รัมโปะ

และแล้วจุดจบของแผนสังหารใต้หลังคาของซะบุโรซึ่งตนเองคิดว่าสมบูรณ์แบบที่สุดไม่มีใครสามารถจับได้ก็มาถึงเมื่อ:

ในที่สุด แผนสังหารของซะบุโรก็บรรลุเป้าหมายอย่างที่เจ้าตัวคิดว่างดงาม

ซะบุโรเริ่มผสมยาพิษด้วยความตั้งอกตั้งใจด้วยท่าทีประณีตบรรจงราวกับเภสัชกรมืออาชีพ เขาวางขวดยาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ หยิบน้ำตาล และน้ำบริสุทธิ์มาวางเรียงไว้ใกล้ ๆ กัน ดึกแล้วความเงียบสงัดครอบคลุมไปทั่วบริเวณ ชาวหอน่าจะเข้านอนกันแล้วทุกคน

ขณะที่กำลังมองหน้าเอ็นโดที่กำลังหลับสบายอยู่นั้น ความคิดที่ประหลาดพิสดารอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมองของซะบุโร

และแล้ววันหนึ่งหลังจากย้ายเข้าไปอยู่หอพักโทเมคังได้ราวสิบวัน ซะบุโรคิดอะไรแผลง ๆ ขึ้นมาอย่างหนึ่งระหว่างที่กำลังเบื่อเหลือทน

บางครั้งซะบุโรจะแปลงตัวออกไปเดินเตร็ดเตร่อยู่ตามชุมชนโน้นนี้ ทำทีเป็นกรรมกรบ้าง เป็นขอทาน เป็นนักศึกษาบ้าง แต่ในบรรดาการปลอมตัวหลากหลายนั้นดูเหมือนว่าปีศาจโรคจิตในตัวซะบุโรจะปลื้มกับการปลอมเป็นผู้หญิงมากที่สุด

คิดว่าเขาก้มหน้าหลบตาผมด้วยความละอายที่ถูกจับได้ซึ่ง ๆ หน้าอย่างนั้นรึ เปล่าเลย ปฏิกิริยาอันเกิดคาดของเขาทำให้ความผยองของผมฟีบหดลงไปราวลูกโป่งถูกปล่อยลม ทำไม...ทำไม อยู่ ๆ อะเกะชิ ก็หัวเราะกั๊ก ๆ ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

การปรนนิบัติอย่างสุดหัวใจของผมได้รับการปูนบำเหน็จรางวัลหรือว่าผมหลงละเมอไปเอง คือระยะนี้รู้สึกว่าคุณนายดูจะรักเก้าอี้ผมขึ้นมายังไงไม่รู้ เธอทรุดตัวลงให้เก้าอี้ผมโอบอุ้มตัวเธอเอาไว้ด้วยท่าทีที่ไม่ผิดอะไรกับเด็กอ่อนที่ออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของแม่ หรือ หญิงสาวที่หวานซึ้งอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก อากัปกิริยาของเธอแม้จนกระทั่งการเคลื่อนไหวร่างกายบนตักผม ทำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังระลึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่ผ่านมา