นางแค้น ตอนที่17
ตั้งโอ๋กําลังดูคลิปการแสดงบนเวทีของเพลินพิมานบนมือถือตัวเองอยู่
ข้างๆตัวมีกล่องใส่ข้าวของวางอยู่ข้างๆตั้งโอ๋มาเก็บของวันสุดท้ายของการทำงาน ตั้งโอ๋แต่งตัวเป็นผู้หญิงปกติน่ารักตามวัย ตามยุค ไม่ได้โอเวอร์เยอะแยะเหมือนเมื่อก่อน
ตั้งโอ๋มองด้วยความเศร้าปวดร้าวใจนํ้าตาคลอบรรยากาศแบบนี้จะไม่มีอีกแล้ว คิดแล้วนํ้าตาไหลหยดลงมา
กะเพรายื่นเข้าผ้าเช็ดหน้าให้ตั้งโอ๋
"เช็ดนํ้าตาเถอะค่ะ"
ตั้งโอ๋หันมอง อึ้ง
"อดีตที่ดีงามเราเก็บไว้ อะไรที่เสียใจก็อย่าไปจำมันเลยนะคะ"
"พี่กะเพรา พี่ไม่เกลียดหนูเหมือนคนอื่นเหรอ"
"พี่ไม่ใช่ผู้วิเศษที่เกิดมาแล้วไม่เคยทำผิดพลาดนี่คะ พี่เลยไม่กล้าชี้นิ้วไปว่าคนอื่นหรอก" กะเพราจับไหล่ตั้งโอ๋ให้กําลังใจ "จำไว้นะคะคนเก่งสำหรับพี่ไม่ใช่คนที่ไม่เคยทำอะไรผิด แต่เป็นคนที่ไม่ทำผิดซํ้าๆซากๆ ผิดแล้วรู้จักแก้ไขพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นนะคะ"
ตั้งโอ๋โผเข้าไปกอดกะเพราซึ้งใจ
"ขอบคุณค่ะพี่กะเพรา"
"ไม่เป็นไรจ้าไม่ว่าตั้งโอ๋จะเป็นน้องเทยหรือน้องนี พี่กะเพราก็รักเสมอค่ะ"
กะเพรายิ้มบางๆมองอย่างอบอุ่น ...
กะเพราถือกล่องใส่ของออกมาส่งตั้งโอ๋ที่หน้าโรงละคร
"พี่กะเพราส่งตั้งโอ๋แค่นี้ก็พอค่ะขอบคุณมาก"
ตั้งโอ๋ยกมือไหว้กะเพราแล้วรับกล่องของมา
"ว่างๆก็แวะมาหาพี่บ้างนะคะ"
"ตอนนี้ก็ว่างแล้วล่ะพี่ แต่คนที่นี่คงไม่มีใครเขาต้อนรับตั้งโอ๋อีกแล้ว"
"แหม...ถ้ามาที่นี่ไม่ได้ เราก็เจอกันข้างนอกได้นี่คะ เราจะได้อัพเดทคดีคุณซินดี้
ด้วยกันไงคะ"
"เออจริงด้วย พี่กะเพรา ตั้งโอ๋ฝากด้วยนะ ถ้ามีข่าวคืบหน้าอะไรรีบบอกเลยนะคะ"
"เครค่า....ไม่ต้องห่วง"
"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"
ตั้งโอ๋ยิ้มอ่อนให้กะเพราแล้วหันเดินออกจากเพลินพิมานไป
กะเพรามองยิ้มตามตั้งโอ๋ไปจนลับตา
บุลินกําลังค้นเอกสารบนโต๊ะอยู่ จ่ายอด จ่าโอเตร่เข้ามาทัก
จ่ายอดทัก
"มอร์นิ่งครับหมวด ยินดีด้วยนะคร๊าบ ในที่สุดก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง"
"อะไร"
"เอ้า ก็หมวดหล่นจากคานแล้วนิ"
จ่าโอบอก "หมวดนี่เสือซ่อนเล็บจริงๆนี่ถ้าไม่มีเรื่องคดีก็คงไม่มีใครรู้เลยนะว่าหมวดกับตั้งโอ๋คบกันอยู่"
"อีกไม่นานโรงพักของเราก็คงจะมีงานมงคลแล้วสินะสาม...สี่"
จ่ายอดจ่าโอฮัมทำนองเพลงแต่งงานขึ้นมาแซวบุลิน
แต่บุลินไม่รับมุข ทวงงานทันที
"รายงานการสอบพยานทำเสร็จหรือยัง"
จ่ายอด จ่าโอเหวอชะงักกึกทันที
จ่ายอดบอก "อ่า...ยิงแสกหน้าเลือดสาดคับ"
"บอกแล้วว่าอย่าเล่นๆก่อนงานมงคลคงได้ไปงานเผาแกก่อน"
"ผมให้เวลาอีกสิบห้านาทีทุกอย่างต้องพร้อมประชุม"
"รับทราบครับผม" จ่าโอเดินออกไป
"ครับจะรีบไปเผางาน...เอ๊ย...เตรียมเอกสารเดี๋ยวนี้ครับ"
จ่ายอดตามจ่าโอออกไปอีกคน ...
บุลินมองตามนิดนึงแล้วหน้าขรึมหันหน้ามาอีกทางเจอกานดายืนอยู่ตรงหน้าพอดี บุลินแปลกใจ
"กานดาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร"
กานดายิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วกล่าวขึ้น
"ท่าทางพี่หมวดจะมีเรื่องหนักใจ ไม่ดีหรือไงที่ตั้งโอ๋เขาสารภาพแล้วว่าเป็นผู้หญิง"
"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เขาเป็นผู้หญิงหรือไม่ใช่ผู้หญิงแต่... "
"พี่หมวดกําลังสับสนไม่รู้ว่าจะรักใครกันแน่ระหว่างตั้งโอ๋กับ...ซินดี้"
บุลินอึ้งมองกานดาแปลกใจ
"นี่เธอรู้ได้ยังไง"
"เหมือนเข้าไปนั่งกลางใจพี่หมวดเลยใช่มั้ย" กานดาหัวเราะๆแล้วยกมือไปโอบรอบคอบุลิน "คิดถึง"
กานดามองหน้าบุลินยิ้มเย้ายวน
บุลินรู้แล้วว่าไม่น่าใช่กานดาแน่
"ซินดี้เธอใช่มั้ย!"
กานดาหัวเราะน้อยๆแล้วค่อยหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆแล้ว กานดาก็ดึงหนังหน้าตัวเองออกกลายเป็นซินดี้
บุลินมองอึ้ง
ซินดี้จ้องหน้าบุลินทั้งรักทั้งแค้น
พลังงานของซินดี้แผ่ออกมารุนแรงจนทำให้ข้าวของในห้องเอกสารต่างๆปลิวว่อนขึ้นไปเต็มไปหมด
บุลินวิ่งหนีออกมาตามทางบรรยากาศในโรงพักกลับกลายเป็นเหมือนที่ร้างแสงเงาอึมครึมน่ากลัว
ซินดี้แบบหลอนๆเดินผ่านมาที่ทางแยก เหลียวซ้ายแลขวา แล้วมองจิกไปทางหนึ่ง
ประมาณหยั่งรู้ว่า บุลินไปอยู่ตรงไหน
บุลินวิ่งมาถึงทางแยกเลี้ยวออกไป
เปิดประตูโรงพักก้าวออกไปข้างนอก แต่ปรากฏว่าพอเปิดไปแล้วก็เห็นซินดี้ยืนอยู่หน้าประตู บุลินผงะถอยหลังไปชนติดผนังมุมหนึ่ง
ซินดี้ค่อยๆก้าวเข้าไปหาบุลิน
ใบหน้าของซินดี้เปลี่ยนสลับกันไปมาระหว่างซินดี้กับตั้งโอ๋
"ระหว่างตัวตนภายนอกกับแก่นแท้ภายในอะไรสำคัญกว่ากันล่ะหมวดบุลิน"
ซินดี้หยุดข้างหน้าบุลินยิ้มมองเย้ย
"รู้สึกยังไงบ้างที่ตกหลุมรักนางผีร้ายอย่างฉัน"
"แผนสกปรก"
"โธ่… เสียใจมาเลยเหรอที่ปีศาจอย่างฉันกลายเป็นคนที่รู้ใจหมวดมากที่สุด"
"อย่ามามั่ว เธอหลอกฉัน"
"มันเป็นบทพิสูจน์ต่างหาก..จากคำพูดแบบเดียวกันทำแบบเดียวกัน ต่างกันแค่คนพูดก็ได้รับการปฏิบัติที่ต่างกัน...เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะหมวดไม่เคยจะเปิดใจแล้วก็ฝังใจแต่ว่า ซินดี้มันเลว ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ไม่ดีไปหมด"
"งั้นฉันถามบ้าง ...ที่ผ่านมาเธอทำตัวให้มันมีค่าพอที่จะรักได้มั้ยล่ะ"
"หมวดบุลิน"
"เธอเรียกร้องความรักจากคนอื่น แต่ในทางกลับกัน เธอเคยรักใครแบบที่เขาเป็นจริงๆมั้ย"
ซินดี้อึ้ง
บุลินส่ายหน้าเล็กน้อย
"มันไม่ใช่เลยใช่มั้ย....สิ่งที่เธอทำมันไม่ใช่ความรัก เธอแค่ต้องการครอบครองเพราะคนรักกันเขาจะไม่ทำร้ายกันแบบนี้"
บุลินผละจากซินดี้แล้ววิ่งออกไปผลักประตูก้าวออกไป
ต่อมา ... บุลินยืนบนขอบระเบียง กําลังจะกระโดดตึก กานดาวิ่งเข้ามาดึงบุลินกลับเข้ามา
"พี่หมวด!"
บุลินตั้งสติได้มองงง
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันจะรู้มั้ย ....นี่อีกนิดเดียวพี่หมวดก็จะร่วงไปกองกับคอนกรีตข้างล่างแล้วนะ พี่หมวดมีปัญหาอะไรนักถึงได้คิดจะโดดตึก"
"ฉันไม่ได้มีความคิดจะโดดตึกเลย"
"อ้าวว!!"
บุลินนึกๆแล้วนึกได้ พูดขึ้นมา " ซินดี้"
"ผีซินดี้!!! เฮ้ย...กลางวันแสกๆเล่นแรงอย่างนี้เลยเหรอ"
จ่ายอดวิ่งเข้ามาอีกคน
"หมวดบุลิน หมวดกานดาครับ"
ทั้งสองหันไปมอง จ่ายอดรายงานขึ้น
"โรงพยาบาลส่งข่าวมาว่า ....นายภาวัชฟื้นแล้วครับ"
บุลินกับกานดามองหน้ากันละความสนใจจากเรื่องผีมาสู่การสืบคดี
ในห้องคนไข้ที่โรงพยาบาล ภาวัชเสียใจ ปวดใจร้องโหยหวน
บนเตียง ขาข้างขวาของเขาที่มีผ้าพันแผลพันข้อเท้าและเท้าเอาไว้
ภาวัชร้องโวยวาย
"ขาฉัน ขาฉัน ขาของฉัน" ภาวัชสะอื้นร้องไห้เสียใจ "ฉันเดินไม่ได้แล้ว"
ทิพย์ยืนอยู่ข้างๆเตียง ร้องด้วยความเป็นห่วงสงสาร เห็นใจ
"คุณภาวัช"
ภาวัชฮึดขึ้นมาอย่างมโนเอง
"โกหก หมอหลอกฉัน ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
ภาวัชขยับตัวจะลุกลงไปเดิน ทิพย์ดึงแขน
"อย่าค่ะ"
ภาวัชผลักทิพย์ออกไป "อย่ายุ่ง"
ภาวัชขยับลงจากเตียง แต่เดินไม่ได้ ล้มลงไปร้องโอดโอย
"โอ้ย"
ทิพย์รีบวิ่งเข้ามาหา "คุณภาวัช"
"ฉันเดินไม่ได้ ฮือๆๆๆ ทำไมๆๆๆ"
ทิพย์พยายามปลอบ
"คุณภาวัชทำใจนะคะ พระท่านสอนให้มีสติ"
ภาวัชสะบัดทิพย์ออกไปอีก
"พล่ามบ้าอะไร ขาฉันเป็นอย่างนี้ พระเจ้าจะมาช่วยอะไรได้ หมดแล้วชีวิตฉันไม่เหลืออะไรแล้ว"
"ไม่จริงคะคุณภาวัช คุณยังมีทิพย์อยู่นะคะ ทิพย์จะอยู่ข้างๆคุณคอยดูแลคุณ" ทิพย์จับมือภาวัช "แต่คุณภาวัชต้องไปอยู่กับทิพย์นะคะ"
"เธอพูดอะไรของเธอ"
"ก็คุณภาวัชพิการแบบนี้ คุณแพรวาคงไม่ให้คุณภาวัชทำงานอะไรแล้ว โอกาสที่คุณจะยักย้ายถ่ายเทเงินทองมันก็คงไม่มีทางแล้ว...เพราะฉะนั้นทิพย์คิดว่ามันถึงเวลาที่คุณภาวัชจะแยกออกมาอยู่กับทิพย์อย่างเปิดเผยซะทีนะคะ"
ภาวัชมองอึ้ง ไม่อยากไป
"เธอจะให้ฉันออกจากเพลินพิมานแล้วไปอยู่กับเธอ"
"ค่ะ ว่าง่ายๆก็คือ คุณภาวัชต้องเลิกกับคุณแพรวา แล้วมาแต่งงานกับทิพย์ค่ะ"
แพรวาผลักประตูห้องเข้ามา ภาวัชเห็นแพรวาตะลึง
"คุณวัชเกิดอะไรขึ้นคะ"
ทิพย์มองหน้าภาวัชเหมือนตัดสินใจจะบอกความจริงกับแพรวา
ทิพย์บอกกับภาวัช "ไม่ต้องห่วงทิพย์จะบอกคุณแพรเอง"
ทิพย์หันลุกขึ้นไปขวางหน้าแพรวาที่จะเดินมาหาภาวัช
ภาวัชมองทิพย์แล้วใจหายวูบแบบฉิบหา-แล้ว
แพรวางง ที่อยู่ๆทิพย์มาขวาง
"อะไรน่ะทิพย์"
"ทิพย์มีเรื่องจะบอกคุณแพรค่ะ"
"เอาไว้ก่อนได้มั้ยฉันจะดูภาวัช" แพรวาขยับจะไป
ทิพย์ขยับขวางอีกขึ้นเสียง
"ไม่ได้คะเราต้องคุยกันเดี๋ยวนี้!"
ภาวัชเห็นว่าบรรลัยแล้ว รีบทำเป็นเจ็บเท้าร้องโอดโอยขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
"โอ้ย"
แพรวาผลักทิพย์ออกแล้วรีบเข้าไปหาภาวัชทันที
"ภาวัช"
"ปวดแผล ปวดโอ้ย..."
แพรวาหันไปสั่งทิพย์ "ทิพย์ ไปตามหมอมาเร็ว"
ทิพย์อารามตกใจรีบวิ่งไปกดเรียกหมอ
แพรวาดึงภาวัชมากอดปลอบ
"คุณแพร... คุณหายไปไหนมา"
"ภาวัช แพรขอโทษนะแพรติดประชุมเพิ่งออกมาได้ แต่คุณไม่ต้องกังวลนะคะ แพรจะไม่ยอมให้คนที่แพรรักที่สุดเป็นอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว"
ภาวัชแอบมองยิ้มเจ้าเล่ห์ที่หลอกแพรวาสำเร็จ
ด้านกานดากับบุลินเดินออกมาจากโรงพัก
บุลินนึกได้หยุดหันมาพูดกับกานดา
"เออ ... กานดา เดี๋ยวไปโรงพยาบาลแล้วแวะไปให้หมอตรวจข้อเท้าเลยนะ"
"ไม่เป็นไรแล้วพี่หมวด ฉันหายดีแล้ว"
เข้มเดินออกมาจากมุมด้านหลังของบุลิน
เข้มมองเห็นกานดา ชะงักมอง
"แน่ใจนะ"
"หายแล้วจริงๆไม่ต้องห่วง"
กานดาเหลือบมองไปเห็นเข้ม สบตากันแว่บ แล้วกานดาทำเมินไม่เห็น คุยกับบุลินต่อ
"พี่หมวดรู้ป่ะแผลที่เท้าน่ะใส่ยาไม่กี่วันมันก็หาย แต่ถ้าใครมาทำให้ฉันเจ็บใจล่ะก็ โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ!"
บุลินผงะไปนิด
"เฮ้ยโกรธไรพี่หรือเปล่า"
"เปล่าแค่โมโหหิวอยากกินข้าวเหนียวหมูย่าง"
แล้วกานดาดึงแขนบุลินออกไปเลย
เข้มมองตามกานดาออกไป รู้สึกว่ากานดายังไม่หายโกรธ
ภาวัชนอนอยู่บนเตียง หมอตรวจอาการภาวัชเรียบร้อย หันพูดกับแพรวา
"ไม่พบอาการผิดปกติอะไรนะครับ บาดแผลก็ไม่ได้อักเสบ"
"ผมไม่ได้โกหกนะหมอผมปวดจริงๆ"
"น่าจะมาจากภาวะเครียดของคุณก็ได้นะครับ หมออยากให้คุณพักผ่อนให้มากๆ แล้วก็ทำใจให้สบายๆนะครับ"
หมอเดินออกไป
แพรวาบอกกับทิพย์
"ทิพย์หยิบนํ้าส้มในตู้มาให้คุณภาวัชหน่อยสิ"
"ค่ะ"
ทิพย์หันไปจัดการหยิบนํ้าส้มจากตู้เย็นออกมา
แพรวาหันมาพูดกับภาวัช
"เชื่อหมอนะคะ ภาวัชอย่าคิดมาก อย่าเครียด"
"ผมทำใจไม่ได้จริงๆผมกลายเป็นคนพิการไป แล้วผมไม่มีค่าอะไรแล้วคุณแพร"
แพรวาเข้าไปกอดภาวัช
"โธ่ ... คิดอะไรแบบนั้น คุณเป็นคนที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตแพร เราจะอยู่ด้วยกันจนตาย"
แพรวาจับแก้มภาวัชยิ้มเย็นยะเยือก
ทิพย์ที่มองอยู่หึงขึ้นมาวางแก้วนํ้าส้มกึกทันที
แพรวาเงยหน้ามองสบตากับทิพย์แปลกใจ
ภาวัชกลัวมีเรื่องอีก รีบหาทางไล่แพรวาออกไป
"คุณแพรครับ ผมเพิ่งนึกได้"
"เรื่องอะไรคะ"
"ผมติดลูกค้าไต้หวันไว้ คุณแพรช่วยไปคุยแทนผมทีนะครับ"
"วันนี้หรือคะ"
"ครับ วันนี้แหละ คุณแพรกลับไปเตรียมตัวเถอะ ไม่ต้องห่วงผมหรอกนะ"
"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ ดึกๆแพรจะเข้ามาใหม่นะคะ" แพรวาจุ๊บแก้มภาวัช "รักษาตัวนะคะ"
แพรวาเดินออกไป ภาวัชชะเง้อมองเห็นว่าแพรวาไปลับแล้ว หันมาเอ็ดทิพย์ทันที
"นี่เธอจะพูดอะไรหัดมีสมองคิดบ้าง"
ทิพย์เดินเข้ามาต่อว่า
"ทิพย์คิดแล้วคะแต่คุณภาวัชน่ะสิคะคิดยังไงกันแน่ ตกลงว่าคุณภาวัชไม่ได้อยากไปกับทิพย์ แต่อยากอยู่กับอีแก่แพรวาใช่มั้ยคะ" ภาวัชอึ้งแล้วทิพย์พูดต่อ "ได้ค่ะ ทิพย์จะไป เราเลิกกัน"
ทิพย์หันจะไปภาวัชรีบดึงแขนทิพย์ไว้
"ทิพย์ ฉันรักเธอนะ"
ทิพย์อึ้งเจ็บ
"รัก! รักแบบไหน รักแล้วทำไมไม่ไป"
"ไปสิ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้"
"ว่าไงนะ"
"เธอไม่เห็นเหรอว่าขาฉันเป็นยังไง ...ขอให้ฉันอยู่สงบๆรักษาตัวสักสามเดือนก่อนได้ไหม แล้วฉันจะบอกคุณแพรเอง"
"แน่ใจนะว่าแค่สามเดือน!"
"ฉันจะโกหกทำไม ฉันอยากไปอยู่กับเธอ เราจะได้ไปถลุงเงินที่เรายักยอกมาด้วยกันไง"
ภาวัชดึงทิพย์เข้ามากอด
"ว้าย... คุณภาวัชทำอะไรน่ะ"
"คอนเฟิร์มว่าฉันไปแน่"
ภาวัชซุกซอกคอทิพย์ไป
แพรวานั่งอยู่บนรถด้านหลัง คนขับขับรถไป แพรวาพูดมือถือไปด้วย
"พี่หญิงช่วยติดต่อหมอที่เก่งที่สุดในแพรทีนะคะ แพงเท่าไหร่ไม่ว่า ขอให้เขารักษาภาวัชให้หาย"
แพรวามองออกไปนอกหน้าต่าง
ขณะรถขับผ่านไป วูบนั้น แพรวาเห็นซินดี้ยืนหน้าทมึนอยู่ข้างถนนในชุดแดง
แพรวาตะลึงร้องไม่ออก
เสียงในมือถือ... "แพรๆเป็นอะไรอ่ะแพรวา"
แพรวาค่อยๆได้สติ พูดต่อ "ไม่มีอะไรค่ะ แพรฝากด้วยนะคะ พี่หญิง"
แพรวารีบวางมือถือแล้วชะเง้อหน้าไปเร่งคนขับรถ
"ขับให้มันเร็วๆหน่อย"
คนขับรถหันมารับคำ
แพรวามองสอดส่ายไปรอบๆ เช็คให้แน่ใจว่าไม่เห็นอะไร ซินดี้ไม่ได้มาปรากฏที่ไหนแน่แล้ว
เสียงมือถือแพรวาดังขึ้นมาอีก เป็นชื่อ “หญิง” ปรากฏขึ้นมาหน้าจอ แต่คราวนี้เป็นเฟซไทม์
แพรวากดรับสายแล้วพูดขึ้น
"พี่หญิงมีอะไรอีกหรือคะ"
ภาพในจอมือถือกลายเป็นภาพซินดี้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับแพรวาในมือถือ
แพรวากรี๊ดอย่างแรง โยนมือถือทิ้ง แล้วหันหน้ามาอีกทาง เห็นซินดี้นั่งอยู่ข้างๆ มีเสียงซินดี้ดังขึ้น แต่นางไม่ได้ขยับปากพูด
"รู้หรือยังล่ะว่าใครฆ่าฉันๆๆๆ"
แพรวากรี๊ดแตกแรงกว่าเดิม
ซินดี้กลับปรากฏตัวคร่อมอยู่บนตัวแพรวาแล้วบีบคอ
แพรวาจับคอตัวเองพยายามร้องดิ้นทุรนทุราย
รถแล่นเข้ามาจอดข้างทางอย่างรวดเร็ว
คนขับรถรีบเปิดประตูลงไปด้านแพรวา ร้องเรียกด้วยความตื่นตระหนก
"คุณแพรวาครับ คุณแพรวา"
แพรวากําลังนั่งเอามือบีบคอตัวเองอยู่ ร้องดิ้นไปมา สะดุ้งขึ้นตามเสียงเรียกของคนขับรถ
"ช่วยด้วย" แพรวาสะดุ้งมองไม่เห็นซินดี้แล้ว ก็อึ้งไปอีก "ซินดี้ ซินดี้ล่ะ"
"ไม่มีนะครับ ไม่เห็นมีใครเลยนะครับคุณแพรวา คุณแพรวาไม่สบายหรือเปล่าครับ"
แพรวารู้แล้วว่าผีหลอก เอามือแตะขมับมึนปวดหัวขึ้นมา..แล้วสั่งให้คนรถไปส่งที่บ้าน
"ฉันไม่ไปไหนแล้ว กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย"
ต่อมา ... ทิพย์หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วหันบอกภาวัชที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง
"ยายแก่นั่นโทร.มาบอกให้ทิพย์ไปจัดงานที่โรงละครแทน ทิพย์ต้องไปก่อนนะคะ"
ทิพย์หันจะไปภาวัชดึงแขนเข้ามา
"ลืมอะไรหรือเปล่า"
ภาวัชยื่นแก้มให้ทิพย์หอม ทิพย์ทำเขินๆ
"คุณภาวัชเมื่อกี้ยังไม่พออีกเหรอ"
"เร็วๆไม่งั้นฉันไม่ให้ไปนะ"
ทิพย์จำก้มลงหอมแก้มภาวัช
เสียงเคาะประตูห้องดังแล้ว บุลินกับกานดาเปิดประตูเข้ามา
ทิพย์รีบผละจากภาวัชทำเป็นจัดหมอนจัดเตียงให้
บุลินกับกานดาเข้ามามองดูแปลกใจ
"เออ... ทิพย์เพิ่งจัดหมอนให้คุณภาวัชเสร็จ กําลังจะออกไปอยู่พอดี หมวดบุลินกับหมวดกานดามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ"
"ผมขออนุญาตสอบปากคำคุณภาวัชเกี่ยวกับคดีทำร้ายร่างกายนะครับ"
ทิพย์ก็อึ้ง ภาวัชมองหน้าบุลินเครียดขึ้นมา
ครู่ต่อมา ... บุลินเข้ามาพูดกับภาวัชที่นั่งอยู่บนเตียง กานดายืนฟังอยู่ด้วย
"เมื่อคืนคุณไปทำอะไรในที่เกิดเหตุ"
"ผมได้รับข้อความจากตั้งโอ๋นัดให้ผมออกไปหา"
"ตั้งโอ๋"
"ถ้าหมวดไม่เชื่อก็เช็คมือถือผมได้"
บุลินหันไปมองหน้ากานดา
กานดาตอบขึ้นเลย
"ฉันจัดการเรื่องมือถือเอง"
กานดาเดินออกไป บุลินหันมาซักภาวัชต่อ
"แล้วคุณถูกทำร้ายได้ยังไง"
ภาวัชคิดถึงเหตุการณ์ด้วยความเจ็บปวดแค้นใจ
ผีชุดแดงเดินเข้ามาหาภาวัชที่โดนจับห้อยหัว ภาวัชร้องหวาดกลัว
ผีชุดแดงแทงมีดลงมาที่ข้อเท้าภาวัช
วัชมองออกไปด้วยสายตาที่โกรธแค้นกํามือแน่น
"มันโหดเหี้ยมอำมหิต ผมสาบาน ผมจะไม่มีวันให้อภัยมัน"
"แล้วคุณเห็นหรือเปล่าว่าคนที่ทำร้ายคุณเป็นใคร"
"มันไม่ใช่คน!!! มันคือนังผีร้าย"
บุลินนิ่งอึ้งไป
"อย่างที่หมวดคิด แต่ไม่ได้พูดออกมานั่นแหละ นังปีศาจซินดี้ มันทำให้ผมกลายเป็นคนพิการ"
ภาวัชพูดด้วยความโกรธแค้นใจ
จ่ายอดสะดุ้งตกใจ ขณะคุยกับบุลินและจ่าโออยู่แถวๆโต๊ะทำงาน
จ่ายอดสะดุ้ง
"ผีซินดี้ทำร้ายนายภาวัช !! งานขนหัวลุกมาอีกแล้ว"
จ่าโอถาม "แบบนี้จะจับผู้ต้องหายังไงล่ะ"
"เรียกลงหม้อมั้ยฮะ"
"ไปเอาหม้อหุงข้าวบ้านแกมาสิ เฮ้ย... บ้าเหรอ นี่เล่นอะไรดูหน้าหมวดแกบ้าง" จ่าโอจับยอดหันหน้าหาหมวด "ผีกับหมวด บอกตรงๆหมวดน่ากลัวกว่า"
"จ่าเป็นตำรวจกันมากี่ปีแล้ว เจ้าทุกข์บอกว่าผีหลอกก็ต้องเชื่อตามนั้นด้วย"
จ่าโอบอก "เปล่าฮะเปล่า ผมก็ล้อเล่นเฉยๆ เรื่องนี้ผมเองก็ว่ามันมีกลิ่นตุๆ บางทีนายภาวัชอาจจะปกปิดความจริงหรือแปลง่ายๆว่าโกหกก็ได้"
"หรือไม่ก็น่าจะมีใครบางคนต้องการเล่นงานนายภาวัชแล้วอ้างเรื่องผี"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมคนร้ายถึงต้องเอากระเป๋าของตั้งโอ๋ไปวางไว้ในที่เกิดเหตุด้วยล่ะครับ"
"อาจจะเบี่ยงเบนความสนใจหรือเหตุผลอื่นอีกก็ได้ แต่ที่แน่ๆ การวางแผนซับซ้อนแบบนี้ มันไม่น่าเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติแล้วล่ะ"
กานดาเข้ามา
"ถูกต้องมันเป็นฝีมือมนุษย์ด้วยกันนี่แหละ"
"มั่นใจแบบนี้แสดงว่าต้องได้อะไรเด็ดๆมาแน่" บุลินบอก
กานดาเข้ามาพูดขึ้น
"ฉันไปเช็คเรื่องเบอร์ตามที่พี่หมวดสั่งแล้ว" กานดาชูกระดาษโน้ตเล็กๆขึ้นมา แล้วยื่นให้
บุลิน "นี่เป็นเบอร์มือถือที่ส่งเข้าไปในเครื่องของนายภาวัช ซึ่งไม่ใช่เบอร์ที่ตั้งโอ๋ใช้"
จ่าโอบอก "แสดงว่าเป็นการแอบอ้างชื่อตั้งโอ๋"
"ตกลงว่าเจ้าของเบอร์เป็นใคร อยู่ที่ไหน"
บุลินถามกานดา
บริเวณอพาร์ทเม้นท์คํ่าต่อเนื่อง
ทั้งสี่ก้าวลงจากรถ กานดาพูดต่อ
"ตามที่ขอความอนุเคราะห์จากทางเครือข่าย ระบุพิกัดว่า มือถือเครื่องที่ส่งข้อความ
ให้นายภาวัชอยู่ที่นี่"
"คนร้ายอยู่ในตึกที่พักนางโชว์นี่เหรอ" จ่ายอดว่า
จ่าโอถาม "แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าอยู่ห้องไหน"
"จุดธูปถามเจ้าที่มั้ยฮะผมเตรียมมาแล้ว"
จ่าโอถองใส่ยอด "ตลก นี่ตำรวจไม่ใช่กรมไสยศาสตร์"
บุลินตัดบท "เอาล่ะเดี๋ยวแยกกันไปสืบก็แล้วกัน ให้เนียนด้วยล่ะ"
สองจ่ารับคำ "ครับผม"
เสียงไลน์จากหมาป่าดังขึ้น
บุลินหยิบมือถือออกมากดดู
บุลินอ่านข้อความ "พบบุคคลต้องสงสัยอยู่ด้านหลังตึก"
บุลินเงยหน้าสั่งการ
"หมาป่าส่งข่าวมาไปข้างหลังตึกเร็ว"
บุลินนำวิ่งออกไปข้างหลัง คนอื่นๆตาม
ทั้งสี่วิ่งเข้ามาจากมุมหนึ่งแล้วเห็นกะเพรานั่งหันหลังให้รื้อข้าวของอยู่
ทุกคนค่อยๆย่องเข้าไปแล้วกระจายล้อมคนๆนั้นทั้งสี่ทิศพร้อมกับชักปืนออกมาจ่อ
บุลินสั่ง "หยุดอย่าขยับ"
กะเพราตกใจกระเด้งหงายหลังล้มจากม้านั่ง
"ว้าย...ย่ายิงคะ กะเพราะยอมแล้ว" กะเพรายกมือชูยอมแพ้
กานดาเรียก "กะเพรา!"
บุลินส่งสัญญาณทุกคนค่อยลดปืนลง
"มาทำอะไรแถวนี้"
"เอ้...าก็ทำมาหากินน่ะสิคะ กะเพราเก็บขยะจากห้องคุณๆ ข้างบนนั้นมาคัดแยก
รีไซเคิลแลกค่ากับข้าวคร้า"
บุลินเห็นชายกระโปรงชุดแดงที่กองซุกกับขยะอื่นๆบุลินก้มลงไปหยิบขึ้นมาดู
"ฮึ ชุดแบบนี้มันเหมือนชุดซินดี้เลยนี่" กานดาว่า
บุลินถามกะเพรา
"ชุดของเธอใช่มั้ย"
"เปล่าคะเปล่า กะเพราบอกแล้วไงคะ ข้าวของพวกนี้ กะเพราเก็บมาจากที่คุณๆ
ข้างบนเขาเอามาทิ้ง"
"แล้วรู้มั้ยว่าชุดนี้มาจากห้องใคร" บุลินถาม
กะเพราอึ้งไป
ในห้องทิพย์คํ่าต่อเนื่อง
ทิพย์หยิบคัตเตอร์ขึ้นมาชูแล้วสไลด์ใบมีดขึ้นมาช้าๆดูน่ากลัว
เสียงเพลงสวดมนต์แบบจีนดังคลอๆอยู่
มุมหนึ่งในอพาร์ทเม้นท์
บุลินยกมือถือขึ้นกดเบอร์
ทิพย์กําลังยกคัตเตอร์ขึ้นกรีดขาตัวเอง กําลังจรด
เสียงมือถือดังขึ้นมาจากใต้เตียง
ทิพย์ชะงักเหลียวไปมองทางเตียง
บุลินถือมือถือแนบหูออกมาจากลิฟต์
กานดา จ่ายอด จ่าโอตามกันออกมาแล้วเดินไปทางหนึ่ง
เสียงมือถือยังดังต่อเนื่องมา
ทิพย์ก้มลงยื่นมือเข้ามาที่ใต้เตียงพยายามจะหยิบมือถือที่ดังอยู่
บุลิน กานดา จ่าโอ จ่ายอดเข้ามาที่หน้าห้องทิพย์
ทิพย์เอื้อมมือมาจับมือถือที่ใต้เตียงไว้ได้
จ่าโอเข้าไปจับลูกบิดประตูเห็นว่า ไม่ได้ล็อกเลยผลักประตูเข้าไป
ทิพย์ถือมือถืออยู่ในมือหันมามองที่ประตู
ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นเป็นทิพย์ !!พร้อมมือถือในมือ
"เข้ามาทำไมคะ ทำไมไม่บอกกันก่อน"
จ่ายอดบอก "ถ้าบอกก่อนก็คงไม่ได้เห็นเต็มๆแบบนี้นะสิครับ"
"เห็นอะไร นี่พูดเรื่องอะไรกัน ทิพย์ไม่รู้เรื่อง"
บุลินเดินเข้าไปขอมือถือจากทิพย์ "ขอโทษนะครับ"
ทิพย์ยื่นมือถือให้บุลินอย่างว่าง่าย บุลินมองสังเกต
"เชิญค่ะแต่มันไม่ใช่ของทิพย์นะคะ ของใครก็ไม่รู้"
"แล้วมันมาอยู่กับคุณได้ยังไงล่ะครับ"
"ทิพย์ไม่ทราบจริงๆ ทิพย์ได้ยินเสียงมือถือดัง ทิพย์ก็หาจนเห็นมันอยู่ใต้เตียง
แล้วหยิบออกมานี่แหละค่ะ"
จ่าโอก้มลงไปมองที่หลังตู้มุมหนึ่งเห็นถุงใส่อะไรบางอย่างแล่บๆออกมานิดนึง จ่าโอเลยหยิบออกมาเปิดดู เลยเห็นว่าเป็นหน้ากากขาว ,จ่าโอหน้าตื่นรีบหันไปบอกบุลินกานดา
"หมวดดูนี่สิครับ"
บุลินกับกานดาหันมาเห็นหน้ากากก็ตะลึงไปทันที
จ่าโอบอก "พบหน้ากากแล้วก็ชุดแดงพร้อมกับมือถือที่ส่งข้อความในห้องแบบนี้ บ่งชี้ได้ว่าเจ้าของห้องนี้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีทำร้ายร่างกายนายภาวัช"
"ไม่จริงฉันไม่ได้ทำ!"
ทิพย์ตะโกนลั่น
เวลาเดียวกัน
แพรวาล้างมืออยู่ที่อ่างล้างหน้าแบบเหม่อๆครุ่นคิด เธอก้มลงไปเห็นมือตัวเองมีเลือดไหลออกมาเต็มมือ
เสียงซินดี้หัวเราะเข้ามาเบาๆแผ่วๆหลอนๆ
แพรวาตกใจแต่พอมองอีกทีมือกลับมาปกติไม่ได้มีเลือดไหลอะไร
แพรวาอึ้งมองไปรอบๆ
"เธอใช่มั้ยซินดี้ เธอต้องการอะไรจากฉันอีก"
เสียงเคาะประตูห้องแพรวาดังรัวๆเข้ามา
แพรวานึกว่าเป็นซินดี้อีก แพรวารีบเดินออกจากห้องนํ้าไป
แพรวาออกมาจากห้องนํ้าแล้วเดินไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางบนโต๊ะกับจานผลไม้ขึ้นมาถือแล้วตรงไปที่ประตูที่มีเสียงเคาะ
แพรวาถือมีดเตรียมพร้อมมือสั่นๆเปิดประตูออก
โกกิที่ยืนอยู่หน้าประตู กรี๊ด
"ว้าย..."
แพรวาลดมีดลง "โกกิ.... เธอเองเหรอ"
"อะไรกันคะ คุณแพรวาเกิดอะไรขึ้น"
"เปล่าฉันฉันคงเครียดไปหน่อย ...นึกว่าจะมีคนมาทำร้าย แล้วเธอล่ะมีธุระอะไร"
"โกกิจะมาบอกคุณแพรวาว่าพี่ทิพย์โดนตำรวจจับไปโรงพักแล้วค่ะ"
แพรวาตกใจ
"อะไรนะ"
ในห้องสอบสวน มดแดงกําลังให้การอยู่กับบุลินและกานดา
"มดแดงเป็นพยานได้ค่ะ หมวดในคืนที่เกิดเหตุ คุณเลขาฯทิพย์ไม่ได้อยู่ที่เพลินพิมานค่ะ"
"เพราะอะไรถึงได้แน่ใจอย่างนั้น" บุลินถาม
มดแดงหยิบมือถือออกมา
"นี่ไงคะหมวด หลักฐานของมดแดง หมวดแหก เอ๊ยหมวดดูกับตาหมวดเองเลยดีกว่านะคะ"
มดแดงหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าเฟซที่ไลฟ์ตอนที่ทิพย์เดินผ่านแล้วชนมดแดง
กานดากับบุลินดูคลิปที่มดแดงเปิดให้ดู
มดแดงว่าต่อ
"เห็นแล้วใช่มั้ยคะ ยายทิพย์สายวัด เคร่งครัดคุณธรรมประหนึ่งแม่ชีง้อไบ๊ แต่กลับออกไปในยามวิกาลใกล้เคียงกับที่คุณภาวัชเกิดเรื่องด้วยนะคะ มดแดงว่าต้องเป็นฝีมือยายเลขาทิพย์นี่จริงๆล่ะค่ะ"
มดแดงให้การต่อบุลินและกานดา
บริเวณทางระเบียงทางเดินหน้าห้องสอบสวน ตอนคํ่าต่อเนื่อง
ทิพย์นั่งถือหนังสือสวดมนต์เล่มเล็กๆท่องสวดมนต์ไปอยู่เรื่อยๆ มีตำรวจ 1 เฝ้าอยู่
มดแดงออกมาจากห้องสอบสวน ชะงัก แล้วเตร่เข้ามาหายิ้มเย้ย
"อุ๊ย... คุณเลขาฯมานั่งสวดมนต์อยู่นี่เอง ยังหวังว่าพระเจ้าจะช่วยอีกเหรอ"
ทิพย์ทำเป็นข่มใจไม่ต่อปากต่อคำ สวดมนต์ต่อ
มดแดงยังไม่เลิกปรี่เข้าไปนั่งข้างๆ
" นี่ทิพย์ ฉันเห็นใจเธอนะ แต่ฉันก็ต้องให้การไปตามความเป็นจริง ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่เพลินพิมานในวันนั้น ฉันว่าเธอต้องติดคุกหัวโตแน่เลย เธอมีเงินสู้คดีหรือเปล่าล่ะ เดี๋ยวฉันให้กู้ก็ได้นะ ดอกไม่แพงหรอก ร้อยละยี่คนกันเอง"
ทิพย์เหลืออด
"รู้มั้ยว่าพวกหากินกับความเดือดร้อนของคนอื่นน่ะตายไปเป็นเปรต"
"อ๋อเหรอ แล้วพวกหน้าหน้าใสๆแต่ใจอำมหิต ทำร้ายคนจนพิการล่ะ รู้มั้ยว่าตายไปก็ต้องเป็นอสุรกายโดนหอกแหลมทิ่มแทงทุกวั๊นทุกวัน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
ทิพย์ทนไม่ไหวลุกขึ้นต่อว่า
"คนใจดำ!! งก! เห็นแก่ตัว"
มดแดงสะอึก
"อะไรนะยะ"
"ทั้งที่ๆเราทำงานด้วยกันรู้จักกัน แทนที่จะให้การช่วยฉัน เธอยังจะมาหาผลประโยชน์ใส่ตัวอีก"
"อ้าว... ก็ตอนยายตั้งโอ๋โดนกล่าวหา ฉันไม่เห็นเธอให้การช่วยเลยนี่นา ฉันก็เลยให้การไปตามความจริงเลียนแบบเธอเด๊ะเลยอ่ะ ทิพย์"
"นี่เธอ..." ทิพย์ชี้หน้า จะด่า
มดแดงปัดมือทิพย์ที่ชี้หน้าแล้วลุกขึ้นมาต่อกร
"ทำไมเหรอจ๊ะทิพย์ ฉันก็นึกว่าเธอจะเคร่งครัดคุณธรรมกับตัวเองเหมือนที่เธอทำกับคนอื่นซะอีก แหมแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรน๊าอ๋อ...พวกมือถือสากปากถือศีลใช่มะ"
ทิพย์โกรธกํามือสั่นพั่บๆ
แพรวาเดินเข้ามากับโกกิได้ยินที่มดแดงว่าแพรวาก็เข้าข้างช่วยทิพย์ทันที
"มดแดงหยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว"
มดแดงกับทิพย์หันมอง
"คุณแพรวา"
"ทิพย์เป็นเพียงผู้ต้องสงสัยเท่านั้นนะ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินคนอื่นจะดีกว่า"
"ค่ะ มดแดงก็ไม่อยากให้คนอื่นมาตัดสินมดแดงเหมือนกันว่าใจดำเห็นแก่ตัว... ฉันยอมรับว่าฉันเกิดมาจนฉันต้องดิ้นรนเลี้ยงทั้งตัวเอง ทั้งพ่อแม่พี่น้องไม่รู้กี่สิบชีวิต ฉันคงไม่มีเวลาโลกสวยอยู่กับเธอแล้วล่ะ ลาก่อนนะบาย"
มดแดงก้าวฉับๆออกไป โกกิมองตามไป
โกกิบอก "ของแรงนะวันนี้ เมายาธาตุมาแน่ๆ"
แพรวาเข้าไปหาทิพย์
"อย่าคิดมากนะให้มันผ่านไป"
"คุณแพรวา"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันรู้ดีว่าจิตใจเธอดีแค่ไหน เธอไม่มีทางทำร้ายภาวัชแน่นอน"
"คุณแพร" ทิพย์เข้าไปกอดจะร้องไห้ "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ทิพย์ไม่ได้ทำจริงๆ คุณแพรต้องช่วยทิพย์นะคะ"
"ขอแค่เธอพูดตามความจริง ไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก"
แพรวาดึงตัวออกมาจับแก้มทิพย์เบาๆ เหมือนจริงใจเสียเต็มประดา
ตำรวจอีกนายเดินออกมาตามทิพย์
" คุณทิพย์เชิญครับ"
ทิพย์นั่งลงที่โต๊ะสืบสวน
"ตอนนี้มีทั้งพยานบุคคล แล้วก็หลักฐานที่เราพบ มันบ่งชี้ว่าคุณเกี่ยวข้องในเหตุการณ์ที่นายภาวัชถูกทำร้าย"
"ฉันไม่ได้ทำ"
"ผมยังไม่ได้บอกว่าคุณทำ แต่บ่งชี้ว่าคุณน่าจะรู้เห็น อยู่ในเหตุการณ์"
"ฉันถูกใส่ร้าย มีคนแกล้งฉัน หมวดต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าของพวกนั้นมันไปอยู่ในห้องฉันได้ยังไง"
กานดามองหน้าบุลินแล้วถามขึ้น
"แล้วในคืนวันเกิดเหตุคุณอยู่ที่ไหน"
ทิพย์อึ้งไม่สามารถบอกได้...
"มีพยานและหลักฐานยืนยันว่าคืนนั้นคุณไม่ได้อยู่ที่เพลินพิมาน คุณไปไหน"
ทิพย์อึกอักบอกไม่ได้
"ฉันฉัน....ฉัน"
"การโกหกทำให้คุณโดนอีกข้อหานะ พูดความจริงมาเถอะ"
ทิพย์ยกมือขึ้นกอดอกเมินหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ยอมสบตา
"ฉันไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันไม่ได้ไปที่ที่คุณภาวัชไปก็แล้วกัน"
"ยืนยัน แน่ใจ"
ทิพย์หันมาพูดเน้นเสียงทีละคำใช้โทนเสียงตํ่า
"ฉัน...บอก..แล้ว..ไง ..ว่า..ฉัน..ไม่..ได้..โก..หา"
"คุณโกหก" บุลินบอก
"เอ๊ะ"
"ตามหลักจิตวิเคราะห์การนั่งกอดอกไม่ยอมสบตาการใช้โทนเสียงตํ่า ล้วนแต่แสดงว่าคุณมีอะไรที่ปกปิดอยู่"
ทิพย์รีบดึงมือตัวเองออกแต่รู้สึกไม่รู้จะวางมือตรงไหน โวยขึ้น เริ่มโกรธ เริ่มจะหลุด
"ฉันไม่ได้ปกปิดอะไร"
บุลินถาม "มุสาวาทาแปลว่าอะไร"
ทิพย์ห้ามไม่ให้พูด เคือง "หยุด"
"คุณถือศีลปฏิบัติธรรมแต่คุณผิดศีลเสียเอง"
ทิพย์แรงขึ้น โกรธ "ไม่..จริง"
"คุณไม่อยากฟังเพราะคุณกําลังรู้สึกแย่กับตัวเองที่โกหก"
ทิพย์โกรธจัดทุบโต๊ะโพล่งออกไป
"หุบปากซะทีจะให้บอกได้ยังไงว่าฉันไปหาผู้ชายขายตัว"
ทั้งหมดนิ่งงัน ทิพย์รู้ตัวว่าหลุด
บุลินกับกานดาก็อึ้งแรู้แล้วว่าทิพย์พูดจริงไม่ได้โกหก
แล้วทิพย์ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้แบบทิ้งตัวหมดกันแล้วหน้าแตกช็อกไปสุดๆ
กานดาเข้าไปตบไหล่ทิพย์ปลอบเบาๆ
"เอาล่ะทำใจให้สบายแล้วพาเราไปหาพยานของคุณดีกว่า"
ณ ห้องเช่าแห่งหนึ่ง
บุลินเคาะประตูห้อง
ชาย 1 ท่าทางแนวๆไม่ใส่เสื้อเปิดประตูออกมาทำก๋า
" ใครวะ" พอเห็นบุลินแล้วตกใจถอยเข้าไปข้างใน "เฮ้ยผัวพี่เปล่า"
บุลินเข้าไปในห้องหญิง1 ร้องด้วยความตกใจ บุลินล๊อกตัวชายดึงออกมาจากห้อง
บุลินยกตราตำรวจให้ดู
"ไม่ต้องกลัว พี่แค่มาถามอะไรหน่อย"
บุลินเบี่ยงตัวไปข้างหลังชาย1 มองตามเห็นทิพย์ยืนหน้าเศร้าอยู่ข้างๆกานดาที่คุมตัวอยู่
ทิพย์มองด้วยความอับอายเจ็บปวด
"รู้จักผู้หญิงคนนั้นมั้ย" บุลินถาม
"พี่ทิพย์"
"เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไร"
" วันวานซืนอ่ะพี่ ....แต่ผมไม่ได้นอนกับพี่เขานะ พี่เขาชอบมาให้ผมตบตีเฉยๆ"
"พอได้แล้ว!!!! ฮือ..."
ทิพย์สะอื้นแล้วทรุดลงนั่งยองๆซบหน้าร้องไห้ฮือๆด้วยความอับอาย
บุลินกานดามองอึ้ง
บุลินวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะทำงานถอนใจเฮือก
กานดาเดินเข้ามาคุยกับบุลิน
"สรุปว่าคุณทิพย์พ้นจากคดีเพราะมีพยานมายืนยัน แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะพี่หมวด ฉันไม่นึกเลยว่าคุณทิพย์หน้าตาใสๆจะมีรสนิยมแบบนั้น"
"ช่างเถอะมันเรื่องส่วนตัวของเขา"
"ฉันรู้แล้วล่ะพี่หมวด ยิ่งคุณทิพย์แทบกราบเราสองคนให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ฉันก็ไม่คิดจะพูดที่ไหนหรอกแต่ว่า..."
"อะไร"
"ฉันก็อยากรู้นะสิว่า คนที่ทำร้ายนายภาวัชแล้วโยนความผิดให้ทั้งปตั้งโอ๋กับคุณทิพย์ กับไอ้ฆาตกรที่ฆ่าซินดี้เนี่ยมันจะเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า"
ไฟในห้องอยู่ๆก็กระพริบๆขึ้นมา
ทั้งสองอึ้งมองไปรอบๆห้อง
"ซินดี้ !!! แน่จริงก็ออกมาเลยมาบอกเลยสิว่าใครฆ่าเธอ!" กานดาบอก
ไฟกลับมาติดเป็นปกติ
แล้วกานดารู้สึกเหมือนโดนปาอะไรอย่างมาใส่หลัง
"โอ้ย"
กานดาเหลือบตามองไปที่พื้นเห็นเป็นศีรษะของภาวัชหล่นอยู่ที่พื้น
"แอร๊ย..."
บุลินเข้าไปเขย่าตัวกานดา
"กานดาเป็นอะไร กานดา"
กานดาค่อยๆรู้สึกตัวมองไปที่พื้นใหม่ ก็ไม่เห็นมีอะไร
"หายไปไหนแล้ว"
"อะไร"
"ศีรษะนายภาวัชน่ะสิ โอ้ย... สยองน่ากลัวมาก"
"ซินดี้แน่ๆ" บุลินขยับมองรอบๆกลางห้อง "ต้องการอะไรอีก"
บุลินคิดๆแล้วกลับไปที่โต๊ะทำงานหยิบปฏิทินขึ้นมาดู
วันขึ้น 14 ค่ำ
"คืนนี้เป็นคืนก่อนวันพระ"
"ใช่พี่หมวด ...ตามที่ฉันเก็บสถิติไว้ คืนก่อนวันพระแบบนี้แหละ ที่นายอ้วน นายชัย ป้ามี่ แล้วก็นายหรั่งเสียชีวิต"
บุลินเงยหน้าขึ้นแล้วนึกขึ้นมาได้
"ภาวัช!!"
"อะไรอะ พี่หมวด"
"ฉันรู้สึกว่าคืนนี้จะมีคนตาย!"
บุลินรีบวิ่งออกไปกานดาตาม
ตั้งโอ๋นั่งที่โต๊ะกําลังจุดเทียนที่แก้ว เทียนหอมที่แปะรูปตัวเองไว้ข้างหน้า
บนโต๊ะมีแก้วเทียนที่แปะรูปคนอื่นๆที่ยังมีชีวิตอยู่ วางเรียงแล้วจุดเทียนไว้ด้วยเช่น แพรวา, ภาวัช, โกกิ, มดแดง, ทิพย์, บุลิน,เข้ม,กานดา,ต้อม เสร็จแล้ว ตั้งโอ๋พนมมืออธิษฐาน
"ถึงตั้งโอ๋จะไม่ได้อยู่ที่เพลินพิมานแล้วแต่ตั้งโอ๋ก็ขออธิษฐานให้พระคุ้มครองทุกคน ขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วยนะคะ"
แก้วเทียนของภาวัชดับพรึ่บลง
ตั้งโอ๋ตกใจอึ้ง
เข้มเปิดประตูเข้ามาพร้อมจานข้าว
"โอ๋อดข้าวมันไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไรหรอกนะ อะกินบ้าง"
เข้มวางจานบนโต๊ะแล้วหันมองตั้งโอ๋ที่ยังนั่งอึ้งๆ
"ตั้งโอ๋แกเป็นไร"
"เทียนเทียนมันดับได้เอง"
"เฮ้ย"
"ฉันต้องรีบไปแล้ว" ตั้งโอ๋ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป
เข้มร้องตามไปด้วย
"ตั้งโอ๋เดี๋ยวจะไปไหน"
บุลินกับกานดารีบวิ่งเข้ามาที่ลิฟต์ในโรงพยาบาล กดเข้าลิฟต์ไปแล้วลิฟต์กําลังจะปิด ก็ได้ยินเสียงตั้งโอ๋ดังเข้ามา
"ขอโทษนะคะไปด้วยค่ะ"
ลิฟต์เปิดออก ตั้งโอ๋กับเข้มเข้ามา แล้วถึงเห็นว่ามีบุลินกับกานดาอยู่ข้างในแล้ว
บุลินมองตั้งโอ๋จากที่ยิ้มกลายเป็นเหวอเจื่อน
กานดากับเข้มก็มองหน้ากันแล้ว กานดาทำเมิน
ตั้งโอ๋พยายามทำหน้าปกติหันหน้าตรงไม่พูดกับบุลิน
เข้มบอก "เจอกันมาฆบูชามาก"
"อะไรของแก"
"ก็โดยไม่ได้นัดหมายไง"
"บ้า"
บุลินถาม "จะคุยกันอีกนานไหม จะไปชั้นไหน"
"ก็ชั้นที่กดไว้นั่นแหละ"
บุลินหันมอง
"อย่าบอกนะว่าเธอจะไปหานายภาวัช!"
"ใช่ฉันมีลางสังหรณ์ว่าพี่ซินดี้จะเล่นงานคุณภาวัช"
ทั้งหมดรีบวิ่งออกจากลิฟต์แล้วตรงไปหน้าห้องภาวัช
ประตูห้องคนไข้เปิดออกแล้วเจ้าหน้าที่เข็นเตียงคนตายออกมามีผ้าคลุมหน้า
ทุกคนอึ้ง ตะลึงนึกว่าภาวัชตายแล้ว
"คุณภาวัช!!!!ตายแล้ว"
ทุกคนตกใจ
อ่านต่อตอนที่ 18
