แก้วกลางดง

สิ้น“ทมยันตี” คุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์ ศิลปินแห่งชาติ

ศุกร์นี้ ละคร “แก้วกลางดง” ถึงจุดเปลี่ยนของเมียวดี จากเด็กบ้านป่า อยู่เขาอยู่ดอย มอมแมมแถมตัวดำปิ๊ดปี๋ ศุกร์นี้เมียวดีมาไกลแค่ไหน ถ้าได้ดูรับรองร้อง Wow#8252;

“ไม้ -อุ้ม” นำทีมนักแสดงบวงสรวงละคร “แก้วกลางดง” ได้ฤกษ์ดีบวงสรวงเป็นที่เรียบร้อยแล้วสำหรับละครเรื่อง “แก้วกลางดง” ของผู้จัด “อาร์ต พลังธรรม”แห่งค่ายรักละคร จำกัด นำโดยสองพระยาง “ไม้ วฤษฎิ์ ศิริสันธนะ” และ “อุ้ม อิษยา ฮอสุวรรณ”

เริ่มเรื่อง...ทรงเผ่า (ออย-ธนา) ได้เดินทางไปหาพรานจั่น คนสนิทของบิดา ซึ่งมีลูกสาวชื่อเมียวดี (แก้ว-จริญญา) ทรงเผ่าขอให้พรานจั่นนำทางเข้าป่า ระหว่างการเดินป่า ทั้งสองพบกับไอ้ลาย (เสือลายพาดกลอน) จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น พรานจั่นปกป้องทรงเผ่าจนตัวเองเสียชีวิต ก่อนสิ้นใจ พรานจั่นได้ฝากเมียวดีไว้กับทรงเผ่า เพราะเธอกำพร้าและไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว ทำให้ทรงเผ่าและเมียวดีคิดตามตามล่าไอ้ลาย ในการตามล่าครั้งนี้ทำให้ทั้งสองเจอกับโจร ทรงเผ่าถูกพวกโจรทำร้ายบาดเจ็บ จนถูกส่งเข้าโรงพยาบาลที่ กรุงเทพฯ เมียวดี และ ฟ้าลั่น(อี๊ด-โปงลางสะออน) ได้เดินทางตามลงมาด้วยความเป็นห่วง ทำให้เจอกับหวาน (กระแต- ศุภักษร) แฟนของทรงเผ่ากลับตั้งท่ารังเกียจเมียวดี ด้วยความกลัวว่าเมียวดี จะแย่งทรงเผ่าไป ความสวยน่ารักของเมียวดีทำให้อั๋น(เจสัน ยัง) เพื่อนสนิทของทรงเผ่า และแวว ลูกชาย ป้าวงษ์ เกิดหลงรักเธอขึ้นมา

ตอนที่ 29 ออกอากาศวันจันทร์ที่ 2 กรกฎาคม เมียวดี (แก้ว-จริญญา) เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วต้องชะงัก เมื่อ หวาน (กระแต-ศุภักษร) ยืนดักอยู่ข้างหน้า ถามคาดคั้น “เมียวดีเธอรัก คุณเผ่า (ออย-ธนา) ใช่มั้ย เราเป็นผู้หญิงด้วยกันฉันดูออก ผู้หญิงที่ไหนกันจะยอมทิ้งถิ่นที่ตัวเองคุ้นเคยมาถ้าไม่ใช่เพราะชายคนรัก” เมียวดีอึ้ง หวานเปิดข้อมือให้ดูรอยแผลกรีด “ยอมรับเถอะเมียวดี เหมือนกับที่ฉันยอมว่ายังรักคุณเผ่าอยู่ และยังเลิกยานรกนั่นไม่ได้” เมียวดีหันไปจ้องหน้า หวานขอให้เมียวดีคืนทรงเผ่าให้ เพราะไม่มีทรงเผ่าก็ไม่รู้จะเลิกยายังไง เมียวดีไม่อยากฟังพยายามเดินหนี

เช้าวันใหม่ ทรงเผ่านั่งเลือกรูปดอกไม้อยู่ เมียวดีเข้ามามอง “นายถ่ายเองทั้งหมดเหรอ” “ใช่...จากที่ต่างๆในโลก รูปนี้เป็นดอกไม้ในทะเลทราย ส่วนรูปนี้ก็จากป่าดงดิบ กลางทวีปแอฟริกา สวยมั้ย” “สวย...แต่มันไม่ได้กลิ่น สู้ของจริงไม่ได้” “ก็จริง แต่ถ้ามีคนคิดแบบเธอทั้งหมด คงไม่มีใครมางานแสดงภาพของฉัน แล้วก็ซื้อรูปพวกนี้” “จะมีคนมาซื้อเหรอนาย ทำไมเขาไม่ไปดูด้วยตัวเองล่ะ” “ต้องมีซิ เธอรู้มั้ย บางที ภาพถ่ายมันก็บอกความรู้สึกได้เยอะแยะนะโดยที่ไม่ต้องไปดูจริง ๆ ก็ได้” “เอาอีกแล้ว คนในเมืองนี้คิดแปลก ๆ ชอบใช้โน้นใช้นี่มาแทน แต่คนที่อยู่ตรงหน้า กับไม่ยอมพูด” ทรงเผ่าวางมือมองหน้าเมียวดีเนิ่นนาน

ทรงเผ่า เมียวดี เชอรี่ วิ่งหนีมาถึงทางแยกแล้วเลี้ยวไปทางหนึ่ง สาทิศกับส่วย และลูกน้องวิ่งไล่ตามหลังมา สาทิศยกไม้ยกมือชี้ให้ ส่วยกับลูกน้องส่วนหนึ่ง วิ่งไปทางที่ทรงเผ่า กับ เมียวดี วิ่งไปส่วนเขากับลูกน้องอีกหมู่ วิ่งไปอีกทาง ระหว่างวิ่งหนี เชอรี่สะดุดล้มลงไป “โอ๊ย” ทรงเผ่า กับเมียวดีหันมอง แล้ววิ่งมาหาอย่างเป็นห่วงเห็นเชอรี่มีแผลเลือดออกนิดหน่อย เมียวดีรีบถาม “เชอรี่ เป็นไง” “เป็นแผลนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” เชอรี่จะลุกขึ้นแล้วล้มลงไปอีก “โอ๊ย”

ค่ำนั้น...เมียวดีหยิบดาวกระดาษที่พับในงานขึ้นมาดู ก่อนจะถอนหายใจกับการตัดสินใจของตัวเอง หันกลับมาเจอทรงเผ่ายืนอยู่ เธอรีบเอาดาวซ่อนไว้ข้างหลัง “นั้นอะไร” “เปล่าไม่มีอะไร” “ก็ฉันเห็น” ทรงเผ่าจับมือเมียวดีแกะดูเห็นดาวกระดาษ สองคนมองหน้ากัน “เธอเจอด้วยเหรอ” “นายเคยบอกว่า มันเป็นเหมือนดาวประจำตัวของเรา...ไม่ใช่เหรอ” “เธอยังจำได้” “ได้ซิ...เราจำได้ทุกอย่างนั้นแหละ ที่เกี่ยวกับนาย ทั้งสุขและทุกข์” “เมียวดี ฉัน...เสียใจ ฉันรับปากตาจันว่าจะดูแลเธออย่างดี แต่กลับ...” “ไม่มีอะไรอะไรต้องเสียใจ นายไม่ได้ทำอะไรผิด ชีวิตคนเกิดมามันจะมีแต่สุขได้ยังไง คนที่พูดแบบนั้นต้องโกหก แค่ไม่มีข้าวกินมื้อหนึ่งเราก็ทุกข์แล้ว เห็นมั้ย...เราแค่อยากบอกว่าเราจะจำเรื่องทุกอย่างได้เท่านั้น”

วันใหม่...เมียวดีนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ในโรงพยาบาล เธอตื่นขึ้นมา งงๆ มองไปรอบๆห้อง เห็นฟ้าลั่นกำลังแอบกินข้าวของเธออยู่ “ไอ้หมาลั่น” ฟ้าลั่นหันมาข้าวยังเต็มปากรีบกลืน “ข้าไม่ได้ขโมยของเอ็งกินนะโว้ย มันวางไว้เฉยๆ เดี๋ยวจะเสียข้าเลยช่วยกินแทน” วงศ์เข้าห้องมาพอดี “ตื่นแล้วเหรอคะ คุณเหมียว” เมียวดีพยายามจะลุกขึ้น แต่ติดสายน้ำเกลือ วงศ์รีบห้าม “อุ๊ย...อย่าเพิ่งลุกค่ะ” “เราต้องรีบไปเดินแบบ ให้เมียพ่อนาย” “โอ๊ย...เขาจบไปตั้งนานแล้วอีเมียว เมียพ่อนายเขาไม่โกรธเอ็งหรอก” “จบไปตั้งนานแล้ว ก็เราจำได้ว่าเราอยู่ในงานไม่ใช่เหรอ เรา...เจอกระเป๋า ใบหนึ่งมีคนทิ้งไว้ แล้ว...”