มิใช่แดนดินถิ่นสวรรค์
ที่นี่คือแผ่นดินหนึ่ง ซึ่งธรรมชาติจัดวาง
ไม่ใช่ต้นไม้มหัศจรรย์ ที่แน่นทึบโอบล้อม
เนินหญ้าพลิ้วไหว ก็ไม่ใช่แค่ทุ่งแห่งความฝัน
ดวงตาสรรพสัตว์ป่าประดานั้น
จึงหาใช่สัตว์เลี้ยงของทวยเทพ
เราต่างคือชีวิตที่ใช้วิถีเช่นนี้มายาวนาน
เยี่ยงสายน้ำอันมิได้หลากรินจากป่าหิมพานต์
ผืนดินที่เหยียบยืนมิได้เบาราวปุยเมฆลอยฟ่อง
ทว่าเป็นผืนดินที่แน่นหนักอุดมสมบูรณ์
เพื่อพืชพันธุ์เติบงาม
ที่นี่วังหีบ...
ไม่ใช่สรวงสวรรค์
เป็นเพียงแผ่นดินธรรมชาติสร้าง
ผู้คน ณ ที่แห่งนี้ไม่ใช่มนุษย์มหัศจรรย์
และยิ่งไม่ใช่เทวดานางฟ้า
ผู้คนวังหีบ
คือคนธรรมดาสามัญ
ที่บ่มเพาะหัวใจด้วยลำธารใส ผืนดิน และป่าใหญ่
สองมือเข้มแข็งยกขึ้นปกป้อง ดิน น้ำ ป่า
รวมดวงตาเป็นหนึ่งเดียวจับจ้องผู้รุกราน
บัดนั้น นกนานาก็บินมาเป็นประจักษ์พยาน
สายน้ำคึกโครมปลุกดวงใจฮึกเหิม
ร้อยหมื่นล้านผีเสื้อเริงปีกขึ้นพร้อมกัน
ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ชั้นฟ้าใด
แต่คือบ้านของผู้คนธรรมดาสามัญ
ที่มากค่ากว่าสวรรค์ชั้นใด
เราจะไม่ไปไหน
เราจะไม่ไป
เราจะไม่ไปไหน
เราจะไม่ไป
จิตติมา ผลเสวก
เขียนและอ่านที่วังหีบ
23 ธันวาคม 2561