ณ เช้าวันหนึ่งที่ด่านหานอี้ว์ นายด่านอิ่นสี่ ตื่นแต่เช้าตรู่เช่นทุกวัน ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย มองไปยังท้องฟ้า เห็นดาวรางๆอยู่ไม่กี่ดวงทอแสงวิบวับ ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แต่ท้องฟ้าก็แจ่มใส นับเป็นวันที่อากาศดี ขณะที่เขาคิดเพลินๆ พลันก็ร้องอุทานขึ้น เมื่อเห็นหมอกสีม่วงเจือสีแดงอมน้ำเงินค่อยๆเคลื่อนตัวจากทิศตะวันออกสู่พรมแดนทิศตะวันตก เขาก็รู้ว่าวันนี้จะมีคนแปลกหน้ามาขอผ่านด่าน
ราวเที่ยงวัน ควายหนุ่มตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากทิศตะวันออก ค่อยๆเดินเข้ามา มีผู้เฒ่าคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลังควาย ผมเผ้าหนวดเคราสีขาวโพลนเห็นมาแต่ไกล ท่าทางสง่างาม ควายมาหยุดที่ด่าน
นายด่านอิ่นร้องถาม “ท่านต้องการผ่านด่านใช่หรือไม่?”
ผู้เฒ่าตอบว่า “ถูกต้อง!”
อิ่นสี่หัวเราะเบาๆถามต่อว่า “ท่านชื่อแซ่ใด มาจากไหน และจะท่องไปยังแห่งหนใด?”
ผู้เฒ่าลูบเคราตอบว่า “ข้าเป็นชาวแคว้นฉู่ นามเหลาตัน ปรารถนาจะท่องไปยังแดนตะวันตก”
ที่แท้ผู้เฒ่าท่านนี้คือเหลาจื่อ นายด่านอิ่นดีเนื้อดีใจยิ่งนัก กล่าวว่า”ท่านผู้เฒ่ามีใบผ่านด่านหรือไม่?”
“ไม่มี” เหลาจื่อตอบ
“ตามกฎระเบียบผู้ไม่มีใบผ่านด่าน ไม่อาจเดินทางข้ามพรมแดน อย่างไรก็ตาม วันนี้อาจผ่อนปรนให้ได้ เพียงท่านกล่าวคำสอนเต๋า ข้าก็จะส่งท่านออกนอกด่าน” นายด่านอิ่นกล่าว
เหล่าจื่อหัวเราะ “เต๋ามิอาจกล่าวอธิบาย หากกล่าวอธิบายได้ก็มิใช่เต๋า”
นายด่านอิ่น “แม้เต๋ามิอาจกล่าวอธิบาย แต่ก็ต้องมีวิธีเข้าถึงเต๋า โปรดท่านคิดวิธีถ่ายทอดเต๋าแก่ข้า มิเพียงเป็นโชคมหามงคลแก่ข้า หากเป็นโชคมหามงคลแก่ใต้หล้า”
เหล่าจื่อมิอาจเลี่ยงได้แล้ว จึงได้แต่หยิบปากกาออกมาเขียนคัมภีร์เต๋าห้าพันคำ ชื่อว่า “เต้าเต๋อจิง” จากนั้นก็ขี่ควายหนุ่ม ข้ามพรมแดนไป”
นายด่านอิ่นถือคัมภีร์ “เต้าเต๋อจิง” คารวะปรมาจารย์เฒ่า มองปราชญ์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่จนลับตา
*เหลาจื่อ แซ่หลี่ ชื่อเอ่อร์ สมญาเหลาตัน เป็นคนยุคชุนชิว (770-473 ปีก่อนค.ศ.) หรือกว่า 2,500 ปีที่แล้ว เป็นคนยุคเดียวกับขงจื๊อ เคยเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดในราชสำนักโจว ต่อมาก็ลาออกไปปลีกวิเวก ในตำนานเล่าขานว่า เมื่อเหลาจื่อเดินทางไปยังด่านหายอี้ว์ ก็ถูกนายด่านอิ่นสี่ขอร้องให้เขียนจารึกเต๋าห้าพันคำ คือ คัมภีร์ “เต้าเต๋อจิง” (เต๋าเต็กเก็ง) ที่เลื่องลือทั่วพิภพจวนจนปัจจุบัน เหลาจื่อมีอิทธิพลทางความคิดเหนือชาวจีนอย่างมหาศาล เขาก่อตั้งสำนักคิดเต๋า สั่งสอนวิถีชีวิตที่สอดคล้องกับธรรมชาติ