คอลัมน์ : หนังสือในตู้
สำหรับบางคน ชีวิตจริงกับสิ่งที่คิดฝัน อาจไม่มีอะไรเหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว ขณะที่ใครอีกคน อาจรู้สึกว่าชีวิตนี้ ช่างรุ่มรวยสุขสมราวกับความฝัน
แต่แน่หรือ? ว่าชีวิตที่ยากเข็ญไร้หวัง จะไม่กลับกลายเป็นชีวิตที่สมดังหวังในวันใดวันหนึ่งข้างหน้า
และแน่หรือ ว่าชีวิตที่งดงามดังฝันในวันนี้ จะไม่ถูกชะตากรรมหอบพัดเอาความฝันนั้นทิ้งไปในวันหนึ่ง เพื่อปลุกเจ้าของลมหายใจให้ตื่นขึ้นพบกับความเป็นจริงตรงหน้า ที่ยากยิ่งจะฟันฝ่าไปได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเป็นเช่นนั้น แล้วจะมีสิ่งใดให้เราเกาะเกี่ยวเหนี่ยวคว้าไว้ได้? ในยามเผชิญกับมรสุมชะตากรรมอันยากจะคาดเดา คำถามที่ไร้คำตอบตายตัวนี้ เป็นหนึ่งในเป้าหมายสำคัญ ที่ ประภัสสร เสวิกุล มอบหมายให้ 'หนุ่ย' ตัวละครสำคัญในนวนิยายผลงานของตน เป็นผู้ทำหน้าที่ค้นหาคำตอบนั้น
'แกมกลิ่นสุคนธา' คือนวนิยายเล่มดังกล่าว ซึ่งมีภาพชีวิตระหกระเหินของหนุ่ยเป็นแกนหลักของเรื่องราวดังที่ผู้เขียนฉายภาพให้ผู้อ่านได้เห็น นับตั้งแต่หนุ่ยยังเยาว์วัย ใช้ชีวิตอยู่ในเรือนหอมหวนกับแม่ผู้อ่อนโยนและอ่อนหวาน พร้อมด้วยน้องสาวฝาแฝดที่กำลังอยู่ในวัยซุกซน
เรือนหอมหวน เป็นเรือนไม้หลังเล็กๆ ที่ปลูกอยู่ภายในอาณาบริเวณของบ้าน 'ราชฤทธิ์' ตระกูลเก่าแก่ที่ได้รับการนับหน้าถือตาจากผู้คนในฝั่งธนบุรีมายาวนาน
ในความเป็นจริง บ้านราชฤทธิ์มีคฤหาสน์ที่เรียกกันว่าตึกใหญ่ ทั้งยังมีตึกสำหรับลูกหลานได้พักอาศัยอย่างไม่ขัดสน ซึ่งก่อนหน้าที่หนุ่ยจะลืมตาดูโลกนั้น แม่ของหนุ่ยซึ่งเป็นภรรยาคนที่ 3 ของ 'คุณกลาง' ลูกชายคนโปรดของ 'คุณย่า' หญิงชราผู้กุมอำนาจในบ้านราชฤทธิ์นั้น ก็ยังคงได้รับการเอาใจใส่อย่างดี ได้พักอาศัยอยู่ในตึกใหญ่กับคุณย่า กระทั่ง วันที่หนุ่ยเกิดมา ทั้งแม่ลูกก็ต้องถูก 'อัปเปหิ' ออกมาจากตึกใหญ่ ให้มาพักอยู่เรือนไม้ปลายสวน ทั้งห่างไกลและถูกลดชั้นให้ด้อยไปกว่าญาติพี่น้องคนอื่นๆ ในบ้าน
ด้วยสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำไว้ แม้จะโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ทำให้หนุ่ย ต้องกลายเป็นส่วนเกินในบ้านราชฤทธิ์ ไม่ได้รับความไยดีจากผู้เป็นพ่อ กระนั้น ความรักความอบอุ่นของแม่ก็ทำให้หนุ่ยไม่เคยรู้สึก 'ขาด' หรือต้องการสิ่งใดที่ไม่ใช่ของตน เพราะรักที่แม่มอบให้ สามารถทดแทนและเติมเต็มชีวิตอย่างที่ไม่มีความรักของใครจะเทียบได้
เพราะเหตุนี้ แม้จะอาศัยอยู่ในเรือนหลังน้อย และถูกคนในบ้านตราหน้าว่าเป็นเพียง 'ราชฤทธิ์ปลายแถว' แต่หนุ่ยก็มีความสุขตามประสา กลิ่นพวงมาลัยดอกไม้สดฝีมือของแม่ที่หอมจรุงใจ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นภาพจำที่ฝังแน่น และเป็นหนึ่งในความทรงจำอันแสนสุข
และเพราะภาพจำอันฝังตรึงนั้น คือภาพที่ถูกจำหลักลงด้วยความรัก ความอาทรอย่างที่สุดของผู้เป็นแม่ มันจึงมีพลังมากพอที่จะช่วยประคับประคองหนุ่ยเอาไว้ ไม่ให้ใช้ชีวิตอย่างเปล่าดายหรือไร้คุณค่า
แม้จักต้องระเห็จออกจากบ้านราชฤทธิ์ พลัดพรากกับแม่และน้องสาวฝาแฝดที่แสนผูกพัน ถูกพรากจากป้าผู้แสนอารี เพื่อไปใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แม่ของหนุ่ยเชื่อว่า 'ดีสำหรับลูก' แม้แม่กับลูกจะต้องพรากจากกันก็ตาม
ตลอดเส้นทางชีวิตนับแต่วัยเด็กกระทั่งเติบโตเป็นหนุ่ม ผู้เขียนไม่ปิดบังที่จะเผยให้ผู้อ่านเห็นว่า หนุ่ยเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีห้วงเวลาอ่อนแอ จมปลัก หมกมุ่นกับตัวเอง ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ทั้งในบางครั้งก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปข้องแวะกับอบายมุข แต่ถึงที่สุด ความเอื้ออาทร ความรักและความห่วงใยที่แม่ปลูกไว้จนเต็มดวงใจของหนุ่ย ก็เติบโตและหยั่งรากอย่างแข็งแรงด้วยเช่นกัน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ได้ทำเพื่อหนุ่ย ถึงขั้นยอมสละตนเอง หนีห่างจากชีวิตของลูก เพื่อให้ลูกได้ดี เหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวหนึ่งเดียว ที่ทำให้หนุ่ยอดทนอย่างถึงที่สุด อาจมีช่วงเวลาที่อ่อนแอ แต่ก็ต้องกลับมาเข้มแข็งและมั่นคง เพื่อไม่ให้ความตั้งใจของแม่ต้องสูญเปล่า
ความรักของแม่ในความทรงจำของหนุ่ย จึงไม่ต่างจากกลิ่นสุคนธา ที่ช่วยชะล้างความทุกข์ระทมให้จืดจางเหลือไว้เพียงความหอมระรื่นที่ปลุกเรี่ยวแรงและกำลังใจให้ฟื้นคืน
….
เรื่องโดย : ตัวหนอนบนกองหนังสือ
