ละครซีรีส์ "หมอผี" ตอนที่ 17 "คำสาป" (2)
ภายใน ห้องทำงาน ที่บ้าน
วิเศษกำลังหาข้อมูลจากหนังสือตำรา เกี่ยวกับ คำสาปของท้องทะเล ในหนังสือมีภาพของปีศาจจากท้องทะเล สัญลักษณ์เกี่ยวกับความเชื่อของเทพเจ้าทะเล ถัดไปข้างๆโต๊ะทำงานมีภาพถ่ายของศพนิค ลูกน้องของยอร์ช จู่ๆ วิเศษก็รู้สึกผิดปกติบางอย่าง เขาหันไปมองอุณหภูมิในห้องลดลงผิดปกติ เขารู้ได้ด้วยประสบการณ์ว่า มีบางอย่างอยู่ด้านนอกห้องทำงาน อาจารย์วิเศษมองออกไปด้านอก...เขาก็เห็นว่ามีน้ำไหลลอดประตูห้องทำงานเข้ามา...เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ....เขาตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไปก็เจอกับ
จอห์นนี่ตัวเปียกโชก....วิเศษเงยหน้าขึ้นมอง เขาแปลกใจที่เห็นจอห์นนี่
"อ้าว จอห์นนี่ ....ไปทำอะไรมา"
จอห์นนี่ไม่ตอบ เขายิ้มให้วิเศษ จากนั้นก็เดินออกไป วิเศษตกใจ ...ร้องเรียกจอห์นนี่และพยายามจะเดินตาม แต่ก้าวขาไม่ออก...
"จอห์นนี่ จอห์นนี่"
วิเศษสะดุ้งตื่น เขาพบว่าตัวเองเผลอหลับไปในห้องทำาน วิเศษมองเห็นรอยเท้าเปียกน้ำที่พื้น.... เขาใจหาย.....ก่อนหันไปมองรูปถ่ายหมู่ของทีมหมอผีที่วางอยู่บนโต๊ะ ในรูปมีจอห์นนี่ยืนรวมอยู่กับเพื่อนๆ เขารู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วเลื่อนไปที่รายชื่อของอาคม
วิเศษเหลือบดูนาฬิกาเห็นเวลาว่าเป็นตีสี่ เขาลังเล แต่ก็ตัดสินใจ
เวลานั้น ที่ท่าเรือสำหรับขึ้นเรือไปที่เกาะจะปราศจากผู้คน ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ...เศกยืนมองหาเรือ...อาคมเดินเข้ามา...ทั้งสองสีหน้าร้อนรน กระวนกระวายใจ
"เราจะติดต่อเรือได้อีกทีก็ต้องรอให้เช้าก่อน" อาคมบอก
"ถ้าอย่างนั้นเราไปดูที่ท่าเรืออื่นอีกดีกว่า"
"ก็คงเหมือนๆกัน แถวนี้แนวหินเยอะ ไม่มีใครอยากขับเรือ ออกไปตอนกลางคืนอย่างนี้"
เสียงโทรศัพท์ของอาคมดังขึ้น...อาคมมองที่โทรศัพท์ แปลกใจที่อาจารย์วิเศษโทรมาหาในเวลาอย่างนี้
"สวัสดีครับอาจารย์...มีอะไรหรือเปล่าครับ ผม กับเศกอยู่ที่ท่าเรือครับ กำลังหาเรือข้ามไปที่เกาะ ... ก็อยากมาช่วยสองคนนั้นครับ แล้วเศกก็อยากเที่ยวทะเลด้วยครับ ...ซีติดเคสสำคัญที่โรงพยาบาลครับ....อาจจะตามมาทีหลังครับ"
เศกมองอาคมคุยกับอาจารย์วิเศษ สีหน้ายังกังวลอยู่
"อ่อจอห์นนี่ ไม่น่ามีอะไรนะครับ ก่อนเดินทางยังคุยกันอยู่เลย ได้ครับ... ถึงแล้วผมจะรีบโทร.กลับหาอาจารย์ครับ.... สวัสดีครับ"
วิเศษยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่...สีหน้าบ่งบอกถึงความวิตกกังวลอย่างมาก วิเศษมองไปที่รอยเท้าเปียกน้ำที่ยังอยู่หน้าห้อง....
อาคมวางสาย หันมามองทางเศก ที่มองอาคมอยู่
"อาจารย์วิเศษสังหรณ์ใจว่า มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับจอห์นนี่นะ"
"ถ้าอาจารย์วิเศษรู้ว่าจอห์นนี่หายไป คงต้องตามมาแน่ๆ เราขโมยเรือที่จอดอยู่ด้านนั้นไปก่อนก็ได้นะ...ผมพอขับได้"
"แต่เราไม่รู้เกี่ยวกับร่องน้ำแถวนี้เลยนะ...มันอันตรายเกินไป"
"ยิ่งอาจารย์มีลางสังหรณ์แบบนี้ ผมยิ่งอยากไปให้ถึงเร็วที่สุด"
"นี่เศก...เราเป็นห่วงและกังวลใจมากอยู่แล้ว ถ้ามามีเหตุร้ายๆเกิดขึ้นอีก สถานการณ์จะยิ่งแย่ลงนะ"
เศกหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้น
.....1 วันก่อนหน้านี้
พระอาทิตย์ขึ้น แสงแดดส่องสว่าง....จุ้ยตื่นขึ้นมองหาจอห์นนี่ แต่ที่นอนของจอห์นนี่ว่างเปล่า จุ้ยตกใจรีบออกมาจากเต้นท์มองหาไปทั่ว
"พี่หมีใหญ่...พี่หมีใหญ่"
จุ้ยเดินหาไปรอบๆ แต่ไม่พบ...รีบวิ่งกลับเข้าไปในเต้นท์...จุ้ยรีบปลุกมหาเนิร์ดและแอ้นท์ให้ตื่น
"ครูแอ้นท์ๆ พี่เนิร์ดๆ ตื่นๆ ตื่นเร็วๆ....พี่หมีใหญ่หายไปแล้ว"
แอ้นท์รู้สึกตัวตื่น...จุ้ยเขย่าตัวมหาเนิร์ดจนเขาตื่นขึ้นมา ...มหาเนิร์ดตื่นมาอย่างมึนงงที่เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว เขารีบหันไปมองที่ๆจอห์นนี่นอน แต่จอห์นนี่ไม่อยู่แล้ว
"พี่จอห์นนี่!"
มหาเนิร์ดรีบลุกออกไปนอกเต็นท์ แอ้นท์กับจุ้ยรีบวิ่งตามมหาเนิร์ดออกไป
มหาเนิร์ดวิ่งออกมาจากเต้นท์ มองหาจอห์นนี่ไปทั่ว และตะโกนเรียกชื่อ
"พี่จ้อน...พี่จ้อน"
แอ้นท์กับจุ้ยตามออกมา แอ้นท์มองหาจอห์นนี่ไปรอบๆบริเวณ สีหน้าเริ่มวิตกกังวล...มหาเนิร์ดวิ่งไปที่ชายหาด มองออกไปในทะเล...พยายามมองหาจอห์นนี่ ปากก็ตะโกนเรียกหา
"พี่จ้อนๆๆๆ"
มหาเนิร์ดใจเสีย เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้...แอ้นท์วิ่งมาหามหาเนิร์ด
"เราไปดูที่โรงเรียนมั้ยเนิร์ด เผื่อพี่จอห์นนี่อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้"
"งั้นเรารีบไปกัน"
ทั้งสามรีบวิ่งออกไปที่โรงเรียน
มหาเนิร์ด แอ้นท์ จุ้ย วิ่งไปที่โรงเรียน...ระหว่างทางผ่านชาวบ้านที่เดินสวนทางมา แอ้นท์หยุดถาม
"เห็นจอห์นนี่บ้างมั้ยคะ ฝรั่งตัวใหญ่ๆ หนวดยาวๆ"
ชาวบ้านส่ายหัว..มหาเนิร์ดรีบวิ่งนำไปที่โรงเรียน แอ้นท์กับจุ้ยวิ่งตาม..ชาวบ้านมองตามแบบงงๆ
มหาเนิร์ด จุ้ย แอ้นท์ มาถึงโรงเรียน ...ทั้งสามกระจายกันตามหาจอห์นนี่พลางตะโกนเรียกชื่อดังไปทั่ว แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเลย.... จุ้ยเริ่มร้องไห้ มหาเนิร์ดใจไม่ดี อยากจะร้องไห้ตามจุ้ย แอ้นท์คอยปลอบจุ้ยให้หยุดร้อง
"ใจเย็นๆนะ จุ้ย..พี่หมีใหญ่ไม่เป็นอะไรหรอก แกคงไปเดินเล่น"
"ต้องเป็นเพราะคำสาปแน่ๆ ครูแอ้นท์ คำสาปที่ทวดบอก....ทำยังไงดี"
แอ้นท์มองมหาเนิร์ดที่เดินวนไปวนมา...มหาเนิร์ดพยายามควบคุมตัวเอง
"งั้นเราไปหาแม่เฒ่ากัน แม่เฒ่าอาจจะช่วยเราได้นะ"
แอ้นท์หันมาบอกมหาเนิร์ด มหาเนิร์ดรู้สึกมีความหวัง
มหาเนิร์ด แอ้นท์ จุ้ย มาถึงบ้านแม่เฒ่าอย่างรีบร้อน...จุ้ยวิ่งขึ้นไปบนบ้าน มหาเนิร์ดกับแอ้นท์ยืนคอยอยู่ด้านนอก....สักพักจุ้ยจูงแม่เฒ่าออกมา...มหาเนิร์ดรีบเดินเข้าไปหาแม่เฒ่า
"แม่เฒ่าครับ ช่วยผมด้วย เพื่อนผมหายตัวไป เราตามหากันทั่วแต่ยังไม่เจอ"
แอ้นท์บอก
"จุ้ยบอกว่าแม่เฒ่าพูดถึงคำสาปข้อที่ 4 ....เรื่องคนต่างถิ่นต่างเชื้อชาติ จะหายไปในทะเล...แม่เฒ่าไม่ได้หมายถึงจอห์นนี่เพื่อนของแอ้นท์ใช่มั้ยคะ"
"ใช่มั้ยครับ...ไม่ใช่จอห์นนี่ที่ต้องหายตัวไป...ไม่ใช่จอห์นนี่ใช่มั้ยครับ"
แม่เฒ่ามองไปที่แอ้นท์กับมหาเนิร์ดอย่างสงบ ซึ่งตรงข้ามกับอาการของทั้งสอง
"คำสาปข้อ 4 มันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีทางหลีกพ้น ....คนต่างถิ่นต่างเชื้อชาติจะต้องหายไปในทะเล"
"ทวดต้องช่วยพี่หมีใหญ่นะ"
"ข้าเคยเตือนพวกเอ็งแล้ว ... แต่ไม่มีใครเชื่อ รีบไปซะตอนนี้ยังทัน ก่อนที่หายนะใหญ่จะเกิดขึ้นอีก"
"ไม่จริง พี่จอห์นนี่ต้องไม่เป็นอะไร ผมจะไปตามหาเขา"
มหาเนิร์ดวิ่งออกไป มุ่งหน้ากลับที่จุดกางเต้นท์...แอ้นท์กับจุ้ยวิ่งตาม แม่เฒ่าเรียกจุ้ย
"จุ้ย...ไม่ต้องตามไป มาอยู่กับทวด"
แอ้นท์หันไปหาจุ้ย พยักหน้าให้จุ้ยอยู่กับทวด
"ครูจะพยายามตามหาพี่หมีใหญ่ให้เจอให้ได้"
แอ้นท์วิ่งตามมหาเนิร์ดไป
มหาเนิร์ดวิ่งมาที่ชายหาด เขาเสียใจ และเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ ....
เขาวิ่งไปที่ชายหาดยืนมองไปในทะเล ตะโกนเรียกหาจอห์นนี่
"พี่จอห์นนี่ พี่จ้อน"
แอ้นท์วิ่งตามมาทัน....มหาเนิร์ดวิ่งลงทะเล เขาร้องตะโกนเรียกชื่อจอห์นนี่ ไม่หยุด
"พี่จอห์นนี่ๆๆๆๆ"
แอ้นท์ตกใจวิ่งเข้าไปหา...พยายามดึงรั้งไว้ แต่มหาเนิร์ดก็ไม่หยุด เขาเดินลงทะเลลึกไปเรื่อยๆ
"เนิร์ด อย่า...อย่าทำแบบนี้...อย่า"
"ปล่อยผม ผมไม่ดีเอง... ผมเป็นคนพาพี่จอห์นนี่มาที่นี่ ผมเป็นคนทำให้พี่จ้อนต้องมาตายที่นี่"
"อย่านะ เนิร์ด หยุดก่อน...เนิร์ดทำแบบนี้มันไม่ช่วยอะไรเลยนะ"
มหาเนิร์ดไม่ฟังยังคงเดินลงไปเรื่อยๆ...ระดับน้ำลึกลงๆ แอ้นท์พยายามฉุดกระชากไว้...เชนวิ่งเข้ามาและเข้าไปช่วย...แอ้นท์ดีใจที่เห็นเชนเข้ามาช่วย
"เชนช่วยพาเนิร์ดกลับเข้าฝั่งด้วย"
เชนดึงมหาเนิร์ดให้กลับเข้าฝั่งฝั่ง แต่มหาเนิร์ดไม่ยอม ผลักเชนออกไปจากตัว....เชนต่อยมหาเนิร์ดเพื่อเรียกคืนสติและลากมหาเนิร์ดกลับขึ้นฝั่งจนได้ เชนลากมหาเนิร์ดขึ้นไปนอนบนชายหาด...แอ้นท์เข้าไปดูอาการมหาเนิร์ด เชนยืนมองนิ่งๆ
"เกิดอะไรขึ้นแอ้นท์...ทำไมนายนี่ถึงคลุ้มคลั่งจะฆ่าตัวตาย"
"พี่จอห์นนี่หายตัวไปตั้งแต่เช้า พวกเราหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ แม่เฒ่าบอกว่ามันเป็นผลมาจากคำสาปข้อที่สี่...เนิร์ดเลยเสียใจมาก"
"แล้วนี่จะเอายังไงกันดี" เชนถาม
แอ้นท์พยายามคิดหาวิธี....จนคิดออกว่าควรทำอย่างไร
"แอ้นท์จะไปโทรศัพท์ก่อนนะ ฝากเชนดูแลเนิร์ดด้วย ระวังว่าเดี๋ยวพอฟื้นขึ้นมาก็จะอาละวาดอีก"
เชนพยักหน้าให้ เขาหันไปมองเนิร์ดที่นอนสลบอยู่
แอ้นท์เข้ามาในเต้นท์และตรงเข้าไปรื้อค้นหาโทรศัพท์มือถือของมหาเนิร์ด...เมื่อเจอโทรศัพท์ แอ้นท์รีบวิ่งออกไปจากเต้นท์
แม่เฒ่าพูดปลอบจุ้ยให้ไม่ต้องร้องไห้ เพราะมันเป็นคำสาปที่ต้องเกิดขึ้น...แม่เฒ่าพูดถึงคำสาปข้อ 5 ที่ตัวเองต้องตายด้วย...แม่เฒ่าอยากให้จุ้ยตามกลับขึ้นฝั่งไปพร้อมกับแอ้นท์ จะได้ไม่ต้องหายสาบสูญไปตามคำสาปข้อที่ 6
แอ้นท์เข้ามาบริเวณที่มีสัญญาณโทรศัพท์ ...แอ้นท์ยกโทรศัพท์เพื่อตรวจดูว่าบริเวณไหนสัญญาณดีที่สุดแอ้นท์กดโทรศัพท์ค้นหาเบอร์ที่มหาเนิร์ดติดต่อล่าสุด... แอ้นท์มือสั่นเทาด้วยอาการกระวนกระวายใจ
ที่โทรศัพท์มือถือของอาคมวางอยู่บนโต๊ะทำงาน...จะเห็นสัญญาณเรียกเข้าเป็นรูปมหาเนิร์ด...โทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้ง อาคมจึงมารับ...อาคมแปลกใจที่เห็นเป็นเบอร์มหาเนิร์ด
"สวัสดีมหา...โทรมาแต่เช้าเลยนะ"
อาคมชะงัก เสียงตอบกลับมาไม่ใช่มหาเนิร์ด
"อ้าว...คุณแอ้นท์เองหรือครับ แล้วมหาไปไหนละครับ"
อาคม...ค่อยๆรับฟังข่าวร้ายเรื่องของจอห์นนี่
อาคม เศก นั่งอยู่ในเรือสีหน้าเคร่งเครียด คนขับเรือขับด้วยความเร็ว...
แอ้นท์ยืนคอยอาคมอยู่ที่ท่าเรือคนเดียว...
แอ้นท์มองออกไปในท้องทะเล...เรือสปีดโบ้ทของอาคมวิ่งเข้ามาจากระยะไกล...แอ้นท์ดีใจ...เรือวิ่งเข้ามาเทียบท่า อาคม เศก หิ้วสัมภาระลงจากเรือ แอ้นท์เดินเข้าไปหา...เศกจำแอ้นท์ได้จากการเห็นหน้าตอนประชุมร่วมกับมหาเนิร์ดและอาจารย์วิเศษ
"คนนั้นไง เพื่อนมหาเนิร์ดที่ชื่อแอ้นท์"
"สวัสดีครับ พวกเราเป็นเพื่อนกับมหาเนิร์ด"
"สวัสดีค่ะ แอ้นท์ค่ะ...คุณอาคมใช่มั้ยคะ"
"ผมอาคมครับ....แล้วมหาเนิร์ดอยู่ไหนล่ะครับ"
"อยู่ที่พักค่ะ ตอนนี้เนิร์ดอาการไม่ค่อยดีเลยค่ะ เอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นความผิดของเขาที่ทำให้จอห์นนี่หายตัวไป"
เศกถาม
"แล้วมีการออกตามหาจอห์นนี่ไปแล้วหรือยัง"
"ดออ๊ะระดมชาวบ้านออกหาทั่วทั้งเกาะ และเอาเรือออกหารอบๆเกาะ แต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไรเลย"
"พาพวกเราไปหาเนิร์ดก่อนดีกว่าครับ"
"ตามแอ้นท์มาเลยนะคะ"
แอ้นท์เดินนำทั้งสามออกไปจากท่าเรือ...อาคมหันมาตะโกนบอกคนขับเรือ
"รอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ"
คนขับเรือโบกมือรับ
แอ้นท์เดินนำอาคม เศกเดินผ่านหมู่บ้านที่อยู่ในความเงียบเหงา ชาวบ้านส่วนใหญ่จะสวดมนต์ภาวนา หรือไหว้ผีบรรพบุรุษ...ชาวบ้านมองมายังคนทั้งสี่แบบเฉยชา ไม่มีอาการยินดียินร้าย เศก อาคม มองท่าทีของชาวทะเลอย่างแปลกใจ
"ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่นะ"
"ตั้งแต่เกิดเหตุร้ายตามคำทำนาย ...ตอนนี้ชาวบ้านหันกลับ ไปยึดความเชื่อแบบเดิมๆกันเกือบหมดแล้ว"
เศกถาม
"แสดงว่าชาวบ้านเชื่อว่าคำสาปทั้งหกข้อเกิดขึ้นจริงแล้ว"
"ใช่คะ...ตอนนี้ชาวบ้านบนบานผีบรรพบุรุษให้ช่วยแก้ไข ไม่ให้คำสาปข้อห้า ข้อหกเกิดขึ้น"
"แล้วคำสาปอีกสองข้อเป็นอะไรครับ" เศกถาม
"ถ้าคำสาปข้อห้าเป็นจริงก็จะทำให้ผู้อาวุโสสูงสุดของหมู่บ้านตาย 5 คน"
อาคมถาม
"แล้วคำสาปข้อหกละครับ"
"หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านจะจมทะเลค่ะ"
อาคม เศก ตกใจในสิ่งที่ได้ยิน...แต่ยังคงไม่ค่อยอยากเชื่อนัก
แอ้นท์พาอาคม เศก เดินเข้ามาจนถึงจุดพักของมหาเนิร์ด...
แอ้นท์เดินไปเปิดเต้นท์นอนแต่ไม่พบมหาเนิร์ดกับเชน... แอ้นท์มองไปที่ชายหาด เห็นมหาเนิร์ดนั่งอยู่กับเชนและจุ้ยที่ชายหาด
แอ้นท์ตะโกนเรียก
"เนิร์ด พวกพี่ๆ มาถึงแล้ว"
มหาเนิร์ดหันมามอง...อาคม เศก วางของลงและวิ่งลงไปหามหาเนิร์ด.... มหาเนิร์ดยืนขึ้นและสวมกอดกับอาคม เศก ทั้งสองโอบปลอบ.....ผ่านเวลา ... ทั้ง 6 คนนั่งอยู่หน้าเต้นท์...มหาเนิร์ดเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
"เป็นเพราะผมเองจึงทำให้พี่จ้อนหายตัวไป... ผมไม่น่าพาเขามาที่นี่เลย"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะมหา เราจะช่วยกันตามหาจอห์นนี่ให้เจอ"
"พวกเราตามหามาสองวันแล้ว ไม่พบร่องรอยอะไรเลย"
"แล้วก่อนที่มหากับจอห์นนี่จะมาถึงที่นี่ เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ หรือคล้ายๆแบบนี้เกิดขึ้นหรือเปล่า"
"ไม่มีเลยคะ...แอ้นท์มาอยู่ปีกว่า ไม่เคยพบเรื่องแบบนี้เลย"
"แต่วันที่เนิร์ดมาถึง เป็นวันที่แม่เฒ่าฝันถึงคำสาป ผมยังต่อว่าไปเลยว่าพูดจาเหลวไหล"
"ทวดบอกว่าคำสาป มันจะเกิดเพราะคนนอก"
"คนต่างถิ่นนะค่ะ...หลังจากที่มหาเนิร์ดมาที่เกาะ ก็มีคนตาย ตามคำทำนายข้อแรก"
ศพของลูกน้องยอร์ช ในสภาพน่ากลัว เป็นผลจากคำสาปข้อที่ 1
เชนบอก
"จากนั้นก็เกิดคำสาปข้อ 2"
มหาเนิร์ดบอก
"และข้อ 3 ที่น้ำทะเลกลายเป็นเลือด"
มหาเนิร์ดหยิบขวดที่บรรจุน้ำทะเลที่กลายเป็นน้ำเลือดออกมาวาง ทุกคนจ้องมอง
จุ้ยบอก
"ทวดบอกว่าคำสาปข้อที่ 4 คือ คนขาวจากที่ไกลๆจะหายตัวไป.... แล้วพี่หมีใหญ่ก็หายไป ฮือ ฮือ"
จุ้ยทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้ง แอ้นท์กอดจุ้ยไว้
อาคมถาม
"เดี๋ยวก่อนนะ ผมขอถามย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ ที่แม่เฒ่าบอกว่าคำสาปเกิดเพราะคนต่างถิ่น...แล้วคนต่างถิ่นที่มาหมู่บ้านนี้มีแค่มหากับจ้อนสองคนเท่านั้นเหรอ"
"ในช่วงนี้ก็มีแค่สองคนนี้เท่านั้นค่ะ"
"คนที่รู้เรื่องดีที่สุดคือ แม่เฒ่า..พี่อยากให้เราพาพี่ไปพบแม่เฒ่า" เศกบอก
"ได้ซิ ผมจะพาพวกคุณไปเอง แอ้นท์อยู่กับเนิร์ดและจุ้ยที่นี่แหล่ะ"
เชนพาอาคม เศก มาถึงบ้านแม่เฒ่า บ้านเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่...เชนตะโกนเรียก
"แม่เฒ่า แม่เฒ่า"
"เงียบน่าดู...เหมือนไม่มีคนอยู่เลยนะ"
แม่เฒ่าเดินออกมาจากบ้าน มองมายังเชนและคณะทั้งสามคน
"แม่เฒ่า เอาฝรั่งคนนั้นไปซ่อนไว้ที่ไหน" เชนถาม
"นี่เอ็งคิดว่าข้าเป็นคนทำหรือ"
"ก็ใช่นะซิ เรื่องทั้งหมดก็ฝีมือแม่เฒ่าทั้งนั้นแหล่ะ คิดว่าชั้นไม่รู้หรือยังไง.... แม่เฒ่าไม่อยากให้มีคนต่างถิ่น เข้ามาวุ่นวายในหมู่บ้านใช่มั้ยล่ะ เลยสร้างเรื่องคำสาปขึ้นมา"
ดออ๊ะปรากฏตัวขึ้น สีหน้าเกรี้ยวกราดด้วยความโมโห
"หยุดทำตัวก้าวร้าวได้แล้วเชน...ข้าเคยบอกแล้วไง ว่าห้ามพูดจาดูหมิ่นแม่เฒ่า"
ดออ๊ะหันมามอง อาคม เศก
"ลุงเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนี้ ...เรื่องที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของคุณ ลุงคงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว แต่ชีวิตของพวกคุณที่เหลือยังมีโอกาสรอด รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"
"เราเชื่อว่าพวกเราไม่ได้เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนะครับ ตอนนี้เราต้องการตามหาเพื่อนที่หายตัวไป"
"คำสาปข้อที่ 4 เกิดขึ้นแล้ว คำสาปข้อที่ 5 กาลังจะมา"
"คำสาปข้อที่ 5 ที่ว่าคนแก่ของหมู่บ้านจะต้องตายใช่มั้ยครับ"
"ใช่ รวมทั้งแม่เฒ่าของเราด้วย"
"พวกแกรีบกลับไปเถอะ ก่อนที่คำสาปข้อหกจะเกิดขึ้น... และข้าขอบอกว่าข้าไม่ได้เอาเพื่อนพวกแกไปซ่อนที่ไหนด้วย"
"ผมอยากจะรู้ว่าคำสาปมันถูกปลุกให้เป็นจริงได้ยังไง และเพื่อนผมสองคนนั้นเค้าไปปลุกคำสาปนั้นขึ้นมาทำไม"
"ของที่บรรพบุรุษรักษาไว้ถูกนำขึ้นมาแบบผิดวิธี ของเหล่านั้นต้องถูกนำกลับไปคืนที่เดิม"
เชนได้ยินสิ่งที่แม่เฒ่าพูด เขาอดคิดถึงยอร์ชไม่ได้
"แม่เฒ่าพูดถึงของอะไร แล้วมันถูกนำออกมาจากไหน"
ดออ๊ะบอก
"แม่เฒ่าพูดถึงป้ายวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ และสมบัติบูชาบรรพบุรุษจากทะเล"
"ถ้าพวกแกอยากจะพบเพื่อนล่ะก็ จงไปที่กองหินกลางทะเลนั่น"
ต่อมา ... เรือสปีดโบ้ทของอาคมแล่นออกจากท่าเรือด้วยความเร็ว...ภายในเรือ อาคมตั้งข้อสังเกต
"ทำไมแม่เฒ่าถึงบอกให้เราไปที่กองหินกลางทะเลล่ะเชน มันเป็นที่แบบไหนกัน"
"ที่ตรงนั้นเป็นที่ๆ พวกเราชาวเลทำพิธีบวงสรวงกันเป็นประจำ พวกเราเชื่อว่าที่ตรงนั้นเป็นประตูเชื่อมต่อไปยังอีกโลกหนึ่ง"
อาคมกับเศกได้ยินดังนั้นก็เกิดความกังวล...
"อยู่ไกลจากที่นี่มากมั้ย"
"ก็ไกลอยู่ครับ"
"แล้วจอห์นนี่จะไปที่นั้นคนเดียวได้ยังไง... เชนเธอไปที่นั้นบ่อยมั้ย"
"ไม่บ่อยครับ พวกเราจะไม่เข้าไปแถวนั้นเลยนอกจากตอนทำพิธี"
เมื่อถึงที่หมาย เรือขับวนบริเวณกองหินศักดิ์สิทธิ์ อาคม เศก เชน มองไปทั่วบริเวณเพื่อค้นหาจอนห์นี่แต่ก็ไม่พบอะไร... เศกหันไปหาอาคม
"เราน่าจะถูกแม่เฒ่าหลอกเอาเสียแล้ว"
"จุดไหนที่พวกเธอมาทำพิธี" อาคมซัก
เชนชี้ให้ดูรอบๆกองหินกลางทะเล
"บริเวณแถวนี้ทั้งหมดครับ"
เศกถอดเสื้อออกแล้วกระโดดลงน้ำ...เชนมองตามอย่างตกใจ เศกดำลงไปใต้น้ำเพื่อค้นหาจอห์นนี่ ...เชนกระโดตามเศกลงไป
เชนดำน้ำลงไปหาเศก และสะกิดให้เศกว่ายตามตัวเองไป...เศกดำน้าตามเชนไป เชนดำน้าพาเศกไปจุดที่ป้ายวิญญาณถูกนำออกไป หมวกของจอห์นนี่ติดอยู่ที่ปะการัง...เชนชี้ให้เศกดูหมวกจอห์นนี่ เศกตกใจรีบว่ายเข้าไปดึงหมวกออกมาและพุ่งขึ้นสู่ผิวน้ำ
เศกโผล่ตัวขึ้นมาจากผิวน้ำพร้อมๆกับเชน ...ในมือของเศกมีหมวกของจอห์นนี่มาด้วย อาคมที่อยู่บนเรือชะโงกออกมาดู...เมื่อเห็นหมวกจอห์นนี่ อาคมที่ยืนอยู่บนเรือแทบเข่าอ่อน
"โธ่ จอห์นนี่"
เศกโยนหมวกขึ้นไปให้อาคมรับ...ตัวเองดำลงไปใต้น้ำอีกครั้ง....เชนรีบดำตามลงไป
เศกดำไปรอบๆ พยายามมองหาจอห์นนี่ มีเชนดำอยู่ใกล้ๆ
เรือสปีดโบ้ทวิ่งเข้ามาจอด อาคม เศก เดินลงจากเรือด้วยความผิดหวัง เศกกำหมวกของจอห์นนี่ไว้แน่น
ทางด้านพ่อยอร์ชกำลังนั่งดูป้ายวิญญาณอย่างละเอียด เขาใช้แว่นตาขยายส่องมองลวดลายของป้าย ยอร์ชนั่งอยู่ข้างๆ อย่างปลาบปลื้มที่สามารถนำสมบัติกลับมาได้สำเร็จ
พ่อยอร์ชบอก
"ตอนนี้ลูกค้าจากจีนแย่งกันซื้อเลยนะ ได้ราคาสูงจนน่าตกใจเลย"
"ผมว่าข้างล่างนั่นน่าจะมีสมบัติอีกเยอะเลย"
"พอแล้วๆ แค่ป้ายอันเดียวนี้ก็ได้ราคาแบบเหลือเชื่อแล้วนะยอร์ช แล้วพ่อก็ไม่อยากให้แกไปเสี่ยงอีก"
"เสี่ยงอะไรกันพ่อ ลูกน้องผมเยอะแยะ ผมพากันไปตั้งหลายคน ถ้าไปรอบนี้แล้วไม่เจออะไรค่อยล้มเลิก"
"ของเก่าของโบราณมันมีอาถรรพ์ทั้งนั้น ไอ้นิคมันเป็นศพไปคนหนึ่งแล้วนะ"
"ไอ้นิคมันเซ่อซ่าเองต่างหาก"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะสองพ่อลูก ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหายอร์ช
"ขอโทษครับนาย มีคนจากเกาะมาหาครับ"
ยอร์ชสงสัยว่าใครมาหา
เชนมานั่งรอยอร์ชอยู่ที่มุมหนึ่งของสำนักงาน... ยอร์ชเดินออกจากห้องพร้อมพ่อ...ทั้งสองแยกทางกันไป...ยอร์ชเดินเข้ามา เมื่อเห็นเชนเขาแปลกใจแต่ก็รู้สึกยินดี
"อ้าวเชน มาได้ยังไงเนี่ย"
"ก็คราวที่แล้วที่คุณยอร์ชบอกอยากจะดำน้าแถวกองหินกลางทะเล ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณยอร์ชยังอยากจะดำแถวนั้นอยู่มั้ย"
"อยากซิ เชน..นี่นายจะพาชั้นดำลงไปใช่มั้ย"
"ครับ"
"โอว เยี่ยมไปเลย เชน ชั้นดีใจมากเลยนะ ชั้นรับปากเลยว่า แถวนั้นจะต้องบูมในหมู่นักท่องเที่ยวแน่ๆ ชั้นเคยบอกแล้วไง ทำงานกับชั้น ชีวิตพวกนายจะดีขึ้น"
เชนยิ้มให้ยอร์ช... ยอร์ชอารมณ์ดีสุดๆ
"คืนนี้ค้างด้วยกันก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกไปด้วยกันแต่เช้าเลย"
เชนพยักหน้ารับคำชวนของยอร์ช ยอร์ชหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
คืนนั้น ... แสงไฟลอดออกมาจากบ้านของผู้อาวุโสคนที่ 1 ....
ภายในบ้าน ผู้อาวุโสคนที่ 1 นอนหลับอยู่พร้อมจะตายตามคำสาป โดยมีแม่เฒ่านั่งสวดมนต์อยู่ข้างๆ แม่เฒ่ากุมมือของผู้อาวุโสไว้แน่น...ดออ๊ะนั่งเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ....ทันใดนั้นแสงไฟจากตะเกียงดับๆติดๆ ....แม่เฒ่าสวดภาวนา...แสงไฟจากตะเกียงก็ดับวูบลงจนมืดสนิท .....ท่ามกลางความมืด ดออ๊ะ เริ่มใจคอไม่ดี
"เกิดอะไรขึ้นแม่เฒ่า"
แสงไฟจากตะเกียงสว่างขึ้นอีกครั้ง ดออ๊ะเห็นแม่เฒ่ายังคงกุมมือผู้อาวุโสไว้ พร้อมกับสวดมนต์ ดออ๊ะหันไปมองผู้อาวุโส เขาตายเสียแล้ว
"แม่เฒ่า!"
แม่เฒ่าหันไปมองผู้อาวุโส เขานอนลืมตาโพลง...แม่เฒ่าเอามือของผู้อาวุโสวางประสานไว้ที่หน้าอกของเขา แล้วลูบเปลือกตาของผู้อาวุโสให้เขาปิดเปลือกตาลง
"ขอให้ท่านไปสู่ประตูสวรรค์"
"เราจะไม่มีทางอื่นเลยเหรอแม่เฒ่า"
"ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีทางหยุดได้หรอก ดออ๊ะ"
บริเวณสนามที่สำนักงานยอร์ช ตอนกลางคืน ยอร์ช เชน และลูกน้องยอร์ชอีกหลายคน นั่งล้อมวงกินเหล้ากัน...เชนนั่งอยู่ในวงด้วย ยอร์ชยื่นเหล้าให้เชน เชนรับมา แต่พอยอร์ชหันไปหยิบแก้วเหล้าให้อีกคน เชนก็รีบเทเหล้าในมือเขาทิ้ง เสมือนว่าตัวเองดื่มเองจนหมด....
ผ่านเวลา....ยอร์ชและลูกน้องเริ่มกรึ่มๆ ยอร์ชวางกุญแจห้อง กุญแจรถอยู่บนโต๊ะ
"ครั้งนี้พวกแกโชคดีมากเลยนะ ที่ได้เชนมาร่วมงานด้วย เชน ดำน้าอึดกว่าพวกแกเยอะ ...ไม่ต้องใส่ถังด้วย"
ลูกน้องเมาบอก
"คร่าบลวกเพ่ จริงๆพวกผมหาคนดำน้าเก่งๆมาให้ลูกพี่ได้อยู่แล้ว แต่ติดตรงพวกนั้นมันกลัวตายแบบไอ้นิคต่างหาก"
ยอร์ชบอก
"พวกแกมันขี้ขลาด... อาถรรพ์อะไรไม่มีทั้งนั้น มีแต่ความรวยโว้ย พรุ่งนี้ ถ้าเจอสมบัติใต้น้ำนั่นอีก กูจะแบ่งให้พวกมึงด้วย...รวมทั้งมึงด้วยเชน"
ยอร์ชชนแก้วเหล้ากับเชน ....เชนชนแก้วด้วยและจิบเหล้านิดหน่อย
ทุกคนอยู่ในอาการของความโศกเศร้า...มหาเนิร์ดนั่งเหม่อมองไปในทะเล ในมือของเขาถือหมวกของจอห์นนี่ ....แอ้นท์กับจุ้ยนั่งอยู่ข้างๆ มหาเนิร์ด....อาคม เศก นั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง
เศกบอก
"นี่เราทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ"
"พรุ่งนี้เช้าผมจะลองขอกำลังเจ้าหน้าที่อุทยาน ช่วยกันออกค้นหากันอีกรอบ" อาคมบอก
"เราต้องแจ้งให้อาจารย์รู้ได้หรือยัง"
"ผมคิดว่ายังนะ...เราน่าจะรอมีหลักฐานหรือเหตุผลให้มากกว่านี้ดีกว่า ผมกลัวว่าถ้าอาจารย์รู้เรื่องแล้วแกจะไม่ห่วงตัวเอง จะรีบตามออกมาหาเรา"
ดออ๊ะเดินถือตะเกียงหน้าเศร้าเข้ามาหา...อาคม เศก หันไปมอง
"พวกคุณยังไม่ยอมออกไปจากที่นี่อีก เวลาของพวกคุณมันน้อยลงไปเรื่อยๆแล้วนะ"
เศกบอก
"พวกผมจะไม่ยอมไปไหนจนกว่าเราจะเจอเพื่อนเรา หรือจนกว่าเราจะรู้เรื่องเร้นลับพวกนี้"
"ลุงก็แค่แวะมาบอกว่าผู้อาวุโสคนแรกกับคนที่สองเสียชีวิตแล้ว"
อาคม เศก ตกใจสิ่งที่รับฟัง....ดออ๊ะมองหาลูกชาย
"เชนไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยหรือ"
"เชนแยกไปเมื่อตอนเย็นหลังจากกลับจากดำน้ำ" เศกบอก
บรรยากาศเงียบสงัด ตรงทางเดินมีเพียงแสงสลัวจากภายนอกส่องสะท้อนเข้ามา...เชนค่อยๆ เดินเข้ามา เขามองไปรอบๆ อย่างระวังตัว...รปภ. เดินตรวจเวรยาม รปภ.เดินตรงมา เชนหลบเข้ามุม รอจนรปภ.เดินพ้นไป....เชนมองจนไม่เห็นใคร เชนรีบไขกุญแจเดินเข้าไปในห้องทำงานของพ่อยอร์ช
เชนเปิดประตูเข้ามาในห้องทางานของยอร์ชและปิดประตูกลับอย่างระมัดระวัง... เชนหยิบพวงกุญแจที่แอบหยิบมาจากยอร์ช เขาไล่เปิดตามตู้ที่ตั้งเรียงกันอยู่....จนกระทั่งเชนเจอป้ายวิญญาณที่วางอยู่ในตู้ๆหนึ่ง เขาเอื้อมมือไปหยิบ ทันใดนั้นแสงไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้น เชนหันไป แต่สายไปเสียแล้วเมื่อยอร์ชเข้ามาพร้อมลูกน้อง...ในมือของลูกน้องของยอร์ชต่างมีไม้คมแฟก ยอร์ชมองหน้าเชนอย่างขุ่นเคือง เชนตกใจรู้ว่าหนีไม่พ้นแน่ๆ
"ไอ้เชน"
เชนถูกลากมาตามท่าเรือ สภาพของเชนหมดสติแล้ว...ลูกน้องยอร์ชลากเชนมาสุดปลายของท่าเรือ และช่วยกันโยนร่างเชนลงไปในทะเล...ร่างเชนจมลงไปในทะเล ลูกน้องยอร์ชมองจนแน่ใจแล้วจึงเดินกลับ
คืนนั้น อาจารย์วิเศษกำลังนั่งดูรูปถ่ายของทีมหมอผีที่ออกไปทำงานตามที่ต่างๆ...อาจารย์วิเศษเห็นสิ่งผิดปกติที่หน้าประตูจึงเดินไปเปิดประตูดู...แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ.... เขากลับมาดูรูปต่อ แต่สายตาของเหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติที่หน้าประตูอีก จึงเดินไปเปิดประตูอีกครั้ง....
ประตูเปิดออก ด้านหลังจอห์นนี่กำลังเดินจากไป...
"จอห์นนี่"
วิเศษก้มมองดูที่พื้น เห็นรอยเท้าเปียกชุ่มปรากฏอยู่ เขาวิ่งตามไปทางที่จอห์นนี่เดินหายไป...รอยเท้าเปียกน้ำตลอดทางจนค่อยๆหายไป.... ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงสภาพปกติ... วิเศษวิ่งกลับขึ้นไปหยิบโทรศัพท์โทรหาอาคม แต่ไม่มีสัญญาณ... อาจารย์วิเศษกดหมายเลขไปที่เศก ก็ไม่สามารถติดต่อได้.... วิเศษเป็นกังวลอย่างมาก
บริเวณท่าเรือของโรงแรม เงียบไร้ผู้คน... มือของเชนเกาะที่ขอบเรือและปีนขึ้นมาบนเรืออย่างทุลักทุเล....เชนบอบช้ำจากการถูกทำร้าย... เชนสตาร์ทเรือและขับออกไป
ฝ่ายยอร์ชนำทีมลูกน้องอีก 3 คนดำน้าตรงไปยังจุดที่เจอป้ายวิญญาณ ทั้งหมดกระจายกันค้นหาสมบัติที่คิดว่าจะซุกซ่อนอยู่บริเวณนั้น.... บางคนมีอุปกรณ์ในการขุดลงไปด้วย....
ยอร์ช เห็นว่ามีเรืออีกลำมาจอดเทียบใกล้ๆเรือของยอร์ช
ยอร์ชโผล่ขึ้นจากใต้น้ำพร้อมลูกน้อง...
ยอร์ชต้องแปลกใจที่มองเห็นอาคมกับเศกอยู่บนเรือของตัวเอง
"พวกมึงเป็นใครกันวะ"
อาคมบอก
"พวกเรามาทวงของที่นายขโมยไปจากที่นี้"
"พวกมึงมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่ากูต้องคืนอะไร ลงมาจากเรือกูได้แล้ว มึงเอาลูกน้องกูไปไว้ไหน
... ลูกน้องยอร์ชสองคนบนเรือถูกจับมัดอยู่กับพื้น... เศกหยิบปืนฉมวกบนเรือมาถือ เล็งไปที่ยอร์ชกับลูกน้องในน้ำ เรือของอาคมลอยลำอยู่ใกล้ๆ มีเชนรออยู่บนเรือของอาคม..ท่าทางเชนยังบอบช้าจากการถูกซ้อมเมื่อคืน
"กูว่ามึงคนเดียวนั้นแหละที่ต้องขึ้นไปที่เรือลำโน้น คราวนี้อยู่ที่ว่ามึงจะขึ้นไปดีๆหรือว่าจะให้กูลากขึ้นไป พร้อมกับฉมวกในตัวมึง" เศกบอก
"พวกมึงไม่มีสิทธิ์มาจับกู"
"มึงก็ไม่มีสิทธิ์เอาสมบัติของคนอื่นไปเหมือนกัน"
"นายปลอดภัยแน่ ถ้าพ่อนายเอาป้ายวิญญาณมาแลกเปลี่ยน"
เวลาเดียวกัน ณ ชายหาดสวยงาม บริเวณจุดกางเต็นท์ แอ้นท์กับมหาเนิร์ด พูดให้กำลังใจกัน พูดถึงสิ่งที่สูญเสียไปแล้วไม่สามารถเรียกกลับมาได้ พูดถึงการเสียสละของดออ๊ะที่มีให้หมู่บ้าน พูดถึงการที่อาคม เศก เชนออกไปเพื่อช่วยไม่ให้คำสาปข้อหกเกิดขึ้น โดยที่ไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว
ดออ๊ะเตรียมตัวทำพิธีต่ออายุตัวเองภายในบ้าน....แม่เชนที่นอนป่วยอยู่นอนมองอย่างรับรู้ แอ้นท์มองดออ๊ะด้วยความเป็นห่วง
"สิ่งที่ดออ๊ะทาอยู่ แอ้นท์ไม่เห็นด้วยเลยนะคะ เราจะฝืนลิขิตของคำสาปได้ยังไง"
"ลุงยอมตายแทนแม่เฒ่า เพราะแม่เฒ่าเป็นผู้อาวุโส ที่เป็นเสาหลักของชุมชน ลุงเป็นแค่หัวหน้า ... แล้วอีกไม่นาน เชนจะเป็นคนสืบทอดตาแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน เขายังต้องการคนชี้นำสั่งสอน"
"แต่เชนกับพวกพี่ๆกำลังไปนำสิ่งศักดิ์สิทธิ์กลับไปไว้ที่เดิมแล้วนะคะ"
"เราไม่รู้หรอกว่าพวกเค้าจะทำสำเร็จหรือเปล่า"
แอ้นท์มองดออ๊ะ เขามีแววตามุ่งมั่น เธอรู้ได้ว่ามันยากที่จะห้ามดออ๊ะ จึงได้แต่นั่งมองด้วยความเป็นห่วง
บนเรือสปีดโบ้ท ยอร์ชถูกมัดมืออยู่ อาคม เศก เชน เฝ้ารอให้พ่อยอร์ชเอาป้ายวิญญาณมาแลกเปลี่ยน
จุ้ยนอนหนุนตักแม่เฒ่าอยู่อย่างเศร้าๆ แม่เฒ่าลูบหัวจุ้ยในลักษณะปลอบใจ
มหาเนิร์ดนั่งเศร้าอยู่คนเดียว ตาเหม่อมองออกไปในทะเล
เรือสปีดโบ้ทของยอร์ชขับเข้ามาด้วยความรวดเร็ว และวิ่งเข้ามาจอดเทียบเรือของอาคม ยอร์ช มองเห็นพ่อจึงลุกขึ้นยืน...เศกยืนถือปืนฉมวกจ้องไปที่ยอร์ชตลอดเวลา
"พ่อ พ่อครับ"
"พวกคุณทำอย่างนี้ทำไม ปล่อยลูกชายผมได้แล้ว"
อาคมถาม
"แล้วไหนละของที่ลูกชายคุณขโมยไป"
"ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร และมีอำนาจอะไรที่จะมาจับลูกชายผม และอีกอย่างพวกคุณก็ไม่ได้เป็นเจ้าของมันด้วย"
"ของที่คุณยอร์ชเอาไปเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา ตอนนี้มีคนตายเพราะคำสาปหลายคนแล้ว ถ้าเราไม่เอาไปคืนที่เดิม หมู่บ้านของเราจะต้องจมหายไปใต้ทะเล"
ยอร์ชบอก
"พ่ออย่าไปเชื่อคำพูดไร้สาระของมัน"
เศกเอาปืนกระทุ้งไปด้านหลังยอร์ชให้หยุดพูด
"ถ้าผมจะขอเปลี่ยนเป็นให้เงินพวกคุณคนละหนึ่งล้านล่ะ"
"เราเสียเพื่อนเราไปแล้วหนึ่งคน และหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านก็กำลังจะพังพินาศ เพราะฉะนั้นอย่ามาพูดเรื่องเงินกับเรา"
พ่อของยอร์ชตัดสินใจหยิบป้ายวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ออกมา ...ลูกน้องยอร์ชว่ายน้ำนำป้ายเข้ามาที่เรืออาคม เชนกระโดดน้ำไปรับป้ายมา....เชนดำน้ำลงไป
ดออ๊ะนอนจับเคียงข้างเมีย มือของสองคนกุมกันอยู่... แอ้นท์นั่งมองอยู่ที่มุมหนึ่ง... ดออ๊ะพร้อมที่จะให้บรรพบุรุษมานำวิญญาณไปได้...ภายในห้องเริ่มมืดลง....มือทั้งสองกุมกันแน่นขึ้น... แอ้นท์มองไปรอบๆ ...ห้องมืดลงเรื่อยๆ
เชนดำน้ำนำป้ายวิญญาณกลับไปวางไว้ที่จุดเดิม
...ภายในบ้านของดออ๊ะค่อยๆสว่างขึ้นๆ...ดออ๊ะลืมตาหันไปยิ้มกับเมีย ...แอ้นท์ผ่อนลมหายใจ ยิ้มออกมาได้
เชนโผล่ขึ้นมาที่ผิวน้ำ...เรือของยอร์ชกำลังแล่นจากไป
จุ้ยนอนหลับ แม่เฒ่ายังคงลูบที่หัวอย่างแผ่วเบา....น้ำตาแม่เฒ่าไหลออกมา
วันใหม่ ....เรือที่ถูกตบแต่งอย่างสวยงามจอดอยู่บนชายหาดรอการเข็นลงน้ำ ...ชาวบ้านนำดอกไม้มาวางบนเรือ...ซึ่งจะเห็นเป้และอุปกรณ์ของจอห์นนี่วางอยู่ เมื่อชาวบ้านวางดอกไม้เสร็จก็จะกลับมายืนอยู่ใกล้ๆ .... เชน แอ้นท์ เศก อาคม ผลัดกันเดินเอาดอกไม้มาวางที่เรือ...มหาเนิร์ดเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมเดินไปวางดอกไม้
"ไม่ไปบอกลาพี่จอห์นนี่เป็นครั้งสุดท้ายเหรอ" แอ้นท์ถาม
"ไม่ละ...พี่จ้อนไม่ได้จากเราไปไหน"
ชาวบ้านช่วยกันเข็นเรือลงไปในทะเล...ทีมหมอผียืนดูบนชายหาด... เรือค่อยๆลอยโต้คลื่นห่างจากฝั่งไปเรื่อยๆ...ทีมหมอผีร้องไห้....จุ้ยแอบยืนดูอยู่มุมหนึ่งคนเดียว จุ้ยถือหมวกของจอห์นี่โบกหมวกลาหลังจากนั้น จุ้ยก็เอาหมวกจอห์นนี่มาสวมให้ตัวเอง..... มองไปบนท้องฟ้า
อาจารย์วิเศษยืนอยู่หน้าบ้านยืนมองท้องฟ้า เหมือนร่วมส่งวิญญาณของจอห์นนี่ด้วย ในมือถือร่วมทีมหมอผี... รูปในมือจะเห็นรูปของจอห์นนี่เหมือนถูกน้ำละลายไป.....
อ่านต่อตอนที่ 18
