คนงานล้างจานถูกไล่ออก เหตุเก็บอาหารเหลือจากแขก ให้ลูกกินฟื้นฟูสุขภาพ

เอเจนซี--นางหลี่ หง คุณแม่วัย 46 ปี พนักงานล้างจานโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในนครหนันจิง ถูกไล่ออกจากงานเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ในความผิดขโมยทรัพย์สินของโรงแรม โดยเก็บอาหารเหลือจากแขก ไปให้ลูกสาวที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย เพื่อบำรุงร่างกายที่อ่อนล้าจากการเรียนหนัก

หลี่ หง ดูยังไม่หายช็อกดีขณะให้สัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวเมื่อวันอังคาร(28 ก.พ.) เธอเล่าว่าตลอดสี่ปีที่ทำงานที่โรงแรมนี้ เมื่อเห็นพนักงานทิ้งอาหารเหลือจากจานอาหารก็รู้สึกเสียดายมาก “ของยังดีดีอยู่เลย ฉันเลยเก็บมันไว้ ว่าจะเอาไปให้ลูกสาวกิน ทำไมถึงต้องว่าฉันเป็นโจรเป็นขโมยด้วย”

หลี่ หงแม้การศึกษาไม่สูง ก็เป็นคนงานล้างจานที่ขยับขันแข็ง ชนิด “คำน้อยไม่เคยบ่น” “ฉันได้พักผ่อนน้อย ไม่มีค่าทำงานล่วงเวลา เงินเดือนไม่ถึง 1,500 หยวน กินอยู่ที่โรงแรม เหนื่อยเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร”

สามีของหลี่ หง ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่บริษัทแห่งหนึ่งในหนันจิง มีลูกสาวหนึ่งคน เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยหนันจิง

หลี่ หง เป็นพนักงานล้างจานที่โรงงานหรูระดับห้าดาวในหนันจิง อาหารที่แขกมากินกันแต่ละมื้อ ราคาแพงเท่ากับค่าจ้างล้างจานหลายวันของเธอ “จานชามที่ส่งมาให้พวกเราล้างกัน เหลืออาหารมากมาย ทั้งปลา เป็ด ไก่ กินได้อีกถึงสองสามวัน แต่ของเหลือจากแขก ต้องทิ้งหมด ทิ้งกันเป็นถังๆ ถังแล้วถังเล่า อาหารที่เหลือในแต่ละวัน เงินเดือนทั้งเดือนของพวกเราก็ยังไม่พอซื้อหามาได้”

พนักงานหลายคนก็รู้สึกเสียดายจนทิ้งไม่ลง ถ้าหัวหน้าไม่เห็น พวกเขาก็แอบเอากลับกันบ้านกัน พวกเขาเอาแต่อาหารเหลือเดนจากจานอาหารของแขกเท่านั้น”

ทว่า ในวันที่ 7 ธันวาคม ปีที่แล้ว พนักงานได้เก็บจานอาหารจากโต๊ะของแขกมาให้หลี่ หง “ฉันมองดู อาหารยังดีๆอยู่เลย ก็จะให้ฉันเททิ้งขยะ” ทุกครั้งที่ผ่านมา หลี่ หงจำต้องทิ้งอย่างเสียมิได้ แต่ครั้งนี้ เธอคิดถึงลูก ถ้าลูกได้กินอาหารเหลือเหล่านี้ ก็วิเศษทีเดียว ลูกกำลังเรียนปีสาม อยู่ในวัยที่กำลังเติบโต แต่ก็ผอมมาก เธอจึงเทอาหารเหลือเดนเหล่านั้นใส่ในถุงพลาสติก มีปลาเหลือเกือบทั้งตัว เป็ดย่างครึ่งจาน และเนื้อชิ้นเล็กๆอีกชิ้น”

“แต่ในคืนนั้น เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลกำลังติดตามตรวจสอบพนักงานชายอีกคนที่แอบเอาทรัพย์สินของโรงแรมกลับบ้าน และก็มาเจอถุงใส่อาหารเหลือของฉัน เจ้าหน้าที่คิดว่าถุงนั้นเป็นของพนักชายที่ต้องสงสัยนั้น จึงได้ตรวจดดูอย่างละเอียด”

ถ้า หลี่ หง ไม่ออกหน้ามายอมรับ เธอก็รอดจากการโดนไล่ออก แต่ถ้าโรงแรมจับมือใครดมไม่ได้ ทุกคนก็จะต้องช่วยกันรับผิดชอบ เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องมารับเคราะห์แทน ก็เลยออกมายอมรับ “ตอนนั้น ฉันคิดว่าอาจจะโดนปรับ”

แต่ไม่คิดเลยว่า ทันทีที่เธอเมื่อเธอกรอกใบตรวจสอบ และยอมรับเรื่องเก็บเศษอาหารกลับบ้าน ข้อมูลถูกส่งไปยังฝ่ายบุคคล สามวันต่อมา เธอก็โดนไล่ออกจากงาน

แผนกล้างจานของโรงแรมยังขาดแคลนคนงาน และการลงโทษเช่นนี้ก็รุนแรงเกินไป เธอจึงไปร้องเรียนกับผู้จัดการแผนกอาหาร แต่ผู้จัดการฯก็ไม่ฟังเหตุผลใดๆของเธอ กลับตอบคำเดียว “ดูนี่ซิ พร้อมกับยื่นคู่มือพนักงาน ให้ดู เธอละเมิดกฎข้อ 8.1.4.7”

หลี่ หง กลับมาอ่านกฎฯข้อที่เธอละเมิด ระบุว่า “ไม่ทำลายสิ่งของเสียหาย ลักขโมย โกหก และลักสิ่งของของแขก ของโรงแรม หรือของเจ้าหน้าที่พนักงานอื่น

แต่หลี่ หง ก็ยอมรับไม่ได้ “ของเหล่านั้น เป็นของที่โรงแรมทิ้งแล้ว ใครล่ะ ไม่เคยเอาบ้าง? มันรุนแรงเกินไป”