หมอผี ตอนที่ 16 "คำสาป" (1)
ท้องทะเลกว้างใหญ่ หมู่บ้านของชาวทะเล กระท่อมยกเสาสูง เรียงรายกันที่ริมหาด ชายหาดนั้น จะมีเรือประมงเล็กๆ จอดอยู่หลายลำ ชาวทะเลบางคนก็ซ่อมแซมเรือ ตรวจดูอุปกรณ์หาปลา เด็กน้อยวิ่งเล่น ส่วนผู้หญิงถ้าไม่เลี้ยงลูกก็จะนั่งจักสานทางานฝีมือกันอยู่เป็นกลุ่ม ....
บ้านของดออ๊ะเป็นบ้านหนึ่งหลังที่อยู่ปะปนในหมู่บ้านริมทะเล
ดออ๊ะ ชายชราร่างกำยำแข็งแรง อายุ 60 ปีหรือมากกว่านั้น เป็นหัวหน้าชุมชน และเชน ผู้ซึ่งเป็นลูกชาย ทั้งสองเดินออกมาจากบ้าน ดออ๊ะเดินนำแต่จะเห็นเชนเดินแยกไปอีกทาง ดออ๊ะหันมาเห็น ตะโกนเสียงดัง
"เชน...นั้นเอ็งจะไปไหน พ่อบอกให้ไปกับพ่อ"
เชนบอก
"ไม่ดีกว่า พ่อ เรื่องเดิมๆทั้งเพ... เรื่องผีเรื่องสาง ผมขี้เกียจฟัง"
"ไอ้เชน ... เอ็งมันหัวสมัยใหม่ ถึงข้าจะห้ามเอ็งคิดไม่ได้ แต่ตราบใดที่ข้ายังไม่ตาย ข้าขอสั่งเอ็งว่า ห้ามพูดจาดูหมิ่นแม่เฒ่าอีกเด็ดขาด"
"แต่ข้า"
"ไม่มีแต่ ... ข้าสั่งในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน...เอ็งต้องเชื่อฟังมัน" ดออ๊ะพูดเสียงเฉียบขาด "ตามข้ามา"
ดออ๊ะพูดและหันเดินไป...เชนมองตามและตัดสินใจเดินตามพ่อไป
กระท่อมแม่เฒ่าตั้งอยู่บริเวณที่ซ่อนเร้นสายตาและมีบรรยากาศเข้มขลัง รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยเสาไม้แกะสลักเป็นรูปคน สีเก่าซีด ซึ่งก็คือ “เสาหล่อโบง” หรือเสาวิญญาณบรรพบุรุษ ข้าวของอื่นๆพวกของไหว้ต่างๆ ล้วนสร้างบรรยากาศ ให้ดูน่าเกรงขาม .....แม่เฒ่าชราผู้เป็นดั่งหมอผีประจำกลุ่ม อายุประมาณ 70 -80 ปี ดูน่าเกรงขาม ผมขาวยาว นั่งอยู่หน้าบ้าน สีหน้าแม่เฒ่ามีความวิตกกังวลอย่างมาก....จะเห็นดออ๊ะเดินนำเชนมาที่แม่เฒ่า...ดออ๊ะนั่งลงหน้าแม่เฒ่า ......เชนหงุดหงิดและมองจ้องแม่เฒ่าอย่างไม่พอใจ
"เมื่อคืนผีปู่ย่าเข้าฝันข้า ลางร้ายหายนะ คำสาป 6 ข้อ กำลังจะเกิดขึ้นที่นี่"
ดออ๊ะตกใจกลัว
"แม่เฒ่า ... มันอาจจะเป็นแค่ฝันก็ได้นะ"
"ดออ๊ะ ... นี่เอ็งไม่เชื่อผีบรรพบุรุษแล้วหรือ เอ็งเป็นหัวหน้ากลุ่มพวกเรา มันเป็นหน้าที่ที่เอ็งที่จะต้องระวัง ... และทำไม่ให้มันเกิดขึ้น"
"คำสาปอะไรกันพ่อ แล้วมันเกี่ยวกับหมู่บ้านเรายังไง"
แม่เฒ่าหลับตาพึมพาคำสาป 6 ประการ ...ดออ๊ะกับเชนพยายามฟัง
"พืชใต้ทะเลกินซากศพ .....สัตว์น้ำพากันหลบหนี ทะเลกลายเป็นเลือด.... คนขาวจากแดนไกลหายสาบสูญ ผู้เฒ่าผู้แก่จะตายเปล่า....ชุมชนจะจมกลับไปใต้ทะเล"
"แล้วจะให้ข้าทำอย่างไร ... ให้ข้าเตรียมพิธีบวงสรวงผีบรรพบุรุษดีมั๊ย แม่เฒ่า"
"ยัง ยังไม่ถึงเวลาบวงสรวง คำสาป มันจะเกิดเพราะคนนอกกลุ่มเรา"
แม่เฒ่าเงยหน้ามองเชนที่ยืนหงุดหงิดอยู่ข้างๆ...เชนอยากจะเถียงแม่เฒ่าแต่หักห้ามอารมณ์ไว้ ....ในขณะที่ทั้งสามคุยกัน จุ้ย เด็กชายชาวเล อายุ 10 - 12 ปี ตัวเล็ก ผมยาว ดวงตาคมสดใส แอบฟังอยู่ตลอดเวลา
ภายในสำนักงานหมอผี มหาเนิร์ดและจอห์นนี่ กำลังนั่งดูทีวีและกินพิซซ่ากันอยู่
"ละครไทยนี่แปลกนะ ต้องมีฉากพระเอกปล้ำนางเอกทุกเรื่องเลย มหาเนิร์ด ถามหน่อยสิ ... ผู้ชายปล้ำผู้หญิงไม่ผิดกฎหมายเหรอ"
"พี่ลองไปปล้ำใครสุ่มสี่สุ่มห้าสิ จะได้ติดคุกหัวโต"
"อ้าว ... แล้วทำไม พระเอกปล้ำนางเอกแล้วไม่ติดคุกล่ะ"
"โหย ... พี่จ้อน อย่าอินเกิน นั่นมันละคร มันเรื่องสมมุติ พระเอกทำอะไร ยังไงนางเอกเขาก็ยอม"
"ดีเนาะ จอห์นนี่ อยากเป็นพระเอกจริงๆ ปล้ำนางเอกได้ไม่ต้องติดคุก"
"นี่โง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่ พี่จ้อน ปล้ำผู้หญิงยังไงก็ติดคุก"
"โอเค เข้าใจแล้วถ้า .... ปล้ำผู้ชายติดคุกมั๊ยล่ะ"
มหาเนิร์ดทำหน้าเหม็นเบื่อขี้หน้าจอห์นนี่......เสียง facetime จากคอมพิวเตอร์มหาเนิร์ดดังขึ้น
"ใคร คอลมาวะ"
มหาเนิร์ดรีบเข้ามาที่จอและกดรับสาย ใบหน้าของแอ้นท์ก็ปรากฎขึ้น
"หวัดดีจ๊ะ ... เพื่อนสุดหล่อ"
มหาเนิร์ดประหม่า
"อะ แอ้นท์ หวัดดี"
มหาเนิร์ดเขินรีบเสยผม เก๊กหล่อ แบบไม่เป็นตัวของตัวเอง
"มหาเนิร์ด ทำอะไรอยู่ แอ้นท์โทรมากวนหรือเปล่า"
"ปะ ปะเปล่าเลย โห ... แอ้นท์หายเงียบไปตั้งนาน นึกว่าลืมกันซะแล้ว"
"โทษที ... พอดี ย้ายที่ทำงานใหม่ สัญญาณโทรศัพท์ ไม่ค่อยมีเลยไม่ได้ติดต่อมา"
"มิน่า โทร.ไปทีไรก็ไม่เคยรับ เออ ... แล้วนี่ไปสอนอยู่ไหนล่ะ"
"ให้ทาย"
"บนเขาก็ไปแล้ว....ในป่าก็ไปแล้ว....ตอนนี้อยู่ทะเลใช่มั้ยละ"
"มหาเนิร์ด นี่ สุดยอดจริงๆ เธอยังจำได้"
จอห์นนี่แอบฟังตลอด ทำหน้าสงสัย
"ทำไมจะจำไม่ได้ ความฝันของแอ้นท์ตั้งแต่เรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แล้วเธอล่ะ ... ตอนนี้ทำอะไรอยู่"
"เป็นหมอผีน่ะ"
"บ้าจริง เธอนี่ ยัง บ๊องส์เหมือนเดิมเลยนะ...อยากมาเที่ยวหรือเปล่า"
"แอ้นท์อยากให้ไปหรือเปล่าละ...เรานะอยากตามไปทุกที่ที่แอ้นท์ไปเลยนะ"
"มาสิ ... รับรองเนิร์ดต้องชอบแน่ๆ ทะเลที่นี่สวยมาก... มาแล้วจะไม่อยากลับกรุงเทพเลยนะ"
"เดี๋ยวเราจะรีบขอลาหยุดกับหัวหน้าก่อนนะ.... ดีใจจังเลยที่จะได้เจอกับแอ้นท์อีก"
ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน จอห์นนี่ฟัง และอยากขอไปด้วย
วันใหม่ อาจารย์วิเศษยืนอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง เขากำลังครุ่นคิดเรื่องที่คำรณวางยาสั่งไว้ ... เมื่อใดที่เขาออกจากบ้าน แผลจะกำเริบ
เขาใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าแบบดิจิตอลสองตัวไปติดไว้ที่สองจุด เพื่อสร้างพลังสนามแม่เหล็กไฟฟ้าบริเวณรั้วบ้าน วิเศษกลับมาที่ตัวควบคุม เปิดสวิตช์ ให้เครื่องทำงาน เข็มที่ตัวส่งทำงานแสดงสถานะว่าเกิดคลื่นแม่เหล็กขึ้นบริเวณนั้นแล้ว เขาใช้ไอแพดเปิดแอฟเชคก็จะเป็นภาพจำลอง คล้ายกับเส้นเวฟที่จำลองให้เห็นคลื่นแม่เหล็ก....เขาค่อยๆ เดินไปยังจุดที่เกิดพลังสนามแม่เหล็ก
พอเดินผ่าน เขาก็ร้องเจ็บปวดจนต้องล้มลง
บรรยากาศภายในห้องสำนักงานหมอผี ...
อาคมนำรูปถ่ายของตึกร้างแห่งหนึ่งมาวางไว้ เป็นรูปโรงงานร้างทั้งด้านในและด้านนอก ดูน่ากลัว อีกรูปหนึ่ง เป็นรูปที่มีร่องรอยของการเล่นผีถ้วยแก้ว คือ มีรอยชอล์คสีขาว เขียนอยู่ที่พื้น , รูปที่มุมหนึ่งมีผ้าขาว และหน้ากากผีถอดทิ้งไว้....เศกเอาหน้ากากผีแบบเดียวกับในภาพออกมาวาง...รัตติกาลเดินถือถ้วยกาแฟเดินเข้ามา ...เสียงสัญญาณจากวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ดังขึ้น รัตติกาลวางถ้วยกาแฟในมือและกดรับสาย ภาพจากหน้าจอ เป็นอาจารย์วิเศษ
"เป็นอย่างไงกันบ้าง"
"สรุปเรื่องผีในโรงงานร้างเป็นเรื่องเฟคคะอาจารย์"
เศกบอก
"ผมกับอาคมไปสำรวจมาแล้ว ไม่มีสัญญาณบ่งบอกว่ามีวิญญาณเลย"
"มีอุปกรณ์หลอกผีทิ้งเอาไว้แถวนั้นด้วย ผมคิดว่าเป็นฝีมือของเด็กวัยรุ่นแถวนั้นมากกว่า"
วิเศษถาม
"แล้วมหาเนิร์ดกับจอห์นนี่ออกเดินทางไปหรือยัง"
"ไปแต่เช้ามืดแล้วคะ ท่าทางตื่นเต้นกันใหญ่"
"ดีแล้ว ปล่อยให้ไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง พวกคุณเองก็เหมือนกัน ก็น่าจะไปเที่ยวกับพวกเค้านะ"
"อ่า ซีก็อยากไปคะ แต่ติดเคสที่โรงพยาบาล"
เศกหันไปพูดกับรัตติกาล
"ให้คนอื่นทำแทนไปก่อนก็ได้ เราตามสองคนนั้นไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า"
"จะบ้าหรือเศก ชั้นรู้จักคำว่าหน้าที่ ความรับผิดชอบ"
"จ้า เหตุผลชีวิตเยอะจริงๆ ผมมันพวกใช้ชีวิตตามหัวใจเรียกร้อง ร่างกายต้องกายทะเล.... ก็ไปทะเล"
"นายก็ไปสิใครห้าม"
"ก็หัวใจมันบอกว่า อยากให้ซีไปด้วยนะสิ ไปนะ ปาร์ตี้ริมหาด มีเพียงหาดทรายสายลมกับสองเรา"
"ชวนอาคม โน่น พวกเสพติดความเครียด เครียดมันตลอด 24 ชั่วโมง สีหน้าอาการบอกว่า ต้องการอากาศบริสุทธิ์อย่างรุนแรง"
"เออ ... แล้วอาจารย์เป็นอย่างไงบ้างครับ"
"ถ้าผมไม่ออกไปไหนก็คงไม่เป็นไร แต่เหมือนนักโทษยังไงไม่รู้ซิ"
วิเศษหัวเราะ แต่ซีกลับมีใบหน้ากังวล
ที่ท้องทะเล มหาเนิร์ด จอห์นนี่นั่งอยู่บนเรือประมง ทั้งสองตื่นเต้นกับบรรยากาศทะเล จอห์นนี่ซื้ออาหาร ขนมตุนมาเยอะมาก จอนห์นนี่หยิบกล่องขนมมาแกะ หยิบขนมโยนให้มหาเนิร์ดและตัวเองแกะกินหนึ่งห่อ
"พี่จ้อนไม่เชื่อผม ซื้อมาทำไมตั้งเยอะ บนเกาะก็น่าจะมีถมเถไป"
"ฉันเสิร์ชข้อมูลดูแล้วนะ บนเกาะมีแต่ปลา ปลา และก็ปลา ของกินอย่างอื่นหาไม่ได้เลย"
"เว่อร์ไปพี่ ถ้าไม่มีอะไรขายแล้วพวกนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวจะเอาอะไรกิน"
"โธ่ไอ้มหานะมหา...ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวที่มาที่นี่เค้าเอาเรือมา อาหารเค้าก็ต้องเตรียมมาเอง ...มีแฟนอยู่ที่นี่ซะเปล่า ไม่ถามให้รู้เรื่องก่อน"
"ไม่ใช่ๆ แอ้นท์ไม่ได้เป็นแฟนผม เป็นแค่เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกัน"
"ยังปากแข็งอยู่อีกนะ...ดูท่าทางแบบว่ามี พัพพี่เลิฟ ยังไงยังงั้นเลย"
"ก็แค่เคยหลงรักเค้าเท่านั้นเอง"
"แล้วตอนนี้ยังรักเค้าอย่าหรือเปล่าละ"
"ก็ไม่เคยมีคืนไหนไม่คิดถึงเค้าเลยละ"
"แล้วผู้หญิงเค้ารู้ตัวหรือเปล่า เราเคยบอกว่ารักเค้าบ้างมั้ย"
มหาเนิร์ดส่ายหน้า
"ผมไม่กล้าบอกเค้า และไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงด้วย... แต่ตอนนี้เค้าก็ยังไม่มีแฟนนะ"
ถึงคราวจอนห์นนี่ส่ายหน้าแบบเอือมๆบ้าง ก่อนจะมองทะเลกว้างไกล เขามีความสุขจนต้องยืนกางแขนรับลม จนหมวกเกือบจะปลิว
แอ้นท์ หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ยืนรออยู่ที่ท่าเรือ เมื่อเห็นมหาเนิร์ด เธอก็รีบโบกมือให้ มหาเนิร์ดโบกมือตอบ เรือแล่นมาจอดและส่งทั้งคู่ที่ท่า
"เนิร์ด เนิร์ด"
"แอ้นท์ !"
มหาเนิร์ดดีใจรีบเดินไปหาแอ้นท์ โดยลืมไปว่าจอห์นนี่มีถุงขนมพะรุงพะรัง
"เฮ้ย รอก่อน มหาเนิร์ด"
จอห์นนี่รีบเดินตาม ถุงขนมร่วงหล่นเกลื่อน มหาเนิร์ดหันมาเห็นเลยต้องเดินกลับมาช่วย
"โธ่ พี่จ้อน"
"เห็นหญิงแล้วทิ้งกันเลยนะ"
"ก็ผมคิดถึงเค้าใจจะขาดแล้วนะซิ"
แอ้นท์เดินเข้ามาถึง
"ยินดีต้อนรับ สู่เกาะสวรรค์"
"สวัสดีครับ ผมจอห์นนี่ อเมซิ่งมากๆเลย หมู่บ้าน Sea gypsies ของจริง ว้าว"
จอห์นนี่ยิ้มให้ แอ้นท์
"สวัสดีคะ จอห์นนี่ … ไงจ้ะ เนิร์ด เพื่อนเลิฟ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนะ ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ ... มีแฟนหรือยังละ"
มหาเนิร์ดเขินมาก
"เออ แบบว่า เออ ก็มีคบๆกันบ้างแหล่ะ แต่เรามัวแต่ทำงาน เลยไม่ค่อยสนใจเรื่องรักๆใคร่ๆอะไรเท่าไหร่"
สีหน้ามหาเนิร์ดเปลี่ยนไป...จอห์นนี่มองหน้ามหาเนิร์ดแบบสงสาร
"เลือกมากเหมือนเดิมเลยนะเพื่อน ระวังจะขึ้นคานซะก่อนล่ะ ไปดูที่ทำงานของแอ้นท์กันก่อนดีกว่า อยากอวดเต็มที่แล้ว ไปกัน"
เหตุการณ์ทั้งหมดจะอยู่ในสายตาของจุ้ยที่แอบยืนมองอยู่อีกด้าน ....
จอนห์นี่เห็นจุ้ยตลอดเวลาว่าแอบดูอยู่ เขารู้สึกประทับใจ จุ้ยเองก็มีทีท่าว่าชอบจอห์นนี่ เขาเลยแกล้งหยิบขนมมากินยั่วเด็ก ก่อนจะแกล้งทำหล่นไว้หนึ่งซองก่อนจะเดินตามแอ้นท์กับมหาเนิร์ดไป.....
จุ้ยพอเห็นแอ้นท์กับพวกเดินไปก็รีบออกจากที่ซ่อนหยิบขนมถุงขึ้นมามองและดีใจ
บรรยากาศโรงเรียนชาวเลบนเกาะ...
แอ้นท์พามหาเนิร์ดและจอห์นนี่มาที่โรงเรียนที่เธอสอน ทั้งสองมองสภาพโรงเรียนแบบทึ่งๆ ไม่มีใครอยู่ที่โรงเรียนเลย
"โอ้โห ... นี่ โรงเรียนที่แอ้นท์สอนเหรอ"
"ใช่แล้ว...เป็นยังไง ธรรมชาติสุดๆเลยนะ"
จอห์นนี่ถาม
"แล้วพวกนักเรียนไปไหนกันหมด...เงียบฉี่เลย"
"นักเรียนที่นี่เค้าเรียนกันถึงแค่เที่ยง ช่วงบ่ายก็กลับไปช่วยที่บ้านทำงาน"
"แล้วแอ้นท์พักที่ไหนละ"
"เรามีห้องนอนเล็กๆอยู่ด้านหลังโรงเรียน"
"แอ้นท์เป็นครูคนเดียวของที่นี่เหรอ"
"ใช่...ก็มีนักเรียนทั้งโรงเรียนไม่ถึง 20 คนเอง เราเป็นทั้งครู ทั้งภารโรงเลยนะ"
จุ้ยแอบมองอยู่ที่ด้านหนึ่ง...จุ้ยรีบหลบไป เมื่อเชนเดินถือปลาเข้ามาหาแอ้นท์... เชนหยุดมองมหาเนิร์ดและจอห์นนี่อย่างไม่ไว้วางใจอยู่ห่างๆ...แอ้นท์หันไปเห็นเชน
"เชน"
มหาเนิร์ด และจอห์นนี่หันไปมองเชน เชนมองพวกเขาอย่างไม่เป็นมิตร
"เชน นี่เพื่อนๆ แอ้นท์ มาจากกรุงเทพ ....เพิ่งมาถึง"
เชนเดินเข้ามาหาแอ๊นท์แล้วยื่นปลาให้ แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
"แล้วจะรีบไปไหนละ"
เชนไม่ตอบรีบเดินออกไป...มหาเนิร์ดมองเชนอย่างสงสัย
จอห์นนี่บอก
"ท่าทางหมอนั่นจะไม่ชอบพวกผมนะเนี่ย"
"เชน เขาเป็นลูกหัวหน้าชุมชนที่นี่ ปกติหน้าตาเขาก็บึ้งตึงแบบนี้แหล่ะ ตอนแอ้นท์มาใหม่ๆ ก็กลัวเหมือนกัน รอแป็ปนะคะ เดี๋ยวแอ๊นท์พาไปที่พักเอาของไปเก็บก่อนดีกว่า"
แอ้นท์เดินเอาปลาเข้าไปเก็บไว้ด้านหลัง...มหาเนิร์ดกับจอนห์นี่มองบรรยากาศรอบๆ
"มหา...เอ็งนี่ไม่ได้เรื่องเลย ปล่อยให้ผู้หญิงสวยๆ น่ารักๆอย่างนี้หลุดมือไปได้"
"แล้วจะให้ทำยังไงละครับ"
"บอกรักไปเลยสิวะ กลัวอะไร"
"ไม่กล้า กลัวเสียเพื่อน"
แอ้นท์เดินกลับเข้ามา ทั้งสองจึงเลิกคุย
"แล้วที่พักที่แอ้นท์บอกว่าจัดให้เป็นพิเศษอยู่แถวไหนล่ะ"
"ไม่ไกลจากที่นี่หรอก"
จอห์นนี่ถาม
"จัดเป็นพิเศษ...แบบไหนเหรอ"
"เดี๋ยวก็รู้เองละคะ...ไปตามแอ้นท์มาเลย"
จุ้ยแอบที่มุมหนึ่งเหมือนเดิม จอห์นนี่ก็แกล้งทำขนมหล่นอีกครั้ง แล้วเดินจากไป...เมื่อพวกนั้นไปพ้นสายตาแล้ว จุ้ยก็แอบออกมาหยิบขนม
เชนเดินมาที่ท่าเรือ ซึ่งมีเรือสปีดโบ๊ทของยอร์ชจอดเทียบอยู่...เชนมองไปรอบๆเหมือนกลัวใครจะเห็น เชนเดินไปที่เรือ กระโดดขึ้นเรือ ยกมือไหว้ยอร์ชชายหนุ่มอายุประมาณ 28 ปี
"สวัสดีคับ คุณยอร์ช"
"เฮ้ย เรียก ยอร์ช ธรรมดาก็ได้ เชน เราเพื่อนกัน"
เชนยิ้มอย่างเป็นกันเอง
"วันนี้ จะไปสำรวจแถวไหนดีครับ"
"ว่าจะไปแถวที่มันพิเศษๆสักหน่อย แบบที่นักท่องเที่ยวยังไม่ค่อยรู้จักมากนัก อีกหน่อยชั้นจะมาสร้างรีสอร์ทหรูๆ แล้วจะโปรโมทให้นักท่องเที่ยวมากันเยอะๆ เชนกับพวกจะได้สบาย"
"ดีครับ ... พวกเด็กๆกับคนแก่จะได้ไม่ต้องลำบาก"
"ทำงานกับชั้น ... ชีวิตพวกนายจะดีขึ้น เชื่อซิ .....ออกเรือได้แล้ว"
ลูกน้องของยอร์ชแก้เชือกที่ผูกไว้กับท่าเรือออก เรือแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว......เรือแล่นออกไปสู่หมู่เกาะต่างๆกลางทะเล
ภายในเรือของยอร์ชจะเห็นอุปกรณ์ดำน้ำวางอยู่หลายชุด...เชนพายอร์ชออกมากลางทะเล พวกเขาสำรวจรอบๆ เกาะหลายๆเกาะ ยอร์ช จะมีแผนที่เก่าๆที่ดูสำคัญ เขาจะมองมันอยู่ตลอด ยอร์ชซ่อนแผนบางอย่างไว้ไม่ให้เชนรู้...
บนเกาะ แอ้นท์พามหาเนิร์ด และจอห์นนี่ เดินผ่านหมู่บ้านของชาวทะเล....จอห์นนี่มองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น ชาวบ้านนั่งถักสานของขาย ไม่ก็แกะเรือไม้ระกำลำเล็กๆ จอห์นนี่สนใจและเข้าไปนั่งดูใกล้ๆ ประมาณตีสนิท เขาพยายามเข้ากับคนพื้นที่ มหาเนิร์ดแอบลอบมองแอ้นท์เป็นระยะๆ จนเกือบจะเดินชนชาวทะเล
"ขอโทษครับๆ"
มหาเนิร์ดยกมือไหว้ขอโทษ แต่เมื่อเงยหน้ามอง กลับพบชาวเลมองเขาอย่างดุดันจนน่ากลัว ก่อนจะเดินจากพวกเขาไป
"เป็นอะไรหรือเปล่าเนิร์ด"
"ทำไมคนที่นี้ดูไม่ค่อยยิ้มแย้มเลยเนอะ"
"อืม แรกๆก็อย่างงี้แหล่ะ คนแปลกถิ่น แต่พอสนิทสนมก็จะเป็นกันเอง"
แอ้นท์พามหาเนิร์ดและจอห์นนี่เดินต่อ...ชาวทะเลบางคนทักแอ้นท์แต่มองมหาเนิร์ดกับจอนห์นนี่แบบแปลกๆ จอห์นนี่เห็นจุ้ยแอบอยู่ก็แกล้งอ้อมไปจับตัว
"จับตัวได้แล้ว"
จอห์นนี่จับจุ้ยอุ้ม จุ้ยตกใจกลัว
"ปล่อย ๆ หมียักษ์ ปล่อย"
แอ้นท์และมหาเนิร์ดเข้ามาดู
"อ้าว จุ้ย ..."
"ครูแอ้นท์ ช่วยด้วย" จุ้ยบอก
"พี่จ้อน พอแล้ว เด็กกลัว" มหาเนิร์ดบอก
จอห์นนี่วางจุ้ยลงแล้วทำท่าหมียักษ์
"หมีใหญ่ใจดีนะ"
จุ้ยเริ่มไม่กลัวจอห์นนี่แล้ว เลยเอาซองขนมที่เก็บไว้ส่งคืน
"หมีใหญ่ทำหล่น"
จอนนี่ยิ้มปลื้ม
"ทำไมไม่แกะกินล่ะ"
"ของคนอื่น ไม่ใช่ของเรา ครูแอ้นท์สอน"
แอ้นท์ยิ้มเข้าไปลูบหัวจุ้ย
"ดีมากเลยจุ้ย เราต้องไม่เอาของคนอื่นมาเป็นของเราเอง"
"เด็กดีแบบนี้ต้องให้รางวัลซะหน่อย ... พี่เนิร์ดยกขนมทั้งหมดให้จุ้ยเลยแล้วกัน"
จุ้ยไม่กล้ารับ จุ้ยมองหน้าแอ้นท์
"รับไว้เถอะจุ้ย"
จุ้ยทำตามที่ครูแอ้นท์บอกและยกมือไหว้เขินๆก่อนรับขนมไปแกะกิน
"งั้นพี่หมีใหญ่ก็จะให้รางวัลด้วยคน จุ้ยอยากได้อะไร"
จุ้ยคิดๆ
"ขี่หลัง หมีใหญ่"
"ได้เลย มาหมีใหญ่จะพาเที่ยว"
จุ้ยดีใจกระโดดขี่หลัง และจับหูจอห์นนี่บังคับให้เดิน
"หมีใหญ่ ... ลุยเลย 555 ลุย"
จอห์นนี่แกล้งไล่มหาเนิร์ด มหาเนิร์ดเล่นด้วยแกล้งหนี ให้จุ้ยบังคับจอห์นนี่ตาม
"ลุยเลย หมีใหญ่ ลุย จัดการเหล่าร้าย ลุย"
แอ้นท์ขำเห็นมหาเนิร์ดล้มลุกคลุกคลาน มีจุ้ยขี่หลังหมีใหญ่
ต่อมา... แอ้นท์พามหาเนิร์ดกับจอห์นนี่ ซึ่งจูงมือจุ้ย เดินทะลุออกมาที่ชายหาดสวยงาม เงียบสงบแห่งหนึ่ง... เต้นท์พักแรมถูกกางอยู่ใต้ต้นไม้ติดชายหาด...หนุ่มทั้งสองมองวิวรอบๆ อย่างตื่นตะลึงในความสวยงาม มหาเนิร์ดชี้ไปที่เต้นท์ที่กางอยู่
"นี่เหรอห้องนอนที่แอ้นท์ว่าพิเศษสุดๆ"
"ใช่แล้ว...ชอบมั้ยละ"
จอห์นนี่บอก
"โอว...สวรรค์...นี่แหละบรรยากาศที่จอห์นนี่ถวิลหามาตลอด หมีใหญ่ดีใจสุดๆ ไปจุ้ย ลุย"
จอห์นนี่วางของแล้ววิ่งไปที่ชายหาดพร้อมกับจุ้ย อย่างมีความสุข..แอ้นท์หันมายิ้มให้มหาเนิร์ด
"นอนได้มั้ยเนิร์ด"
"สบายที่สุดเลยละ...แอ้นท์มีความสุขดีนะ"
"ดีที่สุดเลยละ แอ้นท์ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองฝันอยากทำ แอ้นท์ได้ใช้ความรู้ความสามารถให้เกิดประโยชน์กับเด็กๆที่นี่"
"แล้วที่บ้านไม่เป็นห่วงบ้างเหรอ เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวต้องมาอยู่อย่างนี้"
"ไม่หรอก ที่นี่ไม่มีอันตรายอะไร คนที่นี่แม้จะเข้าถึงยาก แต่พอเข้าถึงแล้ว จะเข้าใจง่ายไม่ซับซ้อนเหมือนคนในเมือง"
"แล้วคนรักละ...เนิรด์หมายถึงแฟนนะ...เค้าไม่ห่วงเหรอ"
แอ้นท์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"แอ้นท์ยังไม่มีแฟนหรอก....เดี๋ยวให้หมดวาระที่นี่ก่อนแล้วค่อยหา"
มหาเนิร์ดยิ้มเก้อๆ .... ทั้งสองมองจอห์นนี่กับจุ้ยเล่นน้ำกัน
จุ้ยว่ายน้ำอย่างคล่องแคล่ว....จอห์นนี่เล่นตื้นๆเท่าที่ยืนถึง
"หมีใหญ่มาดูตรงนี้สิ ประการังสวยนะ"
จอห์นนี่จะเดินลึกลงไป แต่ก็กลัว
"เป็นอะไร หมีใหญ่"
"มันลึกเกินไป หมีใหญ่ ว่ายน้ำไม่เป็น"
จุ้ยยิ้มและว่ายน้ำเข้ามาหาจอนนี่
"หมีใหญ่ ไม่ได้เรื่อง มา จุ้ยจะสอนว่ายน้ำให้เอง"
จุ้ยสาธิตการใช้มือและขาให้จอห์นนี่ดู....จอนนี่ทำตามดูตลกๆ บางทีก็สำลักน้ำ จุ้ยหัวเราะชอบใจ ทั้งสองคนเล่นกันสนุกสนาน
เรือสปีดโบ๊ทขับอยู่ระหว่างเกาะสวยงาม
ยอร์ชถาม
"ที่แถวนี้ก็สวยดี แต่ว่ามันขาดชีวิตชีวาไปหน่อยนะ แกว่ามั้ย"
เชนมองหน้ายอร์ชอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ...ยอร์ชชี้ไปทางกองหินที่อยู่เกาะกลางทะเล ซึ่งมีลักษณะพิเศษ
"เชน นั่นอะไร"
เชนหันไปมอง
"ที่ตรงนั้น เป็นที่ทำพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษของพวกเรา"
"ตรงนั้นนะหรือ"
"มันเป็นบริเวณต้องห้าม แม่เฒ่าบอกว่าตรงนั้น เป็นประตูเชื่อมต่อไปยังอีกโลกหนึ่ง"
"นี่ก็อีกเรื่อง ที่นายควรจะเปลี่ยนความคิดซะใหม่นะ อะไรที่มันโบราณล้าสมัย พิสูจน์ไม่ได้ก็ควรจะเลิก ชั้นอยากจะลงไปดำน้าตรงนั้น"
เชนส่ายหัว
"อย่าเลยครับ มันไม่ดี ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว เรากลับกันเถอะครับ"
"เอ้า ... ตามใจแก เชน เฮ้ย ... วันนี้พอแค่นี้ก่อน ไปกลับฝั่งกัน"
ยอร์ชตัดสินใจ หันไปพยักหน้ากับคนขับเรือให้ขับกลับ....เชนโล่งอกที่ยอร์ชไม่ลงไปดำน้ำในบริเวณนั้น เชนเดินไปนั่งด้านหน้าเรือ...ยอร์ชหยิบแผนที่มากากบาททำเครื่องหมายไว้
ทั้งสองคนนั่งมองจอห์นนี่และจุ้ยเล่นน้ำอย่างมีความสุข
"ดูท่าท่างจอห์นนี่จะมีความสุขมากเลยนะ"
"พี่จ้อนแกรักทะเล รักเด็กๆมาก … จะพูดไปก็น่าสงสารนะ แกกำพร้ามาตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีครอบครัว ร่อนเร่ไปทั่วโลก"
"แล้วไปเจอกันได้ยังไงเนี่ย"
"แกมาเป็นเด็กวัด"
"ว่าไงนะ ... ฝรั่งเด็กวัด เนี่ยนะ ล้อเล่นเปล่า"
"จริงๆ แอ้นท์ แกมาเรียนพุทธศาสนา แล้วก็ภาษาบาลีที่วัด เห็นอย่างนี้นะเรียนจบเทววิทยาจากมหาลัยดังที่อเมริกาเลยนะ เป็นนักวิชาการที่เก่งมากเลยล่ะ"
"แล้วเธอก็เลยชวนมาเป็นหมอผีด้วยกันเลยสิท่า"
"แก ... ศรัทธา อ.วิเศษ..เจ้านายของเรามากๆ เลยขอมาอยู่ทางานด้วย"
มหาเนิร์ดเห็นจอห์นนี่ สำลักน้ำ ...
"นั่นๆ ... พี่จ้อน เดี๋ยวก็จมน้ำตายพอดี"
"ไม่ต้องห่วงหรอก จุ้ยเขาว่ายน้ำเก่ง เขาสอนได้ เด็กๆที่นี่ ว่ายน้ำเป็นก่อนจะหัดเดินเสียด้วยซ้า พวกผู้ชายชาวทะเลต้องหาปลาเลี้ยงครอบครัว"
"แบบนายเชน ลูกหัวหน้าหมู่บ้านนั่นเหรอ"
"ใช่แล้วล่ะ เชน เขาดำน้าเก่งที่สุดบนเกาะเลยล่ะ แอ้นท์ก็ได้ปลาได้กุ้งจากเชนมาทากับข้าวกินประจำ ..."
แอ้นท์ปลื้มๆที่พูดถึงเชน.....มหาเนิร์ดหมั่นไส้
"เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านพักเรานะ"
"ไม่มาพักด้วยกันเหรอ"
"เย็นๆ พวกเด็กๆชอบเอาการบ้านมาถาม...แล้วพรุ่งนี้ก็สอนแต่เช้าด้วย"
ตอนเย็น ยอร์ชขับเรือมาส่งเชนที่ท่าเรือ เมื่อเรือจอดเชนกระโดดขึ้นไปที่ฝั่ง ยอร์ชโยนถุงยาให้เชน
"ชั้นซื้อยามาฝาก ...ให้แม่แกกินตามที่เขียนบอกไว้ด้านหน้านะ เชน ไม่นานก็หาย"
เชนสีหน้าซาบซึ้งในไมตรีของยอร์ช....เชนดีใจ เขารีบเดินออกไปจากที่นั้น ....ยอร์ช มองหมู่บ้านและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะสั่งให้เรือออกไป
เชนกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่กระท่อมของตัวเอง ที่อยู่ด้านหนึ่งของหมู่บ้าน....บนบ้าน กอยัง แม่ของเชน อายุ 60-65 ปี สีหน้าสลดหดหู่ ท่าทางเหนื่อยอ่อนเพราะป่วยอยู่ กอยังดมยาดมอย่างอ่อนแรง....แม่เฒ่า ประนมมือไหว้เหนือหัว ปากพร่ำสวดเสียงสูงๆ ต่ำๆ เหงื่อผุดโซมทั่วกายดำคล้า แม่เฒ่าก้มตัวซบกับคอแม่เชน เอามือลูบตามตัวแล้วทำท่าปัดออกไป สวดด้วยเสียงทอดยาวสลับกับรัวเร็วๆ บางครั้งใช้ภาษาใต้ปน ...เชนถือถุงยาขึ้นมาเมื่อเห็นพิธีของแม่เฒ่า ก็หยุดชะงัก
"ทำอะไร"
ดออ๊ะบอก
"แม่มึงปวดหัวหนัก แม่เฒ่ามาช่วยรักษา ... ให้ผีมาช่วย"
"พอแล้ว ... ผมเอายาฝรั่งมาให้กิน ขืนให้ผีรักษาแบบนั้น มันคงหายหรอก"
"ไอ้เชน ... มึงหุบปาก"
แม่เฒ่าไม่สนใจค่อยๆเดินลงจากเรือนไป ดออ๊ะเดินลงไปส่ง....เชนเข้าไปดูอาการแม่และหยิบยาฝรั่งออกมาเตรียมให้แม่กิน
"ไม่เอา ข้าไม่กินยาฝรั่ง"
"แม่ ..."
เชนเทยาออกมาบังคับให้แม่กินยาจนได้
บริเวณบ้านพักของแอ้นท์ดูเรียบง่ายและสะอาดตา ...แอ้นท์กำลังทำอาหารซึ่งก็เป็นปลาที่ได้จากเชน
"อาหารของชาวทะเลไม่ต้องปรุงรสอะไรมากเลย เติมกะปินิดหน่อยก็อร่อยแล้ว ....ปลาสดๆ กุ้งสดๆ อร่อยแท้ๆ"
จอห์นนี่บอก
"โอย ... หอมจัง ท้องร้องไปหมดแล้ว... วันนี้จุ้ยเล่นซะแทบคลานขึ้นบก"
"อะไรกัน พี่จ้อน หัดว่ายน้าหน่อยเดียว ทำเป็นหมดแรงไปได้"
จุ้ยบอก
"หมีใหญ่เก่ง ... ไม่นานก็ดำน้ำหาปลากินเองได้แล้ว"
แอ้นท์ถาม
"แล้วจุ้ยล่ะ หาปลาเก่งรึยัง"
"พอได้ครับครู ... สักวันหนึ่ง จุ้ยจะต้องเก่งกว่าพี่เชนให้ได้ จุ้ยจะจับเต่ามาฝากครูด้วยนะ"
"เต่าทะเลหายากแล้ว อย่าจับเต่าเลยจุ้ย อุทยานเขาขอไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ... มา...มาช่วยครูตักข้าวกินกัน"
จุ้ยเข้ามาช่วยแอ้นท์
"ปลาตัวใหญ่จังเลยครู ... พี่เชนแกหาปลาเก่งจริงๆ"
มหาเนิร์ดคุยโว
"มื้อหน้ามหาเนิร์ดจะหาปลามาให้กินเอง...เอาตัวใหญ่กว่านี้อีก"
จอห์นนี่ตั้งฉายา
"มหาเนิร์ด ราชาแห่งทะเล"
ทุกคนหัวเราะสนุกสนาน จอห์นนี่รู้ว่ามหาเนิร์ดคิดอะไรอยู่ เขาไม่ยอมแพ้เชนเรื่องหาปลาแน่
ผ่านเวลา.....ทุกคนอิ่มแปล้ กำลังเอกเขนกอยู่ตามมุม มหาเนิร์ดนั่งคุยกับแอ้นท์ ....จอห์นนี่กับจุ้ยก็ดูหนังสือการ์ตูนและกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย...แม่เฒ่าเดินเข้ามา...จุ้ยกับจอห์นนี่เงยหน้าขึ้นไปเห็น จอห์นนี่ตกใจ แม่เฒ่ามองหน้าจอห์นนี่ก่อนหันไปพูดกับจุ้ย
"กลับบ้าน"
จุ้ยวางถุงขนมแล้วรีบเดินไปหาแม่เฒ่าทันที...จอห์นนี่งง มหาเนิร์ดมองแอ้นท์แบบหาคำตอบ ....จุ้ยเดินตามแม่เฒ่าไปอย่างสงบเรียบร้อย...แอ้นท์หันไปพูดกับมหาเนิร์ด จอห์นนี่เข้ามาร่วมฟังด้วย
"แม่เฒ่าเป็นเสมือนผู้นำทางจิตวิญญาณของชาวทะเล ... จุ้ยเป็นเหลนแม่เฒ่า และจะต้องสืบต่อหน้าที่ต่อไป แกเลยเข้มงวด"
มหาเนิร์ดถาม
"ว่าแต่ทำไม ดูสายตาแกแล้วรู้สึกว่า แม่เฒ่าไม่ค่อยชอบพวกเราเท่าไหร่เลยนะ"
"นั่นสิ ชั้นนึกว่าคิดไปเองคนเดียวซะอีก"
แอ้นท์ตัดสินใจเล่า
"คืออย่างนี้ ... ก่อนที่พวกเธอจะมา แม่เฒ่าฝันว่า คนต่างถิ่นจะนำเรื่องเดือดร้อน เรื่องร้ายแรง มาให้ชาวทะเล"
มหาเนิร์ดอยากรู้
"เรื่องร้ายแรงอะไรเหรอ"
"คำสาป 6 ประการของชาวทะเล ที่เล่าขานกันมานาน คำสาปที่จะเกิดขึ้นเพราะฝีมือของคนต่างถิ่น"
"คำสาปหกข้อมีอะไรบ้างละ...แอ้นท์รู้มั้ย" จอห์นนี่ถาม
"แอ้นท์ไม่รู้หรอก...แอ้นท์เชื่อว่ามันเป็นแค่ความเชื่อของคนเก่าๆมากกว่า"
"แอ้นท์ ชั้นชักเป็นห่วงเธอแล้วล่ะ เธอก็เป็นคนนอกกลุ่มของที่นี่ ถ้าเกิดจู่ ๆ แม่เฒ่าฝันว่าต้องจับเธอไปเผาทั้งเป็นจะทำยังไง"
"คิดอะไรบ้าๆ แม่เฒ่าคงไม่ได้ไร้เหตุผลแบบนั้นหรอก อีกอย่าง ชั้นเชื่อในความดี....เราคิดดี ทำดี ความดีจะพิสูจน์คน ... ชั้นตั้งใจจะมาสอนเด็กๆให้รู้หนังสือ จะได้อ่านออกเขียนได้ ไม่ถูกเอาเปรียบ ... ชั้นจะไม่ยอมแพ้กลับบ้านง่ายๆหรอก"
"ถูกอย่างที่เธอว่า ถ้าเรายอมแพ้ ...สิ่งที่เราตั้งใจ ... ก็จะกลายเป็นความสูญเปล่า เรา ... เชื่อว่าเธอทำได้แน่ๆ แอ้นท์ สู้ๆ เราจะช่วยเธอเอง"
จอห์นนี่บอก
"มนุษย์มีความเชื่อต่างกัน ความศรัทธาต่างเหตุผล จะศาสนาไหน จะนับถืออะไร ก็ล้วนเป็นที่ใจมนุษย์ทั้งสิ้น"
ในกระท่อมของเชน เขากำลังลับคมปลายฉมวกหาปลาของตนเอง เขากำลังครุ่นคิดบางอย่าง ...ดออ๊ะ เดินเข้ามา
"เชน พ่ออยากให้เอ็งไปขอขมาแม่เฒ่า"
เชนหยิบฉมวกพุ่งไปที่เป้าซ้อมแม่นยำและเดินไปดึงมันออกมาโดยไม่สนใจในคำพูดของพ่อเลย
"เชน เอ็งจะต้องเป็นหัวหน้าชุมชนต่อจากพ่อ ดูแลพวกเราให้เป็นสุข แต่..."
"ผมจะไปดูแลใครได้ ตราบใดที่แม่เฒ่ายังคงสอนให้คนงมงาย กับสิ่งที่มองไม่เห็นแบบนี้"
"แล้วเอ็งต้องการอะไร"
"ต้องการให้พวกเราทุกคนอยู่สบาย"
"ด้วยการไปคบกับพวกนายทุนอย่างนั้นเหรอ กุ้ง หอย ปู ปลา เราก็มีกิน เจ็บป่วยเราก็มีสมุนไพรรักษา มีเรือนอยู่ไม่ต้องเร่ร่อนอยู่ในน้ำเหมือนแต่ก่อน ไหนเอ็งบอกพ่อสิ เราลำบากยังไง"
"ผมกับคุณยอร์ช จะเปลี่ยนแปลงที่นี่ พวกเราจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องลำบาก ผมพูดไป พ่อก็ไม่เข้าใจหรอก ความเชื่อเก่าๆมันทำคนอื่นเขามองเราล้าหลัง ... ผมไม่เชื่อผี ผมเชื่อตัวเอง"
เชนถือฉมวกแล้วเดินหายไปยังทะเล.....ดออ๊ะได้แต่มองไปอย่างหนักใจ
คืนนั้น ยอร์ชคุยกับพ่ออยู่ภายในห้องพัก
"ผมแน่ใจว่า แผนที่นั่นต้องเป็นของจริง"
"ยังไงก็ระวังหน่อยแล้วกัน พ่อต้องติดต่อขอสัมปทานกับทางอุทยานบ่อยๆ ไม่อยากให้แกไปมีปัญหากับพวกนั่นนะ"
"โธ่ พ่อ ... กะอีแค่ทัวร์พานักท่องเที่ยวชมเกาะ ผมจะทำให้พ่อรวยกว่าเดิมเป็นร้อยเป็นพันเท่า ... ผมซื้อเกาะนั่นทั้งเกาะให้พ่อยังไหวเลย"
"อย่าเพิ่งวาดฝันไปไกลนักเว้ย ยอร์ช นี่ตั้งหลายเดือนแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะสำเร็จเลย"
"วันนี้ผมเจอจุดน่าสนใจแห่งหนึ่ง คล้ายๆกับรูปวาดในแผนที่เลยพ่อ ผมว่าพรุ่งนี้จะไปดำน้าแถวนั้นดู"
"แถวไหนวะ"
"แถวกองหินกลางทะเล"
"เฮ้ย นั่นมันที่ไหว้ผี บรรพบุรุษพวกชาวทะเลนี่หว่า"
"นั่นแหล่ะ พ่อ ... ที่นั่นนะ น่าสนใจที่สุด"
"เฮ้ย ... ระวังๆหน่อยนา ถ้าไม่แน่ใจก็อย่าไปเสี่ยง"
"เอาน่าพ่อ ... เราจะรวยไปด้วยกัน แค่นี้นะพ่อ ผมต้องวางแผนเรื่องดำน้ำพรุ่งนี้"
"เอาๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ"
"ครับพ่อ"
ยอร์ชกดยุติการสนทนา เขากางแผนที่และพิจารณาแผนที่แบบโบราณ ยอร์ชสีหน้ามีความหวัง
ภายในเรือน แม่เฒ่ากำลังโยนเปลือกหอยลงในกระดองเต่า สีหน้าแม่เฒ่าบอกได้ถึงความไม่สบายใจ จุ้ยซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆก็รู้สึกกลัว
"คำสาปมันจะเกิดขึ้น ไม่มีทางหลีกพ้น"
"แม่เฒ่า จุ้ยกลัว"
"จุ้ย ... เอ็งจับตาดูพวกเพื่อนครูแอ้นท์ไว้ให้ดี ... ถ้ามีอะไรผิดปกติ เอ็งต้องรีบมาบอกทวดนะ เข้าใจมั๊ย"
"ครับ ทวด"
แม่เฒ่าพนมมือไหว้สวดเสียงสูงต่ำ ขอผีให้ช่วย ...จุ้ยเองก็กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามคำบอกของแม่เฒ่า
บริเวณจุดกางเต้นท์ จะสว่างเพราะตะเกียงเจ้าพายุ มหาเนิร์ดและจอห์นนี่กำลังนั่งชมดาวอยู่ที่หน้าเต้นท์
"อยู่แบบนี้ ไปตลอดก็คงจะดี"
"พี่จ้อน อยากอยู่นานๆก็ได้นะ ผมจะได้อยู่ด้วย พี่ก็โทร.ไปลากับอาจารย์เพิ่มซิ"
จอห์นนี่เอาโทรศัพท์ออกมาหาสัญญาณ แต่ไม่มีเลย
"แถวนี้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย"
"แอ้นท์บอกว่าบนเกาะนี้มีจุดเดียวที่มีสัญญาณโทรศัพท์ ต้องเดินขึ้นไปด้านหลังเกาะโน่น"
"โอย ... ขี้เกียจเดิน..มืดแล้วด้วย... ไว้พรุ่งนี้ค่อยโทร.ก็ได้"
"มหา ...เชื่อเรื่องคำสาปพวกนั้นหรือเปล่าวะ"
"เอาตรงๆนะ ไม่เชื่อ ชั้นว่าแม่เฒ่านั่น อาจจะกุเรื่องคำสาปทำให้คนกลัว จะได้เชื่อฟังแล้วก็ควบคุมคนได้ง่ายๆ ใครจะไปรู้ พวกคนแก่ๆ มักไม่ค่อยยอมรับความเปลี่ยนแปลงอะไร กลัวเสียอำนาจเลยต้องสร้างเรื่องขึ้นให้ดูน่ากลัว ... แล้วพี่จ้อนล่ะ มีความเห็นยังไง"
มหาเนิร์ดหันไปทางจอห์นนี่ ก็ปรากฎว่าหลับไปแล้ว แถมกรนใส่อีกต่างหาก
"อ้าว ... ปัดโถ่ นึกจะคุยวิชาการกันสักหน่อย หนอย .... หลับเป็นเด็กเลย"
ผ่านเวลา.....จอห์นนี่ก็นอนละเมอหัดว่ายน้ำบนบก
"ฟิตซะด้วย โห ขนาดนอนยังละเมอหัดว่ายน้ำ"
มหาเนิร์ดลุกไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้จอห์นนี่ และสักพักเขาก็หยิบเอารูปถ่ายของเขากับแอ้นท์ตอนสมัยเรียนมานั่งดู มหาเนิร์ดยิ้มและมองท้องฟ้าอย่างมีความสุข
ทะเลยามเช้า คลื่นลมสงบนิ่ง เรือสปีดโบ๊ทของยอร์ชจอดลอยลำอยู่...นักดำน้ำกระโดดลงจากเรือดำสู่ใต้น้ำสามคน
ยอร์ชดำน้ำนำหน้าลูกน้องทั้งสองคนลงสู่ใต้น้ำ เห็นแนวปะการังสวยงาม ปลาสีสันสวยงามแหวกว่ายผ่านไปมา...ยอร์ชไม่สนความสวยงามอื่นๆเลย สายตาสอดส่องหาสิ่งผิดปกติที่คิดว่าแอบซ่อนอยู่บริเวณนั้น ผ่านเวลาไปเกือบชั่วโมงก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ อากาศในถังเริ่มหมด ยอร์ชให้สัญญาณ ลูกน้องทั้งสองขึ้นผิวน้ำ
"พักกันสักหน่อยก่อน ...เปลี่ยนแท้งก์แล้วค่อยลงอีกรอบ"
ยอร์ชหยิบแผนที่โบราณซึ่งหุ้มพลาสติกกันน้ำขึ้นมาดูอย่างรอบคอบ
บรรยากาศโรงเรียนเล็กๆของชุมชนชาวทะเล ...ภายในห้องเรียน จุ้ยและเพื่อนกำลังหัวเราะสนุกสนานที่หน้าห้อง จอห์นนี่แต่งหน้าเป็นหมีตลกๆกำลังช่วยครูแอ้นท์สอนหนังสือ
"ดีส อีส อะ แมน แปลว่า นี่คือผู้ชาย"
จุ้ยยืนขึ้นหน้าทะเล้น
"ไม่ใช่ครับครูแอ้นท์ นั่นหมีใหญ่ต่างหาก"
จอห์นนี่แกล้งทำท่าหมีใหญ่ตลกๆให้เด็กๆดู ....เด็กๆหัวเราะชอบใจ ครูแอ้นท์ก็เช่นกัน
ผ่านเวลา ทั้งสองนั่งพักและพูดคุยกันในบริเวณที่ร่มรื่นสวยงาม
"ขอบคุณแทนเด็กๆด้วยนะคะ วันนี้เด็กสนุกมากๆเลย"
จอห์นนี่บอก
"ด้วยความยินดีครับ จอนนี่ รักเด็กๆ 555"
"แล้ว นี่ มหาเนิร์ด เขายังไงของเขาเนี่ย"
"ป่านนี้คงดำน้ำหาปลาอยู่ในน้ำโน่นนะ โม้ไว้เยอะ ก็แบบนี้แหล่ะครับ อืม ... มหามันคง... อยากทำอะไรให้แอ้นท์ภูมิใจบ้างล่ะมั๊งครับ"
แอ้นท์เข้าใจที่จอห์นนี่พูด เธอเองก็รู้ว่ามหาเนิร์ดคิดอะไรกับเธอ ...
มหาเนิร์ดยืนคุยกับชาวบ้านผู้หญิงวัยกลางคน
"ผมขอซื้อปลาตัวใหญ่ๆ สักตัวไม่มีเหรอครับ"
ป้าชาวเลบอก
"ไม่มีหรอก ใครเขาจับปลาขายกัน เขาจับกินเองได้ทุกบ้าน"
เชนซึ่งยืนอยู่แถวนั้นเห็นและได้ยิน
"แล้วผมจะทำไงดีล่ะทีนี้ ดันไปสัญญาว่าจะหาปลาตัวใหญ่ๆ เป็นอาหารเย็นซะด้วยสิ"
"โน่น ไปแทงเอาโน่น ในทะเลปลาใหญ่เยอะแยะ"
"แต่ว่า ... ผม"
"ป้ามีแต่น้ำปลา เอาไปแทนได้ม่ายล่ะ"
"ไม่ล่ะครับ ป้า ขอบคุณครับ"
มหาเนิร์ดกลุ้มใจ เดินออกไปจากตรงนั้น....เชนมองมหาเนิร์ดอย่างเยาะๆ
ริมชายหาด มหาเนิร์ดยืนถือฉมวกแทงปลาอยู่ เขามองทะเล
"เอาวะ มันไม่ยากอย่างที่คิดหรอกเว้ย"
มหาเนิร์ดลุยน้ำลงไปในทะเลอย่างทุลักทุเล มหาเนิร์ดดำผุดดำว่ายหลายครั้ง แม้จะไม่ได้ปลาแต่เขาก็ไม่ล้มเลิก ที่จะแทงปลาให้ได้ ...เชนมองมหาเนิร์ด แรกๆเขาก็ยิ้มดูถูก แต่พอเห็นมหาเนิร์ดมีความตั้งใจ เขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมและลุ้นให้มหาเนิร์ดแทงปลาให้ได้ ...มหาเนิร์ด ดำน้าอีกครั้ง เชน มองมหาเนิร์ดดำน้าหายไปนานผิดปกติผิดสังเกต เขารีบวิ่งลงน้าไปทันที
ใต้น้า เท้าของมหาเนิร์ดติดอยู่กับซอกหิน เขาดิ้นรนเอาชีวิตรอด....ก่อนที่มหาเนิร์ดจะขาดใจตาย เชนก็เข้ามาช่วยเอาเท้าของมหาเนิร์ดออกจากสิ่งนั้น มหาเนิร์ดถีบตัวขึ้นเหนือน้าได้อย่างเฉียดฉิว
คลื่นแรงกระแทกโขดหิน น้ำกระเซ็น ...มหาเนิร์ดนอนหอบอยู่ที่พื้นทราย...เชนนั่งอยู่ข้างๆ
"ขอบใจมากนะ ที่ช่วยชีวิตผมไว้"
เชนนิ่งไม่ตอบอะไร
"ผมมันอ่อนแอเกินไป แค่หาปลายังทำไม่ได้เลย"
เชนมองหน้ามหาเนิร์ดด้วยสายตาจริงใจ
"คนเราไม่เหมือนกัน เราชาวทะเล หาปลาเก่งกว่า แต่ถ้าให้ไปเรียนหนังสือ เราก็คงสู้คนเมืองอย่างนายไม่ได้ ... ทางใครก็ทางมันสิ"
มหาเนิร์ด ลุกขึ้นและมองหน้าเชนอย่างเข้าใจสิ่งที่เขาพูด
"ไปลองอีกที เราจะสอนนายจับปลาเอง วันไหนเราไม่อยู่ แอ้นท์จะได้มีปลากิน"
มหาเนิร์ดยิ้มจริงใจให้เชน
"เชน ... นายนี่ยอดคนจริงๆ"
เชนไม่สนคำชมใดๆ เขาคว้าฉมวกขึ้นมา
"ต้องจับอย่างนี้ ถึงจะถูก"
เชน สอนท่าถือฉมวกให้มหาเนิร์ด ...
"เวลาพุ่งต้องเล็งต้องกะระยะให้ดี ในน้ำภาพมันหลอกตา"
ทั้งสองเดินลงไปในน้ำอีกครั้ง
บนเรือทุกคนดูอ่อนเพลีย
ยอร์ชบอก
"ลองดำกันอีกที"
"แต่ว่าเราดูจนละเอียดแล้วนะครับ บอส"
"อีกสักไดรฟ์แล้วกันวะ ถ้าคราวนี้ไม่เจออะไร ก็ยกเลิกภารกิจ"
ยอร์ชสวมอุปกรณ์เตรียมดำน้ำอีกครั้ง ลูกน้องเมื่อเห็นนายจะลุยต่อ ก็จัดแจงอุปกรณ์ของตนเองให้เข้าที่ ทีมยอร์ชกระโดดลงน้ำ
ยอร์ชกับลูกน้องลงดำน้ำค้นหาของอีกครั้ง ยอร์ชดำไปรอบๆ วนไปวนมาหลายๆรอบ...ยอร์ชเห็นแสงจากพระอาทิตย์ส่องกระทบสิ่งของใต้ปะการังยักษ์ ยอร์ชรีบดำลงไปกวาดหาของ....สิ่งที่คว้าออกมาได้ทำให้ยอร์ชดีใจเป็นอย่างมาก....เพราะสิ่งนั้นคือป้ายเคารพวิญญาณบรรพบุรุษที่ทำด้วยทองคำ ขนาดประมาณข้อศอก ( หล่อโบงจำลอง ) มีลวดลายแกะสลักเต็มหน้า...เมื่อได้ของที่ต้องการ ยอร์ชส่งสัญญาณให้ลูกน้องทั้งสองขึ้นผิวน้ำ ตัวเองรีบตีตีนกบขึ้นผิวน้ำคนแรก ลูกน้องหนึ่งก็ขึ้นตาม ลูกน้องกำลังตีตีนกบขึ้นตาม...ทันใดนั้นก็มีกลุ่มควันสีดำลอยออกมาจากจุดที่ป้ายวิญญาณเคยอยู่ กลุ่มควันพุ่งเข้าหาลูกน้องคนที่สอง
ฝ่ายแม่เฒ่ากำลังเข้าทรงอยู่ ตัวสั่น จู่ๆตาก็เหลือกกลับไปมาเห็นแต่ตาขาว แม่เฒ่ากรีดร้องอย่างน่ากลัวก่อนออกจากทรง หอบเหนื่อยและดูหวาดกลัวอย่างหนัก
ยอร์ชกับลูกน้อง 1 ลอยคอกันอยู่ รอลูกน้อง 2 ให้ขึ้นมา หลังจากที่รอนานผิดปกติ
ยอร์ชบอก
"มึงลงไปดูไอ้นิคมันหน่อยสิ ทำห่าอะไรอยู่วะ"
ยอร์ชปีนบันไดท้ายเรือขึ้นมา พร้อมป้ายทองคำ เขายิ้มดีใจ
"ในที่สุด ชั้นก็เจอจริงๆ คนมันจะรวย อะไรก็ห้ามไม่ได้ 555"
สักพัก ลูกน้อง 1 ก็ขึ้นมาจากน้ำ
"ไม่เห็นไอ้นิคเลยครับ บอส"
"เอาเรือวนดูรอบๆสิ มันน่าจะหลงน้ำอยู่แถวๆนี้แหล่ะ"
เรือแล่นวนไปมาอยู่รอบกองหิน สักพักใหญ่ จนยอร์ชบอก
"ช่างแม่งแล้ว ... กลับฝั่ง"
"แต่ว่า ..." ลูกน้อง 1 จะท้วง
"ป่านนี้ ... ฉลามคาบไปแดกไม่เหลือซากแล้ว ...ไปเว้ย กลับฝั่งกัน ช่างแม่งมัน"
ยอร์ชไม่สนใจ แม้ว่าลูกน้องและคนเรืออยากหาไอ้นิคต่อ แม้ศพก็ยังดี....คนขับเรือหมุนพังงาและเร่งเครื่องยนต์ ยอร์ชมองรูปปั้นทองคำนั้นอย่างโลภมาก..... เรือวกกลับเข้าสู่ฝั่ง
เชน แอ้นท์ และ จอห์นนี่ จุ้ยยืนมองไปที่ทะเล ลุ้นๆ สายตาแอ้นท์ไม่เห็นมหาเนิร์ด เธอชักกังวล สีกพัก.....มหาเนิร์ดโผล่ขึ้นมาพร้อมกับอวดปลาตัวใหญ่ที่แทงได้
เชนยิ้มให้มหาเนิร์ด.....มหาเนิร์ด ยิ้มดีใจ เดินขึ้นมาหาที่ชายหาด
"ได้ตัวเบ้อเร้มเลย ... วู้"
จอห์นนี่บอก
"เจ๋งเป๋ง"
"เก่งมากเลย มหาเนิร์ด"
เชนยืนนิ่ง แอ้นท์หันมามองเชนและยิ้มให้.......มหาเนิร์ดขึ้นมาบนฝั่งอวดปลาตัวใหญ่ จอห์นนี่ แอ้นท์ จุ้ย กระโดดดีใจ ....ชาวบ้านวิ่งผ่านอีกด้านอย่างตกใจ
แอ้นท์ถาม
"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"
เชนตะโกนถาม
"มีเรื่องอะไรกัน"
ชาวบ้านไม่ได้หันมาตอบ...เชนหันหน้ามาหาทั้งกลุ่ม
"ไป...เราตามไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น"
เชนวิ่งนำออกไป ....ที่เหลือวิ่งตาม
บริเวณโขดหินริมทะเล ดออ๊ะและชาวทะเลมุงดูศพของนิค ซึ่งมีสภาพศพน่ากลัว ต่างก็หวาดกลัว
"มันไม่ใช่พวกเรา"
เชน และ มหาเนิร์ด จอห์นนี่ แอ้นท์ และจุ้ยมาถึง....แอ้นท์ปิดตาจุ้ยไว้ไม่ให้ดู ...แม่เฒ่าโผล่ออกมายืนตรงโขดหิน ในตำแหน่งที่เด่นและมีอำนาจ
"คำสาปข้อ 1 ปรากฎแล้ว พืชทะเลเริ่มกินสิ่งมีชีวิต"
ชาวทะเลต่างพากันกลัว มหาเนิร์ด จอห์นนี่ ส่งซิกกัน และเอากล้องเข้าไปถ่ายเก็บรายละเอียด
"ดออ๊ะ เจ้าไม่เชื่อข้า ข้าเตือนแล้วว่าคนนอกถิ่นจะนาหายนะมาสู่พวกเรา"
ทุกคนหันมามองทางแอ้นท์ มหาเนิร์ด จอห์นนี่...
"คนตายปกติธรรมดา แม่เฒ่าอย่าสร้างเรื่องให้น่ากลัวเกินไปหน่อยเลย"
"ไอ้เชน"
"คำสาปข้อ 2 จะตามมาในไม่ช้า....พวกเจ้าคอยดูก็แล้วกัน"
มหาเนิร์ดและจอห์นนี่ถ่ายรูปจนเรียบร้อย
"ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ"
บริเวณที่มีสัญญาณโทรศัพท์ เป็นบริเวณสูงสุดของเกาะ...มองไปรอบๆเห็นทะเลอยู่เกือบทุกด้าน มหาเนิร์ดและจอห์นนี่กาลังใช้แลปท้อปติดต่อกับอาจารย์วิเศษและอาคมซึ่งจะเป็นการคุยแบบประชุม
วิเศษจะอยู่ที่บ้านในห้องทำงาน อาคม เศกจะอยู่ที่สำนักงาน
"เท่าที่ผมดูจากศพก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไรนะครับ อาจารย์"
จอห์นนี่บอก
"น่าจะเป็นอุบัติเหตุจากการดำน้ำครับ"
"แล้วศพล่ะ"
"พวกเพื่อนๆเค้าเอากลับเข้าฝั่งไปแล้วครับ"
"อาจารย์ครับ ดูจากภาพสภาพการตายก็ปกติแบบการจมน้ำตายทั่วไป แต่จะประหลาดก็ตรงที่สาหร่ายมากกว่าครับ ... โดยทั่วไปสาหร่ายไม่น่าจะพันได้แน่นขนาดนั้น" อาคมบอก
"แต่สาหร่ายก็ไม่ได้กินซากศพแบบที่คนแก่นั้นพูดเลยนะครับ" จอห์นนี่บอก
"อาคมกำลังคิดว่า คำสาปนั่นอาจจะมีจริงถูกต้องมั๊ย"
"หลักฐานยังน้อยเกินกว่าที่จะสรุปครับอาจารย์"
เศกบอก
"เอาเหอะๆ ไปพักผ่อนทั้งที อย่าคิดเยอะ เดี๋ยวไม่สนุก ไอ้มหาเนิร์ด ตกลงได้บอกรัก แอ้นท์แล้วหรือยังวะ"
เศกทะลึ่งพูดตรงๆ เพราะไม่เห็นภาพจากกล้องว่าแอ้นท์อยู่ด้วย ....มหาเนิร์ดหน้าเหวอ
แอ้นท์ถาม
"เมื่อกี้ได้ยินชื่อแอ้นท์ด้วย คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ"
"เปล่าเลย หูแว่ว"
"สวัสดีคะ แอ้นท์นะคะ"
"สวยแบบนี้นี่เอง ... มหาถึงได้เพ้อ"
"เว้ย วู้ วู้ .... อะไรนะ สัญญาณไม่ค่อยดี" มหาเนิร์ดว่า
พวกทีมหมอผี อดที่จะหัวเราะไม่ได้
"แล้วจอนห์นี่ล่ะ เป็นไงบ้าง ... มีอะไรกินหรือเปล่า จะให้อาจารย์ส่งไปให้มั๊ย"
"ไม่ต้องห่วงครับ ... ผมสนุกมาก ที่นี่มีอาหารทะเลให้กินเยอะแยะ เออ ผมว่ายน้ำได้แล้วนะ ... อีกหน่อยผมหัดต่อเรือเอาไว้หาปลาเองด้วยนะ จอห์นนี่จะหาปลาให้ทุกคนกิน"
"ไอ้ขี้โม้" เศกว่า
ทุกคนหัวเราะ สนุกสนาน
พระอาทิตย์ยามเช้าที่ทะเล
เชนดำน้ำหาปลาอยู่ เชนแปลกใจที่ไม่พบปลาอยู่บริเวณนั้นเลยสักตัว
ดออ๊ะ ยืนดูชาวเลที่กลับเข้าฝั่งอย่างสิ้นหวัง มีเรือกลับเข้ามาแล้วหลายลำ...เจ้าของเรือหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่กับดออ๊ะที่ชายหาด...จะมีเรืออีกลำกำลังเข้าฝั่ง...ชาวเลเดินเข้าไปหาแบบสิ้นหวังอีกคน
"เกิดมาก็ไม่เคยเจอแบบนี้ ปลาใหญ่ปลาน้อย มันหายไปหมด"
ดออ๊ะเริ่มเอะใจ
"หรือคำสาปที่แม่เฒ่าว่าไว้มันจะเป็นจริง"
"ก็เพราะไอ้พวกต่างถิ่นนั้นแหละ ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆกับพวกเรา"
"อย่าไปใส่ร้ายกันง่ายๆ แบบนี้สิ"
"ไม่รู้ล่ะ ปลามันหายหมดเลย ตรงกับแม่เฒ่าบอกไว้ เอ็งจะรับผิดชอบยังไง"
ดออ๊ะไม่ตอบ
ตรงจุดกางเต้นท์ ทั้งห้านั่งล้อมวงพูดกันอยู่
บรรยากาศวันนี้เลยดูเงียบๆ ทั้งหมดกินอาหารกระป๋อง และบะหมี่สำเร็จรูปกัน
"แปลกจริงๆ เป็นไปได้ยังไง ทะเลกว้างขนาดนี้ แต่ปลามันหายไปหมด" มหาเนิร์ดว่า
"มันอาจจะเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของคลื่นใต้น้ำหรือเปล่า เคยได้ยินมาว่าบางครั้งกระแสน้ำร้อนกับเย็นปะทะกัน ก็ทำให้ฝูงปลาเปลี่ยนแปลงถิ่น"
แอ้นท์บอก
"แต่มันไม่น่าจะหายไปพร้อมๆกันทั้งทะเลแบบนี้นะ"
"ตั้งแต่เกิดมา วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่จับปลาไม่ได้" เชนบอก
จุ้ยบอก
"แม่เฒ่าบอกจุ้ยว่า ทะเลจะเป็นสีเลือด"
จุ้ยกลัว ...จอห์นนี่กอดจุ้ยปลอบใจ
"ไม่ต้องกลัวจุ้ย ... เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องบังเอิญ นี่มานี่มา"
จอห์นนี่ เดินไปวักน้ำทะเลให้จุ้ยดู
"เห็นมั๊ย ... ยังใสเหมือนเดิม"
จอห์นนี่ชิมน้ำทะเลแล้วถุยทิ้ง
"จะอึ๊ยส์ ... เค็มเหมือนเดิมด้วย ลองชิมดู จุ้ย"
"ไม่เอา เค็ม หมีใหญ่กินคนเดียวเหอะ"
จอห์นนี่ก้มลงทำท่าหมีให้จุ้ยขี่หลังเล่น....มหาเนิร์ดมองแล้วก็ยิ้มๆ แอ้นท์ก็เช่นกัน ทั้งสองเผลอมือไปแตะกันเข้า มหาเนิร์ดเขินๆ ต่างคนต่างพูดไม่ออกได้แต่มองตาเท่านั้น
ภายในเรือน เชนพยายามให้กอยังแม่ของเขากินยาฝรั่ง
"กินเสียหน่อยแม่ เชนขอร้อง"
กอยังจำใจเพราะสงสารเชน จึงกินยาฝรั่งที่เชนให้และดมยาดมก่อนจะเอนตัวหลับไป เชนห่มผ้าให้แม่ของเขาและเดินลงจากเรือน
ดออ๊ะกำลังแกะไม้เป็นรูปปั้นรูปคน ( หล่อโบง) เสาหล่อโบงในมือของดออ๊ะจะเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของหัวหน้าเผ่าที่จะสลักอายุของตนเองไว้และพอตายก็จะนำไปลอยทะเล
ลักษณะคล้ายๆกับที่ยอร์ชได้ไป แต่ของยอร์ชเป็นทอง
"ไอ้ศพที่ตายเมื่อวาน มันเป็นพวกเดียวกับเพื่อนเอ็ง ข้าจำได้ เอ็งกำลังปกปิดอะไรไว้หรือเปล่า เชน"
"ข้าไม่มีอะไรต้องปกปิด"
ดออ๊ะ แกะสลักไม้รูปคนต่อไปอย่างนิ่งเฉยแต่สายตาเขาครุ่นคิด ...
ชายหาดสวยงาม จุดกางเต้นท์ เช้าวันใหม่
จอห์นนี่ตื่นเป็นคนแรก ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ มหาเนิร์ดนอนหลับอยู่ จอห์นนี่เดินออกมาจากเต้นท์เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์...จอห์นนี่มองออกไปที่ชายหาด...สีหน้าตกใจสุดขีดที่เห็นน้ำทะเลเป็นสีแดง..
"มหาเนิร์ด"
มหาเนิร์ดงัวเงียออกมาเห็นภาพทะเลเป็นสีเลือดก็ตะลึง
ทั้งหมดยืนมองทะเลสีแดงราวกับเลือด
"เราจะทำยังไงดี แม่เฒ่า" ดออ๊ะถาม
"ดออ๊ะ เอ็งไปเตรียมไก่ เตรียมเหล้าขาวไว้ ข้าจะลองทำพิธีเข้าทรงใหญ่ดู"
เชนแววตาเปลี่ยนไป เขาเริ่มกังวล
"แล้วถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ แม่เฒ่า"
"คำสาปที่ 4 ก็จะเกิดขึ้น"
ทุกคนสีหน้าวิตก
มหาเนิร์ดและจอห์นนี่กำลังใช้แลปท้อปติดต่อกับอาจารย์วิเศษและอาคม การประชุม 3 ฝ่ายก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"ผมกับพี่จ้อนไม่ได้ตาฝาด ทะเลแดงเป็นสีเลือดไปหมดจริงๆครับ อาจารย์"
"ใจเย็นๆก่อน ถ้าเธอยืนยันว่าไม่ใช่เกิดจากการหักเหของแสงตกกระทบน้ำแล้วล่ะก็ เราต้องหาข้อมูลอื่นมาอธิบายปรากฎการณ์ครั้งนี้"
เศกบอก
"หรือว่า คำสาป 6 ประการนั่นจะเป็นเรื่องจริง"
วิเศษบอก
"พวกเธอเตรียมของแล้วไปที่เกิดเหตุโดยเร็วเลย"
"ครับ อาจารย์ อย่างช้าก็พรุ่งนี้ก่อนเที่ยง น่าจะถึงครับ"
รัตติกาลถาม
"มหาเนิร์ด จอห์นนี่...แล้วคำสาปข้อที่สี่คืออะไร"
ทั้งมหาเนิร์ดและจอห์นนี่หันมามองหน้ากันและส่ายหน้า
"ไม่รู้ครับ"
"จ้อน เนิร์ด ดูแลตัวเองด้วยนะ อาจารย์จะรีบหาข้อมูลเกี่ยวกับคำสาปนั่นเอง"
"ครับ อาจารย์"
มหาเนิร์ดจบการประชุม ภาพที่จอดับลง มหาเนิร์ดและจอห์นนี่มีความกังวล
โรงเรียนเงียบเหงา ไร้ผู้คน ...มุมหนึ่ง มีเพียงแอ้นท์กับจุ้ยเพียงสองคน แอ้นท์กอดจุ้ยที่กำลังร้องไห้ไว้
"ไม่ต้องกลัวนะ จุ้ย ..คงไม่เกิดเรื่องแบบนั้นกับพวกเค้าหรอก"
"จุ้ยกลัว จุ้ยไม่อยากให้พี่หมีใหญ่ตาย"
มหาเนิร์ดเดินเข้ามาเห็น ก็รีบตรงเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้น แอ้นท์ จุ้ยร้องไห้ทำไม"
"พี่หมีใหญ่ พี่หมีใหญ่"
"อะไรเหรอ แอ้นท์"
"แม่เฒ่าบอกว่า คำสาปข้อ 4 คือ คนผิวขาวจะต้องหายไปในทะเล"
"จะเป็นไปได้ยังไง ... ผิวขาว..ขาวแบบไหน ทั้งเราทั้งแอ้นท์ ทั้งพี่จ้อนก็ผิวขาวกันหมด"
"แม่เฒ่าบอกว่าผิวขาวจากแดนไกล.... ตอนนี้ ชาวบ้านกลัวกันหมดไม่ยอมให้เด็กมาเรียนหนังสือกับแอ้นท์อีกแล้ว"
แอ้นท์เสียใจ มหาเนิร์ดเริ่มเครียด
ผ่านเวลา ... ณ บริเวณที่กางเต้นท์ จอห์นนี่อุ้มจุ้ยไว้ข้างๆตัว
"พี่หมีใหญ่ไม่ตายหรอก ไม่ต้องกลัวพี่หมีใหญ่แข็งแรง ใครก็ฆ่าพี่หมีใหญ่ไม่ได้หรอก"
"หมีใหญ่กลับบ้านไปก่อน จุ้ยจะให้คนไปส่ง"
"คืนนี้เราจะอยู่ด้วยกัน ดูซิว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น" แอ้นท์บอก
"ถ้าพ้นคืนนี้ไปได้คำสาปนั่นก็คงไม่มีอะไร.... เราจะไม่ยอมให้ พี่จ้อนต้องเป็นอะไรหรอก"
แอ้นท์บอก
"จอห์นนี่ไม่ต้องกลัวนะ"
"จุ้ยก็ไม่กลัว จุ้ยจะอยู่กับพี่หมีใหญ่"
"ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะ ที่ห่วงจอนนี่ ... เรื่องเหลวไหลน่า แต่จอห์นนี่ตายไปก็ไม่เสียใจนะ....เพราะมีแต่คนรักจอห์นนี่"
ทุกคนไม่พอใจที่จอห์นนี่พูดเป็นลางแบบนี้
"จุ้ยไม่ให้หมีใหญ่ตาย จุ้ยรักหมีใหญ่"
จุ้ยถอดสร้อยคอส่งให้จอห์นนี่
"คืนนี้พี่หมีใหญ่ใส่ไว้นะ...จะได้ไม่เป็นอะไร"
"ได้เลย"
จอห์นนี่มองจุ้ยด้วยสายตาอ่อนโยนเพราะรับรู้ว่าจุ้ยห่วงตนเองมากขนาดไหน เขาลูบหัวจุ้ยด้วยความรักเอ็นดู
ผ่านเวลา ...กระท่อมชาวทะเลยามค่ำ ไร้แสงไฟ ไฟจากตะเกียงเจ้าพายุสว่างทำให้เห็นว่า ทุกคนเฝ้าอยู่ที่หน้าเต้นท์จอห์นนี่อย่างระมัดระวัง
จอนนี่นอนในเต้นท์บนหน้าอกเขาวางหอยที่ได้จากจุ้ยไว้ เขาหลับสนิทกรนเบาๆ ที่โขดหินริมทะเลยามค่ำกระทบแสงจันทร์ดูน่ากลัว คล้ายกับมีบางอย่างที่คืบคลานขึ้นมาสู่ริมหาดและตรงไปยังเต้นท์ของพวกมหาเนิร์ด
ทางด้านมหาเนิร์ด แอ้นท์ จุ้ย พยายามฝืนความง่วง จู่ๆก็คล้ายมีบางสิ่งคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกคน ควันประหลาดสีดำลอยผ่านทุกคนทำให้หลับไป .... ในเต้นท์ เงาร่างทะมึนอยู่ด้านนอก มันยืนนิ่งก่อนจะสลายเป็นควันสีดำลอยลอดช่องเต้นท์ เข้ามาที่จอห์นนี่ หอยบนหน้าอกจอนนี่แตกเป็นเสี่ยง เงานั้นพุ่งหายเข้าไปในจมูกของจอห์นนี่ตามแรงลมหายใจ
จอนนี่ลุกพรวดขึ้นนั่ง ดวงตาเขาเปลี่ยนไป ไม่ใช่จอห์นนี่คนเดิมอีกต่อไป เขาลุกเดินออกจากเต้นท์และผ่านพวกเพื่อนที่หลับไหลไปยังที่โขดหินริมทะเล จอห์นนี่เดินลงน้ำไป ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องระยิบ ใบหน้าของจอห์นนี่นิ่ง น้ำทะเลกำลังจะท่วมมิดหัวของเขาที่มีหมวกสวมไว้
อ่านต่อตอนที่ 14
