ตอนที่14

เช้าวันใหม่ ขณะที่เพ็ญตำส้มตำให้ลูกค้า ก็หันหน้ามาคุยกับปลายอ้อที่แวะมาหา “นี่แม่เอ็งยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกเหรอ” “ดีขึ้นมากแล้วจ้ะ หมอบอกแล้วว่าอีก 2-3 คงให้กลับ ขอปรับยาอีกนิด” “แม่เอ็งป่วยมากเหรอวะ” ปลายอ้อยิ้มกลบเกลื่อน รีบ

ตกกลางคืน จรัล สำราญ และเจ้าหน้าที่กู้ภัยอีก 2 คนเดินเข้ามาสมทบกับทุกคนที่รออยู่ตรงลานหน้าบ้านพร้อมแล้ว ทั้ง ปรัชญา จาริณี ปรียา กฤตณี ถนอม เสถียร มินตา พีรพร และอนุชิต “เอาล่ะครับทุกคน ตอนนี้คุณสำราญ เจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ และเจ้า

คืนเดียวกันนี้ นิรชาและกฤตณีอยู่ในชุดนอนเดินออกมาจากตัวบ้าน ตรงมาที่ลานหน้าร้านกาแฟ นิรชามองไปเห็นปรัชญานั่งรออยู่ที่โต๊ะหินแล้ว สองสาวจึงเดินเข้าไปหา นั่งด้วยอีกฟากของโต๊ะ “นัดมาคุยมาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ มีอะไรเหรอหมอ” ปรัชญามี

แรงตบส่งให้สอางเซถลาไปชนนางงอสองคนล้มไปด้วยกัน นางงอลุกขึ้นจะช่วยสอาง แต่ไม่ทัน ไฉไลตามมาจิกหัว “กล้าดียังไงเอาความโสโครกของมึงมาแปดเปื้อนกู หา อีเลว” “มึงมันแปดเปื้อนตั้งแต่ใช้ผัวคนเดียวกับกูแล้ว อีหน้าโง่” สอางจับมือไฉไลข้างที่

แขกของพ่อเจ้าลงรถยนต์คันโก้ แล้วเดินเข้ามาที่ประตูหน้าตึก สอางเห็นรีบจัดแจงเสื้อผ้าเครื่องประดับให้เข้าที่ทางร้องบอกพี่สาว “ไทแขกมากันแล้วจ้ะ ยาเอื้อย” สอางรีบออกมายืนต้อนรับ เตรียมทำท่าจะเชื้อเชิญแขกเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน อ้าปาก

ที่กรมศิลป์วันนี้ ขณะที่คนอื่นๆ ก้มหน้าทำงานใครมันกันอยู่ อชินีกำลังนั่งอาเจียนอยู่ที่ข้างโต๊ะ มีถังขยะเล็กๆ รอง แคทเดินกลับเข้ามาเห็นก็ตกใจปรี่เข้ามาดู “อุ้ม เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” แคทช่วยลูบหลังให้ อชินีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา

ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ที่ห้องเก็บของบ้านยายเพียร นวลวางมีดพร้าที่ใช้ฟันรั้วหนามไผ่ช่วยนลินเมื่อคืนเก็บลงในกล่อง แม่บ้านและผู้ช่วยกระสือปิดกล่องนั้นลง พร้อมๆ กับมีเสียงนลินดังขึ้น “ป้านวลคิดว่าจะทำแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนคะ” นวลหันไป

เสื้อสวยกระโปรงแนวตะวันตกนิยม ถูกสวมลงบนเรือนร่างสมส่วนของสร้อยพี เครื่องประดับเป็นสร้อยมุกถูกคล้องเข้าที่คอระหง ริมฝีปากถูกแต้มด้วยลิปสติกสีสดใส ทุกอย่างรวมอยู่บนเรือนกายของสายใต้ดวงตาสีน้ำตาล เปลี่ยนสร้อยพีให้เป็นสาวพระนครเรียบร้อยแล้ว สร้อยพีดูประดักประเดิด ด้วยยังไม่ชินกับภาพลักษณ์ใหม่ของตัวเอง มารศรีเล็งแลอีกทีแล้วเข้ามาจับและจัดแต่งชุดให้ชุดเข้าทรงสวยงามยิ่งขึ้น “ฉันไม่ชินเลยค่ะ” มารศรียิ้มบอก “เดี๋ยวก็ชินเองแหละ” “ขอบพระคุณ คุณมารศรีมากเลยนะคะ ที่ไม่รังเกียจคนบ้านนอกอย่างฉัน”

เยี่ยนเจ๋อทำท่ารูดซิปปากตามที่สัญญากับอันซี ยิ่วเชียนมองตาขุ่นไม่พอใจที่เห็นทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเกินไป และมีความลับเฉพาะกันสองคน อันซียิ้มนิดๆ แล้วเดินเลี่ยงหนียิ่วเชียนออกไป ยิ่วเชียนร้อนใจ นั่งลงจ้องหน้าเยี่ยนเจ๋อ พูดไม่ออก แล้วก็หงุดหงิดลุกออกไปตักอาหาร เยี่ยนเจ๋อยิ้มๆ พลางคิด “สนุกจริงๆ ในโลกนี้มีคนทำให้เซี่ยยิ่วเชียนพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ด้วย ดังนั้นฉันไม่กวนสองคนนี้คงไม่ได้ซะแล้ว” เยี่ยนเจ๋อถือแก้วน้ำปั่นผ่านหลังยิ่วเชียนซึ่งกำลังตักอาหารอยู่ แล้วเดินไปหาอันซีที่กำลังล้านจาน ยิ่วเชียนมองตามอย่างหงุดหงิดว่าเยี่ยนเจ๋อจะทำอะไร เยี่ยนเจ๋อเข้าไปยืนใกล้ชิดอันซีมาก