รสรินล่าแวมไพร์ ตอนที่ 4 : เตือนรสริน! อย่าดื่มเลือดแวมไพร์
บรรยากาศในวันหยุด บ้านของรสรินเงียบสงบ นพที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ในจอคอมพิวเตอร์ กำลังเปิดสารคดีชีวิตสัตว์ ที่เป็นเรื่องราวของการล่า ... งูสู้กับตะขาบยักษ์เสือสู้กับจระเข้
เสียงนพบรรยาย "ครับ ทฤษฏีที่คลาสสิคที่สุดบนโลก บางทีเราก็เป็นผู้ล่า...บางทีก็ตรงกันข้าม ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว"
เสียงยุงบิน นพมองยุงที่บินเข้ามาใกล้
"บางคนคิดเสมอว่าตนเองเป็นผู้ล่าบางคนเข้าใจมาตลอดว่าตัวเองเป็นผู้ถูกล่า"
ยุงตัวหนึ่งกัดแขนนพดูดเลือดจนก้นเป่ง
นพตั้งใจสเก๊ตช์ไม่ได้สนใจยุง
"แต่รู้มั้ยครับ นั่นเป็นแค่ความเข้าใจ ...เราจะยังเชื่อไม่ได้ว่าใครกันแน่เป็นผู้ล่า ..และใครกันแน่เป็นเหยื่อ จนกว่าเกมส์นั้นจะเริ่ม ...และจบลง"
รสรินเอื้อมมือมาตบยุงบนแขนนพ
"ยุงกับเธอกินเลือดเหมือนกัน น่าจะเป็นพวกเดียวกันรึเปล่า" นพถาม
"ถ้าอย่างนั้น เมื่อกี้ชั้นก็แค่ปกป้องอาหารของตัวเอง"
รสรินมองตานพนิ่งๆ
นพเหวอ
รสรินมองข้ามไหล่นพไปที่กระดาษ หน้าทั้งคู่ใกล้กัน นพตาโต ใจเต้น
ในกระดาษสเก๊ตช์มีรูปตึกออฟฟิศ และรูปหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูไม่สวยเลย
"ผู้หญิงคนนี้แหละ อายุประมาณยี่สิบต้นๆ"
"ใช่ แล้วก็ตึกนี้ วาดตามที่บอกเป๊ะ เหมือนรึยัง" นพถาม
รสรินมองตึกอย่างยอมรับ
"ใช่เลยหละ"
นพกด Enter เข้า Google Map
หน้าจอนพไล่กล้องไปตามถนน เป็นบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ...
ที่จอดรถในโรงพยาบาล Center care บุรุษพยาบาลร่างบึ้กจอดรถ เดินไปทางร้านอาหารพักกินข้าว
ชานนท์ขับรถตามมาจอด ก่อนแอบเข้าไปที่รถของโรงพยาบาล เอาหน้าแนบกระจกรถ ใช้โทรศัพท์ถ่ายรูป
มือกระชากไหล่ชานนท์ทันที
บุรุษพยาบาลบึ๊กกระชากเสียงถาม "แกมายุ่งอะไร!"
"เออ ขอถ่ายรูปได้มั้ยครับ" ชานนท์ถาม
"ไม่ได้ จะถ่ายไปทำไม!"
"นี่เลือดที่มีคนบริจาคเหรอครับ ไปช่วยที่ไหนพี่ ผมชอบทำบุญ"
"ไม่ใช่งานบุญงานกุศลอะไรทั้งนั้น"
"เลือดนี่เค้าไว้ใช้ในงานทดลอง คุณอย่ามายุ่งดีกว่า"
"ทดลองอะไรเหรอครับ"
"อย่ามายุ่ง วุ่นวาย ไปเลยไป!"
ชานนท์วิ่งหนีออกมาอย่างช้าๆเท่ๆ สีหน้ายังคงสงสัย
รสรินมองไปรอบๆ ตึกเป้าหมายแห่งหนึ่ง เห็นพนักงานตอกบัตรเข้าทำงานในบริษัท
ตรงทางเข้า มีเจ้าหน้าที่หน้าโหดทำหน้าที่แลกบัตรให้บุคคลภายนอกผ่านเข้าออก
คนผู้หนึ่งท่าทางเด๋อด๋าเดินจะเข้าบริษัทไป โดนยามกันไว้
"ติดต่ออะไรครับ"
คนมาติดต่ออึกอัก พิรุธ ทำท่าเหมือนโจร
"มาพบเพื่อนคับ ชื่อไอ้คง"
ยามตั้งท่าข่มขู่
"พบคุณ คง ชั้นไหน แผนกอะไรครับ" เจ้าหน้าที่แลกบัตรถาม
คนมาติดต่อสู้อย่างโวยๆ ไม่กลัวยาม
"เอ่อ…มันไม่ได้บอกไว้"
"ให้เข้าไม่ได้ครับ"
นพกับรสรินมองอย่างประเมินสถานการณ์
"ที่นี่เป็นออฟฟิศ มีการรักษาความปลอดภัยแน่นหนา" นพว่า
รสรินหนักใจ
"ถ้าผู้หญิงคนนั้นทำงานที่นี่ แล้วเราจะเจอตัวได้ยังไง คนตั้งเยอะ ดักรอตอนกลับบ้านเหรอ"
นพคะเน คิดออก ดีดนิ้ว
"ชั้นมีแผนแล้ว"
ตรงทางเข้า บริเวณเจ้าหน้าที่แลกบัตร
นพเดินยืดๆจะเข้าบริษัท โดนยามกันไว้
"มาพบใครครับ"
นพวางท่าซื่สัตย์ ภูมิฐาน
"ผม เราสองคน…มาสมัครงานครับ"
ยามยิ้มข่มนิดๆ
"อยากทำงานที่นี่ เงินดีนะ สวัสดิการก็ดี แลกบัตรแล้วเชิญไปที่ชั้นสามเลยน้อง"
รสรินกับนพนั่งรอ
วรรณ เป็นฝ่ายบุคคลของบริษัทเดินเข้ามาอย่างสวย
วรรณมองรสรินกับนพยิ้มแย้ม ดูใจดีแต่มีความกวนๆล้ำเส้น ยักคิ้วให้นพด้วย
"สวัสดีค่ะ วรรณนะคะเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล"
"สวัสดีครับเรามาสมัครงานครับ"
วรรณมองนพ มองรสรินยิ้มๆ
"นี่เป็นแฟนกันรึเปล่าเนี่ย" วรรณถาม
นพเขินตกใจรสรินรีบพูด
"ไม่ใช่ครับ/ใช่ค่ะ"
วรรณขำ
"อ้าว นัดกันดีๆ ไม่เป็นไรค่ะสมัยนี้แฟนไม่ใช่เรื่องใหญ่"
นพกระซิบถาม "ทำไมบอกว่าเป็นแฟนผมล่ะ"
"พูดผิดน่ะ" รสรินบอก
"สมัครตำแหน่งอะไรคะ"
"ไอทีครับ แล้วเพื่อนผมเค้ามา…"
"สมัครแอดมินค่ะ ธุรการหรือเป็นเลขาก็ได้ค่ะ"
วรรณมองนพและรสรินอย่างร่าเริง เป็นมิตรสุดๆ
"คุณสองคนกรอกใบสมัครนี่ เดี๋ยวสัมภาษณ์กับวรรณนะคะ ไม่มีอะไรหรอกแค่คุยๆกัน วรรณรอในห้องสัมภาษณ์ ใครพร้อมเชิญเลยนะคะ"
วรรณเดินเข้าห้องไป นพกับรสรินงงๆ
"ตอบยังไงล่ะ ไม่ได้คิดไว้ด้วย"
"ก็ตอบๆไป จริงมั่งมั่วมั่ง ให้มันดูโอเคก็พออย่าไปคิดมาก"
นพกรอกใบสมัครอย่างเร็ว ดูไม่ตั้งใจ
"กรอกเสร็จแล้ว ผมเข้าไปก่อนแล้วกัน"
มู่เข้ามาในห้องทำงานของชานนท์เพื่อหาข้อมูล รูปใบหนึ่งตกที่พื้น ชานนท์เดินเข้ามาในห้องมู่ส่งรูปให้ชานนท์
"นี่คะ "
"ขอบใจนะซีซีคอร์เปอร์เรชั่น มันต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอน เราต้องเข้าไปสืบที่นั่นอีกที"
"ที่โรงพยาบาลนายมหาสมุทรเนี่ยนะ"
"ใช่"
"งั้นขอทำหมายค้นก่อน" มู่บอก
"นี่ยังต้องใช้หมายค้นอีกหรอ ฉันมีแผน"
นพเดินเข้ามา ในห้องทำงานวรรณวรรณยิ้ม
"คุณนพชัยนะคะ นั่งก่อนค่ะ"
นพนั่งตามสั่ง ห้องยังเงียบ นพมีอาการประหม่า คำถามแรกเกิดขึ้น
"มีแฟนรึยังคะ"
นพตกใจตั้งตัวไม่ทัน
"ห๊ะ.. อะไรนะครับ"
"หมายถึง คุณบอกว่าคนเมื่อกี๊ไม่ใช่แฟน แล้วตกลงมีแฟนรึยังคะ"
นพเหวอ งงๆ
"เอ่อ ผมว่า...มัน ไม่น่าเกี่ยวกับทิศทางบริษัทนะครับ"
นพเขินๆ วรรณยิ้มอย่างเป็นมิตรจนนพรู้สึกสนุก
วรรณกระแอมเล่นๆทำเป็นจริงจัง
"การมีคู่ของพนักงานเป็นหนึ่งในปัจจัยที่คนเราจัดลำดับความสำคัญให้ชีวิต หลักๆคืองาน ความรัก เพื่อน ครอบครัว ชั้นจำเป็นต้องรู้ว่าคุณจัดลำดับงานไว้ลำดับที่เท่าไหร่ และโฟกัสงานมากแค่ไหน"
นพอึ้งไป
"อ่อ...ถ้าเกี่ยวขนาดนั้นผมตอบก็ได้ครับ"
กับคำถามเดียวกัน รสรินตอบ
"ยังไม่มีแฟนค่ะ"
ฝ่ายนพกลั้นใจตอบ
"ยังครับแต่มีคนแอบชอบแล้วครับ"
วรรณถอนหายใจอย่างเสียดายและเสียใจ
"จริงเหรอคะคุณนพชัยชอบผู้หญิงแบบไหนคะ"
นพยิ่งเขินใหญ่ "เรียกนพก็ได้ครับ ไม่ตอบได้มั้ยครับ"
"น่ารักแบบนี้ ท่าทางคงมีให้เลือกเยอะ ต่อคิวด้วยได้มั้ย" วรรณว่า
นพแปลกใจ เพราะไม่เคยมีใครชม
"ผมเนี่ยนะ"
"เปลี่ยนไปเรื่องหนักๆบ้างดีกว่า แล้วชอบกินอะไรคะ?" วรรณถาม
รสรินมองวรรณหยิบน้ำแดงในแก้วใสขึ้นดื่ม
ลูกกระเดือกรสรินกลืนน้ำลาย วรรณหรี่ตามอง
"ไม่มีอะไรชอบเป็นพิเศษค่ะ"
"ผมชอบข้าวมันไก่ครับ" นพบอก
"เหมือนกันเลยค่ะ เวลาไปที่ร้านข้าวมันไก่นะ วรรณจะสั่งว่า พิเศษ เนื้อน่อง หนัง เอาเลือดด้วย"
"ของผม เนื้ออกล้วน ไม่หนังครับ"
วรรณยิ้มกับนพ
"คิดยังไงกับกลุ่มคำต่อไปนี้คะ พ่อแม่ คนรัก เพื่อนร่วมงาน ทะเลาะ ปัญหา ความเครียด"
ทุกคำนพยังเฉยๆจนกระทั่ง...
"ความตาย"
ทันทีที่พูดถึงความตาย นพขมวดคิ้ว ตาเปลี่ยนแวว วรรณหรี่ตาสังเกตเห็น
"ความตาย ก็เป็นเรื่องปกติมั้งครับ คนเรายังไงก็ต้องตาย"
วรรณยิ้มกับรสริน ส่วนรสรินแววตานิ่งเฉย
"ความตาย คิดว่า เป็นเรื่องไกลตัวค่ะ" รสรินว่า
วรรณถามต่อ "งานอดิเรกล่ะคะ"
นพกดคางต่ำแสดงว่าโกหก วรรณหรี่ตามอง
"เล่นเกมส์ อ่านการ์ตูน แล้วก็เอ่อ...ออกไปเล่นกับเพื่อนครับ"
"นอนค่ะ"
วรรณมองนพท้าทายก่อนถาม
"นพเล่นอะไรกับเพื่อนคะ"
"ก็แล้วแต่ครับ"
วรรณมองนพอย่างสนใจ
"ผู้ชายแบบคุณนี่ไม่ดื่ม ไม่เที่ยวเลยเหรอ ไม่น่าเชื่อ"
วรรณยิ้มรับ
"ก็มีบ้าง ตามงานบวชงานแต่งอะครับ"
"ขอบคุณนะคะ เรียบร้อยแล้ว"
วรรณจบการสัมภาษณ์ปิดเอกสาร รสรินเดินออกไปสมทบกับนพ
ชานนท์กับมู่เริ่มปฏิบัติการ
"จากที่เราเฝ้าสะกดรอยรถขนเลือด ชั้นว่าเราต้องลองเข้าไปสืบที่โรงพยาบาลสาขานี้"
ที่บ้านชานนท์ .... มู่ในชุดเดรสป้าๆ ไม่เหมือนที่แต่งตัวเวลาปกติ แถมยังติดเครื่องดักฟัง และกล้องวีดีโอปากกา
"ตัวอย่างปัสสาวะปลอมอยู่ในกระเป๋านะ เอาไว้สลับก่อนตรวจ ส่วนถ้ามีอะไรฉุกเฉินเธอคงรู้ชั้นอยู่ข้างนอกตลอด กล้องใช้ได้ใช่มั้ย?"
"ได้ค่ะ"
"เธอแต่งตัวแบบนี้ ดูไม่ใช่เธอดีนะ" ชานนท์บอก
มู่ก้มมองตัวเอง
"แค่เข้าไปสืบในโรงพยาบาล เราต้องทำขนาดนี้เลยเหรอรุ่นพี่ เรา...รอหมายค้นดีกว่าไหมค่ะ""เธอจะให้ชั้นบอกหัวหน้าว่าไง ผมสงสัยว่าที่โรงพยาบาลในเครือนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกี่ยว
กับเรื่องแวมไพร์ ขอหมายค้นโรงพยาบาลหน่อยครับ แบบเนี้ยเหรอ"
"แหมรุ่นพี่ ก็บอกว่าสงสัยอย่างอื่นสิคะ"
"เอาน่า แผนนี้เราก็คิดกันดีแล้ว ทางที่จะเข้าไปได้ก็คือการปลอมเป็นคนป่วยนี่แหละ"
ชานนท์สังเกตมู่ที่ยังดูกลัวๆ เขายืนตรงหน้ามู่ ยิ้มแล้วเอามือจับบ่าทั้งสองข้าง
"ถ้าทุกอย่างเป็นความจริงแล้วมันไหวตัวทันล่ะคะ"
ชานนท์เผลอโอบบ่ามู่
"มากับชั้นไม่ต้องกลัวนะ ถ้าแวมไพร์จับได้ ชั้นจะให้มันกินชั้นก่อน"
มู่ซึ้ง ยิ้มอุ่นใจ ทำตาเซ็กซี่นิดๆ ชานนท์ชะงัก ปล่อยมือ เก๊กต่อ
"เดี๋ยวเถอะ มองแบบนั้น เดี๋ยวก็คิดหรอก"
นพนั่งรออยู่ด้านนอก รสรินเดินออกมา นพรีบถามด้วยความอยากรู้
"สัมภาษณ์เป็นไงบ้าง"
"เสียเวลา นายล่ะ?"
"ก็สนุกดีนะ คุณวรรณน่ารักดี"
"นายชอบเค้า?"
"บ้า! แต่เหมือน…เค้าชอบชั้น"
รสรินเหล่นพ
"คิดไปเองรึเปล่า"
นพยืดนิดๆ
"เออแล้วเราจะหาคนยังไงกันต่อล่ะ"
วรรณเปิดประตูห้องสัมภาษณ์เดินยิ้มๆออกมา นพกับรสรินนิ่ง
"ขอบคุณนะคะ น่าสนใจทั้งสองคนเลย วรรณไปข้างนอกก่อน ตามสบายนะคะยังไงแล้วจะติดต่อไป"
วรรณเดินไป รสรินทำหน้าเบื่อ
"เสร็จโจร! เราก็เช็คจากแหล่งใหญ่เลยสิ"
นพเข้าไปในห้องวรรณ รสรินเดินตามเข้าไป
นพนั่งที่คอมพิวเตอร์ของวรรณ
"นี่นายจะหาตัวผู้หญิงคนนั้นจากคอมเอชอาร์เลยเหรอ"
นพพยักหน้า
"ใช่สิ ระบบความปลอดภัยคอมที่นี่อ่อนมาก ชั้นเจาะนิดเดียวก็ได้แล้ว"
ผ่านเวลา หน้าจอเห็นรูป และประวัติพนักงานชาย หญิง เลื่อนไปจำนวนมาก
นพถือภาพสเตช์เทียบดู แต่คนในจอไม่มีใครที่ใกล้เคียงกับผู้หญิงในภาพสเก็ชต์เลย
ผ่านเวลา เบรรยากาศตึกตอนกลางคืนนพถือภาพสเก็ชต์เทียบดู แต่ไม่มีใครที่ใกล้เคียงกับผู้หญิงในภาพที่สเก็ชต์เลย
"ไม่เจอเลย"
"ใช่"
โทรศัพท์นพสั่น นพหยิบดู ตกใจ
วรรณแอดไลน์นพ
"รสริน คุณวรรณเค้าทักไลน์มา!"
รสรินมองเหล่นพ
"ไปแอดกันตอนไหน"
นพตะกุกตะกัก
"ชั้นเปล่านะ เค้าคงจำเบอร์จากใบสมัครมั้ง"
รสรินเหล่มองนพนิ่งๆ
"เค้าว่าไง"
นพอ่านออกเสียง "นพสุดหล่อ อยากทำงานที่บริษัทวรรณจริงรึเปล่า"
รสรินเหล่ปลงๆ
"ชวนคุยเล่น ไร้สาระ ไม่ต้องไปตอบ"
นพไม่ยอม
"ได้ยังไง น่าเกลียด" นพพิมพ์ตอบ อ่านออกเสียง "ถ้าอยากแล้วทำไมครับ"
นพรอ รสรินรอ แล้วไลน์ก็เด้ง
นพบอก "เค้าส่งแผนที่มาอะ" จากนั้นก็อ่านออกเสียงข้อความ "มาเจอวรรณที่นี่สิคะ"
นพดูแผนที่ในโทรศัพท์ แล้วหันให้รสรินดู แอบยืดนิดๆ
นพบอกกับรสริน "ผับ ชวนกินเหล้ามั้ง"
"เสียเวลา ไม่ไต้องไปหรอก"
"แต่ชั้นอยากไปนี่"
รสรินมองนพนิ่งๆ นพยิ้มท้าทาย
"เรื่องของนาย อยากไปก็ไป"
แล้วรสรินก็เดินออกไป นพดูดน้ำจนหมดเกลี้ยง ก่อนตามรสรินไป
"เอชอาร์แบบไหนชวนผู้ชายที่เพิ่งมาสมัครงานไปกินเหล้า"
"นี่ไม่ได้หวงใช่เปล่า" นพถาม
"หวงนายเนี่ยนะ? ไร้สาระ"
นพแอบยิ้ม ยืดนิดๆ
มู่ในชุดปลอมตัวเดินเข้ามาที่ห้องพิเศษพร้อมหมอ และพยาบาล เธอแสร้งกุมท้อง หน้าซีดเหมือนผู้ป่วย
"ผลตรวจปัสสาวะมีการติดเชื้ออยู่ ยังไงวันนี้นอนนี่ก่อนคืนนึงนะครับ รอดูอาการ"
"ขอบคุณค่ะหมอ"
"นี่ชุดค่ะ"
พยาบาลเอาชุดวางหัวเตียง มู่ลงไปนอนบนเตียง กุมท้อง
"ขอบคุณค่ะ"
หมอพยาบาลเดินออกไป ทันทีที่หมอออกไป มู่ที่กุมท้องอยู่ก็กลับมาปกติลุกออกจากเตียง เธอทำการติดกล้องทุกมุม ไล่ตั้งแต่มุมห้อง หลังแจกันดอกไม้ และขอบหน้าต่าง ค่อยๆติดทีละตัว เธอทำทุกอย่างอย่างชำนิชำนาญ
เธอเปิดสัญญาณกล้องทุกตัวเป็นไฟเขียว พร้อมพูดใส่ไมค์ที่หลังหูกับชานนท์
"เห็นภาพมั้ยรุ่นพี่"
ชานนท์เปิดคอมพิวเตอร์ดูไฮเทค หน้าจอเต็มไปด้วยจอกล้องย่อยๆเต็มไปหมด เขากำลังคุยกับมู่
"ชัดเจนทุกมุม" ชานนท์บอก
"ชั้นยิ่งโกหกไม่เก่งอยู่ด้วย ไม่มีคนจับได้แน่นะรุ่นพี่"
"ชื่อปลอม บัตรปลอม ยังไงคนไข้ที่ลงทะเบียนใหม่ก็ไม่มีในระบบ ไม่มีใครจำเธอได้หรอก อีกอย่างโรงพยาบาลเซ็นเตอร์แคร์มีเป็นสิบๆสาขาทั่วประเทศ"
มู่ติดเสร็จก็หยิบชุดโรงพยาบาลเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
มู่ถอดรองเท้าผ้าใบออก หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋า เธอเปิดปุ่มกล้อง และเหน็บที่ร่องกระดุมเสื้อ
"อันนี้เห็นมั้ย"
เสียงชานนท์ในสายบอก "เอ่อ มู่ ผิดด้านน่ะ"
ชานนท์ออกอาการอาย
"ว้าย!"
มู่ตกใจรีบดึงปากกาออกมาจากเสื้อ แล้วหันกลับให้ถูกด้าน
"ชัดมั้ยคะ"
"อื่ม ชัดละ"
มู่สำรวจรอบๆ เธอยิบมีดพกออกมาไว้ใต้หมอน
"เดี๋ยวรอกลางคืนก่อน ชั้นว่าจะลองออกไปสืบดูหน่อย ดูสิว่าจะเจออะไรบ้าง"
"โอเค"
มู่เดินไปหยิบน้ำจากตู้เย็นดื่ม แล้วเธอก็เดินขึ้นเตียงไปนอนรอเวลากลางคืน
กลางคืนต่อเนื่องมา เสียงเพลง EDM ดังตื๊ดมาก คนสนุกสนาน นพแต่งตัวหล่อแบบไปเที่ยวผับ มองบรรยากาศและผู้คน
ในผับคนไม่เยอะมาก นพเดินเด๋อๆ ไม่คุ้นกับบรรยากาศผับนัก
แล้วก็มีมือเรียว แขนขาวมาจับแขนนพ
"นพ!"
วรรณในลุคสวยเซ็กซี่ผิดจากตอนกลางวันจับแขนนพอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงน่าตกใจ
"ไงครับ ผมมาแล้ว"
วรรณยิ้มๆดีใจ หรี่ตาถามกวนๆ
"คุณมาเพราะอยากเข้าบริษัทวรรณ หรืออยากมาเจอวรรณกันแน่คะ"
นพยิ้มร้ายบ้าง
"เพราะอยากเจอวรรณสิครับ"
"อย่างงี้วรรณเชียร์ขาดใจเลย"
นพยิ้มๆ รู้สึกผ่อนคลาย
วรรณพานพไปที่โต๊ะ นพดื่มกับวรรณแก้วแล้วแก้วเหล้า
"หมดๆๆ"
นพชะงัก ลังเล
"ไหวเหรอคุณ"
"ไหวสิ บริษัทเราเน้นปาร์ตี้นะคะ การดื่มมีผลต่องานนะ คอแข็งรับเลย ไหนบอกไม่งานบวชไม่งานแต่งก็กินได้ไง"
นพรู้สึกถูกท้าทายศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย
"ได้เลยครับ งั้นหมดๆๆ"
มู่นอนอยู่บนเตียงพยาบาลมาตรวจอาการอยู่
"เดี๋ยวช่วงเช้ามืดจะมาดูอีกทีนะคะ ยังไง..."
พยาบาลหยิบน้ำขึ้นมาแก้วหนึ่งยื่นให้มู่ พร้อมยา1เม็ด
"ทานยานี้ก่อนนอนนะคะจะได้หลับสบายขึ้น"
"ไม่กินไม่ได้เหรอคะ"
พยาบาลไม่ตอบ แต่ยิ้มกดดัน ยืนรอเหมือนต้องกิน มู่จับอาการได้เลยต้องกินยา ก่อนพยาบาลจะยิ้มรับแล้วเดินออกไป
"นั่นยาอะไรน่ะ"
"ชั้นไม่รู้เหมือนกัน ยานอนหลับมั้ง"
และพอพยาบาลเดินออกไป มู่ก็รีบลงจากเตียง เธอล้วงคอให้อ้วกในห้องน้ำ
มู่ล้วงคออ้วกได้สำเร็จ ยาเม็ดนั้นหลุดออกมา
มู่เดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบแผ่นเทสแตะลงที่แก้วน้ำ และเอาใส่ซอง ก่อนเธอจะเดินไปที่ประตูห้อง
"เอาล่ะนะรุ่นพี่"
"อื่ม"
แล้วมู่ก็เดินออกจากห้องไป
มู่เดินออกมา เห็นพยาบาลคนเดิมเกาะกลุ่มคุยกับเพื่อนที่เคาน์เตอร์ เธอหมอบลงต่ำ พร้อมเอากล้องไปติดที่ผนังมุมสูงตรงไฟฉุกเฉิน มู่จับหลังหูพูดเสียงเบา
"เห็นมั้ยรู่นพี่"
กล้องในจอที่มืดอยู่อันนึงก็ติดขึ้น เป็นมุมที่ส่องไปหน้าห้องมู่
"กล้อง 5 ชัดเจน"
จังหวะหนึ่งมีพยาบาลสวนมา เธอหลบไปที่ซอกทันท่วงที ก่อนที่เธอจะเดินไปตามทางต่อไป
ที่ทางเดินอีกมุม มู่เดินสำรวจมาเรื่อยๆ พลางพูดกับชานนท์ที่อยู่ในรถ
"เธอนี่ความจำดีชะมัด จำแผนที่โรงบาลในหัวได้หมด"
"ชั้นจบเกียรตินิยมนะอย่าลืม"
"ก็จะรอดูว่าเกียรตินิยมจะทำภารกิจสำเร็จรึเปล่า"
มู่เดินผ่านทางมามุมหนึ่ง เธอเหลือบไปเห็นห้องๆนึง
"ห้องนี้ไม่มีในแผนที่นี่รุ่นพี่"
ชานนท์เทียบพิมพ์เขียว และมองตามกล้องมู่
"จริงด้วย"
มู่จับลูกบิดเตรียมบิดเข้า แต่..ล๊อก
มู่หยิบเครื่องมือ สะเดาะกุญแจไม่นานก็เข้าไปได้
"ระวังด้วยนะ"
"ค่ะรุ่นพี่"
มู่ย่อตัวหยิบมีดสั้นออกจากส้นรองเท้าอย่างระแวะระวัง แล้วเดินเข้าห้องนั้นไปจริงๆ
ที่ผับ นพดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า จนเริ่มเมา
"โห เพลงโปรด ไหนเต้นซินพ"
"ไม่เอาผมไม่เต้น!"
"ไม่ได้นะ บอกแล้ว ออฟฟิศนี้สายปาร์ตี้ การเต้นก็มีผลนะ"
นพเอ็นดูมุกวรรณ
"วรรณไม่ต้องมาหลอกเลย มา เดี๋ยวเต้นให้ดูก็ได้"
นพเต้นเฮฮาร่าเริงแบบเนิร์ดๆ
วรรณน่ารักผ่อนคลาย นพดูมีความสุข
จนผู้ชายในผับเหลือบมองวรรณกับนพ
ที่มุมหนึ่ง รสรินแอบมองอยู่
มู่เดินเข้ามาเป็นห้องมืด เมื่อเปิดไฟจึงพบกับทางเดินยาวไป มันนำไปสู่อีกประตูหนึ่ง เธอบิดลูกบิดอีกครั้ง
"ล๊อกอีกแล้ว"
"เข้าไป" ชานนท์บอก
มู่สะเดาะกุญแจอีกรอบ เธอเดินเข้าห้องไป เธอทำท่าหนาวอย่างเห็นได้ชัด ในนี้คือห้องเก็บเลือด มันไม่ได้ใหญ่มาก แต่ที่น่าสนใจคือ มันจัดถุงเลือดเป็นหมวดหมู่ แถมมีรหัสเลือดเป็นโค้ดแปะอยู่ ที่มุมหนึ่งชานนท์มองเห็นเครื่องอะไรบางอย่าง
"เครื่องนั่นชั้นเคยเห็น! วันที่เธอบาดเจ็บแล้วพยาบาลมารุมรอบเตียงเธอ" ชานนท์บอก
"ไหนคะ"
"ซ้ายมือ"
มู่เดินไปดูเครื่องมันเป็นเครื่องมือดูน่ากลัว คล้ายเข็มเจาะตัวอย่างเลือด เธอถ่ายรูปไว้
มู่เดินผ่านเลือดไปเรื่อยๆ ไปเจอล๊อกเกอร์มู่เปิดไปเห็นเอกสารเต็มไปหมด มู่ค่อยๆเปิดดู
"มันเป็นเอกสารของเลือดพวกนี้...แปลกแฮะ"
"ทำไม"
"มันแยกเลือดละเอียดมาก นอกจากกรุ๊ปก็มี สัญชาติ ผิว เพศ ชนชั้น การศึกษา
หรือแม้แต่รสนิยมการใช้ชีวิต"
"มันทำระบบจัดเก็บแบบนี้เพื่ออะไร"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"เธอถ่ายรูปมาให้หมดนะ แล้วรีบออกมา"
"ค่ะ"
แล้วมู่ก็รีบถ่ายรูป
ชานนท์มองจอกล้องอย่างระมัดระวัง พยาบาลยังจับกลุ่มกันเหมือนเดิม
มู่เปิดเอกสารเสร็จถ่ายมาเรื่อยๆ อยู่ๆเธอก็ตาโต
"รุ่นพี่"
"อะไร"
"นี่เลือดชั้น"
มู่กำลังเปิดเอกสารหน้านึง เป็นชื่อมู่ “กัลป์ตุลา เลี้ยงสุขสันต์ สัญชาติไทย ผิวขาว เพศหญิง ชนชั้นกลาง การศึกษาโรงเรียนตำรวจ รสนิยมการใช้ชีวิตโลดโผน”มู่ออกอาการอึ้งไป
"อย่าเพิ่งเขว เราต้องเก็บหลักฐานมาให้ได้มากที่สุด การวิเคราะห์ค่อยเกิดขึ้นหลังจากนี้"
มู่ถ่ายรูปแฟ้มตัวเอง และต่อๆไป
ชานนท์หันไปมองจอต่อ แต่ปรากฏว่าพยาบาลที่จับกลุ่มคุยกันที่เคาน์เตอร์หายไปแล้ว ชานนท์ตกใจ เขาสำรวจมุมกล้อง ปรากฏว่ากล้องหนึ่ง ชานนท์เห็นพยาบาลที่ดูแลมู่และเพื่อนเธออีกสองสามคน ยืนอยู่ในห้องมองเตียงที่ว่างเปล่า พวกเข้ามาพร้อมเครื่องมือเจาะเลือดแปลกๆที่ชานนท์เพิ่งเห็นในห้อง
"มู่ ชั้นว่าเธอต้องออกมาแล้วล่ะ ด้านนอกเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว"
"ค่ะ"
มู่รีบก็ปิดแฟ้ม เตรียมออกจากห้อง แต่ก่อนออกเธอเห็นคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ เธอลังเล เธอรีบเดินไปนั่งหน้าเครื่อง
"นี่เธอทำบ้าอะไร!"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
"โว๊ะ ! เธอนี่มัน"
มู่เปิดคอมพิวเตอร์เจอหน้าจอเครือโรงพยาบาล Center care
"เอาแล้วสิ รหัสอะไรดีล่ะ"
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะเจาะเข้าไป แบบที่นพสอนนะคะรุ่นพี่"
ทางด้านชานนท์มองจอ เริ่มเห็นพยาบาลกลุ่มนั้นเริ่มคุยทะเลาะกัน แล้วทั้งหมดก็เริ่มกระจายกันหามู่ พยาบาลทุกคนกรูออกจากห้องอย่างรีบร้อน!
"มู่เร่งมือ!"
"ค่ะๆ ใกล้แล้ว"
มู่รีบเข้าไปในโฟลเดอร์ต่างๆ เธอเทียบรหัสที่เพิ่งถ่ายมา กับข้อมูลบนจอ เธอตาโตกับสิ่งที่เห็น
"รุ่นพี่ ชั้นได้คำตอบแล้ว เลือดพวกนี้เป็นเลือดมนุษย์มันเป็นสินค้า เพื่อส่งให้รายชื่อพวกนี้ คนใหญ่คนโตทั้งนั้นเลย ชั้นคิดว่าเป็นรายชื่อแวมไพร์"
มู่ตื่นเต้นกับความซับซ้อนของข้อมูลที่ได้รับ
"เอ๊ะ แล้วนี่อะไร โครงการพัฒนาเลือด"
มู่หยิบ FlashDriveมาก๊อปข้อมูลทั้งหมด มันค่อยๆโหลด และที่น่าสนใจคือการโหลดทุกขณะมันก็มาถึงชานนท์ด้วย มู่เปิดดูไปด้วยขณะรอโหลด
"เธอต้องเร่งมือกว่านี้ กำลังจะมีคนไปทางเธอ" ชานนท์ห่วง โมโห "มู่!"
มู่รีบเร่ง "ค่ะ! เสร็จพอดี"
มู่รีบดึง FlashDriveออก เธอรีบเดินไปหน้าประตู แต่อยู่ๆได้ยินเสียง กริ๊ก! กำลังมีคนเข้ามา มู่หาที่หลบอย่างไม่ทันตั้งตัว พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมแววตาที่ดูออกว่าไม่ใช่มนุษย์ มู่หลบชิดกำแพงในความมืด เธอกำมีดแน่น ประตูที่พยาบาลเปิดกำลังจะแง้มปิดเองโดยอัตโนมัติ
จังหวะหนึ่งพยาบาลกำลังเดินตรงมาทางมู่มู่ไม่มีที่ให้หลบ เธอคว้าของใกล้ตัวโยนไปอีกทาง เคร้ง! ฉับพลัน พยาบาลคนนั้นกระโดดขึ้นโต๊ะและกระโจนไปจุดนั้นทันที
ฉับพลันมู่ใช้จังหวะนั้นวิ่งต่ำไปที่ประตู ก่อนจะแทรกตัวออกไปก่อนประตูปิดได้ทันชนิดเฉียดฉิว
มู่เป่าปากเดินออกมาตามทางเดินโรงพยาบาล
"เกือบไปแล้วรุ่นพี่"
"เธอมันบ้า"
มู่ยิ้ม "ถ้าเป็นรุ่นพี่ก็คงทำแบบชั้น"
"หยุดก่อนหลบเข้าห้องเก็บอุปกรณ์"
มู่ทำตาม ชานนท์มองที่จอ เห็นพยาบาลคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี พอพ้นตาเขาสั่ง
"ออกมาได้ ไปเก็บอุปกรณ์และรีบตรงมาหาชั้นเลย"
"ค่ะ"
มู่เดินออกมาจากห้องอุปกรณ์ ก่อนมองซ้ายมองขวา วิ่งไปที่ห้องของตน
มู่เดินเข้าห้องมา สิ่งแรกที่เธอทำคือรีบเก็บอุปกรณ์กล้องที่ติดไว้ กล้องแต่ละตัวค่อยๆดับ ต่อไปนี้ชานนท์ก็จะไม่เห็นอะไรแล้วชานนท์คุยมา
"เธอเร่งมือหน่อยได้มั้ย!"
"ชั้นก็เร่งที่สุดแล้วนี่ไง!"
"ฮัลโหลมู่มู่"
ชานนท์เคาะไมค์ ปรากฏว่ามู่ตอบมาไม่ชัด
มู่ก็เคาะไมค์ที่หู
"รุ่นพี่ได้ยินมั้ย"
มู่ได้ยินแต่เสียงซ่า
"บ้าเอ๊ย! พังจนได้"
มู่ปีนเก็บกล้องจากม่าน
ชานนท์เริ่มหัวเสีย สบถ
"ให้มันได้งี้สิวะ!"
เขาแกะไมค์ออก คว้าปืนกระบอกหนึ่งวิ่งออกจากรถไป!
พยาบาลคนหนึ่งกำลังเดินมาทางห้องมู่ด้วยความหัวเสีย
ในห้องมู่ก็กำลังรีบเก็บกล้องอย่างไม่รู้เรื่อง
พยาบาลบิดประตู และเข้ามาในห้องมู่
เมื่อพยาบาลเปิดเข้ามา กลับเห็นมู่นั่งดูทีวีอย่างสบายใจ
"คุณพยาบาล มีอะไรรึเปล่าคะ ยังไม่เช้ามืดเลย"
"เมื่อกี๊ชั้นเข้ามาตรวจแต่ไม่เจอคุณ"
"อ่อโทดทีค่ะ ชั้นไปสูบบุหรี่มา"
พยาบาลมองมู่อย่างระแวง มู่ยิ้ม แต่ในมือถือมีดซ่อนใต้ขากำแน่น
"จริงๆชั้นคิดว่าคุณควรจะหลับได้แล้วนะคะ"
พยาบาลหยิบน้ำมาให้มู่ พร้อมยานอนหลับอีกเม็ด มู่รับมา
"ค่ะ เดี๋ยวก็นอนแล้วค่ะ"
มู่รับยามากิน ดื่มน้ำจนหมด พยาบาลจึงเดินออกไป ทันทีที่เธอออกไป มู่รีบเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋า และปีนออกหน้าต่างไป เป็นอันจบภารกิจ
ในรถที่จอ ชานนท์โล่งใจที่มู่รอดมาได้ ชานนท์ดูคอมพิวเตอร์ดูรายชื่อไปด้วย
"เธอทำชั้นหัวใจจะวาย"
"ก็รอดมาได้แล้วไงคะ"
"อือๆ"
"แล้วเราจะทำยังไงกับรายชื่อพวกนี้คะ"
ชานนท์และมู่มองหน้ากันอย่างตั้งคำถาม
คอนโดค่อนข้างดูดี นพประคองวรรณขึ้นห้อง
วรรณถึงห้องก็เข้าไปอาเจียนในห้องน้ำ นพยืนมองตามเก้ๆกังๆ
วรรณเดินออกจากห้องน้ำมามองนพ นพมองตาวรรณ ใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ
"ขอบคุณมากนะนพ วรรณแย่จริงๆเลย"
"ไม่หรอก เราสนุกกันเกินไปหน่อย ผมก็เมาเหมือนกัน"
นพเมาๆยืนโงนเงน
นพคิดไปเองว่า วรรณบอกว่า "นพนอนนี่สิ"
นพสะดุ้ง
"ว่าไงนะครับ"
แต่วรรณกลับบอกว่า "นพรีบกลับสิ กลับไหวนะคะ ขอบคุณมาก"
วรรณค่อยๆโน้มตัวเข้าหานพ
ต่อมา นพสะดุ้งตื่น ในชุดเดิมมอมแมม
รสรินกำลังชงกาแฟ
"นี่ชั้นกลับมาได้ไง จำได้ว่าไปส่งคุณวรรณที่คอนโด แล้วก็"
รสรินรีบแทรก
"ชั้นพามาสิ นายเมาเหมือน…"
"ขอบคุณนะ เมื่อคืนชั้นกับวรรณสุดยอดมาก"
รสรินถอนใจ นพมองลุ้นๆ
"เธอน่าจะไปกับเรานะรสริน วรรณเค้าใช้ได้เลย"
รสรินแย้งปลงๆ
"ระวังไว้ดีกว่า วรรณเป็นพวกล่าแต้ม นายกำลังจะถูกล่า"
นพชะงัก
"ไม่จริงหรอกรสริน เค้าแค่คนเฮฮา เธอเอามาจากไหน"
"ยามที่ผับบอกชั้น"
นพคิดตาม
"เอ๊ะ หายมึนแล้ว เธอพาชั้นกลับมา เธอได้คุยกับยามที่ผับ แสดงว่า เมื่อวานเธอตามไปเหรอ"
"ใช่"
"หรือว่าเธอหึงชั้น"
"ประสาท นี่นายยังจะช่วยชั้นหาคนในภาพอยู่มั้ย"
"ช่วยสิ งานเป็นงาน เล่นเป็นเล่นสิ"
นพครุ่นคิด
"วันนี้วันหยุด ไปที่ตึกออฟฟิศนั่น คงไม่มีประโยชน์แต่ทั้งออฟฟิศ คอนโดวรรณ แล้วก็ผับ อยู่ละแวกเดียวกันหมด"
"ใช่"
"ถ้าผู้หญิงคนนั้นทำงานที่นั่น ก็น่าจะพักไม่ไกล"
"หา? อันนี้ไม่แน่ใจ คนพักไกลที่ทำงานมีเยอะแยะ"
"งั้นเอาไง ถ้าตอนนี้ยังไม่มีไอเดียที่ดีกว่านี้ งั้น เราลองไปหาแถวนั้นดูก่อนเถอะ"
รสรินคิดตาม พยักหน้าเครียดๆ
รีสอร์ทสัมมนาต่างจังหวัด
รสรินถาม"เอาไง"
"เข้าไปลงทะเบียนไง บก.เขาสั่งมาอย่างงั้นนี่ จะว่าไปแล้วอยู่ดีดีทำไมส่งมาปุ๊บปั๊บแบบนี้ไม่รู้"
"ก็ใช่ไง นายก็ดันไปรับปากเขา แทนที่จะช่วยกันหาข้ออ้าง ไหนจะงานสืบสวน ไหนจะความคืบหน้าอ๊อฟฟิศวรรณอีก รวนหมด" รสรินว่า
"แล้วจะมาโทษชั้นคนเดียวได้ไงอะ"
ระหว่างนี้กุ๊บกิ๊บเดินเข้ามา
"ไม่รอกันเลยนะ อะเดี๋ยวพวกเธอรอตรงนี้ละ เดี๋ยวฉันไปลงทะเบียนให้"
โทรศัพท์นพสั่น นพอ่านหน้าจอ
"คุณวรรณ ทักมาชวนอีกแล้ว ไปด้วยกันเปล่า"
รสรินทำหน้าเซ็งๆ กุ๊บกิ๊บเดินเข้ามาพอดี
"ป่ะ..ข้างในกันเถอะ"
ในห้องสัมมนา นพกับรสรินนั่งนิ่งๆ กุ๊บกิ๊บดูจะกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ
วิทยากรพูดเชิญเล่นเกม "มาคับ เร็วครับ สนุกกันกับเพื่อนใหม่ตอนนี้ เรามาละลายพฤติกรรมกันดีกว่า ลุกเลยครับอย่านั่งนิ่ง"
วิทยากรลงจากเวที ทุกคนลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
กุ๊บกิ๊บบอก "ตื่นเต้นอะ โอ๊ย เหมือนรับน้องตอนสาวๆเลย เนอะนพ รสริน เลือดกุ๊บกิ๊บมันสูบฉีด"
นพยิ้ม ผ่อนคลายลง
"ได้เที่ยวต่างจังหวัดแบบนี้จะมากันสามคน พี่ภาสกรนพ รสลิน ไม่ชวนกุ๊บกิ๊บได้ไง ใครจะไปยอม" กุ๊บกิ๊บว่า
"ผมไม่เห็นอยากมาเลย อะไรก็ไม่รู้ต้องมาเจอคนเยอะแยะ" นพว่า
นพมองไปที่บรรณาธิการบริหาร ภาสกรแล้วชะงัก
ห่างไปไม่ไกล ภาสกรนั่งจ้องมองรสรินอย่างเกลียดชัง พอเห็นว่านพมองอยู่ก็รีบเปลียนสีหน้ายิ้มเย็นยะเยือกน่ากลัว นพหลบตาไปอย่างหวาดๆ
ในมุมลับตาคน บก.บหคุกเข่าอยู่ตรงหน้าบลูมองบลูอย่างเทิดทูน
"ผมเกลียดมัน มันฆ่าเพื่อนของนาย ผมอยากจะฆ่ามันซะเดี๋ยวนี้เลย!"
"ใจเย็นๆ รสรินมันเก๋ามาก ใครเจอมันตัวๆก็แพ้หมด ตอนนี้อย่าให้รสรินมันระแคะระคาย ส่วนไอ้แว่นนั่นน่ะ หลอกใช้มันออกแรงเยอะๆหัวใจเต้นเลือดจะได้สูบฉีด พลุ่งพล่าน น่ากิน รู้ใช่มั้ย"
"ครับนาย"
ในส่วนกิจกรรม
วิทยากรบอก "ต่อไปนะครับเป็นการแข่งขันประลองความไว"
"คอยดูนะครับบอส รสรินชนะแน่นอน"
รสรินและผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้า มีลูกโป่งติดที่เท้า
"เริ่มครับ"
รสรินยืนเฉยๆให้ฝ่ายตรงข้ามเหยียบลูกโป่งแตก
"จบแล้วใช่ไหมคะ"
"งานสัมมนานี่แปลกๆนะครับ"นพว่า
"นั้นซิ" กุ๊บกิ๊บว่า
"ผู้แพ้ที่โหล่สุดๆของเรา" วิทยากรว่า
"อย่าย้ำสิครับ แค่นี้ผมก็อายจะแย่แล้ว" นพว่า
"หน้าแดงเลยนะครับ เชื่อแล้วว่าอายจริง ชื่ออะไรครับ แนะนำตัวหน่อย" วิทยากรว่า"นพชัยครับ"
"ท่าทางไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสินะครับ มาโอกาสดีเลยวันนี้ คุณนพชัย แทงปลาไหลเลยครับหนึ่งร้อย เลยครับปฏิบัติสก๊อตจั๊มอีกหนึ่งร้อยครับ ปฏิบัติฟิตจริงๆ ปั่นจี้งหรีดอีกยี่สิบครับ ปฏิบัติ"
กุ๊บกิ๊บนั่งคุยกับรสริน
"ทำไมทุกคนมองนพเหมือนหิวขนาดนั้น" กุ๊บกิ๊บว่า
"นั่นสิคะ มองเหมือนอยากจะกินเข้าไป"
"มันหึงๆยังไงไม่รู้อะ ชั้นคิดว่าโลกนี้มีชั้นเห็นนพน่ารักคนเดียวซะอีก"
รสลินมองไปรอบๆอย่างแปลกใจ
หัวใจนพเต้นแรงด้วยความเหนื่อย เสียงดังสนั่นคนรอบตัวที่มองนพ บางคนแอบเลียปาก
กุ๊บกิ๊บรู้สึกแปลกๆ ชายหญิงรอบๆตัวมองกุ๊บกิ๊บด้วยสายตาชื่นชม
"อุ๊ย รสริน คนพวกนี้เค้ามีการส่งสายตาแบบ แอ๊วๆชั้นด้วยล่ะ ทุกข์ของคนสวย พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจ เธอคงไม่โดนเลยสินะ"
นพเดินกลับที่นั่งอย่างอ่อนระโหย กุ๊บกิ๊บเอาน้ำให้นพกิน"โห ขอบใจนะครับ"
รสลินเผลอ มองนพอย่างห่วงใย
"หน้าแดงมากเลยนพไหวมั้ยเนี่ย"
รสรินเอาผ้าเช็ดหน้าให้นพอย่างสงสาร
"โถ่เกมแค่นี้สบาย ยิ่งเธอเป็นห่วงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย" นพบอก
"ไม่น่าเลยชั้น"
วิทยากรยิ้มยะเยือก
"เอาล่ะครับ วันนี้คงพอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวเรียนเชิญทุกท่าน รับทานอาหารกลางวันร่วมกันที่ห้องอาหารชั้นล่างนะครับ"
บรรยากาศผับสนุกสนาน เสียงเพลงแนว House ดังทั่วบริเวณ คนส่วนมากเต้น แต่บางส่วนก็นั่งกับเพื่อนไม่ก็จีบกัน มีนพเท่านั้นที่นั่งเก้ๆกังๆ แทบวางมือไม่ถูก
นพนั่งดูดน้ำส้มเบื่อๆที่บาร์เครื่องดื่ม มองนาฬิกา เขาบ่นคนเดียว
นพพูดเบา "ทำไมไม่มาอีกนะ"
ไม่นานนักนพก็ได้ยินหนุ่มข้างๆคุยกัน
"เฮ่ยมึงดู อย่างแจ่ม"
หนุ่มคนนั้นพูดถึงสาวที่เพิ่งเข้ามาในผับ นพหันมองตาม และเมื่อผู้คนหลีกทางให้เธอ... รสรินปรากฏตัวพร้อมในลุคSexy จนคนรอบๆต้องมอง และคนที่อึ้งที่สุดคือนพ
รสรินมองมาทางนพ เธอเดินตรงมาทางนพ แล้วพอใกล้จะถึง รสรินกลับกดโทรศัพท์แล้วโทร ก่อนจะไปนั่งที่บาร์ ถัดจากนพไปไม่ไกล
โทรศัพท์นพดัง เขารับเป็นรสรินโทรมา ทั้งสองคุยกันผ่านโทรศัพท์ นพมองรสริน รสรินทำเนียนนั่งคนเดียว
"ชั้นมาตามหาคนในสเก๊ตช์ แล้วคุณเอชอาร์วรรณ คู่เดทนายล่ะ"
นพมองรสรินจนนิ่งไป เพราะตะลึงในความสวย
"นี่! ตั้งใจหน่อย"
นพรู้สึกตัว "อ อ่อ ยังไม่เห็นเลย เดี๋ยวคงมา"
"ชั้นจะนั่งตรงนี้ นายนั่งรอคุณวรรณไปแล้วกัน"
รสรินพูดโดยไม่มองนพ แต่รู้ว่านพมองรสริน
"นี่ นายจะมองอะไรนักหนา"
"เอ่อ ชั้นแค่.. สงสัยว่าเธอแต่งตัวแบบนี้ก็เป็นหรอ"
"ก็ผับอะนะ ให้กลมกลืนกับคนแถวนี้น่ะ นายระวังด้วยแล้วกัน จะเสร็จวรรณ"
นพโกรธนิดๆ
"บอกแล้วว่าอย่าไปฟังยามมาก ใครจะเสร็จใคร เดี๋ยวก็รู้"
รสรินกังวล ไม่นานวรรณก็เดินมา
"วรรณมาแล้ว"
วรรณในลุคดูเซ็กซี่แบบเรียบๆในชุดเว้าๆสีขาว กวาดตามองรอบๆร้าน สุดท้ายก็เดินมานั่งข้างนพ
"วรรณ ทำไมหน้าซีดๆละครับ"
"เซ็งๆค่ะ เรื่องที่บ้าน เรื่องงานด้วย แต่อยากเจอนพ"
นพเขิน
"วรรณดื่มอะไรดีครับ อย่าแรงมากนะวันนี้"
วรรณดูเมนูเบื่อๆ
"ไม่มีอารมณ์กินเหล้าอะ คนเยอะด้วย วรรณว่า เราไปที่อื่นกันดีกว่า"
นพงง
ณ สถานที่แห่งหนึ่ง
"โหว... คุณวรรณพาผมมาที่นี่ทำไมอะครับ"
"อ๋อ พอดีว่าวรรณมาตรวจงานนิดหน่อยคะ พรุ่งนี้มีอีเว้นท์ นพรอวรรณตรงนี้ก่อนนะคะ รอแป๊ปนึง"
วรรณ เปิดภาพฉายให้นพดู
"ภาพพวกนี้สวยดีนะครับ"
"คะ เป็นภาพดวงตาสัตว์ที่กำลังรอล่าเหยื่อ"
"เอาไว้เปิดในงานวันพรุ่งนี้หรอครับ"
"คะ"
วรรณค่อยๆโน้มตัวมาซบไหล่นพ
"คุณวรรณเป็นเอชอาร์มานานแล้วหรอครับ"
"ก็นานอยู่นะคะ"
"จะถามว่าคุณวรรณพอจะรู้จักคนนี้ไหมครับ"
นพเป็นภาพสเก๊ตช์ในไอแพดให้ดู
"รู้จักคะ"
"คือผมจะขอดูโปรไฟล์หน่อยได้ไหมครับ ถ้าคุณวรรณพอจะมี"
"ได้คะ"
วรรณหยิบมือถือขึ้นมา แล้วส่งให้นพ
"พอดีวรรณมีแต่รูปใหม่ๆนะคะ รูปเก่าๆลบหมดแล้ว"
นพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"คุณวรรณนี่ตลกนะครับ แกล้งผมอยู่เรื่อย ทำไมเอารูปคุณให้ผมดูละครับ"
"ไม่ได้แกล้งคะ เมื่อก่อนอาจจะไม่ค่อยสวยน่ะคะ สวยขึ้นเยอะเลยใช่ไหมคะ"
ยามเข้ามาถาม"พวกคุณมาทำอะไรที่นี่"
วรรณชักปืนขึ้นมายิงยาม
"ที่แท้คุณคือแวมไพร์ที่พวกผมตามหาหรอเนี่ย"
"แกตามหาชั้นทำไม" วรรณถาม
"คุณมีความเกี่ยวข้องกับการหายตัวของรติรมย์"
วรรณถือปืนเล็งมาที่นพ นพได้จังหวะแย่งปืนกับวรรณ และเขาเป็นฝ่ายเสียท่า ถูกวรรณบีบคอ
ปัง
รสรินมาช่วยนพได้ทัน รสรินและวรรณต่อสู้กันอย่างดุเดือด
รสรินหยิบมีดขึ้นมา และปักไปที่อกของวรรณ
ร่างวรรณค่อยๆสลาย
"นายนี่จริงๆเลย เกือบเสร็จมันแล้วเห็นมั้ย ชั้นสังหรณ์ใจเลยขี่มอเตอร์ไซค์นายตามมา"
นพตกใจ หวาดเสียวเขินแบบเก็บอาการ
"ขอบใจนะที่เป็นห่วง"
"รสริน ยัยนี่มันเป็นแวมไพร์ที่อยู่ตึกนั้นที่เราหาอยู่"
รสรินงง หยิบรูปสเก๊ตช์ออกมาเทียบ
"ทำไมหน้าไม่เหมือนนะ"
รสรินจับจมูกวรรณแล้วกระชากหลุดติดมือ วรรณกรีดร้อง
"ศัลยกรรม"
นพอธิบาย "เราไม่รู้ว่าเราอยู่ส่วนไหนของเกมส์ จะเป็นผู้ล่า เหยื่อ ผู้ชนะ หรือผู้ที่กำลังแพ้... เรารู้อย่างเดียว เราเป็นผู้เล่นที่อยู่ในเกมส์ และจะไม่ยอมแพ้"
รสรินนั่งอยู่ในห้องพัก ไม่นานโทรศัพท์ก็ดัง ชานนท์โทรมา
"คุณอยู่ไหน"
"บริษัทส่งมาสัมมนาที่นครนายกสองวัน แต่คุยได้"
"อื่ม ผมมีเรื่องให้คุณช่วยหน่อยผมอยากให้คุณตรวจสิบรายชื่อพวกนี้หน่อย"
รสรินละโทรศัพท์จากหู แล้วมองจอ ชานนท์ส่งมาแล้ว
"ได้เดี๋ยวชั้นเช็คให้"
แล้วรสรินก็วางสายไปด้านนอกได้ยินเสียงกุ๊บกิ๊บเดินมา
"นี่รสริน บริษัทเค้าจัดปาร์ตี้กันล่ะ เธอไปมั้ย"
"เดี๋ยวตามไป"
ชานนท์และมู่ ต่างช่วยกันตรวจหลักฐานอยู่จากรายชื่อ สองคนอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์คนละเครื่อง
ชานนท์ว่า "และมีลูกค้ากลุ่มนึง เพิ่งสั่งซื้อสินค้า v2p”
"คืออะไรคะ"
ชานนท์อ่านหน้าจอ " วีทูพี คือก๊าซที่สังเคราะห์ที่พบว่ามีฤทธิ์ทำให้แวมไพร์ มีความสุขอย่างเกินปกติ ไม่ออกฤทธิ์กับคน ใช้กันในงานปาร์ตี้แบบเฉพาะกิจของแวมไพร์"
"ฟังดูเหมือนกับว่า วีทูพี เป็นยาเสพติดสำหรับแวมไพร์งั้นคงเพื่อจุดประสงค์เจาะจงอะไรบางอย่าง"
มู่หาวเริ่มง่วง ชานนท์ ค่อยๆคิด
"จุดประสงค์เจาะจง... ต่างจังหวัดหรอ..."
อยู่ๆเขานึกอะไรออก
"จังหวัดอะไร"
มู่กดดูภายในคอมไม่นานก็เจอ
"นคร..."
ชานนท์ต่อทันที"นายก.."
"รุ่นพี่รู้ได้ไงคะ"
มู่แปลกใจ ชานนท์สีหน้าตกใจ
“แย่ละ!”
บรรยากาศคืนนี้ในงานปาร์ตี้ ทุกคนสนุกสนาน กุ๊บกิ๊บเดินเต้นเข้างานสนุกสนาน ในมือถือเครื่องดื่ม แต่โดยไม่ได้สังเกต พอมองดูดีๆพบว่าทุกคนแลดูจะหงุดหงิดง่าย ในหลายรูปแบบเช่น หากมีคนถูกชน คนที่ถูกชนจะผลักคนชนนั้นออกไปพร้อมแววตาไม่พอใจ หรือแม้แต่ขณะยืนเฉยๆบางคนก็ดูหงุดหงิดหน้าคิ้วขมวด ดื่มหนัก
กุ๊บกิ๊บเห็นคุณภาสกรนั่งดื่มหนักคนเดียว ขาเขาเขย่าตลอดเวลาเหมือนคนไม่มีสมาธิ เธอพยายามไม่สนใจ เดินเข้าไปเต้นอยู่ในงานไม่รู้เรื่องรู้ราว ปล่อยตัวไปกับความสนุกสนาน
นพที่กำลังจะเข้าไปในงานปาร์ตี้ อยู่ๆโทรศัพท์เข้ามา
“คุณชานนท์”
ชานนท์ในสายบอก “ผมเพิ่งส่งรายชื่อคนกลุ่มนึงไปให้ ได้ยินมาว่าคุณกับรสรินมีสัมมนาที่นครนายก ผมอยากให้เอารายชื่อพวกนี้เทียบดูว่าเป็นกลุ่มคนที่ร่วมสัมมนาด้วยไหม”
“ห๊ะ! อะไรนะ ช้าๆหน่อย ผมงง”
“ผมไม่มีเวลาอธิบาย รีบเข้า เวลามีน้อย! เร็ว!”
นพถือสายไว้ เห็นรายชื่อส่งมาแล้ว เขาเปิดดูพร้อมทำตาม
เขาลอบใช้จังหวะหนึ่ง แยกตัวออกจากผู้สัมนาคนอื่นๆ แล้วไปที่เก้าอี้หน้าห้อง
ก่อนจะแอบใช้โน๊ตบุ๊กของเจ้าหน้าที่คุมงาน เข้าไปหาไฟล์ที่เป็นรายชื่อแขกสัมมนาทั้งหมด เขาเทียบรายชื่อกับรายชื่อที่ชานนท์ส่งให้
“ชื่อที่คุณส่งมา อยู่ในรายชื่อคนสัมมนาที่นี่ด้วย”
“พวกคุณรีบออกมาจากที่นั่นด่วน!”
“เดี๋ยว! ผมงง นี่มันเรื่องอะไร!”
“คนพวกนี้เป็นแวมไพร์ ที่ส่งซื้อเสพติดเข้าไปออกมา!!!! คนพวกนี้ถูกส่งมาเพื่อ จุดประสงค์เพื่ออะไรซักอย่าง ซึ่งผมยังไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ๆ โรงพยาบาล Center care มีส่วนเกี่ยวข้องแน่”
“แหงล่ะ เครือโรงพยาบาล Center care สนับสนุนงานสัมมนานี้” นพบอก
ชานนท์ตกใจ
“ออกมาจากที่นั่นด่วน! เร็ว! ตอนนี้!”
ชานนท์วางสายไป รีบขับรถออกไป!
นพวิ่งตามหารสริน จนเจอแล้วบอก
“รสริน งานสัมมนาไม่น่าไว้ใจแล้วนะ”
“ชั้นก็คิดเหมือนกัน”
“บอส อยู่ในนั่น ..ไปเหอะ”
ที่ปาร์ตี้ออฟฟิศ เพลง EDM กำลังเปิดสนั่น กุ๊บกิ๊บกำลังเต้นสนุกสนาน
หนุ่มหล่อคนหนึ่งเข้ามาหากุ๊บกิ๊บ กุ๊บกิ๊มยิ้มเฟียร์สใส่
“เพื่อนเธอล่ะไปไหนหมดล่ะ” หนุ่มหล่อถาม
กุ๊บกิ๊บเซ็ง
“นายสนใจใคร ถามถึงคนไหนล่ะ สมัยนี้ตัดสินยากด้วย”
หนุ่มหล่อยิ้มน่ากลัว
“มีอะไรสนุกๆกว่านี้มั้ย”
“มีสิ ไม่รู้เธอจะชอบรึเปล่า”
กุ๊บกิ๊บงง หนุ่มหล่อเอาแท่งแก้วสีดำๆ ออกมาหัก ควันสีขาวฟุ้งเข้าจมูก หนุ่มหล่อเสื่อมสภาพกลายเป็นแวมไพร์ทันที
จังหวะหนึ่งโดยไม่ระวัง เธอถูกหมุดทิ่มมือ
เลือดกุ๊บกิ๊บค่อยๆหยดลงพื้น และทันทีที่เลือดหยดเล็กๆปรากฏในงาน ทุกคนในงานต่างแยกเขี้ยว และกระหายเลือด แวมไพร์ทุกตัวในนั้นหักแท่งแก้วสีดำๆ ควันสีขาวฟุ้งเข้าจมูก
ทุกคนกลายเป็นแวมไพร์คลั่ง มุ่งมาหากุ๊บกิ๊บ เธอกรี๊ด ดังลั่น
ทันใดนั้นประตูห้องโถงก็ถูกถีบเปิดออก เห็นเป็นรสรินและนพในมาดนักล่าแวมไพร์
แวมไพร์ตัวแรกที่พุ่งไปหากุ๊บกิ๊บ มันเตรียมขย้ำ
รสรินถีบกระเด็น
ภาสกรโผล่ออกมา
"บก.คะ นี่มัน"
ภาสกรผลักกุ๊บกิ๊บไม่ให้เกะกะ กระโดดออกมาตรงกลาง
"แวมไพร์ทุกคนฟัง อย่างที่บอกในบัตรเชิญ นังรสรินนี่มันฆ่าเพื่อนของท่านแม่ชั้น งานนี้จัดเพื่อเก็บมัน ถึงเวลาแล้ว เราต้องช่วยกันฆ่ามัน!"
รสรินใช้ลูกซองยิงภาสกรจนหัวกระจุย ตามด้วยตัวที่สอง และสาม กุ๊บกิ๊บสติแตกตั้งรับสถานการณ์โหดร้ายไม่ทัน แวมไพร์กัดต่อติดเชื้อ เพิ่มจำนวนอย่างรวดเร็ว
นพมองรสรินสู้ เห็นรสรินแววตาดูโหดร้าย เธอทิ้งปืน และใช้มือเปล่าสู้แวมไพร์พวกนั้น ทั้งกัดกระชากคอ หักคอ แขน ขา ดูภาพเหี้ยมโหดอย่างที่รสรินไม่เคยเป็นมาก่อน เลือดชุ่มไปทั้งตัว
นพใช้ปืนสั้น และอาวุธฟาดฟัน จนในที่สุดทั้งคู่เข้าไปช่วยกุ๊บกิ๊บหนีออกจากห้องมาได้
นพ รสริน กุ๊บกิ๊บวิ่งหนีบริเวณทางเดินรีสอร์ท
ควันสีขาวฟุ้งไปหมด
ระหว่างทางหนีกุ๊บกิ๊บงง ตั้งคำถามตลอดทาง
"นี่มันเรื่องบ้าอะไร ใครก็ได้บอกชั้นที"
"หัวหน้าครับ ผมยังไม่มีเวลาอธิบาย เราหนีจากที่นี่กันก่อนดีกว่า"
รสรินต่อสู้กับพวกแวมไพร์ เพื่อที่จะนำกุ๊บกิ๊บและนพ รวมถึงเธอออกจากที่นั่น
รสรินนอนหลับเพื่อให้ร่างกายสมานแผลในเซฟเฮ้าส์ โดยมี นพ นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ
มู่นั่งดูรูปถ่าย หลักฐานต่างๆในที่นี่เกิดเหตุ
กุ๊บกิ๊บเดินเข้ามา
"น่าถ่ายลงโซเซียลเนอะ"
"บอสมันใช่เรื่องไหมเนี่ยะ" นพว่า
"พูดเล่นน่ะ รู้แล้วมันคือความลับ"
ชานนท์เดินเข้ามาในห้องบอก
"ตอนนี้ไม่ต้องเขวแระ ชัดเจนละว่า ซีซีคอร์เปอร์เรชั่น เกี่ยวข้องกับอาชญกรรมแวมไพร์ที่เราสืบทุกคดีเลย"
"เหลือแค่รวบรวมหลักฐาน และเปิดโปง" มู่บอก
"มู่ เธอรีบไปสืบประวัติโรงพยาบาลเซ็นเตอร์แคร์ และ ซีซีคอร์เปอร์เรชั่น ว่าเกี่ยวข้องกันยังไง"
"คะ"
รสรินถูกมัด นั่งอยู่มุมบ้าน ทุกคนมองรสรินเป็นตาเดียว รสรินพูด
"ปล่อยได้แล้ว ชั้นน่าจะไม่ทำร้ายใครแล้วล่ะ"
นพค่อยๆเดินไปปลดเชือกให้รสริน
"คงหายเมายาแล้วหละ" นพว่า
มู่อ่านข้อมูลที่ขโมยมาอยู่ จุ่ๆก็พูดสรุปขึ้นมา
"เอกสารที่ได้จากโรงพยาบาล นอกจากการซื้อขายเลือดสำหรับพวกแวมไพร์แล้ว ที่พวกเราเจออีกอย่างคือ..."
มู่ตื่นเต้นกับความซับซ้อนของข้อมูลที่ได้รับ
"ตอนนี้พวกมหาสมุทรกำลังการทำการทดลองเกี่ยวกับการพัฒนาเลือด ที่ทำกันเป็นขบวนการใหญ่ เหมือนจะสร้างอะไรบางอย่าง เจอข้อมูลล่าสุดบอกว่า มีตัวทดลอง รหัส R001 ที่เป็นแวมไพร์ผ่าเหล่า เป็นอันตรายต่อโครงการ และได้หลบหนีไป คนที่ลงชื่อรับรองผลการทดลองมีสามคนคือ ดร.ริวกิ )ชาวญี่ปุ่น นายแพทย์วัชระ แล้วก็อีกคนนึงชื่อนายแพทย์ภุชงค์"
"รสริน! มีเรื่องสำคัญที่ต้องรีบบอกเธอ"
มู่เปิดคลิป แวมไพร์ฆ่าแวมไพร์ แล้วกินเลือดจากหัวใจ
แวมไพร์ตัวที่กินเลือดคลั่ง เลือดออกจมูก
รสรินตกใจ นพอึ้ง ร้อง "เฮ้ย!"
แวมไพร์ตัวนั้น ... !?
"ข้อมูลในการทดลองบอกว่า นี่เป็นผลจากการให้เลือดจากหัวใจแวมไพร์กับกลุ่มแวมไพร์ตัวอย่างเป็นเวลานาน ต่อไปมันอาจส่งผลต่อตัวเธอมากกว่านี้ เธออาจจะกลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่พวกเราไม่รู้จัก หรือถึงขั้นเสียสติไปเลย" มู่ว่า
"รสริน ขอร้อง ต่อไป เธออย่ากินเลือดหัวใจแวมไพร์เลยนะ" นพบอก
ที่แท้ แวมไพร์ตัวนั้นคือรสริน นั่นเอง
"ชั้นเห็นด้วย" ชานนท์บอก
รสรินอึ้งๆ กลัวๆ แต่ไม่รับปาก
"ชั้นไม่รู้เรื่องหรอกนะ แต่ชั้นก็เห็นด้วย" กุ๊บกิ๊บบอก
ทุกคนมองเหล่ ทำนองว่าอะไรของมึง มึงเป็นใคร
"อย่างน้อยเธอก็ควรเชื่อชั้น...ในฐานะหัวหน้าเธอ..นะจ๊ะ"
ทุกคนเหล่มองกุ๊บกิ๊บอีก กุ๊บกิ๊บทำท่ารูดซิบปาก
"เรื่องของชั้นน่ะเข้าใจแล้ว แต่เรื่องที่เกิดวันนี้ล่ะจะเอาไง" รสรินถาม
"ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ที่เกิดวันนี้มันตั้งใจจะฆ่าพวกคุณมั้ย แต่ต่อไปพวกผม
คงมุ่งเป้าสืบไปที่มหาสมุทรคนเดียว ส่วนคุณก็สืบเรื่องน้องสาวคุณเหมือนเดิม
แต่ต่อไปคุณคงกินเลือดแวมไพร์ ไม่ได้อีกแล้ว" ชานนท์บอก
"อื่ม..." รสรินพึมพำสั้นๆ
กุ๊บกิ๊บทำท่ารูดซิปปากออก ก่อนพูด
"เราเคยเจอกันมาก่อนใช่มั้ยคะ คุณตำรวจ"
"ครับ ผมเคยสอบปากคำคุณที่ออฟฟิศตอนคดีคนหาย"
"ชั้นก็ว่าอยู่ว่าหน้าคุณเหมือนคนที่เคยเจอกัน โหยสนุกจัง แวมไพร์ และการตามล่า เหมือนหนังแวมไพร์ทไวไลท์เลย ยังไงคุณตำรวจปกป้องชั้นด้วยนะคะ"
กุ๊บกิ๊บทำตาหว่านเสน่ห์ มู่หมั่นไส้
"ถ้าไม่มีใครติดอะไร ชั้นฆ่าหัวหน้าชั้นได้นะ เพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหล" รสรินว่า
"แอบเห็นด้วยค่ะ" มู่บอก
กุ๊บกิ๊บกลัว "รสริน จิตใจเธอทำด้วยอะไร ชั้นหัวหน้าเธอนะ คนที่เคยช่วยเธอไง ...เอ่อ... ที่เคยช่วยเอ่อ..ให้เธอยืมดินสอนะ ชั้นไม่มีความดีอะไรในสายตาเธอบ้างเลยเหรอ"
รสรินนิ่ง กุ๊บกิ๊บสยอง กลัว
"เค้าล้อเล่นน่ะครับหัวหน้า ยังไงหัวหน้าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะครับ" นพว่า
กุ๊บกิ๊บรีบรับปาก "โอเคเลย ชั้นสัญญา"
นพบอก "วันนี้เราแยกกย้ายกลับกันดีกว่าครับ"
"โอเค" มู่ว่า
แล้วทุกคนก็แยกย้ายออกจากบ้าน กุ๊บกิ๊บเปลี่ยนเป้าหมายไปหาชานนท์ เธออ้อนเขาให้ไปส่งบ้าน มู่ดูหงุดหงิด
ที่มุมกาแฟ นพดื่มกาแฟอยู่ เขามองข่าวในจอทีวี และทั้งแผนกก็ดูเป็นตาเดียว
ในจอทีวีรายงานข่าว ข่าวเช้ารายงานว่าเกิดข่าวไฟไหม้ที่งานสัมมนานครนายกเมื่อคืน เหลือแต่เถ้าถ่าน มีภาพ ภาสกร บก. บห. เป็นผู้เสียชีวิตรวมอยู่ด้วย
นพบรรยาย
"สัญชาตญาณทำให้ยอมทำลายคนอื่น เพื่อให้ตัวเองรอด"
นพมองพนักงาน บางคนร้องไห้
รสรินเดินเข้ามาแกล้งชงกาแฟ คุยกับนพ
"มันคงเผาทุกอย่างเพื่อเก็บข่าว"
ทั้งนพและรสรินดื่มกาแฟตอนเช้า ท่ามกลางความเศร้าโศกของคนในออฟฟิศ
ในห้องสอบสวน... ผ่านตัวของนพ รสริน และกุ๊บกิ๊บทีละคน
บลูมารายงานตัวที่โรงเลือด พร้อมกับเถ้าถ่านเปื้อนเนื้อตัว
"ขอโทษค่ะ แค่ปาร์ตี้ ไม่นึกว่าเรื่องจะใหญ่โตขนาดนี้"
มหาสมุทรตบหน้าบลู เธอเจ็บแต่กดเก็บไว้
"ครั้งหน้าจะรอบคอบกว่านี้ค่ะท่าน"
"อย่าทำอีก"
บลูงงเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
"แต่ท่านคะ"
มหาสมุทรตบหน้าบลูซ้ำอีกครั้ง พูดนิ่ง
"อย่าแตะต้องมัน จนกว่ามันจะเจอรติรมณ์"
บลูก้มหัวแล้วเดินออกไป มหาสมุทรกัดฟันโกรธ
เสียงนพบรรยาย "มันคือการเทิดทูนบูชา ยำเกรง"
ภายในบ้าน รสรินหน้านิ่งอยู่ครู่เดียว
เสียงนพบอก
"และสำหรับบางคน...แม้รู้ว่าอันตรายก็ยังฝืนทำ"
รสรินหยิบเลือดของวรรณที่เก็บไว้ออกมา
รสรินหลับตา กลั้นใจดื่มเลือดของวรรณ
รสรินตาเหลือก หลับตา สั่นไปทั้งร่าง แล้วเลือดก็ไหลออกจากจมูกของรสริน รสรินหงายหลังล้ม
"เพราะเรา มักเชื่อในสัญชาตญาณเสมอ"
นพเข้ามาเจอกอดแน่น
"รสริน!"
อ่านต่อตอนที่ 5
