อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่20
เยี่ยนเจ๋อนั่งลงตรงข้ามหย่งชิง มองหน้าน้องสาวด้วยความเป็นห่วงมากๆ
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ครั้งนี้ยิ่วเชียนไม่ช่วยเธอเหรอ”
“เขาจะช่วยฉันเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไป เขาจะไม่ช่วยฉันอีก”
“เขาพูดอย่างนี้เหรอ”
“พี่รู้มั้ยเพราะอะไร ฉันบอกให้ทำอะไรเขาถึงทำทุกอย่าง”
“เพราะเธอแนะนำเขาให้รู้จักกับหัวหน้า”
“ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนี้”
หย่งชิงนึกถึงเรื่องในอดีต วันนั้นเพื่อนจัดเลี้ยงวันเกิดให้เธอที่ร้านอาหาร ซึ่งตรงกับวันที่ 1 เมษายน ทุกคนต่างนำของขวัญมาให้เธอมากมาย ชายคนหนึ่งนำดอกไม้มาให้ พร้อมคุกเข่า
“หย่งชิง แฮปปี้เบิร์ธเดย์”
หย่งชิงยิ้มๆ เดินไปรับดอกไม้ แล้วโยนช่อดอกไม้ทิ้ง ดอกไม้กระจายใส่หน้าชายคนนั้น เพื่อนต่างหัวเราะสนุกสนานกับการกระทำของหย่งชิง ยิ่วเชียนเดินเข้ามาเห็น เขามองนิ่งๆ สักพัก ท่ามกลางเพื่อนๆ ที่สนุกสนานเฮฮา หย่งชิงแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว
“มีแต่คนที่เกิดในวันโกหกแห่งชาติ ถึงจะเชื่อคำพูดโง่ๆ เหล่านี้ ตอนนั้นคุณบอกว่า จะพาฉันไปด้วย ตอนนี้กลับทิ้งฉันไว้คนเดียว คุณหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย มันเป็นวันโกหกแห่งชาติจริงๆ เฮ่อ”
ยิ่วเชียนเดินเข้ามา หย่งชิงปาดน้ำตาทิ้ง ทำเหมือนเข้มแข็ง ไม่สนใจอะไร
“นายมาที่นี่ทำไม”
“หัวหน้าให้ฉันมารับเธอกลับ เขาจัดปาร์ตี้วันเกิดให้เธอ”
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เลย ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากคนขี้เหร่”
ยิ่วเชียนวางผ้าเช็ดหน้าของเขาไว้ให้บนโต๊ะ
“ฉันจะรอเธอข้างนอก”
หย่งชิงเล่าด้วยความเศร้า “ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้นฉันร้องไห้ เพื่อคุณปู่ของเขา เขาถึงยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ ไปงานเลี้ยงปาร์ตี้ของคุณแม่กับฉัน เพราะว่าฉันร้องไห้ ดังนั้นเขาจึงเห็นใจฉัน ยอมเล่นเกมกับฉัน ฉันได้รับความเห็นอกเห็นใจจากไอ้ขี้เหร่ ตลกจริงๆ แต่ที่ตลกยิ่งกว่าคืออะไรพี่รู้มั้ย ที่ตลกยิ่งกว่าคือ ถ้าเขาเห็นใจฉันจริงและต้องการช่วยฉัน ก็ควรดึงฉันไว้และบอกให้ฉันหยุดการกระทำทั้งหมด แต่ 6 ปีแล้ว เขาแค่ยืนอยู่ข้างๆ มองดูฉัน ไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉัน”
“เธอเลยต้องการให้เขาเข้ามาในชีวิตเธอ”
“ฉันไม่ต้องการ”
“โดยไม่สนใจ และเธอก็ไม่แคร์เขา ถ้าเธอยังทำตัวอยู่แบบนี้ล่ะก็ เขาไม่มีทางเปลี่ยนใจ มาสนใจเธอแน่นอน”
“งั้น ฉันควรทำยังไง ฉันต้องทำเหมือนแม่บุญธรรม ที่ไม่แยแสอะไรเลยเหรอ หรือว่า ต้องเหมือนมามี้ ที่ตามหาผู้ชายที่ใช่มาตลอดชีวิต บอกฉันสิ ฉันควรทำยังไง”
เยี่ยนเจ๋อลุกไปแตะไหล่น้องสาวปลอบใจ
“ถ้าเธอต้องการให้เขาเข้ามาในชีวิต เธอก็ควรทำให้เขารู้ถึงความหวังของเธอ เธอต้องลองต่อสู้ก่อน ถ้ามัวแต่มานั่งเสียใจอยู่ตรงนี้ จะไม่มีวันที่ใครเอาของขวัญที่เธอชอบมาประเคนให้เธอหรอก”
ยิ่วเชียนมาที่บ้านพักของอันซีอย่างร้อนใจ เคาะประตูเรียก
“อันซี อันซี พี่เหม่ยเหวิน จื้อหลิง”
ยิ่วเชียนตะโกนเรียกแต่ไม่ได้ผล ไม่มีใครยอมออกมา เขารีบเดินจะไปขึ้นบันไดข้าง แต่มีเก้าอี้มาสุมขวางไว้ไม่ให้ขึ้นไปได้
“เฮ่อ อันซีต้องกลับมาแล้ว”
อ่านต่อหน้า 2
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่20 (ต่อ)
ภายในบ้าน จื้อหลิง เหม่ยเหวิน หยาเอิน หยาลู่ ยืนออกันอยู่ ไม่ยอมให้ยิ่วเชียนเข้ามา จื้อหลิงพูดเยาะ
“ฮึ ดูสิว่าคุณจะเข้ามายังไง”
“ประตูหลัง”
หยาลู่นึกได้รีบวิ่งไปล็อคทัน ก่อนที่ยิ่วเชียนจะมาถึงประตู ยิ่วเชียนจึงต้องวิ่งไปเรียกที่ประตูหน้าอีก
“อันซี เปิดประตู เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็น ฟังฉันอธิบายก่อนสิ เธอจะโกรธฉันยังไงก็ได้”
อันซีได้ยินรีบเอามืออุดหู
“อันซี พี่เหม่ยเหวิน จื้อหลิง หยาเอิน บอกฉันสิว่าเขาเป็นยังไงบ้าง เขาเสียใจมากใช่มั้ย”
ทั้งสี่มองหน้ากัน ก่อนพยักหน้าให้จื้อหลิงพูด
“คนสกปรก เสียใจเหรอ ทำให้อันซีเสียใจแล้วยังกล้ามาหาอีกเหรอ คุณจะมาไม้ไหนอีกล่ะ นักเขียนเสี่ยวจงหม่ากล่าวว่าเจ็บแล้วต้องจำ”
“ต้าจงหม่าต่างหาก” หย่าลู่กระซิบ
“อ้อ คุณอย่าคิดว่า ได้ภาษาเยอรมันแล้วจะอวดเก่งนะ เพราะการเขียนแบบเยอรมันใช้ไม่ได้ผลกับหมู่บ้านภูล่านของเราหรอก”
“คนฝรั่งเศสต่างหาก” หยาลู่กระซิบอีก
“โธ่เอ๊ย ยังไงก็ตาม คนในบ้านพักไม่ต้อนรับคนอย่างคุณ”
เหม่ยเหวินเห็นด้วย “ใช่ เมื่อวานยังร้องเพลงรัก วันนี้ก็ทำให้ทุกอย่างเป็นแค่ฝันร้าย รู้ไว้ด้วยฉันจะมอบเพลงไม่ต้องพบกันอีกให้คุณ”
หยาเอินพูดบ้าง “นี่ อาการไข้หวัดอะไรกัน พอหายแล้วก็เลิกกัน ฉันจะแนะนำหมอของฉันให้คุณรู้จัก”
“แต่เธอเป็นโรคหัวใจนะ” หยาลู่ท้วง
“เอ่อ จริงด้วย”
“ยังไงเราก็ไม่ต้อนรับคนที่ทำให้อันซีเสียใจ” เหม่ยเหวินย้ำ
“อันซี อันซีร้องไห้เหรอ”
หยาลู่สวน “อันซีจะร้องไห้หรือไม่ ไม่เกี่ยวกับคุณแล้ว เราจะดูแลเขาให้ดี เราจะไม่ปล่อยให้เขาเสียใจเพราะคุณอีก เชิญกลับไปได้ผู้อำนวยการเซี่ย”
“ยังไง ถ้าไม่ได้เจออันซี ฉันไม่กลับแน่”
ยิ่วเชียนออกไปตะโกนตรงหน้าต่างห้องอันซี
“อันซี เธอออกมาได้มั้ยอันซี ได้ ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันจะพูดตรงนี้ ฉันรู้สึกกับเธอ”
เหม่ยเหวินสวนขึ้น “ไอ้บ้ากาม พวกเราไม่ใช่คนที่จะรังแกกันได้ง่ายๆ ถ้าคุณยังไม่ไป ฉันจะแจ้งตำรวจว่าคุณบุกรุก อื่ม และก่อกวน ละเมิดสิทธิ์ของผู้หญิง”
“อันซี”
“ฉันจะโทร.แจ้งตำรวจแล้วนะ ฮัลโหล”
เหม่ยนเหวินแกล้งพูดหลอกยิ่วเชียน ยิ่วเชียนมองไปที่หน้าต่างห้อง คิดอะไรบางอย่าง
“ดูเหมือนจะไม่มีเสียงแล้ว” จื้อหลิงบอก
“หรือว่า เขากลับแล้วจริงๆ”
“แต่เซี่ยยิ่วเชียนไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ” เหม่ยเหวินรู้ดี
“แต่เมื่อกี้พี่บอกว่าจะแจ้งตำรวจนะ” หยาลู่ท้วง
“โธ่เอ๊ยเหม่ยเหวิน เธอพูดร้ายแรงเกินไปแล้ว” จื้อหลิงตำหนิ
“ตกลงจะให้เขาไปหรืออยู่กันแน่เล่า” เหม่ยเหวินงง
หยาเอินเดินไปฟังๆ ที่ประตู
“ดูเหมือนจะไม่มีเสียงลมหายใจ”
“ไม่มีลมหายใจ” ทั้งสามอุทาน
“ถึงกับคิดสั้นเลยเหรอ” จื้อหลิงร้อนใจ
“ฉันหมายถึงไม่มีเสียง” หยาเอินบอก
“โธ่เอ๊ย เธอล้อเล่นอะไร มานี่ๆ รู้แล้ว สั่งฉันอีก”
เหม่ยเหวินลองไปเปิดประตูดู ทุกคนมองไม่เห็นยิ่วเชียน
“ไปแล้วจริงๆ” จื้อหลิงบอก
“แต่ว่ารถยังอยู่” เหม่ยเหวินท้วง
“หน้าต่างพังอีกแล้วเหรอ” หยาเอินมองสงสัย
“หืม”
จื้อหลิงวิ่งไปกอดบันได
“โอ้ว โรมิโอ ทำไมคุณถึงเป็นโรมิโอล่ะ จูเลียต ผมมาแล้ว”
จื้อหลิงจะปีนบันไดขึ้นไป เหม่ยเหวินรีบห้าม
“โธ่เอ๊ย ยัยสมองหมู”
ระหว่างนั้น ยิ่วเชียนปืนบันไดขึ้นมาชั้นบนได้พอดี เขารีบไปเคาะประตูห้องอันซี
“อันซี”
หยาลู่ขึ้นมาเจอ
“เซี่ยยิ่วเชียน”
หยาลู่วิ่งตามยิ่วเชียนไป เหม่ยเหวิน จื้อหลิงวิ่งตามขึ้นมา แล้วเข้าไปขวางยิ่วเชียนไม่ให้เข้าไปหาอันซี
“เซี่ยยิ่วเชียน”
“ปล่อยฉัน อันซี”
“อย่าให้เขาขึ้นมา ตอนนี้ยังเจอเขาไม่ได้”
“ได้” หยาลู่รับคำ
“ทำไมถึงเจอฉันไม่ได้ อันซี ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะอธิบายยังไง”
ทันใดนั้น ยิ่วเชียนได้ยินเสียงดีดกีตาร์ เขามองอึ้งๆ ทุกคนยิ้มรู้ เดินเลี่ยงออกไป ปล่อยให้ยิ่วเชียนยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น อันซีใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายดีดกีตาร์ลงบันไดมา ยิ่วเชียนยิ้ม มีความสุขมาก อันซีดีดกีตาร์ด้วยความประหม่า รู้ว่าตัวเองดีดได้ไม่ดีนัก ยิ่วเชียนประทับใจมาก อันซีเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม
“โปรแกรมที่คุณเขียนเอาไว้ก่อนหน้านี้ หวังว่า เราจะได้เรียนเครื่องดนตรีด้วยกัน และไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน”
ยิ่วเชียนยิ้ม ประทับใจ
“อืม”
“เฮ่อ เพลงนี้ ชื่อว่า”
“ฉันรู้ ความรักโรแมนติก”
“อืม งั้น คุณคงรู้ว่า ฉันอยากพูดอะไรใช่มั้ย แต่คำพูดที่คุณอยากได้ยิน ฉันไม่กล้าพูด”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ ใจเต้น
“เฮ่อ ที่จริงพี่เหม่ยเหวินเคยสอนฉันดีดกีตาร์ เพียงแต่ฉันลืมไปแล้ว เอ่อ หลายวันนี้ ฉันฝึกจนนิ้วถลอกหมดแล้ว”
ยิ่วเชียนมองอันซีอย่างเข้าใจ ประทับใจ เขาจับนิ้วมืออันซีที่ถลอกมาจูบอย่างทะนุถนอม รู้ว่าเธอทำเพื่อเขา อันซีอึ้ง เขินอาย ยิ่วเชียนถามอย่างเกรงๆ
“เธอไม่ได้โกรธเหรอ ดีจังเลย”
“ฉันขอทำอะไรอย่างนึงได้มั้ย”
“อืม”
อันซีหยิบแว่นตาของยิ่วเชียนมาสวมให้ เธอน้ำตารื้น ตื้นตันที่ได้เจอนายคิ้วเส้นตรงอีกครั้ง
“นายคิ้วเส้นตรง ฉันขอโทษ ฉันอารมณ์ร้ายเกินไป”
อันซีร้องไห้ ยิ่วเชียนยิ้มปลาบปลื้ม
“ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าชอบฉัน แต่ฉันไม่เคยตอบคุณอย่างจริงจัง นั่นเพราะใจฉันยังมีเงาของคนคนหนึ่ง เป็นเงาของคนที่ฉันนึกถึงเมื่อไหร่ จะรู้สึกผิดต่อเขามาก ถ้าฉันมีความสุขแล้ว เขายังโดดเดี่ยวจะทำยังไง เขาจะเรียนจบม.ปลายมั้ย ย้ายไปที่ไหน การผ่าตัดประสบความสำเร็จมั้ย มีผลกระทบอะไรบ้าง เขาไม่ชอบพูดคุยกับใคร ถ้าเขาต้องโดดเดี่ยว จะทำยังไง”
ยิ่วเชียนตื้นตัน น้ำตาคลอ เพิ่งรู้ความรู้สึกของอันซีในวันนี้
“เขา เรียนไม่จบม.ปลาย แต่สอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัย ย้ายไปอยู่ไทเป การผ่าตัดประสบความสำเร็จ ใช้เวลาหนึ่งปีในการฟื้นฟู เขาก็ยังไม่ชอบพูดคุยกับใคร แต่ว่า เขาก็มีวิธีการอยู่ร่วมกับคนอื่น”
อันซีสะอื้น
“ดีมาก ฉันคิดเสมอว่า เขาจะไม่มีความสุขเพราะฉัน ดังนั้น ตอนนี้เขาสุขสบายดีใช่มั้ย”
ยิ่วเชียนยิ้มกริ่ม “อาจจะไม่ถึงกับสุขสบาย เพราะว่าเธอต้องเก็บความรู้สึกผิดนี้ไว้ในส่วนลึก เพื่อที่เธอจะได้จดจำเขาไว้ และนี่คือ สิ่งที่ฉันยังเป็นกังวลที่สุด”
อันซียิ้มทั้งน้ำตา ตื้นตัน แล้วถอดแว่นของยิ่วเชียนออก
“เฮ่อ ตอนนี้ ฉันไม่ได้พูดกับนายคิ้วเส้นตรงแล้ว ฉันจะพูดกับยิ่วเชียน คำพูดที่คุณหูพูด ฉันคิดมาตลอดทั้งวัน อาจเป็นอย่างที่คุณหูพูด สำหรับคุณแล้ว ฉันเป็นแค่ความเสียใจในช่วงวัยรุ่นเท่านั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน”
“แต่ตอนนี้ ฉันแอบหวังว่า อาการหวัดของคุณจะไม่มีวันหาย เพราะว่า เพราะว่า”
อันซีพูดไม่ออก ยิ่วเชียนลุ้น ตื่นเต้น
“ฉันชอบคุณ ชอบคุณมากๆๆ”
ยิ่วเชียนอึ้งที่อันซียอมพูดความในใจ อันซีอึกอักเขินอาย
“น่าอายจัง ยังไง ฉันก็ได้บอกความรู้สึกไปแล้ว คุณคิดให้ดีแล้วกัน งั้นฉันขอออกไปข้างนอกก่อนนะ”
อันซีหันหลังเดินออกไป ยิ่วเชียนรีบตามออกไปคว้ามืออันซีให้หันมา แล้วบรรจงจูบหญิงสาวด้วยความรักที่มีเต็มหัวใจ
อันซีจูบตอบด้วยความรักที่เปี่ยมล้นเช่นกัน เพราะความรักของเธอไม่ต้องรู้สึกผิดต่อใครอีกต่อไปแล้ว
อ่านต่อหน้า 3
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่20 (ต่อ)
พวกเหม่ยเหวินนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก แล้วจื้อหลิงก็ทนไม่ได้
“ฉันไป”
เหม่ยเหวินปราม ”นั่งลง นั่งให้ดี ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุดในชีวิตของอันซี ห้ามใครไปรบกวนเธอเด็ดขาด”
เหม่ยเหวินห้ามคนอื่นแต่ตัวเองลุกขึ้นเอง จื้อหลิงทัก
“นี่เหม่ยเหวิน”
“คอแห้งกระหายน้ำ แวะไปแอบดูหน่อย”
เหม่ยเหวินพุดจบก็วิ่งนำไปก่อน ทุกคนรีบวิ่งตามไป
“เธอนี่มันชั่วจริงๆ นี่ ทองชั่ว ยัยทองชั่ว ไหนเธอบอกว่า ห้ามไปรบกวนพวกเขาไง” จื้อหลิงบ่น
“รอฉันด้วย” หยาเอินบอก
“ระวัง” หยาลู่เตือน
“หายไปไหนแล้ว ตู้เสื้อผ้ากับใต้เตียงก็ไม่มี” จื้อหลิงหาๆ
เหม่ยเหวินรีบวิ่งไปดูที่ห้อง “เอ๊ะ โธ่เอ๊ย หนีไปแล้วล่ะ ใครนะทำงานเสร็จไม่เก็บบันได เฮ้อ”
“นี่ เมื่อกี้เธอนั่งอยู่ชั้นล่างตั้งนานทำไมไม่เก็บล่ะ”
“อยากรู้จังว่าพวกเขาทำอะไรอยู่” หยาเอินสงสัย
“จึ๊ โดยทั่วไปแล้ว ผู้หญิงฝึกเล่นกีต้าร์เพื่อผู้ชาย ผู้ชายจะรู้สึกประทับใจ แต่อันซีของเราเล่นได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ความหวานลดลงร้อยละยี่สิบ และอันซีชอบพูดจาไร้สาระ ลดลงอีกร้อยละยี่สิบ เหลือแค่ร้อยละหกสิบเท่านั้น เวลานี้คุณเซี่ย จะค่อยๆ เงยหน้าของอันซีขึ้นมา ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังจูบกัน อันซีที่ไม่เคยเข้าใจความโรแมนติก ก็จะผลักคุณเซี่ยออกไป หรือว่าจู่ๆ ก็จามออกมา ลดลงอีกร้อยละแปด คราวนี้ความหวานของทั้งสองคนจะเหลือเพียง”
“ร้อยละห้าสิบสอง” หยาลู่บอก
“ขอบคุณ นั่นก็หมายความว่า อัตราความสำเร็จของอันซี เป็นครึ่งต่อครึ่ง อาจจะได้ครอบครองคุณเซี่ย หรือว่า อาจจะถูกคุณเซี่ยทอดทิ้ง”
“โธ่เอ๊ย หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว เขาไปมีชีวิตในโลกของเขาแล้ว ครึ่งต่อครึ่งอะไรกัน” เหม่ยเหวินปราม
“ไม่แน่คุณเซี่ยอาจหนีกลับไปแล้ว อันซีเลยออกไปตาม”
“อย่าเอาประสบการณ์ของเธอมาใช้กับอันซี โอเค้” เหม่ยเหวินแขวะจื้อหลิง
หยาลู่รีบบอก “ไม่ต้องห่วง พวกเขาไม่เป็นไรหรอก ผู้หญิงที่ดีอย่างอันซี ไม่มีทางถูกรังแกแน่”
“เธอ” เหม่ยเหวินทัก
“อะไร” หยาลู่แปลกใจ
“ไม่มีอะไร เธอน่ะ ฉัน ไม่มีอะไรน่า เธอ”
“พี่เหม่ยเหวิน มีอะไรเหรอ”
“ทำไมเธอยังเซ่ออยู่ตรงนี้ล่ะ เธอชอบอันซีไม่ใช่เหรอ สิบปีที่ผ่านมาเราคิดว่าเธอจะบอกเขา แต่เธอไม่เคยพูดกับเขาเลย”
“ตอนนี้เขามีคุณเซี่ยแล้วไม่ใช่เหรอ”
จื้อหลิงอึ้งมองหยาลู่อย่างน้อยใจ ก่อนจะตัดบท
“โธ่เอ๊ยห่าน ลืมเลยว่าห่านยังไม่ได้กินข้าว ฉันนี่สมองเสื่อมแล้ว”
“เอ๊ะ ยัยจื้อหลิงเคยให้อาหารห่านตรงเวลาด้วยเหรอ นี่ เอ๊ะ วันนี้ดูไม่ปกตินะ จื้อหลิง จื้อหลิง วันนี้ วันนี้เธอเป็นอะไร”
เหม่ยเหวินรีบตามจื้อหลิงออกไป จื้อหลิงยืนงอนๆ ร้องไห้
“เอ๊ะ เธอนี่มัน เธอเป็นอะไร”
“เลิกถามหยาลู่ได้แล้วว่าทำไมไม่จีบอันซี ถ้าจะจีบเขาคงจีบตั้งแต่มัธยมแล้ว”
“เอ่อ เธอพูดเรื่องนี้ทำไม”
“QT เป็นโรคทางพันธุกรรม หยาลู่บอกว่าเขาอยากดูแลหยาเอินให้ดี เขาไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่นและไม่มีอะไรสำคัญกว่านี้อีกแล้ว”
“เรื่องนี้ฉันรู้ เอ่อ หรือว่าเธอคิดกับหยาลู่”
“ไม่ใช่นะ เขาบอกว่าไม่อยากแต่งงานและไม่อยากมีความรัก ฉันไม่ได้สมองเสื่อมนะ ฉันจะแต่งงานกับคนรวย ฉันต้องการไปจากหมู่บ้านภูล่าน”
“ยัยติงต๊อง ยัยโง่เอ๊ย โธ่เอ๊ย”
จื้อหลิงร้องไห้
“ยัยโง่”
เหม่ยเหวินเข้าใจความรู้สึกของจื้อหลิงที่มีต่อหยาลู่ ทั้งสองกอดกันร้องไห้
หยาเอินมองออกไปยังท้องทุ่ง พลางหันมาบอกพี่ชาย
“อันซีโชคดีจัง ได้เจอคนที่รักแล้ว”
“ใช่ โชคดีมาก”
สองพี่น้องยิ้มให้กัน
ยิ่วเชียนขับรถพาอันซีไปที่ร้านอาหารที่เขาเตรียมไว้ ระหว่างทางยิ่วเชียนมองหน้าอันซี ยิ้มๆ อย่างมีแผน อันซีจะเปิดเพลงฟัง เขาทำทีเป็นมือจับเกียร์อยู่ อันซีจึงเอื้อมมือจะไปเปิดเอง ชายหนุ่มจึงจับมืออันซีมากุมไว้หน้าตาเฉย แล้วไม่ยอมปล่อย ทั้งสองยิ้มๆ เข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ยิ่วเชียนพาอันซีไปที่ร้านอาหาร พนักงานเข้ามา
“เชิญทางนี้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
อันซีเดินเข้าไปก็เห็นตู้ปลา
“ว้าว เอ๊ะ มีปลาด้วย”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ ที่ทำให้อันซีพอใจ แล้วอันซีก็หันมาบอก
“ของปลอมเหรอ”
ยิ่วเชียนงง รีบก้มลงไปดูปลา เห็นเป็นของปลอมจริง เขาหัวเสีย โกรธ
“จงต้าอี๋”
“แต่น่ารักมากเลย ฮิๆ”
ยิ่วเชียนเดินจับมืออันซีไปที่โต๊ะอาหาร แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง
“ขอบคุณนะ”
ยิ่วเชียนเดินไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ ทั้งสองรู้ตัวก็เริ่มอึ้งๆ เมื่อเห็นว่าหัวโต๊ะอยู่ไกลกันมาก
“ไกลมากเลย ฮิๆ” อันซีขำเจื่อนๆ
ยิ่วเชียนเซ็ง เสียหน้า พึมพำอย่างหัวเสีย
“เฮ่อ จงต้าอี๋”
พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ
“ขอบคุณค่ะ”
อันซีมองจานอาหาร
“นี่คือ กลิ่นแบบนี้ ข้าวหมูสับนี่นา ไม่คิดว่าคุณยังจำได้”
ยิ่วเชียนยิ้มดีใจที่ทำให้อันซีประทับใจ
“แน่นอน เธอคิดว่า ทำไมฉันช่วยเธอดึงต้นหอมล่ะ”
อันซียิ้มๆ “แต่ว่า ไม่มีผักเลย ฮิๆ”
ยิ่วเชียนงง มองดูในจาน นึกโมโหต้าอี๋อีก
“งั้นฉันกินแล้วนะ อื้ม”
พนักงานเดินถือช่อดอกไม้มาให้ยิ่วเชียน
“นี่ครับคุณเซี่ย”
ยิ่วเชียนเดินถือช่อดอกกุหลาบที่มีต้นหอมปักแซมมาหาอันซี หญิงสาวมองๆ เขิน
“ฉันคิดไม่ถึงว่า คำสารภาพรักของฉัน จะถูกเธอชิงบอกก่อน”
“ต้นหอมนี่นา น่ารักจัง คุณเตรียมไว้แต่แรกแล้วใช่มั้ย”
“ถ้าไม่มีหย่งชิง ฉันอยากบอกเธอแต่แรกแล้ว ว่าฉันคือนายคิ้วเส้นตรง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เห็นฉัน เมื่อก่อนคนเหล่านั้น ชอบหาว่าฉันน่าเกลียด แต่ฉันไม่เคยสนใจพวกเขาเลย เพราะฉันรู้ว่าคนเหล่านั้นเป็นยังไง พวกเขามีความสุข บนความทุกข์ของคนอื่น แต่ว่า เธอเข้ามาเปลี่ยนความคิดของฉัน ทำให้ฉันสนใจเธอ แต่ เธอก็ทิ้งบาดแผล ไว้ให้ฉันไม่น้อย เดิมทีฉันคิดว่าบาดแผลนั้นเป็นเพียงความเจ็บปวด แต่มันกลับเป็นเครื่องหมาย บอกฉันว่าอย่าลืมเธอ รอวันที่เธอกลับมา จนกระทั่งตอนนี้ เธอก็กลับมาแล้วจริงๆ ตอนนี้ เราก็ได้พบกันอีกครั้งแล้ว”
อันซีซาบซึ้งยิ้มให้ชายหนุ่ม ยิ่วเชียนยิ้มมีความสุขมาก อันซีหันไปเห็นลูกโป่งปลาการ์ตูนลอยขึ้นมา
“ปลาการ์ตูน”
ยิ่วเชียนมองตะลึง ยิ้มพอใจ พลางคิด
“ยังดีที่ต้าอี๋รู้จักทำเพิ่ม ถือว่าไม่เลวร้ายเกินไป”
อันซียิ้มชอบใจ จนกระทั่งเห็นป้ายกระดาษที่ห้อยติดมากับปลาการ์ตูน
“เอ๊ะ เปลี่ยนแปลงผู้อำนวยการเซี่ย ช่วยเขา”
“จงต้าอี๋”
ยิ่วเชียนโกรธจัดเสียงดังมาก ก่อนจะค่อยๆ หันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้อันซี
อ่านต่อหน้า 4
อัพแมนมาปิ๊งรัก When I see You again ตอนที่20 (ต่อ)
หลังจากทานข้าวเสร็จ พนักงานขับรถมาจอดรอยิ่วเชียน
“รถมาแล้วครับ”
“ขึ้นรถสิ อันซี”
อันซีเดินนำไปที่รถ ยิ่วเชียนรีบวิ่งไปกอดเธอจากด้านหลัง อันซีตกใจร้องลั่น
“อ๊าย”
“เมื่อฉันรู้ว่า ควรจะตัดใจจากเธอ”
“หะ”
อันซีมองหน้ายิ่วเชียนงงๆ ตกใจ และแปลกใจในคำพูดของเขา
“ไม่โรแมนติกเหรอ”
“คุณถามเขาสิ”
อันซีชี้ไปที่พนักงานร้านอาหาร พนักงานส่ายหน้า ยิ่วเชียนหน้าเสีย อันซีหน้าเจื่อนๆ ไม่รู้ว่ายิ่วเชียนทำอะไร จากนั้นยิ่วเชียนจูงมืออันซีไปที่หน้าผาจำลอง สำหรับการฝึกปีนเขา
“มา”
“คุณไม่ชอบงานที่ต้องใช้แรงไม่ใช่เหรอ”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ ระหว่างนั้นมีเสียงไลน์ดังขึ้น เขารีบเปิดดู อันซีไม่ทันมอง
“ยิ่วเชียน คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
ยิ่วเชียนอ่านข้อความจากไลน์แล้วทำตามทันที เขาจับอันซีมาพิงผนังหน้าผาจำลอง แล้วกางแขนคร่อมเธอไว้ ใบหน้าทั้งสองใกล้กันมาก อันซีตกใจ
“ยิ่วเชียน”
“อันซี วันนี้ดูคุณ พิเศษกว่าทุกวันนะ”
ยิ่วเชียนจับผมอันซีทัดหูอย่างอ่อนโยน อันซีแปลกใจ
“พิเศษตรงไหน”
“หูแดงไงล่ะ”
“หูแดงเหรอ ตรงไหน คุณจะทำอะไร”
“ฉันต้องการเป็นเพื่อนกับเธอ”
อันซีขำนิดๆ “เราเป็นเพื่อนกันแล้วไง”
ยิ่วเชียนนึกได้ มัวแต่พูดตามบทจนลืมความจริง
“มองนาฬิกาของฉันสิ”
อันซีหันไปมอง
“ไม่ใช่เรือนนี้ เรือนนั้น”
ยิ่วเชียนชี้ไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ปุ่มปีนหน้าผา อันซีตกใจ
“หืม ดูนาฬิกาของคุณทำไม”
“ซูส์ หนึ่งนาที”
“อ้อ”
อันซีงงๆ แต่ยอมทำตาม
ยิ่วเชียนยื่นหน้าเข้าไปใกล้อันซีขึ้นเรื่อยๆ อันซีพยายามหลบ
“ถึงหนึ่งนาทีแล้ว จะทำอะไร”
ยิ่วเชียนหยิบนาฬิกาเรือนนั้นมา
“2015 คืนนี้ ก่อนจะถึงสามทุ่ม เธออยู่กับฉัน เพราะว่า หนึ่งนาทีของเธอ ฉันจะจดจำไม่มีวันลืม”
ยิ่วเชียนยิ้มๆ พูดตามบท อันซีมองแปลกๆ
“อันซี”
“หื้อ โอ๊ะ”
ยิ่วเชียนจับมืออันซี นำนาฬิกาเรือนนั้นใส่มือเธอ
ยิ่วเชียนกับอันซีเดินมาตามทางกลับบ้าน เสียงไลน์ดังอีก ยิ่วเชียนรีบหยิบมาอ่าน อันซีหันมามอง ยิ่วเชียนรีบเก็บ
“อันซี”
“หืม”
ยิ่วเชียนยื่นมือไปหาอันซี หญิงสาวยื่นมือมาจับ แล้วยิ่วเชียนก็จับตัวอันซีหมุนหงายหลังลงมาที่แขนของเขา ทั้งสองจ้องตากัน
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะรักเธอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง และรักตลอดไป”
ยิ่วเชียนพูดได้แค่นั้นก็หยุดกะทันหัน ไม่รู้ต้องพูดอะไรต่อ อันซีงงมาก และปวดหลัง
“คุณทำอะไรเนี่ย โอย”
เสียงไลน์ดังอีก อันซีเริ่มรู้ เธอแย่งโทรศัพท์มือถือจากยิ่วเชียนไปทันที
“เอ๊ะ”
“เดี๋ยวก่อน”
อันซีเริ่มอ่านไลน์
“เปลี่ยนแปลงเซี่ยยิ่วเชียน ช่วยจงต้าอี๋ นี่มันอะไรกัน ภายใน 30 นาที ถ้านายไม่คิดวิธี ที่ทำให้อันซีโรแมนติก ฉันจะทำให้นายไม่มีวันสงบสุข ว้าว คุณเป็นหัวหน้าที่ร้ายมาก ฮิๆ กอดจากด้านหลัง”
ยิ่วเชียนนึกถึงคำพูดของต้าอี๋
“เรื่องตวนเปยซัน กอดจากด้านหลัง สัมผัสร่างกาย โรแมนติกมาก ระดับสี่ดาวเลยล่ะ พระเอกไล่ล่านางเอกโดยการใช้นาฬิกา โรแมนติกมาก ระดับสี่ดาว พยุงตอนหกล้มรับรองเธอติดใจแน่”
ยิ่วเชียนยิ้มอายๆ กับสิ่งที่เขาทำ
“นี่ ฉันจำได้ว่าตอนจบของตวนเปยซัน ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ”
“ใช่”
“อืม อาเฟยกับจางก๋อ ก็ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ”
“งั้นเหรอ”
“อืม แล้วก็ยังมีนางสาวอี้กับนายไป๋”
“อย่าบอกนะ ว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก”
“ใช่”
ยิ่วเชียนหน้าเสีย โมโหติดหมัด พึมพำ
“จงต้าอี๋”
อันซีขำ พลางส่งโทรศัพท์คืนยิ่วเชียน
“ฮิ ถือไว้ ยืนให้ดี เงยหน้าขึ้น”
ยิ่วเชียนยอมทำตาม อันซีเดินเข้าไปใกล้ ปลดเนคไทของเขาออก แล้วแกะกระดุมเสื้อเม็ดบนของยิ่วเชียน หยิบสายหนังที่คล้องแหวนออกมา ก่อนจะบรรจงจูบแหวนอย่างแผ่วเบา ยิ่วเชียนอึ้งนิ่งงันไป
อันซีนำสายหนังคล้องคอมาจากยิ่วเชียน ปลดแหวนออกจากสาย มาสวมนิ้วให้เขาอย่างอ่อนโยน
อ่านต่อตอนที่ 21
