ละครซีรีส์ "หมอผี" ตอนที่ 18 "ผีตายทั้งกลม"
1 เดือนก่อนหน้า
สำนักสงฆ์ที่ดูร่มรื่นและสงบ บรรยากาศเรียบง่ายไม่ปรุงแต่งใดๆให้เกินธรรมชาติ ที่มุมหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ หลวงปู่บุญ ภิกษุชราที่ดูมีบุญบารมีสูง เสียงของอาคมพูดว่า
"ทั้งใบรางจืดผสมน้ำซาวข้าวและน้าตาลทรายแดง"
ทีมหมอผีช่วยกันเตรียมใบรางจืดบดและผสมน้ำซาวข้าวต้ม และอื่นๆ
"ทั้งฟักบดผสมปูนา รากตาลโตนดผสมกับน้ำผักแขยง ทั้งหมดที่หลวงพ่อแนะนำ พวกผมก็ลองกันมาหมดแล้วนะครับ แต่อาการของ อาจารย์วิเศษก็ยังไม่ดีขึ้นเลย"
หลวงปู่บุญยังหลับตาเหมือนจะกำหนดจิตตรวจชะตา สักพักก็ถอนใจ
"โยมผู้นั้นยังมีกรรมเก่า ทางเดียวที่ทำได้คือต้องพึ่งบารมีพุทธองค์ท่าน ให้ช่วยคลี่คลาย เข้าวิปัสนากรรมฐานซะทุกอย่างอาจจะทุเลาลง"
อาคมกราบหลวงปู่อย่างนอบน้อม
คืนเดือนดับที่มืดมิดไร้แสงจันทร์ ไกลออกไปจะมีเพียงแสงเทียนส่องสว่าง หมอผีคนหนึ่งยืนอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่เก่าแก่ เขาบริกรรมคาถาและนำแผ่นป้ายทองคำที่ถูกเขียนชื่อสกุล วันเดือนปีเกิดลงอักขระไว้ เขาตอกมันลงที่ต้นไม้พร้อมกับบริกรรมคาถา ให้ต้นไม้ปิดบังแผ่นป้ายนั้นไว้
ปัจจุบัน
ถนนชานเมืองที่ไร้ผู้คนและรถสัญจร เศกกำลังขับรถอยู่อย่างสบายอารมณ์
"จะพูดเยอะ พูดแยะ ไปไหนกันวะ อยากฟังเพลงคับพี่"
เขากดหาคลื่นวิทยุฟังแต่ก็ไม่พบเพลงที่พอใจ ... ก็เลยหาแผ่นซีดีที่วางเกลื่อนๆที่เบาะข้าง เศกหยิบมาเลือกหลายแผ่น แต่ก็มาสะดุดกับแผ่นที่มีหน้าปกเป็นรูปจอห์นนี่ เศกมองและอมยิ้ม
"รวมเพลงฮิต ดีเจจอห์นนี่ ... คำเตือน ห้ามฟังเกินวันละ 4 ครั้ง"
เศกเปิดกล่องซีดี แต่ด้วยความที่ไม่ถนัดเพราะต้องขับรถจึงทำให้แผ่นซีดีร่วงลงพื้น เศกควานหาแต่ยังมองทาง รถเศกแล่นตามถนน ไม่ส่ายไปมาเพราะเศกมองทาง
เศกเก็บแผ่นซีดีขึ้นมาได้ หยิบขึ้นมาใส่ในช่องเพื่อเปิดแผ่น ช่วงจังหวะที่เศกจะกด เพลง สายตาละจากถนนยังไม่ทันที่เพลงจะขึ้น เศกเงยขึ้นมาเห็นอุ้มกับลูกยืนอยู่ที่ถนน เศกชนอุ้ม แต่อุ้มไม่เป็นอะไร แต่รถเสียหลักพุ่งเข้าชนต้นไม้ที่มีศาล เศกฟุบลงกับพวงมาลัย รถนิ่งสนิท
เสียงไซเรนดังขึ้น ...
ภายในรถ เจ้าหน้าที่ช่วยชีวิตให้เศกอย่างเร่งด่วน
เจ้าหน้าที่อีกคนหยิบโทรศัพท์ของเศกขึ้นมา และกดหาเบอร์สุดท้ายที่เศกโทร.ออก
อาคมนั่งทำงานอยู่ที่มุมของตนเอง
รัตติกาลมานั่งที่มหาเนิร์ดซึ่งไม่อยู่ บนโต๊ะจะมีรูปจอห์นนี่ที่ถ่ายกับมหาเนิร์ดและเพื่อนทีมหมอผี -อาคม มองเห็นว่ารัตติกาลกำลังรู้สึกเช่นไร
"อาทิตย์หน้าครบ100วัน จอห์นนี่แล้ว จะไปทำบุญที่ไหนดี"
"ไปวัดต่างจังหวัดกันดีกว่า แล้วก็แวะไปเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้าด้วย ดีมะ" เธอถอนใจ "ป่านนี้มหาเนิร์ดเป็นไงมั่งก็ไม่รู้"
"เราโทร.ไปก็ไม่รับ คงยังเสียใจเรื่องจอห์นนี่แหละ"
"จะว่าไปก็เสียดายจอห์นนี่นะ ไม่น่าอายุสั้นเลย ... ดูสิ สองคนนั้นไม่อยู่ ออฟฟิศเราเงียบไปเลย"
อาคมพยักหน้าเห็นด้วย
"ว่าแต่เศกไปไหนเนี่ย"
พูดยังไม่ทันขาดคำ โทรศัพท์รัตติกาล ดังขึ้น
"ตายยากจริงๆ ว่าไง เศก"
รัตติกาลสีหน้าตกใจ เสียงปลายสายไม่ใช่เศก
"มีอะไรเหรอ"
"เศกรถคว่ำ ตอนนี้กำลังไปโรงพยาบาล"
อาคมพารัตติกาลออกไปอย่างร้อนใจ
บรรยากาศภายในโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่รีบเข็นเตียงเศกไปยังห้องฉุกเฉิน
ในความคิดของเศก เห็นอุ้มหญิงสาวขณะถูกรถชน
อุ้มและลูกของเธออยู่กลางถนน เปื้อนเลือด
เจ้าหน้าที่เข็นเศกเข้าห้องฉุกเฉินไป
ผ่านเวลา ... อาคม รัตติกาล กระวนกระวายอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน
"ใจเย็นๆก่อน ซี เศกจะต้องไม่เป็นไร เชื่อเรา"
"น่าแปลก ปกติเศกขับรถระวังมากนะ ไม่น่าจะเกิดอุบัติเหตุง่ายๆแบบนี้เลย"
หมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทั้งสองคนเข้าไปถามอาการ
"อาการเป็นยังไงบ้างคุณหมอ"
"เบื้องต้นคนไข้ พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ต้องรอแพทย์เฉพาะทาง ตรวจสอบอาการทางสมองให้ละเอียดอีกที"
รัตติกาลถอนใจโล่งอก
"เออ คุณหมอครับ เราสองคนจะเยี่ยมได้เมื่อไหร่ครับ"
"พรุ่งนี้ก็น่าจะเยี่ยมได้ครับ ... หมอขอตัวก่อนนะ"
หมอเดินจากไป
ทั้งสองคนโล่งใจ มองหน้ากัน
คืนนั้น ภายในห้องคนไข้ เศกนอนหลับอยู่บนเตียงคนเจ็บ เขามีผ้าผันแผลที่หน้าผากและรอยฟกช้ำ
อาจารย์วิเศษอยู่ในห้องทำงาน ตามลำพัง
เขากำลังนั่งมองเหรียญโบราณชิ้นหนึ่ง ที่มีลักษณะพิเศษ มีความเก่าแก่และมีลวดลายอักขระโบราณสลักอยู่บนเหรียญ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น วิเศษรีบนำเหรียญเก็บไว้ในหนังสือ ที่เขาทำพิเศษขึ้นมา โดยหนังสือเล่มดังกล่าวถูกเจาะให้มีช่องว่างตรงกลาง ที่สามารถวางเหรียญลงไปได้พอดีและมีผ้ายันต์แปะอยู่ วิเศษวางหนังสือไว้ที่ชั้นหนังสือรวมกับหนังสือเล่มอื่นๆ
หน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อของรัตติกาล วิเศษรับสายโทรศัพท์
"ว่าไงซี โทร.มาซะดึกเลย … ห๊ะ.. แล้วตอนนี้อาการเศกเป็นยังไงบ้าง หมอเค้าว่าไง อืม .. ถ้ายังไงส่งข่าวผมเรื่อยๆนะ... ขอบคุณมาก"
วิเศษวางสาย รู้สึกกระวนกระวาย เดินงุ่นง่านไปรอบๆห้อง เขาหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถออกไปจากบ้านได้ วิเศษถอดกระดุมเสื้อดูรอยแผลที่เกิดจากยาสั่งของคำรณ
ดารการเดินถือถ้วยชาเข้ามาในห้อง เมื่อเธอเห็นท่าทีของสามีก็รีบเดินเข้ามา
"เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บแผลเหรอคะ"
"เปล่า"
ดารการวางถ้วยชาลงแล้ว รีบเดินเข้ามาดูรอยแผลของอาจารย์วิเศษ รอยมันยังคงเดิม ดารการติดกระดุมเสื้อพร้อมพูด
"ฉันรู้ว่าคุณเบื่อ ที่ทำอะไรได้ไม่ถนัดเหมือนก่อน แต่ตอนนี้ที่เราทำได้คือทำตามที่อาคมบอก"
วิเศษมองดารการอย่างขอบคุณที่เข้าใจ
"เมื่อกี้ซี โทร.มา บอกว่าเศกรถคว่ำตอนนี้อยู่โรงพยาบาล"
"อาการเป็นไงบ้าง"
"ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่พรุ่งนี้ถึงเยี่ยมได้"
ดารการ พยักหน้าโล่งใจ
"ผมอยากจะออกไปข้างนอก ผมอยากไปเยี่ยมเศก แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ต้องมาติดแหงกอยู่แบบนี้"
"อย่าเพิ่งคิดมากนะ อดทนก่อน ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
"จะเหมือนเดิมได้ยังไง ในเมื่อผมยังหาวิธีแก้ไม่ได้เลย"
"ฉันต้องหาทางช่วยคุณให้ได้"
ดารการหยิบชาส่งให้ วิเศษรับมาแล้วถามด้วยความสงสัย
"คุณมีวิธีอะไรเหรอ"
" ตอนนี้ยังไม่มี แต่คุณเชื่อใจฉันนะ"
วิเศษดื่มชาแล้วมองที่ดารการ
สายตาของดารการมุ่งมั่น
วันใหม่ บรรยากาศของห้องสมุดแห่งหนึ่ง ค่อนข้างเงียบสงบ
ดารการเดินมุ่งตรงเข้าไปด้านในสุดของห้องสมุด
คำรณนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาสวมแว่นตาสีดำทึบ ดารการนั่งตรงหน้าของคำรณ แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัว แต่แล้วดารการกลับได้ยินเสียงของคำรณคล้ายเสียงกระซิบเบาๆ ตรงข้างหู
"ถ้าไม่ใช่เพราะวิเศษ เธอคงไม่อยากมาเจอชั้นใช่มั้ยดารการ"
ดารการหันไปมองด้านข้างอย่างตกใจ เธอเห็นร่างแยกของคำรณนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ... คำรณใช้วิชาถอดจิตออกมาจากร่าง ในขณะที่ร่างของคำรณยังนั่งอยู่ตรงหน้าของเธอในท่าปกติ
ร่างแยกของคำรณลุกขึ้นมาจับที่ไหล่ของดารการ แล้วกดเธอไว้ตรงเก้าอี้ไม่ให้เธอลุกหนีไปไหน ดารการพยายามขัดขืนแต่ไม่สามารถต้านแรงได้
" ชั้นมีข้อเสนอ แต่ต้องรีบหน่อย เพราะชั้นอาจเปลี่ยนใจได้ทุกเมื่อ"
"ข้อเสนออะไร"
"ชั้นต้องการของ ของชั้นคืน ของที่วิเศษมันเอาไป"
"ของอะไร"
"เธออย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยนะ ชั้นให้เวลาเธอ 3 วัน เธอก็รู้นะว่าชั้นสามารถเร่งพิษของยาสั่งที่อยู่ในตัววิเศษให้ออกฤทธิ์ได้ เร็วขึ้น"
ดารการออกแรงให้หลุดจากพันธนาการ เธอลุกขึ้นมองหน้าคำรณ ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ ด้วยความโมโห
"แกนี่มันชั่วจริงๆ"
" ที่นี่มันห้องสมุดนะ"
ดารการหันมองรอบห้อง แต่ไม่มีใครสนใจดารการ พอหันกลับมา คำรณหายตัวไปแล้ว
เศกตื่น เขาเจ็บที่แผล เขายังมีอาการปวดศีรษะอยู่ สายตายังพร่ามัว
เศกมองไปที่มุมห้อง เขาเห็นเงา ร่างของผีหญิงสาวตายทั้งกลมยืนจ้องมาด้วยสายตาอาฆาตโกรธแค้น
เศกไม่แน่ใจในสายตา เขาหลับตาเพื่อปรับสายตา แต่คราวนี้เมื่อลืมตาขึ้น เศกพบว่าผีสาวตายทั้งกลมยืนคร่อมร่างเศกอยู่บนที่นอน มือของเธอเปื้อนเลือดและพยายามจะบีบคอของเศก
เศกหวาดกลัว เขาร้องตกใจ พยายามแกะมืออุ้มออก
"เฮ้ย อย่า"
พยาบาล และตำรวจเจ้าของพื้นที่ เข้ามาเพราะเสียงร้องของเศก
"เป็นอะไรค่ะคุณ"
เศกหันไปมองรอบๆ ผีตายทั้งกลมหายไปแล้ว เหลือเพียงพยาบาลและตำรวจที่ยืนอยู่ในห้อง
ตำรวจเตรียมสอบปากคำเศก แต่ยังไม่ทันได้ถามเศกก็พูดขึ้นมา
"ผมขับรถชนคนตาย"
ตำรวจถาม "ว่าไงนะครับ"
"ผม ขับรถ ชน คนตาย"
"คุณไม่ได้ขับรถชนใครนะครับ จากการตรวจสอบที่เกิดเหตุ คุณขับรถชนต้นไม้"
"ผมเห็นผู้หญิงอุ้มลูกอยู่ที่กลางถนน ผมมัวแต่เก็บของ จนมาเห็นอีกที ผมก็ชนเธอไปแล้ว"
ตำรวจหันไปถามพยาบาล
"ผลตรวจเลือดเป็นยังไง"
"ผลตรวจไม่พบแอลกอฮอลล์ในกระแสเลือดนะคะคุณตำรวจ"
เศกมองหน้าพยาบาลและตำรวจ .... แบบ กูไม่ได้เมา นี่กูพูดจริงทำไมไม่มีใครเชื่อ !
อาคม รัตติกาลเดินเข้ามา
พวกเขาเดินสวนทางกับตำรวจที่สอบปากคำเศก ตำรวจจำหน้าอาคมได้ว่าเคยเป็นตารวจเหมือนกัน จึงทักทาย
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับ หมวด"
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ แล้วนี่เมื่อไหร่จะกลับไปทำงานที่กรมอีกล่ะครับ"
อาคมยิ้มนิดๆไม่อยากตอบคำถาม
"แล้วนี่เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง"
"ฟื้นแล้วนะครับ แต่ยังมีอาการเพ้ออยู่บ้าง"
อาคมและรัตติกาล "เพ้อ...???"
"เพื่อนคุณบอกว่าขับรถชนคนตาย แต่ทางเจ้าหน้าที่ไปดูที่เกิดเหตุแล้วไม่มีใครเป็นอะไรนะ เพื่อนคุณขับรถชนต้นไม้ อาจจะเพราะหลับใน แต่ยังไงก็ต้องรอสรุปอีกที"
รัตติกาลกับอาคมมองหน้ากัน
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
ตำรวจเดินออกไป รัตติกาล อาคมมองตาม อาคมและรัตติกาลได้ยินเสียงถาดยาในห้องหล่น
และเสียงของเศกร้องโวยวายออกมาจากห้อง
" ไม่ ออกไป"
อาคมและรัตติกาลรีบเข้าไปดูเศกในห้อง
อาคมกับรัตติกาลเดินเข้ามาในห้อง พยาบาลกำลังก้มลงเก็บถาดยาที่พื้น
"เศก"
เศกเงยหน้ามองรัตติกาลอย่างดีใจ
"ซี"
พยาบาลเก็บของเสร็จเธอเดินออกจากห้องไป
"เป็นอย่างไงบ้างอะเศก"
"มีแรงอาละวาดแบบนี้ แสดงว่าไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ"
เศกหันมองอาคมอย่างเคืองๆ
"ก็พวกนี้มันหาว่าชั้นบ้าหน่ะซิ"
"เอ่อ เค้าก็พูดถูกนี่หว่า"
เศกจะเอาเรื่องอาคม รัตติกาลห้าม
"พอได้แล้วน่าอาคม"
"ซี เราขับรถชนคนตาย"
รัตติกาลและอาคมหันมองเศก
"มีผู้หญิงยืนอุ้มลูกอยู่ที่กลางถนน เราไม่ทันระวังอ่ะซี เราชนเค้า ซีต้องเชื่อเรานะ"
"นี่เมาหรือเปล่า" อาคมถาม
เศกส่ายหน้า
"สติครบ"
รัตติกาลเดินสังเกต เห็นอะไรบางอย่าง ที่นอนของเศกมีรอยมือเปื้อนเลือดปรากฏอยู่ อาคมก็เห็น เขารู้ทันทีว่านั่นไม่ใช่รอยมือของเศก เพราะเป็นมือเล็กๆของผู้หญิง รัตติกาลมองหน้าอาคมแล้วบอกเศก "งั้นเดี่ยวเรากับอาคมจะไปดูตรงที่เกิดเหตุให้นะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
" อืม ขอบคุณมากนะซี"
รัตติกาลจ้องมองไปที่รอยมือเปื้อนเลือด อย่างครุ่นคิด
ต่อมา ตรงบริเวณหัวโค้ง มีต้นไม้ใหญ่อยู่ริมถนน ใต้ต้นไม้มีศาลเจ้าที่ ซึ่งเต็มไปด้วยของเซ่นไหว้มากมาย
อาคม รัตติกาลเดินเข้ามาสำรวจ ที่ใต้ต้นไม้มีร่องรอยการถูกรถชน
อาคมสังเกตเห็นที่พื้นถนน มีรอยยางรถที่พื้น ที่เบรกเป็นทางยาว หลายเส้น
"ผมว่าเศกคงไม่ใช่รายแรกที่เกิดอุบัติเหตุนะซี"
"ซีก็ว่างั้น"
อาคม รัตติกาลมองหน้ากันโดยไม่เห็นยันต์สีทองที่เริ่มโผล่ออกมาให้เห็นแบบไม่เต็มแผ่น
อาคมและรัตติกาลเดินมาถึงร้านขายของชำที่เป็นร้านขายอาหารตามสั่งด้วย ซึ่งอยู่ห่างจากโค้งไปไม่ไกล
อาคมหยิบน้ำจากตู้ส่งให้ซี แล้วยื่นเงินให้ป้าเจ้าของร้านที่ผัดข้าวอยู่
"ค่าน้ำครับ"
"ใส่ตะกร้าเลยจ้ะ"
"เอ่อ... ป้าครับ ผมเห็นตรงต้นไทรมีของเซ่นเต็มเลย"
ป้าผัดไปพูดไป
"อ่อ ตรงนั้นเจ้าที่แรง รถชนกันบ่อย คืนก่อนก็เพิ่งมีคันหนึ่งแหน่ะ"
รัตติกาลขยับเข้ามาใกล้อาคมเพื่อฟังให้ถนัด ป้
"เมื่อก่อนว่าเฮี้ยนแล้วนะ เดี๋ยวนี้ยิ่งเฮี้ยนกว่าเดิม"
"ทำไมอ่ะป้า"
"ก็แต่ตั้งแต่มีคนท้องตายน่ะ ขนาดกลางวันแสกๆ ยังมีคนเห็นผู้หญิงท้องแก่มายืนโบกรถอยู่ที่โค้ง โอ๊ย ป้างี้ขนลุก....."
อาคม และรัตติกาลพยักหน้าเออ ออ ให้ป้าที่กำลังเมาท์อย่างมันส์
อาคมและรัตติกาลนั่งรออยู่ที่ห้องของ พ.ต.ท. ศักดา
ศักดา เดินเข้ามาในห้องพร้อมกล่องกระดาษกล่องหนึ่ง
"แหม่ พวกคุณนี่ใจร้อนจริงๆ เลยนะ บอกจะเอาปุ๊ปก็มาปั๊ป ในกล่องนี่เป็นพวกคดีอุบัติเหตุที่เกี่ยวกับโค้งนั่น"
อาคมเปิดกล่องกระดาษออกมา มีแฟ้มเอกสารอยู่หลายเล่ม
"ทั้งหมดนี่เลยเหรอครับ"
"ใช่ จะว่าไปที่โค้งนั่นนะ มีอุบัติเหตุบ่อยนะ แล้วส่วนใหญ่ ตายคาที่ทุกราย ดีที่เจ้าเศกมันรอดมาได้ ผมว่าพวกคุณน่าจะเจอของเฮี้ยนอีกแล้ว"
"แสดงว่า ผู้หญิงที่เศกเห็น....(ตายไปแล้วน่ะซี)" รัตติกาลว่า
ศักดาตัดบท
"ลองดูกันเองแล้วกันนะ ผมไม่ชอบยุ่งเรื่องแบบนี้หรอก เอาเป็นว่าใช้เสร็จแล้วก็รีบเอามาคืนนะ"
"ครับ ขอบคุณครับเฮีย งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ"
อาคมถือกล่องจะเดินออก ศักดาถามขึ้น
"เอ้อ แล้วห้องอะไรนะ เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วอาจจะไปเยี่ยมเจ้าเศก มันสักหน่อย"
"606 ครับเฮีย"
"อ๊า เลขไม่สวยเลย"
อาคมและรัตติกาลเดินออกจากห้อง
ดารการกลับมาถึงบ้าน
"กลับมาแล้วค่ะ"
ไม่มีเสียงตอบรับจากวิเศษ ได้ยินแต่เสียงฝักบัวในห้องน้ำ
ดารการรีบเดินเข้าไปในห้องทำงานของอาจารย์วิเศษ…
ดารการรีบเข้ามาในห้องทำงานของวิเศษ ค้นหาของบางอย่าง ตามชั้นวางหนังสืออย่างรีบร้อน แต่ก็ไม่พบในสิ่งที่เธอต้องการ ดารการจะไปค้นที่ลิ้นชักแต่ก็สะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่ง ดารการหยิบออกมาเปิดด้านในหนังสือ เธอพบเหรียญโบราณที่ซ่อนอยู่
ดารการนึกถึงเรื่องราวในอดีต
คำรณทะเลาะกับอาจารย์วิเศษจนตกหน้าผา
วิเศษเดินเข้ามา
"นั่นใช่มั้ย วิธีที่จะทำให้ผมหายดี"
ดารการสะดุ้งตกใจ เธอถือหนังสือเล่มที่ซ่อนเหรียญไว้ในมือ
"เอ่อ..."
"ผมยอมตายไปพร้อมกับของชิ้นนี้ดีกว่าที่จะให้คำรณได้ไป"
"ถ้าคุณยอมตายคุณคิดบ้างมั้ยว่า ดากับลูกจะอยู่ยังไง คืนให้ คำรณไปเถอะค่ะ คุณจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ต้องทรมานแบบนี้ไง"
เจนโพล่งถาม "หมายความว่ายังไง นี่มันเรื่องอะไรกัน"
ดารการ และวิเศษรีบหันไปด้วยความความตกใจ เจนในชุดนักศึกษายืนอยู่หน้าประตูห้อง เพิ่งกลับเข้าบ้านมา
"ที่พ่อไม่สบาย ออกไปไหนไม่ได้ เพราะคนที่ชื่อคำรณเหรอ"
"เจน"
"ทำไมพ่อกับแม่ ไม่บอกเจน"
"มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก" วิเศษบอก
"แต่เด็กคนนี้เป็นลูกของพ่อนะ" เจนบอก
เจนวิ่งออกจากบ้านไปด้วยความน้อยใจ
" เจน เดี๋ยวก่อนลูก"
ดารการ และวิเศษรีบเดินตามออกไป แต่ไม่ทัน เจนวิ่งออกจากบ้านไปแล้ว
ต่อมา ... ในสำนักงานหมอผี อาคมและรัตติกาล หยิบแฟ้มต่างๆ ออกมาดู แต่ละแฟ้ม มีภาพอุบัติเหตุรถชนที่เกิดขึ้นตรงบริเวณหัวโค้ง
รัตติกาลเปิดหาแฟ้มภาพที่เป็นผู้หญิง จนเธอได้พบรูปอุบัติเหตุของอุ้ม รัตติกาลใช้มือถือถ่ายสาเนาเอกสารต่างๆเก็บไว้ อาคมหยิบมาดู
"สองสามีภรรยาขับรถหลุดโค้งมาชนต้นไม้ นางโอบอุ้มซึ่งกำลังตั้งครรภ์อยู่ นั่งมาด้วย เสียชีวิตคาที่ ส่วนคนขับรถ คือ นายสุวัฒน์ หรือนายโก้ สามีของเธอ รอด"
"คดีนี้ต้องเกี่ยวกับเศกแน่ๆ เป็นคดีสุดท้ายก่อนที่เศกรถชนใช่มั้ย"
อาคมพยักหน้า
"ซีคิดว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเป็นเพราะวิญญาณของโอบอุ้มเหรอ"
"ใช่"
"แต่ ดูจากประวัติผู้ประสบเหตุรายอื่นๆ ไม่ธรรมดาทั้งนั้นเลยนะ คนนี้ทางการกำลังต้องการตัวอยู่ มีประวัติค้ายาเสพติด"
อาคมหยิบรูปถ่ายและประวัติมาวางเรียงกัน
"ส่วนรายนี้ เพิ่งพ้นโทษจากคดีค้ามนุษย์"
"หมายความว่า ผู้ประสบเหตุส่วนใหญ่เป็นอาชญากรงั้นเหรอ"
"ไม่รู้เป็นความบังเอิญ หรือเปล่านะซี"
"แต่เศกก็ไม่ได้เข้าข่ายพวกนี้เลยนะ"
อาคม รัตติกาลครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ รั
"ซีว่าเราเอารูปพวกนี้ไปให้เศกดูก่อนดีกว่าเผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่ม"
ทั้งคู่เก็บของเตรียมไปหาเศก แต่ยังไม่ทันได้ออกไป เจนก็เข้ามา
"พี่อาคม พี่ซี"
"อ้าว มีอะไรเหรอเจน"
"ทำไมไม่มีใครบอกอะไรเจนเรื่องพ่อเลย ที่พ่อต้องเป็นแบบนี้เพราะคนชื่อ คำรณ ไอ้คำรณมันเป็นใคร เจนจะไปจัดการมัน บอกเจนสิ"
เจนคะยั้นคะยอกับรัตติกาล
"เจน ..เจนฟังก่อน"
"ไม่เจนไม่ฟัง แล้วพวกพี่ทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่หาทางช่วยพ่อเจน"
อาคมบอก
"ใจเย็นๆ นะเจน พวกพี่ๆกำลังหาทางช่วยอยู่นะ เจนเชื่อพี่นะ"
เจนสงบลง หันมอง ทั้งอาคมและรัตติกาล
"อีกไม่นาน พ่อเจนก็จะหายเป็นปกติ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ พี่รับปาก" อาคมบอก
เจนกอดรัตติกาลไว้อย่างดีใจ รัตติกาลมองหน้าอาคม พวกเขารู้สึกผิดที่ต้องพูดอย่างนั้น ทั้งๆที่ยังหาทางช่วยไม่ได้เลย
ตอนกลางวัน เศกนอนหลับอยู่ในห้องเพียงลำพัง เสียงแม่ร้องเพลงกล่อมลูก ... ดัง จนเศกรู้สึกตัว เขาลืมตาตื่นขึ้น หันไปมองตามเสียง
ผีอุ้มอุ้มลูกนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ร้องเพลงกล่อมลูก
เศกตกใจ เขาพยายามลุกขึ้น และถอยตัวหนี แต่ผีอุ้มกลับจับขาของเศกไว้ เศกดิ้นรน จนตกเตียง ทำให้สายน้าเกลือที่ติดอยู่ที่มือดึงรั้งจนขวดน้ำเกลือตกลงกับพื้นเสียงดัง
ผีอุ้มเดินเข้ามา แล้วย่อตัวลงนั่งข้างๆ มองดูเศก น้ำตาของผีอุ้มไหลออกมาเป็นเลือด
ประตูห้องเปิดออก อาคมและรัตติกาลเดินเข้ามา ผีอุ้มหายไปแล้ว
รัตติกาลเรียก "เศก!"
รัตติกาลและอาคมรีบเดินมาหาเศกที่นอนอยู่ที่พื้น และช่วยกันประคองให้เศกขึ้นมานั่งที่เตียง
"เกิดอะไรขึ้นเหรอเศก"
เมื่อเศกในสภาพเรียบร้อยนอนพิงอยู่บนเตียง
"ผีแม่ลูกนั่นมาหาเรา"
อาคมหยิบรูปถ่ายของผู้หญิงสามคนมาให้เศกดู
"ในรูปเนี่ยมีคนที่นายเจอป่าว"
เศกมองดูรูปของผู้หญิงทั้งสามคนซึ่งมีหน้าตาแตกต่างกันไป แต่ทั้งสามมีอายุไล่เลี่ยกัน เศกจำได้
"คนนี้แหล่ะ"
"โอบอุ้ม" รัตติกาลเอ่ยชื่อของหญิงในภาพนั้น
"โอบอุ้ม ?" เศกท่าทางงงเล็กน้อย
อาคมอธิบาย
"โอบอุ้ม คือ ผู้หญิงท้องแก่ที่ประสบอุบัติเหตุตายตรงโค้งที่นายรถชน นั่นแหล่ะ"
เศกยังงง แต่ก็พอจะเข้าใจอะไรได้ง่ายขึ้น
"นี่แสดงว่า ชั้นไม่ได้ชนคนตายซินะ"
"อืม สิ่งที่นายเห็นคือวิญญาณของโอบอุ้ม"
"โล่งอกไปที ….ผมคิดว่ามันต้องเป็นตราบาปไปตลอดชีวิตผม แล้วซะอีก เอ๊ะ... แล้วทำไมวิญญาณถึงตามผมมาล่ะซี"
อาคมว่า
"อืมนั่นซิ เพราะจากประวัติคนที่ประสบอุบัติเหตุ ล้วนแต่เป็นคนร้ายที่ทางการต้องการตัวทั้งนั้น
ยกเว้นนาย...!!! นอกเสียจากว่า...(นายกาลังทำอะไรไม่ดี)"
เศกพูดสวน
"แต่ผมไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลยนะ"
"แล้ววิญญาณของอุ้มเคยทำร้ายนายมั้ย"
"ไม่เคยนะ แค่มาหาแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างที่"
ทั้งสามโพล่งพร้อมกัน "อยากให้ช่วย"
อาคมรู้แล้วว่าจะตามสืบเรื่องนี้ได้ยังไง
ดารการนั่งคุยอยู่กับพ.ต.ท.ศักดา ที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ
"ถ้าไม่มีหลักฐาน ผมก็จับคำรณไม่ได้หรอกนะแล้วคดีที่ยิง อาจารย์สามคนเสียชีวิตตอนแย่งคัมภีร์โบราณก็หมดอายุไปแล้วด้วย"
"แต่ดาไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วนะคะ คำรณเขายื่นข้อเสนอมาให้เวลาแค่สามวัน แล้วพี่เค้าก็ไม่ยอมให้ของชิ้นนั้นหรอก เขายอม ตายซะดีกว่า"
"เอางี้ .... "
ดารการฟังที่ศักดาพูด
ตึกทำงานของโก้หรือสุวัฒน์ สามีของโอบอุ้ม
อาคม รัตติกาลเดินมาตามทางเดินก่อนถึงห้องโก้
โก้ กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่ในห้องทำงาน
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น โก้หันไปมอง
"เข้ามาได้"
เลขาพาอาคมกับ รัตติกาลเข้าไปในห้องทำงาน
โก้ลุกขึ้นต้อนรับ
" สวัสดีครับคุณตำรวจ"
รัตติกาลหันมองหน้าอาคมอย่างแปลกใจ ที่อาคมเล่นมุขนี้
"ครับ สวัสดีครับ"
"เชิญนั่งก่อนครับ…ผมว่าคราวก่อนผมให้ข้อมูลตอนสอบปากคำ ไปหมดแล้วนะครับ"
"อ่อ พอดีผมเพิ่งได้รับมอบหมายให้ดูแลพื้นที่นั่นเป็นพิเศษ เพราะมีอุบัติเหตุบ่อยครั้ง เลยอยากได้ข้อมูลมากกว่าเดิมนะ ครับ หวังว่าทางคุณสุวัฒน์ คงไม่ขัดข้องใช่มั้ยครับ"
"ไม่ขัดข้องครับ แต่ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะมันยิ่งทำให้ผมคิดถึงภรรยาของผม" "ผมเข้าใจ แล้วก็ต้องขอแสดงความเสียใจเรื่อง ภรรยา กับลูกด้วย นะครับ แต่ยังไงผมก็ต้องทำตามหน้าที่ ช่วยเล่าเหตุการณ์วันนั้น ให้ผมฟังหน่อยครับ"
อาคมเอาเครื่องอัดเสียงมากดอัดสิ่งที่โก้เล่า
"วันนั้น อุ้ม เอ่อ ภรรยาของผม เจ็บท้องจะคลอด ผมเลยรีบขับรถพาเธอไปโรงพยาบาล แต่ระหว่างทาง พอถึงโค้งนั่น รถผมเสียหลัก แล้วผมก็เบรกไม่อยู่ ... รถผมแหกโค้งครับ ผมหมดสติไป พอรู้ตัวอีกที หันมาเห็นอุ้ม อุ้ม เค้าก็...."
โก้ร้องไห้เสียใจมาก น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน โก้เอามือปิดหน้า รัตติกาลเห็น
รัตติกาลมองไปที่มือของโก้ เธอสังเกตมองแหวนแต่งงาน แต่โก้ไม่ได้ใส่ โทรศัพท์มือถือของโก้สั่น โก้หยิบออกมา แต่ด้วยความรีบโทรศัพท์เลยหล่น หน้าจอโทรศัพท์โชว์ผู้หญิงสาวสวย กำลังโทรเข้ามา แต่โก้ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพยายามบังหน้าจอไว้ไม่ให้อาคมและรัตติกาลเห็น แต่อาคมและรัตติกาลเห็น
"เอ่อ ผมขอรับสายลูกค้าแปบนึงนะครับ"
"ครับ เชิญเลยครับ"
โก้รีบเดินออกไปนอกห้อง
อาคมมองเห็นโก้เดินออกไปพ้นประตู เขาก็รีบหยิบเครื่องดักฟังตัวจิ๋วออกมา แล้วรีบติดไปที่ใต้โต๊ะทำงานของโก้ด้วยความรวดเร็ว
ต่อมา อาคมและรัตติกาลเดินออกมาจากตึกตรงไปขึ้นรถ
"แหม่ คุณอาคมค่ะ คุณกลับไปรับราชการตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะเนี่ย"
อาคมยิ้ม
"ใจกล้าบ้าบิ่นเหลือเกิน เดินมาถามเขาดื้อๆ"
"เอาน่า ว่าแต่ซี เจอพิรุธอะไรมั้ย"
"เยอะเลยล่ะ เมียตายยังไม่เท่าไหร่ ก็ถอดแหวนแต่งงานออกซะ แล้วแถมเมื่อกี้เห็นหน้าจอโทรศัพท์มั้ย ไม่มีผู้ชายคนไหนเมมรูป ลูกค้าสาวสวยไว้แบบนั้นหรอก ถ้าไม่พิเศษ แล้ว ดูแต่งตัว ไม่ เหมือนคนที่เสียภรรยาสุดที่รักเลย"
"ซีเหมาะที่จะเป็นตำรวจนะเนี่ย"
รัตติกาลอมยิ้มชอบใจ อาคมหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แล้วยื่นให้รัตติกาล 1 อัน
"มันน่าสงสัยนะว่าทำไมวิญญาณของอุ้มไม่ไปเกิดใหม่ ทำไมยังวนเวียนอยู่ที่ตาย เหมือนรอคอยบางอย่างอยู่"
"หรือถูกสะกดไว้ไม่ให้ไปไหน"
เวลาเดียวกัน ในห้องทำงาน โก้ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทร.ออก
"ฮัลโหลอาจารย์อู๊ด … นี่ผมโก้นะอาจารย์แน่ใจนะว่าพิธีสะกด วิญญาณเมียผม อะ มันได้ผล ...อืม สร้อยที่อาจารย์ให้มา ผมก็ใส่อยู่เนี่ย ที่ถามไม่ใช่อะไรหรอก ก็วันนี้เนี่ย มีตำรวจมาหาผม ถามเรื่องอุ้มด้วยนะ อืม...ผมเชื่อใจอาจารย์อยู่แล้วล่ะ ว่าแต่ไอ้ แผ่นยันต์นั้นที่เอาไปตอกไว้ที่นั่นมันพอเหรอ"
โก้คุยอย่างออกรสออกชาติ
อาคมและรัตติกาลนั่งฟังสิ่งที่โก้พูดกับอาจารย์ปลายทางโทรศัพท์ ผ่านเครื่องดักฟังของอาคม ที่ติดอยู่ใต้โต๊ะของโก้
รัตติกาลพยักหน้า
"แค่นี้ก็รู้แหล่ะ"
อาคมขับรถออกไป
ต่อมา อาคม รัตติกาลเข้ามาที่จุดเกิดเหตุบริเวณโค้งอันตราย ทั้งสองช่วยกันเดินหาป้ายทองคำ ที่ติดอยู่ที่ต้นไม้ แต่หาเท่าไรก็หาไม่พบ เพราะต้นไม้เยอะมาก....
"ทำไมหาไม่เจอ"
รัตติกาลมองไปที่ต้นไม้อย่างครุ่นคิด คล้ายกับรู้ว่า แผ่นยันต์นั้นต้องโดนคาถาพรางเอาไว้
อาคมและรัตติกาลมาหาเศกที่โรงพยาบาล ในสภาพอิดโรย
"นี่ไปทำไรมา ทำไมสภาพเป็นงี้" เศกถาม
"ช่างเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้เรารู้แล้วนะ ว่าทำไมวิญญาณของอุ้มถึงไม่ไปสู่สุคติ"
อาคมบอก
"มีหมอผีทำพิธีสะกดเธอไว้ตรงโค้งนั่น ด้วยแผ่นที่ผนึกวิญญาณ เราต้องหาให้เจอ"
"แล้วหาเจอหรือยัง"
"ยัง"
"อ้าว แล้วมาที่นี้ทำไมไม่กลับไปหา"
รัตติกาลบอก
"ซีอยากถามอุ้ม แต่ซีสื่อสารกับอุ้มไม่ได้ คงต้องให้เศกช่วยแล้วล่ะ"
"ซีจะให้คนไร้สัมผัสที่หกอย่างเราสื่อสารกับผีงั้นเหรอ"
"การสื่อสารกับวิญญาณก็เหมือนกับการจูนคลื่นวิทยุนั่นแหล่ะ ถ้าต้นทางกับปลายทางเปิดช่องความถี่เดียวกันก็จะสามารถติดต่อกันได้ กรณีนี้ วิญญาณของอุ้มเลือกที่จะเข้ามาทางนาย เพราะงั้นนายเป็นคนเดียวที่จะช่วยเรื่องนี้ได้"
เศกมีสีหน้าลำบากใจ
ผ่านเวลา ... เศกอยู่คนเดียวในห้อง อุ้มกับลูกปรากฏตัวขึ้น เศกรวบรวมความกล้า สื่อสารกับผี
"คุณอยากให้ผมช่วยใช่มั้ย"
โอบอุ้ม อุ้มลูกไว้แนบอก เธอมองเศกด้วยความเศร้า
" ผมจะช่วยคุณ แต่คุณอย่าทำร้ายใครอีกเลยนะ"
เศกมองโฮบอุ้มอย่างไม่หวาดกลัวอีกต่อไป เขาค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ผีอุ้ม
ผีอุ้มกรีดร้อง ใส่เศกอย่างน่าตกใจ เธอพุ่งตัวใส่เศก
ดารการเดินเข้าไปที่ด้านในของห้องสมุด
คำรณนั่งรออยู่ด้านใน
"วันนี้ผมตื่นเต้นจังเลย ที่ได้เจอคุณอีก.."
ดารการนั่งลงตรงหน้า คำรณมองอย่างสำรวจ
" ไหนล่ะ ของ"
"ยังหาไม่เจอ"
"อย่ามาตลกนะดารการ"
"ขอเวลาดาอีกนิดนะ"
ดารการพยายามส่งสายตาอ้อนวอน
"หมดเวลาแล้ว ดารการ"
คำรณลุกขึ้น หัวเราะ เพื่อจากไป
มุมหนึ่ง พ.ต.ท.ศักดากับหมวดทวีแอบตามดารการมาและได้สะกดรอยตามคำรณออกไป
คำรณเดินออกมาจากห้องสมุด
พ.ต.ท.ศักดาและหมวดทวี เดินตามออกมาอย่างระมัดระวัง แต่คำรณก็สังเกตเห็นได้โดยง่าย เขาหยุดและหันมาประจันหน้า
" มีธุระอะไรกับผมงั้นเหรอ"
"ผมอยากให้คุณเลิกยุ่งกับครอบครัวของวิเศษสักที"
"ถ้าผมไม่ทำตามคุณจะทำอะไร จะจับผมเหรอ จับข้อหาอะไร ผมทำไรผิด มีหลักฐานที่ใช้จับผมได้เหรอ ฮ่าๆๆ"
ทั้งคู่นิ่งเงียบ คำรณกับหัวเราะเยาะ
เสียงหัวเราะของคำรณดังก้องกังวาน ลมพัดวูบใหญ่พัดเอาใบไม้และฝุ่นปลิวเข้าหน้าเข้าตำรวจทั้
งสอง จนพวกเขาสายตาพร่ามัว จนต่างพากันขยี้ตา และเมื่อลืมตาขึ้นมา คำรณก็ได้หายตัวไปแล้ว
ที่ออฟฟิศหมอผี อาคมกับรัตติกาลเตรียมตัวกำลังจะออกไปที่โค้งอุบัติเหตุอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ของอาคมดังขึ้น... หน้าจอแสดงชื่อ พ.ต.ท.ศักดา โทร.เข้ามา
"สวัสดีครับเฮีย ตอนนี้เลยเหรอครับ"
รัตติกาลหันมองอาคมอย่างแปลกใจ
"มีอะไรเหรอ"
"แกบอกมีเรื่องด่วน เราไปหาแกก่อนแล้วกันนะ"
อาคม รัตติกาล เดินเข้ามาในห้องสมุด พ.ต.ท.ศักดานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"มีอะไรเหรอครับเฮีย"
"ดารการบอกว่าคำรณมีข้อเสนอมาต่อรอง เขาต้องการของบางอย่างจากวิเศษ แลกกับยาถอนพิษแต่วิเศษไม่ยอม ชั้นเองก็หาวิธีจัดการไม่ได้ แถมยังถูกคำรณเล่นงานกลับมาอีก"
"ตอนนี้พวกผมก็พยายามหาทางช่วยอยู่ เพราะถ้าอาจารย์วิเศษหายดี ก็ยังต่อกรกับคำรณได้
แต่คงต้อง ใช้เวลา"
" ก็ยังดี อย่างน้อยพอจะมองเห็นทาง แต่ช่วงนี้ชั้นไม่อยากให้พวกนายอยู่ห่างไอ้วิเศษหรอกนะ เพราะตราบใดที่คำรณยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ เราไม่รู้เขาจะมาไม้ไหน"
อาคมและรัตติกาล ครุ่นคิด พวกเขาต่างรู้สึกเป็นห่วงอาจารย์วิเศษ
อาคมกับรัตติกาลกลับมาที่ออฟฟิศ แต่ก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงสะอื้น สองคนค่อยๆเดินมาตามทางเสียง จนมาเจอมหาเนิร์ดนอนกอดรูปจอนนี่ที่เคยวางบนโต๊ะทำงาน ร้องไห้สะอื้นอยู่
"มหา.!!"
มหาเนิร์ดกระเด้งตัวขึ้นจากโซฟา เมื่อได้ยินเสียงของอาคม
อาคมมองหน้ามหาเนิร์ดในสภาพที่ปล่อยตัวเองโทรม
"มหาเนิร์ด ทำไมมานอนยังกับผีตายซากแบบนี้ล่ะ"
อาคมลงนั่งข้างมหาเนิร์ด รัตติกาลยืนพิงประตูอยู่ใกล้ๆ
"เราต้องเดินไปข้างหน้าซิ พวกเราต้องการนายนะ นายคิดว่าการที่นายทำตัวแบบนี้ ถ้าจอห์นนี่รู้เข้า เขาจะรู้สึกยังไง"
" แต่ผมคิดถึงพี่จอห์นนี่"
"เราทุกคนก็คิดถึงจอห์นนี่ แต่ตอนนี้คนที่เหลืออยู่ข้างๆนาย ต้องการความช่วยเหลือจากนาย"
" จากผม"
มหาชี้นิ้วมาที่ตัวเอง อาคมพยักหน้า
พยาบาลเดินถือถาดยาและอุปกรณ์วัดความดันเข้ามาในห้องที่มีม่านปิดที่เตียง
"ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ"
พยาบาลเปิดม่าน ที่เตียงว่างเปล่า เศกหายตัวไป...
เศกลืมตาตื่นขึ้นมา เขานอนอยู่บนพื้นดิน ตามเนื้อตัวมีใบไม้ และขี้ดินติดตามตัวเลอะเทอะ
เศกค่อยลุกขึ้น รอบๆตัวเขาคือบริเวณโค้งอันตราย เขามองไปรอบๆ อย่างสำรวจ ต้นไม้ใหญ่อยู่ตรงเบื้องหน้าของเศก มีเถาวัลย์ขึ้นพันรก
วิญญาณอุ้มและลูกปรากฏตัว เศกหันมองอย่างตกใจ เธอชี้ไปที่มุมๆนึงหลังต้นไม้
เศกเดินเข้าไป และค้นหาแผ่นป้ายทอง ในที่สุดเศกก็เจอแผ่นป้ายที่ติดอยู่ มันมีเถาวัลย์และรากไม้ปิดบังเอาไว้ทำให้มองไม่เห็นแต่แรก เศกใช้ของใกล้ตัวเท่าที่จะหาได้แงะมันออก เศกแกะมันออก เอาห่อผ้ายันต์อีกผืนแล้วจุดไฟเผามันไหม้จนมอด
วิญญาณอุ้ม ยิ้มบางๆให้เศกก่อนจะหายตัวไป
เศกทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน
ผ่านเวลา... กลางดึก รถยนต์คันหนึ่งแล่นผ่านมายังบริเวณโค้ง ไฟหน้ารถส่องสว่างจนเห็นต้นไม้ต้นใหญ่ แต่ไม่ปรากฏวิญญาณของอุ้ม จนรถแล่นผ่านไป
เมื่อรถแล่นผ่านไปแล้ว อุ้มก็อุ้มลูกออกมาจากต้นไม้ เธอร้องเพลงกล่อมลูกนอน แล้วค่อยๆหันหลังหายไปจากที่นี่
ภายในบ้าน ดารการนั่งกินอาหารเช้าอยู่คนเดียว ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ ดารการคิดว่าเจน
"เจน ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอลูก"
ไม่มีเสียงตอบ ทำให้ดารการเงยหน้าหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจที่เห็นคำรณยืนอยู่ด้านหลัง
"เข้ามาได้ยังไง"
" เธอคงคิดว่าสิ่งที่ชั้นพูดไม่มีความหมายซินะ"
"ออกไปนะ"
คำรณยืนยิ้ม เขาก้าวเท้ามาใกล้ แต่ดารการถอยหนี เธอคว้าจานชามเขวี้ยงใส่คำรณ แต่เขาก็หลบได้
เสียงเอะอะของดารการทำให้อาจารย์วิเศษได้ยิน
"ดา เกิดอะไรขึ้น"
คำรณหันไปมองทางเสียงของอาจารย์วิเศษแล้วหันมายิ้มให้ดารการ
" เธอรู้จักชั้นน้อยไปนะดารการ"
ชั้นบน
อาจารย์วิเศษไม่ได้รับเสียงตอบจากดารการ ก็รีบเดินลงมา แต่เมื่อเท้าก้าวลงบันได ความเจ็บปวดก็แล่นเข้าสู่ขั้วหัวใจ วิเศษทรุดตัวลงกับพื้น
"โอ๊ย"
เจนที่อยู่ในห้องรีบเดินออกมา เธอเห็นพ่อนอนงอตัวอยู่ที่พื้นอย่างเจ็บปวด
"พ่อ! พ่อเป็นอะไร พ่อ แม่ช่วยพ่อด้วย"
ดารการที่อยู่ชั้นล่างได้ยินเสียงเจนร้องเรียกก็ตกใจ คำรณยิ้มสะใจ
"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรชั้นดารการ"
เจนวิ่งลงมา เห็นคำรณจับแขนแม่และกำลังยืนจ้องดารการอยู่ ก็ตัดสินใจเข้าทุบคำรณด้วยมือเล็กๆทั้งสองข้างของเธอ แต่ไม่ทำให้คารณรู้สึกรู้สา กลับยิ่งขบขันในท่าทีของเจน
"อย่าทำอะไรแม่นะ ปล่อย บอกให้ปล่อย"
คำรณผลักเจนไปหาดารการ เจนถลาไปเกือบล้มแต่ดารการประคองไว้ได้
"แล้วชั้นจะกลับมาเอาของของชั้นคืน"
คำรณเดินจากไป ดารการรีบวิ่งขึ้นไปดูสามี เขาเจ็บจนหมดสติไป
ผ่านเวลา... อาคม รัตติกาล พ.ต.ท.ศักดา มาที่บ้านวิเศษ
อาจารย์วิเศษฟื้นแล้ว เขานั่งอยู่ที่โซฟายาว
อาคมบอก
"ตอนนี้พวกผมกำลังหาวิธีช่วยอาจารย์วิเศษอยู่นะครับ"
" มันน่าโมโหนักเชียว ผมทำอะไรไม่ได้เลย"
"ใจเย็นๆ นะคะอาจารย์"
"เดี๋ยวอั๊วจะให้ตำรวจมาคอยเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง"
"ไม่ดีกว่า ถึงจะมีตำรวจมาเฝ้ายังไง ก็ทำอะไรคำรณไม่ได้อยู่ดี ดา คุณพาลูกไปอยู่ที่บ้านแม่สักพักดีกว่านะ"
"ไม่ เจนไม่ไป เจนจะอยู่กับพ่อ"
ใช่ จะให้ทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง"
อาจารย์วิเศษถอดถอนหายใจ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี
โก้เดินออกมาจากตึกที่ทำงาน พร้อมสาวสวยหุ่นดีคนหนึ่ง ท่าทางสนิทสนม
ภายในรถ โก้ ขับรถอย่างอารมณ์ดี ข้างกายเขามีสาวหมวย หน้าตาดีนั่งเคียงข้างมาด้วย สาวหมวยกำลังเลือกดูแพคเกจการท่องเที่ยวอย่างมีความสุข
รถของโก้แล่นผ่านมายังโค้งอันตราย
"เลือกได้หรือยังคะ ว่าอยากจะไปเที่ยวที่ไหน ที่ไหนที่ดาวอยากไปพี่ตามใจดาวเลยนะคะ" โก้บอก
โก้เอื้อมมือมาลูบต้นขาของดาวอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเสียงของดาว เปลี่ยนไป กลายเป็นเสียงของโอบอุ้ม
"ไปลงนรกซะ..!"
โก้หันไปมอง ดาวที่นั่งอยู่ข้างเขาในตอนแรก กลับกลายเป็นโอบอุ้มนั่งอยู่แทนที่ เธอหันมามองโก้ด้วยสายตาเคียดแค้น โก้ตกใจ เขาควบคุมรถไม่อยู่ ...
รถแหกโค้ง และชนต้นไม้ใหญ่
โก้และดาว เสียชีวิตคาที่
เศกนอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ โอบอุ้มพร้อมลูกมายืนยิ้มให้เศกที่ปลายเตียง
เศกนอนอยู่ที่เตียง ตาของเขาปิดสนิท แต่เขาก็นอนยิ้มอย่างมีความสุข
ภายในสำนักงานหมอผี มหาเนิร์ดนั่งอยู่คนเดียว รอบๆตัว เขาเต็มไปด้วยเอกสารเกี่ยวกับการนั่งกรรมฐาน
มหาเนิร์ดเปิดข้อมูลในคอมพิวเตอร์ หน้าจอ ... เป็นข้อมูลเกี่ยวพระสงฆ์ที่มีจิตภาวนาขั้นสูง
แววตาของมหาเนิร์ดมุ่งมั่น
อ่านต่อตอนที่ 19
