ไชน่าเดลี่18/10/05 – ปาจิน หนึ่งในนักเขียนชื่อดังของจีน เสียชีวิตแล้วเมื่อค่ำวานนี้ (17 ต.ค.) ที่เมืองเซี่ยงไฮ้ ด้วยโรคเนื้องอกที่ผิวหนังอย่างรุนแรง ประกอบกับโรคอื่นแทรกซ้อน ขณะอายุได้ 101 ปี โดยก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ปี 1999 ปาจินก็ถูกอาการไข้และเป็นหวัดเรื้อรังรุมเร้ามาตลอด 6 ปีที่ผ่านมา จนต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่เสมอ
ทั้งนี้ ปาจิน นักเขียนยุคใหม่และยุคร่วมสมัย ชื่อเดิม หลี่เหยาถัง เกิดเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน ค.ศ.1904 ในครอบครัวศักดินา เป็นคนเฉิงตู มณฑลซื่อชวน(เสฉวน) ปี 1920 เข้ารับการศึกษาในโรงเรียนภาษาต่างประเทศในเฉิงตู หลังจากนั้น 3 ปีต่อมา ออกจากบ้านครั้งแรกเพื่อไปศึกษาในระดับชั้นมัธยมที่เมืองเซี่ยงไฮ้ และหนังจิง(นานกิง) จนกระทั่งต้นปี 1927 เดินทางไปศึกษาต่อ ณ ประเทศฝรั่งเศส ในเวลานี้เองได้เขียนงาน‘เมี่ยหวัง’(ความพินาศ) ซึ่งเป็นนวนิยายขนาดยาวเรื่องแรกสำเร็จ เริ่มตีพิมพ์ครั้งแรกโดยใช้นามปากกาว่า ‘ปาจิน’
ปลายปี 1928 เดินทางกลับเซี่ยงไฮ้ และได้เริ่มต้นงานเขียนและงานแปลตั้งแต่นั้น ช่วงระหว่างปี 1929-1937 ได้ผลิตผลงานนวนิยายขนาดยาวออกมามากมาย ที่สำคัญ ได้แก่ ‘เจีย’ (บ้าน) หนึ่งในนวนิยายชุด ‘จีหลิวซันปู้ชีว์’ ‘ไห่เตอะเมิ้ง’ (ฝันของทะเล) ‘ชุนเทียนหลี่เตอะชิวเทียน’ (ฤดูใบไม้ร่วงในฤดูใบไม้ผลิ) ‘เหมิงหยา’ (หน่ออ่อน) และนวนิยายขนาดกลาง เช่น ‘อู้’ (หมอก) ‘อี่ว์’ (ฝน) และ ‘เตี้ยน’ (ไฟฟ้า) รวมถึงนวนิยายขนาดสั้นกวีนิพนธ์ งานแปล และบทความปกิณกะต่างๆเป็นต้น
ช่วงก่อนเรื่อยไปจนถึงหลังสงครามต่อต้านญี่ปุ่น( ปี1937-1945) ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมเพื่อการกู้ชาติและสร้างสรรค์ผลงานประดับไว้ในวงการวรรณกรรมร่วมสมัยของจีน งานเขียนที่สะท้อนแนวคิดและอุดมการณ์ในการกอบกู้เอกราช อาทิ การจัดทำหนังสือพิมพ์กู้ชาติ และ ‘น่าห่าน’ (กู่ร้อง) และยังเขียนภาคต่อของนวนิยายเรื่อง ‘เจีย’ เรื่อง ‘ชุน’ (ฤดูใบไม้ผลิ) ‘ชิว’ (ฤดูใบไม้ร่วง) และตีพิมพ์บทความปกิณกะต่างๆวิพากษ์วิจารณ์ระบบเก่าที่จวนจะพังทลายลง และด้านมืดของสังคมจีนในขณะนั้น
ภายหลังการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน (ปี 1949) ปาจินเคยดำรงตำแหน่งประธาน และรองประธานของกลุ่มสมาคมด้านวรรณกรรมในระดับประเทศ โดยให้การสนับสนุนกิจกรรมที่ส่งเสริมการพัฒนาในวงวรรณกรรมจีน รวมถึงในองค์กรทางการเมืองต่างๆ ซึ่งการเข้าร่วมในกระบวนการทางการเมืองทั้งที่ตั้งใจและโดยไม่ตั้งใจนี้ ได้นำพาชีวิตของท่านผ่านเหตุการณ์ทางการเมืองมาหลายครั้งหลายครา จึงทำให้ปาจินกลายเป็นที่ยอมรับนับถือจากบุคคลทั้งในวงวรรณกรรม สังคมและการเมืองจีนเป็นอย่างมาก ช่วงทศวรรษที่ 80-90 ยังได้รับการยอมรับจากองค์กรวรรณกรรมจากต่างประเทศ อาทิ ฝรั่งเศส อิตาลี สหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่น
ชีวิตช่วงหลังของนักเขียนอาวุโสท่านนี้ส่วนใหญ่อยู่ในโรงพยาบาล และไปไหนมาไหนด้วยรถเข็น แต่ยังคงมีมิตรสหายในวงการวรรณกรรมไปเยี่ยมคารวะอยู่สม่ำเสมอ
สำหรับผลงานของปาจินที่แปลเป็นภาษาไทยแล้ว ได้แก่ ‘ความพินาศ’ แปลจากอมตะวรรณกรรมปฏิวัติ โดย วิวัฒน์ รุ่งวรรธนะวงศ์ และเจตน์ ธรรมรังสรรค์ ‘บ้าน’ แปลโดย อนิวรรตน์ และ‘ห้องคนไข้เลขที่ 4’แปลโดย นารียา เป็นต้น
อ่านประวัติและผลงานของปาจินได้ที่ ปาจิน: นักเขียนแถวหน้าจีน
