ช่วงนี้มีแต่คนพูดถึงสื่อโดยเฉพาะสื่อสายบันเทิงในแง่ร้าย มีภาพเป็นปีศาจอสุรกาย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ ทั้งนี้ก็ผลสืบเนื่องมาจากมหกรรมทำข่าวการเสียชีวิตหลังจากอาการป่วยอันยาวนานของคุณปอ ทฤษฏี สหวงษ์ ที่มีภาพของสื่อทั้งในส่วนของฝ่ายช่างภาพที่รุมกันถ่ายภาพเหตุการณ์ และส่วนของนักข่าวที่ห้อมล้อมสัมภาษณ์ผู้ที่เกี่ยวข้องเพื่อจะรายงานเหตุการณ์ โดยที่บทบาทของสื่อในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ถูกมองว่าทั้งไม่ให้เกียรติผู้ตายและญาติมิตร ตลอดจนมองไปถึงความไม่เป็นมืออาชีพในการทำข่าว และความล่วงล้ำก้ำเกินเส้นแบ่งของจริยธรรมอะไรต่อมิอะไร ก่อให้เกิดกระแส “รังเกียจสื่อ” ขึ้นในสังคม (พุ่งเป้าไปที่สายบันเทิงโดยเฉพาะ)
อย่างไรก็ดี หากมานั่งคิดกันจริงจังว่า “เรามาถึงตรงนี้กันได้อย่างไร” ก็ทำให้ผมนึกย้อนไปสมัยผมทำงานใหม่ๆ เมื่อประมาณเมื่อยี่สิบปีก่อน จำได้ว่านักข่าวสายบันเทิงยังเป็นหน่วยงานเล็กๆ ในกองบรรณาธิการในสื่อหัวต่างๆ โต๊ะบันเทิงนั้นก็ปฏิบัติงานภายใต้ระบบเหมือนสายข่าวอื่นๆ ไม่ต่างไปจากสายการเมือง สายเศรษฐกิจ สายการตลาด หรือนอกเหนือจากนั้น
หลังจากนั้นประมาณสิบปีที่ผ่านมา อยู่ๆ สายบันเทิงที่เคยเป็นโต๊ะเล็กๆ ในกองบรรณาธิการ วันดีคืนดีกลายเป็นเซ็คชั่นใหญ่ และเริ่มทวีความมหึมาขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ในเฉพาะในแง่เนื้องาน และความต้องการเสพย์สื่อด้านนี้ของประชาชนเท่านั้นนะครับ แต่นั่นยังหมายถึงอยู่ดีๆ เม็ดเงินของแต่ละออฟฟิศที่ได้จากสายบันเทิง กลายเป็นขุมทรัพย์มหึมาขึ้นมาทันที ไม่แพ้กับสายการตลาดที่เคยเป็นเซ็คชั่นเบอร์หนึ่งในการทำเงินของสื่อ
เมื่อเงินสะพัดเข้าไปพื้นที่ใดที่นั่นย่อมเกิดการเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อยทั้งในด้านโครงสร้าง รูปแบบ ไปจนถึงวัฒนธรรมของพื้นที่นั้นๆ
จากสมัยก่อนสื่อมีไม่กี่หัว ทีวีมีไม่กี่ช่อง แต่ละกองบรรณาธิการมีโต๊ะบันเทิงกันคนละโต๊ะ กลายเป็นว่า นอกจากที่ตอนนี้สื่อในสังคมไทยมีเยอะหัวขึ้น แล้วยังมีสื่อบันเทิงโดยเฉพาะขึ้นมาเพิ่มอีกนับไม่ถ้วน ทีวีจากเดิมมีไม่กี่ช่องกลายมาเป็นหลายสิบ ทั้งดิจิตอลช่องใหม่ๆ และเคเบิลทั้งหลายอีก แต่ละสำนักข่าวเองก็ยังมีรายการบันเทิงย่อยที่มีทีมข่าวและช่างกล้องของตัวเองอีกต่างหาก นี่ไม่นับบรรดาคนธรรมดาที่ไม่ใช่มีอาชีพนักข่าว แต่ตั้งตัวเป็นสำนักข่าวอิสระขึ้นเองในโซเชียลมีเดียอีก เดี๋ยวนี้มีสมาร์ทโฟนอันเดียวทำสำนักข่าวได้แล้วนะครับ กลุ่มนี้ยังจำนวนไม่น้อยและบางคนก็ทรงอิทธิพลพอตัวเลยทีเดียว
โลกมันเปลี่ยนไปเยอะ ดังนั้นตอนนี้เวลามีดาราคนไหนอยู่ในความสนใจจึงมีนักข่าวและช่างภาพเป็นร้อยคอยตามมะรุมมะตุ้มเพื่อจะช่วงชิงข่าวทั้งในส่วนของประเด็นข่าวและภาพข่าวทั้งในส่วนของภาพนิ่งและคลิป
ทั้งหมดทั้งปวงที่มันเกิดขึ้นนี้ เหตุที่สนามบันเทิงนี้กลายเป็นธุรกิจที่เม็ดเงินมหาศาลไหลเวียนอยู่ จำนวนคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องในฐานะผู้ผลิตสินค้าออกไปสู่ท้องตลาดมันก็มีจำนวนเยอะและแก่งแย่งแข่งขันกันวุ่นวาย ก็เพราะมันมีดีมานด์ หรือความต้องการที่จะอยากรู้เรื่องดาราของคนในสังคม สังคมสมัยนี้ ถ้าพูดภาษาวัยรุ่นก็คือ คนยุคนี้ชอบเผือกเรื่องชาวบ้านเป็นงานอดิเรก ยิ่งดาราไปทำอะไรที่ไหนมาเรายิ่งชอบที่จะอยากรู้ราว และหากจะเปรียบในมุมมองความเป็นสนามธุรกิจนั้น ดาราถือเป็นสินค้าชนิดหนึ่งที่คนในสังคมชอบบริโภคสินค้าชนิดนี้กันอย่างกว้างขวางในจำนวนมากมายมหาศาล
ทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องในจุดนี้เป็นผู้กระหายกันหมด มวลมหาประชาชนทั้งที่เป็นติ่งดาราหรือจะแค่สนใจดาราก็ต่างกระหายที่จะรู้ข่าว ยกตัวอย่างกรณีของคุณปอนี่ต้องมีรายงานต่อเนื่องแทบทุกวันนะครับ วันไหนไม่มีชาวบ้านกระสับกระส่าย (ถ้าจะมองในกรณีของคุณปอ เหตุที่คนอยากรู้ข่าวมากก็เพราะหลายปัจจัย ทั้งความเป็นดารา และคุณปอยังเป็นดาราน้ำดี แถมโรคที่คุณปอเป็นยังเป็นโรคที่คนคุ้นเคยไม่ใช่โรคชื่อเรียกยาก อาการป่วยนี้สามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ และสุดท้ายก็ต้องยอมรับว่ามีเรื่องลูกสาวคุณปอที่เป็นเด็กน้อยน่ารักมาให้คนอยากเห็นและชื่นชมความน่ารักอีกต่างหาก องค์ประกอบต่างๆ มันค่อนข้างครบ)
อย่างที่กล่าวมาหล่ะครับ พอสังคมมีความต้องการในจุดนั้น สนามสื่อบันเทิงจึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ มีผู้ที่ต้องการเข้ามาเป็นผู้ผลิตข่าวมากมาย และมีสินค้าตั้งแต่น้ำอัดลมยันมันฝรั่งถุงต้องการมีส่วนร่วมในพื้นที่นี้ในฐานะสปอนเซอร์ ในขณะเดียวกัน เม็ดเงินที่ไหลเข้ามามากมายมหาศาลราวกับทำนบแตกก็มีผลไม่แต่เฉพาะเจ้าของสื่อหรือเจ้าของรายการ แต่ยังมีผลไปถึงบรรดาดาราที่อยู่ในพื้นที่นี้ด้วยเหมือนกัน ดาราสมัยนี้ตั้งแต่พระเอก นางเอก ตัวร้าย พิธีกรรายการ ไปยันตลก ต่างสามารถสร้างบ้านใหญ่ซื้อรถหรูราคาแพงกันในวงการบันเทิงจากช่วงกาละเทศะนี้ได้มีประสิทธิภาพกว่าคนในวงการบันเทิงในยุคก่อนมากมายนัก
อสุรกายที่กำลังโดนรุมด่านี่ก็เป็นพวกเราทุกฝ่ายร่วมกันสร้างขึ้นมาด้วยกันทั้งนั้น
