุบซิบตามหน้าหนังสือพิมพ์ที่ว่าคุณแอบไปพบกับซอนย่าตามที่โน่นนี่นั่น เป็นแค่ข่าวโคมลอยสินะ"
อนุวัตรทำท่าทางลุลี้ลุกลน
"คุณคิดอย่าคิดมากน่า" อนุวัตรเดินเข้าไปจะกอดลลิล แต่เธอขยับตัวหนี
"คือที่ผ่านมา ลินพยายามไม่คิดมาก แต่ข่าววัตรกับซอนย่าเยอะเหลือเกิน ยิ่งในงานวันนี้ทำให้ลินรู้ว่า วัตรกับซอนย่า มีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น"
"ลินคิดไปเองหรือเปล่า"
"เราคุยเรื่องนี้กันมาหลายครั้ง วัตรก็ปฏิเสธทุกครั้ง แล้วลินก็เชื่อทุกครั้ง จนกระทั่ง...." ลลิลหยิบมือถือเปิดรูปซอนย่านั่งตักอนุวัตร มีหอมแก้มด้วย "แล้วนี่คืออะไร วัตรเห็นลินเป็นตัวอะไร ลินตั้งใจจะคุยกับวัตรเหมือนกันว่า เราคงต้องห่างกันสักพัก"
อนุวัตรอึกอัก
"ห่าง หมายความว่าไง ลิน คำว่า ห่าง นี่แปลว่าเลิกกันหรือเปล่าล่ะลิน...วัตรว่าลินใจเย็นๆ ก่อนนะ วัตรอธิบายได้"
"พอเถอะวัตร เราจบกันแค่นี้เหอะ...ลินไม่ไหวละ ลินไม่อยากมาเจ็บซ้ำๆ ซากๆ ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามคนนั้น คนนี้ ลินเบื่อ และเหนื่อยละ เรื่องเงินที่วัตรยืมไปสองแสน ลินยกให้ ส่วน MAC BOOK ที่ยืมวัตรยืมไป ลินขอคืนแล้วกันนะ เพราะมีงานเก่าๆ ลินอยู่ในนั้น ลินอยากเก็บไว้" ลลิลกำลังจะเดินไปที่รถ แต่หันมาพูดกับอนุวัตรอีกครั้ง "เออ...แล้วคีย์การ์ดสำรองที่คอนโดของลินคงใช้ไม่ได้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพราะลินคงเปลี่ยนรหัสมันละ"
อนุวัตรเริ่มโมโห เพราะดูเหมือนโดนลลิลตบหน้
"นี่ลินพูดกับวัตรแบบนี้ได้ยังไง? มาบอกเลิกกับวัตรอย่างนี้ได้ยังไง วัตรต่างหากที่ควรจะเป็นคนบอกเลิก ก็ดีเหมือนกัน ไหนๆ ก็ไหนละ ลินรู้มั้ยลินเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญที่สุดในโลกเลยรู้ตัวเปล่า นอกจากน่ารำคาญแล้วยังน่าเบื่ออีกด้วย ชอบออกคำสั่ง ให้วัตรทำอย่างโน้นอย่างนี้ นี่ไง ขนาดบอกเลิกกับแฟน ลินยังสั่งโน่นสั่งนี่ บงการไปซะทุกอย่าง คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง เลยไม่เห็นหัวคนอื่น วัตรทนมานานละ และที่ทนอยู่เนี่ย...เพราะสงสารหรอกนะ"
"ยินดีด้วยนะ ต่อไปวัตรก็คงไม่ต้องทนแล้วล่ะ ออกไปจากชีวิตลินได้ละ"
อนุวัตรอึ้ง! แต่ก็ไม่ยอมเสียหน้า
"ก็ดี...เลิกกันไปเลย...วัตรจะได้คบกับคุณซอนย่าแบบออกหน้าออกตาซะที" อนุวัตรพูดไล่หลังลลิล
ลลิลไม่สนใจเดินจากไป อนุวัตรมองตาม แม้จะบอกเลิก แต่ก็ยังเสียดาย เพราะอนุวัตรก็ยังรัก ลลิล อยู่มาก
บรรยากาศยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ ในห้องนอน ลลิลนอนอยู่บนเตียง คิดถึงภาพเก่าๆ ระหว่างเธอกับอนุวัตร เมื่อครั้งรักยังหวาน ...
วันใหม่ ที่เขาใหญ่ ตอนกลางวัน
ใบเฟิร์น ยืนแอ็คท่าถ่ายแบบ โดยมี นพรุจ เป็นตากล้องให้
"1 2 3"
ใบเฟิร์นเปลี่ยนท่าโพสไปเรื่อยๆ
"1 2 3 สวยมาก...เฟิร์น"
ใบเฟิร์นเดินมาหา นพรุจ
"ไหนขอดูรูปที่ถ่ายหน่อย"
นพรุจ เอารูปที่ถ่ายให้ดู
"ฝีมือถ่ายรูปของแกนี้สุดยอดจริงๆ อย่างกับมืออาชีพเลย"
"ไม่ขนาดนั้นหรอก แกก็พูดเกินไป แต่ว่าไปแกก็โพสท่าอย่างกับเป็นนางแบบมืออาชีพเหมือนกันนะ"
"นางแบบคือความฝันสูงสุดของฉันเลยนะจะบอกให้ ฉันอยากจะลองเดินบนแคทวอล์คสักครั้ง อยากรู้ว่าความรู้สึกที่อยู่บนนั้น มันจะตื่นเต้นสักแค่ไหน"
"เฮ่อ....เริ่มเพ้ออีกละ"
"อ้าว...แกนี่...มาว่าเพื่อนซะงั้น เออ...ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ"
"เออ....งั้นฉันถ่ายวิวรออยู่แถวนี้ละกัน"
ใบเฟิร์น เดินออกไป
นพรุจ ก็เอาแต่ถ่ายภาพ วิวธรรมชาติ คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
เขามัวแต่ถ่ายรูปโดยไม่ได้มองข้างหลังจนไปชนกับ ลดา นักศึกษาสาวสวย ล้มลงกับพื้น
นพรุจรีบเข้าไปช่วย
"โอ๊ย"
"เป็นอะไรรึเปล่าครับน้อง"
ลดาพอเห็น นพรุจ ก็ตกหลุมรักทันทีถึงกับพูดอะไรไม่ออก
"น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"เอ่อ...ไม่เป็นอะไรค่ะ"
นพรุจ ค่อยๆพยุงลดาขึ้นมา
"พี่ขอโทษนะครับ ที่พี่เอาแต่ถ่ายรูปจนไม่ได้มองคนอื่น เลยชนน้องล้ม"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ แอนนี่ก็ซุ่มซ่ามเองด้วย ที่ไม่ยอมมองทาง"
ใบเฟิร์นเดินกลับมาจากห้องน้ำพอดี
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นขึ้นวะแก"
"คือฉันมัวแต่ถ่ายรูป จนไปชนน้องเขาล้มนะ" นพรุจหันไปทางลดา "พี่ขอโทษอีกครั้งนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ" ลดามองหน้านพรุจ แล้วยิ้มให้
"ครับ"
ใบเฟิร์นบอก
"เราไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวแล้ว"
"ก็ดีเหมือนกัน" นพรุจหันไปทางลดา "งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ....เอ่อ...พี่คะ" ลดาจะถามชื่อ...แต่ไม่ทันแล้ว
ลดามองนพรุจแล้วเดินจากไป
เพื่อนลดาถาม
"ลดาแกเป็นอะไรไหม"
ลดา ไม่ตอบได้แต่อมยิ้ม แล้วมองนพรุจที่เดินจากไป
เช้าต่อเนื่องมา
ทุกคนในบริษัทต่างนั่งรอ ยู่ยี่ อยู่ในห้องประชุม ตามนัดหมาย
ดาด้าถามเหมือนกระซิบ
"ลินลิน แกเป็นอะไรหรือเปล่า นั่งซึมเชอะ ทำตัวเหมือนคนอกหัก"
" ก็ไม่เชิง"
"ว๊าย" ดาด้า ร้องเสียงหลง ทำท่าตกใจ "หมายความว่าไงยะ...หรือว่า ... หรือแกเลิกกับวัตรแล้ว จริงหรือลิน"
ลลิลน้ำเสียงจริงจัง
"จริง!"
"เลิกยังไง เลิกตอนไหน ไหนเม้าท์มาสิ"
"พอเถอะดาด้า ฉันขี้เกียจเล่า!!! จบก็คือจบ"
"แกไม่เสียดายเหรอ คบมาตั้งหลายปี แต่ก็ดีเหมือนกัน แฟนแกน่ะเจ้าชู้จะตาย แถมมีข่าวกับยัยซอนย่านั่นด้วย"
ซินดี้ไม่ได้ยินที่ดาด้าคุยกะลลิล เพราะมัวอ่านข่าวเมาท์ในเว็บไซด์
"เอ่อ...น้องลินคะ พี่ได้ข่าวว่า คุณอนุวัตร แฟนของน้องลินอ่ะคะ แอบขึ้นคอนโดนางแบบชื่อดัง ซ. พี่ขอเดาว่าต้องเป็น คุณซอนย่า แน่ๆ จริงหรือเปล่าคะ"
นาเดียบอก
"จริงด้วยค่ะ พวกช่างหน้าช่างผมด้วยกันยังมาถามพี่เลยนะคะ น้องลิน"
"ไม่ทราบค่ะ เขาว่าไงก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ"
"ลินเลิกกับวัตรแล้วค่ะพี่ซิน" ดาด้าบอก
"ว๊าย...จริงหรือคะ น้องลิน พี่ว่าข่าวนี้ต้องดังแน่ๆ เลยค่ะ เดี๋ยวพี่ขอส่ง line บอกเพื่อนๆ ก่อนนะคะ" ซินดี้บอก
"พี่ซินดี้คะ บางทีไม่ต้องก็ได้มั้งคะ เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนมั้ยคะ"
"นี่...ดาด้า มันจะมากไปแล้วนะ ฉันก็แค่ update ข่าวก็เท่านั้นเอง"
ยู่ยี่เปิดประตูเข้ามาพร้อมส้ม พอดี
ทุกคนยืนเพื่อแสดงความเคารพ พอยู่ยี่นั่งลงที่เก้าอี้ทุกคนถึงนั่งตาม
ยู่ยี่ เปิดแฟ้มเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด
"ขอโทษด้วยนะ วันก่อนที่พี่นัดประชุมแล้วต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ทุกคนคิดว่างานเดินแบบเมื่อวันก่อนเป็นอย่างไรบ้าง"
"ดาด้าคิดว่ามันเลิศมากเลยค่ะ ผอ."
"ลูกค้าชอบมากเลยค่ะ ผอ. ต่างชื่นชมในการจัดงานของเรามากค่ะ และจองหน้าโฆษณาล่วงหน้ายาวไปถึงสิ้นปีเลยค่ะ" ซินดี้บอก
สมชายบอก
"นอกจากชื่นชมกันในงานแล้ว พวกเขายังชมผ่านทางโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค มีคน # และกด like show magazine หลายพันด้วยนะครับ โดยเฉพาะชุดของคุณลลิล กับคุณซอนย่า"
นาเดีย/แอนนาพูดพร้อมกัน
"จริงค่ะ ผอ."
"ในความเห็นของฉันนะ ฉันคิดว่างานคืนนั้นมีข้อบกพร่องอยู่หลายอย่าง ทั้งเรื่องการต้อนรับ และการวาง line ของนางแบบ นางแบบบางคนก็ไม่โปรเฟสเชอนอล"
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความงง
"นางแบบที่เดินคนที่ 1 5 6 7 และ 9 คราวหลังอย่าเรียกมาใช้งานอีก เพราะว่าเดินไม่ได้เรื่องและไม่สามารถแสดงจุดเด่นของเสื้อผ้าที่สวมใส่ออกมาได้ แต่ก็ยังดีที่เมื่อวานเรามีชุดฟินนาเร่มากู้หน้าได้"
ดาด้าบอก "ชุดฟินาเล่ สองชุดสุดท้ายเป็นฝีการดีไซน์ของลินค่ะ ผอ. เรียกได้ว่าเลิศมาก"
"ใช่ครับ เป็นชุดที่สวยงามมาก" สมชายบอก
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"รู้ตัวก็ดีแล้วชุดที่เธอออกแบบมาสวยก็จริงแต่ไม่ถึงกับดี เต็ม 10 ฉันคงให้แค่ 8 แต่ก็ต้องขอบใจ ลิน ที่ยอมเป็นเดินแบบให้ show magazine"
ซินดี้บอก
"แหม...ผอ.คะ ก็น้องลินเป็นถึงอดีตซูเปอร์โมเดลนี่คะ และถ้าน้องลินไม่แขวนเต้า เอ๊ย...อำลาวงการนางแบบแล้วล่ะก็ คุณซอนย่าก็คงไม่ได้มาแทนที่น้องลินหรอกค่ะ"
ดาด้าเสริม "จริงด้วยค่ะ พูดแล้วก็เสียดายนะลิน"
"เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะ วันนี้ผอ.มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ พอดีลินปวดหัวนิดหน่อย"
ซินดี้โพล่งถาม
"ปวดหัว...เพราะเลิกกับแฟนหรือคะ...น้องลิน"
"พี่ซินดี้คะ ถ้าไม่พูดก็คงไม่มีใครเค้าว่าหรอกนะคะ" ดาด้าว่า
"อะไรกันลิน เลิกกับวัตรแล้วเหรอ แสดงว่าไอ้พวกข่าวซุบซิบก็เป็นจริงน่ะสิ" ยู่ยี่ว่า
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ลินขอตัวนะคะ"
"เดี๋ยวสิลินฉันยังพูดไม่จบ แล้วก็อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานด้วย ฉันไม่ชอบ"
"ลินไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานนะคะ " ลลิลทำสีหน้าจริงจัง "เพียงแต่ถ้ามาคุยกันเรื่องลินล่ะก็ ลินขอตัว ลินอยากคุยแต่เรื่องงานมากกว่าค่ะ"
"ก็ดี เราทำงานแบบมืออาชีพ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็ต้องเดินหน้าต่อไป อย่าให้อะไรมาทำให้คุณค่าในตัวของเราลดลง แม้ในความเป็นจริงเราจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม"
"ค่ะ"
"ฉันหมายถึงทุกคนนะ" ยู่ยี่หันมามองหน้าซินดี้ ซินดี้ไม่กล้าสบตา "ฉันอยากให้ทุกคนทำงานกันให้หนักขึ้นเพื่อนิตยสาร Show Magazine ของเรา ช่วงนี้มีหนังสือเกิดขึ้นหลายหัวมาก ไม่ได้กลัวนะ แล้วก็ไม่ได้อยากแข่งกับใคร เพียงอยากให้ทุกคนทำงานแข่งกับตัวเอง เพราะถ้าเราคิดว่า เราทำดีที่สุดแล้ว นั่นหมายความว่า มันจะตัน มันจะหยุด และนิ่ง แต่ถ้าเราพยายามทำให้มันดีขึ้นเรื่อยๆ มันก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีวันสิ้นสุด Try to the best นะจ้ะ มีใครจะถามอีกมั้ย"
ทุกคนต่างนั่งนิ่งกันหมด
"โอเค.งั้นวันนี้พอแค่นี้...เออ...สมชายช่วยสรุปงานทั้งหมดให้ฉันด้วยนะ ซินดี้ ช่วยทำแผนการตลาดไตรมาสสุดท้ายมาด้วย ขอภายในวันพรุ่งนี้"
ซินดี้ตกใจ
"พรุ่งนี้หรือคะ"
"ทำได้มั้ย"
ซินดี้ตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ "เอ่อ....ได้ค่ะ"
ทุกคนต่างเดินออกจากห้องประชุมไปกันหมดเหลือเพียง ลลิล กับ ดาด้าเพียง 2 คน
"แกไหวป่าว...ลิน"
"แค่ผู้ชายคนเดียว ช่างมันเหอะ"
"ฉันหมายถึงที่ ผอ. พูดน่ะ"
ลลิลยักไหล่...แล้วเดินออกไปจากห้อง
"ลิน...ก็เป็นแบบนี้อยู่เรื่อย"
เวลาต่อมา ยู่ยี่นั่งดูตรวจเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ สักพักก็โทร.เรียกส้มให้เข้ามาหา
“ส้ม...เธอเข้ามาหาฉันหน่อย”
“ค่ะ...ผอ.”
ส้มเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินมาหายู่ยี่
“เรื่องรับสมัครช่างภาพประจำบริษัทเราไปถึงไหนแล้ว”
“ดิฉันลงโฆษณาเรียบร้อยละค่ะ”
“อืม...ดี ถ้ามีใครสมัครเข้ามา รีบมาบอกฉันเลยนะ ฉันอยากได้วันนี้พรุ่งนี้เลย”
“ได้ค่ะ ผอ.”
นพรุจกำลังนั่งเช็ดภาพที่ถ่ายมาอย่างตั้งใจไม่นาน ใบเฟิร์นก็เดินเข้ามานั่งด้วย
“ทำอะไรอยู่อ่ะ..นพ”
“แต่งรูปให้ลูกค้านะ ตอนเย็นเขาจะมาเอา”
“แกนี่มันขยันจริงๆ”
“ช่วยไม่ได้ ฉันต้องหาเงิน เพื่อเป็นค่าเช่าห้องเดือนนี้ ว่าแต่แกเถอะมาหาฉันมีเรื่องอะไร”
“ฉันก็มีข่าวดีมาบอกแกนะสิ”
“ข่าวดีอะไรของแก”
“ก็นี่ไง” ใบเฟิร์นเอาใบรับสมัครช่างภาพของ Show Magazineให้นพรุจ “Show Magazine กำลังรับสมัครช่างภาพประจำ”
นพรุจเอาขึ้นมาดู พร้อมกับยิ้มอย่างมีความหวัง
“ลองไปสมัครดูสิ เผื่อจะได้”
“ขอบใจนะ”
“ถ้าได้เข้าไปทำงานแล้ว อย่าลืมหาช่องทางให้ฉันเข้าไปเป็นนางแบบด้วยนะ”
“แน่นอน”
คืนนั้นลลิล กับ ดาด้ากำลังจิบไวน์อยู่ในร้านดูดีมีรสนิยม พร้อมกับฟังเพลงแบบชิลๆ
“ฉันถามอะไรแกหน่อยสิ ลิน”
“ว่ามาสิ”
“ทำไมแกไม่บอกคนอื่นๆ ว่าแกเป็นหลาน ผอ. ล่ะ”
“บอกทำไมล่ะ หรือถ้าบอก แล้วฉันจะเรียกเค้าว่าอะไร ลุง หรือ ป้า ดีล่ะ”
“แกนี่ก็นะ...ยังไง ผอ. เค้าก็เป็นพี่ของแม่แก ฉันดูๆ ไปแล้ว ผอ.ก็เป็นห่วงเป็นใยแกดีนะ แม้จะไม่ออกหน้าออกตา แต่ก็พอดูออกว่าเป็นห่วง ดูจากประชุมวันนี้สิ คำพูดของ ผอ. ดูเป็นห่วงเป็นใยแกมากนะ”
“ถ้าเค้าเป็นห่วงฉันจริง แล้วทำไมส่งฉันไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่อายุสิบสองล่ะ แกไม่รู้หรอกว่าการที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งต้องไปอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก พูดภาษาบ้านเค้าไม่ได้ ต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างนั้นมันเป็นอย่างไร อากาศหนาวๆ บรรยากาศเหงาๆ มองไปทางไหนก็ไม่มีใครรู้จัก มันว้าเหว่ ความรู้สึกที่คิดถึงบ้านนั้นเป็นยังไง”
ลลิลพูดจบก็ยกไวน์ดื่มจนหมดแก้ว
อนุวัตรกับซอนย่าเดินเข้ามาในร้านไวน์ มานั่งที่โต๊ะแล้วสั่งอาหาร
“คุณเลิกกับ ลลิล จริงหรือคะ”
“จริงสิครับ ผมบอกเลิกเค้าไปแล้ว ผมเบื่อเค้าเต็มที ไม่เหมือนคุณที่น่ารัก อ่อนหวาน เอาใจเก่ง และสวยเซ็กซี่บาดใจขนาดนี้”
“แหม...วัตรก็พูดเกินไปนะคะ ลลิลสวยกว่าซอนย่าตั้งเยอะ”
“อย่าไปพูดถึงเค้าเลยครับ ตอนนี้ เวลานี้ มีผมกับคุณเท่านั้น ผมสัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์กับคุณตลอดไปนะครับ...ซอนย่า”
อนุวัตรจับมือซอนย่าขึ้นมาหอม
บริกรเดินมาพร้อมช่อดอกไม้สีแดงสด
“สำหรับสาวสวยอย่างคุณครับ”
“ว้าว...เซอร์ไพร้สจริงๆ เลยนะคะวัตร...ซอนย่ารักวัตรที่สุดเลยค่ะ”
“ผมก็รักคุณครับ งั้นคืนนี้ผมไปค้างที่คอนโดคุณนะครับ”
ซอนย่ายิ้มอย่างมีความสุข เพราะในใจลึกๆ ก็ชอบอนุวัตรไม่น้อย แล้วก็สะใจที่แย่งอนุวัตรมาจากลลิลได้
ระหว่างที่ดาด้ากำลังกินไวน์กับ ลลิล อย่างสุดชิลก็เห็นอนุวัตร นั่งอยู่กับ ซอนย่าที่โต๊ะด้านนอกพอดี ดาด้าถึงกับลำลักไวน์
ลลิลถาม“เป็นอะไรอ่ะแก”
“คืออออออ เอ่อ...คืออออ”
“คืออยู่นั่นแหละ”
ลลิลหันไปดูข้างหลัง เห็นอนุวัตร นั่งอยู่กับซอนย่า
“นั่นแหละที่ฉันจะบอกแก”
ลลิลมองคนทั้งคู่ แบบไม่สนใจ แม้ในใจจะเจ็บ แต่ก็ไม่แสดงออก
“กลับกันเถอะ...ฉันง่วงละ”
“เออ...กลับก็กลับ...บรรยากาศพาเซ็ง”
ดาด้าเรียกพนักงานเช็คบิล
ทั้งคู่เดินออกจากร้านไวน์ แต่ต้องผ่านโต๊ะของอนุวัตรและซอนย่า
ซอนย่าเงยหน้าหันมาเห็นดี
“อ้าว...ลิน มาร้านนี้ด้วยเหรอ”
ลลิลไม่ตอบ กำลังจะเดินหนี
“อย่าเพิ่งไปสิจ้ะ ไม่ทักทายอดีต... หน่อยหรอ” ซอนย่าลากเสียงยาว
“ไม่อ่ะ...ไม่จำเป็น”
“ลิน สบายดีนะ” อนุวัตรถาม
ลลิลตอบห้วน“สบายดี”
ซอนย่าแดกดันเยาะเย้ย
“แต่เอ...ดูเหมือนลินไม่ค่อยสบายนะ เป็นอะไรไปจ้ะ อกหักเหรอ หรือถูกผู้ชายทิ้งล่ะ”
ลลิลหันมาประจันหน้า
“เปล่าเลย ฉันมาดื่มฉลองให้กับตัวเองต่างหาก” เธอหันไปทางอนุวัตร
ดาด้าเกรงว่าจะมีเรื่องกันรีบบอก
“ลิน...กลับกันเถอะแก”
ซอนย่าลุกขึ้นยืน
“ฉลองที่ถูกผู้ชายทิ้งน่ะเหรอ”
ลลิลไม่กลัวประชันหน้ากับซอนย่า
“ฉลองที่ฉันได้ตัดผู้ชายเลวๆ คนหนึ่งออกไปจากชีวิต แล้วฉันก็ต้องยินดีกับเธอด้วยนะ ที่รับผู้ชายคนนั้นต่อจากฉัน...ฉันกินจนเบื่อละ...นี่เธอรับของเหลือเดนจากฉันนะเนี่ย!”
อนุวัตรทนไม่ไหว
“มันจะมากไปแล้วนะ...ลิน”
ซอนย่ากรี๊ดสุดเสียง
“แต่ฉันว่านะ เขาต่างหากที่เบื่อเธอมากกว่า เพราะเธอเอาแต่สั่งๆๆๆๆ ไม่เคยเอาใจเค้า ไม่เคยดูแลเค้า เอาแต่บ้างาน ไม่มีผู้ชายคนไหนทนเธอได้หรอกย่ะ...ที่สำคัญเรื่องบนเตียง วัตรก็บอกว่าฉันร้อนกว่าตั้งเยอะ”
“ก็ดี...ฉันเห็นเธอสองคนแล้ว ทำให้นึกถึงคำโบราณที่ว่า...อะไรน้า...ฝนตกขี้หมูไหล...คน.....มาเจอกัน!”
“แอร๊ย....นังลิน...แกๆๆๆ”
“พอเถอะ...ซอนย่า คนมองใหญ่แล้ว”
ซอนย่าเอาแต่กรี๊ดๆๆๆๆ ลลิลเดินจากไป โดยไม่พูดอะไรอีก
วันใหม่ ยู่ยี่เดินเข้ามาในบริษัท ทุกคนสวัสดี
“สวัสดีค่ะ ผอ. เช้านี้จะรับกาแฟเลยมั้ยคะ”
“ก็ดีจ้ะ แล้วเรื่องที่จะสัมภาษณ์ช่างภาพคนใหม่เป็นยังบ้าง”
“เรียบร้อยค่ะ “ ส้มบอก
ยู่ยี่เดินไปดูเอกสารที่โต๊ะต่อ
ภายในห้องประชุมของบริษัท
“วันนี้ฉันมีเรื่องจะบอกทุกคนว่าเดือนหน้าทางนิตยสารเราจะมีการจัดงานใหญ่ ฉันอยากให้ทุกคนเฟ้นหานางแบบมืออาชีพเข้ามาร่วมเดินโชว์ภายในงานนี้ และที่สำคัญฉันอยากได้เสื้อผ้าที่ดูเรียบหรูมีระดับนะ”
ลลิลในฐานะหัวหน้าสไตส์ลิสต์เงียบไม่พูดอะไร เพราะมัวแต่คิดถึงคำพูดของซอนย่า
ยู่ยี่หันมามองลลิลดาด้าเห็นจึงรีบสะกิดเพื่อน
“ลิน หายปวดหัวหรือยัง”
ดาด้าสะกิด“ลิน ผอ. ถามแน่ะ”
ลลิลได้สติกลับมา
“ค่ะ ลินจะออกแบบมาให้ตามที่ ผอ.ต้องการ”
“เป็นอะไรหรือเปล่าวันนี้เธอดูเหม่อๆ”
“ไม่เป็นอะไรคะ”
“ดีแล้ว อย่าทำให้งานฉันเสียล่ะ”
"ค่ะ ผอ."
"ส่วนชุดฟินาเล่ เราจะใช้ธีมเจ้าหญิง ถ้าฉันจะให้ ลิน ขึ้นเวทีอีกครั้งกับซอนย่า ทุกคนว่าไง" ยู่ยี่ถามความเห็น
ซินดี้บอก "ดีมากๆ เลยค่ะ คราวนี้ลูกค้าคงซื้อโฆษณาเราเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ"
"ก็ดีนะครับ ผอ. เพราะงานคราวที่แล้วก็ได้นางแบบสองท่านนี้ละครับที่สร้างความประทับใจให้กับคนในงาน" สมชายว่า
"ลินว่าไง"
"ลินขอไม่เดินค่ะ ลินอยากทำงานเบื้องหลังมากกว่า"
"ฉันเข้าใจ คราวที่แล้วกว่าจะขอร้องเธอได้ก็แทบแย่ เอาล่ะ!!! ฉันตัดสินใจละ งั้นลินก็ออกแบบชุดไปละกัน ส่วนนางแบบอีกคน เดี๋ยวค่อยมาว่ากันอีกที"
"ขอบคุณค่ะ ผอ."
บริเวณริมแม่น้ำเจ้าพระยาในกรุงเทพฯ ลลินกำลังคิดถึงสิ่งที่อนุวัตรบอกเลิก คิดถึงคำพูดของซอนย่าที่วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ขณะที่นพรุจ กำลังยืนถ่ายรูปวิวสองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่นั้น ผ่านเลนส์ เขาเห็น ลลิลยืนเศร้าอยู่คนเดียว เขาถ่ายรูปเธออย่างเมามันส์ เพราะความสวยของลลิลโดยแท้
"ผู้หญิงคนนั้นคงเสียใจอะไรมาแน่ๆ อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน เอ้ย...บ้าน้า"
สักพักนพรุจ ตกใจเพราะคิดว่า ลลิลจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย
"หรือว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่นะ"
นพรุจรีบวิ่งเข้าไปหาลลิล
นพรุจวิ่งเข้ามากระชากแขนลลิลให้พ้นริมแม่น้ำ "นี่คุณทำบ้าอะไรเนี่ย"
"ก็กำลังห้ามคุณไม่ให้ฆ่าตัวตายไง"
"อะไรนะใครจะฆ่าตัวตาย"
"ก็คุณไง ผมเห็นคุณยืนร้องไห้ แล้วจู่ๆ ก็จะโดดน้ำ ผมก็คิดว่าคุณจะฆ่าตัวตายนะสิ"
"บ้า...อยากเป็นพระเอกหรือไงคุณ"
"เปล่า...ผมแค่เห็น" นพรุจอึกอัก "คุณร้องไห้ ก็คิดว่าคุณอกหัก จะฆ่าตัวตายไง"
"ดูละครมากไปป่าวเนี่ย...หรือถ้าฉันโดดน้ำฆ่าตัวตาย คุณจะทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวโดดน้ำลงไปช่วยฉันงี้"
"ก็ใช่"
"พระเอกมาก" ลลิลลากเสียงยาว "แถมยังหน้าตาบ้านนอกมากด้วย"
"อ้าว...คุณ...พูดกันดีๆ ก็ได้ ทำไมมาว่าผมเป็นคนบ้านนอกล่ะ"
"ฉันขี้เกียจคุยกะคุณละ พ่อพระเอกบ้านนอก"
ลลิลเดินจากไป นพรุจยืนงงๆ
ภายในห้องส่วนตัว นพรุจ มองรูปลลิลที่ถ่ายมา
"สวยจังแฮะผู้หญิงคนนี้ แต่ดูท่าทางจะโหดนะเนี่ย...แต่ก็น่ารักดี ว่าแต่...นัยน์ตาเศร้าจัง เค้าต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆ" แล้วก็นพรุจก็นึกถึงคำพูดของลลิลที่ว่า พ่อพระเอกบ้านนอก
นพรุจเผลอยิ้มออกมา เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเรียกเขาแบบนี้มาก่อน
บรรยากาศภายในกรุงเทพฯ ยามสายของวันใหม่ แสนวุ่นวาย รถติด
นพรุจ ยืนอยู่หน้าบริษัท
"ถึงแล้วสินะ บริษัท Show Magazine"
นพรุจสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อกลบอาการตื่นเต้น
"นพรุจ แกต้องทำได้ ไฟล์ทติ้ง"
จากนั้นก็เปิดประตูเดินเข้าไปในบริษัท
นพรุจ เดินเข้ามาในในบริษัทพร้อมมองหาทางห้องที่สัมภาษณ์ช่างภาพว่าอยู่ทางไหน ดาด้า เดินถือขนมมาพอดี นพรุจจึงเดินเข้าไปถาม
"ขอโทษนะครับห้องสัมภาษณ์ช่างภาพไปทางไหนครับ"
"อุ๊ย...หล่อ น่ากินจัง ฉันหมายถึงขนมเค้กนี่อะ น่ากินมากเลย...ส่วนห้องสัมภาษณ์ช่างภาพอยู่มุมสุดขวามือโน่นจ๊ะ"
"ขอบคุณครับ"
นพรุจเดินไป ลลิลเดินเข้ามาพอดีแต่ไม่ทันได้เจอกับน
"จะไปกันหรือยัง"
"ลิน เมื่อกี้ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งหล่อมาก....มาสมัครเป็นช่างภาพ หวังว่า ผอ.คงจะรับเลยนะ อิอิ"
"แล้วไง...จะไปคุยเรื่องเสื้อผ้ากันได้หรือยัง ไร้สาระจริงๆ"
พูดจบลลิลก็เดินไปโดยไม่รอดาด้า
"อ้าว...รอด้วยสิ...ลิน...แหม...เพ้อถึงผู้ชายแค่นี้ทำงอน"
นพรุจก้าวเดินเข้ามาในห้องทำงานยู่ยี่
ขณะที่ยู่ยี่กำลังเปิดดูประวัติ และผลงานที่ผ่านมาของเขา
"สวัสดีครับ"
ยู่ยี่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง และรู้สึกชอบนพรุจตั้งแต่แรกเห็น แต่ด้วยความเป็นผู้บริหารจึงต้องรักษามาดเอาไว้
"ชื่อ นพรุจ ทองสะอาด เหรอ"
"ครับ"
"ก่อนหน้านี้เราทำอะไรมาก่อนละ"
"ก่อนหน้านี้ผมเป็นฟรีแลนซ์ครับ รับจ้างถ่ายรูปทั่วไปครับ"
"ความฝันของเธอคืออะไร"
"ผมอยากเป็นช่างภาพที่เก่งและมีคนยอมรับในความสามารถครับ"
"แล้วถ้าฉันรับเธอเข้ามาทำงาน จะมีผลดียังไงกับหนังสือShow Magazine ของฉัน"
"ผมจะทำให้นิตยสาร Show Magazine เป็นที่รู้จักของคนทั่วไปให้มากขึ้นครับ"
"งั้นคำถามสุดท้าย เธอมีแฟนหรือยัง"
นพรุจอึ้งนิดหน่อย
"ยังครับ ผมยังโสด"
"ที่ฉันถาม ไม่ใช่เพราะอยากจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอหรอกนะ แต่ที่ถามเพราะที่นี่ทำงานกันไม่ค่อยเป็นเวลา ถ้าเธอมีแฟนอาจจะทะเลาะกับแฟนเรื่องเวลาก็เป็นไปได้ ฉันไม่ชอบเรื่องทะเลาะเบาะแว้งหรือมาหึงหวงอะไรกันที่นี่"
ยู่ยี่บอกเหตุผล ทว่าจริงๆ คือแกล้งถามให้ตัวเองต่างหาก
"ครับ"
"ฉันได้ดูผลงานที่ผ่านๆ มาของเธอแล้วสรุปว่าฉัน...."
เช้าต่อเนื่องมา นพรุจเดินออกมาหน้าบริษัท หยิบโทรศัพท์ กดหาใบเฟิร์น
"ฮัลโหล"
"เป็นไงบ้างแก"
"ฉันได้เป็นช่างภาพของที่นี่แล้วนะ แต่เค้าขอเทสต์งานก่อน"
"เหรอๆๆ ดีใจด้วยแก ฉันว่าแล้วว่าแกต้องได้ทำงานที่นั่น แกก็ต้องพยายามเยอะๆ นะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว มันเป็นความฝันของฉัน ยังไงฉันก็ต้องทำมันออกมาให้ดีที่สุด ขอบใจแกมากนะ"
"เอ่อ...ว่าแต่แกจะเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ"
บังเอิญ ลลิลเดินสวนมาพอดี แต่ไม่ทันเห็นนพรุจ นพรุจก็ไม่ทันเห็นลลิลเช่นกัน
"นพ นพ...ทำไมแกเงียบไปล่ะ"
"เอ่อ...ไม่มีอะไร พอดีเห็นคนเดินไป นึกว่าเป็นคนที่เคยรู้จักน่ะ"
"แล้วอย่าลืมที่บอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันนะ"
"ไม่ลืมหรอก...ไว้เจอกันนะ"
"โอเค"
ลลิลเดินเข้ามาในห้องทำงานยู่ยี่
"มาแล้วหรอ"
"มีอะไรหรือคะ ผอ."
"พรุ่งนี้จะมีการเทสต์งานช่างภาพคนใหม่นะ ฉันอยากให้เธอมาเป็นแบบให้"
"เป็นคนอื่นไม่ได้หรือคะ มีตั้งเยอะแยะ แค่เทสต์งานช่างภาพ"
"ลิน เธอเป็นดีไซเนอร์ แล้วก็เป็นสไตลิสต์ที่ต้องทำงานร่วมกับช่างภาพ เราทำงานกันเป็นทีม ในเมื่อมีช่างภาพคนใหม่ ฉันก็อยากให้เธอได้ดูการทำงานของเขา จะได้รู้ทิศทางหรือแนวทางในการทำงานของเค้า นี่เราจะพูดกันดีๆ ไม่ได้เลยใช่มั้ย"
"แค่นี้ใช่มั้ยคะ ผอ."
"ลิน ถ้าว่างก็มากินข้าวที่บ้านฉันบ้างสิ"
"ลินไม่ค่อยว่าง ไว้วันหลังแล้วกันนะคะ"
"แล้วเรื่องอนุวัตรเป็นไงบ้าง ลินทำใจได้แล้วใช่มั้ย"
"ก็ไม่มีอะไรนี่คะ จบก็คือจบ แล้วนี่ผอ.สนใจเรื่องของลิน ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"
"ลิน ลืมไปแล้วหรอว่าเราเป็นอะไรกัน เธอเหลือฉันเป็น ญาติ เพียงคนเดียวนะ"
"เหรอคะ ลินคิดว่าลินไม่มีญาติแล้วซะอีก ตั้งแต่ลินไปอเมริกาเมื่อสิบสองปีก่อน"
"ลิน ทำไมพูดแบบนี้"
"หรือว่าไม่จริงคะ มีอะไรอีกมั้ยคะ ถ้าไม่อะไร ลินจะได้กลับไปทำงาน"
ต่างคนต่างน้อยใจ
ยู่ยี่ถอนหายใ
"ไปเถอะ...แล้วค่อยคุยกันวันหลัง"
ในอดีต คืนนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยู่ยี่รับสาย ฟังปลายสาย
"ห๊า...อะไรนะคะ"
อ่านต่อตอนที่ 2
