ขงจื่อไปหาเหล่าตัน พูดคุยถึงมนุสสธรรมและครรลองธรรม เหล่าตันเอ่ยขึ้นว่า “เศษฟางจากการฝัดข้าวได้บดบังนัยน์ตาของท่าน กระทั่งฟ้าดินและทิศทางทั้งสี่สลับสับเปลี่ยนตำแหน่งแห่งที่ ยามเมื่อถูกมดแมลงเหลือบริ้นกัด ท่านก็ไม่อาจหลับนอนได้ทั้งค่ำคืน ยามเมื่อมนุสธรรมและครรลองธรรมมาก่อกวนจิตใจ ความปั่นป่วนสับสนย่อมมากมายสุดประมาณ หากท่านต้องการปกป้องโลกมิให้สูญเสียความเรียบง่ายเป็นธรรมชาติ ก็ต้องเคลื่อนไหวอย่างอิสระดั่งสายลม สถิตมั่นอยู่ในคุณธรรมที่แท้ ไยจึงต้องทุ่มเทเรี่ยวแรงมากมายปานนั้น ไม่ผิดอะไรกับการแบกกลองใหญ่เที่ยวตีป่าวร้องตามหาบุตรชายที่สูญหายไป ห่านขาวไม่ต้องอาบน้ำทุกวันเพื่อรักษาความขาว อีกามิต้องลงหมึกทุกวันเพื่อรักษาความดำ สีดำสีขาวในความเรียบง่ายเป็นธรรมชาตินั้นไม่เปิดโอกาสให้ถกเถียงโต้แย้ง ชื่อเสียงและเกียรติภูมิอันโด่งดังนั้นไม่เปิดโอกาสให้ริษยา เมื่อตาน้ำเหือดแห้ง ทิ้งปลาให้นอนกลิ้งเกลือกบนพื้นดิน พวกมันพยายามขยับตัวเข้าเบียดกัน คายเมือกแบ่งปันความชื้นแก่กัน แต่ไม่เป็นการดีกว่าหรือ ที่พวกมันจะหลงลืมกันและแหวกว่ายไปในท้องธาร”
เมื่อขงจื่อกลับจากเยี่ยมคารวะเหล่าตัน ก็เงียบงันอยู่เป็นเวลาสามวัน กระทั่งศิษย์ถามว่า “อาจารย์ ท่านได้พบกับเหล่าตันแล้ว ท่านคิดว่าเขาเป็นคนเยี่ยงไร?”
ขงจื่อตอบว่า “ในที่สุดข้าได้เห็นมังกรแล้ว มังกรที่เผยร่างออกมาอย่างสง่างามยิ่ง โผนทะยานเหยียดกายอวดลวดลายวิจิตรงดงามยิ่ง ควบขี่พลังปราณเมฆา ยังชีพด้วยพลังอินและหยัง ปากของข้าอ้าค้างและไม่อาจหุบลงได้ ลิ้นของข้ากระดกขึ้นแต่ก็ไม่อาจหลุดถ้อยคำใดออกมา ข้าจะสามารถหยั่งวัดเหล่าตันได้อย่างไร”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子）
