เหยาหมายมอบอาณาจักรแก่สี่ว์โหยว ทรงกล่าวว่า “เมื่อสุริยันจันทราเผยโฉม การจุดคบไฟก็หามีความจำเป็นไม่ เมื่อสายฝนโปรยพรมพสุธา การก่อทำนบผันน้ำสู่เรือกสวนไร่นาก็หาประโยชน์ใดมิได้ หากท่านขึ้นครองอำนาจปกครองแผ่นดิน โลกก็จะสงบสุขร่มเย็น ยามที่ข้าครองอำนาจ ก็เห็นเพียงความตกต่ำเสื่อมถอย ท่านจงรับมอบแผ่นดินไปครองเถิด”
สี่ว์โหยวกล่าวตอบว่า “เมื่อพระองค์ครองแผ่นดิน โลกก็สงบร่มเย็น หากข้าขึ้นครองแผ่นดินแทนพระองค์ เพียงเพื่อให้ได้ ‘ชื่อ’ ว่าเป็นผู้ปกครองกระนั้นหรือ? แต่ ‘ชื่อ’ นั้นเป็นเพียงอาคันตุกะของสัจจะ หากข้ารับมอบ ข้าก็มิเป็นเพียงอาคันตุกะดอกหรือ?
“เมื่อนกไซตัวน้อยสร้างรังในป่าลึก ก็ไม่ต้องการกิ่งไม้มากไปกว่าหนึ่งกิ่ง เมื่อตัวตุ่นดื่มน้ำจากท้องธาร ก็ไม่ต้องการน้ำมากไปกว่าหนึ่งอิ่มท้อง โปรดเสด็จกลับเวียงวัง แลลืมเรื่องนี้เถิด ข้าหาได้ต้องการปกครองโลกไม่ แม้นพ่อครัวไม่มาจัดการงานครัว ผู้ประกอบพิธีเซ่นสรวงก็ไม่อาจกระโจนข้ามแท่นพิธีมาทำครัวแทนได้”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子） บทที่หนึ่ง อิสรจร （逍遥游）
