หวนกงอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ เปี่ยนนายช่างทำล้อรถอยู่ตรงลานข้างล่าง ละจากการทำล้อไม้ วางค้อนและสิ่ว เดินขึ้นมายังห้องอ่านหนังสือ เอ่ยถามหวนกงว่า “หนังสือที่ท่านกำลังอ่านอยู่นี้ บันทึกถ้อยคำของผู้ใด?”
“ถ้อยคำของปราชญ์” หวนกงตอบ
“ปราชญ์เหล่านั้น ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”
“ล้วนล่วงลับไปเนิ่นนานแล้ว” หวนกงตอบ
“ถ้าเช่นนั้น สิ่งที่ท่านอ่านก็หามีสิ่งใดไม่ นอกจากเพียงกากเดนของผู้คนในอดีต”
“ช่างทำล้อรถอย่างเจ้ากล้ามาวิจารณ์สิ่งที่ข้ากำลังอ่านได้อย่างไร?” หวนกงถามขึ้น “หากเจ้าสามารถอธิบาย ก็เป็นการดี หาไม่ ชีวิตจะสิ้น”
ช่างทำล้อกล่าวขึ้น “ข้าแสดงความเห็นจากการทำงานของข้า เมื่อข้าสกัดวงล้อ หากแรงค้อนเบาเกินไป สิ่วก็จะลื่นไถลไม่กินเนื้อไม้ แต่ถ้าแรงเกินไป มันก็จะฝังเข้าไปติดแน่นจนไม่อาจขยับ ต้องไม่เบาเกินไปหรือแรงเกินไป ท่านสามารถควบคุมมันด้วยมือของท่าน และสามารถรู้สึกถึงมันได้ที่ใจของท่าน ท่านไม่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด ทั้งยังมีเคล็ดลับบางอย่างอยู่ด้วย ข้าไม่สามารถสอนสิ่งเหล่านี้แก่บุตรชาย และเขาก็ไม่สามารถเรียนรู้มันจากข้าได้ ดังนั้น ข้าจึงอยู่มาถึงเจ็ดสิบปี และขณะนี้ก็ยังคงทำล้อรถอยู่ เมื่อผู้คนในอดีตล่วงลับไป พวกเขาก็นำความรู้ติดไปด้วย โดยไม่อาจถ่ายทอดให้ผู้ใด ดังนั้นสิ่งที่ท่านอ่าน จึงหาใช่สิ่งใดอื่นนอกจากกากเดนของผู้คนในอดีต”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子）
