ตอนที่18

ทุกคนต่างหันไปฮือฮากับนักร้องใส่หน้ากากขนนกปริศนา บ้างยกกล้อง ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรัวๆ ศุภกฤตเองก็เพ่งมองอย่างสนใจ “ใครน่ะ” ปลายอ้อมองอึ้งๆ ที่โดนแย่งซีน รู้สึกคุ้นเสียงและท่าทางของนักร้องสาวปริศนามาก พิธีกรพยายามดึงความสนใจคนดู

ค่ำคืนอันยาวนานนี้ บุษบาลาวัณย์หอบสังขารพาตัวเองกลับมาที่บ้านทรงกลด ในสภาพบาดเจ็บสาหัส ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนด้วยสีหน้าเจ็บปวดสุดจะบรรยาย นางบาปเมืองลับแลกอดตัวเองร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทรมานทุกข์ทรมานแสนสาหัส บนเนื้อตัวเห็น

นิดหน่อยมาตามยมถึงในบ้าน ให้ไปขึ้นรถที่หน้าร้านขนม ยมเดินลงบันไดลงมาจากชั้นบนพอดี แต่งตัวหล่อเฟว่อร์ “คุณเร็วเข้า คุณสนกับคุณอารยาเค้ามารอแล้วนะ” “อ้าวมาแล้วเหรอ” “โอ้โหคุณจะไปทะเลต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอ” “แล้วทำไม มันแปลกตรง

ขณะที่สมิงพันดงนั่งบริกรรมคาถาอยู่บนเรือน จู่ๆ ก็สำลักควันที่ลอยเข้ามาจากทางหน้าต่างจนต้องลืมตาขึ้น ไอค่อกแค่ก “อีหยังวะ” สมิงพันดงลุกขึ้นจะออกไปดูที่ระเบียง แต่ลูกน้อง2 วิ่งพรวดขึ้นมารายงานพอดี “บักใด๋อีใด๋มันมาเผาหญ้าแถวนี่วะ

มธุรสและบุรัณย์พากันวิ่งเข้ามาหาตฤณฤทธิ์ ถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “พี่ตฤณเมื่อกี้มีแสงลอยออกมาจากบ้านคุณนลิน พี่เห็นไหม” “จับภาพได้ไหมพี่” ตฤณฤทธิ์นั่งจับกล้องอยู่ หันกลับมามองมธุรสและบุรัณย์ด้วยสีหน้าตกตะลึง เขามองทั้งคู่นิ่ง

เช้าแล้ว ชาวดอนป่าหวายเริ่มต้นชีวิตวันใหม่ตามครรลองและหน้าที่ใครมัน บรรดาแม่บ้านจับจ่ายซื้อข้าวของอยู่ในตลาดหมู่บ้าน ขณะที่เจ๊หวีกับกะเทยลูกมือช่วยกันเปิดร้านเตรียมให้บริการความสวยความงามนั้น เสียงชมพู่ตะโกนเรียกเสียงดังเข้ามา

ที่บริเวณหน้าบ้านสวนของเอม เคน กอล์ฟ มิ้น แดน และป้องยืนอยู่ด้วยกัน บรรดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวกลับไปหมดแล้ว เคนเดินเข้าหากอล์ฟอย่างเอาเรื่อง “มึงบอกกูว่า คุณเอมกำลังจะแต่งงาน แถมมีหลักฐานมาเต็ม” “ใช่” กอล์ฟบอกหน้าเฉย “แต่ คุณเอมไม่ได้จะแต่งงาน และกูก็เกือบโดนเจ้าบ่าวกระทืบ” “กูโกหกมึงไง และกูก็สร้างหลักฐานเท็จขึ้นมา เพื่อให้การโกหกของกูสมบูรณ์แบบที่สุด” กอล์ฟพูดใส่หน้าเคน “ไอ้กอล์ฟ มึงเป็นตำรวจนะเว้ย แบบนี้ประชาชนผู้บริสุทธิ์อย่างกูจะฝากชีวิตกับมึงได้ยังไง” “อย่างมึงเขาเรียกอาชญากร เป็นภัยสังคม โดนแค่นี้ยังน้อยไป”

แคทลียานั่งนิ่งอยู่ที่โซฟามุมห้องนานสองนาน กระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง และเป็นสายจากภวัตดังเคย สุดท้ายแคทลียาตัดสินใจรับ “แคทคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่รับสายผม แคท แคท นี่ผมภวัตนะได้ยินผมมั้ยครับ” “ภวัต” “แล้วคุณเป็นไรหรือเปล่า แคทลียาถามคำตอบคำ “ไม่ได้เป็นอะไร” “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว นี่ผมจะโทร.มาเล่าเรื่องเจกับมะลิ ที่ตอนนี้เค้าห่างๆ กัน ไม่รู้ทำไม...แคท...แคท...” สร้อยพีในคราบแคทลียารำคาญ วางสายไปดื้อๆ นั่งจมอยู่ในความมืดความเงียบเพียงลาพัง แคทลียาตัดสินใจมาหาเจรมัยที่บ้าน แต่ไม่เจอใคร

ด้วยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนแล้ว มัลลิกาเดินเรื่อยเปื่อยจนมาถึงท่าน้ำแห่งนี้ ไม่ไกลจากตลาดนัก “เอาแล้วไงเรา ตามสร้อยพีก็ไม่ทัน นายเจก็ดันหายไปอีก แล้วเมื่อไหร่เราจะกลับวะเนี่ย” มัลลิกานั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงชาวบ้าน 2 คน ที่เดินมาพร้อมกับหมอดูผู้หญิงผมหยิกหยอง คุยกันเสียงดังลั่น และกำลังพากันเดินผ่านหน้าเธอไป “ใครเนี่ย คุ้นๆ จัง” มัลลิกามองตามด้วยความสงสัย เสียงชาวบ้าน1 คุยกับเพื่อนดังขึ้น “นี่ๆ คนนี้ใช่มั้ยที่ว่าดูแม่น ดูมาแล้วทั่วประเทศ” ชาวบ้าน 2 เสริมว่า “ใช่ซิ นี่เพิ่งขึ้นมาจากนครศรีฯ เลยนะเนี่ย” มัลลิกาคุ้นตากับหมอดูแม่นๆ ชื่อดังคนนั้นมากๆ จึงลุกเดินตามไป