มนต์รักอสูร ตอนที่ 19
ฝ่ายน้ำผึ้งนั่งรอเทิดมานานสองนาน ครูสาวดูนาฬิกาอีกรอบพบว่าเลยเวลานัดไปนานแล้ว แต่เทิดก็ยังไม่มา
น้ำผึ้งไม่รู้ว่าเทิดนั้นเมามาก ถูกแพรวนภาพยุงลุกขึ้น
“เทิดคะ กลับไปที่บ้านไหมคะ คุณเมามากแล้ว”
“ผมไม่เป็นไร”
“แต่แพรวเป็นห่วงคุณนี่คะ เทิดเชื่อแพรวเถอะนะคะ แพรวจะพาคุณกลับเอง”
แพรวนภาพยุงเทิดลุกขึ้น เทิดซวนเซเล็กน้อย แม่หม้ายเจ้าเสน่ห์รีบประคองไว้ แล้วพาเดินขึ้นบ้านไป
แพรวนภาพยุงเทิดในสภาพเมามายตามระเบียง จะพากันเดินไปทางห้องเทิด แต่แล้วจู่ๆ แพรวนภาก็ดึงร่างเทิดกลับ
“เทิดไปส่งแพรวก่อนนะคะ”
เทิดพยักหน้า แล้วเดินไปด้วยกัน แพรวนภายิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
ทางด้านน้ำผึ้งเริ่มง่วงนอน จึงตัดสินใจเดินไปทางบ้านเทิด เพื่อมอบเอกสารที่เตรียมไว้ให้เขา
แพรวพยุงเทิดมาถึงหน้าห้องตัวเอง แล้วแกล้งสะดุดล้ม เทิดรับไว้ทัน แพรวนภาสบโอกาสดันร่างตัวเองไปซบอกเขา
เทิดพยายามดึงสติดันตัวแพรวนภาออกห่าง แต่อีกฝ่ายรุกต่อ พูดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน
“วันนี้เทิดนอนที่ห้องแพรวก่อนนะคะ เทิดคงกลับไปที่ห้องตัวเองไม่ไหว ไปค่ะ"
ในขณะที่แพรวนภาพยุงพาเทิดเข้าประตูห้องไป น้ำผึ้งก็เดินใกล้เข้ามาทุกทีๆ
แพรวนภาเปิดประตูจะพาเทิดเดินเข้าห้อง แต่เทิดกลับยกมือยันประตูไว้สองข้างไม่ยอมเข้า
“มีอะไรเหรอคะเทิด”
เทิดสะบัดหัว พยายามตั้งสติ
“ผมไม่ควร...มาอยู่ที่นี่”
“ทำไมจะไม่ควรล่ะคะ คุณเมามากแล้วนะ”
“ไม่ได้”
แพรวนภาเกรงว่าจะผิดแผนอีก พยายามหว่านล้อมเทิด ดึงรั้งให้เข้าห้อง
“คุณนอนที่นี่ก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ไม่มีใครว่าเราได้หรอก”
เทิดเอาแต่สายหัว ก่อนจะแกะมือแพรวนภาออกจากแขนเขา
“คุณเข้าห้องไปเถอะ”
แพรวนภาผิดหวังมาก
“ก็ได้ค่ะ”
ระหว่างนี้น้ำผึ้งเดินขึ้นมาเธอหยุดมอง เมื่อเห็นเทิดยืนอยู่หน้าห้องแพรวนภา ในท่าที่เขาเอามือดันประตูไว้สองข้าง โดยมีร่างแพรวนภาอยู่ตรงกลาง
“งั้น Goodnight ค่ะเทิด”
จังหวะนั้นแพรวนภาโขมยจูบแก้มเทิด โดยที่เทิดไม่ทันตั้งตัว น้ำผึ้งเห็นตำตา แต่ไม่ได้ยินที่เทิดพูดว่า
“อย่าทำแบบนี้เลยแพรว”
แพรวนภาอึ้งไป ที่เทิดดูไม่ชอบที่เธอจูบเขา จึงขอโทษ
“แพรวขอโทษค่ะ แพรวคงเมาไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ แพรวเข้าห้องไปพักผ่อนเถอะ”
แพรวนภาเข้าห้องไป พอเทิดหันกลับมาก็เห็นน้ำผึ้งยืนตะลึงอยู่ แล้วรีบเดินหนีไป
“น้ำผึ้ง! เดี๋ยวก่อน”
เทิดรีบตามน้ำผึ้งไป
น้ำผึ้งเดินหน้าบึ้งหนีมาถึงสระน้ำบ้านพัก มีเทิดเดินตามมาติดๆ
“ฉันบอกให้หยุดไงน้ำผึ้ง ไม่ได้ยินรึไง”
น้ำผึ้งไม่หยุดเทิดวิ่งมาแล้วกระชากแขนน้ำผึ้ง
“เดินหนีฉันทำไม”
“ฉันไม่ได้หนี”
“ก็เห็นอยู่ว่าเธอเดินหนีฉัน”
“คุณมีธุระอะไรกับฉันคะ”
น้ำผึ้งสะบัดแขนออกจากมือเทิด
“ถ้าไม่มีฉันขอตัว”
“อย่าเดินหนีฉันอีก”
น้ำผึ้งไม่สนใจทำท่าจะเดินไป เทิดโกรธดึงแขนน้ำผึ้งไว้ กระชากเข้ามาเขาอย่างแรง ทำให้น้ำผึ้งเซมาปะทะกับอกของเทิด ใบหน้าสองคนใกล้กันแค่คืบ เทิดลืมตัวโน้มหน้าลงมาจูบริมฝีปากโดยน้ำผึ้งคาดไม่ถึง
น้ำผึ้งตกใจผละออก แล้วตบหน้าเทิดเปรี้ยง เทิดโกรธดึงน้ำผึ้งมาจูบอีก น้ำผึ้งตบเทิดซ้ำอีก
เทิดจะดึงน้ำผึ้งมาจูบอีก แต่คราวนี้น้ำผึ้งกลับนิ่ง เทิดได้สติ รู้สึกผิดมาก รีบปล่อยน้ำผึ้ง
“ผมขอโทษ”
“คุณเมามากแล้ว กลับห้องไปเถอะค่ะ อ้อแล้วนี่ก็เอกสารเรื่องโรงเรียนคุณนันท์ค่ะ ดูด้วยนะคะ”
น้ำผึ้งส่งซองเอกสารให้เทิด แล้วเดินหนีไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย เทิดมองตามด้วยความรู้สึกผิด
เมื่อน้ำผึ้งเปิดประตูเข้าห้องมา ยืนเอาหลังพิงประตูด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยกนิ้วจับที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ หวนคิดถึงตอนที่ถูกเทิดจูบ
“คนบ้า”
ปากด่าทว่าน้ำผึ้งไม่มีอาการโกรธขึ้งแม้แต่น้อย แถมยังยิ้มออกมาแล้วรู้สึกตัว
“ยิ้มทำไมน่ะ”
น้ำผึ้งเดินไปคุยกับตัวเองที่กระจก
“ยิ้มได้ยังไง เราเพิ่งโดนจูบนะผึ้ง เราเป็นอะไรไป เราต้องโกรธสิไม่ใช่ยิ้ม”
น้ำผึ้งจับริมฝีปากตัวเองที่โดนเทิดจูบอีกที ครูสาวสับสนและสงสัยในความรู้สึกของตัวเองไม้น้อย
ฝ่ายเทิดพาตัวเองเข้ามาในห้องพริม นั่งจมอยู่ในความคิดเรื่องที่จูบน้ำผึ้ง สุดท้ายหันไปมองรอบห้องก่อนจะมาหยุดสายตาอยู่ที่รูปพริม
“นี่ผมกำลังเป็นอะไรไปเหรอพริม”
เทิดว้าวุ่นหนัก
รุ่งเช้า น้ำผึ้งทำข้าวต้มเสร็จ อ้อยยืนสูดกลิ่นข้าวต้มอยู่ข้าง ๆ มือถือชามส่งให้น้ำผึ้ง
“กลิ่นข้าวต้มครู ทำเอาลูกๆ อ้อยร้องระงมเลย”
“ลูกหรือพยาธิจ๊ะ”
อ้อยยิ้มแหะๆ น้ำผึ้งตักข้าวต้มแล้วส่งให้อ้อย
“ช่วยเอาไปให้คุณเทิดด้วยจ้ะ”
“แล้วทำไมครูไม่เอาไปให้เอง ปกติครูก็เอาไปให้เองไม่ใช่เหรอ” อ้อยงง
“น่านะ อ้อยคนสวย”
อ้อยยิ้มพยักหน้ารับ
“เพราะยอมเรียกคนสวยนะเนี่ย”
เทิดหันมาทางหอม
“ไปบอกน้ำผึ้งชงกาแฟมาให้ฉันแก้วนึง”
“แล้วทำไมนายไม่บอกเอง” หอมตีฝีปาก
เทิดยัวะ “ไอ้หอม”
อ้อยยกข้าวต้มมาเสิร์ฟให้
“ครูให้เอาข้าวต้มมาให้นาย”
หอมกำลังจะเดินไปทางครัว เทิดตะโกนตามหลัง
“เดี๋ยวก่อนหอม ฝากบอกครูด้วยว่าขอบคุณสำหรับข้าวต้ม”
“ผมว่านายบอกเองดีกว่ามั้ย”
“ถึงนายไม่เดินไปบอกครูก็น่าจะได้ยิน” อ้อยแซวด้วยคน
ที่แท้น้ำผึ้งกับเทิดอยู่ไม่ห่างกันนัก พอจะได้ยินที่ทั้งสองฝ่ายพูด
“สองคนนี้เค้าเป็นอะไรกัน อยู่กันแค่เนี้ย” หอมว่า
อ้อยกับหมอหันมองจ้องนาย เทิดเสียฟอร์มรีบก้มหน้าตักข้าวต้มกิน อ้อยกับหอมหันไปทางน้ำผึ้ง ครูสาวรีบทำเป็นหยิบโน่นทำนี่ไป
อ้อยกับหอมหันมองหน้ากันงงๆ ว่าสองคนเป็นอะไร
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักอสูร ตอนที่ 19 (ต่อ)
ส่วนที่ไร่ดอกไม้ภูฤทธิ์ ทั้งสามคนเดินดูดอกไม้กันมาสักระยะแล้ว พีทตรวจดูออเดอร์ แล้วส่งให้ภูฤทธิ์
“ดอกไม้ที่คุณฟ้าต้องใช้ในงานแต่ง มีแค่นี้นะครับ”
“ใช่ค่ะ ขอบคุณคุณภูมากนะคะ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องดอกไม้ให้คุณฟ้าเลยนะครับ”
“ขอบคุณมากจ้ะ”
พีทเดินออกไป เห็นฟ้าใสทำหน้ากลุ้มใจ ภูฤทธิ์จึงถาม
“เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณฟ้า ดูคุณฟ้าเป็นกังวล มีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยนะครับ”
“ฟ้าเตรียมทุกอย่างพร้อมหมดแล้วค่ะ ขาดอยู่อย่างเดียว”
“อะไรเหรอครับ”
“สถานที่ค่ะ”
“นี่คุณฟ้ายังไม่ได้สถานที่อีกเหรอครับ” ภูฤทธิ์สงสัย
“ตอนแรกฟ้าเสนอไปแล้วค่ะ แต่ลูกค้าอยากได้ที่จัดงานอีกที่หนึ่ง”
“ที่ไหนครับ”
ฟ้าใสหันไปมองหน้าภูฤทธิ์ยิ้มๆ
ตรงมุมนั่งเล่นในบ้านพักน้ำผึ้ง เทิดนั่งดูโบรชัวร์โรงเรียนสำหรับนันท์อยู่กับหอม สักครู่อ้อยเดินเข้ามา
“ทำอะไรอยู่อ่ะพี่หอม”
“เลือกโรงเรียนให้คุณนันท์”
อ้อยยิ้ม “ให้คุณนันท์ไปเรียนกับอ้อยที่โรงเรียนก็ได้นะ”
“มั่วละอ้อย คุณนันท์จะไปเรียนกับอ้อยได้ยังไง เค้าเรียนกันคนละแบบ”
“ก็ไม่รู้ เผื่อคุณนันท์ไปเรียนจะได้สอนอ้อยด้วย”
เทิดมองสองคนคุยกันท่าทีเซ็งๆ จนเห็นน้ำผึ้งเดินเข้ามาสมทบ
“คุณเทิดเลือกโรงเรียนให้คุณนันท์ได้รึยังคะ”
“หอมบอกครูไปสิว่าฉันดูอยู่”
“พอแล้วมั้งครับนาย ไม่ต้องสื่อสารผ่านผมก็ได้ครับ อยู่กันแค่นี้”
เทิดพูดโดยไม่มองหน้าน้ำผึ้ง “แล้วเธอคิดว่าโรงเรียนไหนเหมาะกับคุณนันท์มากที่สุด”
“ฉันว่าคุณเทิดตัดสินใจดีกว่าค่ะ”
“เธอหามาตั้งเป็นสิบ ๆ โรงเรียน ช่วยคัดมาให้เหลือสักสามที่ได้มั้ย”
“เยอะยังไงก็ต้องดูค่ะเพราะคุณนันท์เป็น...”
“ฉันรู้ว่าคุณนันท์เป็นลูกฉัน แต่เธอเป็นครูของคุณนันท์ เธอก็ช่วยฉันตัดสินใจหน่อยสิ”
“ค่ะ จริงๆ ฉันก็มีเลือกๆ ไว้แล้วสามที่ค่ะ”
น้ำผึ้งเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ เทิด ช่วยกันเลือกโรงเรียน พอเงยหน้าขึ้นมาหน้าใกล้กัน ต่างคนต่างเขิน
หอมมองเหล่กระซิบกับอ้อย “เหมือนพ่อแม่ช่วยเลือกโรงเรียนให้ลูกเลยเนอะ”
“ปากเสียไอ้พี่หอม”
น้ำผึ้งเอาโรงเรียนที่เลือกให้เทิดดู เทิดมองน้ำผึ้งลึกซึ้ง แต่พอน้ำผึ้งสบตา เทิดก็รีบเก๊กขรึมเหมือนเดิม
ด้านเมญ่ายกอาหารเช้ามาให้นายสาวถึงในห้อง แพรวนภานอนแฮงค์อยู่บนเตียง
“เมญ่าก็นึกว่าเมื่อคืนคุณแพรวกับคุณเทิดจะไปถึงไหน ๆ กันแล้ว”
“ถึงไหนอะไรละ แค่ฉันจะ Goodnight kiss เค้ายังว่าฉันเลย”
“สงสัยถ่านไฟเก่าอย่างคุณเทิดจะเขี่ยติดยาก”
“ยังไงฉันก็จะต้องเขี่ยให้สำเร็จ”
“คุณแพรวต้องเติมเชื้อไฟให้มันเข้มข้นขึ้นไปอีกค่ะ”
แพรวนภาคิดตาม
“แล้วนี่เทิดอยู่ไหน”
“เห็นเดินไปไหนไม่รู้ค่ะตั้งแต่เช้าแล้ว” แพรวนภาลุกพรวดขึ้นจากเตียง “คุณแพรวจะไปไหนคะ”
“ไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ฉันจะชวนเทิดไปข้างนอก”
พอแพรวนภาเดินไปเข้าห้องน้ำ เมญ่าแอบหยิบอาหารเช้าของเจ้านายมากิน
ฟ้าใสและภูฤทธิ์นั่งอยู่ริมสระข้างบ้านพักกับน้ำผึ้ง มีดอกไม้สวยจากไร่ภูฤทธิ์ มาฝากน้ำผึ้งด้วย
“แกจะให้ฉันขออนุญาตคุณเทิด ให้แกมาจัดงานแต่งลูกค้าในไร่”
“อืม...”
ฟ้าใสพยักหน้ารับด้วยความเกรงใจ น้ำผึ้งเห็นก็สงสารเพื่อน
“ฉันไม่รับปากนะว่าจะได้ แต่จะลองคุยกับคุณเทิดให้”
ฟ้าใสร้องลั่น “เย้”
เทิดเดินเข้ามาทันได้ยินพอดี
“จะคุยอะไรกับฉัน แล้วเดี๋ยวนี้ใครจะไปใครจะมาในไร่ก็ได้งั้นเหรอ”
เทิดจ้องหน้ามองเขม่นภูฤทธิ์คนเดียว
“ขอโทษค่ะ ต่อไปนี้ฉันจะไปรายงานคุณเทิดทุกครั้ง”
“แล้วตกลงคุณฟ้ามีอะไรจะคุยกับผม”
“คือฟ้าจะขออนุญาตใช้ไร่คุณเทิดจัดงานแต่งงานให้ลูกค้าค่ะ”
“คงจะไม่ได้หรอกครับ เพราะผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในไร่นี้”
เทิดปฏิเสธแล้วมองไปทางภูฤทธิ์อีกครั้ง
“แต่ลูกค้าบอกว่าชอบไร่ของคุณเทิดมากเลยนะคะ”
“แต่มันก็แล้วแต่ความสมัครใจของผมไม่ใช่เหรอครับ”
“ผมว่าไปคุยกับลูกค้าอีกทีก็ได้ครับคุณฟ้า เจ้าของไร่เค้าไม่ยอม พูดไปก็เหนื่อยเปล่า”
ภูฤทธิ์ลุกขึ้นอย่างอารมณ์เสีย เทิดตะเพิดส่ง
“จะกลับแล้วเหรอครับ เชิญ”
ภูฤทธิ์ลุกเดินออกไป ฟ้าใสตาม เทิดมองตามไปอย่างสะใจ พอหันมากลับมา พบว่าน้ำผึ้งไม่อยู่แล้ว
หอมวิ่งเข้ามาหาเทิด
“นายครับมีคนมาหาครับ”
แขกที่ว่าคือ ทรงยศ ที่ชมพู่นำเอาน้ำและกาแฟมาเสิร์ฟให้ แล้วเดินออกไป หอมยืนข้างๆ เทิด พูนยืนข้างทรงยศ
“มีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับคุณทรงยศ”
“มาถึงก็ถามเรื่องธุระเลยนะครับ บางทีผมอาจจะแค่แวะมาเยี่ยม”
“ถ้าแค่มาเยี่ยมก็สบายใจได้ครับ เพราะว่าผมไม่ได้เป็นอะไร”
เทิดจ้องหน้าทรงยศอย่างรู้ทันกัน ทรงยศเสยกกาแฟขึ้นดื่ม
ระหว่างนี้พูนลอบมองไปรอบๆ เหมือนสังเกตที่ทางในบ้านเทิดไปด้วย โดยไม่มีใครสังเกต
“ผมก็แค่อยากจะมาถามว่าเรื่องที่ผมคุยค้างไว้ คุณเทิดเปลี่ยนใจรึยังครับ”
“เรื่องที่ ผมยังยืนยันคำเดิมคือ ไม่ขาย”
“คุณเทิดอยากได้เท่าไหร่บอกผมมาเลยครับ”
“เท่าไหร่ผมก็ไม่ขายครับ”
น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของเทิดทำเอาทรงยศนิ่วหน้า เริ่มไม่พอใจ
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักอสูร ตอนที่ 19 (ต่อ)
แพรวนภากับเมญ่าเดินเข้ามาในนี้พอดี ทรงยศเหลียวไปมอง
“อ้าว เทิดมีแขกเหรอคะ”
เทิดพยักหน้ารับ ทรงยศมองแพรวนภาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“จะไม่แนะนำให้ผมรู้จักหน่อยเหรอครับคุณเทิด”
เมญ่าเห็นทรงยศแต่งตัวภูมิฐานหน้าตาดีก็รีบแถมาแนะนำตัว
“เมญ่าค่ะ”
เมญ่าจะเดินเข้าไปใกล้ทรงยศอีก แต่ถูกพูนกันไว้แถมทำหน้าดุใส่ หอมเดินมาดึงเมญ่าออกไป
“อย่าไปอยู่ใกล้เค้าเดี๋ยวสีตกใส่เค้า”
“สีผิวคน ไม่ใช่สีย้อมผ้าจะได้ตกใส่กันได้”
เทิดหันไปมองทั้งสองคนดุๆ สองคนเงียบ ก่อนเทิดหันมาแนะนำ
“แพรวนี่คุณทรงยศ” เทิดหันมาทางทรงยศ “คุณแพรวเป็นพี่สาวของพริมครับ”
ทรงยศหรี่ตามองแพรวนภา หน้าตามีวี่แววเจ้าเล่ห์
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ทรงยศยืนขึ้น แล้วยื่นมือให้ แพรวนภาส่งมือให้จับ
“ยินดีเช่นกันค่ะ ได้ยินชื่อคุณทรงยศมาบ้างว่าเป็นเจ้าของโรงแรมดังของที่นี่”
“คุณแพรวอยู่ที่นี่เหรอครับ” ทรงยศถาม
“แพรวมาเที่ยวพักผ่อนที่นี่สักพักค่ะ”
แพรวนภาเกาะแขนเทิดแจท่าทางภาคภูมิใจ ทรงยศสังเกตเห็น
“คุณเทิดนี่โชคดีนะครับ ในบ้านมีแต่คนสวยๆ” ทรงยศเหลียวมองไปรอบๆ “ตั้งแต่มายังไม่เจอน้ำผึ้งเลยเธออยู่มั้ยครับ”
“น้ำผึ้งทำงานอยู่ครับ คงออกมาไม่ได้ ถ้าหมดธุระแล้วเชิญครับ” เทิดหันไปหาหอม “หอมส่งแขก”
ทรงยศคุมแค้น มองเทิดอย่างใจเย็น
“ถ้าเปลี่ยนใจเรื่องที่ ติดต่อผมได้เลยนะครับ” เสี่ยเจ้าเล่ห์หันไปโค้งให้แพรวนภา “แล้วเจอกันนะครับคุณแพรว”
แพรวนภาพยักหน้ารับตามมารยาท หอมเดินนำทรงยศและพูนออกไป ทันทีที่ทรงยศหันหลังไปก็ชักสีหน้าไม่พอใจเทิดทันที พลางหันไปหาพูนเป็นเชิงถามอย่างรู้กัน พูนพยักหน้าให้
แพรวนภาถามขึ้นว่า “เค้าจะซื้อที่เทิดไปทำไมคะ”
“เค้าทำธุรกิจโรงแรม คงอยากได้ไว้เปิดโรงแรมรึเปล่าคะ”
เทิดมองตามทรงยศด้วยสีหน้าครุ่นคิด
เย็นย่ำวันนั้น แพรวนภาเดินเล่นอยู่กับเทิดในสวยสวยหน้าบ้าน
“เทิดคะวันนี้เราออกไปดินเนอร์นอกบ้านกันดีมั้ยคะ”
“อย่าดีกว่า ผมยังไม่อยากให้คุณนันท์ออกไปนอกบ้านสักเท่าไหร่”
“เราก็ไปกันสองคนสิคะ”
“ผมไม่อยากให้นันท์อยู่ที่บ้านคนเดียว”
แพรวทำท่าเซ็ง
“เอางี้มั้ยคะ เดี๋ยวเมญ่าจัดดินเนอร์ให้คุณแพรวกับคุณเทิดที่ไร่นี้”
แพรวนภาหันไปมองเมญ่าแล้วยิ้ม
“ดีเหมือนกันนะคะเทิด เปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง”
“ตามใจแพรวก็แล้วกัน”
“คุณเทิดกับคุณแพรวอยากรับประทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ”
เมญ่ามองแพรวนภารอคำตอบ
ถัดมา เมญ่ากำลังแจกแจงเมนูดินเนอร์อยู่ในครัว กับ หอม อ้อย ชมพู และพร
“ของคุณเทิดเสิร์ฟเป็น สเต็กเนื้อ มันฝรั่งอบ ผักต้ม ส่วนของคุณแพรวเอาเป็นสเต็กปลาแซลม่อน”
“แซลม่อนไม่มี มีแต่ปลาช่อน” ชมพู่บอก
“ได้งั้นทำต้มแซ่บปลาช่อนมาให้คุณแพรว” เมญ่าเคลิ้มตามจนนึกได้ “จะบ้าเหรอ มันแทนกันไม่ได้”
หอมแขวะ “เคลิ้มซะยาวเลยนะ”
“ไปซื้อปลาแซลม่อนมา” เมญ่าสั่ง
“พวกฉันซื้อไม่เป็นหรอก” หอมย้ำ ยิ้มเจ้าเล่ห์
“มันจะยากอะไรก็บอกคนขายสิ”
“ฉันว่าแกซื้อให้ดูเป็นตัวอย่างสักครั้งเถอะเมญ่า ไม่งั้นเกิดคุณแพรวกินไม่ถูกปากจะโดนด่ากัน”
“ก็ได้”
ไม่นานต่อมาถุงอาหารหลายถุงถูกวางลงบนโต๊ะในครัว ต่อหน้าหอม พร ชมพู และอ้อย ที่นั่งขำกันอยู่ เมญ่าปาดเหงื่อ
“นี่ไงปลาแซลม่อนมาดูกันซะสิ”
“โอ้โหตัวโตมาก” อ้อยทำหน้าตื่นเต้น
“ปลาเหงือกแดงเชียวไปจับมาจากไหนเนี่ย” หอมแกล้งถาม
“อลาสก้า พอมันโดดขึ้นมาฉันก็เอาปากงับ”
เมญ่าทำท่าหมีงับปลาแซลม่อน หอมแกล้งบอกให้เมญ่างับปลาซ้ายขวา
“ปลามาทางซ้าย”
เมญ่างับซ้าย
หอมบอกอีก “ปลามาทางขวา”
เมญ่างับขวา
“ซ้าย ขวา ซ้าย ซ้าย ขวา ซ้าย”
“อ๊าย...พอแล้ว ฉันเป็นคนไม่ใช่หมี”
“นึกว่าใช่”
“ไปทำอาหารให้คุณเทิดได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันดินเน่อร์”
“ป้าทำไม่เป็นต้องสอนป้าแล้วละ” พรบอก
เมญ่ากลอกตา ถอนหายใจเซ็ง
พอเมญ่าให้อ้อยหั่นผัก อ้อยส่ายหน้า เมญ่าต้องหั่นผักให้ดู หั่นไปหั่นมา หั่นผักเองจนหมด ทุกคนแอบยิ้มสมน้ำหน้า
เมญ่าจะให้หอมแล่ปลา หอมส่ายหน้าทำไม่เป็น เมญ่าเลยจัดการหั่น แล่ ซะเอง พอให้ชมพู่หั่นเนื้อไปหมัก ชมพู่กลับบอกว่าทำไม่เป็น เมญ่าเลยทำเอง
ในที่สุดจานสเต็กเนื้อ สเต็กปลา ถูกวางบนจานเรียบร้อย เมญ่าปาดเหงื่อ
“ทำเป็นกันรึยัง”
ทุกคนบอกว่า “ยัง”
“เหรอ...ไปทำเลย”
“ก็แกทำหมดแล้ว จะให้พวกฉันทำอะไรละ”
จบคำของพร ทุกคนหันมองหน้าแล้วหัวเราะขำยกใหญ่ เมญ่าเริ่มรู้ว่าโดนหลอก
“นี่พวกแกแกล้งฉันเหรอ”
หอมบอกเสียงสูง “เปล๊า”
“คอยดูนะ ฉันจะฟ้องคุณแพรว”
เมญ่าเดินสะบัดตัวออกจากห้องไป ทุกคนมองตามหัวเราะกันไปขำทั้งแถบ
เมญ่าเดินหัวเสียเข้ามาในห้อง แพรวนภากำลังทาครีมบำรุงผิวอยู่ สังเกตเห็นเมญ่าถอนหายใจก็ถาม
“เป็นอะไรเมญ่า”
“ก็คนที่นี่ไม่ได้ดั่งใจเมญ่าเลยน่ะสิคะ ทำอะไรก็ไม่เป็น หลอกเมญ่าให้ทำแทนมันหมดเลย เมญ่าโกรธ เมญ่าหงุดหงิด เมญ่าจะไม่ทน มันช่างไม่มีระบบระเบียบอะไรเลย”
“เอาน่ารออีกหน่อย ถ้าอะไรมันเข้าที่ลงตัว ฉันจะให้เธอดูแลที่นี่”
“ค่ะ คุณแพรว แล้วนี่คุณแพรวพร้อมสำหรับการดินเน่อร์รึยังคะ”
“พร้อมสิ”
แพรวนภาหยิบลิปสติกสีแดงเพลิงมาทาที่ปากแล้วยิ้มพรายให้กับตัวเองในกระจก
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักอสูร ตอนที่ 19 (ต่อ)
เทิด นันท์ และแพรวนภา นั่งกินข้าวกันที่โต๊ะในสนามหญ้าหน้าบ้าน บนโต๊ะมีเทียนจุดอยู่ตรงกลาง เมญ่า พร ชมพู่ยืนดูแลอยู่
เทิดมองอาหารบนโต๊ะ พบว่ามีเพียงสเต็กคนละจาน
“ป้าพร วันนี้ไม่มีข้าวเหรอ”
“ไม่มีค่ะ”
“แพรวบอกให้เมญ่าทำสเต็กเองค่ะ แพรวอยากกิน”
เทิดพยักหน้ารับ
นันท์เอ่ยขึ้น “นันท์อยากกินข้าวไข่เจียว”
“ว้าย อาหารบ้าน ๆ แบบนั้นกินไม่เบื่อเหรอคะคุณนันท์” เมญ่าว่า
“ไม่”
“คุณนันท์ลองทานให้ชินนะลูก เพราะอนาคตคุณนันท์ต้องเข้าสังคม เผื่อต้องไปเรียนต่างประเทศ”
“ก็ได้ครับอานตี้”
ทั้งสามคนกินข้าวกันไป จนเสียงโทรศัพท์มือถือของเทิดดัง เทิดกดรับสาย
“สวัสดีครับคุณโทมัส ลูกชายคุณโทมัสจะแต่งงาน ยินดีด้วยครับ”
เทิดลุกเดินออกไป
“เทิดคะ เทิด” แพรวนภาเรียกไว้
เทิดหันมาหาชี้ที่โทรศัพท์แล้วเดินออกไป
“งั้นนันท์ไม่กินด้วยคนนะครับ ป้าพรเอาไข่เจียวไปให้นันท์ที่บ้านครูนะ”
“ค่ะ”
นันท์ลุกเดินออกไปจากโต๊ะดินเนอร์ วิ่งไปทางบ้านพักครูน้ำผึ้ง แพรวภากับเมญ่ามองหน้ากันเซ็งๆ
น้ำผึ้ง หอม และอ้อย ช่วยกันยกไข่เจียว ต้มจืด ผัดผัก น้ำพริกปลาทูมาวางที่โต๊ะ นันท์นั่งรออยู่แล้ว
“น่ากินมากเลยครับครู”
“งั้นก็กินเยอะๆ ค่ะ”
น้ำผึ้ง หอม และอ้อย กำลังจะลงนั่ง อ้อยตักข้าวให้ทุกคน เทิดเดินเข้ามา
“นาย กินข้าวด้วยกันมั้ยคะ”
เทิดมองอาหารนิ่ง ๆ
“นังอ้อย นายเค้าไม่กินหรอก เค้ากินโน่นอาหารฝรั่ง สเต็ก แซลม่อน เนื้อวากิวโน้น”
เทิดนิ่งทำเก๊ก แต่เสียงท้องเทิดดันร้องไม่ไว้หน้า ทุกคนมอง แต่เทิดก็ยังนิ่งอยู่
“มองอะไร อ้อย หอม ออกไปก่อนฉันมีธุระจะคุยกับครู”
“แต่…” อ้อยอิดออด
“ออกไปก่อน แล้วก็ไปหาอย่างอื่นกินเลยนะ”
อ้อยพยักหน้ามองตามอาหารอย่างเสียดาย หอมดึงอ้อยออกไป
“มีอะไรคะคุณเทิด”
“บอกเพื่อนเธอเข้ามาเตรียมสถานที่จัดงานแต่งที่ขอได้เลย”
น้ำผึ้งงง “อ้าว...ทำไม...”
“ไม่ต้องถามเหตุผลมากหรอก เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะเลย”
“ค่ะๆ”
“แล้วก็ตักข้าวให้ฉัน”
“คุณเทิดยังไม่อิ่มเหรอคะ”
“อย่าถามมากบอกให้ตักก็ตัก”
“ค่ะ”
น้ำผึ้งตักข้าวให้เทิด สามคนนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน เหมือนพ่อ แม่ ลูก ยังไงยังงั้น นันท์อมยิ้มชอบอกชอบใจ
อ่านต่อตอนที่ 20
