ละครซีรีส์ "หมอผี" ตอนที่ 20 "จุดจบ - 2 "
รถเศกขับผ่านไปด้วยความเร็ว...แล้วเลี้ยวเข้าซอยด้วยความเร็วจนมหาเนิร์ดร้องหวาดเสียว
"พี่เศก เบาๆหน่อยซิครับ...ท้องไส้จะหลุดออกปากแล้วครับ"
"จะกลัวอะไรวะมหา....รู้ซะบ้างว่าใครขับ ปอดแหก... ร้องโวยวายอยู่ได้ เสียสมาธิหมด"
"ผมเกรงว่าเราจะตายกันก่อนจะไปช่วยอาจารย์นะซิครับ"
"ระดับพี่เศกเร็วแต่ชัวร์แน่นอน เออ...มหา...นายคิดยังไงเกี่ยวกับวิธีของอาคม"
"หยุดชีวิตแล้วทำให้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง อัตราเสี่ยงห้าสิบห้าสิบแบบนี้ ผมก็แอบเป็นห่วงนิดๆครับ....แต่ในเมื่ออาจารย์ยอมรับ พวกเราก็ได้แต่ภาวนาให้สำเร็จ...หรือพี่เศกว่าไง"
"พี่ไม่อยากคิดเลยว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดจะเป็นยังไง"
โทรศัพท์ของเศกดังขึ้น...เศกกดรับสายรัตติกาล
"ว่าไงซี ... ได้มาแล้ว....กำลังรีบไปอยู่ครับ... รถพยาบาลท่านรองส่งไปที่บ้านอาจารย์แล้วครับ"
เศกวางโทรศัพท์ และยังคงขับรถในถนนแคบๆ อย่างคล่องแคล่ว
อาคมกับรัตติกาลยืนคุยกันที่ห้องครัวบ้านอาจารย์วิเศษ...รัตติกาลรินน้ำดื่ม
"เศกได้ตัวยาตามที่นายต้องการแล้ว"
รัตติกาลยังไม่ค่อยพอใจกับวิธีของอาคมนัก
"ซี...ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบใจวิธีที่ผมเสนอกับอาจารย์"
"ก็แน่ล่ะสิ ... วิธีของนายมันเสี่ยงมาก"
"ถ้าตอนนี้ผมเป็นอาจารย์ ผมก็คงตัดสินใจแบบนี้ ลูกสาวตกอยู่ในอันตราย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่มีใครรู้ ทางไหนที่จะช่วยได้ แม้มันจะเสี่ยงผมก็จะทำ"
"ฉันเข้าใจ แต่มันยังทำใจไม่ได้ ... ถ้าต้องสูญเสียอาจารย์ไปอีกคน ทั้งชีวิตฉันก็เหลือแค่อาจารย์คนเดียวเท่านั้น"
"อย่ากังวลไปเลย อาจารย์จะต้องไม่เป็นอะไร.... ผมสัญญา"
อาคมส่งสายตาที่อ่อนโยนเป็นกำลังใจรัตติกาล
ภายในห้องนอน ดารการนั่งมองอาจารย์วิเศษแต่งตัว...ดารการสีหน้าเศร้าหมองเต็มไปด้วยความกังวลใจ เธอเดินเข้าไปหาสามี
"ถ้ามันมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาล่ะ ... ดาทำใจไม่ได้จริงๆ ทาไมคุณไม่ลองหาวิธีอื่นที่ไม่ต้องเสี่ยงแบบนี้"
วิเศษ ยิ้มอย่างไร้ความกังวลใดๆ เขาไม่ต้องการให้ดารการเป็นห่วง
"ความตาย.. ไม่ใช่การสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตหรอกนะ การสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการตายไปโดยที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ลูกเรากำลังตกอยู่ในอันตราย ...ผมต้องช่วยลูก แม้จะต้องตาย ผมก็ต้องเสี่ยง ถ้าให้ผมอยู่เฉยๆ รอให้เรื่องมันเลวร้ายกว่านี้ ผมคงเป็นพ่อที่แย่ที่สุดในโลก .....คุณต้องเข้มแข็งนะ"
"คะ ... ดาจะเข้มแข็ง.... ถ้าคุณเป็นอะไร ดาก็จะไม่ปล่อยให้ลูกของเราตกอยู่ในอันตราย ดาจะทำทุกทางเพื่อช่วยเจน ....คุณสบายใจได้"
"คารณมันทำให้เรากลัวมันได้ ... มันทำลายทุกสิ่งอย่างได้ แต่เราจะยอมให้มันทำลายความรักของเราสองคนที่มีให้ลูกไม่ได้"
วิเศษสวมกอดดารการไว้
เวลาต่อมาที่ที่โถงชั้นสองหน้าห้องทำงานของอาจารย์วิเศษ มีเตียงสนามตั้งอยู่พร้อมเครื่องวัดสัญญาณชีพจร อาคม รัตติกาล เศก มหาเนิร์ด นั่งคอยวิเศษอยู่ บนโต๊ะมีถาดใส่เข็มฉีดยาและตัวยาอยู่ หลายชนิด
มหาเนิร์ดถาม
"เออ พี่ซี ผมถามหน่อยสิ คือแบบว่า ... ภาพหลังความตายมันเป็นยังไง ผมอยากรู้มานานแล้ว"
"มันเป็นภาพเฉพาะบุคคล ของใครของมันไม่เหมือนกัน อย่างของพี่จะเป็นเหมือนโลกปัจจุบัน บางครั้งก็จะเจอภาพสวยงาม แต่บางครั้งก็จะเจอความน่ากลัวที่เลวร้าย"
"ถ้าอย่างนั้น มันก็เหมือนหนังชีวิตของใครของมันงั้นเหรอพี่ ก็เพลินเลยสิครับ แบบนี้"
"มันไม่สนุกอย่างที่เธอคิดหรอกนะ จิตเราควรจะต้องไปในที่ที่มันควรไป หากเราหลงทาง จิตเราก็จะสูญเสียการทรงจำ ล่องลอยไปไหนต่อไหนอย่างไร้จุดหมาย"
"แบบพวกสัมภเวสี ใช่มั๊ยซี" เศกถาม
"ก็คล้ายๆกันมั๊ง ซีไม่กล้าสรุปหรอกเรื่องตายแล้วไปไหน มนุษย์เรายังศึกษาเรื่องนี้ได้น้อยมาก ... ไม่มีข้อมูลทางวิทยาศาตร์ยืนยัน"
ระหว่างที่รัตติกาลพูด อาจารย์วิเศษกับดารการเดินเข้ามา ทุกคนหันไปเห็นก็ลุกขึ้นกล่าวทัก
วิเศษมองหาศักดา
"แล้วท่านรองไม่ด้วยเหรอ"
"เห็นว่าจะต้องเข้าไปรายงานนายเรื่องผีปอปครับ ดูท่าทางเมื่อเช้าจะเครียดซะด้วยสิ" เศกบอก
"ไว้หมดเรื่องเจน พวกเราคงต้องไปช่วยเฮียแล้วล่ะ น่าเห็นใจแกที่ต้องมาสู้กับไอ้จอมขมังเวทย์อย่างคำรณ"
วิเศษหันไปเห็นถาดใส่เข็มฉีดยาและตัวยาต่างๆ
"พร้อมกันแล้วใช่มั้ย...อย่าเสียเวลาเลย ลงมือกันดีกว่า"
รัตติกาลมองหน้าวิเศษ เช่นเดียวกับดารการที่มองหน้าสามี
บริเวณชุดรับแขก ชั้น2 บ้านวิเศษ
มหาเนิร์ด อาคมนำอุปกรณ์วัดชีพจรติดให้กับวิเศษซึ่งขณะนี้นอนราบอยู่ที่เตียงคนไข้ ทุกคนยืนรายล้อมเขาอยู่ ดารการยืนกุมมือสามีตลอดเวลา
"ผมจะฉีดยาเข็มแรกเข้าสู่กระแสเลือด ยาชนิดนี้จะทำให้อาจารย์หลับลึก ไม่รู้สึกตัวครับ หลังจากนั้นผมก็จะฉีดเข็มที่สอง เข็มนี้จะทำให้กล้ามเนื้อคลายตัวและทำให้ระบบการหายใจหยุดทำงาน แล้วก็ .... เข็มสุดท้ายจะเป็นเข็มที่จะทำให้หัวใจหยุดเต้น....และ..." อาคมอธิบาย
"อาคม... ผมเชื่อใจคุณ แล้วก็เชื่อใจทุกคนด้วย"
"หลังจากหัวใจหยุดเต้นแล้ว เราจะรีบนำร่างอาจารย์ออกไปให้พ้นเขตรัศมียาสั่ง แล้วผมก็จะฉีดสารกระตุ้นหัวใจให้กลับมาเต้นอีกครั้งครับ"
วิเศษถาม
"นี่ใช่มั๊ยซี ที่คุณบอกว่าเรากำลังโกงความตาย"
รัตติกาลพยักหน้า
"อีกอย่างหนึ่งนะคะอาจารย์ เมื่อเข้าสู่สภาวะหลังความตายแล้ว ....ซีไม่รู้ว่าอาจารย์จะพบกับอะไรบ้าง แต่ขอให้อาจารย์มีสติและฟังเสียงกระดิ่งของซีไว้ตลอด เสียงกระดิ่งจะนำกายละเอียดของอาจารย์กลับมายังร่างอีกครั้ง"
"คุณคิดว่าผมจะเที่ยวเพลินจนลืมหน้าที่งั้นนะสิ เอาล่ะผมพร้อมแล้ว"
วิเศษพูดกับดารการ
"เมื่อผมฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมอยากเห็นคือคุณนะ ดารการ"
ดารการก้มลงไปกอดอาจารย์วิเศษ....
ในถาดใบนั้นใส่เข็มฉีดยา มีเข็มอยู่ 4 เล่ม พร้อมขวดตัวยา...เข็มที่หนึ่งถูกหยิบขึ้นมา....เข็มที่สองถูกหยิบ....เข็มที่สามถูกหยิบ ตามลำดับ รัตติกาล เศก มหาเนิร์ด ดารการต่างมองลุ้นเหตุการณ์ตรงหน้า ...และอาคมฉีดยา ที่เครื่องวัดชีพจรที่ค่อยๆต่ำลงๆๆๆ
ภายในรถพยาบาลที่วิ่งอยู่บนท้องถนน ทุกคนนั่งเฝ้ามองอาจารย์วิเศษที่นอนนิ่งบนเตียงพยาบาล อาคมนวดหัวใจ เพื่อให้เลือดไหลเวียน มีออกซิเจนในร่างกาย ดารการกุมมือสามีไว้ตลอด...รัตติกาลจ้องมองหน้าอาคม...รัตติกาลยังไม่มั่นใจว่า แผนการครั้งนี้จะสำเร็จ...อาคมมองรัตติกาล...หลบสายตา มองนาฬิกาข้อมือ....อาคมมองออกไปนอกรถ...และบอกให้รถจอด
รถพยาบาลเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง....เวรเปล 2 คนรีบลงไปท้ายรถ
รถที่จอดอยู่ อาคมยังนวดหัวใจอยู่
"ผมจะฉีดสารกระตุ้นหัวใจให้อาจารย์ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของคุณแล้วนะ..ซี"
"ฉันพร้อมแล้ว"
รัตติกาลจับมืออีกด้านของอาจารย์วิเศษไว้ เธอหลับตา..เริ่มเข้าสู่การสะกดจิตตัวเอง อาคมหยิบเข็มฉีดยาจากถาด...ดารการมองอย่างลุ้นระทึก....อาคมมองดารการเป็นการปลอบใจ
"ผมหวังว่าทุกอย่างคงเป็นไปตามที่เราหวังไว้"
อาคมรีบฉีดยาเข้าเส้นเลือดให้วิเศษ.... ทุกคนเฝ้ารอ
ภวังค์จิตของรัตติกาล...มองเห็นฝาผนังที่มีประตูอยู่ตรงกลาง ประตูถูกปิดอยู่....ครู่ต่อมา ประตูถูกเปิดออก มองเข้าไปจะเห็นแต่ความมืด....
รัตติกาลยืนอยู่เสมือนยืนคอยอาจารย์วิเศษ....ภายในห้องเห็นเหมือนเงาคนพยายามเดินออกมา แต่ไม่สามารถออกมาได้เพราะถูกฉุดรั้งอยู่ รัตติกาลเฝ้ามอง....เป็นห่วง....เป็นห่วงมาก....สิ้นหวัง
ทุกคนเฝ้ารอการกลับมาของอาจารย์วิเศษ....รัตติกาลมีเหงื่อออกเต็มหน้า ...รัตติกาลลืมตาขึ้นด้วยความหวาดกลัว....รัตติกาลล้วงหยิบกระดิ่งออกจากกระเป๋าและลงไปยืนท้ายรถ
รัตติกาลหลับตายกกระดิ่งขึ้นสั่น ท่ามกลางการเฝ้ามองของอาคมและดารการ
ดารการบอก
"ชีพจรยังไม่มาเลย เราจะทำยังไงกันดี อาคม...เราต้องใช้เครื่องกระตุ้นหัวใจหรือเปล่า"
"อย่าครับ...ทำอย่างนั้นจะไม่เป็นผลดีต่อการกลับมาของอาจารย์ครับ"
ใบหน้าอาจารย์วิเศษ....มีความสุข ....ร่างกายของเขาถูกแสงสีประหลาดหมุนวนรอบตัว อาจารย์มองมันอย่างมีความสุข......สักพักแสงประหลาดจะเปลี่ยนควันสีขาว และกลายเป็นควันดำวิเศษเริ่มรับรู้ถึงความน่ากลัว อันตรายที่จะเกิดขึ้น....เขานึกถึงภาพความตายในตอนต่างๆ และพยายามต่อสู้กับมัน....อาจารย์วิเศษเหมือนคนเสียสติ
รัตติกาลยังหลับตายืนสั่นกระดิ่งอยู่...ดารการชะโงกเข้าไปหาอวิเศษบนเตียง...
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ทำไม...ทำไมคุณยังไม่กลับมา"
อาคมบอก
"ซีคงพยายามติดต่อกับอาจารย์อยู่ครับ"
ดารการรีบลงจากรถ
"ซี...อาจารย์เป็นยังไงบ้าง"
รัตติกาลตอบทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"อาจารย์กำลังเจอกับบางสิ่งที่เป็นอันตราย"
ทุกคนที่ได้ยินต่างตกใจ ร่างวิเศษยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง
อาจารย์วิเศษพยายามต่อสู้กับความน่ากลัวของมิติหลังความตาย สภาพกลุ่มควันจับตัวกันคล้ายมัจจุราช ลมแรงพัดร่างของวิเศษ เขาพยายามออกจากลุ่มควันแต่ทำไม่ได้
....พลัน...ชะงัก เพราะได้ยินเสียงกระดิ่ง แต่ควันดำน่ากลัวยังรายล้อมอยู่
กระดิ่งถูกสั่นแรงขึ้น...ดารการตัดสินใจจับที่มือรัตติกาล
"คุณคะ.... คุณได้ยินดามั๊ย ....อย่าทิ้งดากับลูกไปนะ คุณได้ยินมั๊ย กลับมาเถอะคะ...คุณต้องกลับมาให้ได้นะ"
ดารการเอื้อมมือช่วยรัตติกาลสั่นกระดิ่งด้วย
ควันดำยังอยู่รอบตัววิเศษ...เขาไม่ได้สนใจมันแล้ว ตอนนี้สนใจแต่เสียงของกระดิ่ง... เขาหันไปมาเพื่อหาทิศทางของเสียง....ได้ยินเสียงของดารการลอยมาแต่ไกล...วิเศษตั้งใจฟัง
"คุณคะ.... คุณได้ยินดามั๊ย ....อย่าทิ้งดากับลูกไปนะ คุณได้ยินมั๊ย กลับมาเถอะคะ...คุณต้องกลับมาให้ได้นะ อย่าทิ้งดากับลูกไปนะ.....คุณต้องกลับมา"
สีหน้าของอาจารย์วิเศษมีกำลังใจมากขึ้น
ฝาผนังที่มีประตูอยู่ตรงกลาง ....ประตูยังเปิดอยู่ ภายในเป็นแสงสีสวยมากมาย....วิเศษค่อยๆเดินเดินออกมาจากด้านใน
อาจารย์วิเศษนอนนิ่งอยู่บนเตียง ดารการยืนสั่นกระดิ่งอยู่กับรัตติกาล ใบหน้าทั้งสองคนมีเหงื่อออกเยอะเต็มใบหน้า อาคมเฝ้ารอด้วยความเป็นห่วง เขาหันมองอาจารย์ วิเศษเริ่มหายใจ อาคมจ้องมองด้วยความยินดี....
"อาจารย์กลับมาแล้ว"
อาคมวิ่งลงไปกุมกระดิ่งไม่ให้สั่น...รัตติกาลและดารการลืมตาขึ้น
"อาจารย์กลับมาแล้ว"
ทั้งสามรีบวิ่งขึ้นไปดูในรถ...ดารการเข้าไปลูบใบหน้าอาจารย์อย่างอ่อนโยน...อาคมมองหน้ารัตติกาลและยิ้มให้เป็นคำขอบคุณ....วิเศษค่อยๆลืมตา ดารการโผเข้ากอดก่อนถอยออกมา
"ดานึกว่าจะเสียคุณไปซะแล้ว"
"เพราะความรักของคุณ นำทางผมกลับมา" วิเศษบอก มองทุกคนอย่างซาบซึ้งใจ
"ขอบคุณทุกคนมากนะ ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องจัดการกับไอ้คำรณแล้ว"
ผนังห้องด้านหนึ่งของห้องร้าง ภาพบ้านของอาจารย์วิเศษถูกควันดำลอยปกคลุมอยู่ ควันดำค่อยๆเจือจางจนเห็นเป็นภาพบ้านบนผนังอย่างชัดเจน....คำรณยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง
ภายในห้องที่เจนถูกกักขังไว้ อาหารหลายชนิดวางไว้แต่ดูเหมือนเจนจะไม่แตะต้องมันเลย ตอนนี้
เธอกำลังพยายามหาทางหลบหนี เจนใช้ลวดเหล็กไม้แขวนเสื้อ ไขลูกบิดประตู เธอพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ ....เจนโมโหทุบประตู
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนชั่ว... ปล่อยชั้นออกไป"
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น... เจนรู้ว่าหมดหวัง เธอมานั่งร้องไห้ สักพักประตูก็เปิดออกเอง เจนประหลาดใจ .... เจนค่อยๆเดินไปยังประตู แต่เจนไม่สามารถออกจากประตูได้เพราะเหมือนมีอะไรมาขวางอยู่...เจนได้ยินเสียงหัวเราะของคำรณ.... คำรณปรากฏตัว บริเวณหน้าประตู เจนพยายามจะวิ่งออกไป แต่ก็เหมือนเธอวิ่งชนกำแพง
"ปล่อยแล้วยังไงล่ะ.... ทำไมไม่หนีล่ะหนูเจน ที่นี้มันเต็มไปด้วยอาถรรพ์มากมาย ออกไปเพ่นพ่านแล้วล่ะก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะของอสูรพวกนั้น"
"ขอร้องล่ะ... ปล่อยเจนไปเถอะ เจนคิดถึง พ่อ... แม่"
"หนูอดทนอีกนิดนะ .... งานสำเร็จเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยหนูให้เป็นอิสระ"
เจนคว้าเอาของแหลมที่อยู่แถวนั้น จ่อที่คอตัวเอง
"ถ้าไม่ปล่อย...ฉันจะฆ่าตัวตาย"
"โอะโอ๊ะ ใจเด็ดซะด้วย นิสัยแบบนี้เหมือนแม่หรือเหมือนพ่อล่ะ ฉันไม่ปล่อยให้หนูเจนตายง่ายๆหรอกนะ หนูยังมีงานต้องทำอีกเยอะ"
เจนจะแทงตัวเอง คำรณใช้มือสะบัดอากาศ ทำให้ของแหลมหล่นกระเด็น ....เจนตกใจ คำรณเป่าคาถา ...สร้อยรูปตาของเจนสว่างวาบ จากนั้นเจนตกอยู่ในมนต์สะกดของคำรณ
"ไอ้วิเศษ มึงจะต้องชดใช้สิ่งที่มึงทำไว้กับกู"
คำรณสีหน้าอำมหิตราวกับจอมปีศาจที่มาจากขุมนรก
เศกและมหาเนิร์ดช่วยดารการขนกระเป๋าสัมภาระจิปาถะของอาจารย์วิเศษและของดารการเข้ามาในสำนักงาน.... อาคม วิเศษและรัตติกาลนั่งคุยกันในห้องอาจารย์ ดารการมองหาของที่ขาดไปหนึ่งอย่าง
"ของที่เอามาทั้งหมดมีเท่านี้ใช่มั้ยจ๊ะ"
เศกบอก
"ครับ...ผมกับมหาก็ยกมาทั้งหมดที่คุณดาบอกครับ"
"ยังขาดกระเป๋าเอกสารของดาใบหนึ่งคะ"
มหาเนิร์ดบอก
"คุณดาอาจไม่ได้เอามากองไว้ให้เราขน จะให้ผมกลับไปดูให้อีกรอบดีมั้ยครับ"
"ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวดากลับไปดูเอง...ว่าจะไปเอารถด้วยคะ"
"ผมไปส่งให้ครับ" เศกบอก
"ขอบคุณคะ"
แฟ้มคดีทั้งหมดวางอยู่บนโต๊ะประชุม อาจารย์วิเศษ อาคม รัตติกาล นั่งคุยอยู่ที่โต๊ะประชุม
"การที่มันจับตัวเจนไป เพราะมันมีความแค้นกับผม แต่ดูจากเคสที่เกิดขึ้นพวกนี้ ผมว่ามันมีบางอย่างที่ซับซ้อนกว่านั้น"
"การที่มันปลุกผีปอบให้ออกมาไล่ฆ่าผู้คน มันคงต้องการแสดงพลังให้ผู้คนหวาดกลัว และกำลังท้าทายพวกเราอยู่" รัตติกาลบอก
"ผมว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับเหรียญโบราณที่อาจารย์เก็บไว้นะครับ"
"เหรียญนี้สามารถทำลายพลังชั่วร้ายจากคัมภีร์ปีศาจที่คำรณมันได้ไป"
"แสดงว่ามันสะกดเจนให้เอาเหรียญโบราณนั่นไปให้มัน ก็เพราะมันรู้ว่าเหรียญนั่นคือสิ่งเดียวที่จะทำลายมันได้"
"ผมจะตามล่าไอ้ปอบพวกนั้น มันจะพาเราไปถึงที่ซ่อนตัวของคำรณ จากรูปแบบการฆ่าเหยื่อแล้ว ผมพอจะเดาได้ว่ามันจะออกอาละวาดที่ไหนอีก"
"ถ้ายังงั้นผมมีของบางสิ่งจะให้คุณ"
วิเศษมองหน้าอาคม อาคมสงสัย
วิเศษพาอาคมเดินขึ้นมายังห้องสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย...
เขาเดินไปหยิบกล่องโบราณใบหนึ่งซึ่งวางไว้ในมุมที่ลับสายตา
"ผมได้มานานแล้วและไม่เคยคิดจะใช้มัน ผมยกให้คุณ ...อาคม"
อาคมสงสัย เขามองกล่องโบราณใบนั้น
"อะไรเหรอครับ อาจารย์"
"คุณลองเปิดมันดูสิ"
อาคมรับกล่องและเปิดมันออกดู เขาตาลุกวาว เมื่อเห็นว่าภายในกล่องนั้น คือมีดโบราณซึ่งลงอักขระไว้บนเนื้อเหล็กน้ำพี้
"นี่มันมีดหมอนี่ครับ ไม่ยักรู้ว่า อาจารย์ก็มีของแบบนี้ด้วย ผมนึกว่าอาจารย์ไม่สนใจพวกของขลังซะอีก"
"ก็ไม่เชิงหรอก...ผมเปิดใจรับทุกสิ่งที่ในโลก"
"มีดหมอเหล็กน้ำพี้นี้ ผมได้มาจากพระธุดงค์ท่านหนึ่งที่เผอิญไปเจอในป่า ท่านให้ไว้ป้องกันตัว ผมเองไม่มีโอกาสได้ใช้เท่าไหร่ คุณมันขาบู๊... มีดหมอนี่น่าจะเหมาะกับคุณมากกว่าผม"
อาคมยกมือไหว้ขอบคุณ
"ขอบคุณมากครับ อาจารย์ เศกรู้เข้ามีงอนแน่เลย.... ขานั้นยิ่งชอบของแบบนี้อยู่ด้วย"
"ของนายเศก ผมเตรียมไว้ให้แล้ว เหมาะกับหนุ่มเพลย์บอยอย่างเศกมาก ซีกับมหาเนิร์ดผมก็เตรียมไว้ให้ แต่ให้ถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน"
"อาจารย์ทำยังกับจะยกมรดกให้ทุกคนอย่างนั้นแหล่ะ"
"ก็จริง.... หลังจากผมผ่านความตายมาแล้ว ทำให้ผมรู้ว่าชีวิตมันไม่แน่ไม่นอน อะไรที่ทำได้ก่อนก็ควรทำ....ก่อนที่จะสายเกินไป"
อาคมมองหน้าอาจารย์อย่างไม่สบายใจ
ประตูอัตโนมัตที่บ้านอาจารย์วิเศษเปิดออก เศกขับรถเข้ามาส่งดารการ เธอลงจากรถ เห็นว่า รถอาจารย์วิเศษและรถดารการจอดอยู่
"ขอบคุณมากนะเศก"
"ยินดีครับ"
เศกขับรถออกไป...ดารการรีบไขประตูเข้าไปในบ้าน เจนเดินเข้ามามองไปที่ดารการ
ที่สำนักงาน อาจารย์วิเศษเดินนำอาคมที่ถือกล่องมีดหมอลงมาจากห้องหนังสือ มหาเนิร์ดกำลังนั่งหาสถานที่ลึกลับบริเวณที่ผีดิบออกอาละวาด รัตติกาลนั่งดูแฟ้มอยู่ที่เดิมในห้องวิเศษ...อาคมแวะดูมหาเนิร์ดทำงาน อาจารย์วิเศษกำลังจะเดินเข้าห้อง หันมาถามมหาเนิร์ด
"มหา เห็นคุณดามั้ย"
"คุณดากลับไปเอาที่ลืมไว้ที่บ้านครับ"
อาจารย์เดินกลับเข้าห้องทำงาน
เจนที่ถูกสะกดจิตเดินนำดารการเข้ามาในบริเวณของแฟลตร้าง....ดารการพยายามร้องเรียก แต่เจนก็ไม่ได้หันมา...ดารการพยายามจะวิ่งเข้าไปหา แต่ก็ไม่สามารถทำได้....เจนนำดารการเดินหายขึ้นไปบนตึกร้าง...
ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม
คำรณยืนมองเจนพาดารการเข้ามาในตึกร้าง...คำรณยิ้มอย่างพึงพอใจ
เจนนำดารการเดินขึ้นบันไดแฟลตร้างมาที่ชั้นสาม ดารการพยายามจะเข้าถึงเจน แต่ไม่สำเร็จ
"เจน ลูกจะไปไหน...ลูกจะพาแม่ไปไหน"
เจนนิ่งเฉยราวกับรูปปั้น
"กลับบ้านเถอะลูก...พ่อเป็นห่วงหนูมาก...เจน.....เจน"
เจนเดินเข้าไปในห้องที่เคยถูกคุมขัง...ดารการเดินตามเข้าไป...เสียงดารการกรีดร้องด้วยความน่ากลัว
ขณะเดียวกัน อาจารย์วิเศษพยายามโทรหาดารการที่มือถือ....แต่เป็นสัญญาณไม่มีผู้รับสาย...เขาเริ่มกังวล วิเศษกดโทร.ไปที่บ้าน...ก็ไม่มีคนรับสาย...จึงกดโทรศัพท์ไปที่เศก
"เศก...คุณอยู่ไหน.....ผมอยากให้คุณช่วยกลับไปดูดารการที่บ้าน ผมติดต่อเธอไม่ได้....ขอบคุณมาก"
วิเศษกังวลกลัวเกิดเหตุร้ายขึ้นกับดารการ
ดารการที่เพิ่งฟื้นจากสลบ เธอเห็นคำรณยืนอยู่หน้าประตู เธอรีบลุกขึ้นนั่งสำรวจตัวเอง...ส่วนเจนนั่งนิ่งไม่รู้สึกตัวใดๆอยู่ข้างๆ
"ตื่นแล้วเหรอดา ....ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า"
"เจน"
ดารการเข้าไปกอดเจนซึ่งนั่งนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆเพราะมนต์สะกดของคำรณ
"คำรณ ... ดาขอร้อง...ปล่อยเจนไปเถอะ เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ถ้านายต้องการล้างแค้นแล้วล่ะก็ ทำดาเถอะนะ"
"ผมไม่ทำอะไรคุณกับลูกหรอก... คุณก็รู้ว่าผมรักคุณแค่ไหน ผมยังให้โอกาสคุณเสมอ"
"คำรณ"
ดารการนิ่งไม่พูดอะไร...
"ไอ้วิเศษมันแพ้ผมทุกเรื่อง ....ผมไม่เข้าใจมันมีดีอะไรนักหนา คุณถึงได้รักมันมากขนาดนั้น"
"นายมีทุกสิ่งที่เหนือกว่าทุกเรื่องจริงๆ พี่วิเศษไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ เขามีความกลัว มีผิดพลาด มีล้มเหลว แต่สิ่งที่ทำให้ดารักก็เพราะเขามีหัวใจ"
"ผมมันไม่มีหัวใจ ... หัวใจผมถูกคุณกับไอ้วิเศษทำลายไปแล้วไงล่ะ ผมอยากรู้ว่าถ้าผมทำลายหัวใจของไอ้วิเศษบ้าง ดูสิว่ามันจะยังอ่อนโยนหรือเป็นปีศาจร้ายแบบผม"
คำรณจ้องมองดารการทั้งรักทั้งโกธร ก่อนเดินออกไป...ดารการหันไปหาเจนที่นั่งไม่รับรู้อะไร
ฝ่ายอาจารย์วิเศษเดินเครียดอยู่ในห้องประชุม
ศักดานั่งมองด้วยความเป็นห่วง...บนโต๊ะเห็นวิทยุตำรวจวางอยู่
พ.ตท.ศักดาบอก
"เฮียใช้กำลังเกือบพันคน เฝ้าตามจุดเสี่ยงต่างๆ ถ้าไอ้ผีดิบพวกนั้นมันออกอาละวาดอีก รับรองว่าต้องเจอตัวพวกมันแน่ๆ"
"นี่มันได้ตัวเมียกับลูกผมไป ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก มันจงใจเล่นสงครามประสาทกับผม .... บางทีอั้วอาจต้องยอมให้เหรียญกับมันเพื่อแลกกับชีวิตลูกเมีย"
"ทั้งๆที่ลื้อรู้ว่าเหรียญนั้นจะทำให้คำรณมันฤทธิ์เดชมากขึ้น"
"แล้วเฮียจะให้ทำยังไง.... อั้วเสี่ยงตายออกมาจากบ้านเพราะคิดว่าจะจัดการมันได้"
พ.ต.ท.ศักดาลุกขึ้นมาตบบ่าปลอบใจวิเศษ
"ลื้อรอดูเหตุการณ์คืนนี้ก่อน...ทีมหมอผีของลื้อก็อยู่ในพื้นที่แล้ว ตอนนี้เรามาภาวนาให้พวกมันโผล่ออกมาดีกว่า"
ตำรวจในรถสายตรวจเฝ้ามองซอยเปลี่ยว วิทยุตำรวจวางอยู่ข้างๆได้ยินเสียงตำรวจรายงานการเฝ้าระวังตลอดเวลา....
รถสายตรวจวิ่งผ่านซอยที่ไร้แสงสว่าง...ตำรวจส่องไฟฉายแรงสูงตรวจหาสิ่งผิดปกติในระหว่างที่รถวิ่ง
ร้านอาหาร... ไก่ย่างเสือใหญ่...ปิดบริการแล้ว...แต่พนักงานยังล้างจานยังคงล้างจานที่ยังไม่เสร็จอยู่...รปภ ของร้านเดินเข้ามาหยุดคุยด้วย
"ขยันจริงๆนะ.... คนอื่นกลับหมดแล้วยังอยู่ทำงานอีก"
พนักงานล้างจานบอก
"ขยันกับผีแน่ะ...ไอ้โต๊ะใหญ่บ้านั้นกินกันอยู่ได้ ร้านปิดตั้งนานแล้วไม่ยอมลุกซะที"
"ตอนกลับอย่าลืมปิดไฟด้วยล่ะ"
รปภ.เดินออกไปตรวจที่อื่น รถสายตรวจขับผ่าน...มองหาสิ่งผิดปกติรอบๆร้าน
อีกจุดหนึ่ง มหาเนิร์ดนั่งดูแผนที่รูปเหรียญในรถของอาคม โดยมีอาคมมองไปรอบๆบริเวณ วิทยุตำรวจส่งเสียงครืดคราดอยู่ข้างๆ
มหาเนิร์ดบอก
"ถ้าวันนี้พวกมันไม่ออกอาละวาดล่ะพี่อาคม"
"วันนี้มันไม่มา...พรุ่งนี้พวกมันก็ต้องออกมา"
"แต่ผมเป็นห่วงเจน แล้วก็คุณดา ผมกลัวว่าอาจารย์จะรับแรงกดดันต่างๆไม่ไหว"
อาคมมีสีหน้าเคร่งเครียด
รถตำรวจคันเดิมวนกลับมาที่ร้านไก่ย่างเสือใหญ่ เมื่อรถผ่านที่ร้าน ตำรวจในรถก็มองเข้าไปในร้านเห็นผีดิบ1 กำลังก้มกินรปภ. ตำรวจในรถตกใจ รีบหยุดรถทันที....
ฝ่ายอาคม มหาเนิร์ด เฝ้ามองบรรยากาศรอบๆ เสียงวิทยุดังขึ้น ทั้งสองตั้งใจฟังเสียงวิทยุ
และแล้วรถอาคมก็วิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว เสียงวิทยุเริ่มสั่งการให้ทีมคอมมานโดเคลื่อนย้ายไปยังที่เกิดเหตุ และทีมอื่นๆให้อยู่ประจำยังจุดเดิม
เสียงวิทยุดังเข้ามา พ.ต.ท.ศักดาคว้าวิทยุ
"ได้เรื่องแล้ว...ไปไอ้หมอผี"
อาจารย์วิเศษหยิบของที่เตรียมไว้และเหรียญโบราณไปด้วย ทั้งสองรีบออกจากสำนักงานทันที
รถหน่วยคอมมานโด รถสายตรวจ พร้อมเจ้าหน้าที่ล้อมอยู่ภายนอกร้านอาหาร ทางก้านผีดิบ 1 ยังคงก้มกินรปภ.อยู่ รถอาคมวิ่งเข้ามาจอด อาคมหยิบมีดหมอและพามหาเนิร์ดลงจากรถ หัวหน้าชุดที่เฝ้ามองอยู่
"พี่อาคม"
"สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง"
"เห็นพวกมันแค่ตัวเดียว...ยังไม่เคลื่อนที่ไปไหน"
"แล้วด้านหลังล่ะ"
"มีพวกเราคุมอยู่ครับ"
"พวกคุณคอยระวังอยู่ด้านนอกนะ...ถ้ามันโผล่ออกมาก็พยายามยิงไปที่ข้อต่อตามจุดต่างๆ และก็ระวังอย่าให้มันจับได้ละ"
อาคมหันไปที่มหาเนิร์ด
"มหา...รออยู่ที่นี่นะ"
"ระวังตัวด้วยนะพี่อาคม"
อาคมถือมีดหมอและเดินอย่างระมัดระวังเข้าไปในร้าน
อาคมย่องเข้าไปที่ผีดิบ1ซึ่งกำลังกินศพรปภ. อยู่ แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อมองเห็นผีดิบ2 กำลังกินศพพนักงานล้างจาน เจนล้วงลูกตาของพนักงานล้างจานทั้งสองข้าง...อาคมมองเห็นด้านหลังของเจน...
"เจน"
เจนค่อยๆหันมา...ผีดิบทั้งสองก็หันมาทางอาคม....เจนถูกคำรณสะกดอยู่ มือทั้งสองข้างถือลูกตาที่ควักมาจากพนักงานล้างจาน....ผีดิบทั้งสองตัวตรงเข้าหาอาคม...อาคมใช้มีดหมอแทง ได้ผลแค่ทำให้ผีดิบชะงักชั่วคราว...และก็เข้าอาคมอีก
เจนเดินตัวแข็ง ในมือถือลูกตาออกไปทางที่หน่อยคอมมานโดที่เฝ้าอยู่...อาคมพยายามห้าม
"เจน...อย่า...อย่าออกไป"
เจนไม่ฟังเดินออกไป อาคมพยายามจัดการกับผีดิบทั้งสองตัวและวิ่งตามเจนไป
"อย่ายิง...อย่ายิง...มหา...อย่าให้ยิงเจนนะ."
มหาเนิร์ดและหน่วยคอมมานโด พยายามมองเหตุการณ์ภายในร้าน...มหาเนิร์ดได้ยินเสียงตะโกนของอาคม...จึงห้ามคอมมานโดไว้
"อย่าเพิ่งยิงนะครับ..อย่าเพิ่งยิง"
มหาเนิร์ดตกใจที่เห็นเจนเดินออกมาและเดินหายไปในความมืดอีกด้าน...อาคมวิ่งตามออกมา
"จัดการไอ้ผีดิบที่เหลืออีกสองตัวเลย"
ผีดิบสองตัวที่เดินตามอาคมออกมา...หน่วยคอมมานโดหันกระบอกปืนไปและเริ่มระดมยิง.....
อาคมเดินสะกดรอยตามเจนที่เดินถือดวงตา
อาคมยกโทรศัพท์จะโทร.หาอาจารย์วิเศษ แต่ตัดสินใจยังไม่โทร....และตามเจนต่อไป
ผีดิบ1 และผีดิบ 2 ถูกจับมัดอย่างหนาแน่น มีร่องรอยถูกยิงเต็มร่าง แต่พวกมันยังพยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกมัด...ภายในร้าน พตท.ศักดา อาจารย์วิเศษ มหาเนิร์ด หมวดทวี หัวหน้าชุด ยืนดูศพรปภ.กับศพพนักงานล้างจานที่ถูกควักลูกตาไป....หน่วยพิสูจน์หลักฐานเอาผ้าเข้ามาคลุมเหยื่อ
พ.ต.ท.ศักดาถาม
"มันควบคุมให้หนูเจนควักเบ้าตาไปทำไม"
อาจารย์วิเศษหน้าเครียดอย่างที่สุด
"มันต้องเกี่ยวกับพวกอาถรรพ์ชั่วๆบางอย่างแน่ มหา...โทรหาเศกกับซีว่าใกล้ถึงหรือยัง"
มหาเนิร์ดเดินออกไปโทรศัพท์ ...ส่วนวิเศษโทรศัพท์หาอาคม...แต่ไม่มีสัญญาณ....วิเศษหงุดหงิด ศักดาเดินเข้ามาปลอบ
"อาคมตามไปแล้ว...หนูเจนน่าจะปลอดภัย"
"ผมต้องรีบจัดการกับคำรณ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"
เจนเดินนำอาคมมาที่แฟลตร้าง...เจนเดินหายขึ้นไป อาคมมั่นใจว่าที่นี่เป็นที่อยู่ของคำรณแน่ อาคมโทรศัพท์หาอาจารย์วิเศษ
ดารการยืนเผชิญหน้ากับคำรณด้วยความตึงเครียด ฝ่ายดารการยังอยู่ในห้อง ส่วนคำรณยืนอยู่ด้านนอก
"คำรณ...คุณหยุดก่อกรรมก่อเวรเถอะนะ ถ้าคุณปล่อยเจน ฉันจะยอมทาตามที่คุณต้องการทุกอย่าง"
"ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ดา"
"แล้วคุณต้องการอะไรคำรณ"
คำรณยิ้มอย่างมีเลิศนัย. หันไปมองเมื่อเจนเดินขึ้นมาพร้อมดวงตาในมือ....เจนเดินมาหยุดหน้าประตู....ดารการตกใจ พยายามออกจากประตูแต่ก็ติดเวทย์มนต์ไม่สามารถออกจากประตูได้...เจนส่งเบ้าทั้งสองให้คำรณ ระหว่างนั้นดารการพยายามออกมาหาลูก
"คำรณ.... แกทำแบบนี้กับเจนทำไม จิตใจแกมันต่ำช้าที่สุด"
"สิ่งนี้แหล่ะที่จะทำให้เป็นอมตะ... ขอบใจมากนะหนูเจน"
เจนเดินเข้าไปในห้องก่อนล้มลงในอ้อมกอดของดารการ....เจนกลับมาเป็นเจนคนเดิม เธอมองสภาพตัวเองและร้องไห้
"แม่ ... เจนไม่ได้ตั้งใจ แม่ช่วยเจนด้วย"
ดารการกอดเจนซึ่งกำลังสติแตกไว้อย่างห่วงใย.....คำรณมองดวงตามนุษย์เหล่านั้นอย่างพึงพอใจ
รถเศก รถศักดาขับเข้ามาจอดอยู่ที่ด้านหน้าช้นล่าง...ทุกคน ...อาคม, รัตติกาล, วิเศษ, เศก, มหาเนิร์ด, พ.ต.ท.ศักดา, หมวดทวี ยืนมองขึ้นไปบนแฟลตร้าง...มหาเนิร์ดใช้อุปกรณ์ตรวจจับผีวัดพลัง หน้าจอแสดงพลังมหาศาลที่อยู่ด้านในแฟลตร้าง...อุปกรณ์จับผีอื่นๆถูกวางอยู่
"ข้างในนั้นมันเต็มไปด้วยพลังงานชั่วร้ายมหาศาลเลยครับ"
พ.ต.ท.ศักดาบอก
"ลื้อแน่ใจหรือว่าไม่ต้องการกำลังมาช่วย"
"คนที่จะจัดการกับมันได้ก็ต้องเป็นอั้วคนเดียว และชีวิตดารการกับเจนก็อยู่ในมือมัน ....อั้วไม่ไว้ใจใคร"
"อย่างน้อยอาจารย์ต้องให้พวกเราเข้าไปด้วยนะครับ" อาคมบอก
"ซีไม่มีทางปล่อยอาจารย์เข้าไปในนั้นคนเดียวแน่ๆ"
"สิ่งที่คำรณมันต้องการคือเหรียญนี้...ผมจะใช้เหรียญนี้เป็นเหยื่อล่อมัน"
"หลังจากนั้นอาจารย์มีวิธีจัดการกับมันใช่มั้ยครับ"
วิเศษยิ้มอย่างมั่นใจให้ทุกคน
คำรณนั่งลืมตามองเบ้าตาที่วางอยู่ตรงหน้า...รับรู้ได้กับการมาถึงของทีมหมอผี คำรณนั่งบริกรรมคาถา
"เชิญเข้ามาได้เลยไอ้อาจารย์วิเศษและคณะ"
อาจารย์วิเศษพาทีมหมอผีเดินเข้าไปในแฟลตร้าง.... ศักดายืนอยู่กับหมวดทวี อุปกรณ์ปราบผียังวางไว้ที่เดิม
"แจ้งให้ทีมสแตนบายและเตรียมพร้อมไว้ตลอดเวลา"
"ครับผม"
ศักดาเป็นห่วงทีมหมอผีที่บุกเข้าไปในแฟลตร้าง
วิเศษเดินคู่มากับอาคม ที่เหลือเดินตามหลัง ทุกคนเดินอย่างระมัดระวัง...เดินขึ้นบันไดมาที่ชั้น 2
"พี่ดากับเจนคงถูกขังไว้ห้องใดห้องหนึ่งในนี้แน่ๆ" รัตติกาลบอก
"บรรยากาศน่ากลัวชะมัดเลย มันเข้าใจเลือกที่ซ่อนตัว" มหาเนิร์ดบอก
อาคมบอกเพื่อนร่วมงาน
"ผมกับซีจะตรวจดูชั้นนี้นะครับ"
"อาคม..ถ้าเจอคำรณคุณต้องเรียกผมนะ"
"ครับ...เศกดูอาจารย์ด้วยนะ"
เศกพยักหน้ารับทราบ...เศกเดินนำวิเศษกับมหาเนิร์ดขึ้นไปที่ชั้นสาม....อาคมหันมามองรัตติกาล
"คุณรับรู้ถึงอะไรบ้างมั้ย"
"ไม่มีอะไรเลย...มันว่างเปล่ามาก"
อาคมพยักหน้าและนำรัตติกาลเดินไปตามโถงทางเดิน
ทั้งสองมองเข้าไปตามห้องต่างๆที่เปิดอยู่...บ้างห้องปิดก็จะเปิดประตูเข้าไปดู....รัตติกาลเปิดประตูเข้าไปดูในห้องที่ 1 ไม่เห็นอะไร....รัตติกาลเปิดประตูอีกห้อง...สะดุ้งสุดตัว...แววตายินดี
"พ่อ"
รัตติกาลเดินเข้าไปในห้อง อาคมที่เดินล้ำอยู่ข้างหน้าไม่รู้ว่ารัตติกาลหายเข้าไปในห้อง...อาคมเดินมองเข้าไปในห้องต่อไป...ชะงัก สีหน้าตื่นกลัว
"ขวัญข้าว"
อาคมเข้าไปในห้องที่มองเห็นขวัญข้าว
รัตติกาลมองผนัง เห็นตัวเองในวัยเด็ก ผ่านเหตุการณ์ต่างๆ...คลุ้มคลั่ง ร้องไห้....เสียใจ
ฝ่ายอาคมนอนหงายมองเพดาน...ภาพขวัญข้าวในเหตุการณ์ต่างๆลอยอยู่เหนือเพดาน...อาคมคิดถึงขวัญข้าว...น้ำตาไหล....ยิ้มยินดี....เสียใจ
เศกนำอาจารย์กับมหาเนิร์ดขึ้นมาที่ชั้น 3
"เศก...เธอไปตรวจด้านนั้น ระวังตัวด้วย มหามากับอาจารย์"
เศกแยกทางเดินไปโถงอีกฝั่ง
เศกเดินตรวจตราตามห้องต่างๆ ก่อนที่จะเห็นแม่ที่เสียชีวิตไปแล้วในผนังห้อง...เศกตกใจไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น...สุดท้ายก็เดินเข้าไปในห้องเหมือนกัน
เศกเศร้าโศกเสียใจที่แม่เสียชีวิต...ทิ้งให้เศกต้องอยู่กับพ่อ....
อีกฝั่งหนึ่งของโถงทางเดินชั้น 3 วิเศษเดินนำมหาเนิร์ด เขามองหาดารการกับเจนอย่างระมัดระวัง...มหาเนิร์ดเดินข้างหลัง มองเห็นจอห์นนี่ยืนยิ้มให้ในห้อง
"พี่จ้อน"
มหาเนิร์ดดีใจรีบวิ่งเข้าไปหา วิเศษหันไปเรียกไม่ทัน เมื่อหันกลับมาเห็นคำรณยืนอยู่ไกลๆ...
มหาเนิร์ดกำลังเสียใจ...คุกเข่าคุยอยู่กับจอห์นนี่
"ผมขอโทษพี่จ้อน ผมไม่ตั้งใจจะทิ้งให้พี่ตายแบบนั้น"
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยมหา จอห์นนี่ตายเพราะนาย นายเคยสนใจอะไรบ้างมั๊ย เราเคยสาบานว่าเป็นเพื่อนกัน แล้วทำไมปล่อยจอห์นนี่ตายคนเดียวแบบนี้"
"พี่จ้อน ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้น"
"นายรู้มั๊ยว่ามันหนาวแค่ไหน ที่จมอยู่กลางทะเล ให้ กุ้ง หอย ปู ปลามันกิน"
"พี่จ้อน ผมผิดไปแล้ว ....ยกโทษให้ผมด้วย...ผมผิดไปแล้ว"
ภาพเก่าๆระหว่างมหาเนิร์ดกับจอห์นนี่เกิดขึ้นที่ผนังกำแพง
อาจารย์วิเศษรีบเดินเข้าไปหา...
เขายืนอยู่หน้าห้องที่ประตูปิดอยู่ ซึ่งห่างจากคารณประมาณ 5 ก้าววิเศษจ้องไปที่ประตูที่ปิดอยู่ ทันทีที่เปิดประตูออกจะเห็นดารการกอดกับเจนอยู่ภายในห้องนั้น...ทั้งสองพยายามออกมาหา อาจารย์วิเศษก็พยายามจะเข้าไป แต่เหมือนมีอะไรมาขวางไว้...ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ยินเสียงของกันและกัน...อาจารย์วิเศษหันไปหาคำรณ
"เราไม่เจอกันแบบนี้นานแล้วนะเพื่อน" คำรณว่า
"คารณ...นายทำแบบนี้ทำไม... นายรู้ใช่มั้ยว่ามันเกินกว่าที่จะยอมรับได้"
"ถ้าแกไม่ดื้อตั้งแต่แรก ยอมมอบเหรียญนั้นมา เหตุการณ์พวกนี้ก็จะไม่เกิด.... แกมันดื้อ อวดดี หยิ่งยโสไม่เคยเปลี่ยน"
วิเศษหยิบเหรียญออกมาถือให้คารณดู
"แกคงรู้แล้วละซิว่า ถ้ายังไม่ยอมส่งเหรียญนั้นมา มันจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกเมีย และก็ไอ้พวกลูกน้องทีมหมอผีของแก"
"นายจะได้เหรียญนี้ก็ต่อเมื่อนายปล่อยทุกคนออกมาก่อน"
คำรณยิ้มอย่างผู้มีชัย กวาดมือท่องคาถา...
ทุกคนเปลี่ยนปฏิกิริยาทันที
อาคมนอนมองเพดานอยู่...สะดุ้งลุกพรวดขึ้น วิ่งออกจากห้อง เจอกับรัตติกาลที่เดินงงออกมาจากห้อง...
"ซี...เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไร...แล้วอาจารย์ล่ะ"
"ตามผมมา"
อาคมพารัตติกาลวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสาม
สิ่งขวางกั้นที่ประตูระหว่างดารการกับอาจารย์วิเศษหายไป ดารการกับเจนวิ่งออกมากอดวิเศษ....
"คุณกับลูกปลอดภัยแล้ว...เจนลูกไม่เป็นอะไรแล้ว... มองหน้าพ่อซิ...ลูกปลอดภัยแล้วW
วิเศษมองเห็นสร้อยรูปดวงตาที่แขวนคอเจนอยู่ เขากระชากสร้อยจนขาดและขว้างทิ้ง....อาคมกับรัตติกาลวิ่งขึ้นมาจากชั้น 2 ...เศกวิ่งตามมา เมื่อมาถึงห้องมหาเนิร์ด...รัตติกาลเหลือบไปเห็นจึงเข้าไปหามหาเนิร์ดที่ร้องไห้เสียใจอยู่ อาจารย์หันมาหาอาคมที่คว้าปืนขึ้นมาถือเตรียมพร้อมไว้
"ทุกคนปลอดภัยดีนะ"
"เอาเหรียญนั่นมาให้ข้าได้แล้ว" คำรณบอก
รัตติกาลบอก
"อย่าให้มัน ถ้ามันได้ไปมันจะฆ่าอาจารย์"
รัตติกาลพยุงมหาเนิร์ดออกมาจากในห้อง
"นายจะได้เหรียญก็ต่อเมื่อทุกคนได้ออกไปจากตึกแล้ว"
"แกก็ยังเป็นคนช่างเจรจาต่อรองเหมือนเดิมเลยนะ"
อาจารย์วิเศษหันมาบอกทีมหมอผี
"ผมขอให้ทุกคนลงไปคอยผมด้านนอกตึก"
"ผมไม่มีทางทิ้งอาจารย์ไว้คนเดียวแน่" อาคมบอก
"พวกเราจะอยู่กับอาจารย์ครับ"
"ดากับลูกก็จะอยู่กับคุณเหมือนกัน"
"เรื่องนี้ไม่มีวันจบ ถ้าคำรณไม่ได้เหรียญ ขอให้เชื่อใจผม...ผมมีวิธีจัดการกับคำรณ อาคมคุณช่วยพาทุกคนลงไปข้างล่างด้วย"
"แต่ผมไม่ยอม"
"ถือว่าผมขอร้องก็แล้วกัน ผมต้องการจบเรื่องเลวร้ายพวกนี้...แล้วผมจะรีบตามลงไป"
เจนเข้าไปสวมกอดพ่อ
"เจนรักพ่อ...เจนรักพ่อ"
อาจารย์วิเศษดันตัวเจนไปหาดารการและหันไปพยักหน้าให้อาคมพาทุกคนลงไปข้างล่าง อาจารย์วิเศษมองตามดารการและเจนเดินจากไปก่อนหันมาหาคำรณ....
คำรณและอาจารย์วิเศษเดินเข้าหากันจนใกล้
"แกก็ยังเล่นบทเป็นผู้เสียสละไม่กลัวความตายเหมือนเดิมเลยนะวิเศษ"
"ทุกชีวิตล้วนต้องตาย ไม่มีใครหนีพ้นหรอก ความตายไม่น่ากลัวเท่ากับการอยู่อย่างไร้ประโยชน์"
"ส่งเหรียญนั้นมาให้ข้าได้แล้ว"
วิเศษยื่นเหรียญให้คำรณ
"ความอมตะจะเกิดกับข้าอย่างแท้จริง ไม่มีอะไรในโลกที่จะทำร้ายข้าได้อีกแล้ว"
ทันทีที่คำรณคว้าเหรียญ วิเศษก็จับข้อมือคำรณไว้แน่น
"นี่คือบาปครั้งสุดท้ายที่ฉันจะทำ... อโหสิกรรมด้วยนะคำรณ"
คำรณแปลกใจในสิ่งที่วิเศษพูด...อาจารย์วิเศษเอาถุงใส่สารไพโรฟอริคออกมาโปรยขึ้นเหนือหัว...เมื่อสารกระทบอากาศได้เกิดเป็นเปลวไฟรอบตัวของทั้งสองคน...คำรณตกใจพยายามดึงมือให้ออกจากอาจารย์วิเศษ แต่อาจารย์จับไว้แน่น...อาจารย์ยิ้มให้คำรณ...ไฟไหม้ทั้งสองคน
ทุกคนยืนมองเห็นเปลวไฟจากชั้น3 พร้อมเสียงร้องแสดงความโกธรแค้นของคำรณ....เจนตะโกนเรียกพ่อและร้องไห้เข้าไปซบอกแม่ สีหน้าแต่ละคนรับรู้ถึงการเสียสละของอาจารย์วิเศษ...จนเปลวไฟจากชั้นสามค่อยๆมอดลง.....
1 เดือนผ่านไป
ในห้องทำงานอาจารย์วิเศษ...อาคมเปิดประตูเข้ามานั่งที่หัวโต๊ะ...ในมือถือหนังสือ “ โลกนี้ไม่ได้มีเพียงเรา ” ของ อาจารย์วิเศษที่เซ็นให้อาคมในวันที่พบกันครั้งแรก .... อาคมเปิดอ่าน...
จบบริบูรณ์
