ไป๋สู้เจิน และ เสี่ยวชิง เดินลัดเลาะ ละเลียดกับดอกไม้ในสวนเรียบทะเลสาบ เหล่านักท่องเที่ยวเมื่อมองเห็นหญิงสาวทั้งสอง ที่สวยสะดุด โดดเด่นกว่าใครๆ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบซุบซิบกัน
"ใครว่า ซีซือ สวย (ซีซือ:西施; ถูกยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสี่สุดยอดสาวงามในประวัติศาสตร์จีน) หญิงสาวชุดขาวยังสวยกว่า 10 เท่า ... "
เมื่อไป๋สู้เจิน ได้ยินเข้าหู ก็รู้สึกละอายใจ จึงรีบดึงแขนเสื้อเสี่ยวชิง และเดินหลบไป ....
พอใกล้เข้าเที่ยงวัน บนฟ้าก็ปรากฎเมฆดำเคลื่อนเข้ามาปกคลุมท้องฟ้า บดบังแสงแดดเสียจนหมดสิ้น จากนั้นฝนห่าใหญ่ก็กระหน่ำลงมา ทำเอาบรรดาผู้คนที่เดินชมทะเลสาบต้องหลบลี้หนีฝนกันอย่างจ้าละหวั่น บัณฑิตหนุ่ม เมื่อเห็นเช่นนี้จึงหยิบร่มขึ้นมากางอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะเดินไปที่ริมทะเลสาบ กวักมือ เช่าเรือจ้างลำเล็ก
ด้านหญิงสาวทั้งสองที่หลบฝนอยู่ใต้ต้นหลิว ริมสะพานต้วนเฉียว (断桥) เมื่อเห็นบัณฑิตหนุ่มเช่าเรือ ไป๋สู้เจินจึงเรียกเสี่ยวชิงให้รีบไปขออาศัยเรือ เสี่ยวชิงฟังดังนั้นจึงวิ่งไปที่ริมทะเลสาบและดึงกาบเรือเอาไว้ ก่อนที่จะกล่าวนายท้ายเรือว่า
"นายท้าย กรุณาให้พวกเราอาศัยเรือไปด้วยได้ไหม แล้วเราจะเพิ่มเงินให้"
นายท้ายเมื่อได้ยินจึงส่ายหัวตอบปฏิเสธกลับมาว่า "ไม่ได้หรอกแม่นาง เรือมีคนเช่าแล้ว จะให้แม่นางขึ้นได้หรือไม่ก็ต้องถามคุณผู้ชาย"
เสี่ยวชิงรีบหันไปหาบัณฑิตหนุ่ม ก่อนกล่าวอย่างสุภาพว่า "คุณผู้ชายท่านนี้ วันนี้ข้าน้อยและคุณหนู ไม่มีที่จะหลบฝน คิดขอความกรุณาอาศัยเรือของท่าน ท่านจะว่ากระไร?"
บัณฑิตหนุ่มเดินออกมายังหัวเรือ เมื่อมองไปยังภายนอกก็ตะลึงตะลานกับความงามของไป๋สู้เจิน และเสี่ยวชิงอยู่ชั่วครู่ เมื่อมองเห็นเสื้อผ้าอันเปียกโชกของหญิงสาวทั้งสองจึงเกิดความสงสาร และรีบพยักหน้าเชื้อเชิญ
........................
เรื่องราวข้างต้นเป็น เหตุการณ์พบรักริมซีหู ระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่ง อันบรรจุอยู่ใน นิยายเรื่อง "นางพญางูขาว (白蛇传)" วรรณกรรมพื้นเมืองอันเลื่องชื่อของชาวจีน ซึ่งชาวไทยหลายคนรู้จักดี
เรื่องราวความรัก และการดิ้นรนระหว่าง นางพญางูขาวอายุพันปีที่ชื่อ ไป๋สู้เจิน (白素贞) กับ บัณฑิตหนุ่ม สี่ว์เซียน (许仙) สะกิดความทรงจำของผมเมื่อสิบกว่าปีก่อน ครั้งที่ละครนางพญางูขาว กำลังโด่งดังเป็นพลุแตกในเมืองไทย
จำได้ว่าในวัยเด็ก เมื่อได้ยินชื่อ 'นางพญางูขาว' ผมก็เกิดอคติขึ้นในจิตใจ และเกิดอารมณ์ไม่แยแสต่อ นิยายเรื่องนี้อย่างกระทันหัน เพราะ คิดไปว่า 'นางพญา' ต้องเป็น คุณยายแก่หง่อม แล้วยิ่ง คุณยายที่เป็นเจ้าแม่ของเหล่าสัตว์เลื้อยคลานพันธุ์ไม่ค่อยน่าพิศมัยด้วยแล้ว ผมในวัยเยาว์จึงตกลงใจตัดนิยายเรื่องนี้ออกจากสารบบความสนใจทันที
อย่างไรก็ตามหลังจากมาเมืองจีนได้ไม่นาน ครั้งหนึ่งในร้านหนังสือสายตาของผมก็สะดุดเข้ากับ ชื่อ 'นางพญางูขาว' ในรูปแบบของหนังสือสองภาษา (จีน-อังกฤษ) เข้า ด้วยความกระสันต์อยากอ่านหนังสือสักเล่มที่ไม่ใช่หนังสือเรียน ผมจึงตัดใจซื้อกลับมาอ่านที่บ้าน
เมื่อหยิบหนังสือเล่มดังกล่าวมาเปิดดูก็พบว่า ความฝังใจ ตั้งแต่วัยเด็กของผมนั้นผิดถนัด ....
แท้จริงแล้ว 'นางพญางูขาว' แม้จะมีอายุพันกว่าปีแล้วแต่ก็ไม่ได้เป็นยายแก่ที่ไหน เพียงแต่เป็นงูที่อาศัยบน ยอดเขาเอ๋อเหมย (ง้อไบ๊; ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเสฉวน) บำเพ็ญตัวอยู่ในศีลธรรมกว่าพันปีสะสมบุญบารมีจนมีอิทธิฤทธิ์ และกลายร่างเป็นหญิงสาวสวย
ด้วยความเบื่อชีวิตอันจำเจบนยอดเขาเอ๋อเหมย นางพญางูขาว จึงชักชวนเอา 'งูเขียว (เสี่ยวชิง)' แม่งูสาวรุ่นน้องที่บำเพ็ญตัวมา 500 ปี หลบลงเขามายังเบื้องล่างมาสัมผัสกับชีวิตมนุษย์
เมื่อลงเขามา นางพญางูขาวที่กลายร่างเป็นสาวสวย ก็พบรักเข้ากับชายหนุ่ม สี่ว์เซียน เข้าที่ริมทะเลสาบซีหู เมืองหางโจว ก่อนที่จะตกลงแต่งงานและใช้ชีวิตร่วมกับ สี่ว์เซียน
ไป๋สู้เจิน ช่วยเหลือ สี่ว์เซียน ประกอบสัมมาอาชีวะทุกวิถีทางจนมีฐานะ แม้หลายครั้งความหวังดีของ ไป๋สู้เจินจะส่งผลร้ายทำให้สามีตกยากลำบาก แต่ทุกครั้งทั้งคู่ก็รอดตัวมาได้ด้วยการประคับประคองของไป๋สู้เจิน หลายครั้งเธอกลับถึงต้องเสี่ยงเอาชีวิตเข้าแลก อย่างเช่น การไปขโมยหญ้าวิเศษบนยอดเขาคุนหลุนเพื่อมาชุบชีวิตสามี
ด้วยเหตุนี้ ทั้งคู่จึงสามารถใช้ชีวิตคู่อย่างปกติเช่นสามัญชนโดยสี่ว์เซียน ไม่ระแคะระคายเลยว่า ภรรยาของตนนั้นแท้จริงแล้วเป็น 'นางพญางูขาว' ที่มีอายุถึงพันปี
กระทั่งวันหนึ่ง เมื่อมีพระรูปหนึ่ง นามว่า ฝาไห่ (法海) มาพบกับทั้งคู่เข้า เนื่องจาก ฝาไห่ มีญาณทราบว่า ไป๋สู้เจินแท้จริงแล้วมิได้เป็น 'มนุษย์' และต้องการจะทำลายความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของทั้งคู่เสีย ฝาไห่จึงกล่าวกับสี่ว์เซียนว่า ใบหน้าของสี่ว์เซียนดูเหมือนจะต้องมนต์ดำของพญางูอยู่ และพญางูตนดังกล่าวก็คือ ภรรยาสาวสวยของเขา นั่นเอง ....
ด้วยกลอุบายของพระฝาไห่ ประกอบกับ ความที่สี่ว์เซียนเป็นคนขวัญอ่อนและเชื่อคนง่าย ทำให้ในที่สุด ไป๋สู้เจินก็ต้องเปิดศึกกับฝาไห่ในฐานะที่มาทำลายชีวิตและครอบครัวของตน อย่างไรก็ตาม ด้วยอิทธิฤทธิ์ที่ด้อยกว่าก็ทำให้ไป๋สู้เจินต้องพ่ายแพ้ และจำต้องหลบหนีไป
อย่างไรก็ตาม หลังจากการสูญเสียภรรยาที่รัก สี่ว์เซียน คิดทบทวนและเข้าใจว่า แท้จริงแล้ว ไป๋สู้เจินแม้เดิมจะเป็นเพียงสัตว์เดียรัจฉาน แต่ก็มีความเมตตา ความรักต่อตนอย่างแท้จริง จนในที่สุดก็ออกเดินทางตามหา ไป๋สู้เจิน พบที่สะพานขาด (ต้วนเฉียว:断桥) ริมทะเลสาบซีหู และพากลับมาบ้าน ใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันอีกครั้ง จนไป๋สู้เจินให้กำเนิดทายาท เป็นบุตรชายแก่ สี่ว์เซียน
ด้านฝาไห่ หลังจากลงมือกับพญางู ก็ยังมีจิตใจคิดแค้นอย่างไม่ลดละ ตามร่องรอยมาจนถึงที่ ไป๋สู้เจินพักอยู่ จากนั้นจึงบุกเข้ามาลงมือจัดการร่ายคาถากัก ไป๋สู้เจินเอาไว้ในบาตร (คล้ายกับ 'แม่นาก' ถูกกักไว้ในหม้อ) จากนั้นก็เอาไปฝังไว้ใต้ เจดีย์เหลยเฟิง (雷峰塔) เจดีย์ใหญ่ริมทะเลสาบซีหู ท่ามกลางความเศร้าโศกเสียใจของทั้ง สี่ว์เซียน ไป๋สู้เจิน เสี่ยวชิง และครอบครัวของสี่ว์เซียน
อย่างไรก็ตามในที่สุด ด้วยความรักและภักดีของ งูเขียว (เสี่ยวชิง) ต่อรุ่นพี่ สิบเอ็ดปีต่อมา หลังจากผ่านการฝึกฝนอย่างทุกข์ทรมานที่เขาเอ๋อเหมย ในที่สุด เสี่ยวชิง ก็บุกมาทำลายเจดีย์เหลยเฟิง และปลดปล่อย นางพญางูขาว ไป๋สู้เจิน ออกมาได้สำเร็จในที่สุด*
อ้างอิงจาก :
*หนังสือภาพ 白蛇传:名胜 《雷峰塔》游览纪念
**หนังสือ The Legend of White Snake (白蛇传) ฉบับสองภาษา (英汉对照) โดย เจ้าชิงเก๋อ (赵清阁) สำนักพิมพ์ 新世界出版社
