บทประพันธ์ของ เอโดงาวะ รัมโป (1894-1965)
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
หรือด้วยฤทธิ์พิศวาส..รหัสปริศนาที่ถูกทิ้งไว้จึงมีมนต์มายาราวกับส่งสัญญาณขึ้นมาจากอเวจี
[28 พฤศจิกายน] (ย่อช่วงแรก) S กลายเป็นสายลับคอยสอดส่องความเคลื่อนไหวของเรา คิคุ (หมายเหตุ...หญิงรับใช้) กับโกโร (หมายเหตุ...เด็กเฝ้าประตูทางเข้าตัวเรือน) แอบมากระซิบบอกฉัน ดูเหมือนว่า S ถึงกับตรวจดูบันทึกประจำวันของเด็กโกโรเลยทีเดียว บันทึกประจำวันที่ว่านั้นทำเป็นตารางบันทึกเวลาไปกลับในแต่ละวันของท่านเจ้าของบ้าน วันไหนรู้ที่ท่านไปก็จะบันทึกเอาไว้ด้วย นอกจากนั้นยังบันทึกชื่อแขกที่มาเยือนคฤหาสน์พร้อมเวลามาและกลับ โกโรลงบันทึกทุกวันตามคำสั่งของท่าน ทำไม S ถึงต้องตรวจดูบันทึกประจำวันนี้ด้วย รายงานของคิคุเป็นคำเฉลยปริศนาข้อนี้ คิคุบอกว่า S เซ้าซี้หล่อนหลายครั้งมากให้ทบทวนความจำว่าเห็นฉันออกไปข้างนอกวันไหนและเวลาไหน ในช่วงตั้งแต่ต้นเดือนพฤษภาคมจนถึงต้นเดือนตุลาคม ทั้งยังถามคนรับใช้คนอื่น ๆ แบบเดียวกันด้วย และเมื่อคิดประกอบกันกับการที่ S ตรวจดูสมุดบันทึกของเด็กโกโร ก็พอจะสันนิษฐานได้ว่า S ทำเช่นนั้นก็เพื่อตรวจสอบวันเวลาไปกลับของท่านเจ้าของบ้าน
ที่ S ทำตัวเป็นนักสืบอย่างนี้อาจต้องการค้นหาความจริงบางอย่างเป็นเรื่องส่วนตัวก็ได้ แต่ดู ๆ แล้วน่าจะเป็นการทำตามคำขอของใครสักคนหรือว่าจะเป็นตำรวจ นายตำรวจสายสืบที่ชื่อมิโนอุระนั้นถึงจะตีหน้าซื่อ ๆ ก็จริงแต่ก็ไว้ใจไม่ได้เพราะไม่รู้ว่ามีแผนสืบสวนอะไรอยู่ในใจ เห็นจะต้องซักถาม S ให้รู้เรื่องสักครั้ง
[2 ธันวาคม] (ย่อช่วงแรก) อยู่ ๆ M ก็โทรมาบอกว่าย้ายบ้านมาอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ชื่อ “คันนามิโซ” ที่ชิบูยะ ฉันรับโทรศัพท์แต่ไม่อาจพูดอะไรออกไปได้เพราะมีคนฟังอยู่ ก็เลยได้แต่ฟังโดยไม่รู้ว่า M ย้ายบ้านทำไม หรือว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับความลับที่เขาปิดบังเอาไว้ (ตัดตอนท้าย)
[3 ธันวาคม] ฉันเป็นห่วงจึงขอท่านออกไปธุระข้างนอกแล้วตรงไปที่อพาร์ทเม้นท์ “คันนามิโซ” ที่อยู่แห่งใหม่ของ M พอถามว่าทำไมถึงย้ายก็ได้คำตอบแค่เพราะไม่ชอบที่อยู่เดิม เรือนฝรั่งแท้แบบเก่าและห้องบรรยากาศทึบทึมดูเหมือนจะถูกกับรสนิยมของ M ไม่น้อย เขายังทำหน้าเหมือนคนมีเรื่องไม่สบายใจเช่นเดิม แต่ไม่ได้แสดงทีท่าว่าต้องย้ายที่อยู่หนีมาเพราะความกลัว ฉันพยายามใช้ชั้นเชิงการพูดหว่านล้อมชี้นำเผื่อจะหลุดอะไรออกมาบ้างแต่ก็ไร้ผล ดู M แปลกไปราวกับคนละคน เวลาพูดกันก็ไม่สบตาตรง ๆ แต่เสมองไปทางอื่น ชวนคุยอะไรก็รู้สึกเหมือนกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่
พรุ่งนี้ท่านจะขึ้นเครื่องบินไปโอซากาและค้างหนึ่งคืน ฉันบอก M แต่ดูเขาเฉย ๆ ไม่ได้คิดสักนิดว่านั่นเป็นโอกาสอันดีที่จะได้พบกัน ฉันหมดสนุกก็เลยกลับมาอย่างเซ็ง ๆ
คืนนั้นอยู่ ๆ ฉันก็เกิดเปลี่ยวใจขึ้นมา ฉันบอกให้ S ซึ่งต้องตามท่านไปโอซากาแกล้งทำเป็นไม่สบายไปด้วยไม่ได้ S ทำตามทันที ช่างเป็นเด็กน่ารักอะไรอย่างนี้
[4 ธันวาคม] ท่านออกเดินทางโดยเครื่องบินแต่เช้า (ย่อ) และดึกคืนนั้นเอง S ก็ลอบเข้ามาในห้องนอน
จุดประสงค์ที่ฉันเรียก S เข้ามามีอยู่สองประการคือ เพื่อซักถามให้ได้เรื่องว่าทำไมจึงต้องไปถามคิคุกับคนอื่น ๆ ในบ้านด้วยว่าฉันออกไปข้างนอกวันไหนเวลาใดในช่วงตั้งแค่เดือนพฤษภาคมถึงตุลาคม S สารภาพทันทีว่าทำตามคำขอของนักสืบอาเกจิ โคโงโร ฉันไม่ได้คาดคิดมาก่อนแต่ก็ทำท่าว่าพอจะรู้บ้างแล้ว และพอซักต่อ S ก็หยิบตารางวันเวลาที่ได้มาจากนักสืบอาเกจิออกมาให้ดู ตารางนั้นเขียนวันที่และเวลาตั้งแต่วันที่ 6 พฤษภาคม ถึง 10 ตุลาคมเอาไว้รวม 18 รายการ มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นวันเวลาที่ฉันกับ H นัดพบกันตามโรงเตี๊ยม
ฉันบอกกับ S ด้วยทีท่าว่าไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญอะไร เพราะฉันออกจากบ้านไปกินซ่าประมาณสองวันครั้งและไปร้านเสริมสวยยาโนเมะด้วย จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะออกจากบ้านในวันและเวลาตามตาราง แต่ที่อยากรู้คือนักสืบอาเกจิไปได้ตารางวันเวลาที่ตรงกับเวลานัดไม่มีผิดนั้นมาจากไหน
ใช่แล้ว...อาเกจิ โคโงโรจะต้องได้สมุดไดอารีของ H มาเพราะตารางเวลาแบบนี้ไม่มีให้หาได้จากที่อื่น H อาจบันทึกวันเวลาและสถานที่นัดกับฉันไว้อย่างละเอียดแต่คิดว่าคงไม่ประมาทถึงกับเขียนชื่อฉันลงไปด้วย นักสืบอาเคจิผู้เฉียบแหลมคงกำลังพยายามตรวจสอบเพื่อเชื่อมโยงฉันเข้ากับวันเวลาตามตารางนั้นเป็นแน่ การที่ฉันจะออกไปข้างนอกโดยที่ท่านไม่รู้จะต้องเป็นวันที่ท่านไม่อยู่บ้าน ดังนั้นนักสืบอาเกจิจึงให้ S ตรวจสอบวันเวลาออกจากบ้านของท่านด้วย และถ้าวันเวลาออกจากบ้านของฉันและท่านตรงกันการออกจากบ้านของฉันก็จะเป็นเรื่องที่น่าสงสัย ช่างสมกับเป็นนักสืบอัจฉริยะเสียจริง แต่ฉันออกจากบ้านบ่อยครั้งถึงสามสี่เท่าของวันเวลาในตารางนั้น จึงเลี่ยงได้ว่าวันเวลาพวกนั้นย่อมตรงกันได้โดยบังเอิญ
ฉันใช้คารมกล่อมให้ S เชื่ออย่างนั้นแต่ไม่คิดว่าจะสามารถกล่อมให้นักสืบอาเกจิเชื่อได้
จุดมุ่งหมายอีกประการหนึ่งของฉันในคืนนั้นคือยั่วยวน S ให้ตกหลุมเสน่ห์ ฉันเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วกวักมือชวน S เข้าไปด้วย เขาตามเข้ามาอย่างว่าง่าย เปลื้องเสื้อผ้าจนหมดทุกชิ้นแล้วกระโจนลงมาในอ่างน้ำที่ฉันแช่คอยอยู่แล้ว S เป็นคนร่างกายงดงามได้ส่วนสัดกล้ามเนื้อแข็งขึงสมชาย ทั้งยังมีความอ่อนหัดไม่ประสีประสาเป็นเสน่ห์รัญจวนใจอย่างที่ H กับ M ไม่มี ฉันลูบไล้เรือนร่างของเขาด้วยความลุ่มหลงและร้อนเร่าจนดวงตาพร่าพราย S ออดอ้อนอยากให้ฉันห่อหุ้มตัวเขาไว้แนบเรือนกาย ฉันสนองตอบด้วยความเต็มใจ เมื่อพบกับ S ฉันจึงได้ตระหนักถึงเนื้อแท้ของตนเองว่าเป็นคนมีนิสัยโอบเอื้อห่อหุ้มชาย และด้วยความหมายเช่นว่านั้น S จึงเป็นสุดโปรดของฉัน S เป็นคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าผู้ชายน่ารักได้ถึงเพียงนี้ (หมายเหตุ...ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันที่ 13 ซึ่งเป็นวันตายของมุราโคชิ ทั้งสองลอบพบกันภายในคฤหาสน์โดยที่นายโองาวาระ ไม่รู้ไม่เห็นถึงสามครั้ง ข้อความที่คุณนายยุมิโกะบันทึกไว้มีแต่ฉากพิศวาสร้อนแรง ควรแต่การตัดย่อเอาไว้แต่เพียงเท่านี้)
[14 ธันวาคม] M ตายเสียแล้ว เมื่อคืนนี้เวลาสามทุ่ม ดูเหมือนจะยิงตัวตายในห้องพักที่อพาร์ทเมนท์ พอดีกับเวลานั้นเรานั่งฟังวิทยุกันอยู่ที่บ้าน พยานให้การว่าเสียงปืนดังขึ้นทันทีที่เสียงสัญญาณจากวิทยุบอกเวลาสามทุ่ม ซึ่งเป็นสัญญาณเดียวกันกับที่เราได้ยินจากวิทยุที่บ้าน
ตอนกลางคืนสารวัตรฮามาดะจากกรมตำรวจนครบาลมาที่บ้านและเล่ารายละเอียดของเหตุการณ์ให้เราฟัง ตอนแรกตำรวจคิดว่าเป็นการยิงตัวตาย แต่เมื่อพบขนนกสีขาวเช่นเดียวกับกรณีของ H ถูกทิ้งอยู่บนอกของผู้ตาย และการที่ผู้ตายไม่ได้ทิ้งคำสั่งเสียหรือจดหมายลาตายใด ๆ เอาไว้ จึงเริ่มสงสัยว่าจะเป็นการฆาตกรรมและวางแผนสืบสวนไปในแนวนั้น นายตำรวจถามท่านว่ามีอะไรที่คิดว่าเป็นสาเหตุทำให้ M ฆ่าตัวตายหรือไม่ ท่านตอบว่าไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเลยสักอย่างเดียว สารวัตร ฮามาดะผู้นี้ดูเหมือนจะมียศสูงกว่าตำรวจชื่อมิโนอุระที่เคยมาหาก่อนหน้านี้ หน้าตาของเขาดูคล้ายคนต่างจังหวัดไม่ชวนมองสักเท่าไรแต่ท่าทางฉลาดเฉียบแหลมมาก แต่ที่น่ากลัวก็คือดวงตาคมกริบคู่นั้น เวลามองไปที่ใครดูเหมือนจะเจาะลึกเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจเลยทีเดียว สารวัตรซักถามขุดคุ้ยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับ M อย่างละเอียดยิบ รวมทั้งขอให้ยืนยันที่อยู่ของเราตอนที่ M ตายด้วย โชคดีที่ตอนเกิดเหตุ เราสามคนคือ ท่าน S และฉันฟังวิทยุอยู่ด้วยกันจึงเป็นพยานยืนยันกันและกันได้เป็นอย่างดี ตามปกติฉันฟังวิทยุน้อยมาก พอดีวันนั้นมีรายการที่ซากางุจิ จูโซ มาแสดงไวโอลินออกอากาศเราจึงชวนกันมาเปิดฟังไปจนถึงวิทยุเปิดสัญญาณบอกเวลาสามทุ่ม สารวัตรฮานาดะขอโทษขอโพยที่ต้องถามเพื่อให้หายสงสัยแล้วลากลับไป นายตำรวจคงไม่คิดหรอกว่าท่านหรือฉันจะเป็นคนฆ่า M แต่ตำรวจมีหน้าที่ต้องตรวจสอบยืนยันที่อยู่ของคนรู้จักผู้ตายทุกคน ณ เวลาที่เกิดเหตุตามขั้นตอนการสืบสวน
[16 ธันวาคม] (ย่อช่วงแรก) อาเกจิ โคโงโรมาที่บ้าน เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้านักสืบเอกชนอัจฉริยะผู้มีชื่อเสียงคนนี้ นักสืบอาเกจิมีบุคลิกดีจริงดังคำที่เขาที่เล่าลือกัน ผมที่ยุ่งเหยิงกระเซิงอยู่เป็นนิจมีผมขาวแซมประปรายยิ่งทำให้ดูสง่างาม หน้าตาคมสันมีเสน่ห์จับตา ท่านกับ S และฉันออกมาต้อนรับด้วยกัน ท่านเป็นคนสนทนา ส่วนฉันกับ S เป็นคนฟังอยู่ข้าง ๆ
เราสองคนได้ยินนักสืบอาเกจิเล่าว่าเพื่อนของมูราโคชิที่เป็นจิตรกรจนน้ำตายตรงสะพานเซ็นจูโอฮาชิข้ามแม่น้ำซุมิดะ เมื่อคืนวันที่ 12 ก่อนวันที่มูราโคชิถูกฆ่า
นักสืบอาเกจิเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งสองให้เราฟังอย่างละเอียด ตอนที่เล่าถึงเหตุการณ์ที่เป็นฆาตกรรมในห้องปิดตาย เขาเฉลยปมปริศนาโดยเขียนแผนผังประกอบให้เข้าใจง่ายด้วยท่าทีของผู้เชี่ยวชาญ แต่ไม่ได้แสดงว่าอวดรู้เลยจนนิด ส่วนอีกเหตุการณ์หนึ่งนั้น นักสืบเล่าถึงห้องใต้หลังคาของจิตรกรเพื่อนของมูราโคชิอย่างละเอียดจนเห็นภาพชัดเจน คือมีของเก่าจิปาถะมากมาย วางเรียงรายบ้างทับสุมกันบ้างเต็มไปทั้งห้อง ในจำนวนนั้นนักสืบอาเกจิอธิบายเรื่องหุ่นลองเสื้อหัก ๆ แปลกประหลาดตัวหนึ่งในรายละเอียดมาก บอกว่ามีแต่ส่วนหัวที่ติดกับท่อนอก แขนและขาสองข้าง แต่ไม่พบท่อนลำตัว ตรงปลายด้านบนของแบนกับขา และด้านล่างของท่อนอกมีรูเล็ก ๆ เรียงอยู่เป็นระยะซึ่งนักสืบเอกสันนิษฐานว่าเป็นรูสำหรับร้อยเส้นลวดเย็บส่วนต่าง ๆ ของหุ่นเข้าด้วยกัน
นักสืบอาเกจิเล่าสองเรื่องนี้เท่านั้นไม่ได้พูดถึงเรื่องอะไรอีกและเราก็ไม่ได้ถาม สงสัยว่าการที่เขามาที่บ้านเพื่อเล่าสองเรื่องน่าจะมีนัยอะไรแฝงอยู่
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
หรือด้วยฤทธิ์พิศวาส..รหัสปริศนาที่ถูกทิ้งไว้จึงมีมนต์มายาราวกับส่งสัญญาณขึ้นมาจากอเวจี
[28 พฤศจิกายน] (ย่อช่วงแรก) S กลายเป็นสายลับคอยสอดส่องความเคลื่อนไหวของเรา คิคุ (หมายเหตุ...หญิงรับใช้) กับโกโร (หมายเหตุ...เด็กเฝ้าประตูทางเข้าตัวเรือน) แอบมากระซิบบอกฉัน ดูเหมือนว่า S ถึงกับตรวจดูบันทึกประจำวันของเด็กโกโรเลยทีเดียว บันทึกประจำวันที่ว่านั้นทำเป็นตารางบันทึกเวลาไปกลับในแต่ละวันของท่านเจ้าของบ้าน วันไหนรู้ที่ท่านไปก็จะบันทึกเอาไว้ด้วย นอกจากนั้นยังบันทึกชื่อแขกที่มาเยือนคฤหาสน์พร้อมเวลามาและกลับ โกโรลงบันทึกทุกวันตามคำสั่งของท่าน ทำไม S ถึงต้องตรวจดูบันทึกประจำวันนี้ด้วย รายงานของคิคุเป็นคำเฉลยปริศนาข้อนี้ คิคุบอกว่า S เซ้าซี้หล่อนหลายครั้งมากให้ทบทวนความจำว่าเห็นฉันออกไปข้างนอกวันไหนและเวลาไหน ในช่วงตั้งแต่ต้นเดือนพฤษภาคมจนถึงต้นเดือนตุลาคม ทั้งยังถามคนรับใช้คนอื่น ๆ แบบเดียวกันด้วย และเมื่อคิดประกอบกันกับการที่ S ตรวจดูสมุดบันทึกของเด็กโกโร ก็พอจะสันนิษฐานได้ว่า S ทำเช่นนั้นก็เพื่อตรวจสอบวันเวลาไปกลับของท่านเจ้าของบ้าน
ที่ S ทำตัวเป็นนักสืบอย่างนี้อาจต้องการค้นหาความจริงบางอย่างเป็นเรื่องส่วนตัวก็ได้ แต่ดู ๆ แล้วน่าจะเป็นการทำตามคำขอของใครสักคนหรือว่าจะเป็นตำรวจ นายตำรวจสายสืบที่ชื่อมิโนอุระนั้นถึงจะตีหน้าซื่อ ๆ ก็จริงแต่ก็ไว้ใจไม่ได้เพราะไม่รู้ว่ามีแผนสืบสวนอะไรอยู่ในใจ เห็นจะต้องซักถาม S ให้รู้เรื่องสักครั้ง
[2 ธันวาคม] (ย่อช่วงแรก) อยู่ ๆ M ก็โทรมาบอกว่าย้ายบ้านมาอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ชื่อ “คันนามิโซ” ที่ชิบูยะ ฉันรับโทรศัพท์แต่ไม่อาจพูดอะไรออกไปได้เพราะมีคนฟังอยู่ ก็เลยได้แต่ฟังโดยไม่รู้ว่า M ย้ายบ้านทำไม หรือว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับความลับที่เขาปิดบังเอาไว้ (ตัดตอนท้าย)
[3 ธันวาคม] ฉันเป็นห่วงจึงขอท่านออกไปธุระข้างนอกแล้วตรงไปที่อพาร์ทเม้นท์ “คันนามิโซ” ที่อยู่แห่งใหม่ของ M พอถามว่าทำไมถึงย้ายก็ได้คำตอบแค่เพราะไม่ชอบที่อยู่เดิม เรือนฝรั่งแท้แบบเก่าและห้องบรรยากาศทึบทึมดูเหมือนจะถูกกับรสนิยมของ M ไม่น้อย เขายังทำหน้าเหมือนคนมีเรื่องไม่สบายใจเช่นเดิม แต่ไม่ได้แสดงทีท่าว่าต้องย้ายที่อยู่หนีมาเพราะความกลัว ฉันพยายามใช้ชั้นเชิงการพูดหว่านล้อมชี้นำเผื่อจะหลุดอะไรออกมาบ้างแต่ก็ไร้ผล ดู M แปลกไปราวกับคนละคน เวลาพูดกันก็ไม่สบตาตรง ๆ แต่เสมองไปทางอื่น ชวนคุยอะไรก็รู้สึกเหมือนกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่
พรุ่งนี้ท่านจะขึ้นเครื่องบินไปโอซากาและค้างหนึ่งคืน ฉันบอก M แต่ดูเขาเฉย ๆ ไม่ได้คิดสักนิดว่านั่นเป็นโอกาสอันดีที่จะได้พบกัน ฉันหมดสนุกก็เลยกลับมาอย่างเซ็ง ๆ
คืนนั้นอยู่ ๆ ฉันก็เกิดเปลี่ยวใจขึ้นมา ฉันบอกให้ S ซึ่งต้องตามท่านไปโอซากาแกล้งทำเป็นไม่สบายไปด้วยไม่ได้ S ทำตามทันที ช่างเป็นเด็กน่ารักอะไรอย่างนี้
[4 ธันวาคม] ท่านออกเดินทางโดยเครื่องบินแต่เช้า (ย่อ) และดึกคืนนั้นเอง S ก็ลอบเข้ามาในห้องนอน
จุดประสงค์ที่ฉันเรียก S เข้ามามีอยู่สองประการคือ เพื่อซักถามให้ได้เรื่องว่าทำไมจึงต้องไปถามคิคุกับคนอื่น ๆ ในบ้านด้วยว่าฉันออกไปข้างนอกวันไหนเวลาใดในช่วงตั้งแค่เดือนพฤษภาคมถึงตุลาคม S สารภาพทันทีว่าทำตามคำขอของนักสืบอาเกจิ โคโงโร ฉันไม่ได้คาดคิดมาก่อนแต่ก็ทำท่าว่าพอจะรู้บ้างแล้ว และพอซักต่อ S ก็หยิบตารางวันเวลาที่ได้มาจากนักสืบอาเกจิออกมาให้ดู ตารางนั้นเขียนวันที่และเวลาตั้งแต่วันที่ 6 พฤษภาคม ถึง 10 ตุลาคมเอาไว้รวม 18 รายการ มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นวันเวลาที่ฉันกับ H นัดพบกันตามโรงเตี๊ยม
ฉันบอกกับ S ด้วยทีท่าว่าไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญอะไร เพราะฉันออกจากบ้านไปกินซ่าประมาณสองวันครั้งและไปร้านเสริมสวยยาโนเมะด้วย จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะออกจากบ้านในวันและเวลาตามตาราง แต่ที่อยากรู้คือนักสืบอาเกจิไปได้ตารางวันเวลาที่ตรงกับเวลานัดไม่มีผิดนั้นมาจากไหน
ใช่แล้ว...อาเกจิ โคโงโรจะต้องได้สมุดไดอารีของ H มาเพราะตารางเวลาแบบนี้ไม่มีให้หาได้จากที่อื่น H อาจบันทึกวันเวลาและสถานที่นัดกับฉันไว้อย่างละเอียดแต่คิดว่าคงไม่ประมาทถึงกับเขียนชื่อฉันลงไปด้วย นักสืบอาเคจิผู้เฉียบแหลมคงกำลังพยายามตรวจสอบเพื่อเชื่อมโยงฉันเข้ากับวันเวลาตามตารางนั้นเป็นแน่ การที่ฉันจะออกไปข้างนอกโดยที่ท่านไม่รู้จะต้องเป็นวันที่ท่านไม่อยู่บ้าน ดังนั้นนักสืบอาเกจิจึงให้ S ตรวจสอบวันเวลาออกจากบ้านของท่านด้วย และถ้าวันเวลาออกจากบ้านของฉันและท่านตรงกันการออกจากบ้านของฉันก็จะเป็นเรื่องที่น่าสงสัย ช่างสมกับเป็นนักสืบอัจฉริยะเสียจริง แต่ฉันออกจากบ้านบ่อยครั้งถึงสามสี่เท่าของวันเวลาในตารางนั้น จึงเลี่ยงได้ว่าวันเวลาพวกนั้นย่อมตรงกันได้โดยบังเอิญ
ฉันใช้คารมกล่อมให้ S เชื่ออย่างนั้นแต่ไม่คิดว่าจะสามารถกล่อมให้นักสืบอาเกจิเชื่อได้
จุดมุ่งหมายอีกประการหนึ่งของฉันในคืนนั้นคือยั่วยวน S ให้ตกหลุมเสน่ห์ ฉันเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วกวักมือชวน S เข้าไปด้วย เขาตามเข้ามาอย่างว่าง่าย เปลื้องเสื้อผ้าจนหมดทุกชิ้นแล้วกระโจนลงมาในอ่างน้ำที่ฉันแช่คอยอยู่แล้ว S เป็นคนร่างกายงดงามได้ส่วนสัดกล้ามเนื้อแข็งขึงสมชาย ทั้งยังมีความอ่อนหัดไม่ประสีประสาเป็นเสน่ห์รัญจวนใจอย่างที่ H กับ M ไม่มี ฉันลูบไล้เรือนร่างของเขาด้วยความลุ่มหลงและร้อนเร่าจนดวงตาพร่าพราย S ออดอ้อนอยากให้ฉันห่อหุ้มตัวเขาไว้แนบเรือนกาย ฉันสนองตอบด้วยความเต็มใจ เมื่อพบกับ S ฉันจึงได้ตระหนักถึงเนื้อแท้ของตนเองว่าเป็นคนมีนิสัยโอบเอื้อห่อหุ้มชาย และด้วยความหมายเช่นว่านั้น S จึงเป็นสุดโปรดของฉัน S เป็นคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าผู้ชายน่ารักได้ถึงเพียงนี้ (หมายเหตุ...ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันที่ 13 ซึ่งเป็นวันตายของมุราโคชิ ทั้งสองลอบพบกันภายในคฤหาสน์โดยที่นายโองาวาระ ไม่รู้ไม่เห็นถึงสามครั้ง ข้อความที่คุณนายยุมิโกะบันทึกไว้มีแต่ฉากพิศวาสร้อนแรง ควรแต่การตัดย่อเอาไว้แต่เพียงเท่านี้)
[14 ธันวาคม] M ตายเสียแล้ว เมื่อคืนนี้เวลาสามทุ่ม ดูเหมือนจะยิงตัวตายในห้องพักที่อพาร์ทเมนท์ พอดีกับเวลานั้นเรานั่งฟังวิทยุกันอยู่ที่บ้าน พยานให้การว่าเสียงปืนดังขึ้นทันทีที่เสียงสัญญาณจากวิทยุบอกเวลาสามทุ่ม ซึ่งเป็นสัญญาณเดียวกันกับที่เราได้ยินจากวิทยุที่บ้าน
ตอนกลางคืนสารวัตรฮามาดะจากกรมตำรวจนครบาลมาที่บ้านและเล่ารายละเอียดของเหตุการณ์ให้เราฟัง ตอนแรกตำรวจคิดว่าเป็นการยิงตัวตาย แต่เมื่อพบขนนกสีขาวเช่นเดียวกับกรณีของ H ถูกทิ้งอยู่บนอกของผู้ตาย และการที่ผู้ตายไม่ได้ทิ้งคำสั่งเสียหรือจดหมายลาตายใด ๆ เอาไว้ จึงเริ่มสงสัยว่าจะเป็นการฆาตกรรมและวางแผนสืบสวนไปในแนวนั้น นายตำรวจถามท่านว่ามีอะไรที่คิดว่าเป็นสาเหตุทำให้ M ฆ่าตัวตายหรือไม่ ท่านตอบว่าไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเลยสักอย่างเดียว สารวัตร ฮามาดะผู้นี้ดูเหมือนจะมียศสูงกว่าตำรวจชื่อมิโนอุระที่เคยมาหาก่อนหน้านี้ หน้าตาของเขาดูคล้ายคนต่างจังหวัดไม่ชวนมองสักเท่าไรแต่ท่าทางฉลาดเฉียบแหลมมาก แต่ที่น่ากลัวก็คือดวงตาคมกริบคู่นั้น เวลามองไปที่ใครดูเหมือนจะเจาะลึกเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจเลยทีเดียว สารวัตรซักถามขุดคุ้ยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับ M อย่างละเอียดยิบ รวมทั้งขอให้ยืนยันที่อยู่ของเราตอนที่ M ตายด้วย โชคดีที่ตอนเกิดเหตุ เราสามคนคือ ท่าน S และฉันฟังวิทยุอยู่ด้วยกันจึงเป็นพยานยืนยันกันและกันได้เป็นอย่างดี ตามปกติฉันฟังวิทยุน้อยมาก พอดีวันนั้นมีรายการที่ซากางุจิ จูโซ มาแสดงไวโอลินออกอากาศเราจึงชวนกันมาเปิดฟังไปจนถึงวิทยุเปิดสัญญาณบอกเวลาสามทุ่ม สารวัตรฮานาดะขอโทษขอโพยที่ต้องถามเพื่อให้หายสงสัยแล้วลากลับไป นายตำรวจคงไม่คิดหรอกว่าท่านหรือฉันจะเป็นคนฆ่า M แต่ตำรวจมีหน้าที่ต้องตรวจสอบยืนยันที่อยู่ของคนรู้จักผู้ตายทุกคน ณ เวลาที่เกิดเหตุตามขั้นตอนการสืบสวน
[16 ธันวาคม] (ย่อช่วงแรก) อาเกจิ โคโงโรมาที่บ้าน เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้านักสืบเอกชนอัจฉริยะผู้มีชื่อเสียงคนนี้ นักสืบอาเกจิมีบุคลิกดีจริงดังคำที่เขาที่เล่าลือกัน ผมที่ยุ่งเหยิงกระเซิงอยู่เป็นนิจมีผมขาวแซมประปรายยิ่งทำให้ดูสง่างาม หน้าตาคมสันมีเสน่ห์จับตา ท่านกับ S และฉันออกมาต้อนรับด้วยกัน ท่านเป็นคนสนทนา ส่วนฉันกับ S เป็นคนฟังอยู่ข้าง ๆ
เราสองคนได้ยินนักสืบอาเกจิเล่าว่าเพื่อนของมูราโคชิที่เป็นจิตรกรจนน้ำตายตรงสะพานเซ็นจูโอฮาชิข้ามแม่น้ำซุมิดะ เมื่อคืนวันที่ 12 ก่อนวันที่มูราโคชิถูกฆ่า
นักสืบอาเกจิเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งสองให้เราฟังอย่างละเอียด ตอนที่เล่าถึงเหตุการณ์ที่เป็นฆาตกรรมในห้องปิดตาย เขาเฉลยปมปริศนาโดยเขียนแผนผังประกอบให้เข้าใจง่ายด้วยท่าทีของผู้เชี่ยวชาญ แต่ไม่ได้แสดงว่าอวดรู้เลยจนนิด ส่วนอีกเหตุการณ์หนึ่งนั้น นักสืบเล่าถึงห้องใต้หลังคาของจิตรกรเพื่อนของมูราโคชิอย่างละเอียดจนเห็นภาพชัดเจน คือมีของเก่าจิปาถะมากมาย วางเรียงรายบ้างทับสุมกันบ้างเต็มไปทั้งห้อง ในจำนวนนั้นนักสืบอาเกจิอธิบายเรื่องหุ่นลองเสื้อหัก ๆ แปลกประหลาดตัวหนึ่งในรายละเอียดมาก บอกว่ามีแต่ส่วนหัวที่ติดกับท่อนอก แขนและขาสองข้าง แต่ไม่พบท่อนลำตัว ตรงปลายด้านบนของแบนกับขา และด้านล่างของท่อนอกมีรูเล็ก ๆ เรียงอยู่เป็นระยะซึ่งนักสืบเอกสันนิษฐานว่าเป็นรูสำหรับร้อยเส้นลวดเย็บส่วนต่าง ๆ ของหุ่นเข้าด้วยกัน
นักสืบอาเกจิเล่าสองเรื่องนี้เท่านั้นไม่ได้พูดถึงเรื่องอะไรอีกและเราก็ไม่ได้ถาม สงสัยว่าการที่เขามาที่บ้านเพื่อเล่าสองเรื่องน่าจะมีนัยอะไรแฝงอยู่