ผมดูโทรทัศน์ก่อนเข้านอนเห็นคนหลายหมื่นเข้าไปอยู่ในทำเนียบซึ่งเป็นสาธารณสมบัติของชาติ และเวลานี้เป็นของประชาชนอย่างสมบูรณ์แบบและเต็มภาคภูมิแล้วก็รู้สึกแปลก
สมัยก่อนมีแต่วันเด็กเท่านั้นที่พวกเด็กๆ ได้รับสิทธิแค่วันเดียวในหนึ่งปีที่เหยียบย่างเข้าไป บางคนก็ขึ้นไปนั่งโก้อยู่บนที่นั่งของเก้าอี้นายกรัฐมนตรี ส่วนจะฝันเป็นนายกรัฐมนตรีหรือเปล่านั้นก็ไม่อาจทราบได้
ตื่นเช้ามาขณะขับรถมาที่สำนักงาน โทรทัศน์ในรถช่อง 5 ได้มีการสัมภาษณ์นายแพทย์ท่านหนึ่งน่าประทับใจมาก ท่านอยู่ในทำเนียบในขณะที่ตำรวจปราบจลาจลฉวยโอกาสบุกเข้าไปปะทะกับประชาชนทำให้เกิดการบาดเจ็บในส่วนของพันธมิตร นับได้ก็ 15 คน คุณหมอท่านนี้ก็ช่วยเยียวยาในที่เกิดเหตุ หนักหน่อยก็นำส่งไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
ทราบจาก คุณสุริยะใส ตักศิลา ว่ากว่า 70 เปอร์เซ็นต์ของคนที่มาชุมนุมนั้นผู้หญิงนะครับ
และคุณหมอที่ผมกล่าวถึงซึ่งมีหัวใจเปี่ยมด้วยมนุษยธรรม ท่านก็บอกว่าเกณฑ์อายุเฉลี่ยของคนซึ่งอยู่ในทำเนียบนั้นก็อายุปาเข้าไปตั้งแต่ 45 ขึ้นไปแล้วครับ
ฮะ... ผู้หลักผู้ใหญ่และเป็นผู้หญิงมีอายุนะครับ
น่าอายนะ พวกปราบจลาจลบางคนอายุก็ไม่มากเอากระบองไล่ตีคนอายุคราวแม่ของตัวเอง ไม่รู้จักอายพ่ออายแม่มันเลยรึไง
ผมประทับใจที่คุณหมอท่านนี้ให้สัมภาษณ์ออกอากาศไปทั่วประเทศแบบ “ตบท้า” เสียงดังฟังชัดมาก “ผมขอให้วันนี้มากันที่นี่มากๆ นะครับ”
นี่แหละแค่นี้ก็ทำให้ผมขับรถน้ำตาคลอจนถึงที่ทำงาน
ผมทำงานกับคุณสนธิ รู้จักแกดีว่าคุณสนธินั้นมีใจรักลูกน้องฉันใด และไม่เคยทิ้งลูกน้องแม้แต่คนเดียว
ฉันนั้นคนอย่างคุณสนธิก็จะไม่ทิ้งเพื่อนๆ ที่ร่วมชุมนุมโดยเด็ดขาด เป็นตายร้ายดีอย่างไร เจ็บป่วยแค่ไหนแก่ก็ยืนหยัดอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข และต่อสู้ร่วมกับประชาชนจนถึงที่สุด
เพื่อนอีกคนหนึ่งของพระบาทที่ต้องขอขอบคุณผ่านเว็บนี้ด้วย ก็คือคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ท่านร่วมเขียนบทกวีประวัติศาสตร์ปลุกสำนึกให้พันธมิตรสู้ถึง 2-3 ชั้น ล้วนลึกซึ้งกินใจมาก
เช่นเดียวกับนักดนตรีไม่ว่าแฮมเม่อร์ สุกัญญา มิเกล หรือเจ้าประจำคนกันเองทั้งหลาย ไม่เคยทอดทิ้งพันธมิตรและพันธมิตรจะจดจำพวกเขาและเธอเหล่านั้นไว้ในดวงใจตลอดไป
สำหรับการหาวิธีกำจัดแกนนำ 5 คนนั้นก็คงใช้วิธีการจับกุมด้วยข้อหาซึ่งยังไม่รู้ว่าจะตั้งโจทย์คดีความว่าอะไร แต่ทุกคนของแกนนำเขาก็พร้อมแล้ว
จับเมื่อไร ก็ลุกฮือทั่วประเทศ
เหมือนแต่จะหนักกว่าเมื่อมีการจับ 13 กบฏรัฐธรรมนูญก่อน 14 ตุลาคม 2516 แน่นอน
เพราะเวลานี้พันธมิตรมีธงอยู่ทั่วประเทศ
กระทั่งให้ปฏิวัติก็เอาไม่อยู่
จริงๆ นะครับ... เอาไม่อยู่หรอกครับ
กลไกรัฐไม่สามารถยุติหรือหยุดยั้งคลื่นใหญ่ของมวลชนที่เขาลุกฮือได้หรอก เพราะมันเท่ากับเป็นการเริ่มต้นที่คนรู้สึกว่าประชาชนควรจับมือกันปฏิวัติและเป็นการปฏิวัติ de facto popular เสียที
จะเอากันอย่างนี้ด้วยวิธีจุดชนวนระเบิดครั้งใหญ่ก็เอาเลย
ทดลองกันเสี่ยงๆ ก็ได้
ผมเองเขียนมาก็เพราะเห็นว่าประวัติศาสตร์มันไม่ซ้ำรอยเหมือนเดิม
แต่มันซ้ำรอยโดยเปลี่ยนโฉมหน้าต่างหาก ตัวละครใหม่ แต่หน้าเก่า คนก็เหม็นเบื่อเต็มที
สมัยก่อนมีแต่วันเด็กเท่านั้นที่พวกเด็กๆ ได้รับสิทธิแค่วันเดียวในหนึ่งปีที่เหยียบย่างเข้าไป บางคนก็ขึ้นไปนั่งโก้อยู่บนที่นั่งของเก้าอี้นายกรัฐมนตรี ส่วนจะฝันเป็นนายกรัฐมนตรีหรือเปล่านั้นก็ไม่อาจทราบได้
ตื่นเช้ามาขณะขับรถมาที่สำนักงาน โทรทัศน์ในรถช่อง 5 ได้มีการสัมภาษณ์นายแพทย์ท่านหนึ่งน่าประทับใจมาก ท่านอยู่ในทำเนียบในขณะที่ตำรวจปราบจลาจลฉวยโอกาสบุกเข้าไปปะทะกับประชาชนทำให้เกิดการบาดเจ็บในส่วนของพันธมิตร นับได้ก็ 15 คน คุณหมอท่านนี้ก็ช่วยเยียวยาในที่เกิดเหตุ หนักหน่อยก็นำส่งไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
ทราบจาก คุณสุริยะใส ตักศิลา ว่ากว่า 70 เปอร์เซ็นต์ของคนที่มาชุมนุมนั้นผู้หญิงนะครับ
และคุณหมอที่ผมกล่าวถึงซึ่งมีหัวใจเปี่ยมด้วยมนุษยธรรม ท่านก็บอกว่าเกณฑ์อายุเฉลี่ยของคนซึ่งอยู่ในทำเนียบนั้นก็อายุปาเข้าไปตั้งแต่ 45 ขึ้นไปแล้วครับ
ฮะ... ผู้หลักผู้ใหญ่และเป็นผู้หญิงมีอายุนะครับ
น่าอายนะ พวกปราบจลาจลบางคนอายุก็ไม่มากเอากระบองไล่ตีคนอายุคราวแม่ของตัวเอง ไม่รู้จักอายพ่ออายแม่มันเลยรึไง
ผมประทับใจที่คุณหมอท่านนี้ให้สัมภาษณ์ออกอากาศไปทั่วประเทศแบบ “ตบท้า” เสียงดังฟังชัดมาก “ผมขอให้วันนี้มากันที่นี่มากๆ นะครับ”
นี่แหละแค่นี้ก็ทำให้ผมขับรถน้ำตาคลอจนถึงที่ทำงาน
ผมทำงานกับคุณสนธิ รู้จักแกดีว่าคุณสนธินั้นมีใจรักลูกน้องฉันใด และไม่เคยทิ้งลูกน้องแม้แต่คนเดียว
ฉันนั้นคนอย่างคุณสนธิก็จะไม่ทิ้งเพื่อนๆ ที่ร่วมชุมนุมโดยเด็ดขาด เป็นตายร้ายดีอย่างไร เจ็บป่วยแค่ไหนแก่ก็ยืนหยัดอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข และต่อสู้ร่วมกับประชาชนจนถึงที่สุด
เพื่อนอีกคนหนึ่งของพระบาทที่ต้องขอขอบคุณผ่านเว็บนี้ด้วย ก็คือคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ท่านร่วมเขียนบทกวีประวัติศาสตร์ปลุกสำนึกให้พันธมิตรสู้ถึง 2-3 ชั้น ล้วนลึกซึ้งกินใจมาก
เช่นเดียวกับนักดนตรีไม่ว่าแฮมเม่อร์ สุกัญญา มิเกล หรือเจ้าประจำคนกันเองทั้งหลาย ไม่เคยทอดทิ้งพันธมิตรและพันธมิตรจะจดจำพวกเขาและเธอเหล่านั้นไว้ในดวงใจตลอดไป
สำหรับการหาวิธีกำจัดแกนนำ 5 คนนั้นก็คงใช้วิธีการจับกุมด้วยข้อหาซึ่งยังไม่รู้ว่าจะตั้งโจทย์คดีความว่าอะไร แต่ทุกคนของแกนนำเขาก็พร้อมแล้ว
จับเมื่อไร ก็ลุกฮือทั่วประเทศ
เหมือนแต่จะหนักกว่าเมื่อมีการจับ 13 กบฏรัฐธรรมนูญก่อน 14 ตุลาคม 2516 แน่นอน
เพราะเวลานี้พันธมิตรมีธงอยู่ทั่วประเทศ
กระทั่งให้ปฏิวัติก็เอาไม่อยู่
จริงๆ นะครับ... เอาไม่อยู่หรอกครับ
กลไกรัฐไม่สามารถยุติหรือหยุดยั้งคลื่นใหญ่ของมวลชนที่เขาลุกฮือได้หรอก เพราะมันเท่ากับเป็นการเริ่มต้นที่คนรู้สึกว่าประชาชนควรจับมือกันปฏิวัติและเป็นการปฏิวัติ de facto popular เสียที
จะเอากันอย่างนี้ด้วยวิธีจุดชนวนระเบิดครั้งใหญ่ก็เอาเลย
ทดลองกันเสี่ยงๆ ก็ได้
ผมเองเขียนมาก็เพราะเห็นว่าประวัติศาสตร์มันไม่ซ้ำรอยเหมือนเดิม
แต่มันซ้ำรอยโดยเปลี่ยนโฉมหน้าต่างหาก ตัวละครใหม่ แต่หน้าเก่า คนก็เหม็นเบื่อเต็มที
