ในวิถีตะวันตกนั้น ภาพเขียนคือศิลปะที่สะท้อนโลกกายภาพ แต่สำหรับวิถีตะวันออก งานศิลปะจีน จะเป็นสื่อที่เชื่อมถึงพลังงานชีวิต ลมปราณ หรือชี่
เซี่ย เหอ (ศตวรรษที่ 6) กล่าวว่า ภาพเขียนจะประกอบด้วย ลมหายใจ - ความกลมกลืนกับชีวิต - ความเคลื่อนไหว (ชี่-หยุ่น-เซิงต่ง 气韵生动)
บทความ Qi in Chinese Painting ของ จอห์น วอยท์ อธิบายว่า ลมหายใจ หรือ "ชี่" คือองค์ประกอบสำคัญของทุกสรรพสิ่ง ขณะที่ "หยุ่น" คือความกลมกลืน ประสานสอดคล้องตามครรลอง ส่วน "เซิง" คือการเติบโต ชีวิต "ต่ง" หมายถึงกายภาพที่เคลื่อนไปตลอดเวลา
พลังงานชีวิต หรือ "ชี่" ที่เคลื่อนย้ายถ่ายเทไปมาอย่างเป็นหนึ่งเดียว ระหว่างจิตรกรกับพู่กันขณะจรดลงเป็นภาพเขียนต่างๆ ไม่ว่าวาดอะไรก็ตาม คือความสมบูรณ์แบบของงานศิลปะพู่กันจีน
ชี่ หรือ ลมปราณชี่กง จึงเป็นคุณลักษณะสำคัญที่พัฒนาระดับฝีมือของจิตรกรพู่กันจีนมาแต่โบราณ โดยจาง หยานหยวน (ศตวรรษที่ 9) กล่าวว่า รูปทรง รูปแบบต่างๆ หากไม่มี ชี่-หยุน จะเรียกว่าภาพเขียนก็คงไม่เต็มปากนัก และเมื่อเปรียบ "ชี่-หยุ่น-เซิงต่ง" ของจิตรกรพู่กันจีน จึงหมายถึง "การคุมลมหายใจ-การเคลื่อนไหวของกายภาพมือและทั้งร่างกาย-จรดตลอดจนสมาธิติดตามความเคลื่อนไหวอย่างรู้ตัว"
ชี่กงปาต้วนจิน เป็นหนึ่งรูปแบบการฝึกชี่กงที่แพร่หลาย และมักได้รับคำแนะนำให้ใช้ฝึกเพื่อผสานความเป็นหนึ่งเดียวของจิต-ลมปราณ-ร่างกาย เช่นเดียวกับการฝึกทางเทคนิควาดพู่กันจีน ซึ่งจะพัฒนาก้าวหน้าไปอย่างกลมกลืนพร้อมๆ กัน
