โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับ เกมสยอง ตอนที่ 6
ในอดีต พ่ออยู่ในชุดมอซอ พาเด็กหญิงตุลย์เดินเข้ามาในสถานเด็กกำพร้า ซิสเตอร์ยืนรออยู่ด้านหน้า ยิ้มอย่างอบอุ่น เธอยื่นมือมารับเด็กหญิงตุลย์ เด็กหญิงตุลย์หันมามองพ่ออย่างลังเล พ่อย่อตัวลงคุยกับลูกสาว
"ตุลย์ หนูอยู่ที่นี่กับซิสเตอร์นะ แล้วพ่อจะรีบกลับมารับ"
"พ่อต้องรีบกลับมารับตุลย์เร็วๆ นะ"
"ถ้าหนูเป็นเด็กดี เชื่อฟังซิสเตอร์ พ่อจะรีบกลับมารับ สัญญากับพ่อนะ ว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่เกเร"
เด็กหญิงตุลย์พยักหน้า พ่อลุกขึ้น แล้วหันมาพูดกับซิสเตอร์
"ฝากลูกสาวผมด้วยนะครับ"
"จ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ กฤษ"
พ่อของตุลย์เดินหันหลังไป เด็กหญิงตุลย์พยายามกลั้นน้ำตา เธอมองจนเห็นพ่อของเธอลับตาไป
เด็กหญิงยีนส์ เอาขนมมาให้เด็กหญิงตุลย์
"ชั้นชื่อ ยีนส์นะ เธอล่ะชื่ออะไร"
"ชั้นชื่อตุลย์"
"อะ ชั้นให้ เราเป็นเพื่อนกันนะ"
ตุลย์และยีนส์ก็เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ปัจจุบัน ตุลย์เหม่อมองเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอยู่ที่สนาม ซิสเตอร์นั่งอยู่ข้างๆ เธอ
"จนป่านนี้ พ่อหนูยังไม่มาหาเลยคะ"
ซิสเตอร์แตะไหล่ของตุลย์เบาๆ เป็นการปลอบโยน
"พ่อของเธอ อาจกำลังเฝ้ารอวันที่จะได้เจอเธอนะ คงอีกไม่นาน พ่อของเธอก็คงจะกลับมา"
ตุลย์ยิ้มเจื่อนๆ
"แล้ว ยีนส์ไม่มาด้วยกันเหรอ" ซิสเตอร์ถาม
"พอดีวันนี้ยีนส์ติดงานเลยมาเยี่ยมซิสเตอร์ไม่ได้ค่ะ"
"นั่นก็อีกคน ครั้งแรกที่มาก็แผลงฤทธิ์น่าดู ซิสเตอร์ดีใจนะ ที่เราสองคนยังรักกันดี"
พี่เลี้ยง เดินมาหาซิสเตอร์
"ซิสเตอร์คะ มีแขกมาคะ"
ซิสเตอร์ลุกขึ้น
"ไว้คุยกันนะจ๊ะ ตุลย์ยังไม่รีบกลับใช่มั้ย"
"ค่ะ"
ผ่านเวลา... ที่มุมหนึ่งตุลย์กำลังเป่าเมโลเดี้ยนเล่นกับเด็กๆดูสนุกสนาน ยกเว้นเด็กหญิงนิดที่ดูอ่อนแอกว่าเด็กคนอื่นๆใบหน้าของเด็กหญิงนิดซีดเซียว เธอนั่งอยู่บนรถเข็น
ตุลย์ลอบมองเด็กหญิงนิดอยู่ตลอด ก่อนเดินเข้าไปหาเธอ
"ไหน ... นิดลองเป่าให้พี่ฟังหน่อยสิ จ้ะ"
เด็กหญิงนิดรับเมโลเดี้ยน ไว้แล้วลองเป่าเป็นเสียงต่างๆ
ตุลย์ยิ้ม
"ใช่เลยจ้ะ เป่าแบบนั้นแหล่ะ อีกหน่อยพี่จะสอนเป่าให้เป็นเพลงนะ"
"โตขึ้น นิดอยากเก่งอย่างพี่ตุลย์จังเลย"
เด็กหญิงนิดเริ่มมีอาการเหนื่อยและหอบ เธอจึงคืนเมโลเดี้ยนให้ ตุลย์ยิ้มแบบให้กำลังใจ
"พี่ตุลย์ให้นิดจ้ะ นิดสัญญากับพี่นะจ้ะ นิดต้องไม่กลัวหมออีกเข้าใจไหม พอนิดหายดีแล้ว นิดจะได้ไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ แล้วพี่ตุลย์ก็จะมาสอนหนูเป่าเพลงเพราะๆไงล่ะ"
เด็กหญิงนิดพยักหน้า ตุลย์หันไปหยิบยาในถุงออกมา
"ได้เวลากินยาแล้วนะจ๊ะ คนเก่ง"
เด็กหญิงนิดรับยาไปกินอย่างว่าง่าย
"ขอบคุณคะ"
"นิดรู้มั้ย ตอนพี่มาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ พี่ก็อายุเท่านิด นะแหล่ะ พี่ก็ไม่แข็งแรงเหมือนหนู แต่พี่ต้องสู้ พี่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ"
"หนูจะเอาอย่างพี่ตุลย์คะ"
ตุลย์พยักหน้า พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
ภายใน ห้องรับรองของสถานเด็กกำพร้า โจยืนมองรูปแม่ของเขาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ซิสเตอร์ยืนอยู่ด้านหลังของโจ
"ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนคุณแม่นะโจ ทั้งหน้าตาและนิสัย ซิสเตอร์ขอบคุณแทนเด็กๆด้วยนะ สำหรับเงินบริจาคที่เธอเอามามอบให้เสมอ แม่ของเธอคงภูมิใจในตัวเธอมากนะ ที่เธอสานต่อความตั้งใจของแม่"
"ครับ ถ้าซิสเตอร์มีอะไรให้ผมช่วยเพิ่มเติมก็บอกมาได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ"
ตุลย์และเด็กหญิงนิดเดินผ่านมาพอดี เมื่อเห็นโจกับซิสเตอร์ก็แปลกใจ จึงหยุดมอง
"เธอตัดสินใจจะไปเมืองนอก ไปอยู่กับพ่อเธอเมื่อไหร่ล่ะ"
"ไม่มีทางหรอกครับ ยังไงผมกับพ่อก็ลงรอยกันไม่ได้ ซิสเตอร์ก็รู้นี่ครับว่า พ่อผม ..."
โจเหลือบไปเห็นตุลย์ยืนอยู่หน้าห้อง ก็ประหลาดใจ ซิสเตอร์หันไปมองทางเดียวกับโจ
"อ้าว ... ตุลย์ๆ มานี่สิ มารู้จักกันไว้ นี่ไง โจ ลูกชายของคุณสินีผู้ก่อตั้ง ที่ฉันเคยพูดถึงบ่อยๆ"
โจยิ้มให้ตุลย์
ต่อมา โจและตุลย์นั่งคุยกันอยู่ที่ม้านั่ง
"ไม่ยักรู้ว่าคุณสินี เป็นแม่นาย ...งั้นวันนี้ก็วันเกิดนายนะซิ"
"อืม..ช่างเถอะ ชั้นไม่สนใจเรื่องวันเกิดหรอก"
โจมองจ้องตาตุลย์แบบเห็นใจ ตุลย์หลบตาและเปลี่ยนเรื่องพูด
"นายมาที่นี่บ่อยมั้ย" ตุลย์ถาม
"ทุกครั้งที่เรารู้สึกไม่สบายใจ บ้านแห่งนี้ปลอบโยนเราได้เสมอ เออจริง ... ไม่แน่นะ
เราอาจจะเคยเจอกันตอนเด็กๆก็ได้นะ"
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน
จนกระทั่ง เสียงโทรศัพท์มือถือดังเข้ามา ตุลย์หยิบขึ้นมาพบว่าหน้าจอโชว์ว่าเป็นยีนส์
"ว่าไงยีนส์ อ่อ เสร็จแล้วใช่มั๊ย ได้ซิ โอเค แล้วเจอกัน"
ตุลย์วางสาย แล้วลุกขึ้น
"นัดกับยีนส์เหรอ เดี๋ยวเราไปส่ง"
"ไม่เป็นไรหรอก เราไปเองได้ นายอยู่ที่นี่แหล่ะ ใช้เวลาอยู่กับมันนานๆ มันน่าจะช่วยให้นายหายขี้หงุดหงิดบ้างก็ได้นะ 555 เราไปล่ะ แล้วเจอกัน"
ตุลย์รีบเดินจากไป
โจนั่งมองตุลย์เดินจากไป เขารู้สึกสบายใจขึ้น
เขานั่งมองเด็กๆวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ต่อเนื่องมา ที่คอนโดฯ ตุลย์กำลังเปิดตู้เย็นเทน้ำดื่ม
"นี่ซิสเตอร์ท่าทางคิดถึงแกนะ ไปเยี่ยมแกบ้างนะ"
"รู้แล้วจ้า อาทิตย์หน้านะ สัญญา" ยีนส์บอก
"ถ้าไม่ได้ซิสเตอร์ ป่านนี้เราจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้"
ยีนส์ เอากล่องของขวัญ มาอวดตุลย์
"นี่มาดูนี่ดีกว่าตุลย์ มีแฟนคลับส่งของขวัญมาให้ฉัน จากมิสเตอร์เจ เจ้าเก่า คราวนี้จะเป็นอะไรนะเนี่ย ตุลย์แกแน่ใจนะว่า แกไม่ได้รู้จักกับมิสเตอร์เจ แกอย่ามาแกล้งอำชั้นนะ"
"แกจะบ้าเหรอ ชั้นจะแกล้งแกเรื่องบ้าๆแบบนี้ทำไม แล้วไอ้พวกแฟนคลับแกมีตั้งเยอะแยะ
แกจะมาสนใจอะไรกับมิสเตอร์เจอะไรเนี่ย"
"ก็แบบว่า ... เผื่อว่า โจ อาจจะแกล้งเซอร์ไพร์สชั้นก็ได้ไง แบบว่าไม่กล้าบอกรักชั้นตรงๆ"
ตุลย์ยิ้มๆให้กับยีนส์
"แล้วนี่แกรู้หรือเปล่าว่าวันเนี่ยวันเกิดโจ"
ยีนส์ทำตาโต
"ถามจริง"
"ฉันก็เพิ่งรู้วันนี้แหล่ะ"
"อ้าว แล้วทำไมแกไม่รีบบอกฉันล่ะ ไปเลยๆ ไปบ้านโจกัน คืนนี้ต้องมีปาร์ตี้ซะแล้ว"
ต่อมา ที่บ้านของโจ แพรว พราวกำลังจัดวางโต๊ะอาหารอย่างสวยงามด้วยการปูผ้าแล้วเรียงจานชาม
ที่มุมนึง บูมกับเต๋ากำลังช่วยกันเป่าลูกโป่ง กันอย่างเร่งรีบ ยีนส์และตุลย์ถือถุงกับข้าวพะรุงพะรังเข้ามา
"โฮ ซื้ออะไรมาตั้งเยอะแยะ" แพรวถาม
"ฉันก็บอกยีนส์แล้ว แต่มันไม่ฟังเลย มีกันไม่ถึงสิบคน ซื้อของอย่างกับเลี้ยงคนเป็นร้อย" ตุลย์ว่า
"เว่อร์ไปตุลย์ แล้วนี่โจยังไม่มาใช่มะ"
"เมื่อกี้ฉันให้เต๋าโทรไปถามแล้วว่าอยู่ไหน คงอีกสักพักใหญ่อะ"
ยีนส์ยิ้มคิกคัก
"เนี่ย โจกลับมา เค้าต้องชอบแน่ๆ" ยีนส์ว่า
น้าของคิวใส่แว่นสายตายาว จดๆจ้องๆ กับการหยอดน้ำมันใส่ล้อรถเข็น คิวเดินมาหาน้าของเขาด้วยท่าทางดีใจ
"น้าๆ"
"เอ๊า ยังไม่ไปอีกเหรอ ไหนว่ามีนัดกับเพื่อน"
"เดี๋ยวค่อยไปครับ นี่ผมมีอะไรมาอวด"
"ไหน อะไร"
คิว ยื่นโทรศัพท์มือถือเข้าไปใกล้น้า
"นี่ แอพจับผีที่ผมทำมีคนโหลดเพียบเลยครับน้า สิ้นเดือนนี้ผมมีค่าเช่าบ้านให้น้าแล้วนะ"
น้าของคิวขยับแว่นสายตา ชะโงกหน้ามาดูใกล้ๆ
"เออ หลานฉันนี่มันหัวหมอจริงๆ ไหนเอามาลองเล่นหน่อยสิ"
คิวลองเปิดแอปดูปรากฎว่า เครื่องแสกนผี ดังถี่ๆ รอบตัวๆของคิวกับน้า เต็มไปด้วยจุดสีแดงซึ่งหมายถึงวิญญาณร้าย
คิวกับน้าหน้าเหวอๆ ขำๆตลกๆ
คืนนั้น โจ เดินเข้ามาในบ้านที่มืดสนิท ทันทีที่เขาเดินก้าวเข้ามากลางห้องนั่งเล่น ไฟก็เปิด พร้อมกับเพื่อนๆ ในทีม Project X
ยีนส์เดินถือเค้กวันเกิดมาให้โจ พวกเพื่อนๆ ต่างร้องเพลง happy birthday ให้เขา
ยีนส์บอก
"happy birthday นะโจ ... เป่าเทียนเลย อธิฐานด้วยนะ"
แต่โจ กลับไม่รู้สึกยินดี เขาเดินไปดึงป้ายวันเกิดและ ลูกโป่งออก
"อ้าว เฮ้ย ไรวะ" เต๋าว่า
"พวกแก บ้าบออะไรกัน" โจบอก
เพื่อนในทีม Projext X ยืนงง กับท่าทีของโจ ยีนส์ตกใจทำอะไรไม่ถูก
"วันเกิดของเรา ตรงกับวันตายของแม่เรา พวกนายจะให้เรามีความสุขงั้นเหรอ"
ยีนส์ยื่นเค้กที่ตัวเองถือให้เต๋าซึ่งยืนอยู่ข้างๆ แล้ววิ่งร้องไห้ออกไป
"นายทำเกินไปนะ โจ"
ตุลย์รีบวิ่งตามยีนส์ไป คิวเพิ่งเดินเข้ามา เขาสวนกับยีนส์ที่วิ่งร้องไห้ไป
"มีอะไรกันเหรอ" คิวถาม
เต๋าบอก "งานเลี้ยงเลิกแล้ว กลับกันเถอะ"
คิวยืนงง โจทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้สีหน้าเครียด
ภายในห้องนอน ยีนส์ร้องไห้ เธอนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ตุลย์นั่งอยู่ข้างๆเตียง
"อย่าร้องไห้เลยนะ ยีนส์"
ยีนส์ลุกขึ้นมานั่ง
"ทำไมอะ ยีนส์ทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย โจเขาเกลียดเรามากหรือไง"
"โจเขาน่าจะมีเหตุผลของเขานะ แกอย่าไปถือสาเลย"
ยีนส์มุดตัวลงผ้าห่มอีกครั้ง ตุลย์มองอย่างอ่อนใจ
โจนั่งอยู่เพียงลำพัง ในห้องนอน ไฟสลัว เขามองรูปถ่ายครอบครัวของเขาอย่างเหงาหงอย ในรูปประกอบไปด้วย พ่อ แม่ และโจตอน 15 ปี
วันนั้นในอดีต ที่บริเวณถนน แม่ของโจกำลังขับรถกลับบ้าน ที่เบาะด้านข้าง มีกล่องของขวัญวางอยู่ แม่โทร.หาโจ
"โจ ... ตัดสินใจได้ยังว่าจะไปกินร้านไหน ... โอเค ร้านนี้อร่อยมากเลย นี่โจ ...แม่แอบบอกเลยนะ
ของขวัญที่พ่อกับแม่เตรียมไว้ให้ลูก รับรองลูกจะต้องชอบมากๆ"
รถคันหนึ่ง ขับมาขนาบข้าง รถของแม่โจ
แม่ของโจสังเกตถึงความผิดปรกติ เธอหันไปมอง มือปืนคนหนึ่ง เปิดกระจก หยิบปืนออกมา แล้วยิงใส่ล้อรถ
แม่ของโจเบรกรถเสียหลักลงข้างทาง เสียงของเด็กชายโจ ร้องเรียกผ่านสปีคเกอร์โฟน แต่แม่โจถูกคนร้ายจับลักพาตัวขึ้นรถไปแล้ว
คืนนี้... โจเดียวดาย นั่งหลับตาอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม ด้วยความเศร้า
วันใหม่ ยีนส์ในชุดออกกำลังกาย ที่คอมีผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องอยู่ เธอเพิ่งกลับมาจากไปวิ่งจ๊อกกิ้งในตอนเช้า เธอเดินมาที่หน้าห้องก็ต้องแปลกใจที่เห็นกล่องของขวัญขนาดกลางวางอยู่หน้าห้อง
ยีนส์ก้มลงหยิบ มีการ์ดวางอยู่ด้วย เธอเปิดการ์ดนั่นดู “ร้องไห้เดี๋ยวไม่สวยนะคนดี”
ยีนส์ยิ้มดีใจ รีบถือเข้าไปในห้อง
ยีนส์ส่งเสียงโวยวายเข้ามาในห้อง ตุลย์ลุกงัวเงียตื่น
"ตุลย์ ตุลย์"
"อะไรเหรอยีนส์ ....ร้องซะบ้านแตก"
ยีนส์หยิบของขวัญเข้ามาอวดตุลย์
"โจส่งของขวัญมาง้อฉันอะตุลย์ ดูซิ ดูนี่ซิ ...โอ๊ย ดีใจที่สุดเลย"
ตุลย์ลุกขึ้นจากที่นอน บิดตัวสองสามที ยีนส์ยื่นการ์ดให้ตุลย์ดู ตุลย์มองดูการ์ดอย่างสงสัย ตัวหนังสือในการ์ดเป็นตัวอักษรตัดแปะ
"แปลก... ทำไมไม่มาให้ตรงๆ"
"แกก็รู้หนิว่า โจเขาขี้อายจะตาย แค่นี้ก็ถือว่าสุดๆแล้วนะเนี่ย" ยีนส์ว่า
ยีนส์แกะห่อของขวัญออกมาแล้วพบกว่าเป็นกระเป๋าถือของผู้หญิง ยิ่งกระดี๊กระด๊าได้ใจใหญ่
"ว้าว ว้าว กำลังอยากได้อยู่พอดีเลย น่ารักที่สุดเลย ชั้นว่าต้องเป็นโจแน่นอน ...
เห็นเงียบๆแบบนี้ แต่โรแมนติกเป็นบ้าเลย"
ยีนส์ลองเอากระเป๋ามาสะพายอย่างดีใจ ตุลย์มองไปที่กระเป๋า เธอรู้สึกไม่มั่นใจว่าจะเป็นฝีมือโจ
เสียง smsจากโทรศัพท์มือถือของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน
ตุลย์เดินไปหยิบขึ้นมาดู
"ยีนส์...ภารกิจใหม่จาก Admin มาแล้ว"
ภายใน บ้านของโจ เต๋านั่งแชทโทรศัพท์มือถือ ส่วนบูมกำลังดูนิตยสารรถเล่มใหม่ เต๋ามองไปรอบๆ แล้วหันไปคุยกับบูม
"ไอ้โจมันหายบ้าหรือยังวะ" เต๋าถาม
"ไม่รู้ซิ เดี๋ยวก็ดูเอาเอง" บูมบอก
ตุลย์และ ยีนส์ เพิ่งเข้ามาถึง เดินเข้ามานั่งข้างๆ บูม ยีนส์สะพายกระเป๋าใบใหม่มาด้วย แพรว พราว คิว ช่วยกันถือเครื่องดื่มมาวางไว้ตรงกลางโต๊ะ แล้วนั่งรวมกลุ่ม
โจ เดินถือเอกสารเข้ามา ยีนส์มองไปที่โจแล้วยิ้มดีใจ โจยิ้มตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เต๋าทำหน้าสงสัย
"คู่นี้อะไรกัน เมื่อวานยังทะเลาะกันอยู่เลย" เต๋าว่า
แพรวเอาศอกกระทุ้งเต๋าทันที
"นี่แกจะจุดประเด็นขึ้นมาทำไมเนี่ย" แพรวถาม
ยีนส์หยิบกระเป๋าที่ได้เป็นของขวัญขึ้นมา เป็นเชิงอวด
"แพรว พราว แกช่วยชั้นดูหน่อยสิว่ามันของแท้เปล่า"
แพรวกับพราวหยิบรับกระเป๋าจากยีนส์
"อะไรของแกวะ ยีนส์ ชั้นกับพราวมีจิตสัมผัส แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า ชั้นจะรู้ว่ากระเป๋า
แกจะเป็นของจริงของก็อป นะเว้ย แกจะบ้าเหรอ" แพรวว่า
เพื่อนๆขำก๊าก ยีนส์มองไปที่โจ
"โจ ช่วย ยีนส์ดูหน่อยสิ นะ นะ" ยีนส์ว่า
"โอย ... อย่างชั้นจะไปรู้เรื่องอะไรกัน"
คิวคว้ากระเป๋าขึ้นมาพิจารณา
"นี่เลย ยี่ห้อนี้ปลอมเยอะ ให้สังเกตที่ตรงตราหมุดทองเหลืองจะมี โลโก้ปั๊มไว้ ... อีกจุดที่ต้องดูก็คือ
ที่สายด้านหลังจะมีโลโก้อีกจุด .... ของแกก็อบเกรด Aวะ ยีนส์"
ยีนส์ตาเหลือก
"อีนังคิว แกมั่วป่ะเนี้ย ระดับโจ เอ้ย .... มิสเตอร์เจ จะซื้อของเฟคให้ชั้น"
แพรวบอก
"บางทีนะ มิสเตอร์เจ อะไร ของแก อาจจะเป็นพวกตาแปะหัวล้าน หน้าเยิ้มๆ ดูหื่นๆ ก็ได้นะแก"
"จริงๆแล้วกระเป๋าใบเนี้ยก็ไม่ได้เป็นใบในฝันชั้นหรอก มันต้อง ชาแนลเท่านั้น"
ยีนส์พยายามส่งสายตาแบ้วๆไปที่โจ แต่โจกลับลุกขึ้นไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเปิดไปที่หน้าเพจของรายการ Project Xที่ถูกออกแบบขึ้นมาเพื่อเป็นการต้อนรับผู้ชมเข้าสู่ ภารกิจใหม่ “ มหาลัยสยอง ”
โจหยิบเอกสารในมือที่ถือมาด้วย วางไว้ที่โต๊ะแล้วกางออก เป็นแผนที่ภายในของมหาวิทยาลัย
คิวเริ่มเกริ่นนำ เพื่อนๆในทีมต่างตั้งใจฟัง
"จุดเริ่มต้น เขาเล่ากันว่า..."
เวลากลางคืน บรรยากาศของอาคารเรียน เงียบ วังเวง ลมพัดต้นไม้ปลิวครึ้ม ไหวเป็นเงาทาบทับตัวอาคาร
ไฟบนอาคารเรียน ปิดมืด บริเวณลานปูนหน้าอาคารเรียน มีรอยคราบเลือดแห้งใหญ่ๆ เลอะอยู่เป็นวงกว้าง
"มีอดีตนักศึกษาคนหนึ่งมาฆ่าตัวตายที่อาคารเรียนด้วยการกระโดดลงมา เขาเสียชีวิตคาที่ เลือดของเขาสาดกระเซ็นเป็นวงกว้างเต็มลานปูน แม้ทางมหา’ลัยจะทำความสะอาดล้างเลือดและคราบต่างๆ ออกจนหมด แต่ไม่นานก็จะมีรอยเปื้อนนั่นปรากฏขึ้นอีก" คิวบอกเล่า
ที่อาคารเรียน นักศึกษาหญิงคนหนึ่ง กำลังเดินออกจากอาคาร ไฟทางเดิน ดับๆติดๆ เธอมองไปรอบๆตัว ด้วยความกังวล เธอรีบสาวเท้าเดิน
นักศึกษาหญิง รีบเดินจนมาผ่านลานปูนหน้าอาคาร เธอเห็นคราบรอยเปื้อนที่พื้นลานปูน เธอกลั้นใจแล้วรีบเดินผ่านอย่างเร็ว
แต่แล้ว นักศึกษาหญิงก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครลากของหนักอยู่ทางด้านหลังของเธอ และเมื่อเธอหันไปก็พบว่า รุ่นพี่คนที่ฆ่าตัวตาย กำลังลากร่างกายที่บิดเบี้ยว ค่อยๆ คลาน มาทางเธอ
นักศึกษาหญิงกรีดร้อง
ภายในบ้านของโจ เพื่อนๆ ในทีม Project X ต่างตั้งใจฟัง คิวสีหน้าเคร่งขรึม
"และตอกย้ำความอาถรรพณ์ เมื่อไม่นานมานี้ ก็มีคนเข้าไปผูกคอตายอยู่ที่ชั้นบนของอาคารเช่นกัน
ตอนนี้อาคารเรียนดังกล่าวปิดไปแล้ว ห้ามคนเข้าออก"
"ทำไม ต้องมาฆ่าตัวตายกันที่นี่ ประเด็นคืออะไร เราน่าจะเริ่มจากตรงนี้นะ" ตุลย์ตั้งข้อสังเกต
แพรวบอก
"เรื่องนี้เราจัดการเอง พอดีแพรวมีรุ่นพี่ที่เคยเรียนอยู่มหา’ลัยนี้อะ ไม่น่ายาก"
ยีนส์กับตุลย์เดินขึ้นลิฟท์มาด้วยกัน ในมือพะรุงพะรังไปด้วยขนม อาหารแห้งและน้ำดื่ม
"ฉันว่า โจไก๋เก่งนะ" ยีนส์ว่า
"แกมั่นใจเหรอว่าเป็นฝีมือโจอะ"
ทั้งสองเดินมาหยุดที่หน้าห้อง ซึ่งมีกล่องพัสดุวางไว้อยู่
"เอ๊ะ มาอีกแหล่ะ"
ยีนส์หยิบกล่องพัสดุขึ้นมาดู
"มิสเตอร์ เจ ... อีกแล้วจ้า คราวนี้จะมาไม้ไหนอีก แหม ลึกลับซ่อนเงื่อนเหมือนในหนังเลย โจ เนี่ย"
ในกล่องพัสดุ ของขวัญนั่นคือกระเป๋ายี่ห้อที่เธอเพิ่งพูดให้สาวแฝดฟัง
"อุต๊ะ ... ชาแนล นี่ยังไงตุลย์ ชั้นบอกแกแล้วไงว่าฝีมือโจแน่นอน สวีทมากๆผู้ชายคนนี้"
"ชั้นว่ามันแปลกๆนะ แก"
"จะแปลกตรงไหน ชั้นบอกแกแล้วไง โจชอบชั้น แต่ไม่กล้าบอกตรงๆ"
ตุลย์จะพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
"คะ ซิสเตอร์" ตุลย์น้ำเสียงตกใจ "อะไรนะคะ งั้นตุลย์จะรีบไปทันทีเลยคะ"
ยีนส์สีหน้า งง ๆ
"อะไร เกิดอะไรขึ้น ตุลย์"
"ยีนส์ ซิสเตอร์โทร. มาบอกหนูนิดต้องผ่าตัดด่วน ชั้นไปโรงพยาบาลก่อนนะ"
"ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนมั๊ย"
ตุลย์โบกมือเป็นคำตอบว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเดินไป ยีนส์ไขประตูเข้าห้องไปพร้อมกับกล่องพัสดุจากมิสเตอร์เจ
ภายในโรงพยาบาล เวลาต่อมา ซิสเตอร์นั่งคอยอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าเป็นกังวล อีกมุมหนึ่งโจคุยกับหมออาวุโส
"เรื่องค่าใช้จ่าย คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมรับผิดชอบทั้งหมด ขอเพียงเด็กปลอดภัย ก็พอครับ"
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจัดทีมแพทย์และอุปกรณ์ที่ดีที่สุดให้อยู่แล้ว ขอให้คุณสบายใจเถอะนะ"
"ขอบคุณมากครับ คุณหมอ"
โจเดินไปหาซิสเตอร์ซึ่งกำลังสวดอ้อนวอนพระเจ้าอยู่
"ขอบคุณมากนะ โจ"
โจยิ้มตอบด้วยความจริงใจที่จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่
ตอนกลางคืน ภายในห้อง ยีนส์ถอดเสื้อผ้าคลุมออก เหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาว เธอเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เพื่อเตรียมตัวที่จะอาบน้ำ
ในห้องน้ำ เธอแปลกใจ ที่เห็นแปรงสีฟันใหม่ ผ้าเช็ดตัวใหม่วางไว้เป็นระเบียบ ยีนส์แปลกใจไม่น่าจะเป็นตุลย์แน่ๆ เธอจึงออกจากห้องน้ำ
ยีนส์จึงเดินสำรวจไปทั่วห้องและพบความผิดปรกติหลายอย่าง ข้าวของถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ
ทางด้านตุลย์มาถึงที่หน้าห้องฉุกเฉิน เธอได้พบกับซิสเตอร์และโจ
"หนูนิดเป็นยังไงบ้างคะ ซิสเตอร์"
"จู่ๆก็ล้มลงหายใจติดๆขัด เลยต้องพามาโรงพยาบาล ตอนนี้หมอกำลังรีบช่วยเหลือเป็นการด่วน
ก็ได้โจเนี่ยแหล่ะ เป็นธุระให้"
"ไม่ต้องกังวลหรอกนะตุลย์ หนูนิดของเธอต้องปลอดภัย"
เสียงโทรศัพท์ของตุลย์สั่นๆแต่ตุลย์ก็ไม่ได้สนใจอะไร
"ขอบคุณเธอมากนะ โจ"
โจยิ้มให้ตุลย์
ฝ่ายยีนส์วางโทรศัพท์ที่โทร.หาตุลย์
"ทำไมไม่รับสายวะ"
จู่เธอก็มีข้อความจากมิสเตอร์ เจ ขอเป็นเพื่อนทางไลน์ ยีนส์มอง เธอแปลกใจ แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะรับเป็นเพื่อน มิสเตอร์เจ ส่งข้อความเสียงมาให้เธอ
"สวัสดียีนส์ ก่อนอื่นผมต้องบอกคุณตรงๆเลยว่า ผมค่อนข้างโมโหนะ ที่เพื่อนคุณดูถูกผมว่าซื้อของเก๊มาให้คุณ สำหรับหญิงสาวที่ผมรัก ผมจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร"
ยีนส์เริ่มใจคอไม่ดี
"ผมสามารถดูแลคุณได้ทั้งชีวิต ผมจะปกป้องคุณเอง ขอเพียงคุณเชื่อฟังผมบ้าง ชุดเดรสสีดำที่คุณชอบใส่ไปงาน ผมว่ามันโป๊ไปหน่อยนะ ยีนส์ ผมเลยเตรียมชุดที่ผมคิดว่าเหมาะกับคุณมาให้
อยู่ในตู้เสื้อผ้า คุณลองดูสิครับ ผมเชื่อว่า คุณต้องชอบมันแน่นอน"
ยีนส์ปล่อยโทรศัพท์ตกพื้น แล้วค่อยๆไปเปิดที่ตู้เสื้อผ้า พบว่ามีชุดเดรสสีแดงแขวนอยู่ในตู้จริงๆ
เธอรวมความกล้าหยิบโคมไฟเตรียมพร้อมที่จะฟาดหากมีใครอยู่หลังเสื้อผ้า ยีนส์โล่งใจเมื่อไม่มีใครในตู้เสื้อผ้า เธอปิดประตูตู้เสื้อผ้าแต่ที่กระจกตู้สะท้อนให้เห็นว่ามิสเตอร์เจยืนอยู่ข้างหลังเธอ....
ก่อนที่เธอจะกรีดร้อง มิสเตอร์เจ ก็เข้ามาล็อคคอและปิดปากเธอไว้
เวลาต่อเนื่องมา โจนั่งอยู่กับตุลย์ที่มุมสงบแห่งหนึ่งภายในโรงพยาบาล
"ชั้นเสียใจเรื่องแม่ของนายด้วยนะ"
โจนิ่งสงบ
"โจ อย่าว่าชั้นยุ่งเรื่องส่วนตัวนายเลยนะ ชั้นว่านาย ...นาย ไม่น่าจะทำตัวแบบนั้นกับพ่อนะ"
"ตุลย์เธอไม่เข้าใจชั้นหรอก แม่เราตายโดยมีเงื่อนงำมากมาย"
ในอดีต ที่บ้านพ่อโจ พ่อกำลังคุยโทรศัพท์กับโจรลักพาตัว โจในวัยเด็กฟังอยู่ด้วย
"ได้ ชั้นจะจัดการ ตามที่พวกแกต้องการ"
พ่อโจวางโทรศัพท์อย่างหนักใจกับเรื่องที่ได้ยิน
"พ่อ … พวกมันจับแม่ไปไว้ที่ไหน ผมจะไปช่วยแม่ พ่อบอกผมสิ พ่อ"
พ่อของโจ กังวลใจ
กลับมาที่โรงพยาบาล
"แต่พ่อเรากลับนิ่ง ... ไม่กล้าที่จะลุกขึ้นมาสู้ แบบนี้แล้วเธอยังจะให้ชั้นนับถือเขาอีกได้ยังไง"
ซิสเตอร์เดินมาพร้อมกับหมอ
"ตุลย์ ... มาหลบอยู่ตรงนี้เอง"
ตุลย์ร้อนใจถาม
"มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณหมอ"
"หนูนิดปลอดภัยดีแล้วครับ พักฟื้นอีกสักระยะก็คงจะกลับบ้านได้"
ตุลย์ดีใจ
"โจ หนูนิดไม่เป็นอะไรแล้ว"
ตุลย์ยิ้มดีใจ เธอเผลอจับแขนโจ เธอเขินจึงรีบปล่อยแขนโจออก
"โอ้โห ... เช้าแล้วหรือเนี่ย โจ กินกาแฟมั๊ย เราเลี้ยงเอง"
ตุลย์หยิบคุ้ยหากระเป๋าตังค์ในเป้ของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและต้องชะงักเมื่อเห็นสายของยีนส์เข้ามาตั้งหลายสาย ตุลย์หน้าเสียเพราะเป็นห่วงเพื่อน
"มีอะไรเหรอ ตุลย์"
"ยีนส์โทรมาตั้งหลายครั้ง ชั้นสังหรณ์ใจแปลกๆนะ"
"งั้น .... เราไปหายีนส์ด้วยกัน"
โจรีบคว้ามือตุลย์ออกไปทันที
"ดูแลตัวเองกันด้วยล่ะ เด็กๆ" ซิสเตอร์บอก
โจและตุลย์เร่งรีบเพื่อจะไปหายีนส์ ระหว่างนั้นตุลย์ก็โทรศัพท์หายีนส์ไปตลอด
"ไม่รับสาย ชักจะไม่ค่อยดีแล้ว"
"อาจจะวางทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้นะ เธออย่าเพิ่งคิดมาก ไปขึ้นรถ"
โจและตุลย์รีบขึ้นรถ และขับออกไปทันที
โจและตุลย์อยู่ในลิฟท์ของคอนโดฯ ตุลย์ดูกังวลมาก
ตุลย์เดินเข้ามาในห้อง แล้วเธอก็พบโทรศัพท์มือถือของยีนส์ตกอยู่ที่พื้น ตุลย์ตกใจ เธอรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
"นี่มันยังไงกันเนี่ย"
โจเหลือบมองสภาพแวดล้อมทั้งห้องที่มีร่องรอยโคมไฟตกหล่น
"น่าจะถูกลักพาตัว" โจบอก
"ต้องเป็นไอ้แฟนคลับที่ชอบส่งของขวัญแพงมาให้ยีนส์แน่ๆ น่าแปลกที่มันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับยีนส์ หรือว่า ..."
ตุลย์ไปหยิบกระเป๋าของยีนส์ขึ้นมาสำรวจ เธอเจอไมค์จิ๋วซ่อยอยู่ในกระเป๋า
โจหยิบเอาสมาร์ทโฟนตัวเล็กของเขาขึ้นมาและเสียบอุปกรณ์เข้ากับไมค์ตัวนั้นทันที
โจคำราม
"แม่งเอ้ย .... ตามไม่ได้ มันตัดการเชื่อมต่อไปแล้ว"
ยีนส์ถูกจับมัดมือมัดเท้าอยู่ท้ายรถ เธอพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็ไม่สามารถ
ตุลย์นิ่งใช้สมอง เธอนึกบางอย่างออก เธอไปค้นกระเป๋าทุกใบของยีนส์ เธอยิ้มนิดๆ เธอกดโทรศัพท์ทันที
"ยีนส์มีโทรศัพท์อีกเครื่องไว้ ชั้นสอนให้มันติดตัวไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน เพี้ยง ... ให้มันเชื่อชั้นสักครั้งหนึ่งเถอะนะ"
"เป็นไงบ้าง โทรติดไหม" โจถาม
"ยังไม่รับสาย"
ทั้งสองกำลังหาทางตามหาเพื่อนด้วยความร้อนใจ
โทรศัพท์เล็กๆที่ซ่อนไว้ที่ข้างเอวของยีนส์สั่นขึ้น ยีนส์พยายามเอาโทรศัพท์อันเล็กออกมาอย่างทุลักทุเล และก็กดรับมันได้ แต่ไม่สามารถส่งเสียงใดๆออกมาได้เนื่องจากถูกมัดปากไว้
"รับสายแล้วโจ"
"ตุลย์เปิดสปีกเกอร์สิ"
เสียงจากโทรศัพท์ของยีนส์ มีแต่เสียงจากท้ายรถและสลับกับเสียงดิ้นของยีนส์
"บอกเบอร์มาสิ ตุลย์เราจะแฮกเข้าเครือข่าย จะได้รู้ตำแหน่งของยีนส์"
ตุลย์ส่ายหัว
"มันรุ่นเก่ายังไม่มีจีพีเอส ทำไงดีล่ะ ทีนี้"
โจหยิบเอาลำโพงอันจิ๋วมาต่อเพื่อขยายเสียงให้ดังขึ้น โจทำมือให้ตุลย์หยุดพูดและตั้งใจฟัง
"เสียงรถไฟฟ้านี่นา มันน่าจะวิ่งอยู่บนถนน ที่มีรถไฟฟ้าแถวไหนสักแห่ง เอางี้ เราไปเสี่ยงดวงกัน"
ทั้งสองรีบออกจากห้องไปทันที
คนร้ายแวะที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ยีนส์พยายามทำเสียงให้ดังเพื่อให้คนช่วย มิสเตอร์เจ ได้ยินจึงลงมาขัดจังหวะทันที
มิสเตอร์เจบอกเด็กปั๊ม
"500"
"ได้คับผม 500 บาทคับผม โอกาสหน้าแวะมาปั๊ม ... อีกนะครับ"
มิสเตอร์เจ ขับรถออกไป
ที่ฝาท้ายรถ ยีนส์พยายามดิ้นรนและเอาเท้าถีบประตูท้ายเสียงดังกุงกังๆ
มิสเตอร์เจ ดูท่าทางหงุดหงิด
"ทำตัวไม่น่ารักอีกแล้วนะที่รัก อีกไม่ไกลก็ถึงแล้วนะ อย่าทำตัวไม่ดีอย่างนี้สิที่รัก"
ใบหน้าของมันแสดงออกถึงอาการป่วยจิตอย่างเห็นได้ชัด
"โจ มันอยู่ปั๊ม ..." ตุลย์บอก
โจได้ยินจึงเปิดจีพีเอสหาปั๊มน้ำมันที่อยู่ตามแนวรถไฟฟ้าทันที
โจฟังเสียงก๊อกแก๊กของรถ เสียงผ้าเบรกบางจนสีจานเบรก
"ตุลย์เธอมองหารถเก่าๆ ที่ยางสึก เบรกมีเสียงดังๆนะ"
ตุลย์พยักหน้าและมองหารถที่มีลักษณะน่าสงสัยบนถนน
บนถนน รถคนร้ายติดอยู่บริเวณถนนที่มีเสียงรถขายของที่ใช้เครื่องขยายเสียง และสิ่งแวดล้อมต่างๆ เสียงเจาะถนน เสียงต่าง
โจและตุลย์ พยายามฟังทุกเสียงรอบๆตัว และได้ยินเสียงรถขายของแบบเดียวกับในโทรศัพท์ของยีนส์ โจจึงเร่งขับไปตามเสียงนั้นไปโดยมีตุลย์สีหน้าเป็นกังวล โจให้กำลังใจตุลย์ว่า ยีนส์จะต้องไม่เป็นอะไร
รถคนร้ายขับรถกระแทกคอสะพานและวิ่งผ่านรางเหล็กของรถไฟ เสียงสัญญานเตือนรถไฟดังขึ้น ไฟแดงบอกให้รถหยุดให้รถไฟไปก่อน แต่มันจึงเร่งให้ผ่านไปให้ทันก่อนรถไฟจะมาขวางทาง
โจได้ยินทุกรายละเอียด เขาเห็นเส้นรถไฟอยู่ตรงหน้า
"มันอยู่ข้างหน้าเราเนี่ยแหล่ะ ตุลย์" โจบอก
โจหลบ รถติดเขาจึงหักรถหลบไปอีกทาง เพื่อจะไปช่วยยีนส์ให้ทัน
ที่ท้ายรถ ยีนส์พยายามแกะเชือกจนสำเร็จ เธอรีบหยิบโทรศัพท์
"ตุลย์ ช่วยชั้นด้วย มันจับชั้นขังไว้ท้ายรถ ช่วยชั้นด้วย"
คนร้ายได้ยินเสียงยีนส์
"ที่รักผมพูดกับคุณดีๆไม่รู้เรื่องใช่ไหม ผมรักคุณนะ ผมไม่อยากทำร้ายคุณเลย อย่าทำอย่างอีกผมขอร้อง"
มันจอดรถในที่เปลี่ยวข้างทางรถไฟทันที มันเดินมาเปิดประตูและเมื่อเห็นว่ายีนส์มีโทรศัพท์อีกเครื่อง
"ที่รัก คุณทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณ"
มันเอาโทรศัพท์ของยีนส์ทิ้งลงพื้น มันโมโหและจะลงมือทำร้ายยีนส์
"ได้โปรดเถอะ อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ชั้นเชื่อจะเชื่อคุณทุกอย่างเลย ขอร้องล่ะ"
ยีนส์เสแสร้งขอความเห็นใจ แต่มันกำลังสติแตก โกรธที่ยีนส์ทำตัวดื้อดึงกับมัน มันหยิบเอาไขควงขึ้นมาหมายจะแทงยีนส์
ยีนส์คว้าประแจที่ท้ายรถตีจนฟุบไป
ยีนส์พยายามหนีอย่างทุลักทุเล
ไอ้โรคจิตมันอึดกว่าที่คิด มันเช็ดเลือดที่เปื้อนด้วยอาการคนจิตหลุด
"ที่รัก ชอบรุนแรงแบบนี้เหรอ เรานี่มันรสนิยมเดียวกันเลยนะ 5555"
ยีนส์วิ่งหนีไปตามตามตู้โบกี้รถไฟเก่าๆ มันบ้าคลั่งและตามไล่ล่าเธออย่างน่ากลัว
ยีนส์แอบหลบอยู่อย่างตัวสั่น
"ที่รักจ๋า ชอบเล่นซ่อนแอบเหรอ เกมส์นี้ผมชอบมากเลยที่รัก แอบให้ดีๆนะ ผมมาแล้วนะ อยู่ไหนนะ ผมมองไม่เห็น 5555"
ยีนส์ตัวสั่นหวาดกลัวสุดขีด จู่ๆมือของมันก็โผล่เข้ามาจับที่ขาของยีนส์
"ช่วยด้วยๆๆ"
มันคว้าตัวเธอไว้ได้ มันยิ้มและชูไขควงปลายแหลม จะลงมือทำร้ายเธอ
โจกับตุลย์ก็ขับรถเข้ามาขวางไว้ทันที มันตกใจทำอะไรไม่ถูก
โจตรงเข้าไปจัดการกับมัน การต่อสู้เริ่มต้น โจพลาดพลั้งถูกไขควงของมันเข้าที่ไหล่เลือดอาบ แต่โจก็ยังไหว เขาจัดการคว่ำมันได้ในที่สุด
ส่วนยีนส์ซึ่งกำลังหวาดกลัวสุดขีดร้องไห้อย่างคนขวัญผวา กอดตุลย์ไว้แน่น
โจยังไม่หยุดเขากระทืบไอ้โรคจิตซ้ำแล้วซ้ำอีก มันร้องโหยหวนอย่างคนบ้า
ตุลย์เห็นท่าไม่ดี จึงรีบผละจากยีนส์เข้าไปห้ามโจที่กำลังเดือด
"พอเหอะ โจ เดี๋ยวมันก็ตายหรอก ปล่อยให้ตำรวจจัดการเถอะ"
"เธอแน่ใจเหรอ"
"ชั้นรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ อย่าสร้างตราบาปให้ตัวเองเลย ... เชื่อชั้นเหอะ"
ตุลย์เข้าไปดูแผลของโจ
"เข้าลึกไหม"
"ไม่มาก ไม่น่าถึง 20 เข็ม"
ตุลย์โทร. แจ้งตำรวจให้มาจัดการต่อ
ยีนส์เข้าไปหาโจ เริ่มมีความรู้สึกประทับใจในโจมากขึ้น
ผ่านเวลา ... พวกเพื่อนๆพากันมารวมตัวกันที่บ้านโจเช่นเคย ยีนส์กำลังดูแลเช็ดแผลให้โจอยู่ที่โซฟา
พราวบอก
"แล้วนี่จะเป็นแผลเป็นมั๊ยเนี่ย"
"จะเหลือเหรอ เย็บซะขนาดนั้น หายดีแล้วชั้นสักลายเจ๋งกลบให้เอามั๊ยวะ โจ" เต๋าบอก
"อีกไม่กี่วันก็ตัดไหมได้แล้ว ผู้ชายกับแผลเป็นนี่มันดูมันแมนๆ ดิบๆเถื่อนๆ ดีจังเลยว่ามั๊ย ตุลย์" ยีนส์ว่า
ตุลย์ยักคิ้วให้แทนคำตอบ
"สงสารไอ้โรคจิตจริงๆ เจอพ่อพระเอกซัดซะ ได้ข่าวว่าหลับไปเกือบ2วัน"
เต๋าถาม
"แล้วยังไงเนี่ย ... แม่สาวสุดฮอตเธอจะใช้ชีวิตยังไงต่อ ได้ข่าวว่าไอ้จิตหลุดมันเส้นใหญ่นะ มันยังร้องถวิลหาเธออยู่นะ ถ้ามันหลุดคดี มาได้อีกทีล่ะ ชั้นว่ามันไม่แค่ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม ให้เธออย่างเดียวแล้วล่ะ"
ยีนส์สีหน้าผวาอยู่
"ไอ้เต๋า ไอ้ปากเสีย คนมันยิ่งผวาๆ อยู่ จะไปพูดขู่มันทำไม แกนี่จริงๆเลย" แพรวว่า
"เอางี้ ช่วงนี้เธอกับตุลย์มานอนที่บ้านชั้นก่อนดีกว่านะ" โจว่า
"โอ๊ะ ๆๆ ได้ทีเลยนะ มึง" เต๋าบอก
"ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ ไอ้เต๋า ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย ไหนๆก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว ทำงานเลยดีกว่า ตกลงที่แบ่งงานกันไปหาข้อมูลเรื่องมหา’ลัยสยองเป็นไงบ้างวะ" โจถาม
"อ่ะ เปลี่ยนเรื่องเลยนะ มึง"
"แพรวเค้าได้เบอร์ของเพื่อนผู้ตายทั้งสองคนมาแล้วล่ะ กำลังจะนัดคุยกัน" พราวว่า
"เอ้อ เดี๋ยวโทร.คอนเฟิร์มเลยดีกว่า แปปนึงนะ"
ในมุมสวยแห่งหนึ่ง ปูนชายหนุ่มมาดเซอร์กำลังเล่นกีต้าร์โปร่ง โชว์แฟนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
แฟนสาวฟังแล้วเคลิ้ม
เสียงโทรศัพท์มือถือดังแทรกเข้ามาขัดจังหวะ ปูนหยุดเล่น
"สวัสดีครับ .... ใช่ครับ ได้ครับ สักห้าโมงเย็นก็ได้ครับ"
"ใครอะ"
"เพื่อนของรุ่นพี่อะ เขาอยากคุยเรื่องเพื่อนที่ตายไปของพี่ มา มา ... ฟังเพลงของพี่ต่อดีกว่า"
ปูนเริ่มเล่นเพลงอีกครั้ง คราวนี้เสียง sms ดังเข้าเครื่องโทรศัพท์มือถือของเขา
"ว๊า อีกแหล่ะ"
ปูนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เป็นข้อความจาก “อ้น” ปูนมีสีหน้าแปลกใจ
"ไอ้อ้น"
"ใครอีกอะ....อย่าบอกนะว่ามีคนอื่น"
"ไม่ใช่ๆ ..เพื่อนพี่เอง ไอ้อ้น มันเป็นหัวหน้าวง ที่พี่เคยเล่นสมัยเรียนอยู่มหาลัยไง"
"จำได้แล้ว … ที่พี่เคยเอารูปให้หนูดูนะเหรอ"
"ใช่ๆ เมื่อก่อนวงของพี่ดังมากเลยน๊า ไอ้อ้น มันแต่งเพลงดีมาก คนทั้งมหาลัย ร้องได้หมดเลย... น่าเสียดาย มันติสไปหน่อย ดังอยู่เพลงเดียวก็เลิก"
"อ้าว... ไงงั้นอะ แล้วนี่เขาส่งอะไรมา"
"ไฟล์เพลง สงสัยมันได้แรงบันดาลใจอะไรใหม่ๆ ละมั้งเนี่ย"
ปูนโหลดเพลงของอ้นและหยิบหูฟังขึ้นมาฟัง ฟังไปได้สักพักสีหน้าของปูนเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาล่องลอย ทำเอาแฟนสาวตกใจ
"อ้าวพี่ปูนเป็นอะไรอะ พี่ปูนจะไปไหน"
ปูนลุกขึ้นเดินออกไป โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงเรียกของแฟนสาวเลยแม้แต่น้อย
"พี่ปูน จะไปไหนอะ พี่ปูนๆ"
ปูนเดินข้ามถนนไปอย่างเลื่อนลอย
ปูนเดินมาที่อาคารเรียนแห่งหนึ่ง ... ปูนยังคงดูเหม่อล่องลอยเขาเดินขึ้นไปบนอาคารเหมือนถูกมนต์สะกด
ปูนมาหยุดอยู่ที่ดาดฟ้า
ด้านล่างนักศึกษาบางคนเห็นเข้า ความชุลมุนก็เกิดขึ้นนักศึกษาเดินมาจับกลุ่มชี้ไปที่บนดาดฟ้า
"เฮ้ย นั่นคนจะโดนตึก"
ปูนสายตาเหม่อมองเขาเหมือนถูกควบคุมจากบางสิ่ง
อาจารย์เบิ้ม ฝ่ายกิจการนักศึกษาเข้ามาพร้อมกับโทรโข่งในมือ
"ชีวิตคือสิ่งสำคัญที่ได้รับมาจากพ่อแม่มานะ อย่าทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้น ใจเย็นๆ ก่อน"
แววตาของปูนกลับแข็งกร้าว ... มือของเขาเร่งเสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือให้ดังขึ้น สีหน้าของเขาปวดร้าว
ปูนตัดสินใจกระโดดออกมาจากระเบียงนั้น ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้คน
เลือดนองไปทั่วพื้นกลิ่นคาวคลุ้งตลบ ทำเอานักศึกษาบางคนถึงกับอาเจียน ร่างของปูนหักบิดเบี้ยวจนเสียรูป
อ. เบิ้มเข้ามาตรวจลมหายใจจนแน่ใจว่า ปูนตายแล้ว เขาจึงมาหยิบหูฟังออกจากศพปูนเสียงเพลงลึกลับ ยังคงดังอยู่ ..... เช่นเดิม
เสียงรถพยาบาลก็ดังเข้ามาในพื้นที่
อ่านต่อตอนที่ 7
