โครงการหนึ่งซึ่งมีผู้คนพูดถึงกันมาก โดยมีทั้งผู้เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยคือเรื่องการนำวัดไปไว้ในศูนย์การค้า ซึ่งต่างก็มีเหตุผลหรือมุมมองของตนเองที่แตกต่างกันไปตามสติปัญญา ผมเห็นด้วยกับการนำวัดไปไว้ในที่ต่างๆ ซึ่งไม่ใช่เฉพาะแค่ศูนย์การค้าที่กำลังฮือฮากันเป็นครั้งคราวตามประสาที่ชอบทำอะไรตามกระแสแห่แหนกันไปสักพักก็เลิกไปอย่างไร้ร่องรอยหรือสูญสิ้นวิญญานหรือเลิกไปเพราะผู้ริเริ่มเรื่องนี้พ้นตำแหน่ง
วัดในความหมายของผมนี้ ไม่ใช่วัดที่เป็นวัตถุ ซึ่งวัดกันตามความใหญ่โตหรูหราขนาดต้องมีส้วมทองคำให้ฮือฮา ก็ไม่รู้ว่าไปนั่งถ่ายแล้วจะทำให้สิ่งปฏิกูลนั้นขายได้ราคาเท่ากับส้วมหรือเปล่า ก่อนจะไปนั่งถ่ายจะต้องไปกินอาหารแพงลิบลิ่วอย่างอาหารฮ่องเต้หรือดื่มไวน์ขวดละสองแสนด้วยหรือไม่ ถ่ายของเสียแล้วต้องใช้ผ้าไหมแพรเช็ดก้นแทนใช้กระดาษทิชชู่ด้วยหรือเปล่าเพื่อให้สมศักดิ์ศรีของส้วมราคาแพง
ความจริงแล้ว วัดที่ผมบอกนี้สามารถนำติดตัวเราไปทุกแห่ง ตราบใดที่หัวใจเรายังเต้นอยู่ นั่นคือ “ วัดใจ” โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราไปเดินตามศูนย์การค้า ควรต้องมีวัดใจให้มากกว่าปกติเพราะในที่อย่างนั้นมักมีสิ่งล่อตาล่อใจให้เกิดกิเลศตัณหามากมาย บางคนซื้อเพราะอยากซื้อเท่านั้น ทั้งที่บางทีซื้อมาแล้วไม่เคยได้ใช้ของที่ซื้อมานั้นเลยหรือจะใช้บ้างก็ไม่คุ้มค่ากับราคาของสินค้านั้น
ถ้าดูให้ดี ทุกวันนี้ เรามีวัดกับศูนย์การค้าปะปนกันอยู่แล้ว จนแทบจะแยกไม่ออกว่าส่วนใดเป็นวัดส่วนใดเป็นศูนย์การค้า สมัยที่ยังไม่มีศูนย์การค้ามากมายอย่างปัจจุบัน งานวัดก็คืองานชุมนุมขายสินค้าจิปาถะซึ่งมีสินค้ามากมายหลายหลาก ผมเชื่อว่าผู้ใหญ่ในวันนี้หลายคนคงคุ้นเคยกับงานวัดอย่างนี้สมัยยังเป็นเด็กๆ ซึ่งเป็นงานขายของนานาชนิดและบางทียังเลยเถิดถึงขั้นที่มีมหรสพบันเทิงซึ่งไม่ควรจะให้มีในวัด
อย่างการมีเวทีมวยในงานวัดซึ่งมีการส่งเสียงเชียร์กันครึกครื้น ชาวบ้านทั่วไปร้องเชียร์ก็ไม่น่าเกลียดหรอกครับ บางทีมีใครไม่รู้สวมชุดสีเหลืองส่งเสียงเอะอะมะเทิ่งกว่าเพื่อนรวมอยู่ด้วย มหรสพบันเทิงแค่สนุกสนานรื่นเริงยังพอทำเนา บางครั้งถึงกับมีการเต้นระบำจ้ำบ๊ะ หรือมีการเปิดบ่อนพนันในงานวัดนั้นเลยก็มี เมื่อเป็นเช่นนั้นคนที่ไปทำบุญในวัดบางคนจึงเผลอไปทำบาปโดยไม่ตั้งใจ หนุ่มสาวสมัยก่อนจำนวนมากรู้จักกันก็จากงานวัดนั่นแหละครับ ไม่เชื่อไปหาอ่านเรื่องขุนข้างขุนแผนดูเถิดครับ พระเณรเล่นหูเล่นตากระทั่งมีกิ๊กกับสีกาก็เกิดจากงานทำบุญที่วัดนั่นเอง
ขอกลับมาสู่วัดที่เป็นวัตถุในศูนย์การค้าอีกที ผมคิดว่าน่าสนับสนุนมากกว่าคัดค้าน เพราะบางครั้งเราไปศูนย์การค้ากันทั้งครอบครัวซึ่งอาจมีคนต่างวัยต่างรุ่นร่วมไปในคราวเดียวกัน ตั้งแต่ปู่ย่าตายาย พ่อแม่ ลูกหลาน ฯลฯ เด็กๆ อาจเลือกไปดูไปเล่นในส่วนที่จัดไว้สำหรับเด็ก หนุ่มสาวก็ไปเลือกดูเลือกซื้อข้าวของที่จำเป็นหรือไม่จำเป็นแล้วแต่อัธยาศัย
ส่วนผู้สูงอายุซึ่งสังขารเริ่มกระปลกกระเปลี้ยเดินนานไม่ค่อยได้ก็จะได้แวะเข้า พักผ่อนหย่อนใจทั้งร่างกายและจิตใจในวัดของศูนย์การค้า สำหรับเด็กๆ และหนุ่มสาวซึ่งไปศูนย์การค้าโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องเข้าวัดและอาจแวะเข้าไปรับผู้สูงอายุหากได้สัมผัส วัดในศูนย์การค้าซึ่งถ้าจัดให้ดีให้เหมาะสมไม่ใช่จัดตามอารมณ์แบบสุกเอาเผากินก็อาจติดใจอยากจะเปลี่ยนไปเข้าวัดที่ศูนย์การค้าบ้างก็ได้
วัดในศูนย์การค้าที่ว่านี้ ไม่จำเป็นต้องนิมนต์พระคุณเจ้าไปนั่งเทศน์อย่างที่เป็นห่วงว่าเป็นสถานที่อโคจรสำหรับพระภิกษุสงฆ์ เพียงแค่จัดบรรยากาศให้เหมาะสมแบบเรียบง่ายมีวีดีโอฉายภาพวัดต่างๆ ทั่วประเทศหมุนเวียนกันไป มีภาพและเสียงการเทศน์ครั้งสำคัญๆ ซึ่งมีเนื้อหาให้ฟังและชมแล้วเกิดความศรัทธาเลื่อมใสไม่ใช่ฟังแล้วหลับตากรนครอกๆ หรือตลกโปกฮาหรือกระเหี้ยนกระหือรือจะฆ่ากันก็น่าจะสมเจตนารมณ์ในการนำวัดไปไว้ในศูนย์การค้าเพื่อให้เกิดมุมสงบขึ้นในจิตใจ
ดีกว่าบางครั้งที่นึกอยากไปไหว้พระฟังธรรมฟังเทศน์ตามวัดดังๆ บางแห่งแล้วกลับเจอศูนย์การค้าจอแจอยู่ในวัดหรือหน้าวัด มีผู้คนพลุกพล่านต้อนหน้าต้อนหลังให้ซื้อข้าวของในราคาขูดเลือดขูดเนื้อ หรือข่มขู่คุกคามด้วยท่าทางน่ากลัวให้ทำบุญทำทานแบบรีดไถกันชัดๆ บางทีจอดรถไว้ในวัดยังถูกทุบรถขโมยข้าวของไปเสียอีก
วัดบางแห่งมีส้วมซึ่งสร้างไว้ด้วยเงินบริจาคของผู้มีจิตศรัทธาเพื่อให้ผู้คนที่เข้าวัดไปใช้บริการได้ตามสะดวก แต่หลายครั้งแวะไปแล้วจะเจอส้วมที่ถูกใส่กุญแจล็อกประตูแน่นหนาไม่ให้คนที่กำลังมีทุกข์ได้ปลดทุกข์ นับว่าเป็นตัวอย่างของความใจแคบซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นในวัดแห่งใดๆ กล่าวได้ว่า เวลาเกิดทุกข์หนักหรือทุกข์เบา การปลดทุกข์ในศูนย์การค้า จะสะดวกกว่าการปลดทุกข์ในวัดหลายแห่ง การเดินไปเข้าวัดในศูนย์การค้าก็ไม่ต้องระแวงว่าอาจถูกหมาวัดไล่งับ หรือ ต้องเจอคนเดินเร่ขายลอตเตอรี่หรือขายหวยทั้งบนดินและใต้ดินด้วยครับ
บอกตรงๆ นะครับ มีวัดไว้ที่ศูนย์การค้า ย่อมดีกว่ามีศูนย์การค้าไว้ที่วัด !!!
วัดในความหมายของผมนี้ ไม่ใช่วัดที่เป็นวัตถุ ซึ่งวัดกันตามความใหญ่โตหรูหราขนาดต้องมีส้วมทองคำให้ฮือฮา ก็ไม่รู้ว่าไปนั่งถ่ายแล้วจะทำให้สิ่งปฏิกูลนั้นขายได้ราคาเท่ากับส้วมหรือเปล่า ก่อนจะไปนั่งถ่ายจะต้องไปกินอาหารแพงลิบลิ่วอย่างอาหารฮ่องเต้หรือดื่มไวน์ขวดละสองแสนด้วยหรือไม่ ถ่ายของเสียแล้วต้องใช้ผ้าไหมแพรเช็ดก้นแทนใช้กระดาษทิชชู่ด้วยหรือเปล่าเพื่อให้สมศักดิ์ศรีของส้วมราคาแพง
ความจริงแล้ว วัดที่ผมบอกนี้สามารถนำติดตัวเราไปทุกแห่ง ตราบใดที่หัวใจเรายังเต้นอยู่ นั่นคือ “ วัดใจ” โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราไปเดินตามศูนย์การค้า ควรต้องมีวัดใจให้มากกว่าปกติเพราะในที่อย่างนั้นมักมีสิ่งล่อตาล่อใจให้เกิดกิเลศตัณหามากมาย บางคนซื้อเพราะอยากซื้อเท่านั้น ทั้งที่บางทีซื้อมาแล้วไม่เคยได้ใช้ของที่ซื้อมานั้นเลยหรือจะใช้บ้างก็ไม่คุ้มค่ากับราคาของสินค้านั้น
ถ้าดูให้ดี ทุกวันนี้ เรามีวัดกับศูนย์การค้าปะปนกันอยู่แล้ว จนแทบจะแยกไม่ออกว่าส่วนใดเป็นวัดส่วนใดเป็นศูนย์การค้า สมัยที่ยังไม่มีศูนย์การค้ามากมายอย่างปัจจุบัน งานวัดก็คืองานชุมนุมขายสินค้าจิปาถะซึ่งมีสินค้ามากมายหลายหลาก ผมเชื่อว่าผู้ใหญ่ในวันนี้หลายคนคงคุ้นเคยกับงานวัดอย่างนี้สมัยยังเป็นเด็กๆ ซึ่งเป็นงานขายของนานาชนิดและบางทียังเลยเถิดถึงขั้นที่มีมหรสพบันเทิงซึ่งไม่ควรจะให้มีในวัด
อย่างการมีเวทีมวยในงานวัดซึ่งมีการส่งเสียงเชียร์กันครึกครื้น ชาวบ้านทั่วไปร้องเชียร์ก็ไม่น่าเกลียดหรอกครับ บางทีมีใครไม่รู้สวมชุดสีเหลืองส่งเสียงเอะอะมะเทิ่งกว่าเพื่อนรวมอยู่ด้วย มหรสพบันเทิงแค่สนุกสนานรื่นเริงยังพอทำเนา บางครั้งถึงกับมีการเต้นระบำจ้ำบ๊ะ หรือมีการเปิดบ่อนพนันในงานวัดนั้นเลยก็มี เมื่อเป็นเช่นนั้นคนที่ไปทำบุญในวัดบางคนจึงเผลอไปทำบาปโดยไม่ตั้งใจ หนุ่มสาวสมัยก่อนจำนวนมากรู้จักกันก็จากงานวัดนั่นแหละครับ ไม่เชื่อไปหาอ่านเรื่องขุนข้างขุนแผนดูเถิดครับ พระเณรเล่นหูเล่นตากระทั่งมีกิ๊กกับสีกาก็เกิดจากงานทำบุญที่วัดนั่นเอง
ขอกลับมาสู่วัดที่เป็นวัตถุในศูนย์การค้าอีกที ผมคิดว่าน่าสนับสนุนมากกว่าคัดค้าน เพราะบางครั้งเราไปศูนย์การค้ากันทั้งครอบครัวซึ่งอาจมีคนต่างวัยต่างรุ่นร่วมไปในคราวเดียวกัน ตั้งแต่ปู่ย่าตายาย พ่อแม่ ลูกหลาน ฯลฯ เด็กๆ อาจเลือกไปดูไปเล่นในส่วนที่จัดไว้สำหรับเด็ก หนุ่มสาวก็ไปเลือกดูเลือกซื้อข้าวของที่จำเป็นหรือไม่จำเป็นแล้วแต่อัธยาศัย
ส่วนผู้สูงอายุซึ่งสังขารเริ่มกระปลกกระเปลี้ยเดินนานไม่ค่อยได้ก็จะได้แวะเข้า พักผ่อนหย่อนใจทั้งร่างกายและจิตใจในวัดของศูนย์การค้า สำหรับเด็กๆ และหนุ่มสาวซึ่งไปศูนย์การค้าโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องเข้าวัดและอาจแวะเข้าไปรับผู้สูงอายุหากได้สัมผัส วัดในศูนย์การค้าซึ่งถ้าจัดให้ดีให้เหมาะสมไม่ใช่จัดตามอารมณ์แบบสุกเอาเผากินก็อาจติดใจอยากจะเปลี่ยนไปเข้าวัดที่ศูนย์การค้าบ้างก็ได้
วัดในศูนย์การค้าที่ว่านี้ ไม่จำเป็นต้องนิมนต์พระคุณเจ้าไปนั่งเทศน์อย่างที่เป็นห่วงว่าเป็นสถานที่อโคจรสำหรับพระภิกษุสงฆ์ เพียงแค่จัดบรรยากาศให้เหมาะสมแบบเรียบง่ายมีวีดีโอฉายภาพวัดต่างๆ ทั่วประเทศหมุนเวียนกันไป มีภาพและเสียงการเทศน์ครั้งสำคัญๆ ซึ่งมีเนื้อหาให้ฟังและชมแล้วเกิดความศรัทธาเลื่อมใสไม่ใช่ฟังแล้วหลับตากรนครอกๆ หรือตลกโปกฮาหรือกระเหี้ยนกระหือรือจะฆ่ากันก็น่าจะสมเจตนารมณ์ในการนำวัดไปไว้ในศูนย์การค้าเพื่อให้เกิดมุมสงบขึ้นในจิตใจ
ดีกว่าบางครั้งที่นึกอยากไปไหว้พระฟังธรรมฟังเทศน์ตามวัดดังๆ บางแห่งแล้วกลับเจอศูนย์การค้าจอแจอยู่ในวัดหรือหน้าวัด มีผู้คนพลุกพล่านต้อนหน้าต้อนหลังให้ซื้อข้าวของในราคาขูดเลือดขูดเนื้อ หรือข่มขู่คุกคามด้วยท่าทางน่ากลัวให้ทำบุญทำทานแบบรีดไถกันชัดๆ บางทีจอดรถไว้ในวัดยังถูกทุบรถขโมยข้าวของไปเสียอีก
วัดบางแห่งมีส้วมซึ่งสร้างไว้ด้วยเงินบริจาคของผู้มีจิตศรัทธาเพื่อให้ผู้คนที่เข้าวัดไปใช้บริการได้ตามสะดวก แต่หลายครั้งแวะไปแล้วจะเจอส้วมที่ถูกใส่กุญแจล็อกประตูแน่นหนาไม่ให้คนที่กำลังมีทุกข์ได้ปลดทุกข์ นับว่าเป็นตัวอย่างของความใจแคบซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นในวัดแห่งใดๆ กล่าวได้ว่า เวลาเกิดทุกข์หนักหรือทุกข์เบา การปลดทุกข์ในศูนย์การค้า จะสะดวกกว่าการปลดทุกข์ในวัดหลายแห่ง การเดินไปเข้าวัดในศูนย์การค้าก็ไม่ต้องระแวงว่าอาจถูกหมาวัดไล่งับ หรือ ต้องเจอคนเดินเร่ขายลอตเตอรี่หรือขายหวยทั้งบนดินและใต้ดินด้วยครับ
บอกตรงๆ นะครับ มีวัดไว้ที่ศูนย์การค้า ย่อมดีกว่ามีศูนย์การค้าไว้ที่วัด !!!