เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน พูดจาพลิกแพลง

วันหนึ่งพ่อเรียกลูกชายที่กำลังอยู่ในวัยกำลังเล่นซนมาสั่งสอนว่า “นับจากวันนี้เป็นต้นไปหากเจ้าจะพูดจะจาอะไรต้องหัดพูดให้พลิกแพลงได้ ไม่ผูกมัดตัวเองจนเกินไป” ด้านเจ้าลูกชายพอได้ฟังก็ทำหน้างุนงงสงสัยพลางถามว่า “พลิกแพลงได้หมายความว่ายังไงอ่ะครับ?"

เวลาเดียวกันนั้นเองบังเอิญมีเพื่อนบ้านมาเคาะประตูขอหยิบยืมสิ่งของ พ่อจึงถือโอกาสนี้ยกตัวอย่างให้ลูกชายฟังว่า “อย่างเช่นเวลามีคนมาขอยืมสิ่งของ ไม่ว่าในบ้านจะมีของนั้นอยู่หรือไม่ เจ้าก็ห้ามพูดเด็ดขาดว่ามี และห้ามพูดเช่นกันว่าไม่มี แต่ให้บอกว่าที่อยู่ในบ้านก็มี และที่ไม่อยู่ในบ้านก็มีแทน วิธีการพูดเช่นนี้นี่แหละที่เรียกว่าพลิกแพลงได้ เพราะหากเจ้าไม่ต้องการให้เขาหยิบยืมของนั้นๆ ก็สามารถบอกไปได้ว่าของที่ต้องการไม่อยู่ในบ้าน ดังนั้นนับจากนี้ไปหากพบเจอเรื่องราวทำนองดังกล่าวนี้ ก็ให้ใช้วิธีการพลิกแพลงเช่นนี้” พอพ่อพูดจบ เจ้าลูกชายก็พยักหน้าหงึกๆ แสดงให้เห็นว่าทั้งเข้าใจและจดจำได้

อยู่มาวันหนึ่ง มีแขกเดินทางมาจากต่างเมืองเพื่อมาเยี่ยมเยือนบิดา พอมาถึงที่บ้านเจอเจ้าลูกชายก็เอ่ยปากถามขึ้นว่า “พ่อของเจ้าอยู่ไหม?” เจ้าลูกชายพอนึกถึงคำสั่งสอนของบิดาได้ก็รีบตอบกลับไปทันทีว่า “ที่อยู่ในบ้านก็มี และที่ไม่อยู่ในบ้านก็มี!”